Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. M. w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 19 maja 2015 r. dokonał przywłaszczenia, powierzonych mu na mocy umowy zlecenia z dnia 18 czerwca 2012 r. zawartej pomiędzy P. B. (1), a P. M., pieniędzy w kwocie 16402,70 zł. stanowiących spłaty rat zadłużenia otrzymywanych od jej dłużnika M. K. (1) działając na szkodę P. B. (1). P. M. był znajomym M. B.. Siostra M. B., P. B. (1) miała w 2012 r. spór na gruncie roszczeń cywilnych z byłym swoim partnerem M. K. (2), którego przedmiotem była kwestia finansowa o niezwrócenie udzielonej pożyczki w wysokości 38 tysięcy złotych przez M. K. (1) na rzecz w/w. W związku z powyższym P. B. (1), nawiązała kontakt za pośrednictwem swojej siostry z P. M., celem zlecenia mu działań zmierzających do wyegzekwowania powstałego na jej rzecz zadłużenia. P. M. prowadził w tym czasie działalność gospodarczą pod firmą (...) z/s w O. przy ul. (...), zajmującej się miedzy innymi odzyskiwaniem należności i zobowiązań. W dniu 18 czerwca 2012 r. w O. została zawarta umowa zlecenia pomiędzy P. B. (1) a P. M. w oparciu, o którą P. M. zobowiązał się do przeprowadzenia czynności zmierzających do odzyskania i odbioru od dłużnika M. K. (1) wymienionych w aneksie należności z odsetkami oraz kosztami sądowymi oraz kosztami egzekucyjnymi i zastępstwa procesowymi. Spłata powyższych należności wyegzekwowanych od M. K. (1), nastąpić miała na rachunek bankowy P. M.. Na powyższe działania P. B. (1) udzieliła w/w stosowanego pełnomocnictwa. Zgodnie z § 9 pkt. 6 zawartej umowy strony ustaliły, iż w przypadku dokonania przez dłużnika stosownej wpłaty na konto P. M., ten w terminie 7 dni przekaże otrzymana kwotę na konto P. B. (1), potrącając ustaloną w umowie prowizję. P. M. prowadził wobec M. K. (1) stosowne postępowania, w tym postępowanie przedsądowe, sądowe, w wyniku którego zapadło korzystne dla P. B. (2) orzeczenie, nakazujące zwrot na jej rzecz długu przez w/w dłużnika w pełnej dochodzonej wysokości. Zgodnie z zawarta umowa pomiędzy P. B. (1) a P. M., w/w strony ustaliły, iż za wykona prace P. M. otrzyma 20% wartości należności głównej oraz 50 % wartości odsetek ustawowych. W dniu 31 marca 2014r. w O. zostało zawarte porozumienie pomiędzy M. K. (2) a paulina B., działającym przez pełnomocnika P. M., w oparciu o które, z uwagi na wydane przez Sąd rozstrzygniecie, M. K. (1) zobowiązał się dobrowolnie uiścić w ustalonych ratach i w ustalonym okresie całości należności głównej wraz z ustalonymi odsetkami. W okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 5 września 2014r. i 19 maja 2105r. M. K. (1) uiścił cała ustalona należność w wysokości 37900 zł. Należność ta została wpłacona przez w/w albo do rąk własnych za P. M. za pokwitowaniem, lub tez na konto P. M., podane przez w/w do dokonywania powyższych wpłat. Łącznie, zatem cała podany wyżej kwota należna P. B. (1), została wpłacona do dyspozycji P. M.. Zgodnie z zawarta umową P. M., po odliczeniu swojej należności z tytułu powyższego zlecenia, zobowiązany był resztę wpłaconych przez M. K. (1) pieniędzy przelać w terminie 7 dni na konto P. B. (1). Na powyższe, należne mu kwoty P. M. wystawi P. B. (1) stosowne faktury VAT. P. M. z dokonanych przez M. K. (1) wpłat zwrócił P. B. (1) jedynie kwotę 3500 zł., Po odliczeniu swoich należności, wynikających z w/w umowy na, które składały się: 4800 zł. tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu, 1327,80 zł. tytułem opłat w postepowaniu oraz 11869,50 zł. tytułem ustalonego i umówionego wynagrodzenia, P. M. winien był zwrócić P. B. (1) pozostała kwotę 16402,70 zł, czego do czasu wszczęcia postepowania karnego nie uczynił. Jednocześnie P. B. (1) wystąpiła z doniesieniem do Prokuratury o popełnieniu przez M. K. (1) na jej szkodę przestępstwa z art. 284 § 2 kk. Postępowanie w powyższej sprawie zostało wszczęte z zawiadomienia w/w przeciwko M. K. (1) i zakończyło się prawomocnym wyrokiem skazującym. W powyższej sprawie nie działał P. M., albowiem nie mógł z racji ograniczeń procesowych, co do uczestników postępowania karnego, jak również nie podejmował żadnych innych czynności, albowiem wszelkie czynności podejmowała z urzędu Prokuratora w ramach swoich obowiązków i kompetencji. P. M. nie działał, zatem w przedmiotowym procesie karnym, jak również nie sporządzał pism procesowych oraz nie wykonywał żadnych innych czynności na zlecenie P. B. (1), która po zgłoszeniu sprawy do Prokuratury, zdała się na działanie tego urzędu w ramach jego kompetencji.

