Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Krzysztof Noskowicz

Sędziowie: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

SSA Włodzimierz Brazewicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Halina Szulc

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w G. Z. O.

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2017 r.

sprawy

R. B. s. W., ur. (...), w G.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk; art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i art. 65 kk; art 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i art. 65 kk; art. 18 § 1 kk w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art 12 kk i art 65 kk; art 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art 12 kk i art 65 kk; art 18 § 3 kk w zw. z art 53 § 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 w zw. z art. 65 § 1 kk;

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. akt XIV K 281/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  w pkt VIII:

- w ppkt. a) ustala, że przedmiotem przemytu celem wprowadzenia do obrotu było 1,5 kg. kokainy stanowiącej nie mniej niż 1500 porcji dealerskich o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 202.500 zł.

- w ppkt. b z opisu czynu eliminuje określenie „jak i dostawcom narkotyków”,

- w ppkt. c:

 ustala, że oskarżony uczestniczył w obrocie 3.800 gramów kokainy, co stanowi 3800 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 646.000,-zł.,

 ustala, że wartość detaliczna amfetaminy wprowadzonej do obrotu wynosi nie mniej niż 150.000,-zł.

 ustala, że przedmiotem obrotu było 100.000 tabletek ekstazy oznaczonych logo „M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.000.000,-zł. co stanowi nie mniej niż 100.000 porcji dealerskich,

 ustala nadto, że oskarżony uczestniczył w obrocie 220 kg. marihuany, co stanowi około 220.000 porcji o wartości detalicznej nie mniejszej niż 638.000 Euro (2.552.000 zł.)

2. w pkt. IX:

- ustala, że w sposób tam opisany oskarżony pomagał w wytworzeniu 100.000 tabletek ekstazy oznaczonych logo ‘M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.000.000,-zł. co łącznie stanowiło nie mniej niż 100.000 porcji dealerskich,

- orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności podwyższa do 3 (trzech) lat i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości 10.600,-zł (dziesięć tysięcy sześćset złotych) oraz obciąża go wydatkami tego postępowania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznawał sprawę:

1. P. G. oskarżonego o to, że:

II. w okresie od początku 2004r. do końca 2005r. w Holandii i innych miejscowościach na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci pieniędzy, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy z 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wspólnie i w porozumieniu z P. J., A. M., M. C., R. B., K. G. oraz innymi ustalonymi jak i nieustalonymi osobami, wziął udział w procederze przemytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z Holandii znacznych ilości środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ten sposób, iż organizował i koordynował zakup przedmiotowych narkotyków za pośrednictwem osób działających na terenie Holandii a następnie przekazywał zakupione i wyprodukowane środki odurzające i substancje psychotropowe innym osobom, które przewoziły je do Polski, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy na skutek podjętych przez członków grupy działań przemycili na terytorium polski nie mniej niż 780 kilogramów marihuany, nie mniej niż 120.000 tabletek ekstazy oznaczonych co do gatunku logo firmy „M.” o nieustalonej do tego pory wartości nie mniejszej niż 1.200.000,-zł., tj. o czyn z art.55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 2 kk;

III. w 2004r., w bliżej nieustalonym czasie na terenie Holandii, w okolicach miejscowości A., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci pieniędzy, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił pomocy do wytworzenia znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 120.000 sztuk tabletek ekstazy oznaczonych logo „M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.200.000,-zł. w ten sposób, że gromadził, uzyskane od A. M., M. C., R. B., P. J. i D. P. środki finansowe na wytworzenie lub pozyskanie poszczególnych prekursorów niezbędnych do produkcji wyżej wymienionego narkotyku oraz współorganizował proces produkcji na terenie Holandii z innymi nieustalonymi do chwili obecnej osobami, po czym odbierał wyprodukowane w ten sposób tabletki ekstazy i przekazywał je kurierom przemycającym je do Polski przez terytorium Niemiec, celem wprowadzenia ich do obrotu na terenie Polski przez inne osoby, tj. o czyn z art.18 § 3 kk w zw. z art.53 ust.1 ustawy z 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 53 ust. 2 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 2 kk;

2. R. B. oskarżonego o to, że:

I. w okresie od końca 1998r. do końca 2005r., w G. i innych miastach województwa (...) oraz (...), w tym w K. i Z., a także poza granicami kraju w Niemczech i Holandii działał w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw między innymi określonych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, założonej i kierowanej przez P. J., w skład której w różnych okresach czasu wchodzili między innymi: A. M., M. C., D. P., M. N., P. B., D. S., M. H. (1), M. G. oraz inne ustalone jak i nieustalone osoby, tj. o czyn z art.258 § 1 kk;

III. w okresie od początku 1999r. do 10 czerwca 1999r. w G., w województwie (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, wspólnie i w porozumieniu z M. C., P. B. (objętymi odrębnymi postępowaniami) i innymi nieustalonymi osobami, wprowadził do obrotu znaczną ilości środka odurzającego w postaci 150 gramów kokainy o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 30.000,-zł., przyjmując wartość 200,-zł. za jeden gram, tj. o czyn z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

IV. w okresie od końca września 1999r. do końca 2002r. w G. w woj. (...) i innych miastach, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci pieniędzy, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii brał udział w procederze przemytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z Kolumbii znacznych ilości środka odurzającego w postaci kokainy w ten sposób, iż na polecenie P. J., wspólnie P. B., M. N., M. C. i innymi nieustalonymi osobami organizował przemyt, werbował kurierów, przekazywał im środki finansowe na zakup kokainy, a następnie odbierał przemycone narkotyki celem wprowadzenia ich do obrotu, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy wwieźli przez morskie i lotnicze przejście graniczne na teren Polski nie mniej niż 10 kilogramów kokainy, co stanowi nie mniej niż 10.000 porcji dealerskich o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 1.500.000,-zł., tj. o przestępstwo z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk i art.65 kk;

V. w okresie od końca 2002r. do końca 2005r. w G., K. i innych miejscowościach, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci pieniędzy, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z P. J., A. M., M. C., P. B. i innymi ustalonymi oraz nieustalonymi osobami brał udział w procederze przemytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z Holandii, Hiszpanii i A. znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany, kokainy i haszyszu oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek ekstazy w ten sposób, iż odbierał od P. J. środki finansowe na zakup wyżej wymienionych narkotyków, współorganizował przemyt organizując transport i werbując kurierów, przekazywał środki finansowe kurierom, jak i dostawcom narkotyków, a następnie odbierał od nich przemycone na teren Polski narkotyki w celu wprowadzenia ich do obrotu, przewoził osobiście przez przejścia graniczne przemycone narkotyki, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy jak i on sam korzystając ze specjalnie przerobionych do tego celu samochodów, wwieźli przez drogowe przejścia graniczne na teren Polski nie mniej niż:

- 50 kilogramów haszyszu o wartości 125.000 EURO (500.000 złotych) i 600 kilogramów marihuany o wartości hurtowej nie mniejszej niż 1.740.000 EURO (6.960.000 złotych), co łącznie stanowi nie mniej niż kilkaset tysięcy porcji dealerskich,

- 1400 gramów kokainy o wartości hurtowej nie mniejszej niż 42.000 EURO co stanowi nie mniej niż 1400 porcji dealerskich,

- 120.000 sztuk tabletek ekstazy o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.200.000,-zł., co łącznie stanowi nie mniej niż 120.000 porcji dealerskich,

tj. o przestępstwo z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk i art.65 kk;

VI. w okresie od końca 2003r. w bliżej nieustalonym okresie czasu w G. w woj. (...) i innych miastach, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci pieniędzy, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z A. M., M. C., M. H. (2), L. H. i P. J. organizował proceder przemytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z A. znacznych ilości środka odurzającego w postaci kokainy w ten sposób, iż wydawał polecenia członkom grupy niżej usytuowanym w hierarchii, w tym W. B., M. H. (1) i innym nieustalonym osobom co do sposobu przemytu, werbowania kurierów, przekazywał środki finansowe na zakup kokainy, a następnie odbierał przemycone narkotyki, przy czym w wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy wwieźli przez lotnicze przejścia graniczne na teren Polski nie mniej niż 900 gramów kokainy, co stanowi nie mniej niż 900 porcji dealerskich o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 135.000,-zł., tj. o przestępstwo z art.18 § 1 kk w zw. z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk i art.65 kk;

