Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2018 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

M. S.

przeciwko:

(...) S.A. w S.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda M. S. kwotę 8.073,50 zł (osiem tysięcy siedemdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2017r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.873,98 zł (tysiąc osiemset siedemdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 356/17

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 12.001,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za szkodę powstałą w wyniku zdarzenia, które miało miejsce w dniu 23 listopada 2016 r. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił koszt naprawy na kwotę 5.117,49 zł. Powód podał, iż na podstawie zleconej przez niego kalkulacji ustalono, iż koszt naprawy pojazdu wynosi 17.818,95 zł. Podkreślił, iż kalkulacja sporządzona przez pozwanego zawiera zaniżone stawki blacharsko – lakiernicze, niezrozumiałym jest również potrącenie za materiały lakiernicze 67% ich wartości. Zaznaczył, iż w kalkulacji przyjęto również ceny części nieoryginalnych bez istnienia warunków do ich zastosowania. Powód wskazał, iż na dochodzoną należność składa się dopłata należnego mu odszkodowania powiększona o koszt sporządzenia kosztorysu naprawy .

W odpowiedz na pozew (...) S.A. w S. wniosło o oddalenie powództwa oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznał, iż ponosi odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie drogowe i w wyniku przeprowadzonego postepowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę 6.117,49 zł. Za niezasadne uznał dochodzenie przez powoda dopłaty odszkodowania Zakwestionował również powództwo w zakresie zwrotu kosztów sporządzenia opinii przez rzeczoznawcę.

W piśmie z dnia 23 września 2017 r. powód wobec opinii biegłego sądowego zakwestionował możliwość zamontowania reflektora biksenonowego firmy (...) Sp. z o.o. w miejsce oryginalnego reflektora. Podkreślił, iż jego pojazd był regularnie serwisowany w (...) M. (...) i przez zdarzeniem jego pojazd posiadał wyłącznie oryginalne części bez zastosowania jakichkolwiek alternatywnych

W kolejnym piśmie dodał, iż po zdarzeniu pojazd został naprawiony w stopniu koniecznym, umożliwiającym dalszą eksploatację, z uwagi zaś na brak środków pieniężnych, nie został on przywrócony do technologicznego stanu sprzed powstania szkody

Na rozprawie w dniu 22 stycznia 2018 r. powód dodał, iż jego pojazd jest skonfigurowany w najbogatszej i najbardziej luksusowej wersji wyposażenia oraz osiągów technicznych. Przez cały okres używania był serwisowany w (...). Podkreślił, iż nabycie takiego pojazdu za kilka lak będzie niemożliwe a jego pojazd przed zdarzeniem być w stanie kolekcjonerskim. Powód wskazał, iż w przyszłości zamierzał sprzedać go jako pojazd zabytkowy. W ocenie powoda w związku z powyższym należne mu odszkodowanie winno obejmować również oryginalny reflektor a nie reflektor firmy (...).

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 23 listopada 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd M. S. marki M. (...) 4 - (...) o nr rej (...). Sprawca wypadku, posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w (...) S.A. w S..

Bezsporne .

Po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego ubezpieczyciel oszacował koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 6.117,49 zł , która została wypłacona zgodnie z decyzją z dnia 22 marca 2017 r.

Dowody: kalkulacja naprawy k. 116-123

decyzja z 22.03.2017 r. k. 124

Poszkodowany kwestionując stanowisko ubezpieczyciela, zlecił sporządzenie opinii dotyczącej wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Zgodnie z tą opinią koszt naprawy uszkodzonego pojazdu został oszacowany na kwotę 17.818,95 zł. Koszt sporządzenia opinii wyniósł 300,00 zł.

Dowody: prywatna ocena-techniczna k. 10-20

faktura k. 21

Pismem z dnia 117 stycznia 2017 r. M. S. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 12.001,46 zł

Dowody: wezwanie z dn. 17.01.2017 r. k. 22-2318.11.2011 r. – k. 18-19 akt.

