Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Pawela-Gawor (spr.)

Sędziowie: SO Kazimierz Wilczek

SR del. Łukasz Woźniak

Protokolant: prot. Aneta Woźniczka

przy udziale Magdaleny Woronieckiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013 roku, sprawy

W. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 222 § 1 kk; art. 226 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego,

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 czerwca 2013r. sygn. akt II K 1114/12/S

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że orzeczony w punkcie IV okres próby obniża do lat 2 ( dwóch); w pozostałym zakresie przedmiotowy wyrok utrzymuje w mocy i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 290 ( dwieście dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Kazimierz Wilczek SSO Grażyna Pawela-Gawor SSR Łukasz Woźniak

Sygn. akt IV Ka 1053/13

UZASADNIENIE

wyroku sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 4 grudnia 2013 roku

W. S. został oskarżony o to, że :

I. w dniu 12 marca 2012 r. w K. podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Policji obowiązków służbowych naruszył nietykalność cielesną mł. asp. J. S. poprzez kopnięcie w prawą goleń,

tj. o przestępstwo z art. 222 § 1 k.k.

II. w dniu 12 marca 2012 r. w K. podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Policji obowiązków służbowych znieważył mł. asp. J. S. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,

tj. o przestępstwo z art. 226 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 roku, sygn. akt II K 1114/12/S, orzekł w tym przedmiocie następująco:

I.  oskarżonego W. S. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, stanowiącego występek z art. 222 § 1 k.k. i za ten czyn na mocy powołanego przepisu wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego W. S. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, stanowiącego występek z art. 226 § 1 k.k. i za ten czyn na mocy powołanego przepisu wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce wyżej wymienionych w punktach I i II wyroku kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

V.  na mocy art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych ustalając na mocy art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

VI.  na zasadzie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 310 (trzysta dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków i kwotę 220 (dwieście dwadzieścia) złotych tytułem wymierzonej opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości i zarzucając mu;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, połączony z dokonaniem niewłaściwej oceny dowodów i wybiórczego ich potraktowania, w tym nie wyjaśnienia rodzących się sprzeczności w zeznaniach świadków zdarzenia,

- rażącą niewspółmiernością kary wymierzonej oskarżonemu, zasadzającą się zarówno w wymiarze kar jednostkowych jak i w określeniu długości okresu próby.

Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się skuteczna jedynie o ile inicjując kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku, doprowadziła do jego częściowej zmiany to jest w zakresie okresu próby, na który warunkowo zawieszono oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności.

Nie podzielając zarzutów apelacji, stwierdzić należy, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie, właściwie przeanalizował zgromadzone dowody i wyciągnął z nich trafne wnioski zarówno w zakresie zawinienia oskarżonego, jak i prawnej kwalifikacji popełnionych przez niego czynów.

W ocenie Sądu Odwoławczego, chybiony jest zatem zarzut apelacji dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy. Zarzut takiego błędu jest bowiem tylko wówczas trafny, gdy zasadność wniosków i ocen dokonanych przez sąd orzekający, a wynikających z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, co w ocenie Sądu Odwoławczego nie miało w niniejszej sprawie miejsca. Brak bowiem w sposobie analizowania i oceny zgromadzonego materiału dowodowego przez Sąd meriti uchybień regułom logicznego rozumowania, zasadom wiedzy czy też doświadczenia życiowego.

Zasadnie Sąd Rejonowy podstawą dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych poczynił rzeczowe, zgodne i konsekwentne zeznania świadków będących funkcjonariuszami Policji: J. S. i M. S. (1), którzy w dniu 12 marca 2012 roku przeprowadzali interwencję w K. przy ulicy (...). Obaj świadkowie w sposób spójny opisali bowiem w jaki sposób oskarżony znieważał pokrzywdzonego a także potwierdzili, że W. S. kopnął pokrzywdzonego w prawą nogę. Sąd Okręgowy zauważył, że świadek M. S. (1) podał, iż jego zdaniem tylko on widział moment kopnięcia pokrzywdzonego przez oskarżonego oraz tylko on słyszał wypowiadane przez oskarżonego pod adresem drugiego funkcjonariusza policji wulgarne słowa. Słyszał także wypowiadane przez oskarżonego wulgarne słowa podczas jazdy radiowozem ( k. 4, 74-75, 47-48, 75-76).

W powyższym zakresie, a mianowicie odnoście przebiegu transportu oskarżonego radiowozem do Komisariatu Policji i zachowania się wówczas oskarżonego, wbrew zarzutowi apelacji, zeznania powyższych świadków znajdują także potwierdzenie w depozycjach znajdujących się wówczas w radiowozie policjantów –świadków: M. M. i M. S. (2). Świadek M. M. podał bowiem, iż oskarżony był nietrzeźwy i agresywny. Świadek ten słyszał też w radiowozie, jak koledzy mówili, że oskarżony kopnął wcześniej dowódcę patrolu i znieważył go (k. 96-97). Świadek M. S. (2) zeznał, iż słyszał od funkcjonariuszy Policji o naruszeniu nietykalności J. S. przez oskarżonego. Podał też, iż oskarżony w czasie transportu był pod wpływem alkoholu, był agresywny i wulgarny, kierował przy tym wulgarne słowa wobec J. S. (k.97).

