Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta S. D.

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 lipca 2012 roku nr (...)

w sprawie A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1034/12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 25 października 2013 r.

Decyzją z dnia 20 lipca 2012 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił A. P. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 11 lipca 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł A. P., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca. W 1997 r. uległ bowiem wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego doznał urazu kręgosłupa piersiowego z następowym złamaniem dwóch trzonów kręgosłupa piersiowego Th6 i Th7. Uszkodzenie to ma charakter trwały i nieodwracalny. Jak podał odwołujący, z wiekiem pojawiły się też u niego dolegliwości bólowe związane ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lędźwiowego,
a mianowicie dyskopatia na poziomie L4-L5 i L5-S1. Choroba ta manifestuje się rwą kulszową lewostronną, czyli bólami kręgosłupa promieniującymi do lewej kończyny dolnej, które uniemożliwiają mu wykonywanie pracy zarobkowej. Odwołujący zaznaczył ponadto, że leczy się u psychiatry w związku z załamaniem nerwowym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący A. P., urodzony (...), ma wykształcenie średnie zawodowe o specjalności technik mechanik obróbki skrawania. Pracował jako robotnik magazynowy, magazynier- kierowca, kierownik magazynu, zastępca kierownika hurtowni samochodów osobowych i specjalista w hurtowni samochodów.

Od 4 lipca 1998 r. do 31 stycznia 2010 r. odwołujący pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Decyzją z dnia
3 marca 2010 r. ZUS po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10 grudnia 2009 r. odmówił mu przyznania prawa do tego świadczenia na dalszy okres. Rozpatrując odwołanie od tej decyzji Sąd Okręgowy w Tarnowie postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2010 r., sygn. akt
IV U 306/10, uchylił zaskarżoną decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umorzył postępowanie. Na skutek ponownego rozpoznania sprawy, orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 8 października 2010 r. wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy na okres do 31 grudnia 2010 r. z ustaleniem, że niezdolność ta powstała od 1 lutego 2010 r. i nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Na skutek zarzutu wadliwości, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w orzeczeniu z dnia 2 listopada 2010 r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na tej podstawie, decyzją z dnia 25 listopada 2010 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Odwołanie ubezpieczonego od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 4 listopada 2011 r., sygn. akt IV U 1004/10. Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt III AUa 1779/11, oddalił zaś apelację od tego orzeczenia.

W dniu 20 kwietnia 2012 r. odwołujący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 lipca 2012 r. ZUS Oddział w T. odmówił A. P. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska ZUS
w orzeczeniu z dnia 12 lipca 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W przypadku wnioskodawcy ostatnim z okresów ubezpieczenia był okres pobierania zasiłku chorobowego od 7 października 1997 r. do 3 lipca 1998 r. wypłacanego w okresie zatrudnienia w (...) S.A.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 12 czerwca 2012 r. stwierdził u wnioskodawcy:

-

zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne wielopoziomowe stawów kręgosłupa odcinka C i L-S z okresowym zespołem bólowym, obecnie małego stopnia,
z ograniczeniem ruchomości,

-

przebyte kompresyjne złamanie trzonu Th6 i Th 7 w 1997 r.,

-

nadciśnienie tętnicze,

-

otyłość pokarmową,

-

zaburzenia gospodarski lipidowej,

-

zaburzenia nerwicowe.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 11 lipca 2012 r., podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika, rozpoznając u ubezpieczonego:

-

zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne wielopoziomowe kręgosłupa bez cech uszkodzenia UN,

-

stan po złamaniu kompresyjnym Th6 i Th7 w 1997 r.,

-

nadciśnienie tętnicze,

-

otyłość BMI 37.

Orzeczenie Komisji Lekarskiej legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 12.06.2012 r.- k. 37v cz. V akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 11.07.2012 r.- k. 38v-39 cz. V akt ZUS,

W celu stwierdzenia czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy oraz kiedy powstała ewentualna niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. S.- chirurga ortopedy- traumatologa, lek. med.
J. S.- specjalisty neurologa, lek. med. P. M.- specjalisty kardiologa i lek. med. M. H.- specjalisty neurochirurga.

W pisemnej opinii z dnia 6 listopada 2012 r. biegli chirurg ortopeda- traumatolog, neurolog i kardiolog zdiagnozowali u odwołującego:

-

stan po przebytym w 1997 r. urazie kręgosłupa piersiowego,

-

przebyte złamanie kręgów Th6 i Th7,

-

przepuklinę jądra miażdżystego Th8-Th9,

-

zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego piersiowego i lędźwiowego
z wielopoziomowymi dyskopatiami,

-

przewlekły zespół bólowy grzbietu,

-

przebyty zawał serca,

-

nadciśnienie tętnicze pierwotne.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznali, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii podali, że w aktualnym stanie zdrowia badanego odnotowuje się jego dość dobry stan ogólny. Układ ruchu jest nieznacznie upośledzony poprzez ograniczenie ruchomości w stawie barkowym lewym, stan neurologiczny nie zdradza obecności objawów ubytkowych, rozciągowych i patologicznych, funkcje zwieraczy są zachowane, a układ krążenia wydolny. Taki stan nie zmusza wnioskodawcy do unikania aktywności fizycznej. Wyniki badań dodatkowych dowodzą obecności przepukliny jądra miażdżystego w odcinku piersiowym kręgosłupa, uciskającej rdzeń kręgowy, kwalifikowanej do leczenia operacyjnego, na które ubezpieczony się nie godził.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 06.11.2012 r.- k. 9-13,

W pisemnej opinii z dnia 20 marca 2013 r. biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:

-

zaburzenia depresyjno- lękowe (adaptacyjne), obecnie miernie nasilone.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii podał, że opiniowany pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od czerwca 2012 r. z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju- depresyjnych i cech otępienia organicznego. W wyniku badania psychologicznego z dnia
10 lipca 2012 r. stwierdzono zmiany organiczne OUN. Z przeprowadzonego wywiadu wynika, że odwołujący podjął leczenie psychiatryczne w związku z trudną sytuacją życiową (choroba kręgosłupa, brak świadczeń rentowych). Leczenie psychiatryczne przyniosło poprawę jego stanu psychicznego. W trakcie obecnego badania nie stwierdzono
u opiniowanego istotnych odchyleń od stanu prawidłowego, w tym nasilonych zaburzeń nastroju, zaburzeń funkcji poznawczych i zaburzeń psychotycznych. Rozpoznane zaburzenia depresyjno- lękowe w ich obecnym stopniu nasilenia nie powodują niezdolności odwołującego do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (technik mechanik).

