Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski (spr.)

Sędziowie SO Ireneusz Grodek

SO Tomasz Ignaczak

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Sławomira Kierskiego

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 roku

sprawy P. C.

oskarżonego z art.291§1 kk iart.18§3 kk w zw. z art.271§1 kk w zw. z art.272 kk w zw. z art.11§2 kk

M. M.

oskarżonego z art.291§1 kk i art.271§1 kk i art.272 kk w zw. z art.11§2 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego P. C.

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 02 maja 2013 roku sygn. akt II K 333/12

na podstawie art.437§1 i 2 kpk, art.438 pkt 2 i 4 kpk, art.636§2 kpk w zw. z art.633 kpk, art.635 kpk, art.634 kpk w zw. z art.627 kpk, art.8 i 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

1.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego M. M. w ten sposób, iż :

-

uzupełnia podstawę prawną wymiaru kary za czyn przypisany w punkcie 1 b wyroku o art.19§1 kk;

-

eliminuje z podstawy prawnej orzeczonej w punkcie 3 kary łącznej grzywny art.86§2 kk;

-

podwyższa orzeczoną w punkcie 3 karę łączną grzywny do wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek;

w pozostałej części zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego M. M. utrzymuje w mocy;

2.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego P. C. uznając apelacje obrońcy oskarżonego i prokuratora za oczywiście bezzasadne;

3.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:

-

od M. M. 400 (czterysta) złotych opłaty za obie instancje i 7 (siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym;

-

od P. C. 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych opłaty za drugą instancję i 7 (siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 437/13

UZASADNIENIE

P. C. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od stycznia 2009 roku do 03 sierpnia 2009 roku w m-ci T. w Belgii oraz w O. , woj. (...) nabył uzyskany za pomocą czynu zabronionego samochód odstawczy marki V. (...) o nr. rej. (...) i nr VIN (...) o wartości 42.600 złotych a następnie celem jego zalegalizowania w Polsce udzielił pomocy M. M. i M. N. do wystawienia faktur poświadczających nieprawdę i wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w niżej wymienionych dokumentach w ten sposób, że przekazał w/w pojazd M. M. bez dowodu jego zakupu wraz z belgijskim dowodem rejestracyjnym wiedząc, że wspólnie i w porozumieniu z M. N. i którą następnie wraz z wnioskiem o zarejestrowanie pojazdu przedłożył w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w O. i poprzez podstępne wprowadzenie w błąd co do prawdziwości i legalnego pochodzenia wyłudził od funkcjonariusza publicznego w osobie Starosty (...) poświadczenie nieprawdy w decyzji nr WK.1I. (...) z dnia 22 czerwca 2009 roku o czasowej rejestracji pojazdu pod nr rej. (...) oraz w pozwoleniu czasowym serii PC/ (...). a także w decyzji nr K.11. (...) z dnia 03 sierpnia 2009 roku o stałej rejestracji w/w pojazdu oraz w dowodzie rejestracyjnym serii DR/B. (...) i karcie pojazdu serii KP/A. (...),

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 272 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

M. M. został oskarżony o to, że:

II. w okresie od stycznia 2009 roku do 07 września 2009 roku w O. , woj. (...) pomógł P. C. zbyć uzyskany za pomocą czynu zabronionego samochód dostawczy marki V. (...) o nr. rej. (...) i nr VIN (...) o wartości 42.600 złotych w ten sposób, że na podstawie belgijskiego dowodu rejestracyjnego uzyskanego od P. C. w celu zalegalizowania nabytego w Belgii w/w pojazdu bez dowodu nabycia działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. wystawił fikcyjny dokument w postaci oryginału kopii faktury VAT marża z dnia 19 czerwca 2009 roku, w której poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne w zakresie faktycznego zaistnienia transakcji kupna-sprzedaży pojazdu V. (...) za kwotę 42.000 złotych, pomiędzy nim, a M. N. , a następnie przedłożył kopię tej faktury w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w O. wraz z wnioskiem o zarejestrowanie powyższego pojazdu i poprzez podstępne wprowadzenie w błąd co do prawdziwości i rzetelności przedłożonej faktury o nabyciu powyższego pojazdu i jego legalnego pochodzenia wyłudził od funkcjonariusza publicznego poświadczenie nieprawdy decyzji nr WK.II. (...) z dnia 22 czerwca 2009 roku o czasowej rejestracji pojazdu pod nr rej. (...) oraz w pozwoleniu czasowym serii PC/ (...), a także w decyzji nr WK.II. (...) z dnia 03 sierpnia 2009 roku o stałej rejestracji w/w pojazdu oraz w dowodzie rejestracyjnym serii DR/B. (...) i karcie pojazdu serii KP/A. (...), po czym w dniu 07 września 2009 roku odsprzedał ten pojazd R. D. za kwotę 4300 zł na podstawie faktury VAT Marża nr. (...),

