Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Bronowski

Protokolant: sekr.sąd. Ewelina Mucha

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniach 13 listopada, 11 grudnia 2017 roku na rozprawie

sprawy M. O.

syna K. i B. z domu C., urodzonego w dniu (...) w W.

oskarżonego o to, że w dniu 3 lutego 2015 roku w M., województwa (...), posłużył się jako autentycznym podrobionym dokumentem w postaci (...) Karty Miejskiej nr (...) wydanej na nazwisko M. O., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

1.  uniewinnia oskarżonego M. O. od zarzucanego mu czynu;

2.  zwalnia oskarżonego M. O. od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 511/15

UZASADNIENIE

M. O. został oskarżony o to, że w dniu 3 lutego 2015 roku w M., województwa (...), posłużył się jako autentycznym podrobionym dokumentem w postaci (...) Karty Miejskiej nr (...) wydanej na nazwisko M. O., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Na podstawie ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. O. w dniu 3 lutego 2015 roku podróżował autobusem komunikacji miejskiej numer (...) jadąc w kierunku W.; na odcinku pomiędzy miejscowościami G. a M., około godziny 9.25, przeprowadzana była przez R. T. kontrola biletów pasażerów tej linii; M. O. okazał do kontroli (...) Kartę Miejską z zakodowanym na niej biletem miesięcznym; w trakcie kontroli R. T. ustalił, że bilet posiadany przez M. O. jest biletem przewidzianym dla pierwszej strefy biletowej, a pasażer podróżował w drugiej strefie biletowej. M. O. oświadczył, że nie posiada przy sobie dokumentu tożsamości, po wyjściu wraz z kontrolerem z autobusu na najbliższym przystanku nie oczekiwał na wezwanie policji i oddalił się.

Z tego względu karta miejska oskarżonego została przekazana do biura Zarządu (...) w W.. Tam została ona poddana sprawdzeniu w zakresie historii zakodowanych na niej biletów, w trakcie tego sprawdzenia ustalono, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku na karcie aktywowano bilet imienny, na pierwszą strefę, 90-cio dniowy, który na dzień aktywacji kosztował 250 złotych, jednak aktywacja tego biletu nie była poprzedzona zakupem w legalnej sieci sprzedaży. Po dokonaniu tych ustaleń Zarząd (...) złożył w dniu 23 lutego 2015 roku zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. polegającego na posługiwaniu się (...) kartą miejską z nielegalnie zakodowanym biletem oraz z art. 286 § 1 k.k. polegającego na doprowadzeniu przez pasażera do podjęcia decyzji przez kontrolera o odstąpieniu od nakładania opłaty za przejazd bez ważnego biletu, w celu uniknięcia opłaty dodatkowej i na szkodę (...) W., wprowadzając go w błędne przekonanie, iż pasażer posiada ważny i legalnie zakupiony bilet, podczas gdy bilet ten został zakodowany poza siecią sprzedaży (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: w odpowiednim zakresie wyjaśnień oskarżonego (k. 58-59, 74, 76), zeznań świadków D. B. (k. 36-37, 75-76), R. T. (k. 42, 74-75), oraz dowodów z dokumentów w postaci: zawiadomienia z załącznikami (k. 1-12), informacji z (...) (k. 32-33, 38, 82).

Oskarżony M. O. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał w nich, iż zawsze kupował bilet kodowany na karcie miejskiej w legalnej sieci sprzedaży i nie wie nic o tym, że posiadał bilet sprzedany poza taką siecią sprzedaży; wyjaśnił również, że w dniu kontroli miał zakodowany bilet uprawniający go do jazdy w miejscu, gdzie był poddany kontroli, nie wie dlaczego kontroler powiedział, że bilet jest nieważny, otrzymał karę za przejazd bez biletu, kontroler zabrał mu kartę i powiedział, że jest do odbioru w (...), zatrzymanej karty nie odebrał, wyrobił duplikat, kary za przejazd bez biletu nie zapłacił.

