Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

przy udziale prokuratora Piotra Karola Bilewicza

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 r.

sprawy S. S.

oskarżonego z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. (Dz. U. Nr 5 poz. 24 z późn. zm.) w zw. z art. 12 kk, z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. w zb. z art. 288 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, z art. 226 §1 kk

z powodu apelacji obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach

z dnia 5 lipca 2017 r. sygn. akt II K 93/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie z punktu IV o karze łącznej,

2.  oskarżonego S. S. w ramach czynów przypisanych mu w punktach I i II uznaje za winnego tego, że w dniu 13 lipca 2016r. ok. godz. 10:30 w m. Ż. gm. J. pow. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu zmuszenia dziennikarzy TVP B. M. R. i E. S. (1) do zaniechania interwencji prasowej, użył wobec nich przemocy w ten sposób, że na drodze publicznej uderzył dłonią w kamerę, którą M. R. jako operator filmował miejsce interwencji, zmuszając go do przerwania nagrania, a gdy operator chroniąc kamerę oddalił się, pobiegł za nim i dwukrotnie uderzył go dłonią w plecy, a następnie na drodze wewnętrznej gminnej ponownie w celu uniemożliwienia realizacji trwającego nagrania, usiłował wyszarpnąć z ręki M. R. kamerę marki S. model (...) o nr fabrycznym (...) w wyniku czego spowodował jej uszkodzenie na kwotę 11.105 złotych na szkodę R. J. i P. H. - (...) s.c. R. J. P. H. z siedzibą w S. oraz uderzył E. S. (1) otwartą dłonią w twarz, powodując u niej obrażenia w postaci średniego stopnia obrzęku okolicy jarzmowej lewej bez wyraźnych granic zewnętrznych oraz podbiegnięcia krwawego blado - czerwonego na grzbiecie nosa po lewej stronie o wymiarach ok. 0,5 cm x 0,3 cm, czym spowodował naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój jej zdrowia na czas nie dłuższy niż siedem dni oraz zniszczył jej okulary o wartości około 680 złotych, to jest czynu z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. (Dz. U. Nr 5 poz. 24 z późn. zm.) w zb. z art. 288 §1 k.k. w zb. art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. (Dz. U. Nr 5 poz. 24 z późn. zm.) w zb. z art. 288 §1 k.k. w zb. art. 157 §2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. skazuje go, a na podstawie art. art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  w ramach czynu przypisanego w punkcie III (zarzuconego w punkcie III) oskarżonego S. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 lipca 2016 roku około godziny 10:30 w miejscowości Ż. gm. J. pow. (...) znieważył W. P. (1) w jego obecności wyzywając go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, to jest czynu z art. 216 §1 k.k. i za to na podstawie art. 216 §1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 216 §1 k.k. w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1, §1b, §2 k.k., art. 35 §1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

4.  na podstawie art. 85 §1 i 2 k.k., art. 86 §1 k.k. i art. 87 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego S. S. karę łączną 6 (miesięcy) pozbawienia wolności,

5.  na podstawie art. 69 §1 i 3 k.k., art. 70 §1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. S. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych:

- E. S. (1) kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych,

- R. J. i P. H. wspólników spółki cywilnej (...) i P. H. kwotę (...) (tysiąc osiemset czterdzieści pięć) złotych

tytułem poniesionych przez nich wydatków w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych tytułem jednej opłaty za obie instancje oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

S. S. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 13 lipca 2016r. ok. godz. 10:30 w m. Ż. gm. J. pow. (...), w celu zmuszenia dziennikarza TVP B. M. R. do zaniechania interwencji prasowej, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dwukrotnie użył wobec niego przemocy w ten sposób, że na drodze publicznej uderzył dłonią w kamerę, którą M. R. jako operator filmował miejsce interwencji, zmuszając go w ten sposób do przerwania nagrania, a gdy operator chroniąc kamerę oddalił się, pobiegł za nim i co najmniej dwukrotnie uderzył go dłonią w plecy naruszając w ten sposób nietykalność cielesną M. R., a następnie na drodze gminnej ponownie w celu uniemożliwienia realizacji trwającego nagrania, usiłował wyszarpnąć kamerę z ręki M. R., w wyniku czego dokonał jej uszkodzenia, tj. o czyn z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. w zw. z art. 12 k.k.