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk i art. 271 § 1 kk i art. 272 kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

Sąd Rejonowy w Opocznie w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 2 maja 2013 roku w sprawie II K 333/12:

1.w ramach zarzutów aktu oskarżenia oskarżonego P. C. uznał winnym tego, że:

a/ w miesiącu styczniu 2009 r. w Belgii nabył samochód marki V. (...) nr. rej. (...) o wartości około 42.600 złotych mimo iż zbywca na terenie Belgii nie wystawił dokumentu sprzedaży, jak również nie przekazał kompletu kluczyków, na podstawie w/w okoliczności powinien i mógł przypuszczać iż pojazd ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego i przyjął, iż czyn ten wyczerpuje dyspozycje art. 292 § 1 kk i z mocy art. 292 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych;

2.wramach zarzutu aktu oskarżenia oskarżonego M. M. uznał winnym tego, że:

a/ w miesiącu styczniu 2009 r. w O. , woj. (...) przyjął od P. C. i pomógł w zbyciu samochodu marki V. (...) nr. rej. (...) o wartości około 42.600 złotych w ten sposób, iż tenże pojazd wystawił do sprzedaży mimo, iż P. C. nie posiadał dowodu zakupu pojazdu w Belgii oraz kompletu kluczyków, na podstawie w/w okoliczności powinien i mógł przypuszczać, iż pojazd ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego i przyjął, iż czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 292 § 1 kk i z mocy art. 292 § 1 kk wymierzył 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych;

b/ w miesiącu czerwcu 2009 r. podżegał M. N.do wystawienia faktury VAT marża z dnia 19.06.2009 r. dokumentującej zakup samochodu marki V. (...)nr. VIN (...)z firmy (...), mimo iż takowa transakcja nie miała miejsca , a następnie w dniu 21 czerwca 2009 r. kopię w/w fikcyjnej faktury wraz z wnioskiem o zarejestrowanie pojazdu złożył w Starostwie Powiatowym w O.wprowadzając w błąd funkcjonariusza publicznego co do autentyczności faktury przez co wyłudził poświadczenie nieprawdy w decyzji (...)z dnia 22 czerwca 2009 r. o czasowej rejestracji pojazdu oraz w pozwoleniu czasowym serii PC/(...). a także w decyzji (...) z dnia 03 sierpnia 2009 r. oraz w dowodzie rejestracyjnym serii DR/B. (...)i przyjął, iż czyn ten wyczerpuje dyspozycje art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 272 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i z mocy art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i w zw. z art. 58 § 3 kk i za tak przypisany czyn wymierzył oskarżonemu M. M.karę 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych;

1.  na podstawie art. 85, 86 § 1 i 2 kk oskarżonemu M. M. wymierzył karę łączną grzywny 50 stawek dziennych grzywny po 50 złotych;

2.  na podstawie art. 230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci samochodu V. (...)z tablicami rejestracyjnymi (...) VIN (...)nakazuje zwrócić V. B. C. (...)2000 A. L.7;

3.  zasądził od każdego z oskarżonych po 250 złotych opłat i po 5.182 złotych 26 groszy tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli prokurator oraz obrońca oskarżonego P. C..

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obu oskarżonych.

Wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 413 § 1 pkt 6 kpk, która miała wpływ na treść zapadłego orzeczenia poprzez niezastosowanie art. 19 § 1 kk w podstawie prawnej wymierzenia oskarżonemu M. M. kary grzywny w związku ze skazaniem za czyn wskazany w pkt 2 lit. b. zaskarżonego wyroku, gdy zgodnie z art. 19 § 1 kk za podżeganie sąd wymierza karę w granicach ustaw zagrożenia przewidzianego za sprawstwo (art. 19 § 1 kk w zw. z art. 271 § 1 kk art. 11 § 3 kk);

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżeni P. C. i M. M. nie wiedzieli, że samochód marki V. (...) nr rej. (...) został uzyskał za pomocą czynu zabronionego, w związku z czym dopuścili się przestępstwa nieumyślnego paserstwa z art. 292 § 1 kk, bowiem jedynie przypuszczali, że z powodu braku dowodów zakupu i kompletu kluczyków w/w pojazd pochodzi z czynu zabronionego, podczas gdy powyższe braki w połączeniu z zabiegami związanymi z uzyskaniem fikcyjnej faktury od M. N., celem jego zalegalizowani zarejestrowania w Polsce, świadczą, iż w/w oskarżeni mieli świadomość przestępczego pochodzenia przedmiotowego pojazdu;

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia polegający na przyjęciu za niewiarygodne zeznań M. N. w zakresie w jakim twierdziła, że P. C. prosił ją o wystawienie faktury bowiem na rozprawie podczas spontanicznych zeznań nie rozpoznała w/w, podczas gdy brak rozpoznania oskarżonego przez w/w świadka mógł wynikać ze zmiany wyglądu P. C., który aktualnie nosi brodę co zaznaczyła w/w podczas przesłuchania na rozprawie;

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia polegający na przyjęciu za zasadne zastosowanie wobec M. M. instytucji art. 58 § 3 kk i wymierzenie samoistnej grzywny w związku ze skazaniem za c przypisany w pkt 2 lit. b zaskarżonego wyroku, podczas gdy w/w nie zasługuje na zastosowanie tego rodzaju dobrodziejstwa w zakresie wymiaru kary, a okoliczności sprawy wskazują, że jedynie kara pozbawienia wolności może spełnić wobec oskarżonego swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze;

-

rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonym wynikającej z faktu wymierzenia im samoistnych kar grzywien jednostkowych i łącznych w związku z przypisaniem im czynów wskazanych w zaskarżonym wyroku, podczas gdy biorąc pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, wysoki stopień zawinienia oskarżonych, naruszenie jednym czynem wielu przepisów ustawy karnej to jedynie kara pozbawienia wolności może spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonych oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

Obrońca P. C. zaskarżył wyrok w całości wobec tego oskarżonego.

Wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz 410 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia polegającą na przyjęciu za podstawę wyrokowania tezy, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, ze oskarżony C. powinien i mógł przypuszczać, iż samochód marki V. (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...) został uzyskany za pomocą czynu zabronionego oraz dokonanie interpretacji niektórych dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego;

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na tym, że Sąd Rejonowy w Opocznie analizując przedmiotową sprawę błędnie przyjął, iż towarzyszące okoliczności w postaci braku kompletu kluczyków oraz dokumentu potwierdzającego zakup pozwalają stwierdzić, ze oskarżony powinien przypuszczać, iż pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego;

-obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 291 § 1 kk poprzez przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego P. C. wyczerpuje znamiona czynu określonego w art. 291 kk.

W konkluzji wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do P. C. uznając apelacje prokuratora i obrońcy wyżej wymienionego oskarżonego za oczywiście bezzasadne. W takiej sytuacji uzasadnienie wyroku w tej części sporządza się na wniosek strony. Ponieważ P. C. i jego obrońca takiego wniosku nie złożyli, dalsze uzasadnienie sądu II instancji zostanie ograniczone do rozpoznania apelacji prokuratora ( art. 457 § 2 kpk w zw. z art. 423 § 1a kpk, zobacz: KPK. Komentarz do art. 457 kpk teza 7 red. Hofmański, rok wydania 2011, Wydawnictwo: C. H. Beck ).