VII. w okresie od września 1999r. do końca 2005r. w G., K. i innych miejscowościach, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez P. J., czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi oraz nieustalonymi dotychczas osobami uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci marihuany, haszyszu, amfetaminy, tabletek ekstazy i kokainy w ten sposób, iż przekazywał wyżej wymienione narkotyki członkom grupy w celu wprowadzenia ich do obrotu lub też wymiany na inny rodzaj narkotyku, organizował hurtowy odbiór narkotyków, a następnie odbierał od nich pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i tak w wyżej wymienionym okresie czasu uczestniczył w obrocie nie mniej niż:

- 10.900 kilogramami kokainy, co stanowi 10.000 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 1.853.000,-zł.,

- 50 kilogramami haszyszu, co stanowi 50.000 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 1.500.000,-zł.,

- 600 kilogramami marihuany, co stanowi 600.000 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 6.960.000,-zł.,

- 10 kilogramami amfetaminy, co stanowi 10.000 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej 300.000,-zł.,

- 120.000 sztukami tabletek ekstazy oznaczonymi logo „M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.200.000,- zł., co łącznie stanowi nie mniej niż 120.000 porcji dealerskich,

tj. o przestępstwo z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk i art.65 kk;

VIII. w 2004 roku, na terenie Holandii w okolicach miejscowości A., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowych w postaci pieniędzy, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z A. M., P. J., M. C., M. F. oraz D. P. i innymi nieustalonymi jak i ustalonymi osobami pomagał w wytworzeniu środków psychotropowych w postaci znacznych ilości tabletek ekstazy w ilości co najmniej 120.000 sztuk oznaczonych logo „M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.200.000,-zł., co łącznie stanowi nie mniej niż 120.000 porcji dealerskich w ten sposób, ze gromadził środki finansowe na zakup poszczególnych prekursorów niezbędnych dla produkcji w/w narkotyku a następnie przekazywał je bliżej nieustalonej osobie o ps. „F.” celem przystąpienia do wytwarzania tabletek ekstazy, tj. o przestępstwo z art.18 § 3 kk w zw. z art.53 § 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2016r. w sprawie sygn. akt XIV K 281/14:

I. oskarżonego P. G. w granicach czynu zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia w sprawie Ap V Ds 15/13 Prokuratury Apelacyjnej we W. uznał za winnego tego, że w okresie od początku 2004r. do końca 2005r. w Holandii w okolicach miejscowości A., Niemczech i G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowych i działając w ramach z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi, jak i nieustalonymi osobami, wziął udział w procederze przemytu z Holandii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznych ilości środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ten sposób, iż organizował i koordynował zakup przedmiotowych narkotyków za pośrednictwem osób działających na terenie Holandii, a następnie przekazywał zakupione i wyprodukowane środki odurzające i substancje psychotropowe innym osobom, które przewoziły je do Polski, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy na skutek działań podjętych przez inne ustalone jak i nieustalone osoby, przewieźli na terytorium Polski nie mniej niż 600 kilogramów marihuany oraz co najmniej 120.000 tabletek ekstazy o wartości nie mniejszej niż 1.200.000,-zł., czyn ten zakwalifikował z art.55 ust.1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk i w zw. z art.65 § 1 kk, skazał go na podstawie tych przepisów i za to, na podstawie art.55 ust.3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.33 § 1 i § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,-zł.;

II. oskarżonego P. G. w granicach czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia w sprawie Ap V Ds 15/13 Prokuratury Apelacyjnej we W. uznał za winnego tego, że w 2004r. w bliżej nieustalonym czasie, na terenie Holandii, w okolicach miejscowości A., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu oraz w zamiarze, aby inne nieustalone osoby dopuściły się czynu zabronionego polegającego na wytworzeniu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci co najmniej 120.000 sztuk tabletek ekstazy, ułatwił im popełnienie przestępstwa w ten sposób, że pośredniczył w kontakcie między ustalonymi i nieustalonymi osobami odbiorców oraz wytwórców tych substancji psychotropowych odnośnie przekazania przyrządów i środków pieniężnych na zakup prekursorów niezbędnych do wytworzenia tych substancji na terenie Holandii, to jest popełnienia przestępstwa, które zakwalifikował z art.18 § 3 kk w zw. z art.53 ust.1 i 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk, skazał go na mocy tych przepisów i za to przy zastosowaniu art.19 § 1 kk na podstawie art.53 ust.2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,-zł.;

III. na podstawie art.85 kk i art.86 § 1 i 2 kk połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec oskarżonego P. G. w pkt. I i II wyroku i wymierzył w to miejsce oskarżonemu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50,-zł.;

IV. na mocy art.70 ust.4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego P. G. na rzecz Stowarzyszenia M. Ośrodek (...) w G., ul. (...), (...) G. nawiązki w kwotach:

• 1000,-zł. – z tytułu czynu przypisanego w punkcie I wyroku;

• 1000,-zł. – z tytułu czynu przypisanego w punkcie II wyroku;

V. na mocy art.63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego P. G. kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 października 2011r. do dnia 17 lutego 2016r.;

VI. oskarżonego R. B. w granicach czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia w sprawie Ap V Ds 31/11 Prokuratury Apelacyjnej we W. uznał za winnego tego, że w okresie od 1999r. do końca 2005r. w G. i K., a także poza granicami kraju w Niemczech i Holandii brał udział w założonej i kierowanej przez ustaloną osobę zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstw określonych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, w skład której w różnych okresach czasu wchodził m. in. M. C. oraz inne ustalone jak i nieustalone osoby, to jest popełnienia przestępstwa, które zakwalifikował z art.258 § 1 kk, skazał go na mocy tego przepisu i za to na podstawie art.258 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności;

VII. oskarżonego R. B., w granicach czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia w sprawie Ap V Ds 31/11 Prokuratury Apelacyjnej we W. uznał za winnego tego, że w okresie od nieustalonego dnia pierwszej połowy 1999r. do czerwca 1999r. w G. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. C. i innymi osobami wprowadził do obrotu znaczną ilość środka odurzającego w postaci 150 gramów kokainy o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 30.000 złotych, przyjmując wartość 200,-zł. za jeden gram, to jest popełnienia przestępstwa, które zakwalifikował, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r., skazał go na mocy tych przepisów i za to, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk na podstawie art.56 ust.3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.33 § 1 i 3 kk – w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r. wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,-zł.;

VIII. oskarżonego R. B. w ramach czynów zarzucanych w pkt IV, V, VI i VII aktu oskarżenia w sprawie Ap V Ds 31/11 Prokuratury Apelacyjnej we W. uznał za winnego tego, że w okresie od końca września 1999r. do końca 2005r. działając w G. i K., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu m.in. z M. C. i innymi osobami:

a. w okresie od końca września 1999r. do końca 2002r. brał udział w przemycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środka odurzającego w postaci kokainy z Kolumbii w ten sposób, że współuczestniczył w organizacji przemytu, w tym przekazywał środki finansowe na zakup kokainy, a następnie odbierał przemycone narkotyki celem wprowadzenia ich do obrotu, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu kurierzy wwieźli przez lotnicze przejście graniczne co najmniej 3,7 kilogramów kokainy stanowiącej nie mniej niż 3700 porcji dealerskich o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 500.000,-zł.;

b. w okresie od końca 2002r. do końca 2005r. brał udział w przemycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków odurzających w postaci marihuany i substancji psychotropowych w postaci kokainy i tabletek ekstazy z Holandii w ten sposób, że współuczestniczył w organizacji przemytu, w tym przekazywał środki finansowe kurierom, jak i dostawcom narkotyków, a następnie odbierał od nich przemycone na teren Polski narkotyki w celu wprowadzenia ich od obrotu, a także przewoził osobiście przez przejście graniczne przemycone narkotyki, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy jak i on sam wwieźli przez drogowe przejścia graniczne nie mniej niż:

• 220 kilogramów marihuany co stanowi około 220.000 porcji o wartości detalicznej nie mniejszej niż 638.000 euro (2.552.000,-zł.),

• 1.400 gramów kokainy, co stanowi nie mniej niż 1400 porcji dealerskich o wartości hurtowej nie mniejszej niż 42.000 euro,

