Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, sygn. akt III C 1134/15:

1) uzgodnił treść księgi wieczystej (...) prowadzonej dla nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XVI Wydział Ksiąg Wieczystych, z rzeczywistym stanem prawnym w ten sposób, iż:

a) nakazał wykreślenie z działu II wpisanych jako właściciele A. B. G. i Ł. G. we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej i następnie

b) nakazał wpisanie w dziale II I. G. i W. G. we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej jako właścicieli nieruchomości,

2) nie obciążył pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając orzeczenie w zakresie punktu pierwszego. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżąca zarzuciła naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że powódka I. G. nie wyraziła zgody na zawarcie umowy sprzedaży, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że była obecna przy zawieraniu kwestionowanej umowy sprzedaży i nie zanegowała jej,

- art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie, gdy w niniejszym przypadku zachodził szczególny wypadek uzasadniający zastosowanie przedmiotowego przepisu a w konsekwencji oddalenie powództwa, ponieważ z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powodowie uczynili ze swojego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, a wyłącznym powodem do zainicjowania tego postępowania był zamiar uszczuplenia składu majątku wspólnego podlegającego podziałowi pomiędzy pozwanych w ramach postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, III Wydział Cywilny, sygn. akt III Ns 793/15.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów postępowania. W przypadku zaś oddalenia apelacji skarżąca wniosła o nieobciążanie pozwanej kosztami postępowania za II instancję.

Pełnomocnik powodów oraz pozwany wnosili o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów i uznanie, że powódka nie wyraziła zgody na zawarcie umowy sprzedaży.

W doktrynie i judykaturze panuje zgoda co do tego, że z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. Dlatego w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska orzekającego sądu nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie jakich to konkretnie uchybień w ocenie dowodów dopuścił się orzekający sąd naruszając w ten sposób opisane wyżej kryteria, wiążące w ramach swobodnej oceny dowodów (tak np. K. F. - G. w: Kodeks postępowania cywilnego , pod red. A. Z., W. 2006, tom I, s. 794, 795, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008r., I ACa 205/08, L., w którym stwierdzono: „Fakt, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 KPC. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 KPC”; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005r., III CK 314/05, Orzecznictwo w Sprawach (...)/, w którego tezie stwierdzono, że: „Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 KPC mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów”.

Odnosząc powyższe do stanowiska skarżącej uznać trzeba, iż nie sprostała ona opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jej stanowisko jest wyrazem polemiki ze stwierdzeniem Sądu Rejowego przyjętym u podstaw zaskarżonego wyroku, iż powódka I. G. nie złożyła oświadczenia wyrażającego zgodę na sprzedaż nieruchomości położonej w Ł., przy ul. (...). W świetle przedstawionych uwag nie jest to jednak wystarczające dla podważenia stanowiska prezentowanego w zaskarżonym orzeczeniu.

Jednocześnie wskazać należy, że sama obecność powódki przy zawieraniu umowy nie oznacza wyrażenia zgody na jej zawarcie. W przypadku przeniesienia własności nieruchomości wymagana jest zgoda małżonka w formie aktu notarialnego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie nie wynikało, że zgoda powódki w takiej formie została wyrażona.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie. Ocenie z punktu widzenia art. 5 k.c. nie podlegają roszczenia o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (zob. wyr. SN z 8.10.1965 r., I CR 265/65 OSN 1966, Nr 7–8, poz. 123); W wyroku tym SN stwierdził, że w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oddalenie powództwa ze względu na sprzeczność żądania z zasadami współżycia społecznego nie jest dopuszczalne.

W przedmiotowej sprawie zatem słusznie uznał Sąd Rejonowy, że z uwagi na charakter roszczenia – o uzgodnienie księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, nie było dopuszczalne zastosowanie art. 5 k.c.

Powyższe nakazuje uznać, że apelująca nie zdołała przedstawić argumentów, podważających prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Mając na względzie wynik niniejszego postępowania, o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 1.350 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania stanowiącego wynagrodzenie pełnomocnika stosownie do treści § 5 pkt. 8 w zw. z § 2 pkt. 3 w zw. z § 2 pkt. 6 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800).