Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2017 r. w Warszawie

sprawy R. B. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania R. B. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 5 lutego 2015 r. znak: (...), 12 lutego 2015 r. znak: (...) i 11 maja 2017 r. znak: (...)

oddala odwołania

Sygn. akt VII U 471/15

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2015r. ubezpieczony R. B. (1) złożył do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 5 lutego 2015r., znak: (...) oraz z dnia 12 lutego 2015r., znak: (...)w przedmiocie przyznania emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż organ rentowy winien wypłacić mu emeryturę od daty złożenia wniosku o emeryturę z dnia 15 września 2011r., zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 30 października 2014r. sygn. akt: VII U 3480/13 ( odwołanie, k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 marca 2015r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o zawieszenie postępowania na podstawie art. 177§1 pkt 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 października 2013r. sygn. akt VII U 3480/13 , Sąd zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał R. B. (1) prawo do emerytury od dnia 14 października 2011r. Od wskazanego wyroku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 stycznia 2015r. złożył apelację do Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie emerytury od dnia 1 stycznia 2013r. Decyzjami z dnia 5 lutego 2015r. oraz z dnia 12 lutego 2015r. stanowiącymi przedmiot zaskarżenia, organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę od dnia 1 stycznia 2013r. ( odpowiedź na odwołanie, k.7 a.s.).

Postanowieniem z dnia 11 maja 2015r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie zgodnie z treścią art. 177§1 pkt 1 k.p.c. ( postanowienie, k.14 a.s.).

W dniu 30 września 2016r. Sąd podjął zawieszone postępowanie ( postanowienie, k.34 a.s.).

W dniu 12 czerwca 2017r. R. B. (1) złożył kolejne odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń z dnia 11 maja 2017r., znak: (...) . Ubezpieczony wniósł o wypłacenie zaległych emerytur za okres od dnia 14 października 2011r. do dnia 28 lutego 2017r. ( odwołanie, k.4 sygn. akt VII U 673/17).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 26 lipca 2017r. organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. oraz łączne rozpoznanie ze sprawa tocząca się pod sygn. akt VII U 471/15 na podstawie art. 219 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, iż w dniu 28 marca 2017r. ubezpieczony złożył wniosek o podjęcie wypłaty emerytury. Wypłata świadczenia podlegała zawieszeniu, ponieważ R. B. (1) kontynuował zatrudnienie. Do powyższego wniosku odwołujący dołączył świadectwo pracy wystawione przez Instytut (...) potwierdzające ustanie zatrudnienia z dniem 28 marca 2017r. Po rozpoznaniu wniosku, organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 11 maja 2017r. ponownie ustalił wysokość i podjął wypłatę świadczenia od dnia 1 marca 2017r., tj. od miesiąca złożenia wniosku ( odpowiedź na odwołanie, k.16 sygn. akt VII U 673/17).

Zarządzeniem z dnia 21 sierpnia 2017r. Sąd na podstawie art. 219 k.p.c., sprawę o sygn. akt VII U 673/17 połączył ze sprawą VII U 471/15 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzenia pod sygn. akt VII U 471/15 ( zarządzenie, k. 19 sygn. akt VII U 673/17).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. B. (1) odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 29 grudnia 2011 r. i z 23 lutego 2012 r., odmawiających mu prawa do emerytury. Wnioskodawca podniósł, że w okresie od 19 maja 1976 r. do 10 października 1977 r. pracował w warunkach szczególnych na stanowisku automatyka - elektromontera w (...) w L..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. Organ rentowy podkreślił, że odwołujący nie udowodnił wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez okres 15 lat, a posiada tych okresów 13 lat, 11 miesięcy i 2 dni. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że okresu pracy od 19.05.1976 r. do 10.10.1977 r. nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych, ponieważ skarżący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach ze wskazanymi okresami tej pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze, z podaniem czasu pracy, jej rodzaju oraz działem i pozycją rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. i zarządzenia resortowego właściwego ministra. W drugiej zaskarżonej decyzji z dnia 29.12.2011 r. także odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia wobec nieudokumentowania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Wskazał, iż do odwołania ubezpieczony załączył nowe dokumenty, jednakże nie wpłynęły one na zmianę stażu pracy odwołującego. Zakład nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach szczególnych także zatrudnienia w Zakładach (...) od 1.09.1965r. do 24.10.197 lr. oraz od 18.10.1973r. do 13.07.1974r. (po wyłączeniu okresu służby wojskowej), gdyż brak jest świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