• 1000 sztuk tabletek ekstazy co stanowi nie mniej niż 1000 porcji dealerskich o wartości detalicznej nie mniejszej niż 100.000,- zł.;

c. w bliżej nieustalonym okresie czasu, nie później niż na przełomie 2001 i 2002r. brał udział w przemycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środka odurzającego w postaci kokainy z A., działając również wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami w ten sposób, że współuczestniczył w organizacji przemytu, w tym przekazywał środki finansowe na zakup kokainy, a następnie odbierał przemycone narkotyki, przy czym w wyżej wymienionym okresie czasu zwerbowani kurierzy wwieźli przez lotnicze przejścia graniczne nie mniej niż 900 gramów kokainy co stanowi nie mniej niż 900 porcji dealerskich o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 135.000,-zł.;

oraz, w okresie od końca września 1999r. do końca 2005r., uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, uzyskanymi w sposób opisany wyżej oraz z innych źródeł, w łącznej ilości:

• 4.400 gramów kokainy co stanowi 4.400 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 748.000,-zł.;

• 50 kilogramów haszyszu, co stanowi 50.000 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 1.500.000,-zł.;

• 5 kilogramów amfetaminy, co stanowi 5.000 porcji o wartości detalicznej nie mniejszej niż 300.000,-zł.;

• 120.000 sztuk tabletek ekstazy oznaczonymi logo „M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.200.000,-zł. co stanowi nie mniej niż 120.000 porcji dealerskich

w ten sposób, że przekazywał wyżej wymienione narkotyki innym osobom w celu wprowadzenia ich do obrotu lub też wymiany na inny rodzaj narkotyku, a następnie odbierał od tych osób pieniądze uzyskane ze sprzedaży,

to jest popełnienia przestępstwa, które zakwalifikował – przy zastosowaniu art.4 § 1 kk – zakwalifikował z art.55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk – w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r., skazał go na podstawie tych przepisów i za to, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk i art.11 § 3 kk, na podstawie art.55 ust.3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.33 § 1 i 3 kk – w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r. wymierzył karę 8 lat pozbawienia wolności i karę 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,-zł.;

IX. oskarżonego R. B. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. VIII aktu oskarżonego w sprawie Ap V Ds 31/11 Prokuratury Apelacyjnej we W. uznał za winnego tego, że w 2004r. w bliżej nieustalonym czasie na terenie Holandii, w okolicach miejscowości A., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i w ramach przyjętego podziału ról, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie z M. C. i innymi osobami pomagał w wytworzeniu środków psychotropowych w postaci tabletek ekstazy oznaczonych logo „M.” w znacznej ilości wynoszącej co najmniej 120.000 sztuk o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.200.000,-zł., co łącznie stanowiło nie mniej niż 120.000 porcji dealerskich w ten sposób, że gromadził środki finansowe na zakup poszczególnych prekursorów niezbędnych do produkcji wskazanego wyżej narkotyku, a następnie przekazywał je ustalonej osobie, co umożliwiało przystąpienie do wytwarzania tego narkotyku; to jest popełnienia przestępstwa, które, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk zakwalifikował z art.18 § 3 kk w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk – w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r., skazał go na mocy tych przepisów i za to, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk i art.19 § 1 kk, na podstawie art.53 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.33 § 1 i 3 kk – w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r. wymierzył karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,-zł.;

X. przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, na podstawie art.85 kk i art.86 § 1 i 2 kk w – w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010r. połączył orzeczone wobec oskarżonego R. B. w pkt. VI, VII, VIII i IX wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz orzeczone w pkt. VII, VIII i IX wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierzył w to miejsce karę łączną 9 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 500 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100,-zł.;

XI. na podstawie art.70 ust.4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego R. B. na rzecz Stowarzyszenia M. Ośrodek (...) w G., ul. (...), (...) G. nawiązki w kwotach:

• 2.000,-zł. – z tytułu czynu przypisanego w pkt. VII wyroku;

• 15.000,-zł. – z tytułu czynu przypisanego w pkt. VIII wyroku;

• 3.000,-zł. – z tytułu czynu przypisanego w pkt. IX wyroku;

XII. na podstawie art.45 § 1 kk orzekł od oskarżonego R. B. przepadek równowartości części korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 100.000,-zł;

XIII. na podstawie art.63 § 1 kk zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego R. B. kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 grudnia 2010r. do dnia 7 listopada 2013r.;

XIV. na mocy art.626 § 1 kpk, art.627 kpk, art.630 kpk, art.624 § 1 kpk oraz art.1, art.2 ust.1 pkt 6, art.3 ust.1, art.6 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych orzekł o kosztach procesu w następujący sposób:

a) zasądził od oskarżonego P. G. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 2.900,-zł. oraz obciążył go częścią wydatków poniesionych w toku procesu w kwocie 1.100,-zł.;

b) zasądził od oskarżonego R. B. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 10.600,-zł. oraz obciążył go częścią wydatków poniesionych w toku procesu w kwocie 1.400,-zł.,

zwalniając ich od obowiązku poniesienia kosztów sądowych w pozostałej części i obciążając kosztami tymi Skarb Państwa.

Apelacje od wyroku wywiedli: obrońca oskarżonego R. B. oraz oskarżyciel publiczny.

Obrońca oskarżonego R. B. zaskarżyła wyrok w części skazującej oskarżonego zarzucając mu:

I. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia tj.:

a. art.443 kpk poprzez wydanie przy ponownym rozpoznaniu sprawy orzeczenia surowszego aniżeli określone w sentencji i uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia XIV K 171/11 z dnia 27 września 2013r.,

b. art.2 § 2 kpk, art.6 kpk i art.170 § 1 pkt 2 i 5 kpk i art.442 § 3 kpk poprzez naruszenie prawa do obrony oskarżonego wynikające z niezastosowania się przez Sąd I instancji do wiążących go wskazań Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażonych w treści wyroku z dnia 30 listopada 2014r., sygn. akt AKa 95/14 i odstąpienie (poprzez oddalenie wniosków dowodowych jako nieprzydatnych do ustalenia istotnych okoliczności lub jako zmierzających do przedłużenia postępowania) od bezpośredniego przesłuchania na rozprawie w charakterze świadków: K. G., P. M., P. K., P. S., M. H. (1) i R. M., pomimo, iż miejsca ich pobytu było Sądowi znane, zaś świadkowie ci stawiali się przed Sądem Okręgowym w Gdańsku w niniejszej sprawie lub w sprawach toczących się równolegle,

c. art.6 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk poprzez poczynienie ustaleń faktycznych Sądu odnoszących się do wiarygodności świadków K. G. i M. C. przez pryzmat: nieujawnionych w toku rozprawy zeznań (wyjaśnień) świadka M. J. oraz zeznań D. P., który w ocenie Sądu miał się przyznawać do popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy świadek ten w toku całego prowadzonego przeciwko niemu postępowania konsekwentnie nie przyznawał się,

d. art.4 kpk, art.7 kpk i art.442 § 3 kpk poprzez niezastosowanie się do wskazań Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zobowiązujących do dokładnego ustalenia ilości środków odurzających będących przedmiotem zarzucanych oskarżonemu R. B. czynów i poczynienie w tym zakresie ustaleń faktycznych sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

e. art.7 kpk poprzez poczynienie sprzecznych z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego ustaleń w zakresie wiarygodności świadka M. C., który w toku postępowania przygotowawczego składał sprzeczne wzajemnie ze sobą oświadczenia procesowe dostosowywane do treści wyjaśnień składanych uprzednio przez świadka K. G..

