Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski

Sędziowie SO Krzysztof Gąsior

SO Tomasz Ignaczak (spr.)

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Janusza Omyły

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 roku

sprawy R. J.

oskarżonej z art.286§1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 8 sierpnia 2013 roku sygn. akt II K 508/12

na podstawie art.437§1 kpk, art.624§1 kpk, art.17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

-

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

-

zwalnia oskarżoną od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: IV Ka 602/13

UZASADNIENIE

R. J. została oskarżona o to, że:

w dniu 10 marca 2008 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. B.na kwotę 178500 zł., w ten sposób, że wprowadzili w/w w błąd co do realizacji transakcji importu drewna z Ukrainy, na poczet której S. K.otrzymał przelewem w/w kwotę jako zapłatę za wystawioną „fakturę pro formę numer (...)” na przyszły zakup importowanego drewna i wystawili weksel jako formę zabezpieczenia otrzymanych środków, wiedząc z góry, że S. K.nie zrealizuje tego przedsięwzięcia, czym wyrządzili szkodę na mieniu M. B.w wysokości 178500 zł, , tj. czyn z art. 286 § 1 kk

Zaznaczyć należy, że początkowo o w/w czyn oskarżeni byli razem w jednym postępowaniu R. J. i S. K. jako współsprawcy – ale co do tego ostatniego zapadł już prawomocny wyrok skazujący w trybie art. 387 kpk ( k. 88). Natomiast sprawa R. J. została wyłączona i potoczyła się odrębnym torem.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie „pierwszym” wyrokiem z dnia 25 listopada 2011 roku w sprawie II K 440/11:

-.

-

oskarżoną R. J. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

-

na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk i art. 73 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat oddając oskarżoną pod dozór kuratora,

-

na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk orzekł wobec oskarżonej obowiązek wywiązania się z nakazu zapłaty orzeczonego w innym postępowaniu,

-

zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonej.

W wyniku rozpoznania tej apelacji Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2012 roku w sprawie IV Ka 106/12 uchylił w/w wyrok Sądu Rejonowego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Bełchatowie „drugim” wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2013 roku w sprawie II K 508/12:

-.

-

oskarżoną R. J.uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu z tą zmianą jego opisu, że w miejsce sformułowania „wystawioną fakturę pro – formę numer(...)” wprowadził zwrot „wystawione faktury proforma o numerach (...)oraz (...)i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

-

na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat,

-

zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonej.

Obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonej, zarzucając w apelacji wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, oraz naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez niesłuszne i dowolne przypisanie oskarżonej opisanego w wyroku czynu, podczas gdy zdaniem obrońcy z materiału dowodowego wynika, że udział oskarżonej w transakcjach pomiędzy pokrzywdzonym a T. K. ograniczał się jedynie do podpisania przez nią, jako udziałowcy (...) sp. z o.o. w B. weksla w związku z zabezpieczeniem umowy oraz poręczenia wekslowego, a poza tą czynnością nie uczestniczyła ona w rozmowach między Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. w B. T. K., a pokrzywdzonym, nie podpisywała z pokrzywdzonym umowy i nie zapewniała go co do realizacji dostawy drewna z Ukrainy. Zdaniem obrońcy to, że w innym stanie faktycznym, nie objętym aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, oskarżona prowadziła rozmowy na temat dostaw drewna z Ukrainy ze świadkiem A. K. i podpisała jako dyrektor generalny (...) sp. z o.o. w B. umowę, nie ma żadnego znaczenia dla jej sprawstwa w sprawie niniejszej i Sąd Rejonowy błędnie wywodził z tego wnioski o wyczerpaniu przez oskarżoną znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca podtrzymał swoją apelację. Oskarżona nie stawiła się na rozprawę apelacyjną.

Prokurator na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna.