II.  w dniu 13 lipca 2016r. ok. godz. 10:30 w m. Ż. gm. J. pow. (...), w celu zmuszenia dziennikarza TVP B. redaktor E. S. (1) do zaniechania interwencji prasowej, użył wobec niej przemocy w ten sposób, że uderzył E. S. (1) pięścią w twarz, powodując u niej obrażenia w postaci średniego stopnia obrzęku okolicy jarzmowej lewej bez wyraźnych granic zewnętrznych oraz podbiegnięcia krwawego blado- czerwonego na grzbiecie nosa po lewej stronie o wymiarach ok. 0,5 cm x 0,3 cm, czym spowodował naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas nie dłuższy niż siedem dni, oraz w wyniku uderzenia zniszczył okulary o wartości 500 zł znajdujące się na twarzy pokrzywdzonej- uznając czyn za wypadek mniejszej wagi, tj. o czyn z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. w zb. z art. 288 § 2 kk w zw. z art. 12 k.k.,

III.  w dniu 13 lipca 2016r. ok. godz. 10:30 w m. Ż. gm. J. pow. (...), znieważył słownie W. P. (2) podczas wykonywania przez niego obowiązków sołtysa wsi Ż., w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. o czyn z art. 226 §1 kk.

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2017 roku Sąd Okręgowy w Suwałkach w sprawie o sygn. akt II K 93/16:

I.  oskarżonego S. S. uznał za winnego tego, że w dniu 13 lipca 2016r. ok. godz. 10:30 w m. Ż. gm. J. pow. (...), w celu zmuszenia dziennikarza TVP B. M. R. do zaniechania interwencji prasowej, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dwukrotnie użył wobec niego przemocy w ten sposób, że na drodze publicznej uderzył dłonią w kamerę, którą M. R. jako operator filmował miejsce interwencji, zmuszając go w ten sposób do przerwania nagrania, a gdy operator chroniąc kamerę oddalił się, pobiegł za nim i co najmniej dwukrotnie uderzył go dłonią w plecy naruszając w ten sposób nietykalność cielesną M. R., a następnie na drodze wewnętrznej gminnej ponownie w celu uniemożliwienia realizacji trwającego nagrania, usiłował wyszarpnąć kamerę marki S. model (...) o nr fabrycznym (...) z ręki M. R., w wyniku czego dokonał jej uszkodzenia powodując szkodę w wysokości 11 105 zł, czym działał na szkodę R. J. i P. H. - (...) s.c. R. J. P. H. z siedzibą w S. oraz M. R. to jest popełnienia czynu z art. 43 ustawy z dnia 26.01.1984r. Prawo prasowe w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 43 ustawy z dnia 26.01.1984r.Prawo prasowe w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go, zaś z mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 5( pięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego S. S. uznał za winnego tego, że w dniu 13 lipca 2016r. ok. godz. 10:30 w m. Ż. gm. J. pow. (...), w celu zmuszenia dziennikarza TVP B. redaktor E. S. (1) do zaniechania interwencji prasowej, użył wobec niej przemocy w ten sposób, że uderzył E. S. (1) otwartą dłonią w twarz, powodując u niej obrażenia w postaci średniego stopnia obrzęku okolicy jarzmowej lewej bez wyraźnych granic zewnętrznych oraz podbiegnięcia krwawego blado- czerwonego na grzbiecie nosa po lewej stronie o wymiarach ok. 0,5 cm x 0,3 cm, czym spowodował naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas nie dłuższy niż siedem dni, oraz w wyniku uderzenia zniszczył okulary o wartości około 680 zł znajdujące się na twarzy pokrzywdzonej to jest popełnienia czynu z art. 43 ustawy z dnia 26.01.1984r Prawo prasowe. w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 43 ustawy z dnia 26.01.1984r Prawo prasowe w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazuje go, zaś z mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego S. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt III aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 226 § 1 kk skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk art. 85a kk i art. 86 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I, II i III wyroku i orzekł wobec oskarżonego S. S. karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. S. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata.