Wniosła o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Gdańsku celem jej ponownego rozpoznania.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok w części dotyczącej czynu opisanego w pkt VIII wyroku – co do winy oraz w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego R. B. zarzucając mu:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, wyrażający się w błędnym i niezasadnym pominięciu w opisie czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu R. B. w pkt VIII sentencji wyroku, wyczerpującego ustawowe znamiona zbrodni z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk, okoliczności związanej z jego współdziałaniem we wprowadzeniu do obrotu 220 kg. marihuany i nie wskazaniu w opisie czynu zabronionego tegoż faktu, podczas gdy prawidłowa analiza całości zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego prowadzi do bezspornego ustalenia, że oskarżony brał czynny udział nie tylko w przemycie 220 kg. marihuany do Rzeczypospolitej Polskiej (co prawidłowo określono w opisie czynu zabronionego), ale również brał udział w procederze wprowadzania do obrotu tychże środków odurzających (czego w opisie czynu już nie zawarto), 

II. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art.65 § 1 kk w zw. z art.64 § 2 kk, poprzez ich niezastosowanie i wymierzenie oskarżonemu R. B. za zarzucaną mu zbrodnię z art.18 § 3 kk w zw. z art.53 ust.1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk (pkt IX sentencji wyroku) kary zasadniczej 3 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy popełnienie przestępstwa w warunkach określonych w art.65 § 1 kk powoduje de lege lata konieczność wymierzenia kary pozbawienia wolności przewidzianej za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a zatem in concreto w wymiarze co najmniej 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności,

III. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego R. B. jednostkowej kary pozbawienia wolności w wymiarze zaledwie 3 lat pozbawienia za czyn z art.18 § 3 kk w zw. z art.53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk (pkt IX sentencji wyroku) oraz kary łącznej w wymiarze zaledwie 9 lat pozbawienia wolności (pkt X sentencji wyroku), przede wszystkim na skutek niedostatecznego uwzględnienia okoliczności determinujących wymiar kary, a określonych w art.53 § 1 i 2 kk. w szczególności zaś - w odniesieniu do kwestionowanej kary jednostkowej - występujących po stronie oskarżonego okoliczności o charakterze jednoznacznie obciążającym, świadczących o bardzo wysokim stopniu zawinienia i bardzo wysokim stopniu społecznej szkodliwości zarzucanej mu zbrodni, w tym przede jednoznacznie nagannej motywacji sprawcy, bardzo znacznej skali przestępczej jego działalności, współdziałania z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zaplanowanego i przemyślanego sposobu działania, bardzo znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci tabletek ekstazy, w których produkcji pomógł oskarżony, tj. 120.000 porcji dilerskich narkotyku o wartości 1.200.000,-zł., jego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą oskarżony osiągnął, a także braku skruchy oskarżonego w trakcie całego postępowania karnego, przy jednoczesnym braku okoliczności łagodzących oraz przecenieniu okoliczności związanej z dotychczasową niekaralnością oskarżonego, zaś w odniesieniu do kary łącznej niezasadnego zastosowania zasady asperacji bliskiej zasady pełnej absorpcji, co sprawia, że orzeczone wobec R. B., a wskazane powyżej kary pozbawienia wolności - zarówno jednostkowa, jak i łączna - uznać należy za rażąco niewspółmiernie łagodne i nieadekwatne do wagi i charakteru przypisanych mu przestępstw, a tym samym nie spełniające przypisanych im celów w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej oraz sprzeczne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości,

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ wskazanie w opisie czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu R. B. w pkt VIII sentencji wyroku także okoliczności, że oskarżony w okresie od końca 2002r. do końca 2005r. uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości 220 kg.,

2/ wymierzenie w pkt IX sentencji wyroku oskarżonemu R. B., przy zastosowaniu art.4 § 1 kk i art.19 § 1 kk, na podstawie art.53 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.65 § 1 kk kary w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności, 

3/ wymierzenie w pkt X sentencji wyroku oskarżonemu R. B., przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, na podstawie art.85 kk oraz art.86 § 1 i 2 kk, kary łącznej w wymiarze 12 lat pozbawienia wolności

oraz utrzymanie wyroku w pozostałej części w mocy.

Wyrok w odniesieniu do oskarżonego P. G. uprawomocnił się.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Obie apelacje okazały się częściowo zasadne, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Z uwagi na fakt, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji złożyła jedynie obrońca oskarżonego R. B., niniejsze uzasadnienie, w oparciu o przepis art.457 § 2 kpk dotyczyć będzie tylko zarzutów podniesionych w tej apelacji.

Odnosząc się do zarzutu opartego na przepisie art.438 pkt 2 kpk wskazać należy, że aby zarzut oparty o wskazany wyżej przepis mógł okazać się zasadny, musi zostać stwierdzone po pierwsze, że doszło do obrazy przepisu postępowania a po wtóre, że miało to wpływ na treść orzeczenia. Zarzut oparty na wskazanym przepisie nie może zostać zatem uznany za zasadny jeżeli w ogóle nie doszło do obrazy przepisu postępowania lub jeżeli wprawdzie doszło ale nie miało to wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. W omawianej materii część zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego okazało się zasadnych, część zaś jest niezasadna.

Częściowo zasadny, w ocenie Sądu Apelacyjnego, jest zarzut obrazy art.443 kpk.

Nie ma racji skarżąca wywodząc naruszenie tego przepisu z okoliczności odrębnego, przy ponownym rozpoznaniu sprawy, potraktowania czynów opisanych w pkt. III aktu oskarżenia (pkt VII wyroku). Skarżąca nie przedstawiła żadnych argumentów na jego poparcie. Tymczasem wskazać należy, że wyrok z dnia 27 września 2013r. w sprawie XIV K 171/11 został zaskarżony również przez oskarżyciela publicznego na niekorzyść oskarżonego R. B. w części dotyczącej orzeczenia o karze (k.12902-12905 akt sprawy). Sąd I instancji ponownie rozpoznający sprawę mógł zatem przyjąć odmiennie niż to uczynił sąd po raz pierwszy rozpoznający sprawę, że czyny zarzucone oskarżonemu R. B. w pkt III i IV-VII aktu oskarżenia stanowią odrębne czyny zabronione orzekając za nie kary jednostkowe a następnie, razem z innymi jeszcze czynami przypisanymi oskarżonemu, kary łączne. Sąd Okręgowy bowiem ponownie rozpoznający sprawę nie poczynił niekorzystnych dla oskarżonego R. B. ustaleń faktycznych orzekając jednak surowszą karę, do czego był uprawniony z uwagi na fakt, iż została w tym zakresie wywiedziona apelacja na niekorzyść oskarżonego. Wskazać w tym miejscu należy, że nie doszło w omawianym zakresie do naruszenia zakazu reformationis in peius albowiem apelacja wniesiona na niekorzyść oskarżonego R. B. nie została uznana za bezzasadną lecz w oparciu o przepis art.436 kpk sąd odwoławczy uznał, iż odniesienie się do zarzutów w niej podniesionych byłoby przedwczesne i bezprzedmiotowe na ówczesnym etapie postępowania (k.13009 akt sprawy).

Rację natomiast ma obrońca oskarżonego podnosząc, że mającym wpływ na treść orzeczenia naruszeniem art.443 kpk było zawarcie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu R. B. w pkt VIII wyroku (ppkt b) zapisu, że w ramach opisanego tam przestępstwa oskarżony przekazywał środki finansowe również dostawcom narkotyków. Nie budzi wątpliwości, że takiego zachowania nie przypisano oskarżonemu R. B. w wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 27 września 2013r. w sprawie XIV K 171/11 a wyrok ten na niekorzyść oskarżonego został zaskarżony jedynie co do kary. Czynienie zatem w wyroku ustaleń mniej korzystnych dla oskarżonego stanowi mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę art.443 kpk.

Tożsame uwagi dotyczą ppkt c) pkt. VIII wyroku oraz pkt. IX zaskarżonego orzeczenia, w których przypisano oskarżonemu R. B. uczestnictwo w obrocie 120.000 tabletek ekstazy oznaczonych logo „M.” (pkt VIII c wyroku) oraz pomaganie w wytworzeniu tej ilości tabletek (pkt IX wyroku). Tymczasem we wskazanym wyżej wyroku w sprawie XIV K 171/11 przypisano oskarżonemu udział w obrocie i uczestnictwo w wytwarzaniu 100.000 wskazanych tabletek (k.12.835 akt sprawy). Postąpienie Sądu Okręgowego w zaskarżonym orzeczeniu stanowiło zatem mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę art.443 kpk. Opisywana zmiana skutkować musiała zmianą przyjętej wartości opisywanych środków psychotropowych.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskały zarzuty zawarte w pkt II b) apelacji obrońcy oskarżonego. Nie doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia prawa oskarżonego do obrony, tj. przepisu art.6 kpk, jak również do obrazy art.2 § 2 kpk, art.5 kpk czy też art.7 kpk.

Zasadniczą kwestią w omawianym zarzucie było nieprzesłuchanie bezpośrednio przed sądem orzekającym w charakterze świadków wskazanych osób, czym – w ocenie skarżącej – Sąd Okręgowy naruszył przepis art.442 § 3 kpk. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło w przedmiotowej sprawie do obrazy tego przepisu. Na wstępie podkreślenia wymaga (co dostrzega sama skarżąca cytując fragment uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 października 2014r. w sprawie II Ka 95/14), że sąd odwoławczy nakazał podejmowanie prób (podkr. SA) spowodowania stawiennictwa świadka na rozprawę. W ocenie Sądu Apelacyjnego aktualnie rozpoznającego sprawę Sąd Okręgowy takie próby podejmował.