Wyrokiem z dnia 30 października 2014 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w pkt 1 umorzył postępowanie odnośnie odwołania od decyzji z dnia 29 grudnia 2011 roku w tym zakresie, w jakim została zmieniona decyzją z 23 lutego 2012roku, w pkt 2. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 23 lutego 2012 roku w ten sposób, że przyznał R. B. (1) prawo do emerytury od dnia 14 października 2011 roku, w pkt 3. stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zaskarżając wyrok w części dotyczącej daty przyznania wcześniejszej emerytury.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 15 marca 2016r. zmienił zaskarżony wyrok w pkt. 2 w ten sposób, że przyznał R. B. (1) prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013r., oddalając odwołanie w zakresie przyznania prawa do emerytury za okres od dnia 14 października 2011r. do dnia 31 grudnia 2012r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wykonując wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 30 października 2014r., na mocy decyzji z dnia 5 lutego 2015r. przyznał R. B. (1) emeryturę w formie zaliczkowej, następnie decyzją z dnia 12 lutego 2015r. przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 1 stycznia 2013r., tj. od daty określonej w przepisach. Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Ponadto organ rentowy wskazał, iż wypłata emerytury podlega zawieszeniu, gdyż ubezpieczony kontynuuje zatrudnienie ( decyzja z dnia 5 lutego 2015r., znak: (...)oraz z dnia 12 lutego 2015r., znak: (...), k.71-79 a.r. oraz k.89-95 a.r.).

W dniu 28 marca 2017r. R. B. (1) złożył w organie rentowy wniosek o podjęcie wypłaty emerytury. Do wniosku odwołujący dołączył świadectwo pracy potwierdzające ustanie zatrudnienia z dniem 28 marca 2017r. ( wniosek, k. 5-11 a.r.).

Na tej podstawie organ rentowy, decyzją z dnia 11 maja 2017r., znak: (...) przyznał R. B. (1) emeryturę od dnia 1 marca 2017r., tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Obliczenie wysokości emerytury nastąpiło zgodnie z art. 26 i wyniosło 3827,07 zł. ( decyzja z dnia 11 maja 2017r., znak: (...), k.80 a.s.).

Na rozprawie w dniu 30 października 2017r. ubezpieczony wskazał, iż ostatecznie odwołuje się od trzech decyzji organu rentowego z dnia 5 lutego 2015r., 12 lutego 2015r. oraz z dnia 11 maja 2017r.

Natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie powyższych odwołań. ( protokół z rozprawy, k.106-107 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawnie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu, dokumenty w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd oparł się również na aktach sprawy VII U 673/17.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania R. B. (1) od decyzji z dnia 5 lutego 2015r., znak: (...), z dnia 12 lutego 2015r., znak: (...)oraz z dnia 11 maja 2017r. znak: (...)są niezasadne i jako takie podlegają oddaleniu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 5 lutego 2015r., znak: (...)oraz z dnia 12 lutego 2015r., znak: (...)wskazać należy, iż organ rentowy wykonując wyrok Sądu Okręgowego dla Warszawy-Pragi w Warszawie z dnia 30 października 2014r. przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia emerytalnego od dnia 1 stycznia 2013r. Obliczenie wysokości emerytury nastąpiło zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w treści owej decyzji poinformował ubezpieczonego, iż wypłata emerytury podlega zawieszeniu, gdyż odwołujący kontynuuje zatrudnienie oraz, że w celu podjęcia wypłaty emerytury należy złożyć w Oddziale ZUS świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą na rzecz którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury.

Co prawda Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 30 października 2014r. przyznał R. B. (1) prawo do emerytury od dnia 14 października 2011r., to jednak Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na skutek apelacji organu rentowego zmienił zaskarżany wyrok w ten sposób, że przyznał R. B. (1) prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013r., oddalając odwołanie w zakresie przyznania prawa do emerytury za okres od dnia 14 października 2011r. do dnia 31 grudnia 2012r.