VI.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego S. S. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz R. J. i P. H. - (...) s.c. R. J. P. H. z siedzibą w S. kwoty 8605 zł ;

VII.  zasądził od oskarżonego S. S. na rzecz oskarżycieli posiłkowych:

- E. S. (1) kwotę 3 000 zł.,

- R. J. i P. H. - (...) s.c. R. J. P. H. z siedzibą w S. kwotę 3690 zł

tytułem zwrotu wydatków z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru.

VIII.  zasądził od oskarżonego S. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego. Zaskarżył go w całości i zarzucił mu:

1.  obrazę prawa materialnego poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego (pkt III) polegający na znieważaniu słownym W. P. (2) podczas wykonywania przez niego obowiązków sołtysa wsi Ż. wyczerpuje dyspozycję art. 226 §1 k.k., podczas gdy z brzmienia przepisu wynika, iż musi wystąpić znamię „w związku z pełnieniem obowiązków”, do czego sąd w wydany orzeczeniu się nie odniósł i nie poczynił odpowiednich ustaleń;

2.  mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych sądu przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegający na uznaniu, że operator kamery M. R. i reporterka E. S. (1) w dniu 13.07.2016 r. występowali jako dziennikarze, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 5 i 6 ustawy z dn. 26.01.1984 r. Prawo prasowe, podczas gdy zebrany materiał dowodowy oraz prawidłowo ustalony stan faktyczny przeczą temu wnioskowi;

3.  obrazę prawa materialnego tj. art. 60 §2 k.k. poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego S. S. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, w sytuacji gdy w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, albowiem nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa;

4.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na naruszeniu art. 167 k.p.k. i art. 193 §1 k.p.k. poprzez niedopuszczenia z urzędu dowodu z opinii biegłego sądowego M. M. – specjalistę produktów profesjonalnych z (...) sp. z o.o. w P. ul. (...) (...)-(...) P. celem ustalenia (na podstawie nagrania incydentu) zakresu uszkodzeń kamery marki S. model (...) powstałych w wyniku uderzeń przez oskarżonego w dniu 13. (...)., ustalenia, czy do wszystkich stwierdzonych uszkodzeń kamery mogło dojść w wyniku uderzeń dłonią, a ponadto wskazania, czy mogło dojść do ingerencji osób trzecich polegającej na późniejszym uzupełnieniu uszkodzeń tejże kamery;

5.  naruszenie przepisu postępowania mające wpływ na treść skarżonego wyroku art. 7 k.p.k. poprzez uznanie opinii pisemnej biegłego sądowego M. M. za rzeczową i wiarygodną, a w konsekwencji wzięciu jej wyników za podstawę wyliczeń wysokości szkody pomimo jej niepełności i niejasności, na co wskazywał obrońca w piśmie z dnia 19.04.2017 r., wskazując, iż biegły nie dołączył internetowych notowań transakcji sprzedaży kamer używanych, co w konsekwencji z pewnością miało wpływ na orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w nieprawidłowej zawyżonej wysokości.

Obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna.