Odnosząc się do świadka K. G. stwierdzić należy, że nie podejmował on korespondencji kierowanej do niego w związku z toczącym się postępowaniem w niniejszej sprawie (k.16075 akt sprawy, k.6, 69 załącznika adresowego). Poza sporem pozostaje, że korespondencja ta była kierowana pod właściwy adres świadka za granicą. Bezskuteczne okazały się również próby wezwania go na termin rozprawy za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz telefonu. Wobec powyższego, skoro świadek nie odpowiadał na podejmowane przez sąd orzekający próby kontaktu z nim (nie zaś jedynie odmawiał przyjazdu do Polski na przesłuchanie), nie sposób czynić temu sądowi zarzutu nieprzesłuchania świadka w drodze telekonferencji. Z tych samych względów skutku oczekiwanego przez skarżącą nie przyniesie wskazanie na inną sprawę, w której świadek ten – jak twierdzi obrońca oskarżonego - odebrał korespondencję z sądu i doszło do jego przesłuchania w sądzie właściwym dla jego miejsca zamieszkania.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących nieprzesłuchania na rozprawie świadka P. M. podkreślenia wymaga, że świadek stawił się do sądu na wyznaczony termin rozprawy w dniu 15 stycznia 2016r. a do jego przesłuchania nie doszło z uwagi na nieobecność obrońcy oskarżonego R. B.. Sąd II instancji oczywiście dostrzega podnoszoną w apelacji okoliczność zaplanowanego zabiegu obrońcy w tym terminie, niemniej jednak wiedząc jakie są trudności w bezpośrednim przesłuchaniu tego świadka przed sądem, obrońca mogła (mimo braku zgody oskarżonego) rozważyć ustanowienie substytuta aby doszło do realizacji tak akcentowanej przez nią zasady bezpośredniości w przeprowadzaniu dowodów. W tych okolicznościach niezasadny jest zarzut niedążenia do bezpośredniego przesłuchania tego świadka, pomimo iż „wyrażał on faktyczną wolę stawiennictwa w sądzie” (str.6 apelacji). Świadek bowiem stawił się w sądzie a do jego przesłuchania nie doszło z powodów leżących po stronie obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu nieprzesłuchania na rozprawie świadka P. S. na wstępie wskazać należy, że – wbrew twierdzeniom skarżącej – ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o zeznania tego świadka nie były „liczne”. Dotyczyły bowiem jedynie dwóch (z których jeden był nieskuteczny) wyjazdów świadka w charakterze kuriera do Kolumbii celem przemytu kokainy oraz osób jakie w związku z nimi poznał. W kontekście wszystkich przypisanych oskarżonemu R. B. przestępstw nie sposób uznać ich za stanowiące podstawę licznych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Nadto wskazać godzi się, że skarżąca nie kwestionuje – w ocenie Sądu Apelacyjnego dokonanej na podstawie lektury wywiedzionego przez nią środka odwoławczego – samego faktu przemycania narkotyków zza granicy; kwestionuje natomiast udział oskarżonego w tym procederze oraz, w pewnym zakresie, ilość środków będących przedmiotem przemytu. Tymczasem zeznania świadka P. S. odnoszą się właśnie do sposobu organizacji przemytu i ilości przemyconych przez niego narkotyków (tak kwestia będzie również przedmiotem rozważań w dalszej części niniejszego uzasadnienia), nie zaś bezpośrednio do roli oskarżonego R. B. w tym procederze. Wiedza obrońcy oskarżonego co do miejsca pobytu świadka P. S. (poprzez jego obrońcę w innej sprawie) winna – w ocenie Sądu Apelacyjnego – skutkować poinformowaniem sądu o adresie świadka, nie zaś czynieniem zarzutu apelacyjnego z okoliczności, że sąd nie zwrócił się o te informację do adwokata występującego w innej sprawie. Wpływu na trafność stanowiska Sądu I instancji w omawianej kwestii nie ma podnoszone przez skarżącą okoliczność, że wniosek o przesłuchanie świadka P. S. został zawarty w akcie oskarżenia, który wpłynął do sądu w lipcu 2011r. Po pierwsze postępowanie zakończone zaskarżonym orzeczeniem rozpoczęło się w 2015r. a po wtóre i ważniejsze, Sąd Okręgowy czynił próby wezwania świadka na rozprawę na długo przed zamknięciem przewodu sądowego (k.70 załącznika adresowego) a wniosek obrońcy o zwrócenie się do adwokata reprezentującego P. S. w innej sprawie został złożony w dniu 3 lutego 2016r., a zatem na końcowym etapie postępowania (kilka dni przed zamknięciem przewodu sądowego). Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny za uzasadnioną uznaje decyzję o oddaleniu wniosku o bezpośrednie przesłuchanie tego świadka w oparciu o przepis art.170 § 1 pkt 5 kpk.

Za niezasadne Sąd Apelacyjny uznał również zarzuty dotyczące nieprzesłuchania bezpośrednio na rozprawie świadka M. H. (1). Wprawdzie istotnie świadek przebywał czasowo poza granicami kraju, jednakże wskazując na tę okoliczność skarżąca zdaje się nie dostrzegać bezskutecznych prób doręczenia świadkowi korespondencji sądowej (k.16239, 16365 akt sprawy, k.61 załącznika adresowego) a nadto tego, że miejsce pobytu świadka za granicą również nie było znane, mimo prób uzyskania tej informacji podejmowanych przez Sąd Okręgowy (k.16365 akt sprawy).

Również świadek P. K. nie stawiał się na wezwania sądu (k.16171, 16245akt sprawy). Postąpienie Sądu Okręgowego polegające na uznaniu zeznań tego świadka za odczytane (k.16367 akt sprawy) należy zatem uznać za uzasadnione. Istotnie bowiem, biorąc pod uwagę treść zeznań złożonych przez świadka na wcześniejszym etapie postępowania, istniały ku temu podstawy prawne. Wskazać w tym miejscu należy na częściowo dowolny wniosek skarżącej, że decyzja o ujawnieniu zeznań świadka P. K. poprzez ich odczytanie podczas pierwszego procesu wzbudziła zastrzeżenia Sądu Apelacyjnego (str.7 apelacji). Zastrzeżenia tego sądu budziła bowiem niekonsekwencja Sądu I instancji w tym zakresie, co skutkowało wskazaniem przy uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania aby sąd orzekający zdecydował czy zachodzi potrzeba bezpośredniego przesłuchania świadka czy wystarczy przesłuchanie pośrednie (k.13018 akt sprawy). Brak jest podstaw do podzielenia poglądu skarżącej, że postanowienie Sądu Okręgowego wydane w toku rozprawy w dniu 11 lutego 2016r. (k.16437 akt sprawy) dotyczy świadka P. K., nie zaś K. H.. Nazwisko tego ostatniego świadka jest przytaczane kilkukrotnie, zarówno przez sąd jak i przez obu obrońców. Nie złożono również wniosków o sprostowanie treści protokołu rozprawy.

Odnosząc się do zarzutów związanych ze świadkiem R. M. rację przyznać należy skarżącej, że protokół przesłuchania podejrzanego nie należy do dokumentów, które można odczytać na rozprawie w oparciu o przepis at.393 § 1 kpk. Niewątpliwie zatem doszło w tym zakresie do obrazy tego przepisu postępowania. Aby jednak zarzut ten mógł zostać uznany za skuteczny należy wykazać, że miał on wpływ na treść orzeczenia. Tego zaś skarżąca nie wykazała, a sąd odwoławczy istnienia takiego wpływu nie stwierdza. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zeznania tego świadka nie stały się podstawą ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącej, że samo ujawnienie zeznań świadka na rozprawie świadczy o uznaniu ich za mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy skoro zeznania te nie stały się następnie podstawą poczynionych ustaleń faktycznych. Lektura tych zeznań pozwala na uznanie za trafne stanowiska Sądu Okręgowego, że nie są one przydatne do czynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. R. M. odmówił bowiem składania wyjaśnień nie przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.16416-16418 akt sprawy), co do którego umorzone zostało postępowanie (k.16420-16430 akt sprawy). Wskazać również należy, że wniosek o przesłuchanie tego świadka złożył obrońca oskarżonego P. G. na okoliczność jego udziału w obrocie narkotykami (k.16437 akt sprawy); wniesiony zaś środek odwoławczy nie dotyczy tego oskarżonego.

