Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu dnia 14 grudnia 2017 r.

sprawy P. L. syna P. i G. ur. (...) w W. oskarżonego z art. 158 § 1 k.k.

P. H. syna S. i E. ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 158 § 1 k.k., art. 157 § 2 k.k.,

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 23 marca 2017 r. sygn. akt III K 463/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie.

Sygn. akt: VI Ka 802/17

UZASADNIENIE

Wywiedziona przez prokuratora apelacja zasługiwała na uwzględnienie w części, co skutkowało koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na wstępie zwrócić należy uwagę, iż zarzut podniesiony w apelacji prokuratora jest skonstruowany w sposób oczywiście wadliwy, albowiem łączy w sobie elementy trzech odrębnych rodzajów zarzutów, to jest: obrazy prawa procesowego, obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy jednak, kwestii tej omawiał szerzej nie będzie, albowiem nie ma ona specjalnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, chociaż od podmiotu profesjonalnego, jakim jest prokurator, winno wymagać się precyzyjnego konstruowania zarzutów apelacyjnych, zwłaszcza przy zaskarżeniu wyroku na niekorzyść oskarżonego, albowiem zarzuty te mają znaczenie dla ustalenia granic, w jakich orzekać może Sąd Odwoławczy. Nie mniej jednak, z treści apelacji wynika, iż skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne (brak w opisie czynu przypisanego obu oskarżonym znamion czynu z art. 158 § 1 k.k.) , a w związku z tym również wadliwe zakwalifikowanie tego czynu wyłącznie z art. 157 § 1 k.k. oraz neguje zasadność warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do obu oskarżonych.

Odnosząc się do tak przedstawionych zarzutów apelacji, na wstępie wskazać należy, iż pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie przystaje do jego sentencji. Wskazać bowiem należy, iż Sąd Rejonowy zmieniając opis zarzucanych oskarżonym czynów z art. 158 § 1 k.k., uznał ich za winnych tego, że w dniu 27 grudnia 2015 r. w W. w mieszkaniu przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu spowodowali naruszenie czynności narządu ciała Ł. K. na czas powyżej 7 dni, w ten sposób, że P. L. przewrócił Ł. K. na podłogę, przytrzymywał go i dusił, a P. H. kopał go w głowę, czym spowodowali u pokrzywdzonego uraz głowy, wstrząśnienie mózgu, krwawienie podpajęcze i otarcia skóry głowy i tak opisany czyn zakwalifikował z art. 157 § 1 k.k., podczas gdy w pisemnym uzasadnieniu nie tylko nie wskazał na jakiekolwiek porozumienie pomiędzy oskarżonymi. Z ustaleń przedstawionych we wstępnej części uzasadnienia wyroku, wynika bowiem, że najpierw oskarżony L. przewrócił pokrzywdzonego i przyciskał go do podłogi trzymając ręką za szyję, a dopiero później podbiegł do nich oskarżony H. i kilka razy kopnął w głowę pokrzywdzonego. W takiej sytuacji trudno mówić o jakimkolwiek porozumieniu pomiędzy oskarżonymi, zwłaszcza ze strony oskarżonego L.. W ocenie Sądu Okręgowego, taki przebieg zdarzenia, jaki przedstawił Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu w pełni wyczerpywał znamiona występku z art. 158 § 1 k.k., do którego nie jest wymaganie porozumienie pomiędzy sprawcami pobicia, a wystarczające jest, by działali oni wspólnie. Oczywiście nie można wykluczyć, że porozumienie takie istniało, jednakże Sąd w żaden sposób tego nie wykazał. W tej sytuacji przypisanie obu oskarżonym popełnienia występku z art. 157 § 1 k.k. jest w sposób oczywisty niezasadne, albowiem byłoby to możliwe tylko wtedy, gdy udowodniono by, że obaj oskarżeni swoim zamiarem obejmowali spowodowanie u pokrzywdzonego stwierdzonych obrażeń ciała. Podobnie niezasadne na obecnym etapie postępowania, byłoby jak chce tego prokurator, przypisanie obu oskarżonym popełnienia przestępstwa pobicia kwalifikowanego z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. albowiem również w tym wypadku należałoby wykazać, iż obaj oskarżeni spowodowali obrażenia ciała powodujące opisane w art. 157 § 1 k.k., co wprost wynika z indywidualizacji odpowiedzialności karnej – za spowodowanie obrażeń ciała w czasie pobicia odpowiada tylko ten, komu można udowodnić, że to właśnie jego działania spowodowały te obrażenia.

Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż nie ma wątpliwości, że obaj oskarżeni wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego, w wyniku którego doznał on obrażeń ciała opisanych w art. 157 § 1 k.k. Dotychczas zgromadzony materiał dowodowy nie daje jednak podstaw do ustalenia, czy któremuś z oskarżonych można indywidualnie przypisać spowodowanie tychże obrażeń. Wprawdzie z ustaleń przedstawionych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku można domniemywać, że obrażenia te, umiejscowione na głowie pokrzywdzonego, powstały w wyniku kopania pokrzywdzonego przez oskarżonego H., to jednak nie można w chwili obecnej wykluczyć, że część z nich powstała również w wyniku upadku pokrzywdzonego na podłogę. Dlatego też postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia, poprzez uzyskanie uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej na okoliczność ustalenia, czy stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia powstały wyłącznie w wyniku kopania pokrzywdzonego, czy też niektóre z nich mogły powstać również w wyniku upadku na podłogę, a jeżeli tak to które. W zależności od treści opinii w tym zakresie biegły winien również wypowiedzieć się czy możliwe jest (mając na względzie ustalony wyraźny podział działań oskarżonych – L. przewrócił i trzymał za szyję, a H. kopał w głowę), przypisanie któremuś z oskarżonych lub też im obu, konkretnych obrażeń ciała u pokrzywdzonego i ich charakteru. Dopiero po takim uzupełnieniu postępowania dowodowego możliwe będzie poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych oraz prawidłowe zakwalifikowanie zachowań oskarżonych, czy to wyłącznie z art. 158 § 1 k.k., czy też kumulatywnie w zbiegu z art. 157 § 1 lub 2 k.k.

Jeżeli chodzi zaś o kwestię zasadności warunkowego umorzenia postepowania przeciwko oskarżonym, to stwierdzić należy, iż decyzja Sądu w tym zakresie jest przedwczesna. W pierwszej kolejności z powodów, o których była mowa wyżej, to jest nie wyjaśnienia udziału poszczególnych w powstaniu obrażeń u pokrzywdzonego , w drugiej zaś z powodu braku ustaleń w zakresie sposobu życia oskarżonych przed zarzucanymi im czynami. W tym zakresie zasadnym jest sporządzenie wywiadów środowiskowych odnoście obu oskarżonych, co pozwoli na prawidłową ocenę, czy w ich przypadku warunkowe umorzenie postępowania będzie wystarczające z punktu widzenia celów jakie spełnić ma postępowanie karne.

Reasumując, postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie wymaga uzupełnienia o wskazane wyżej dowody, przy czym o ile nie ujawnią się nowe okoliczności, co do dowodów osobowych (zeznania świadków) można poprzestać na ich ujawnieniu, bez konieczności ponownego bezpośredniego przeprowadzenia ich przed Sądem. Dopiero tak uzupełniony materiał dowodowy winien zostać oceniony zgodnie z wymogami określonymi w art. 5 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., co pozwoli na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych zarówno, co do winy oskarżonych, jak i ewentualnych podstaw do warunkowego umorzenia postępowania przeciwko nim.

W związku z powyższym oraz mając na względzie treść art. 454 § 1 k.p.k., zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.