Z uwagi na powyższe okoliczności, organ rentowy słusznie przyznał R. B. (1) prawo do świadczenia emerytalnego od dnia 1 stycznia 2013r. zgodnie z ww. orzeczeniem Sądu Apelacyjnego, bowiem zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma wykładnia i stosowanie art. 365 § 1 k.p.c., a w szczególności kwestia skutków przewidzianej w nim mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, wiążącego nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Określona w tym przepisie moc wiążąca stanowi pozytywny skutek prawomocności orzeczenia, w odróżnieniu od opisanej w art. 366 k.p.c. powagi rzeczy osądzonej, traktowanej jako negatywny skutek prawomocności wyroku, zaś oba te skutki składają się na tzw. prawomocność materialną orzeczenia. Podstawowym celem powyższych regulacji jest zapewnienie orzeczeniom prawomocnym formalnie cech niewzruszalności i stabilności w celu uniemożliwienia ich wzruszenia i zapewnienia należytej ochrony prawnej zawartym w nich rozstrzygnięciom. Jak trafnie wskazuje się w literaturze, ochrona taka nie byłaby zapewniona, gdyby możliwe było kwestionowanie przez dowolne osoby, organy państwa i instytucje stanu prawnego ukształtowanego korzystnie dla ubiegającego się o ochronę prawną przez prawomocne orzeczenie sądowe. Regulacje przewidziane w art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. gwarantują stabilność określonej orzeczeniem sądowym sytuacji prawnej, uniemożliwiając jej podważenie przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia i zobowiązując do jej respektowania inne sądy oraz inne organy państwa w określonych przez ustawę granicach. Należy podkreślić, że tym samym regulacje te realizują jedną z najistotniejszych gwarancji konstytucyjnych, jaką jest prawo do rozstrzygnięcia sprawy przez niezawisły sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji), która nie byłaby możliwa do osiągnięcia bez stabilności, pewności i niewzruszalności rozstrzygnięć sądowych. Są także jedną z gwarancji powagi wymiaru sprawiedliwości.

Wskazać należy, iż powyższym zakresie decyzja organu rentowego jest słuszna, bowiem nie miał on możliwości wypłaty zaległych emerytur, natomiast zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013r., a jej wypłata została zawieszona zgodnie z art. 103a ustawy emerytalnej, ponieważ odwołujący kontynuował zatrudnienie.

Przechodząc do dalszych rozważań a w szczególności odwołania od decyzji z dnia 11 maja 2017r. podnieść należy, iż w dniu 28 marca 2017r. R. B. (1) złożył w organie rentowym wniosek o podjęcie wypłaty emerytury. Wypłata świadczenia podlegała zawieszeniu zgodnie z art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, iż prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Do wniosku odwołujący dołączył świadectwo pracy wystawione przez Instytut (...) potwierdzające ustanie zatrudnienia z dniem 28 marca 2017r. Po rozpoznaniu wskazanego wyżej wniosku organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 11 maja 2017r. ponownie ustalił wysokość i podjął wypłatę świadczenia od dnia 1 marca 2017r., tj. od miesiąca złożenia wniosku, zgodnie bowiem z art. 133 ust. 1 pkt 1 w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu.

Natomiast zgodnie z art. 135 ust. 1 powołanej ustawy w razie ustania przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia, wypłatę wznawia się od miesiąca ustania tej przyczyny, jednak nie wcześniej niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano z urzędu decyzję o jej wznowieniu.

W oparciu o przedłożony przez odwołującego w dniu 28 marca 2017r. wniosek o wypłatę zaległych świadczeń, decyzją z dnia 11 maja 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. dokonał wypłaty na rzecz R. B. (1) zawieszonej emerytury, do której prawo ubezpieczonego podlegało zawieszeniu od dnia 1 stycznia 2013r. W związku z tym, że w zakresie wypłat emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w następstwie art. 103a ustawy emerytalnej, zastosowanie w przedmiocie terminu przeznaczonego na realizację zgłoszonego wniosku mają wyłącznie przepisy ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r., wskazać należy, że zaskarżona decyzja została wydana bez zbędnej zwłoki.

Mając na uwadze powyższe w oparciu o treść przepisu art. art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołania R. B. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 lutego 2015r., znak: (...) oraz z dnia 11 maja 2017r. znak: (...) o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)