Reasumując zatem, za nietrafny został uznany zarzut mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy art.442 § 3 kpk. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 27.09.2016r. w sprawie V KK 245/16, że „ W sytuacji gdy danego dowodu nie da się przeprowadzić, zalecenia sądu odwoławczego w tym zakresie tracą aktualność, a ich niezrealizowanie nie może być traktowane jako uchybienie dyspozycji art. 442 § 3 k.p.k.” (Lex 2149236)

W uzasadnieniu apelacji skarżąca wskazała również na swój wniosek o bezpośrednie przesłuchanie innych świadków, poza wyżej omówionymi (str.6 apelacji). W żaden sposób jednak tego wątku nie rozwinęła. Tymczasem wskazać należy, że świadek A. K. został przesłuchany bezpośrednio przed sądem (k.16210 - 16211 akt sprawy) a zeznania pozostałych, tj. K. H., T. L., T. Z. i W. B. zostały ujawnione w trybie art.442 § 2 kpk (k.16367 akt sprawy)

Nie sposób za zasadny uznać zarzut oparcia ustaleń faktycznych o zeznania świadków, którzy nie zostali przesłuchani bezpośrednio przed Sądem I instancji. Przepisy postępowania karnego dopuszczają bowiem możliwość przeprowadzenia dowodu również poprzez jego ujawnienie lub odczytanie. Kwestia zasadności takiego postąpienia w realiach rozpoznawanej sprawy była powyżej przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał również zarzut dotyczący sporządzonego uzasadnienia, w szczególności zbiorczego powołania dowodów. W realiach rozpoznawanej sprawy nie ma zastosowania aktualnie obowiązujący przepis art.455a kpk, który nie dopuszcza możliwości uchylenia wyroku tylko z tego powodu, że uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art.424 kpk. Niemniej jednak – w ocenie Sądu Apelacyjnego – taki sposób przytoczenia dowodów nie może dyskwalifikować orzeczenia. Rolą sądu odwoławczego nie jest bowiem jedynie zapoznanie się z treścią zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnieniem i treścią złożonych środków odwoławczych i w oparciu o te dokumenty formułowanie wniosków o trafności lub nie zaskarżonego orzeczenia. Sąd ten ma bowiem nie tylko prawo ale i obowiązek zapoznania się z całością akt sprawy i dopiero wówczas, w ramach zakreślonych prawem sformułować wnioski co do trafności zaskarżonego orzeczenia. Reasumując zatem, wprawdzie rację ma skarżąca, że wskazanie dowodów w sposób w jaki dokonał tego Sąd Okręgowy nie jest właściwe i nie przyczynia się do przejrzystości sporządzonego uzasadnienia, to jednak pozostaje to bez wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść wskazanie na zaistniałą w istocie okoliczność, że w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy z jednej strony wskazał, że świadek D. P. przyznał się do popełnienia czynów pozostających w związku z działaniami oskarżonych (str.35 uzasadnienia wyroku), z drugiej zaś strony przytoczył treść jego depozycji i ocenił je wskazując (trafnie), że nie przyznał się on do zarzucanych mu czynów będących przedmiotem odrębnego postępowania (str.78 uzasadnienia). W oparciu o zeznania tego świadka Sąd Okręgowy nie poczynił ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie (co przyznaje sama skarżąca – str.15 apelacji). Umieszczenie zatem na str. 35 uzasadnienia wyroku nazwiska D. P. w grupie świadków, którzy przyznawali się do popełnienia czynów pozostających w związku z czynami będącymi przedmiotem niniejszego postępowania i w oparciu o zeznania których zostały poczynione ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie traktować można w kategorii omyłki pisarskiej, pozostającej bez wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

Zarzut odnoszący się do czynu przypisanego oskarżonemu R. B. w pkt. VII zaskarżonego orzeczenia w zasadzie jedynie związany jest z omawianą kwestią, tj. sposobem przywołania dowodów, w szczególności zeznań świadka K. G.. Okoliczność, że Sąd Okręgowy ustalając stan faktyczny w tym zakresie wskazał na zeznania świadka K. G., który istotnie nie zeznawał na tę okoliczność nie może skutkować uznaniem, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu R. B. popełnienia tego czynu. O tym bowiem, że dopuścił się jego popełnienia świadczą depozycje M. C. (k.227, 296 akt sprawy).

Za częściowo zasadne zostały uznane zarzuty dotyczące pkt. VIII wyroku. W pierwszej kolejności jednak Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów, które nie zyskały jego akceptacji.

Potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności we wskazanych przez skarżącą zeznaniach świadka M. C. nie znalazło jej stanowisko, że świadek ów oraz oskarżony R. B. należeli do grupy kierowanej przez S. M.. Takich ustaleń nie poczynił też Sąd Okręgowy, nie wskazał on w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia składu osobowego grupy przestępczej kierowanej przez S. M. podając jedynie, że taka grupa istniała i zajmowała się handlem narkotykami. Po śmierci S. M. w 2000r. (...) rynek narkotykowy zaczęła przejmować istniejąca już wówczas grupa kierowana przez P. J. (str.5 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia). Sąd Okręgowy nie poczynił ustaleń jakoby P. J. „korzystał” z kanału przerzutowego narkotyków z Kolumbii do Polski za życia S. M.. Tym samym nie sposób podzielić stanowiska apelującej, że ustalenia dokonane przez Sąd I instancji a dotyczące okoliczności przemytu środków odurzających z Kolumbii do Polski są sprzeczne i nielogiczne. Okoliczność, że P. J. zaprzeczył jakoby polecił M. C. przekazywanie świadkowi M. N. środków finansowych na zakup narkotyków nie może skutkować uznaniem, że do wydawania takich poleceń nie doszło, bo M. N., który zmarł przed wszczęciem postępowania w tej sprawie nie został przesłuchany. Okoliczność ta bowiem została ustalona w oparciu o obszerne i poddane swobodnej ocenie przez Sąd Okręgowy zeznania świadka M. C.. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że świadek M. C. dokładnie opisał przedmiotowe zdarzenia, podczas gdy – na co wskazała sama skarżąca – P. J. ograniczył się jedynie do prostego zaprzeczenia tym faktom. O tym, że tzw. „Święta Trójca”, którą tworzyli R. B., M. C. i A. M. podlegała P. J. (zeznania świadków: D. S. – k.831 akt sprawy, P. K. – k.10061 akt sprawy). Potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadka M. C. nie znalazł wywiedziony przez apelującą wniosek, że M. C. był osobiście zainteresowany przemytem kokainy z Kolumbii. Z zeznań świadka M. C. wynika bowiem, że pierwszy jego przemyt kokainy z Kolumbii miał miejsce na polecenie A. B. ps. „P.” i wówczas poznał M. N.. Gdy zleceniodawca nie zapłacił mu za dokonanie tego przemytu, zwrócił się o pomoc w wyegzekwowaniu należności do P. J.. Ten wówczas godząc się na udzielenie pomocy, zaproponował mu jednocześnie współpracę i organizowanie przemytów z Kolumbii na jego rzecz (k227-228 akt sprawy). Na to z kolei zgodził się M. C.. Z tego względu nie sposób podzielić stanowiska skarżącej, że sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania jest danie jemu wiary, że dokonywał przemytów kokainy z Kolumbii na polecenie P. J.. Nie jest również nielogicznym i sprzecznym z doświadczeniem życiowym ustalenie, że kontakty z M. N. następowały na polecenie P. J. skoro – jak twierdzi skarżąca nie znali się oni. Nie musieli się bowiem znać, skoro łącznikiem między nimi był M. C.. Nadużyciem ze strony skarżącej jest twierdzenie, że M. C. i M. N. znali się „od lat”. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika nic więcej poza wspomnianymi wyżej okolicznościami ich znajomości. A nawet jeżeli rzeczywiście polegałoby to na prawdzie, to nie ma to żadnego wpływu na ocenę ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy w powyższej sprawie. Ze zgromadzonego bowiem materiału dowodowego nie wynika – co zdaje się sugerować apelująca – że M. C. na własną rękę organizował przemyt kokainy z Kolumbii współpracując w tym zakresie z przebywającym tam M. N.. Pierwszy raz pojechał tam na polecenie A. B. a potem działał na polecenie P. J.. Reasumując – Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska skarżącej o braku wiarygodności zeznań M. C. zarówno w omawianych kwestiach, jak i w zakresie dotyczącym udziału oskarżonego R. B. w tym procederze.

