Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Anna Zdziarska

Sędziowie SA Marzanna A. Piekarska – Drążek

SO del. Agnieszka Wilk /spr./

Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Rucińska

przy udziale prokuratora Gabrieli Marczyńskiej – Tomali oraz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o.

po rozpoznaniu w dniu 06 grudnia 2017 roku

sprawy M. J.

urodzonej (...) w O.

córki C. i M. z d. W.

oskarżonej z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 maja 2017 roku, sygn. akt VIII K 76/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż ustala, iż oskarżona M. J. z popełnienia przestępstwa przypisanego jej w pkt I oraz w pkt II wyroku uczyniła sobie stałe źródło dochodu i przyjmuje: odnośnie czynu z pkt I za podstawę skazania art. 284§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k., a za podstawę wymiaru kary art. 284§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k., odnośnie czynu z pkt II za podstawę skazania art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k., a za podstawę wymiaru kary art. 294§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k.;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 400,- (czterysta) złotych tytułem opłaty za II instancję.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 maja 2017 roku, sygn. akt VIII K 76/16, M. J. została uznana za winną tego, że:

I. w okresie od 01 stycznia 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku w W., działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przywłaszczyła sobie pieniądze w łącznej kwocie 42.336,21 złotych w ten sposób, iż mając w pełnym zakresie upoważnienie do dostępu do konta firmowego (...) Sp. z o.o. s.k. nr (...) prowadzonego w (...) Banku (...), dokonała nie mając do tego żadnej podstawy, szeregu przelewów bankowych z w/wym. rachunku na prowadzony na jej rzecz w (...) Banku (...) rachunek nr (...), czym działała na szkodę (...) Sp. z o.o. s.k., tj. czynu z art. 284§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za przypisany czyn na podstawie art. 284§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. wymierzono jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

oraz tego, że:

II.. w okresie od 23 stycznia 2012 roku do 13 stycznia 2015 roku w W., działając czynem ciągłym, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, doprowadziła (...) Sp. z o.o. s.k. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 274.354,60 złotych w ten sposób, że będąc zatrudniona, a następnie współpracując z w/wym. Spółką, mając w pełnym zakresie upoważnienie do dostępu do kont firmowych (...) Sp. z o.o. s.k. wprowadziła w błąd właścicieli spółki co do uiszczania należności współpracującym ze Spółką tłumaczom za wykonywane przez nich zlecenia poprzez przelewanie nienależnych sobie kwot i wpisywania jako tytułu przelewu danych osobowych i adresowych tłumaczy z rachunków prowadzonych na rzecz pokrzywdzonej Spółki w (...) Banku (...) oraz w (...) Banku (...) na należące do niej rachunki, tj.:

- na rachunek nr (...) prowadzony w (...) S.A. łącznej kwoty 15.319,00 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumacza G. K.,

- na rachunek nr (...) prowadzony w Banku (...) łącznej kwoty 62.298,89 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumaczy J. H., A. S. (1) i A. K.,

- na rachunek nr (...) 0000 0100 2004 1935 prowadzony w (...) Bank (...) S.A. (dawniej L. Bank) łącznej kwoty 5.099,35 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumacza K. D.,

- na rachunek nr (...) prowadzony w (...) Bank (...) S.A. łącznej kwoty 146.559,84 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumaczy M. W., A. S. (1) i A. P.,

- na rachunek nr (...) prowadzony w (...) Bank (...) S.A. łącznej kwoty 11.336,71 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumacza G. K.,

- na rachunek nr (...) prowadzony w (...) Banku (...) S.A. łącznej kwoty 17.404,08 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumacza M. K.,

- na rachunek nr (...) prowadzony w (...) Bank (...) S.A. łącznej kwoty 16.336,73 złotych przy podaniu w tytule przelewów danych tłumaczy G. F., M. I., A. P. i A. S. (2),

