Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Nidzicy w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SR Krzysztof Bieńkowski

Protokolant sekretarka Milena Borowska

Przy udziale oskarżyciela publicznego: za KPP w Nidzicy st. sierż. Arkadiusz Schodziński

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 grudnia 2017r.

sprawy przeciwko R. C.

synowi R. i M. z d. K., ur. (...) w W.,

obwinionemu o to, że w dniu 16 lipca 2017 roku około godziny 18:45 w miejscowości N. na ulicy (...), kierując pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) od strony miejscowości N., przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy w terenie zabudowanym o 42 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw.

o r z e k a:

I.  Obwinionego R. C. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu wykroczenia i za to z mocy art. 92a kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 1.000,00 (jeden tysiąc) złotych;

II.  Na zasadzie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) i art. 118 ust. 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Nidzicy) zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2.(...)

Sygn. akt II W 470/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił co następuje:

W dniu 16 lipca 2017 roku w godzinach 12:00-20:00 na terenie miasta N., służbę pełnił w jednoosobowym patrolu M. D.
z Komendy Powiatowej Policji w N.. Funkcjonariusz Policji poruszał się po N. nieoznakowanym pojazdem służbowym marki S. o nr rej. (...) w ramach akcji (...). O godz. 18:45 funkcjonariusz dokonał pomiaru prędkości jazdy w N. przy ul. (...) samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), którego kierującym był obwiniony R. C.. Obwiniony wjechał do N. od strony N.. Około 40 metrów przed nim poruszał się inny samochód osobowy. Radiowóz ustawiony był około 480 metrów od ustawienia znaku pionowego D-42 „obszar zabudowany” patrząc w kierunku jazdy obwinionego. Wynik pomiaru wskazywał prędkość 92 km/h. W tamtym miejscu dozwolona prędkość jazdy wynosi do 50 km/h, gdyż jest to obszar zabudowany. Funkcjonariusz z patrolu dokonywał pomiaru prędkości przy użyciu laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym (...) 20-20 200LR nr fabryczny (...). Tamtego dnia warunki pogodowe i oznakowanie drogi były dobre i widoczne, zaś natężenie ruchu było niewielkie.

Obwiniony R. C. w dniu 16 lipca 2017 roku w godzinach popołudniowych jechał do N. drogą nr (...) z kierunku N. samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...) wraz ze swym dzieckiem. Około godziny 18:45 kierujący zbliżał się do miejsca w którym funkcjonariusz Policji dokonywał pomiaru prędkości. Wówczas tym odcinkiem drogi w tym samym kierunku, przed obwinionym w odległości ok. 40 metrów poruszał się inny pojazd.

Funkcjonariusz Policji M. D. widząc zbliżający się do strony miasta pojazd – którym kierował obwiniony – dokonał pomiaru prędkości i laserowy przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym zarejestrował prędkość 92 km/h z odległości 181 metrów. Funkcjonariusz dokonał zatrzymania kierującego pojazdem marki M. - obwinionego. Okazując R. C. zarejestrowaną prędkość
i odległość, z jakiej pomiar został wykonany, a także czas jaki upłynął od pomiaru wskazującego na popełnione wykroczeniu. Przeprowadzający kontrolę drogową za popełnione wykroczenie nałożył mandat karny w kwocie 400,00 zł i 8 punktów karnych, lecz obwiniony odmówił przyjęcia mandatu oświadczając, że nie zgadza się z dokonanym pomiarem, poruszał się zgodnie z przepisami, a ponadto pomiar prędkości dokonano niewłaściwym urządzeniem.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego [k. 30v], sprzeciw od wyroku nakazowego [k. 16-17] zeznania świadków: M. D. [k. 30v-31, notatka urzędowa [k. 1-1v]; świadectwo legalizacji [k. 9], dokumentacja fotograficzna [k.18-19]

Obwiniony R. C. w trakcie trwania postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, wskazując że odmówił przyjęcia mandatu z uwagi, iż nie zgadzał się z informacją o przekroczeniu prędkości. Wskazał on, że pomiar dokonany był wadliwie albowiem miejsce z którego funkcjonariusz dokonywał pomiaru znajdowało się za przeszkodami które, według obwinionego zafałszowały wynik pomiaru. Wskazał także, że nie miał pewności, że pomiar dokonany był na jego pojeździe, gdyż natężenie ruchu było duże i policjant nie miał jak pokazać obwinionemu, że dokonywano pomiaru właśnie jego pojazdu. Wskazywał ponadto, że jest przekonany, że nie przekroczył prędkości o taką wartość, z uwagi na obecność 9 letniego dziecka w samochodzie [ k. 7-8]. W postępowaniu sądowym również nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu wykroczenia i wskazał, że tego dnia wjeżdżając do N. od strony N. ok. godzi. 18:45 poruszał się zgodnie z przepisami ruchu, wskazał, iż nie dopuszcza takiej możliwości, że przekroczył o wskazaną wartość dopuszczalną prędkość.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego [k. 30-30v]