/ dowody:

zeznania świadka P. B. (1) k. 28, 165, 214-215, 190-191,

zeznania świadka M. B. k. 243-244,

zeznania świadka M. K. (1) k. 146, 217-218,

zeznania świadka P. T. k. 215-216,

częściowe wyjaśnienia oskarżonego k. 158, 189-190,

akta sprawy II K 537/13,

zawiadomienie z załącznikami k. 1-24,

akta sprawy IC 14/16 k. 51-143,

dowody z dokumentów k. 195-212, 227-238 /

P. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, że: z pokrzywdzoną nawiązałem współpracę w celu dochodzenia różnego rodzaju należności w tym od pana K., to zostało sformułowane w naszej umowie, mieliśmy tam aneks nr (...). Aneks nr (...) dotyczył innej sprawy z której pani zrezygnowała, natomiast aneks nr (...) dotuczył pana K. dotyczył udzielanych pożyczek przez panią pokrzywdzoną panu K., a w drugim punkcie dotyczyła przywłaszczenia samochodu przez pana K., te rzeczy miałem windykować w ramach mojej działalności bo prowadzę taką działalność doradztwo i windykacja. Wzywałem pana K. do zapłaty on nie zamierzał niczego regulować wobec czego konieczna była droga sądowa by na podstawie wyroku dochodzić tych wierzytelności. To tez przedstawiłem pani B.. Umówiliśmy się tak, że po podpisaniu umowy miałem otrzymać kwotę 500zł natomiast podałem, że przedstawiłem jakie będą koszty sadowe, prowadzenia spraw, wpisy itd. Pani B. tych pieniędzy nie miała wiec kwota 500zł poszła na konto wpisu sądowego a resztę ja wyłożyłem. Z panią B. ustaliliśmy takie warunki współpracy, że pełnomocnik procesowy będzie rozliczany po dokonaniu czynności by nie ponosiła kosztów. Po tych czynnościach sadowych gdzie musiałem uregulować w.p.s, opłatę za klauzulę, część opłat egzekucyjnych bo potem pan kuś postanowił się porozumieć i egzekucja była zawieszona. Ja tych kwot nie miałem zwróconych nigdy na bieżąco, bo pani B. nie miała pieniędzy. Równocześnie ze sprawami cywilnym dotyczącymi pożyczek proponowałem by sprawę przywłaszczenia samochodu puścić drogą cywilną, gdzie pani B. nie miała pieniędzy na wpis, a ja nie miałem zamiaru wykładania dalszych pieniędzy. Wobec czego zaproponowałem jej drugą drogę by skierowała sprawę na policje, na prokuraturę bo istniały przesłanki ku temu, że mogło zostać popełnione przestępstwo. Zostało to skierowane do organów ścigania tylko dlatego bo nie było środków by opłacić w.p.s w sprawie. Tam pani B. mogła występować samodzielnie mając wsparcie prokuratora co nie zmienia faktu, że w tej sprawie jej doradzałem co ma czynić. Gdy skończyła się spraw a cywilna pan K. postanowił się porozumieć, wyraził chęć zapłaty tych należności w ratach w odstępach czasowych, w związku z czym były odpowiedzenie dokumenty. Pani B. miała świadomość. Pan K. nie zawsze miał środki by zapłacić jednak nie było z nim utrudnionego kontaktu, nie wymagało to szykanowania go, czy egzekucji komorniczych. On nie miał środków i nie zawsze płacił w termie i ściąganie tych środków zajęło dość dużo czasu. Międzyczasie