Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale XVII Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Justyna Andrzejczak

Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Słuja- Goronska

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2017 roku

sprawy E. S.

obwinionego o wykroczenie z art.124 § 1kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 30 czerwca 2016 roku sygn. akt VI W 95/17

1. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

2. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych

za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 30zł

za II instancję.

Justyna Andrzejczak

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt VI W 95/17 Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, na podstawie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w., umorzył postępowanie w sprawie E. S. obwinionego o wykroczenie z art. 124 § 1 k.w.

Wyrok ten zaskarżył obrońca obwinionego zarzucając mu obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez zastosowanie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się niezasadna.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że o ile rzeczywiście w niniejszym postępowaniu obwinionemu zarzucono, iż w L., na ul. (...), dokonał uszkodzenia klamki od drzwi pojazdu I. (...) o nr rej. (...) o wartości 400 zł na szkodę G. K. i wykroczenia tego miał się dopuścić w dniu 2 listopada 2016 r. około godziny 1:30, natomiast w sprawie o sygn. akt VI K 1133/16 E. S. zarzuca się m.in. to, że dokonał przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w dniu 1 listopada 2016 r., o tyle jednak analiza akt sprawy nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości, że w obu tych postępowaniach chodzi o to samo zdarzenie. Obrońca obwinionego wskazując, że z uwagi na wskazany w opisach czynu czas ich popełnienia między tymi zdarzeniami nie ma tożsamości pomija bowiem, że przecież czynu z art. 279 § 1 k.k. E. S. miał się dopuścić w ten sposób, że w dniu 1 listopada 2016 r. w L. dokonał poprzez uszkodzenie klamki drzwi przestrzeni bagażnikowej włamania do pojazdu marki I. (...) nr rej. (...), a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia koła zapasowego oraz piecyka do sauny fińskiej powodując straty o łącznej wartości 1 600 zł na szkodę G. K.. Już przy tym z wyjaśnień obwinionego w których wskazał, że w związku ze zdarzeniem, o które został obwiniony w niniejszym postępowaniu toczy się postępowanie w sprawie o przestępstwo kradzieży z włamaniem wynika, że chodzi o to samo zdarzenie.

Mając na uwadze powyższe nie mogło budzić jakichkolwiek wątpliwości, że sformułowany przez skarżącego zarzut obrazy art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w. poprzez przyjęcie, iż czyn zarzucany obwinionemu w niniejszym postępowaniu jest przedmiotem osądu w sprawie o sygn. akt VI K 1133/16, gdy tymczasem opisy obu czynów nie są tożsame i postępowania dotyczą dwóch różnych zdarzeń był bezzasadny.

Nie sposób także zgodzić się z obrońcą obwinionego, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w. błędnie przyjmując, iż w realiach niniejszej sprawy zachodzi zbieg pomijalny w stosunku do toczącego się równolegle postępowania karnego przeciwko obwinionemu.

Zauważyć bowiem należy, że jak trafnie wskazał Sąd I instancji co do zasady przyjmuje się, iż zniszczenie zabezpieczenia mające na celu dokonanie kradzieży traktuje się jako element przestępstwa kradzieży z włamaniem i uznaje za czyn współukarany uprzedni. Uszkodzenie lub zniszczenie rzeczy przy pokonywaniu przeszkody chroniącej dostęp do przedmiotu zaboru jest bowiem uwzględnione w pojęciu "włamanie", co powoduje, że kwalifikacja czynu na podstawie art. 279 § 1 k.k. "konsumuje" naruszenie zarówno przepisu art. 288 § 1 k.k. , jak i art. 124 § 1 k.w. (zbieg pomijalny).

Jak przy tym trafnie wskazuje się zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, w sytuacji w której szkoda wyrządzona przez uszkodzenie lub zniszczenie rzeczy podczas włamania znacznie przewyższa szkodę wyrządzoną samą kradzieżą, nie można mówić o pomijalnym zbiegu ww. przepisów (por. chociażby Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, WK 2016 i cyt. tam orzecznictwo). Nie sposób zatem zgodzić się ze skarżącym, iż o pomijalnym zbiegu przepisów można mówić jedynie wówczas, gdy szkoda wyrządzona włamaniem jest nieporównywalnie niższa od szkody wyrządzonej kradzieżą. Doprowadziłoby to bowiem w wielu przypadkach do zgoła odmiennej interpretacji przepisu art. 279 § 1 k.k. (por. wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 8 kwietnia 2015 r., XVII Ka 222/15, https://orzeczenia.ms.gov.pl/).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić zatem należy, że nie sposób przyjąć by szkoda wyrządzona włamaniem przewyższała szkodę wynikającą z kradzieży w sposób znaczny. Nawet bowiem mając na względzie, że nieprawomocnym wyrokiem z dnia 21 listopada 2017 r. w sprawie o sygn. akt VI K 1133/16 Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu uznał E. S. za winnego wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., a z opisu przypisanego obwinionemu czynu wynika, że koło zapasowe miało wartość nie niższą niż 339,15 zł, a piecyk do sauny fińskiej wartość nie niższą niż 7,30 zł szkody wyrządzonej włamaniem nie sposób uznać za znacznie wyższą od szkody wynikającej z kradzieży (53,55 zł jest bowiem różnicą niewielką).

W tym stanie rzeczy nie mogło budzić jakichkolwiek wątpliwości, że Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż czyn polegający na uszkodzeniu klamki od drzwi do pojazdu I. (...) o nr rej. (...) stanowi czyn współukarany uprzedni w stosunku do czynu z art. 279 § 1 k.k., który jest przedmiotem osądu w sprawie o sygn. akt VI K 1133/16.

W konsekwencji zaś, wbrew temu co wynika z treści apelacji, słusznie Sąd I instancji uznał, że postępowanie w sprawie E. S. obwinionego o wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. należało umorzyć. Zgodnie bowiem z treścią art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocnie zakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się.

Nie dopatrując się zatem wystąpienia w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej ani podstawy do zmiany lub uchylenia orzeczenia Sąd Okręgowy, na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k., utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenie i art. 1 i art. 21 pkt 2 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

SSO Justyna Andrzejczak