Oceniając wyjaśnienia złożone przez oskarżonego Sąd przyznał im walor wiarygodności w zakresie w jakim wskazał, że w chwili kontroli posiadał na karcie zakodowany bilet kupiony w legalnej sieci sprzedaży oraz w zakresie w jakim wskazał, że w dniu 3 lutego 2015 roku została przeprowadzona z jego udziałem kontrola biletów w autobusie linii (...), w tym zakresie są one jasne, spójne, znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, korespondują z wydrukami z bazy danych (...) jak i zeznaniami świadka T., brak jest dowodów, na podstawie których można by zakwestionować ich wiarygodność.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazał, że nie wie w jaki sposób znalazł się na jego karcie miejskiej bilet sprzedany poza siecią sprzedaży (...) oraz w zakresie w jakim wskazał, że nie oddalił się z miejsca kontroli, gdyż w tym zakresie jego wyjaśnienia nie znajdują potwierdzenia w informacji nadesłanej przez (...) z bazy danych sprzedanych biletów jak i w zeznaniach świadka T. co do przebiegu kontroli biletów; w ocenie Sądu w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego mają na celu bezpodstawne poprawienie sytuacji oskarżonego nie mające oparcia w rzeczywistości.

Oskarżony M. O. nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego (informacja o karalności k. 71).

Sąd zważył co następuje.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony i ujawniony w toku postępowania nie pozwala na przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k. w postaci posłużenia się w dniu 3 lutego 2015 roku w M., jako autentycznym podrobionym dokumentem w postaci (...) Karty Miejskiej nr (...) wydanej na nazwisko M. O..

Sąd rozstrzygając sprawę uznał za wiarygodne zeznania świadka R. T., kontrolera biletów (...), w ocenie Sądu są one jasne, spójne, pełne, adekwatne do udziału w sprawie, nie ma w nich wewnętrznych sprzeczności, świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, nie ma interesu w tym, żeby składać zeznania nieobiektywnie niekorzystne dla oskarżonego. Jednocześnie Sąd miał na względzie, że jego zeznania dotyczą ujawnienia w dniu 3 lutego 2015 roku przejazdu bez biletu ważnego w drugiej strefie biletowej, którego miał dokonywać oskarżony, świadek nie miał wiedzy co do zakodowania na karcie miejskiej oskarżonego biletu sprzedanego poza siecią sprzedaży (...).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka D. B., są one jasne, pełne, spójne, adekwatne do udziału w sprawie, świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, nie ma interesu w tym, żeby składać zeznania nieobiektywnie niekorzystne dla oskarżonego. Sąd miał również na względzie, że świadek nie był obecny w trakcie kontroli biletów w dniu 3 lutego 2015 roku, a swoją wiedzę posiadał po sprawdzeniu historii biletów zakodowanych na karcie miejskiej oskarżonego w bazie danych Zarządu (...).

Sąd jako wiarygodne uznał dowody z dokumentów zgromadzonych w sprawie, zostały one bowiem sporządzone przez osoby do tego uprawnione, żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani wiarygodności do czego Sąd również nie znalazł podstaw.

Przepis art. 270 § 1 k.k. określa przestępstwo materialnego fałszerstwa dokumentu, którego istotą jest karalne fałszowanie (podrabianie lub przerabianie) dokumentu lub używanie tak sfałszowanego dokumentu jako autentycznego. Zgodnie z art. 115 § 14 k.k., dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Zgromadzony i ujawniony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., które miało mieć miejsce w dniu 3 lutego 2015 roku w miejscowości M., jako że jego zachowanie nie nosi znamion czynu z art. 270 § 1 k.k., polegającego na posłużeniu się jako autentycznym podrobionym dokumentem w postaci (...) Karty Miejskiej nr (...) wydanej na nazwisko M. O..

Należało stwierdzić, że zarzut stawiany oskarżonemu odnosi się do określonego czasu i miejsca, w jakim oskarżony miał się posłużyć sfałszowaną kartą miejską i miało to być 3 lutego 2015 roku w M.; należało zauważyć, że w trakcie kontroli biletów w dniu 3 lutego 2015 roku w M., oskarżony posługiwał się kartą miejską z zakodowanym na niej biletem imiennym, trzydziestodniowym, na pierwszą strefę biletową; stwierdzenie kontrolera, że nie posiada on ważnego biletu na przejazd wynikało z tego, że oskarżony znajdował się w drugiej strefie biletowej posiadają bilet na pierwszą strefę biletową – okoliczność ta wynika z informacji z bazy danych (...) (k. 9-10, 38, 82), zeznań świadka T. i zeznań świadka B.. Bilet ten został zakupiony w sieci sprzedaży (...) w dniu 8 stycznia 2015 roku o godzinie 16.27.11, skasowany tego samego dnia o godzinie 16.42.00. W chwili kontroli oskarżony nie posiadał na karcie miejskiej innych aktywnych biletów. W takiej sytuacji należało uznać, że karta miejska we wskazanym w zarzucie czasie i miejscu nie nosiła cech przerobienia polegającego na wgraniu na nią i aktywowaniu biletu sprzedanego poza legalną siecią sprzedaży.