Apelacja prokuratora wniesiona na niekorzyść oskarżonego M. M. okazała się częściowo zasadna ( jednakże nie w zakresie kwestionującym postać winy w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 2a wyroku ); nie zasługuje natomiast na uwzględnienie apelacja wniesiona na niekorzyść oskarżonego P. C..

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd ten ustosunkował się do wszystkich istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając w całości ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonym przestępstw nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Na wstępie należy podkreślić, iż udowodnienie zachodzi wówczas, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Wymóg udowodnienia należy jednak odnosić tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, ponieważ on sam korzysta z domniemania niewinności ( art. 5 § 1 kpk ), a nie dające się usunąć wątpliwości tłumaczy się na jego korzyść ( art. 5 § 2 kpk ). Najmniejsze wątpliwości powodują, iż dany fakt nie może być uznany za udowodniony, a więc nie stanowi ustalenia faktycznego, które może być podstawą rozstrzygnięcia. Nieuprawdopodobnienie dowodzonej tezy nie może działać na niekorzyść oskarżonego, albowiem może on być uznany winnym jedynie po udowodnieniu mu sprawstwa i winy.

W tym kontekście w odniesieniu do przypisanych oskarżonym czynów z art. 292 § 1 kk należy podnieść, iż:

-samochód V. (...) nabył w Belgii P. C.. Pojazd ten przyjął do swojego komisu samochodowego ( a następnie sprzedał go dalej ) M. M. ( oskarżeni okresowo współpracowali ze sobą w zakresie handlu samochodami sprowadzanymi z zagranicy ). M. M. nie znał okoliczności nabycia tego samochodu. Posiadał on jeden orginalny kluczyk i dowód rejestracyjny. P. C. nie dysponował fakturą ani umową (...). Był jednak stałym klientem dla kontrahenta zagranicznego i darzył go zaufaniem ( nigdy wcześniej nie kupił od niego kradzionego samochodu ). Po zabezpieczeniu tego pojazdu na terytorium Polski P. C. poinformował o tym handlarza z Belgii i domagał się bezskutecznie faktury i zwrotu zapłaty, co przeczy, iż miał świadomość, że nabył pojazd kradziony. Nie zweryfikował jednak przed nabyciem pochodzenia V. jego sytuacji prawnej oraz nie udokumentował transakcji umową kupna – sprzedaży ( liczył, iż wynajęty przez niego przewoźnik zabrał wszystkie dokumenty ). Nie zachował więc ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że jako profesjonalista mógł przypuszczać, samochód został uzyskany z kradzieży. Fakt jego sprzedaży P. C. jest jednak bezsporny i wynika z również zeznań S. C., który podniósł, iż był przekonany, że sprzedał samochód „legalny” ( sam wcześniej nabył ten pojazd zawierając w tym przedmiocie umowę ). Okoliczności te świadczą o niestaranności P. C. w prowadzeniu swoich spraw, ale nie dają podstaw do przyjęcia, iż dopuścił się paserstwa umyślnego;

- skoro nie można przyjąć paserstwa umyślnego w odniesieniu do nabywcy samochodu w Belgii P. C., to tym bardziej brak jest warunków do takiego ustalenia wobec M. M.. Z wyjaśnień P. C. wynika, iż przekazał V. z dowodem rejestracyjnym i kluczykiem - do jego komisu i nie kontaktował się z nim. Okoliczność, iż M. M. sprzedał ten pojazd R. D. „na własną rękę” i dla ułatwienia tego, nielegalnie udokumentował jego nabycie na terenie Polski, doprowadzając uprzednio do rejestracji samochodu w kraju na własne nazwisko, nie wpływa na zakres wiedzy oskarżonego o przestępczym pochodzeniu V., zwłaszcza w świetle twierdzeń P. C.. Obaj oskarżeni w realiach niniejszej sprawy nie mieli interesu, ażeby handlować akurat tym kradzionym samochodem ( nie wykryto innej ich tego rodzaju przestępczej działalności ); nie podejmowali starań, aby nie dopuścić do identyfikacji V. ( nie przerabiali numerów tego pojazdu ), nie dorobili drugiego kluczyka. M. M. wyłudził wprawdzie poświadczenie nieprawdy w decyzjach prowadzących do rejestracji przedmiotowego samochodu, jednakże nie zmieniał danych indywidualizujących pojazd, co ostatecznie doprowadziło organy ścigania do jego ujawnienia;