Rację natomiast (w pewnym zakresie) ma skarżąca kwestionując ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego co do ilości substancji narkotycznych będących przedmiotem przemytu i wprowadzenia do obrotu przypisanych oskarżonemu R. B. w pkt. VIII zaskarżonego orzeczenia.

Na wstępie wskazać należy, że ustalenia Sądu Okręgowego co do tego, że M. C. i P. B. byli jedynymi osobami werbującymi kurierów dotyczą przemytu kokainy z Kolumbii (str.7 uzasadnienia wyroku). Częściowo rację ma jednak skarżąca wskazując na nieprawidłowe ustalenia Sądu I instancji dotyczące osób będących kurierami i ilości dokonanych przez nich przemytów a co za tym idzie ilości przemyconej kokainy, poczynione na str.7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Nieprawidłowym jest ustalenie, że A. K. był kurierem kokainy z Kolumbii. Jak wynika bowiem z niekwestionowanych przez żadną ze stron jego zeznań (uznanych również za wiarygodne przez sąd orzekający - str.62 uzasadnienia wyroku) świadek ten zwerbowany przez M. H. (1) przemycał kokainę jedynie z A. (k.10876, 11333 akt sprawy). Rację ma również skarżąca twierdząc, że W. B. nie przywiózł kokainy z Kolumbii. Wprawdzie bowiem miał to zrobić ale do Kolumbii nie dotarł zatrzymany na terenie Niemiec (k.11235 akt sprawy). Wobec powyższego rację ma również apelująca wskazując na niewłaściwie obliczoną przez Sąd Okręgowy ilość kokainy przemyconej z Kolumbii (pkt VIIIa zaskarżonego orzeczenia). Wprawdzie nie ma racji twierdząc, że Sąd I instancji nie ustalił jaką ilość kokainy przemycił D. S. (ustalił bowiem, że każdorazowo, a wg. ustaleń sądu czynił to dwukrotnie, przemycił 0,5-0,6 kg kokainy (str.7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), to jednak należy przyznać rację skarżącej, że ustalenia sądu w tym zakresie są sprzeczne z zeznaniami świadka D. S. i nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach przeprowadzonych w sprawie. Tymczasem z uznanych przez Sąd Okręgowy za wiarygodne zeznań D. S. złożonych w toku postępowania przygotowawczego wynika, że z Kolumbii do Polski przemycił on 300 g kokainy (k.9621 akt sprawy), brał też udział w obrocie narkotykami, za które nabywcy przekazywali pieniądze bezpośrednio jednemu z członków „Świętej Trójcy” (A. M., M. C., R. B. – k.9623 akt sprawy). O tym, że w czasie pierwszego wyjazdu do Kolumbii świadek P. S. wraz z kolegą przemycili łącznie 1,2 kg. kokainy świadczą zeznania M. C. (k.250 akt sprawy). Uznać zatem należy – w oparciu o dowody ocenione i uznane za wiarygodne przez Sąd Okręgowy, że przedmiotem opisanego w pkt. VIIIa przemytu z Kolumbii było 1,5 kg. kokainy (1,2 kg. przemycił P. S. z kolegą i 0,3 kg. D. S.), nie zaś 3,7 kg., gdyż ilość ta nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Prawidłowe natomiast są ustalenia Sądu Okręgowego odnośnie ilości kokainy przemyconej z Holandii (1,4 kg. pkt VIIIb wyroku) znajduje to bowiem potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach świadka M. C. (k.266-267 akt sprawy). W tym zakresie nie zostały również podniesione szczegółowe zarzuty w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego R. B. (str.11 apelacji). Nie ma natomiast racji skarżąca, że ilość ta jest tożsama z ilością wskazaną w pkt. VIIIc wyroku, tam bowiem Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu udział w przemycie 900 g kokainy. Są to dwa odrębne zachowania przestępcze. W pkt. VIIIc wyroku Sąd odniósł się bowiem do kokainy przemyconej z A.. Ponownie wskazać należy, że nie dotyczy to przemytu z Holandii (pkt VIIIb wyroku). Kurierami z A. byli: A. K., T. Z. (po jednym razie) i trzykrotnie W. B.. Skoro skarżąca twierdzi, że łącznie przemycili oni 1.162 gramy kokainy a Sąd Okręgowy ustalił, że było to 900 gram to nie sposób czynić mu zarzutu obrazy art.5 § 2 kpk. Ustalenia poczynione bowiem przez sąd w tym zakresie są korzystniejsze dla oskarżonego niż te czynione przez jego obrońcę.

Całkowicie chybionym jest zarzut oparty o przepis art.435 kpk (str.12 apelacji), gdyż przepis ów nie ma zastosowania w powyższej sprawie.

Nie doszło również do obrazy art.443 kpk w zakresie ustalenia ilości kokainy przemyconej z Kolumbii, A. i Holandii. Sąd Okręgowy w uchylonym wyroku w sprawie XIV K 171/11 ustalił bowiem, że oskarżony uczestniczył w przemycie i obrocie 10 kg. kokainy, podczas gdy w wyroku będącym obecnie przedmiotem kontroli instancyjnej Sąd Okręgowy określił tę ilość na 6 kg. (suma pkt VIII a, b ppkt 2 i c wyroku). Podkreślenia w tym miejscu ponownie wymaga, że nie ma racji skarżąca utożsamiając kokainę przemyconą z A. z tą przemyconą z Holandii (str.12 apelacji). Są to bowiem – jak wyżej wskazano - różne zachowania przestępcze. Podnieść nadto należy, że o obrazie art.443 kpk można byłoby mówić, gdyby ustalenia sądu znajdujące swój wyraz w treści wyroku były mniej korzystne niż te zawarte w wyroku wydanym wcześniej a w zakresie ustaleń faktycznych zaskarżonym jedynie na korzyść oskarżonego. Powoływanie się zatem na część motywacyjną uchylonego wyroku w sprawie XIV K 171/11 nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącą skutku, bo to bowiem treść wyroku jest wiążąca. Na marginesie zatem jedynie wspomnieć należy, że to między innymi „niekompatybilność” wyroku z jego uzasadnieniem była powodem jego uchylenia (podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4.12.2015r. w sprawie II AKa 287/15, LEX nr 1964946)

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie mogą przynieść zarzuty dotyczące przemytu i obrotu marihuaną (pkt. VIIIb ppkt 1 wyroku). Powoływanie się na zeznania świadków: M. C. i K. G., w których określają ilość przemyconej i wprowadzonej do obrotu marihuany na 600 kg. jest bezprzedmiotowe, skoro w zaskarżonym orzeczeniu Sąd Okręgowy ustalił tę ilość na poziomie 220kg. (nie zaś 230 kg. jak wskazuje skarżąca – str.13 apelacji). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że Sąd Okręgowy – wbrew twierdzeniom skarżącej – dostrzega treść zeznań złożonych przez świadka M. C. w dniu 18 stycznia 2008r. (str.44 uzasadnienia wyroku). Wskazać również godzi się, że świadek K. G. zajmował się dystrybucją narkotyków wprowadzanych do obrotu przez grupę, w skład której wchodził oskarżony R. B., skąd również czerpał wiedzę co do skali procederu, w szczególności dotyczącego obrotu marihuaną. Stąd argumenty, że nie brał udziału w przemycie i w spotkaniu w Hotelu (...) w G. nie mogą skutkować uznaniem jego zeznań za niewiarygodne. O skali przemytu marihuany z Holandii do Polski zeznaje również świadek A. M. (k.10360 akt sprawy), co dostrzega sama skarżąca (str.14 apelacji). Okoliczność, że świadkowie: M. C. i K. G. podali ilość przemyconej marihuany odmienną niż to przyjął Sąd Okręgowy nie może implikować – czego domaga się skarżąca - uznania całości ich zeznań za niewiarygodne.

