Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda (spr.)

Sędziowie: SO Jacek Matusik

SO Aleksandra Mazurek

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Suwalska

przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 24 października 2017 r.

sprawy S. K. syna T. i E. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 157 § 2 kk., art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. akt II K 315/14

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wołominie na rzecz adw. E. R. kwotę 516, 60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT; zwalania oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Jacek Matusik SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Aleksandra Mazurek

VI Ka 532/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 roku, II K 315/14 orzekł:

1.  oskarżonego S. K. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, uznał za winnego tego, że w dniu 1 stycznia 2014 roku około godziny 5.00 w R., powiatu (...), województwa (...) na ulicy (...), na terenie stacji paliw (...) poprzez bicie pięściami po twarzy i głowie spowodował u B. S. obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowych z ich przemieszczeniem, rany tłuczonej wargi górnej, stłuczenia obu policzków, stłuczenia lewego oczodołu, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała B. S. na okres dłuższy niż siedem dni z tym ustaleniem, że oskarżony działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego i za tak opisany czyn, wypełniający dyspozycję art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. na ww. podstawie skazał oskarżonego i wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  w ramach zarzucanego oskarżonemu S. K. w pkt II aktu oskarżenia ustalił, że oskarżony w dniu 1 stycznia 2014 roku około godziny 5.00 w R., powiatu (...), województwa (...) na ulicy (...), na terenie stacji paliw (...) dokonał uszkodzenia okularów poprzez pobicie jednego ze szkieł oraz pogięcie oprawy powodując straty w wysokości 359, 60 zł na szkodę B. S. czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. postępowanie w sprawie umorzył;

3.  oskarżonego S. K. uznał za winnego czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia, wypełniającego dyspozycję art. 157 § 2 k.k. i za to na w/w podstawie skazał oskarżonego i wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone względem oskarżonego w pkt 1 i 3 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

5.  na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzekł od oskarżonego S. K. na rzecz pokrzywdzonego B. S. nawiązkę w kwocie 2000 zł;

6.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt 4 wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie w dniach od 16 grudnia 2015 roku do 27 stycznia 2016 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił Stacji Paliw (...) R., al. (...), (...) R. dowód rzeczowy w postaci płyty CD z nagraniem z monitoringu, opisany szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/10/14 na k. 74 akt sprawy;

8.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. zasądził na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego, adw. E. R. kwotę 1549,80 zł w tym podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu;

9.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego. Wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. – poprzez ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, tj. wyjaśnień oskarżonego, zeznań S. G. oraz S. K. i całkowite pominięcie okoliczności wynikającej z treści tych dowodów, że oskarżony przeprosił S. G. za swoje zachowanie, a pokrzywdzona mu wybaczyła, podczas gdy sąd ma obowiązek rozpatrzyć zgromadzony materiał dowodowy w sposób wszechstronny, uwzględniając również wszelkie okoliczności świadczące na korzyść oskarżonego,

- co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięciu polegającym na ustaleniu, że Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych okoliczności łagodzących, przy pominięciu faktu, że pokrzywdzona pojednała się z oskarżonym;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, poprzez zaniechanie ustalenia czy oskarżony działał z zamiarem nagłym, czy też przemyślanym, co ma niewątpliwie znaczenie dla ustalenia stopnia winy oskarżonego i musi znajdować odzwierciedlenie w wymiarze kary;

3. rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz kary łącznej w wymiarze 2 lat bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, z pominięciem tak istotnej okoliczności łagodzonej jaką jest przeproszenie pokrzywdzonego i pojednanie się pokrzywdzonego z oskarżonym, stopień winy oskarżonego, który nie działał w zamiarze przemyślanym, lecz co najwyżej w zamiarze nagłym.

Obrońca oskarżonego w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 57a § 1 i 2 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie, podczas gdy z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że oskarżony nie działał publicznie, co zgodnie z definicją występku chuligańskiego z art. 115 § 21 k.k. wyłączył możliwość zaostrzenia wymiaru kary na tej podstawie.

Obrońca wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części poprzez:

-wyeliminowanie z opisu czynu z pkt 1 wyroku ustalenia, że oskarżony działał publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, wyeliminowanie art. 57a § 1 k.k. z kwalifikacji prawnej czynu z pkt 1 wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary;

-w zakresie czynu z pkt 3 wyroku – złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary;

- wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Zarzuty wraz z przedstawioną na ich poparcie argumentacją stanowią w ocenie Sądu Okręgowego wyłącznie zwykłą polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd Rejonowy. Ustalenia te są zaś prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Nadmienić należy, że oskarżony składając wyjaśnienia na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do czynu z pkt I. W toku postępowania sądowego składając wyjaśnienia nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu czynów, po czym po odczytaniu mu uprzednich wyjaśnień podtrzymał je. Oskarżony podnosił jeszcze, iż pokrzywdzony również zadawał mu ciosy, o czym wspominał zresztą sam pokrzywdzony stwierdzając, iż odwzajemniał ciosy w obronie własnej, co wbrew poglądom oskarżonego nie stanowi usprawiedliwienia dla jego zachowania. Poza tym, z relacji pokrzywdzonego oraz jego małżonki wynika, że oskarżony był agresywny i zaatakował go bez powodu. Świadek A. N., pracownica stacji Lotos potwierdziła, że oskarżony jeszcze przed tym zajściem zachowywał się agresywnie. Zeznania tych świadków, a także dowód w postaci nagrania z monitoringu korespondują ze sobą. Nie ma także wątpliwości co do przebiegu zdarzenia objętego zarzutem z pkt. III aktu oskarżenia.

W kontekście ustalonego przebiegu obu zdarzeń nie jest zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, jaki podnosi obrońca w pkt. 2 apelacji. W realiach niniejszej sprawy „nagłość” zamiaru oskarżonego w niczym nie umniejsza jego winy. Zaatakował pokrzywdzonego nagle, bez żadnego powodu, podobnie jak swoją ówczesną konkubinę. Jednocześnie opisane przez obojga pokrzywdzonych oraz pozostałych świadków zachowanie oskarżonego w powiązaniu ze stwierdzeniem S. G., że bywał on bardzo agresywny po spożyciu alkoholu, wskazuje na to, że oskarżony nie kontroluje swojego zachowania i nie panuje nad emocjami. A tego rodzaju działanie nakierowane na atakowanie innych osób, choćby podjęte nagle, w żadnym razie nie zmniejsza stopnia winy, a tym samym nie daje podstaw do łagodniejszego traktowania oskarżonego tylko dlatego, że nie było wcześniej przemyślane i zaplanowane.

Nie można również zgodzić się z argumentami obrońcy kwestionującymi chuligański charakter czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. 1 wyroku. Dywagacje obrońcy o charakterze nocy sylwestrowej i związanym z tym brakiem ruchu na stacjach benzynowych nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości. Natomiast fakt, że na stacji benzynowej w chwili zdarzenia byli obecni jedynie jej pracownicy, pokrzywdzony i jego żona w niczym nie zmienia twierdzenia, że w każdej chwili – z uwagi na specyfikę tego miejsca – zachowanie oskarżonego mogło być dostępne dla nieokreślonej ilości osób, które – wbrew temu co stara się wykazać obrona – także w noc sylwestrową korzystają z usług takich stacji. I to nie tylko w celu zatankowania pojazdów.

Sąd Okręgowy za prawidłowe uznał również ustalenia faktyczne co do czynu z pkt 3 aktu oskarżenia, jaki przypisany został oskarżonemu. Konkubina oskarżonego w sposób szczegółowy opisała jego zachowanie, który zaatakował ją bez powodu powodując u niej obrażenia ciała. Niezwłocznie po zdarzeniu udała się ona po pomoc do sąsiadki, która potwierdziła jej zeznania i wskazała na dostrzeżone u pokrzywdzonej obrażenia. Fakt przeprosin przyjętych przez pokrzywdzoną, który głównie w zakresie tego czynu akcentuje obrońca, miał istotnie miejsce, co zauważył także Sąd Rejonowy. Natomiast słusznie tenże sąd uznał, że nie jest to okoliczność, która uwalniałaby oskarżonego od odpowiedzialności karnej. Zasadnie też, przy uwzględnieniu stopnia agresji cechującej zachowanie oskarżonego wobec konkubiny, nie przyjął przeprosin jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary.

Reasumując - wymierzona wobec oskarżonego kara za poszczególne przypisane mu czyny, a także kara łączna nie są w ocenie Sądu Okręgowego rażąco niewspółmierne. Oskarżony będąc w stanie po spożyciu alkoholu bez żadnego powodu zaatakował dwie osoby nie tylko mając świadomość, że swoim postępowaniem spowodować może u nich obrażenia, ale wręcz dążąc do wyrządzenia im fizycznej krzywdy, na co wskazuje opis jego zachowań. Czyn, jakiego się dopuścił wobec ówczesnej konkubiny jest tym bardziej naganny, gdyż była ona dla niego osobą najbliższą, a co więcej - niewątpliwie zdawał sobie sprawę z przewagi fizycznej, którą wykorzystał bez żadnych skrupułów. Uprzednia karalność oskarżonego, okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, sposób zachowania oskarżonego wskazują na wysoki stopień jego demoralizacji. Bez wątpienia przypisane mu czyny cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, także stopień jego winy uznać należy za znaczny. W tym stanie rzeczy kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest konieczna z uwagi na realizację celów wychowawczych i zapobiegawczych w stosunku do oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSO Jacek Matusik SSO Agnieszka Wojciechowska- Langda SSO Aleksandra Mazurek