- wyjaśnienia oskarżonych wykluczają się wzajemnie co do kontaktu z M. P. ( z domu N. ) odnośnie wystawienia faktury Vat rejestrującej nabycie z jej firmy (...) przez M. M.. Mimo niespójności jej relacji odnośnie identyfikacji osobnika załatwiającego u niej fakturę, konsekwentnie ona podnosiła, iż w tej sprawie był u niej tylko jeden mężczyzna. Sąd merytoryczny na podstawie jej spontanicznej reakcji na rozprawie po rozpoznaniu tej osoby prawidłowo ustalił, iż oskarżonym, który zorganizował fakturę był M. M., co znajduje odzwierciedlenie w tym, iż wyżej wymieniony w fakturze zawarł swoje dane, a następnie występując jako właściciel sprzedał ten pojazd osobom trzecim ( nie komunikując się z P. C. ). Brak jest dowodów wskazujących na to, iż P. C. przekazał V. drugiemu oskarżonemu celem jego zalegalizowania ( po upływie około pół roku ); wydaje się, iż M. M. w tej sytuacji jednak stracił cierpliwość na dalsze oczekiwanie na uzupełnienie dokumentu jego zakupu i podjął zabiegi polegające na uzyskaniu od M. P. ( N. ) faktury. Nieodwracalnym błędem postępowania przygotowawczego było to, iż nie okazano wówczas świadkowi oskarżonych.

Apelacja próbuje nadać narzucić swoje stanowisko odnośnie umyślności działania oskarżonych w ramach paserstwa, nie bacząc, iż sąd I instancji przekonująco zdyskwalifikował je w motywach zaskarżonego orzeczenia w ramach swobodnej oceny dowodów. Argumentów sądu merytorycznego – pominąć się nie da. Ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w zasadach doświadczenia życiowego – zasługują na wiarę. Sąd rejonowy przeanalizował wyjaśnienia oskarżonych, zobiektywizował je w oparciu o podejmowane przez nich działania oraz wymowę innych dowodów i słusznie uznał, że oskarżonym można najwyżej udowodnić paserstwo nieumyślne. Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały podstawę sądowi I instancji do poczynienia ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skazującego w tym zakresie. Polemiczne wywody odwołującego się kwestionujące stanowisko sądu jedynie z pozycji własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, nie mogły odnieść zamierzonego przez skarżącego efektu.

Sprawstwo M. M. oskarżonego w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 2b wyroku nie jest kwestionowane i nie musi być przedmiotem bardziej szczegółowych rozważań sądu odwoławczego.

Reasumując: sąd rejonowy dokonał również prawidłowej oceny prawnej czynów przypisanych oskarżonym.

Dlatego też sąd okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia w tym zakresie wysuniętych przez skarżącego zarzutów, albowiem okazały się one bezzasadne i nie zdołały podważyć słuszności zaskarżonego wyroku, w szczególności co do udowodnienia winy w zakresie przypisanego im czynów.

Również wymierzone oskarżonym kary jednostkowe nie wykazują cech rażącej niewspółmierności i nie wymagały korekty. Sąd I instancji przy określaniu ich wysokości uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i przeciwko oskarżonym i prawidłowo ocenił ich wagę i znaczenie z punktu widzenia dyrektyw sformułowanych w art. 53 kk.

W szczególności należy poczytać na korzyść D. M. uprzednią niekaralność, prowadzenie ustabilizowanego życia, wypełnionego pracą i rodziną, znaczne naprawienie szkody na rzecz R. D.. Przypisane mu czyny są ze sobą powiązane przyczynowo i mają charakter incydentalny w dotychczasowym życiu sprawcy.

Również P. C. nie był wcześniej karany. Przedmiotowy czyn cechuje się nieumyślnością i ma charakter wpadkowy ( przypadkowy ).

Postawy oskarżonych - z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego – są generalnie pozytywne i nie ma potrzeby ich korygowania poprzez wymierzenie im kar pozbawienia wolności.