W ocenie Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do podważania wiarygodności zgodnych zeznań powyższych świadków – będących wszak funkcjonariuszami Policji, osobami obcymi dla oskarżonego co powoduje, iż brak podstaw do przyjęcia iżby ich zamiarem było pomawianie oskarżonego. Analiza złożonych przez tych świadków zeznań powoduje, iż słusznie Sąd I instancji uznał je za rzeczowe i wyważone. Zwrócić w szczególności należy uwagę na zeznania świadka M. S. (2), który o ile podaje, iż oskarżony był w czasie jazdy radiowozem agresywny i wulgarnie znieważał pokrzywdzonego, o tyle jednocześnie przyznaje, iż nie pamięta dokładnie słów jakimi oskarżony zwracał się do pokrzywdzonego jak również nie pamięta jak oskarżony zachowywał się po opuszczeniu radiowozu. Powyższe wskazuje, iż świadek zeznaje jedynie na okoliczności, co do których rzeczywiście posiada informacje.

Wiarygodności powyższych spójnych zeznań świadków nie podważa w szczególności fakt, iż świadkowie: D. M. oraz K. P. podali, iż nie widzieli by oskarżony znieważał pokrzywdzonego ani aby go kopnął. Świadek K. P. przyznał wszak sam, iż znajdował się około 10 metrów od oskarżonego i nie słyszał rozmowy W. S. z policjantem był przy tym skupiony na rozmowie z innym funkcjonariuszem Policji (k. 76-77). Z kolei fakt, iż świadek D. M. oświadczył, iż mowa oskarżonego była bełkotliwa (k.100-101), nie wyklucza iż słowa wulgarne, o jakich mówił pokrzywdzony oraz świadek M. S. (3), zostały przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego wypowiedziane.

Wbrew zarzutom apelacji, kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu, zostały orzeczone przy pełnym uwzględnieniu dyrektyw zawartych w art. 53 kk, odpowiadając stopniowi zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów.

Nie ulega w szczególności wątpliwości, iż żadna z orzeczonych wobec oskarżonego kar nie nosi znamion rażącej surowości. Należy bowiem wskazać, iż zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem, którego stanowisko Sąd Odwoławczy w pełni podziela: „ nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (por m.in. wyr. SA we Wrocławiu, II Aka 163/03, OSA 2003/11/113, wyr. SN z 21.01.2003 r., SNO 57/02 LEX nr 470261).

I tak orzeczonych wobec oskarżonego za występki z art. 222 § 1 kk i art. 226 § 1 kk kar - odpowiednio: 8 miesięcy pozbawienia wolności i 4 miesięcy pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu, iż górne granice ustawowego zagrożenia karą tych przestępstw wynoszą odpowiednio: 3 lata pozbawienia wolności oraz 1 rok pozbawienia wolności, nie sposób uznać za nadmiernie surowe. Trafnie Sąd Rejonowy jako okoliczności obciążające wpływające na wymiar powyższych kar potraktował bowiem działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu, zaś w stosunku do czynu z art. 222 § 1 kk stopień naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego– a mianowicie silne - powodujące ból kopnięcie.

Powyższe okoliczności powodują, iż, mimo iż aktualne – uzyskane przez Sąd Odwoławczy dane o karalności oskarżonego wskazują iż jest on osobą niekarną (k. 127) brak jest podstaw do obniżenia wobec oskarżonego orzeczonych kar pozbawienia wolności.

Za prawidłowe i racjonalne należy uznać także zastosowanie przez Sąd Rejonowy przy wymiarze kary łącznej zasady asperacji, gdyż mimo, że zgodnie z art. 86 § 1kk przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo. Z reguły bowiem popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Instytucja kary łącznej nie jest przy tym instrumentem łagodzenia orzeczonych za pozostające w zbiegu przestępstwa kar, zaś sam fakt pozostawania dwóch lub więcej przestępstw w zbiegu nie stanowi okoliczności łagodzącej.

W tym miejscu Sąd Okręgowy zauważa, iż jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności jako okoliczność obciążającą uznał jego uprzednią karalność albowiem w dacie orzekania przez tenże Sąd - W. S. był osobą karaną. W dacie orzekania zaś przez Sąd Okręgowy uprzednie skazanie uległo zatarciu co wynika z informacji nadesłanej z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 05 listopada 2013r ( k. 127).

Fakt ten poczytać należało jako okoliczność pozwalającą uznać, iż popełnienie przedmiotowych przestępstw było w życiu oskarżonego incydentem i nie powróci on już na drogę przestępstwa. Skoro zaś ustalając w ramach czasowych określonych w art. 70 k.k. wymiar okresu próby należy przede wszystkim kierować się prognozą kryminologiczną wobec sprawcy w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby – Sąd Odwoławczy uznał, iż wystarczającym będzie dwuletni okres próby i na zasadzie art. 437§1 k.p.k. zaskarżony wyrok zmienił obniżając okres próby z lat czterech do lat dwóch, utrzymując w mocy przedmiotowy wyrok w pozostałym zakresie, zaś na podstawie art. 636§1 k.p.k. i art. 8 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

SSO Kazimierz Wilczek SSO Grażyna Pawela-Gawor SSR Łukasz Woźniak