toczyła się sprawa karna, która zakończyła się później niż cywilna. Ja w tej sprawie nie otrzymywałem informacji od pani B.. Ja oceniłem ,że skoro już tyle zainwestowałem w tą sprawę i ni otrzymałem zwrotu tych pieniędzy to szykuje się typ klienta który nie będzie chciał się ze mną rozliczyć. Stąd te środki w tym czasie miałem zabezpieczone po to by dokończyć rozliczenie z tą sprawą karną, tym bardziej, iż z panem K. miałem wstępne ustalenia, że on ma zamiar po wyroku karnym dobrowolnie spłacać zasądzone należności czyli zadośćuczynienie i naprawienie szkody. Ja mając informację jakie kwoty zostały zasądzone na rzecz pani B. skompensowałbym te kwoty i rozliczył z panią B. jak wynikało z naszym porozumień. Po częściowym rozliczeniu z Panią B. pani B. skierowała sprawę na drogę cywilną ja wyszedłem z powództwem wzajemny. Ja wystawiłem fakturę na ok. 6 tyś. Ja mówiłem, że ja nie unikam przekazania kwoty pani B. ja chcę się z nią rozliczyć. Sąd I instancji zasadził kwotę 16 tyś na rzecz pani B. moje powództwo wzajemne zostało skierowane do osobnego rozpoznania. Apelacja moja została odrzucona. Próbowałem skontaktować się z pełnomocnikiem pokrzywdzonej, miałem z nim duży kontakt. Po tej sprawie cywilnej okazało się, że jego klientka, a mój klient, to jest rodzina. Zakomunikowałem mu, że chciałbym się z nim porozumieć by skompensować te należności by ta sprawę załatwić normalnie. Z panem K. staram się tez te sprawy załatwiać ugodowo bez potrzeby i konieczności wnoszenia ich do Sądu. Z panem T. miałem kontakt do wiosny tego roku, do akt pani aspirant składałem dowód z sms-a, który mu wysłałem, z prośbą o kontakt. Ja oczekiwałem od pana mecenasa, że poda numer kancelarii by tą sprawę załatwić. On mi numeru konta kancelarii nie podał, powiedział, że ja mam zapłacić pani B.. Tego typu niuanse trwały długo, aż napisałem oficjalnego maila do kancelarii i kancelaria wysłała mi numer konta pani B., a nie kancelarii. Ja nie chciałem wysyłać na numer pani B. tylko kancelarii. Ja ostatecznie wpłaciłem na rachunek, który mi podano, a dwa tygodnie później miałem przesłuchanie na policji. P. M. nie był uprzednio karany sądownie.

/ dowody:

wyjaśniania oskarżonego k. 158, 189-190

dane o karalności k. 170 /

Sąd zważył co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony jest winny popełnienia przypisanego mu czynu. Sąd czyniąc ustalenia faktyczne oparł się na dowodach zebranych w trakcie prowadzonej rozprawy. Ten materiał dowodowy pozwolił ustalić istotne okoliczności dotyczące odpowiedzialności oskarżonego.

Zdaniem Sądu dowody obciążające oskarżonego, które zasługują na wiarę i w oparciu, o które poczynić można było ustalenia stanu faktycznego, to przede wszystkim zeznania przesłuchanego do sprawy pokrzywdzonego, a także potwierdzające je i uzupełniające dowody z zeznań pozostałych świadków oraz dowody z dokumentów, a także w określonym zakresie wyjaśniania samego oskarżonego.

