Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura

Protokolant Natalia Skalik-Paś

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2017 r.

sprawy M. Ż. syna M. i E.

ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 57§1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 20 lutego 2017 r. sygnatura akt IX W 1726/16

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie 1 na podstawie art. 57 § 2 kks odstępuje od wymierzenia oskarżonemu kary;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. R. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

VI Ka 437/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 20.02.2017 r. M. Ż. został uznany za winnego tego, że jako podatnik w okresie od 25.09.2014 do 26.06.2015 r. oraz w dniu 25.09.2015 r. w G., uporczywie zaniechał terminowego wpłacenia na rachunek (...) Urzędu Skarbowego w G., podatku od towarów i usług za miesiące: od sierpnia 2014 r. do maja 2015 r. oraz za sierpień 2015 r. w łącznej wysokości 16.807 zł, czym naruszył art. 103 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r.,
tj. wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks i za to na podstawie art. 57 § 1 kks wymierzono mu karę grzywny w wysokości 1.000 zł.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zarządzono od Skarbu Państwa
na rzecz adwokat E. R. kwotę 1.328,40 zł tytułem wynagrodzenia
za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks i art. 3 ust. 1 ustawy
z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 1.398,40 zł. oraz opłatę w kwocie 100 zł.

Apelacja od tego wyroku wywiodła obrońca oskarżonego, która zaskarżyła orzeczenie
w całości zarzucając mu:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, polegający
na uznaniu, że oskarżony uporczywie nie wpłacał podatku w terminie, podczas
gdy z materiału dowodowego wynika, że działanie oskarżonego nie było nacechowane złą wolą oraz uznaniu, że oskarżony znajdował się w dobrej sytuacji materialnej, a także chciał popełnić wykroczenie, podczas gdy zgromadzony materiał dowody nie pozwala na uznanie powyższych twierdzeń za zgodne ze stanem rzeczywistym;

2) obrazę przepisów postępowania, a to art. 173 § 2 kks poprzez prowadzenie postępowania podczas nieobecności oskarżonego w sytuacji, gdy wina sprawcy
oraz okoliczności popełnionego czynu budzą wątpliwości;

W oparciu o podniesione zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja nie była zasadna. Wbrew jej wywodom sąd rejonowy nie naruszył przepisów postępowania ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks podlega podatnik,
który uporczywie nie wpłaca w terminie podatku.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczenia i wpłacenia podatku za okresy miesiąca w terminie
do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy,
na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem art. 2 – 4 oraz art. 33 i 33 b (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054).

Bezspornym było, że M. Ż., jako podatnik, w okresie od 25.09.2014
do 25.06.2015 r. oraz w dniu 25.09.2015 r. nie wpłacał w terminie na rachunek organu podatkowego podatku od towarów i usług – za sierpień 2014 r. w kwocie 415 zł, za wrzesień 2014 r. w kwocie 555 zł, za październik 2014 r. w kwocie 931 zł, za listopad 2014 r.
w kwocie 687 zł, za grudzień 2014 r. w kwocie 10.117 zł, za styczeń 2015 r. w kwocie 848 zł, za luty 2015 r. w kwocie 751 zł, za marzec 2015 r. w kwocie 1.017 zł, za kwiecień 2015 r.
w kwocie 799 zł, za maj 2015 r. w kwocie 569 zł i za sierpień 2015 r. w kwocie 119 zł. Opóźnienia w terminie płatności wynosiły od kilku dni do kilu tygodni (k.6-16,k.47).

Cykliczność i powtarzalność nieterminowego wpłacania podatku przez oskarżonego świadczy o tym, że jego zachowanie cechowała, „uporczywość” w rozumieniu art. 57 § 1 kks. Nie można uznać za usprawiedliwiające opóźnienie w regulowaniu podatku niezgromadzenia przez podatnika na czas środków finansowych na pokrycie podatku w terminie.
Chodzi bowiem o brak środków na sam podatek, który reguluje się „od czegoś” (dochodu, czynności), w sytuacji, gdy istniały środki finansowe na tę transakcję, która jest podstawą oprocentowania. Zła wola podatnika polega na tym ,że gromadzi on środki nie same czynności polegające opodatkowaniu, a nie interesuje się potrzebą ich posiadania także
na podatek od tych czynności, ani nie podejmuje prób skorzystania
z dopuszczalnych ulg przy czasowym braku środków np. z rozłożenia podatku na raty
czy odroczenia jego płatności (por. Kodeks karny – Komentarz, T. Grzegorczyk LEX 2009). Skoro zatem oskarżony przez wiele miesięcy nie płacił w ustawowym terminie podatków,
ani nie występowało do organu podatkowego – w trybie ordynacji podatkowej – o rozłożenie podatku na raty bądź odroczenie terminu jego płatności, to sąd rejonowy słusznie uznał,
że postępowanie oskarżonego nacechowane było złą wolą, a w konsekwencji wina sprawcy
i okoliczności popełnienia przez niego czynu zabronionego nie budziły wątpliwości.
Ustalenie to było możliwe na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, bez potrzeby przesłuchiwania oskarżonego.

W sytuacji zatem, gdy pomimo podejmowanych prób, nie udało się ustalić miejsca zamieszkania lub pobytu oskarżonego w kraju (k.26,k.30,k.35,k.36) zasadne było prowadzenie postępowania podczas nieobecności oskarżonego – w trybie art. 173 kks i nast.

Wyniki przeprowadzonego postępowania jednoznacznie wskazują na sprawstwo
i winę oskarżonego w zakresie postawionego mu zarzutu popełnienia wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks.

Mając jednak na uwadze okoliczność, iż przed wszczęciem postępowania w sprawie oskarżony wpłacił w całości należny podatek na rzecz (...) Urzędu Skarbowego
w G., sąd odwoławczy uznał za celowe zastosowanie wobec niego instytucji przewidzianej w art. 57 § 2 kks, tj. odstąpienia od wymierzenia kary. W pozostałym natomiast zakresie zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zasądzono od oskarżonego
na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 536,60 zł i wymierzono mu opłatę za drugą instancję w kwocie 30 zł.