Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11.04, 01.06.2017r. i 25.01.2018r. sprawy przeciwko:

K. J., synowi J. i J. z domu Ż., urodz. (...) w O.

obwinionemu o to, że:

w dniu 03 lipca 2016 o godzinie 18:55 w miejscowości D., kierując samochodem marki B. o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną prędkość o 46 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

I.  obwinionego K. J. uniewinnia od zarzucanego mu wykroczenia;

II.  na podstawie art. 119 §2 pkt 1 kpw kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Obwiniony K. J. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 03 lipca 2016 roku o godzinie 18:55 w miejscowości D., kierując samochodem marki B. o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną prędkość o 46 km/h, tj. popełnienia wykroczenia z art. 92a kw.

Obwiniony nie przyznał się do winy. Wyjaśnił, że w dniu 03 lipca 2016 r. wracał pojazdem marki B. o nr rej. (...) z miejscowości W.. W tym dniu panował duży ruch w związku z rajdem samochodowym. Od miejscowości R. obwiniony jechał w kierunku O. cały czas w kolumnie pojazdów. W miejscowości D. zauważył policjanta, który stał z tarczą do zatrzymywania. Obwiniony podał, że jechał w tym momencie za innym pojazdem, w związku z czym nie był pewny czy to on jest zatrzymywany. Policjant wyszedł na jezdnię przed jego samochód i skierował go na parking a następnie podszedł i poinformował obwinionego, że ten przekroczył dozwoloną prędkość o 46 km/h. Obwiniony zakwestionował ten pomiar ponieważ jechał w kolumnie pojazdów, które poruszały się z prędkością 50 km/h. W ocenie obwinionego poprzedzający pojazd znajdował się przed jego pojazdem w odległości około 30 metrów (wyjaśnienia k. 38v, 8).

Sąd zważył, co następuje:

Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na wywiedzenie przekonania graniczącego z pewnością, że obwiniony K. J. istotnie dopuścił się zarzucanego mu czynu, tj. przekroczenia prędkości wskazanego w postawionym mu zarzucie.

Z jednej strony, świadek M. G. – funkcjonariusz Policji (k. 39-39v) nie miał żadnych wątpliwości, co do prawidłowości dokonanego pomiaru oraz co do tego, że pomiar ten został dokonany w odniesieniu do pojazdu kierowanego przez obwinionego. Świadek ten wskazał w nawiązaniu do treści notatki urzędowej z k. 1, iż przed pojazdem obwinionego jechał inny pojazd, jednakże w odległości ponad 200 metrów, wobec czego bez problemu mógł on dokonać pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez K. J..

Z drugiej strony, obwiniony K. J., a w ślad za nim świadek R. J. zgodnie podnieśli, że samochód którym poruszali się, jechał w kolumnie pojazdów, w której samochody poruszały się blisko siebie, przy czym obwiniony podał, że jechał z prędkością dozwoloną w terenie zabudowanym, natomiast świadek R. J. zeznała, iż obwiniony jechał wolno, ponieważ był korek. Obwiniony w sposób spójny, logiczny i konsekwentny opisał sytuację zastaną na drodze, jakkolwiek z dużą ostrożnością ocenić należało jego twierdzenia odnośnie tego, że poprzedzający go pojazd znajdował się w odległości około 30 metrów przed nim w sytuacji gdy funkcjonariusz Policji przedstawił w tym zakresie relację zasadniczo odmienną.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości J. T. (1) w celu ustalenia prawidłowej techniki dokonywania pomiaru prędkości urządzeniem (...), określenia czy tego rodzaju urządzenie pomiarowe dokonuje precyzyjnych pomiarów prędkości pojazdów, wskazania z jakiej maksymalnej prędkości może nastąpić prawidłowy pomiar pojazdów oraz czy poruszanie się pojazdów w kolumnie i poruszanie się w chwili pomiaru innych pojazdów w przeciwną stronę może zakłócić prawidłowy pomiar.

W przedmiotowej opinii (k. 88-101) biegły wskazał, iż przyrząd pomiarowy, którym posługiwał się policjant w chwili zdarzenia był sprawny, natomiast materiał dowodowy nie pozwala stwierdzić, czy celownik w przyrządzie ustawiony był prawidłowo. W dalszej kolejności J. T. (2) wskazał, że punkt kontroli z którego wykonano pomiar prędkości był położony o 2 metry niżej niż szczyt wzniesienia, a miejsce, którego miał dotyczyć pomiar znajdował się o 1 metr niżej niż ten szczyt, w związku z czym wykonany w tych warunkach pomiar uznać należy za niemiarodajny.

W odniesieniu do wyjaśnień obwinionego, w części w której ten podał, że od poprzedzającego pojazdu dzielił go dystans około 30 metrów biegły wskazał, że przyjmując tę relację za prawdziwą dokonany pomiar prędkości byłby niemiarodajny ze względu na możliwość zakłócenia wiązki pomiarowej przez inny pojazd. W odniesieniu z kolei do zeznań funkcjonariusza Policji, w których ten podał, że pojazd poprzedzający samochód obwinionego znajdował się w odległości ponad 200 metrów przed nim biegły podał, że rzeczywista odległość pomiędzy pojazdami mogła wynosić około 120 metrów lub mniej, ponieważ sekwencja czynności od momentu określenia odległości w jakiej znajdowały się pojazdy do momentu dokonania pomiaru prędkości pojazdu obwinionego obejmowałaby czas od 4 do 6 sekund, zaś w takim czasie pojazd obwinionego przejechałby od ok. 55 do ok 83 metrów. Nadto biegły określił, że minimalna odległość między pojazdem poprzedzającym a pojazdem co do którego dokonywany jest pomiar wynosi 185 metrów. Jedynie w sytuacji gdyby mierzący był odsunięty od krawędzi jezdni o 1 metr odległość ta wynosiłaby 164 metry, natomiast przy odsunięciu mierzącego od krawędzi jezdni o 2 metry – odległość ta wyniosłaby 148 metrów w związku z czym przeprowadzony pomiar uznać należy za niemiarodajny. Biegły J. T. (1) wskazał ponadto, że pomiaru prędkości dokonano z przeciwnej strony drogi, a tym samym wiązka pomiarowa musiała przekroczyć pas ruchu dla pojazdów jadących w drugą stronę. Również i ta okoliczność, zdaniem biegłego, czyni przedmiotowy pomiar niemiarodajnym. W konkluzji opinii biegły podał, że w przedmiotowej sprawie mogły wystąpić trzy czynniki, z których każdy z osobna dyskwalifikowałby omawiany pomiar.

Sąd w całości podzielił stanowisko biegłego, odnośnie tego, że przeprowadzony w stosunku do pojazdu obwinionego pomiar prędkości był niemiarodajny w każdym z wariantów przebiegu zdarzenia ustalonych przez biegłego. Treść wydanej przez biegłego opinii oraz wnioski z niej wypływające są w pełni wiarygodne i nie budzą wątpliwości. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia jest jasna i należycie uzasadniona. Zdaniem Sądu biegły przy jej wydaniu właściwie wykorzystał materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w szczególności zeznania świadków, wyjaśnienia obwinionego oraz wiarygodne dokumenty w postaci: notatki urzędowej (k. 1), szkiców (k. 36-37) i świadectw legalizacji (k. 45, 57), którym Sąd dał wiarę.

Mając powyższe na uwadze Sąd uniewinnił obwinionego K. J. od zarzucanego mu wykroczenia, kosztami postpowania obciążając Skarb Państwa.