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy w Nidzicy wydał Wyrok Nakazowy z dnia 28 września 2017 r. w którym obwinionego R. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw i za to wymierzył mu na podstawie art. 92a kw karę grzywny w wysokości 1000 zł, jednocześnie na zasadzie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz art . 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolniono obwinionego od kosztów sądowych. W ustawowym terminie sprzeciw od wyroku nakazowego złożył obwiniony, który wskazał, że poruszając się samochodem na ulicy (...) w N. jechał przed innymi pojazdami, za nim znajdowały się kolejne pojazdy. Jednocześnie
w kierunku przeciwnym, na pasie obok poruszały się inne samochody. Podkreślił, że natężenie ruchu tego dnia było duże, natomiast funkcjonariusz policji dokonał pomiaru prędkości z wnętrza radiowozu stojącego prostopadle do jezdni. Wskazał ponadto, że ze względu właśnie na dokonanie pomiaru
z wnętrza radiowozu, gdy pojazd obwinionego znajdował się ok. 200 metrów od funkcjonariusza, a także to, że na linii pomiaru znajdowały się inne przeszkody jak słup elektryczny oraz duża metalowa tablica reklamowa na metalowych wspornikach, wiązka lasera mogła ulec załamaniu lub odbiciu
w wyniku czego pomiar okazał się błędny lub wskazał prędkość innego pojazdu.

Ponadto wskazał, że ze względu na to, że w chwili pomiaru urządzenie pomiarowe nie było wyposażone w statyw zapewniający stabilność i płynność ruchu, a śledzenie pojazdu następowało w wyniku ruchu ręki, mogło przy poruszaniu się w kolumnie pojazdów spowodować błąd i zmierzona prędkość była prędkością pojazdu poruszającego się przed obwinionym, za nim lub obok niego.

Na potwierdzenie swoich argumentów obwiniony do sprzeciwu od wyroku nakazowego dołączył dokumentację fotograficzną.

Dowód: sprzeciw od wyroku nakazowego [k. 16-17], dokumentacja fotograficzna [k. 18-19]

Sąd zważył, co następuje:

Stanowisko obwinionego R. C. co do zarzuconego mu wykroczenia nie zasługuje na podzielenie. Fakt popełnienia przez obwinionego wykroczenia drogowego w dniu 16 lipca 2017 roku w sposób spójny dokumentują zeznania funkcjonariusza Policji z patrolu ruchu drogowego, którzy cały czas miał kontakt wzrokowy z pojazdem kierowanym przez obwinionego oraz treść notatki sporządzonej przez M. D. w dniu kontroli drogowej kierującego samochodem marki M.. Sąd nie dał wiary obwinionemu, że obwiniony prowadząc pojazd nie przekroczył dozwolonej prędkości, a pomiar może wynikać z błędu. Ponadto obwiniony do akt sprawy dołączył dokumentację fotograficzną mającą wykazać niesprzyjające warunki wykonania pomiaru prędkości.

Świadek M. D. dokładnie określił miejsce, w którym dokonywał pomiarów prędkości za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości jazdy w ruchu drogowym a ich zeznania w tym zakresie pokrywają się z treścią notatki służbowej sporządzonej na okoliczność przedmiotowego zdarzenia.. W związku z powyższym zeznaniom M. D. dał
w całości wiarę.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności
z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Wskazać również należy, że funkcjonariusze Policji w przedmiotowym dniu używali laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) 20-20 200LR nr fabryczny (...), rok produkcji 2010, posiadającego świadectwo legalizacji ponownej wystawione w dnia 16 lutego 2017 roku z terminem ważności do dnia 28 lutego 2018 roku. Z powyższego dokumentu jednoznacznie wynika, że przedmiotowy przyrząd pomiarowy spełnia wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywania podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych )Dz. U. z 2014 r., poz. 281). R. C. zarzucono popełnienie wykroczenia określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń. Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie.

W przypadku zarzuconego obwinionemu czynu ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2 (w tym ostatnim przypadku prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20 km/h).

Sąd mając na uwadze zeznania świadka funkcjonariusza policji oraz treść sporządzonej na okoliczność zdarzenia notatki urzędowej z dnia 16 lipca 2017 r. przyjął, że w dniu zdarzenia obwiniony jechał z prędkością 92 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość o 42 km/h.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie
w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w dniu 16 lipca 2017 roku około godziny 18:45 w miejscowości N. na drodze nr (...), kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną w tym miejscu prędkość o 42 km/h.

W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego obwinionemu zarzutu a jego wina jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, sprawna umysłowo, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chciał go popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów, znanych wszystkim kierującym, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw.

Wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenie Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu jako średni, biorąc pod uwagę wysokość przekroczenia dopuszczalnej prędkości, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem. Wykroczenia z art. 92a kw godzą w dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, a rygorystyczne respektowanie zasad ruchu drogowego jest niezbędne, przez co żaden
z uczestników ruchu drogowego nie może prowadzić pojazdów według własnego uznania, kierując się jedynie własną wygodą czy swoistym, pojmowaniem przepisów prawa.

W konsekwencji, na podstawie art. 92a kw Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1000 złotych. Wskazać należy, że
w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za wykroczenie z art. 92a kw wynosi w zw. z art. 24 § 1 kw 5.000 zł grzywny, kara 1000 zł grzywny nie jest karą nadmiernie surową. W ocenie Sądu orzeczona kara jest dostatecznie dolegliwa, w związku z popełnionym wykroczeniem, by sprzyjać przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego w przyszłości
w zakresie przestrzegania dopuszczalnej prędkości.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł oraz kwotę 100 zł tytułem opłaty.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2.(...)

3. (...)

N., 26 stycznia 2018 r.