Odnosząc się do zarzutów związanych z pkt. IX zaskarżonego orzeczenia wskazać należy na wstępie, że ustalenia faktyczne w tym zakresie znajdują się na str.27 uzasadnienia wyroku. Wprawdzie istotnie są one dość lakoniczne ale biorąc pod uwagę treść przeprowadzonych i ocenionych w sposób swobodny przez Sąd Okręgowy dowodów uznać należy, że przypisanie oskarżonemu R. B. tego czynu jest w pełni zasadne. Wskazać tu godzi się na zeznania świadka K. G., z których wynika, że oskarżony R. B. brał udział w produkcji tabletek ekstazy z logo „M.” (k.5270 akt sprawy). Świadczą o tym również zeznania świadka A. M., który podał, że razem R. B. i M. C. finansował zakup półproduktów przeznaczonych do produkcji tabletek ekstazy w Holandii (k.10352 akt sprawy). Zatem zarzut braku udowodnienia, że oskarżony ten gromadził środki na zakup prekursorów oraz przekazywał je w celu przystąpienia do produkcji tabletek uznać należy na nieuzasadniony.

Rację ma skarżąca wskazując, że Sąd Okręgowy dokonał oceny zeznań świadka M. J. (str.73-74 uzasadnienia), podczas gdy ani nie przesłuchał go w toku postępowania jurysdykcyjnego w przedmiotowej sprawie ani nie włączył jego zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego w poczet materiału dowodowego, czym naruszył art.410 kpk. Aby jednak można było mówić o skutecznie podniesionym zarzucie opartym o przepis art.438 pkt 2 kpk, naruszenie to musiałoby mieć wpływ na treść orzeczenia. Takiego natomiast wpływu skarżąca nie wykazuje a sąd odwoławczy nie stwierdza. M. J. był jednym z kurierów przewożących narkotyki z Holandii do Polski. Jego aktywność w tym zakresie była jednorazowa; zatrzymany został w drodze powrotnej, na terenie Niemiec. Wyeliminowanie zeznań tego świadka z materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie (konieczne skoro nie zostały prawidłowo wprowadzone w poczet materiału dowodowego) w żaden sposób nie zmienia jednak sytuacji procesowej oskarżonego R. B.. Odwołanie się przez skarżącą do fragmentu uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, w których Sąd Okręgowy wskazuje na te zeznania jako potwierdzające zeznania świadka K. G. nie może przynieść oczekiwanego przez nią rezultatu. K. G. zeznawał bowiem w powyższej sprawie na różne okoliczności, w tym nie odnoszące się bezpośrednio do osoby oskarżonego R. B., choć związane z nim poprzez fakt jego udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Tych okoliczności dotyczą również zeznania M. J.. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika aby znał on oskarżonego R. B., miał świadomość jego udziału i roli w grupie. Na prośbę K. G. zgodził się jedynie na przewiezienie z Holandii do Polski paczki narkotyków. Gdyby zatem jego zeznania zostały prawidłowo włączone w poczet materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie mogłyby stanowić podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie jednego ze sposobów dokonywania przemytów narkotyków, nie zaś co do udziału w tym oskarżonego R. B.. Metody dostarczania narkotyków na teren Polski zostały zaś przedstawione również w innych, prawidłowo ujawnionych dowodach a zatem brak podstaw do oparcia się w tym zakresie również o zeznania M. J. pozostaje – w ocenie Sądu Apelacyjnego - bez wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

Również kar orzeczonych wobec oskarżonego R. B. nie sposób uznać za rażąco niewspółmiernie surowe. Bez wpływu na wysokość kar jednostkowych orzeczonych za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. VIII wyroku pozostaje fakt przyjęcia przez sąd odwoławczy mniejszej ilości kokainy przemyconej z Kolumbii (1,5 kg. w miejsce 3,7 kg. przyjętych przez Sąd I instancji) a co za tym idzie – mniejszej ilości tego narkotyku wprowadzonej do obrotu (3,8 kg. w miejsce 4,4 kg.). Jednocześnie bowiem, uwzględniając w tym względzie apelację prokuratora wniesioną na niekorzyść oskarżonego R. B. (pkt I apelacji), do opisu tego czynu sąd odwoławczy wprowadził udział w obrocie 220 kg. marihuany. Poczynione zmiany w zakresie pkt. VIII i IX wyroku nie implikowały – w ocenie Sądu II instancji zmian z zakresie orzeczonych wobec R. B. nawiązek i przepadku równowartości korzyści majątkowej. Wprawdzie bowiem w pkt. VIII wyroku zmniejszono ilość (a co za tym idzie i wartość) kokainy przemyconej z Kolumbii i wprowadzonej do obrotu (o 2,2 kg., tj. 297.500,-zł.) oraz wartość amfetaminy (o 150.000,-zł.), to jednak przypisano wprowadzenie do obrotu 220 kg. marihuany wartości 2.552.000,-zł. Ostatecznie zatem wartość łącznie przemyconych i wprowadzonych do obrotu narkotyków w zarzucie przypisanym oskarżonemu R. B. w pkt. VIII wyroku wzrosła. Obniżenie zaś wartości tabletek ekstazy nastąpiło natomiast jedynie o niespełna 20%, również zatem i w tym zakresie – w ocenie Sądu Apelacyjnego – brak było podstaw do obniżania nawiązki i równowartości osiągniętej korzyści majątkowej. Zwłaszcza, że w przypadku tej ostatniej orzeczona ona została jedynie w części, stosunkowo niewielkiej biorąc pod uwagę będącą podstawą jej wymierzenia skalę przestępczej działalności oskarżonego R. B. oraz fakt, że zyski dzielone były na innych jej beneficjentów, w szczególności M. C. i A. M..

Uwzględniając zarzut apelującego oskarżyciela publicznego dotyczący obrazy prawa materialnego (pkt II apelacji) sąd odwoławczy podwyższył karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego R. B. w pkt IX zaskarżonego wyroku do 3 lat i 1 miesiąca uznając, że brak jest podstaw do określenia jej w wymiarze postulowanym przez skarżącego, tj. 5 lat pozbawienia wolności. Brak wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego zwalnia ten sąd od obowiązku szerszego odnoszenia się do tego zarzutu.

Działając z urzędu Sąd Okręgowy skorygował wartość amfetaminy wprowadzonej do obrotu (pkt VIIIc wyroku). Sąd I instancji bowiem przypisał oskarżonemu udział w obrocie 5 kg. amfetaminy stanowiącej 5.000 porcji (podczas gdy w akcie oskarżenia zarzucono mu udział w obrocie 10 kg. marihuany stanowiącej 10.000 porcji). Nie zmienił jednak jej wartości przy jednoczesnym braku podstaw do uznania, że należy przyjąć inną wartość jednej porcji konsumpcyjnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

2.  w pkt VIII:

- w ppkt. a) ustalił, że przedmiotem przemytu celem wprowadzenia do obrotu było 1,5 kg. kokainy stanowiącej nie mniej niż 1500 porcji dealerskich o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 202.500 zł.

- w ppkt. b z opisu czynu wyeliminował określenie „jak i dostawcom narkotyków”,

- w ppkt. c:

* ustalił, że oskarżony uczestniczył w obrocie 3.800 gramów kokainy, co stanowi 3800 porcji o wartości detalicznej sprzedaży nie mniejszej niż 646.000,-zł.,

* ustalił, że wartość detaliczna amfetaminy wprowadzonej do obrotu wynosi nie mniej niż 150.000,-zł.

* ustalił, że przedmiotem obrotu było 100.000 tabletek ekstazy oznaczonych logo „M.” o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.000.000,-zł. co stanowi nie mniej niż 100.000 porcji dealerskich,

* ustalił nadto, że oskarżony uczestniczył w obrocie 220 kg. marihuany, co stanowi około 220.000 porcji o wartości detalicznej nie mniejszej niż 638.000 Euro (2.552.000 zł.)

2. w pkt. IX:

- ustalił, że w sposób tam opisany oskarżony pomagał w wytworzeniu 100.000 tabletek ekstazy oznaczonych logo (...) o wartości detalicznej nie mniejszej niż 1.000.000,-zł. co łącznie stanowiło nie mniej niż 100.000 porcji dealerskich

- orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności podwyższa do 3 (trzech) lat i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,

W pozostałym zakresie, nie stwierdzając zaistnienia przesłanek z art.439 kpk i art.440 kpk sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk, art.627 kpk, art.634 kpk, art.1, art.2 ust.1 pkt 6, art.3 ust.1 i art.6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążając nimi oskarżonego. Nie znalazł bowiem podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.