Wartość pojazdu marki M. (...) 4 - (...) o nr rej (...) w stanie nieuszkodzonym na dzień powstania szkody wynosiła 125.200 zł. Koszt naprawy pojazdu wynosi 14.190,99 zł

Dowody: opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego - k. 150-158, 180-188;

ustne wyjaśnienia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego – z 22.01.2018 r. 00:02:23-00:13:06 .

Reflektor firmy (...) Sp. z o.o. jest częścią oryginalną jakości Q, która jest produkowana na zamówienie producenta pojazdu i dostarczana na montaż do fabryki (...) (reflektor umieszczony jest w opakowanie z napisem M.). Część tę można nabyć u niezależnych dystrybutorów (w opakowaniu z nazwą producenta reflektora). Naprawa pojazdu M. (...) poprzez zamontowanie reflektora firmy (...) przywróci poprzedni stan pojazdu

Dowody: opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego - k. 150-158, 180-188;

ustne wyjaśnienia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego – z 22.01.2018 r. 00:02:23-00:13:06 .

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

Stan faktyczny w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił go na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłego.

Istota niniejszego sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia kwestii kosztów naprawy pojazdu powoda oraz przyjęcia ewentualnego wzrostu wartości pojazdu po jego naprawie.

  Kluczowe znaczenie miał dowód z opinii biegłego.

  Po pierwsze, wypada zaznaczyć, że biegły dysponował ponadprzeciętnym doświadczeniem i wykształceniem w zakresie tematyki będącej przedmiotem jego badania, które pozwalało mu na podjęcie się wykonywania ekspertyzy. Nie oznacza to wprawdzie automatycznie, że jego opinia jest prawidłowa, jednak nie sposób nie zauważyć, że została przygotowana niezwykle starannie, zaś każde twierdzenie biegłego znajduje oparcie w dokumentach znajdujących się w aktach i standardach rzeczoznawców samochodowych. Ponadto biegły w sposób przekonujący obronił swoje stanowisko na rozprawie. W szczególności dotyczyło to możliwości wzrostu wartości pojazdu po jego naprawie częściami oryginalnymi.

  Nadto, opinia jest jasna i jednoznaczna a wnioski biegłego w sposób logiczny wypływały z przeprowadzonych przez niego obliczeń i obserwacji.

  Mimo że pełnomocnik powoda złożył obszerne zastrzeżenia do treści opinii, to biorąc pod uwagę obszerne wyjaśnienia złożone przez biegłego na rozprawie, w rezultacie trafiły one w próżnię.

  W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast zgodnie z art. 36 ust. 1 zd. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm./ odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odpowiedzialność posiadacza lub kierującego pojazdem w ruchu kształtuje się na zasadach ogólnych, czyli na zasadzie winy /art. 436 § 2 k.c./, a przy rozstrzygnięciu o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczeniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c., w którym zostały określone reguły nakazujące przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego.

Szkoda jest uszczerbkiem w prawnie chronionych dobrach wyrażającym się w różnicy między stanem dóbr, jaki istniał i jaki mógłby następnie wytworzyć się w normalnej kolei rzeczy, a stanem, jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę w dotychczasowym stanie rzeczy, z którym to zdarzeniem ustawodawca wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Samo jednak wyznaczenie rozmiaru szkody nie przesądza jeszcze o rozmiarze odszkodowania; każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczane są przez tzw. normalny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym uszczerbek a szkodą. Ponadto, muszą być też uwzględnione okoliczności ograniczające zasadę pełnego odszkodowania wynikające np. ze szczególnej regulacji prawnej /tak z uzasadnienia wyroku SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410/.

W judykaturze przyjmuje się, iż obowiązek naprawienia szkody, powstałej wskutek wypadku komunikacyjnego, przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać / vide: wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007, I ACa 1179/06, Lex 298601, wyrok SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410, uzasadnienie uchwały SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, niepubl./.