Zgodzić się należy z autorem apelacji, że poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu S. S. występku z art. 226 §1 k.k. Zawarte w tym przepisie sformułowanie „podczas i w związku” wymaga jednoczesnego wystąpienia obu znamion w zachowaniu oskarżonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2010 roku, OSNwSK 2010 nr 1 poz. 1178, Legalis nr 451581). Tymczasem Sąd Okręgowy ustalił jedynie, że do znieważenia W. P. (2) doszło podczas wykonywania przez niego obowiązków sołtysa. Nie ustalił zaś, że do znieważenia doszło w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Tym samym brak jest kompletu znamion występku znieważenia funkcjonariusza publicznego. Dokonanie ustalenia stanowiącego znamię przestępstwa na etapie postępowania odwoławczego, w sytuacji gdy wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść, jest niemożliwe. Taki zabieg naruszałby dyspozycję art. 434 §1 k.p.k. Nawet w sytuacji, gdy okoliczność stanowiąca znamię przestępstwa została ustalona w części motywacyjnej wyroku, nie jest możliwe uzupełnienie opisu czynu przez dodanie do niego tego elementu. Również wykluczone jest uchylanie wyroku z tego powodu oraz przekazywanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Naruszałoby to bowiem tak zwany pośredni zakaz reformationis in peius, o którym jest mowa w art. 443 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2005 roku, I KZP 20/05, OSNKW 2005 r. z. 9 poz. 76).

Brak jest jednakże podstaw do uniewinnienia S. S. od tego czynu. Przypisane oskarżonemu zachowanie odpowiada bowiem znamionom przestępstwa znieważenia z art. 216 §1 k.k. Wprawdzie jest to czyn ścigany z oskarżenia prywatnego, ale prokurator na rozprawie odwoławczej objął ten czyn ściganiem z urzędu. Dodać należy, że obrońca w apelacji nie zakwestionował dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń co do znieważania przez oskarżonego W. P. (2). Sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach temu nie zaprzeczył, stwierdzając jedynie, że nie pamięta, jakich słów użył wobec sołtysa wsi Ż.. To, że znieważył on sołtysa, wynika jednoznacznie z zeznań naocznych świadków zdarzenia.

Zakwalifikowanie zachowania S. S. z art. 216 §1 k.k. zamiast z art. 226 §1 k.k. pociągało za sobą konieczność wymierzenia mu na nowo kary za ten czyn. Przestępstwo stypizowane w art. 216 §1 k.k. zagrożone jest karą grzywny albo karą ograniczenia wolności. Biorąc pod uwagę w szczególności motywację oskarżonego, a także jego właściwości i warunki osobiste za karę adekwatną do stopnia jego zawinienia i stopnia szkodliwości społecznej tego czynu, uwzględniającą jednocześnie cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do niego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uznano karę trzech miesięcy ograniczenia wolności.

Z kolei żadną miarą nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że operator kamery M. R. i reporterka E. S. (1) w dniu 13 lipca 2016 roku w miejscowości Ż. nie występowali jako dziennikarze, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe. Nie można im odmawiać statusu dziennikarzy tylko z tego powodu, że wykonywali czynności związane z przygotowaniem materiałów telewizyjnych na podstawie łączącej ich ze spółką cywilną (...) umowy o dzieło. Nie oznacza to przecież, że nie wykonywali swoich czynności na rzecz i z upoważnienia redakcji (...) S.A. Oddział w B.. Określoną w art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe definicję dziennikarza należy rozumieć szeroko. Przede wszystkim zawodu dziennikarza nie można łączyć z pojęciem tzw. etatu. Można też wykonywać pracę dziennikarza wiążąc się z redakcją np. umową o dzieło bądź umową zlecenia (por. Jacek Sobczak, Prawo prasowe. Komentarz, Lex 2008). Faktem jest, że M. R. i E. S. (1) nie mieli umowy zawartej bezpośrednio z (...) S.A. Oddziałem w B., ale skoro przygotowywali materiał na rzecz spółki cywilnej, która, jak zauważył sam autor apelacji, przygotowywała materiały prasowe na rzecz i z upoważnienia tejże telewizji, to niewątpliwie występowali oni w roli dziennikarzy. (...) spółka cywilna R&P N. M. przygotowuje materiały prasowe z upoważnienia i na rzecz (...) S.A. Oddział w B., to każda osoba, która na podstawie umowy o pracę bądź jakiejkolwiek innej umowy cywilnej zawartej z tą spółką zajmowała się przygotowaniem tych materiałów, jest dziennikarzem w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe. Nie można uznać, że tylko R. J. i P. H. są dziennikarzami, zaś wszyscy ci, którzy są przez nich „zatrudnieni” i zajmują się bezpośrednio zbieraniem materiałów prasowych (przeprowadzają wywiady, przygotowują nagrania audio i video itp.) nie są już dziennikarzami.