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 20.03.2013 r.- k. 20-22,

W pisemnej opinii z dnia 15 lipca 2013 r. biegły neurochirurg zdiagnozował u odwołującego:

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego bez ubytków neurologicznych,
z zaznaczonymi objawami rozciągowymi i z pewnymi ograniczeniami ruchowymi kręgosłupa,

-

przebyty uraz kręgosłupa piersiowego (w 1997 r.) ze złamaniem trzonów Th6-Th7, bez ubytków neurologicznych,

-

przebyty zawał mięśnia sercowego w 2011 r. (w wywiadzie),

-

otyłość.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii podał, że odwołujący leczy się z powodu wieloletnich dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego z powodu zmian dyskopatyczno- zwyrodnieniowych oraz piersiowego po urazie ze złamaniem trzonów Th6 i Th7
z potwierdzoną radiologicznie protruzją dysku Th8- Th9 i cechami ucisku na rdzeń kręgowy. Obecnie utrzymuje się u niego przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego
i piersiowego, ostatnio zaś kręgosłupa szyjnego z bólami barków bez ubytków neurologicznych, z ograniczeniami bólowymi ruchomości kręgosłupa i zaznaczonymi obustronnie objawami rozciągowymi, co nie zaburza czynności ustroju w stopniu pozwalającym uznać badanego za niezdolnego do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 20.03.2013 r.- k. 20-22,

Sąd podzielił opinie biegłych sądowych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa
i kardiologa, opinie psychiatry oraz opinię neurochirurga, uznając, że zawierają one kompleksową ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinie. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych odnośnie zdolności badanego do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zauważyć przy tym trzeba, że opinie wydane zostały przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawcy. Nadto podkreślić należy, iż opiniujący
w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego.

W piśmie procesowym z dnia 9 maja 2013 r. wnioskodawca zakwestionował opinię
z dnia 6 listopada 2012 r., podnosząc, że jest nierzetelna, chaotyczna i niezgodna
z rzeczywistym stanem faktycznym, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego neurochirurga z uwagi na fakt pozostawania w leczeniu neurochirurgicznym.

Sąd dowód taki dopuścił. W wydanej opinii neurochirurg podzielił stanowisko biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa i kardiologa, wskazując, że odwołujący jest zdolny do pracy. Rozpoznając u badanego przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego bez ubytków neurologicznych, z zaznaczonymi objawami rozciągowymi
i z pewnymi ograniczeniami ruchowymi kręgosłupa, przebyty uraz kręgosłupa piersiowego (w 1997 r.) ze złamaniem trzonów Th6-Th7 bez ubytków neurologicznych, przebyty zawał mięśnia sercowego w 2011 r. (w wywiadzie) i otyłość, biegły podał, że u badanego utrzymuje się przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego i piersiowego, ostatnio zaś kręgosłupa szyjnego z bólami barków bez ubytków neurologicznych, z ograniczeniami bólowymi ruchomości kręgosłupa i zaznaczonymi obustronnie objawami rozciągowymi, co nie zaburza czynności ustroju w stopniu pozwalającym uznać w/w za niezdolnego do pracy zgodnie
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Opinia ta w sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonego. Odpowiada też na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną w sentencji postanowienia o powołaniu biegłych sądowych. Biegły neurochirurg na podstawie osobistego badania odwołującego, które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach rentowych, dokonał prawidłowego rozpoznania i sformułował ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. W szczególności biegły dokonał oceny stanu zdrowia badanego z punktu widzenia kryteriów określonych dyspozycją art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, wyraźnie wskazując, że obecny stan zdrowia opiniowanego nie pozwala na uznanie go za osobę niezdolną do pracy- podobnie jak to orzekli biegli chirurg ortopeda- traumatolog, neurolog
i kardiolog.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący A. P. jest niezdolny do pracy oraz kiedy powstała ewentualna niezdolność do pracy.

Zgodnie z 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa, psychiatry i neurochirurga, odwołujący, pomimo stanu po przebytym w 1997 r. urazie kręgosłupa piersiowego; złamaniu kręgów Th6 i Th7; przepukliny jądra miażdżystego Th8-Th9; zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego piersiowego i lędźwiowego z wielopoziomowymi dyskopatiami; przewlekłego zespołu bólowego grzbietu; przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego bez ubytków neurologicznych, z zaznaczonymi objawami rozciągowymi i z pewnymi ograniczeniami ruchowymi kręgosłupa, otyłości; przebytego zawału serca; nadciśnienia tętniczego pierwotnego i zaburzeń depresyjno- lękowych (adaptacyjnych), obecnie miernie nasilonych, nie jest osobą niezdolną do pracy.

Skoro więc zaskarżona przez odwołującego decyzja ZUS Oddział w T. z dnia
20 lipca 2012 r. była zasadna, jego odwołanie od tej decyzji należało oddalić, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1-2 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Procesową przesłankę rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.