Następnie przerabiała w systemie informatycznym (...) zlecenia zewnętrzne tłumaczy poprzez dopisywanie dodatkowych prac zlecanych tłumaczom oraz tworząc poza systemem (...) nieistniejące zestawienia zleceń i w ten sposób tworząc fikcyjną podstawę do dokonywania przelewów, czym działała na szkodę (...) Sp. z o.o. s.k., tj. czynu z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za przypisany czyn na podstawie art. 294§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzono jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85§1 k.k., art. 85a k.k. i art. 86§1 k.k., łącząc jednostkowe kary pozbawienia wolności, orzeczone za przypisane czyny, Sad wymierzył M. J. karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności. Nadto, na podstawie art. 46§1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżoną do naprawienia w całości wyrządzonej szkody, poprzez zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. s.k. kwoty 278.018,64 złotych oraz obciążył ją kosztami postępowania w łącznej kwocie 1.372,- złote, na które składają się: kwota 400,- złotych tytułem opłaty i kwota 972,- złote tytułem wydatków.

Wyrok zaskarżyli: obrońca oskarżonej M. J. oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. s.k..

Obrońca M. J. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonej. Powołując się na przepis art. 427§1 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k., zarzucił obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170§1 pkt 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. i art. 2§2 k.p.k., a polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosków dowodowych i zaniechaniu przeprowadzenia dowodu:

- z dokumentów w postaci PIT-11 za wskazany w zarzutach okres, tj. za lata 2012-2014, przekazanych przez L. C. współpracującym tłumaczom oraz historii rachunków bankowych Spółki za inkryminowany okres, na okoliczność ustalenia, czy istniały rozbieżności pomiędzy kwotami netto wynikającymi z w/w dokumentów PIT-11, a kwotami rzeczywiście wpływającymi na rachunki tłumaczy;

- uzyskania informacji od pokrzywdzonej Spółki oraz banków prowadzących rachunki Spółki, w zakresie historii logowania się W. F. (1) do systemu bankowości elektronicznej w inkryminowanym czasie, na okoliczność bieżącego nadzoru nad transakcjami Spółki i pełnej wiedzy w zakresie dokonywanych przez oskarżoną przelewów;

- wszelkich dokumentów – w formie papierowej, elektronicznej, w tym arkuszy kalkulacyjnych typu E. i innych, związanych z prowadzonym przez Spółkę programem „Premia dla Ambasadorów” lub podobnie brzmiącym, na okoliczność ustalenia, czy faktycznie tego typu program sprzedaży usług funkcjonował w Spółce, ustalenia wszelkich okoliczności z tym związanych, w tym zasad wynagradzania osób biorących udział w programie, należnych prowizji, itp.;

- powołania biegłego z zakresu rachunkowości, księgowości i finansów, celem wydania opinii na okoliczność ustalenia, w jakiej formie prawnej w inkryminowanym czasie następowało rozliczanie z tłumaczami, co do których w poleceniach przelewów wpisane zostały przez oskarżoną ich nazwiska jako cześć wynagrodzenia, czy i jak różniły się dane wynikające z kwot przelewów w stosunku do podatków odprowadzanych przez tłumaczy i przekazanych im danych rozliczeniowych przez Spółkę, czy Spółka dokonała rozliczeń i korekt na rzecz tłumaczy, a jeżeli tak, to w jakim zakresie i w jakich kwotach, czy suma kwot należnych tłumaczom z tytułu wykonywanych prac w inkryminowanym czasie odpowiada kwotom przelewów dokonanych z rachunków Spółki na rachunki tłumaczy oraz rachunki oskarżonej,

w sytuacji, gdy dowody te miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i były przydatne dla ustalenia okoliczności zakreślonych w tezie dowodowej i w rozstrzygnięciu sprawy, a przeprowadzenie wnioskowanych dowodów pozwoliłoby dokonać prawdziwych ustaleń faktycznych. Nadto, zdaniem obrońcy, zaniechanie przez sąd I instancji przeprowadzenia zawnioskowanych dowodów, w stopniu poważnym ograniczyło prawo do obrony oskarżonej.

„Z ostrożności procesowej” obrońca zarzucił wyrokowi także rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności, tak kar jednostkowych, jak i kary łącznej, poprzez jej orzeczenie bez uwzględnienia wszystkich istotnych dyrektyw wymiaru kary, określonych w art. 53 k.k., takich jak dotychczasowa niekaralność oskarżonej, częściowe naprawienie szkody, jej warunki osobiste, a także sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, a których uwzględnienie powinno spowodować orzeczenie znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności w wymiarze pozwalającym na warunkowe zawieszenie jej wykonania.