Zgodnie z art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego /restytucja naturalna/, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Zamierzonym skutkiem wyboru przez poszkodowanego restytucji naturalnej jako formy odszkodowania jest zamiar odzyskania takiej samej sytuacji w dobrach i interesach prawnie chronionych, jak ta, która istniała przed wyrządzeniem szkody. Dlatego zasadnie można przyjmować, iż cechą charakterystyczną tej formy odszkodowania jest dążność do naprawienia poszczególnego naruszonego dobra lub interesu, w przeciwieństwie natomiast do rekompensaty pieniężnej, która pozwala wyrównać szkodę rachunkową w całym majątku /zob. T. Dybowski, System pr. cyw., t. III, cz. 1, s. 288, za K. Zagrobelny [w] E. Gniewek, Kodeks cywilny komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 549/.

Przepis art. 363 § 1 k.c. obok roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego pozwala kształtować roszczenie odszkodowawcze w postaci obowiązku zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Suma pieniężna stanowiąca odszkodowanie odpowiadać ma wysokości szkody, dlatego też w tym wypadku ustalenie rozmiaru doznanej szkody ma istotne znaczenie.

Powód żądał zapłaty sumy pieniężnej. Jak już wyżej wspomniano pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, natomiast sporna była wysokość odszkodowania.

Powód domagał się wyliczenia kosztów naprawy pojazdu przy zastosowaniu cen nowych oryginalnych części zamiennych bez zastosowania jakichkolwiek zamienników. Niemiecka firma (...) produkuje dla firmy (...) reflektory biksenonowe, skrętne, jak również takie same reflektory produkuje na rynek zewnętrzny, gdzie są one dostępne u niezależnych dystrybutorów części zamiennych. Jedyne różnice to opakowanie oraz cena, albowiem jest to dokładnie ta sama część. Tym samym, aby przywrócić pojazd powoda do stanu sprzed zdarzenia zasadnym jest zamontowanie zamiennika w jakości Q, a nie zakup i montaż części zakupionej w serwisie (...) (w opakowaniu z napisem M. i za wyższa kwotę).

Zgodnie z treścią 822 kc., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający.

Biorąc pod uwagę dotychczasowe rozważania, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.073,50 zł. (różnica miedzy kosztami naprawy pojazdu 14.190,99 zł, a kwota wypłaconą przez pozwanego 6.117,49 zł).

Powód poza żądaniem wypłaty dodatkowego odszkodowania za szkodę w pojeździe wniósł o zwrot kosztów kalkulacji sporządzonej na jego zlecenie w wysokości 300 zł. W ocenie Sądu powodowi nie należał się zwrot kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego /Uchwała SN z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04/. W uzasadnieniu tejże uchwały Sąd Najwyższy stwierdził, że: „ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności uzależniona od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem, oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwienia zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody”.

Zdaniem Sądu koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez powoda nie mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, a poniesienie tego wydatku nie było uzasadnione i konieczne. Sąd ustalając wysokości należnego powodowi odszkodowania nie oparł się na przedłożonej ekspertyzie. Sąd ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania wziął pod uwagę otrzymane od pozwanego odszkodowanie po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego oraz rzeczywiste koszty naprawy pojazdu niezbędne jakie były niezbędne do poniesienia, po to, aby doprowadzić pojazd do stanu sprzed wypadkiem. Dane te pozwoliły na ustalenie rzeczywistego odszkodowania należnego powodowi w związku ze zdarzeniem z dnia 23 listopada 2016r.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.073,50 zł.

Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu.

W pozostałej części powództwo należało oddalić.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 67%, pozwany w 33%.

Koszty poniesione przez powoda: 601 zł opłata od pozwu, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 3.600 zł koszty zastępstwa procesowego, 729,90 zł wykorzystana zaliczka na poczet opinii biegłego, łącznie 4.947,90 zł. Powodowi należał się zwrot kosztów w kwocie 3.315,09 zł (4.947,90 zł x 67 % zł).

Koszty poniesione przez pozwanego: 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 3.600 zł koszty zastępstwa procesowego, 750 zł wykorzystana zaliczka na poczet opinii biegłego, łącznie 4.367 zł. Pozwanemu należał się zwrot kosztów w kwocie 1.441,11 zł (4.367 zł x 33% zł).

Po dokonaniu kompensaty Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.873,98 zł (3.315,09 zł - 1.441,11 zł)