Zaskarżony wyrok jako sprawiedliwy, odpowiadający prawu karnemu materialnemu i nie uchybiający prawu karnemu procesowemu należało utrzymać w mocy. Argumenty zawarte w apelacji okazały się bezzasadne.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz błędnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

Co do nieobjętego aktem oskarżenia zachowania oskarżonej związanego z rozmowami ze świadkiem A. K. i podpisywaniem przez nią innych ( niż objęta aktem oskarżenia w sprawie niniejszej ) umów, to Sąd Rejonowy prawidłowo fakty te ustalił i wywiódł z nich słuszne wnioski. Przede wszystkim ustalenia te wskazują na wiedzę oskarżonej o kondycji spółki (...) sp. z o.o. w B. oraz na jej pozycję w tej spółce i wiedzę, że spółka ta nie ma żadnych realnych możliwości sprowadzania drewna z Ukrainy. Obala to w niwecz linię obrony oskarżonej, jakoby w spółce tej jej rola ograniczała się do dotrzymywania towarzystwa (...) i wożenia go samochodem. Aktywność, jaką oskarżona zaledwie kilka miesięcy wczesnej wykazywała w kontaktach z A. K., opowiadanie A. K. tej samej „legendy” o możliwościach sprowadzania drewna Ukrainy, pełna kontrola oskarżonej nad działalnością spółki (...) ( była nie tylko udziałowcem, ale też jej dyrektorem generalnym, zawierała w jej imieniu umowy) – wszystko to doprowadziło Sąd Rejonowy do słusznego wniosku, że oskarżona w momencie podpisywania weksla i deklaracji wekslowej jako zabezpieczenie roszczeń pokrzywdzonego M. B. doskonale wiedziała, że zobowiązanie spółki nie zostanie wykonane, a sama spółka jest niewypłacalna, zaś do drzwi S. K. dobija się komornik.

Nie można zgodzić się z tezą obrońcy, że skoro oskarżona nie brała udziału w rozmowach z pokrzywdzonym, osobiście nie snuła przed nim wizji na temat dostaw drewna z Ukrainy i nie podpisywała z nim umowy, to samo wystawienie weksla w związku z zabezpieczeniem umowy oraz poręczenia wekslowego nie było wprowadzeniem pokrzywdzonego w błąd i nie doprowadziło go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Co do wprowadzenia w błąd, to wystawienie takiego weksla przez oskarżoną jako udziałowca spółki (...) umocniło ( błędne) przekonanie pokrzywdzonego, że spółka jest wypłacalna, że interes jest pewny, że perspektywa sprowadzenia tańszego drewna z Ukrainy nie jest mrzonką. Dlatego był to element wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd poprzez utrzymanie go w błędnym przekonaniu, że wizje kreowane przez S. K. mają oparcie w rzeczywistości.

Co do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, to przecież pokrzywdzony dokonał wpłaty na wskazane przez S. K. konto dopiero po tym, jak uzyskał zabezpieczenie w postaci podpisanego przez oskarżoną weksla, wcześniej nie chciał tego zrobić, przecież m. in. po to doszło do spotkania pokrzywdzonego ze S. K. i z oskarżoną w dniu 8 marca 2008 roku. Dopiero po podpisaniu weksla w czasie tego spotkania pokrzywdzony w dniu 10 marca 2008 roku dokonał przelewu - zatem pomiędzy działaniem oskarżonej, a dokonaniem przez wprowadzonego w błąd pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem istniał związek przyczynowy.

Dlatego oskarżona – działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K. – wprowadziła w błąd pokrzywdzonego i doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. To, że to S. K. wykonał większą cześć manipulacji i przekonał pokrzywdzonego o rzekomych możliwościach spółki (...) nie oznacza, że oskarżona działająca z nim wspólnie i w porozumieniu nie może za to odpowiadać – może, gdyż objęła to świadomością i zamiarem. Świadczy o tym również jej późniejsze zachowanie, a mianowicie udział w spotkaniu na stacji benzynowej pod K. w czerwcu 2008 roku, w czasie którego w obecności oskarżonej S. K. zwodził pokrzywdzonego, że brak dostaw drewna z Ukrainy jest przejściowy, że jest to tylko opóźnienie związane z powodziami na Ukrainie.

Z powyższego wynika, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała wszystkie znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk. Dlatego zaskarżony wyrok, jako sprawiedliwy, należało utrzymać w mocy.

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17. ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zwolnił oskarżoną od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym, albowiem nie wykazuje ona żadnych dochodów ani majątku, a ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że toczące się przeciwko niej postępowania egzekucyjne i tak były umarzane z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.