W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, a w przypadku utrzymania w mocy wyroku co do winy oskarżonej, o wymierzenie M. J. znacznie łagodniejszych kar jednostkowych oraz kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającym 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby uznany przez Sąd na podstawie art. 70§1 pkt 1 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji kodeksu karnego ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz.U.2015.396).

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. s.k. zaskarżył wyrok w części, w zakresie pkt 1, 2 i 3. Powołując się na przepis art. 427§2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k., zarzucił zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 53 § 1 i 2 k.k. poprzez nieprzyjęcie, iż oskarżona z popełnienia przypisanych jej przestępstw uczyniła sobie stałe źródło dochodu, oraz

- art. 53 § 1 i 2 k.k. poprzez nie rozważenie wnikliwe zachowania po popełnieniu przestępstw oraz rodzaju i stopnia ciążących na sprawcy obowiązków następstw popełnionych przestępstw i nie wzięcia pod uwagę przy wymiarze kary działania w ramach art. 65 k.k., a w związku z tym zarzucił wymierzonej karze rażącą niewspółmierność.

W konkluzji, pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonej części wyroku i orzeczenie za czyn pierwszy kary 3 lat pozbawienia wyroku, za czyn drugi kary 8 lat pozbawienia wolności oraz orzeczenie kary łącznej w wymiarze 9 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na uwzględnienie, ale jedynie częściowe, zasługuje apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, natomiast niezasadna jest w całości apelacja obrońcy oskarżonej.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonej na wstępie przypomnieć należy, iż przepisy mówiące o celach procesu i stanowiące jego generalne zasady, a do takich m.in. należy art. 2 k.p.k., nie stanowią skutecznej podstawy odwołania. Zarzut, o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k. wymaga bowiem wykazania wpływu obrazy przepisów postępowania na treść orzeczenia, w związku z czym nie ulega wątpliwości, że aby był skuteczny, musi być sprecyzowany, tzn. musi wskazywać, jakie konkretnie przepisy prawa procesowego naruszone zostały przez sąd meriti i jak to naruszenie wpłynęło na treść wydanego orzeczenia.

W wywiedzionej apelacji obrońca oskarżonej wprawdzie wskazał konkretne przepisy prawa procesowego, które jego zdaniem naruszył sąd meriti, procedując w przedmiotowej sprawie, nie mniej jednak, w ocenie sądu odwoławczego, zarzuty te w realiach sprawy należało uznać za całkowicie nieuzasadnione. Nie można bowiem skutecznie powoływać się, że doszło do naruszenia prawa do obrony z tego tylko powodu, że oddalone zostały niektóre wnioski dowodowe obrońcy oskarżonej, skoro decyzja o oddaleniu tych wniosków zapadła w oparciu o przesłanki określone w art. 170 k.p.k. i w realiach sprawy była merytorycznie uzasadniona. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, że zarówno oskarżona, jak i jej obrońca mieli możliwość zgłaszania wniosków dowodowych i z prawa tego swobodnie korzystali. To jednak nie zwalniało sądu meriti z obowiązku dokonania oceny ich zasadności i przydatności dla osiągnięcia celów prowadzonego postępowania, którego granice określone zostały postawionymi oskarżonej zarzutami. Dokonując tej oceny, Sąd Okręgowy działał w granicach prawa, w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, który ocenił z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Badając zasadność oddalenia przez sąd I instancji wymienionych w apelacji wniosków dowodowych obrońcy oskarżonej, sąd odwoławczy nie stwierdził, by decyzje te zapadły z naruszeniem przepisów art. 170 §1 pkt 2 i 3 k.p.k.. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko prezentowane przez sąd meriti, iż dowody, których przeprowadzenia domagał się obrońca, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy lub są nieprzydatne dla stwierdzenia okoliczności wskazanych w tezie dowodowej.