Dodać też należy, co zostało całkowicie pominięte przez obrońcę, że ze sporządzonego w dniu 7 marca 2017 roku przez (...) S.A. w B. E. S. (2) zaświadczenia (k. 336) wynika jednoznacznie, że pokrzywdzona E. S. (1) od dnia 1 sierpnia 2015 współpracuje z Oddziałem Terenowym Telewizji (...) S.A. w B. i w ramach wykonywanych postanowień umowy zajmuje się redagowaniem i przygotowywaniem materiałów reporterskich do serwisu informacyjnego (...), magazynu (...) oraz innych zleconych przez Oddział Terenowy Telewizji (...) S.A. w B.. Nie ulega zatem wątpliwości, że jest ona dziennikarzem Oddziału Telewizji (...) S.A. w B. bez względu na to, jaka umowa łączy ją z tą telewizją.

Podkreślić też należy, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, że atakuje dziennikarzy Telewizji (...) S.A. E. S. (1) w czasie tego zdarzenia miała bowiem w ręku mikrofon z logo tej telewizji. Z zeznań świadków wynika też, że wiedział, iż obecność dziennikarzy nieopodal jego posesji związana jest z przeprowadzaną przez nich interwencją prasową w sprawie budowy dużej chlewni. Nie ulega zatem żadnym wątpliwościom, że używając przemocy wobec M. R. i E. S. (1) wyczerpał znamiona podmiotowe i przedmiotowe przestępstwa z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe.

Niezasadny jest też zarzut obrazy art. 167 k.p.k. i art. 193 §1 k.p.k. Po pierwsze, Sąd pierwszej instancji zadośćuczynił temu drugiemu przepisowi ustalając wysokość szkody poniesionej przez R. J. i P. H. na podstawie opinii biegłego M. M. posiadającego wiadomości specjalne pozwalające mu na oszacowanie tej szkody. Po drugie Sąd Okręgowy dwukrotnie dopuścił dowód z opinii uzupełniającej tego biegłego celem rozwiania wszelkich wątpliwości związanych z powstałą szkodą. Twierdzenia obrońcy, że nie wszystkie stwierdzone uszkodzenia kamery mogły powstać w wyniku uderzeń przez oskarżonego w dniu 13 lipca 2016 roku mają wyłącznie charakter niczym nieuprawnionych spekulacji. Podkreślić przede wszystkim należy, że sam oskarżony nie zaprzeczył, że kilkakrotnie uderzył ręką w kamerę. Z zeznań M. R. wynika zaś jednoznacznie, co potwierdza zabezpieczone nagranie, że przed przyjazdem do miejscowości Ż. kamera w ogóle nie była uszkodzona. To oskarżony uderzając pięścią w obiektyw oraz wyszarpując kamerę złamał ją w pół. Po tym nie nadawała się ona do użytku. Skoro zaś nie mogła ona być po tym zajściu użytkowana, to niemożliwe jest, żeby doszło do jakiegoś dodatkowego uszkodzenia. Za absurdalną należałoby uznać tezę, że któryś z pokrzywdzonych „specjalnie” dodatkowo uszkodził tę kamerę. Należy też zwrócić uwagę, że wszystkie wymienione przez biegłego uszkodzenia nie mogły powstać w wyniku normalnego jej użytkowania. Są to bowiem typowe uszkodzenia mechaniczne.