Uwzględniając te wszystkie okoliczności sąd odwoławczy uznał ostatecznie, iż cele zastosowanej reakcji karnej nie wymagają - dla ich osiągnięcia - zmiany rodzaju i wysokości kar jednostkowych. Tym samym - w odniesieniu do czynu przypisanego M. M. w punkcie 2b wyroku – nie podzielił wniosku prokuratora o odstąpienie od zastosowanej przez sąd merytoryczny instytucji określonej w art. 58 § 3 kk, pozwalającej na orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju i dającej jednak prymat karom nieizolacyjnym.

Wniesiony środek odwoławczy doprowadził jednak do zmiany zaskarżonego wyroku w stosunku do M. M. zgodnie z intencjami skarżącego:

- ma rację odwołujący się wywodząc, iż w przypadku podżegania do dokonania czynu zabronionego ( art. 18 § 2 kk ), zgodnie z art. 19 § 1 kk sąd wymierza karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Ponieważ przepis ten wyznacza zagrożenie ustawowe - za związane z danym typem czynu zabronionego – postacie zjawiskowe przestępstwa powinien być powołany w podstawie prawnej wymiaru tej kary. Dlatego sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnił podstawę prawną wymiaru kary za czyn przypisany w punkcie 1b o art. 19 § 1 kk;

- przepis art. 86 § 2 kk ma zastosowanie tylko w wypadku orzekania kary łącznej grzywny w wyroku łącznym, a więc wówczas, gdy wysokość stawek, w wydawanych w różnym czasie polegających łączeniu wyrokach, ustalona była z uwzględnieniem stanu majątkowego sprawcy w chwili orzekania. Konieczność ustalenia nowej stawki nie dotyczy wypadku, gdy następuje jednoczesna ocena okoliczności warunkujących wysokość stawki dziennej - w wypadku realnego zbiegu przestępstw, tj. w sytuacji gdy ten sam sąd w jednym postępowaniu orzeka kary grzywny za poszczególne przestępstwa, a następnie orzeka karę łączną grzywny, zasada racjonalności orzekania nakazuje przyjęcie jednolitej stawki dziennej, według kryteriów określonych w art. 33 § 3 kk ( wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2012-07-12, V KK 210/12 ). Sąd I instancji ustalił za oba czyny wysokość stawki dziennej na kwotę 50 złotych. W świetle powyższych zasad orzekając karę łączną nie mógł na nowo określać wysokości stawki dziennej; zbędnie powołał więc w ramach rozstrzygnięcia o karze łącznej grzywny art. 86 § 2 kk. Obligowało to sąd odwoławczy do wyeliminowania tego przepisu z podstawy prawnej rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3;

- podniesiony zarzut rażącej łagodności kary aktualizuje się w odniesieniu kary łącznej grzywny, przy orzekaniu której sąd I instancji zastosował zasadę konsumpcji. Powoduje to wewnętrzną niesprawiedliwość wyroku bowiem obaj oskarżeni mimo innego ujęcia zakresu ich sprawstwa, w tym przypisaniu M. M. drugiego czynu - opisanego w punkcie 1b wyroku - mieliby do wykonania takie same kary grzywny w sensie ilości stawek dziennych. Wymierzając karę łączną, stosuje się zwykłe dyrektywy karania: słuszności i celowości, wyrażone przez związek podmiotowo - przedmiotowy i czasowy zachodzący między poszczególnymi przestępstwami. Przesłanki te, a zwłaszcza odległy związek przedmiotowy pomiędzy przypinanymi oskarżonemu czynami wymagał surowszego ukształtowania kary łącznej grzywny wobec w/w. Dlatego sąd odwoławczy z podwyższył orzeczoną w stosunku do M. M. karę łączną grzywny do wysokości 80 stawek dziennych za czym przemawia porównanie w ramach obu czynów rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, ich odstępu czasowego , zaś w aspekcie podmiotowym - rodzajów winy, zamiarów.

Z tych wszystkich względów sąd okręgowy orzekł, jak w sentencji; o kosztach sądowych wynikających z postępowania odwoławczego rozstrzygnął na podstawie przepisów powołanych w wyroku.