Trafnie uznał sąd meriti, iż badanie dokumentacji podatkowej tłumaczy współpracujących z firmą (...) Sp. z o.o., których nazwiska M. J. wskazywała w tytułach realizowanych przelewów i ustalenie, czy istniała rozbieżność pomiędzy kwotami, które wpływały na ich rachunki, a kwotami wskazywanymi przez Spółkę w dokumentach PIT-11, historia logowań się W. F. (1) za pomocą systemu bankowości elektronicznej na rachunki spółki (...) Sp. z o.o. oraz powołanie biegłego z zakresu rachunkowości, księgowości i finansów, nie ma znaczenia dla ustalenia kwestii odpowiedzialności oskarżonej. M. J. nie kwestionowała bowiem, że przelewała z konta spółki na swoje rachunki w różnych bankach środki, wpisując w tytule przelewów nazwiska współpracujących ze Spółką tłumaczy, twierdząc, że robiła to w uzgodnieniu z W. F. (1) oraz tłumaczami i była to należna jej prowizja za otrzymywanie przez tłumaczy, za jej pośrednictwem, zleceń. W związku z tym, zawnioskowane przez obrońcę dowody, bez względu na uzyskane po ich przeprowadzeniu informacje, nie są dowodami, za pomocą których obrona mogłaby wykazać, że oskarżona przelewając środki z rachunków spółki na swoje prywatne konta, czyniła to w uzgodnieniu z władzami spółki oraz tłumaczami, odbierała środki, które wydatkowała na zakupy dokonywane na rzecz spółki, otrzymywała należne jej wynagrodzenie.

W przedmiotowej sprawie sporne jest jedynie to, czy oskarżona była uprawniona, by tych kwestionowanych przelewów dokonywać. Odnośnie przelewów realizowanych w ramach pierwszego z przypisanych czynów, stwierdzić należy, iż oskarżona nie przedstawiła żadnych faktur, rachunków, poza dokumentem potwierdzającym zakup zmywarki kupionej na potrzeby spółki, obrazujących, czy też potwierdzających dokonanie na rzecz pokrzywdzonej spółki zakupów, zaś faktu ich dokonania nikt z przesłuchanych w sprawie świadków nie potwierdził, podobnie jak twierdzeń oskarżonej, że w ten sposób miała prawo wyrównywać wynagrodzenie, obniżone w związku z sytuacją finansową spółki. Dodatkowo, z zeznań świadków wynika, iż oskarżona w tytułach przelewów wskazywała wydatki, których z całą pewnością nie ponosiła. Chodzi tu np. o pokrycie kosztów świątecznej imprezy, pokrytych w całości przez W. F. (2), czy kupno czekoladek, w sytuacji, gdy tego typu asortyment był zamawiany w wyspecjalizowanym przedsiębiorstwie, a za jego zakup uzyskano fakturę, która została rozliczona.

Zatem skoro przeprowadzenie zawnioskowanych przez obrońcę dowodów, bez względu na ich wynik, dla rozstrzygnięcia spornych kwestii pozostawałoby bez znaczenia, to decyzja sądu meriti o ich oddaleniu nie może być uznana za wydaną z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia.

Nie można także, w ocenie Sądu Apelacyjnego, skutecznie powoływać się na obrazę przepisów procesowych polegających na oddaleniu wniosków dowodowych i zaniechanie przeprowadzenia dowodu dotyczącego programu „Premia dla Ambasadorów”, skoro, jak słusznie uznał Sąd Okręgowy, jego przeprowadzenie było nieprzydatne zarówno dla ustaleń faktycznych, jak i prawnokarnej oceny przypisanego oskarżonej zachowania. Abstrahując od okresu, w którym program ten w spółce funkcjonował, jego istnienie nie mogło dawać podstawy do dokonywania przez oskarżoną przelewów na jej rachunki z tytułu należności za prace wykonywane przez inne osoby. Nigdy też oskarżona nie podnosiła, by którykolwiek z wykonanych przez nią, a zakwestionowanych przez firmę (...) Sp. z o.o. przelewów, został przez nią wykonany jako należność przysługująca jej z tego programu.

Dodatkowo wskazać należy, iż wszystkie osoby, których nazwiska wykorzystała oskarżona, wymieniając je w tytułach przelewów dokonywanych na rachunki prowadzone w różnych placówkach bankowych, zaprzeczyły, by zawierały z oskarżoną w tej materii jakiekolwiek porozumienie. Takim uzgodnieniom zaprzeczył także W. F. (1).