Niezasadny też jest zarzut apelacyjny, że Sąd pierwszej instancji z naruszeniem dyspozycji art. 7 k.p.k. dokonał oceny opinii biegłego M. M.. Opinia ta po jej dwukrotnym uzupełnieniu jest pełna, jasna i nie ma w niej żadnych wewnętrznych sprzeczności. Oszacowując wartość tej kamery biegły wcale nie musiał odwoływać się do ofert sprzedaży tego rodzaju używanych kamer w Internecie. Słusznie biegły uczynił, że bazował na danych sprzedażowych kamer w popularnych sklepach internetowych w chwili zakupu w 2010 roku, a następnie przyjął średnioroczną utratę jej wartości celem określenia jej ceny w 2016 roku. Dodać należy, że rozpiętość cen używanego sprzętu rtv na aukcjach internetowych jest duża. Nie mogą być one zatem miarodajne dla ustalenia wysokości spowodowanej przez oskarżonego szkody.

Przed odniesieniem się do zarzutu dotyczącego wymierzonej oskarżonemu kary wskazać należy, że zaskarżony wyrok dotknięty jest rażącą niesprawiedliwością, o której mowa w art. 440 k.p.k., gdyż zamiast przypisania oskarżonemu jednego przestępstwa z 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. (Dz. U. Nr 5 poz. 24 z późn. zm.) w zb. z art. 288 §1 k.k. w zb. art. 157 §2 k.k. przypisano mu popełnienie dwóch czynów zabronionych: jednego z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. (Dz. U. Nr 5 poz. 24 z późn. zm.) w zb. z art. 288 §1 k.k., a drugiego z art. 43 ustawy Prawo prasowe z dnia 26.01.1984r. (Dz. U. Nr 5 poz. 24 z późn. zm.) w zb. z art. 288 §1 k.k. w zb. z art. 157 §2 k.k. Tymczasem nie da się oddzielić od siebie zachowania S. S. polegającego na stosowaniu przemocy wobec M. R. od jego karygodnego zachowania w stosunku do E. S. (1). Oskarżony uderzył przecież pokrzywdzoną w chwili, kiedy chciał wyszarpnąć kamerę z rąk M. R.. W gruncie rzeczy zaś od początku zajścia jego zachowanie było skierowane na zmuszenie obojga dziennikarzy do zaniechania interwencji prasowej: zarówno M. R., jak i E. S. (1).

Przypisanie jednego przestępstwa zamiast dwóch obligowało Sąd Apelacyjny do wymierzenia za ten czyn kary. Nie można zgodzić się z obrońcą, że wobec oskarżonego należy zastosować dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary. Faktem jest, że dziennikarzom zależało na przygotowaniu sensacyjnego materiału dla Telewizji (...). Świadczy o tym chociażby zarejestrowana wypowiedź operatora kamery M. R. z użyciem wulgarnego słowa. To jednak, że zachowanie dziennikarzy było nieco prowokacyjne, w żaden sposób nie usprawiedliwia agresji oskarżonego, zwłaszcza wobec E. S. (1). Za zastosowaniem art. 60 §2 k.k. nie może też przemawiać to, że pokrzywdzona doznała jedynie lekkich obrażeń ciała. Gdyby te obrażenia były poważniejsze, inna byłaby przecież kwalifikacja prawna czynu oskarżonego.

Nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet warunkowe umorzenie postępowania mogłoby być rozważane jedynie wówczas, gdyby oskarżony wyraził skruchę, przeprosił pokrzywdzonych i wyrównał w całości spowodowaną szkodę.

Dlatego też biorąc pod uwagę stopień zawinienia oskarżonego oraz stopień szkodliwości społecznej tego czynu wymierzono wobec niego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta winna spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego oraz przyczynić się jednocześnie do kształtowania świadomości prawnej społecznej.

Ścisła więź czasowa przypisanych oskarżonemu czynów przemawiała za orzeczeniem kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

Ponieważ wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony jedynie na korzyść, a w wyroku tym nie orzeczono bezwzględnej kary pozbawienia wolności, za bezprzedmiotowe należało uznać rozważania co do celowości zastosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. W wytworzonym układzie procesowym Sąd odwoławczy nie mógł nie zastosować tego środka probacyjnego.

O jednej opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223).

Orzeczenie o pozostałych kosztach sądowych opiera się na przepisach 634 k.p.k. i 627 k.p.k.