Jak wynika z tych samych danych z bazy (...) i zeznań świadka B., po oddaniu przez kontrolera karty miejskiej oskarżonego do biura (...), dokonano sprawdzeń historii biletów, jakie były kodowane na tej karcie i w trakcie tego ustalono, że na karcie miejskiej oskarżonego zakodowano i skasowano bilet 90-cio dniowy imienny na pierwszą strefę w dniu 13 sierpnia 2013 roku o godzinie 20.23.00, natomiast skasowanie tego biletu nie było poprzedzone zakupem w legalnej sieci sprzedaży. Co za tym idzie, zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i z art. 286 § 1 k.k. dotyczyło posługiwania się przez oskarżonego przez trzy miesiące od dnia 13 sierpnia 2013 roku wyżej wskazanym biletem (mimo, iż wprost nie wskazano tych okoliczności w zawiadomieniu).

Bilet ten był pozwalał na okazywanie się nim w trakcie kontroli biletowej i uzyskiwanie pozytywnego potwierdzenia do dnia 12 listopada 2013 roku, do godziny 23.59, po której to dacie upłynął by okres, na jaki bilet obowiązywał, co oznacza, że karta miejska oskarżonego wraz z nagranym na nią sfałszowanym biletem okresowym (nie sprzedanym w legalnej sieci sprzedaży) posiadała znaczenie prawne i uprawniała do wykonywania związanych ze sfałszowanym biletem praw nie dłużej niż do dnia 12 listopada 2013 roku do końca godziny 23.50 roku. Po tej dacie nielegalny bilet utracił znaczenie prawne, gdyż nie obejmował kolejnego okresu czasu, ca za tym idzie, niejako zakończyło się sfałszowanie w ten sposób karty miejskiej oskarżonego.

W dniu 3 lutego 2015 roku, w trakcie kontroli biletów i w czasie, kiedy miało mieć miejsce zarzucane oskarżonemu przestępstwo z art. 270 § 1 k.k., na karcie miejskiej był zakodowany bilet 30-to dniowy, imienny, na pierwszą strefę, sprzedany w legalnej sieci sprzedaży, zatem w czasie zarzucanego przestępstwa karta miejska i zakodowany na niej bilet nie nosiły cech sfałszowania. Jak wynika z danych z systemu (...) jak i z zeznań świadka B., nie ujawniono na karcie miejskiej oskarżonego w dniu 3 lutego 2015 roku aktywnych biletów sprzedanych poza legalną siecią sprzedaży.

W takiej sytuacji, karta miejska należąca do oskarżonego nie posiadała cech dokumentu sfałszowanego w rozumieniu art. 270 § 1 k.k. w dniu 3 lutego 2015 roku w M. i w chwili kontroli przeprowadzonej w tym dniu.

Natomiast późniejsze ujawnienie, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku został skasowany na karcie miejskiej bilet 90-cio dniowy imienny na pierwszą strefę biletową nie sprzedany w legalnej sieci sprzedaży, przez co została sfałszowana karta miejska oskarżonego, którą przez trzy miesiące oskarżony mógł się posługiwać, nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w dniu 3 lutego 2015 roku.

W ocenie Sądu rozważanie kwestii posłużenia się kwestionowanym dokumentem sfałszowanej karty miejskiej w innym czasie, okolicznościach i miejscu (w okresie od dnia 13 sierpnia 2013 roku do dnia 12 listopada 2013 roku w W., kiedy to upłynął okres na jaki przewidziany był bilet nie sprzedany w legalnej sieci sprzedaży) stanowiło by wyjście poza granice oskarżenia, zrywając tożsamość zachowania oskarżonego polegającego na posłużeniu się takim dokumentem w dniu 3 lutego 2015 roku, czasem jego użycia i miejscem, gdzie oskarżony miał się tym dokumentem posłużyć.

Z tych też względów Sąd na podstawie art. 414 § 1 k.p.k., art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., uznając, że w dniu 3 lutego 2015 roku kwestionowana karta miejska nie stanowiła dokumentu sfałszowanego, uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 270 § 1 k.k. wobec braku znamion czynu zabronionego, uznając, że przypisanie oskarżonemu czynu z art. 270 § 1 k.k., który miałby być popełniony w innym czasie, miejscu i okolicznościach, stanowiło by wyjście poza granice oskarżenia.

Wobec uniewinnia oskarżonego został on zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatki zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.

Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.