Uznając podnoszone przez obrońcę zarzuty za niezasadne, Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa procesowego, które mogłyby mieć wpływ na treść orzeczenia. W związku z tym wniesioną przez obrońcę apelację, uznał w tym zakresie za niezasadną.

W świetle dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, zasadnym okazał się natomiast podnoszony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzut naruszenia przez sąd I instancji prawa materialnego, polegającego na nieprzyjęciu, że oskarżona z popełnienia przypisanych przestępstw uczyniła sobie stałe źródło dochodu. Sąd okręgowy prawidłowo ustalając, w zakresie obu przypisanych oskarżonej czynów, że M. J. na przestrzeni pewnego okresu czasu (w wypadku czynu z pkt I był to okres od 01 stycznia 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku, a w wypadku czynu z pkt II był to okres od 23 stycznia 2012 roku do 13 stycznia 2015 roku) dokonywała, nie mając ku temu żadnej podstawy, systematycznych, zaplanowanych i przemyślanych działań, które skutkowały przelaniem środków z rachunków spółki na jej prywatne konta, a następnie ze środków tych swobodnie korzystała, m.in. spłacając swoje zobowiązania wobec banków, winien był zakwalifikować działanie oskarżonej jako działanie w warunkach art. 65 §1 k.k.. Z popełnienia każdego z tych przestępstw oskarżona uczyniła sobie bowiem stałe źródło dochodu. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, sprawca czyni z popełnienia przestępstwa swe stałe źródło dochodu, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie, z pewną regularnością i z niego uzyskuje systematyczny dochód, który nie musi być ani jedynym, ani głównym źródłem jego utrzymania. Nie jest przy tym istotne, na jaki cel sprawca przeznacza dochód, ani pobudki którymi się kieruje.

Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny dokonał stosownej zmiany w opisie czynów przypisanych M. J., ich kwalifikacji prawnej, a także w podstawie skazania.

Stwierdzić również należy, iż dokonana przez Sąd Apelacyjny zmiana wyroku nie jest, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej, wyjściem ani poza granice oskarżenia, ani poza granice apelacji. Wprawdzie podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie sformułował wniosku o zmianę wyroku w tym zakresie, nie mniej jednak wniosek taki w sposób oczywisty należy wywieść z uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących niewspółmierności kary, które podnosili zarówno pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, uznając wymierzone kary, tak jednostkowe, jak i karę łączną za rażąco łagodną, jak i obrońca, uznając wymierzone kary za rażąco surowe, stwierdzić należy, iż o rażącej niewspółmierności można mówić tylko wówczas, gdy wymierzoną karę cechuje znaczna dysproporcja pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a taką represją, która powinna być orzeczona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności zasadny jest tylko wtedy, gdy kara wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru – dyrektyw zawartych w art. 53-56 k.k. – nie nadając właściwego znaczenia zarówno okolicznościom korzystnym, jak i okolicznościom dla oskarżonego niekorzystnym.

Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonej M. J., tak kary jednostkowe, jak i karę łączną, uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na jej korzyść, jak i na jej niekorzyść, nadając im właściwe znaczenie. Okoliczności te szczegółowo omówił w pisemnym uzasadnieniu, w związku z czym ich powtarzanie należy uznać za zbędne.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę rozważania sądu meriti w tym zakresie, brak jest podstaw, by orzeczoną karę uznać, czy to za rażąco surową, czy za rażąco niską, a tylko uznanie przez sąd odwoławczy kary za rażąco niewspółmierną mogłoby skutkować jej zmianą.

W ocenie Sądu, wymierzone oskarżonej kary jednostkowe wprawdzie oscylują w dolnych granicach zagrożenia, nie mniej jednak należy je uznać za adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów i odpowiednie do stopnia winy. Nadto wymierzone kary uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy.

W ocenie Sądu, także wymierzona kara łączna realizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jej wymiar należy uznać za wystarczający dla uświadomienia oskarżonej naganności jej działań i nieopłacalności takich zachowań, zaś dolegliwość orzeczonej kary za skuteczny sposób powstrzymywania M. J. przed podejmowaniem podobnych działań w przyszłości. Tym samym uznać należy, iż brak jest podstaw do jej zmiany.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 635 k.p.k.