Dokonując analizy i oceny zebranego i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego, Sad dokonał jego ostrożnej i krytycznej oceny, posiłkując się w znaczny sposób zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie, Sąd oparł się, zatem w głównej mierze na zeznaniach świadków: świadka P. B. (1), M. B., M. K. (1), P. T..

P. B. (1) (w trakcie procesu zmieniła nazwisko na S.), to pokrzywdzona w sprawie, to jest osoba, która poprosiła oskarżonego o pomoc w wyegzekwowaniu długu, podpisała z w/w umowę zlecenia na prowadzenie jej sprawy oraz ustaliła określone wynagrodzenie z oskarżonym za powyższe. W/ zeznała, zatem i wyraźnie wskazała, na co umówiła się z oskarżonej, to jest jaki była zakres zlecenia, jakiej sprawy dotyczył, jakie konkretnie czynności oskarżony podejmował w jej sprawie, na jakie wynagrodzenie si e umówili z w/w oraz na fakt nie zwrócenie części wyegzekwowanego długu, który przypadał pokrzywdzonej i zgodnie z umowa miał być jej zwrócony. w/w wyraźnie także zeznała i podął, iż działania oskarżonego dotyczyły tylko i wyłącznie sprawy cywilnej nie dotyczyły natomiast sprawy karnej i w sprawie karnej oskarżony żadnych czynności nie podejmował. Podała również, że nie zostały jej zwrócone żadne należności wpłacone oskarżonemu przez M. K. (1) zgodnie z umową, i zostało to uregulowane dopiero po wszczęciu sprawy karnej przeciwko oskarżonemu.

Świadek M. B. to siostra pokrzywdzonej, która wskazał i potwierdziła, iż oskarżony zajmowała się sprawami prawnymi jej siostry w zakresie odzyskania długu. Zeznała ze dotyczyło to jedynie sprawy cywilnej nie natomiast karnej, oraz że po odzyskaniu należności nie zostały one następnie przez oskarżonego przekazane jej siostrze.

Świadek P. T. to adwokat, który zajmował się sprawą pokrzywdzonej przeciwko oskarżonemu. W/w potwierdził zatem okoliczności i fakty podawane przez pokrzywdzoną nie rozliczenia się z w/w przez oskarżonego

Świadek M. K. (1) to osoba, przeciwko której prowadzone były sprawy z inicjatywy P. B. (1), w tym cywilna, w której występował oskarżony, jako pełnomocnik, i karnej. w/w potwierdził zatem fakt, iż takie sprawy miały miejsce, jaki był ich rezultat, oraz to, że finalnie uiścił cała wymagana od niego należność, na ręce oskarżonego, bezpośrednio za pokwitowaniem lub przelewem na konto, oraz że dowiedział się, iż żadne pieniądze nie zostały przekazane pokrzywdzonej. Podał również, że dogadał się z oskarżonym co do spłaty należności ze sprawy cywilnej, i w tym zakresie zawarł z nim ugodę i należności spłacił w sposób wskazany wyżej. Miał również porozumieć się co do spłaty należności za samochód czego dotyczyła sprawa karna, ale finalnie spłacał to przez komornika, ustanowionego na wniosek pokrzywdzonej.

Zeznania w/w świadków, zatem w sposób wyraźny wskazują na okoliczności świadczące o popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego mu czynu karalnego. Przesłuchani świadkowie zeznawali przy tym w sposób precyzyjny, jasny, szczery oraz logiczny i spójny oraz korespondujący z innymi dowodami. Zeznania w/w korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, uzupełniając się potwierdzając oraz uwiarygadniając z tymi dowodami. .

Sąd oparł się na powyższych relacjach dając wiarę w/w, starając się znaleźć logiczne i zgodne z doświadczeń życiowym okoliczności zachowania osób w inkryminowanej sytuacji.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się również na pozostałych dowodach z dokumentów ujawnionych na rozprawie i zaliczonych w poczet dowodów. Dowody te Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, któremu Sąd dał wiarę, jak również ze względy na ich charakter, stwierdzające okoliczności oraz osoby je sporządzające w pełni zasługują na wiarygodność.

W świetle powyższego wyjaśnienia oskarżonego mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych jedynie w ograniczonym zakresie, tj. w tych fragmentach, które znalazły potwierdzenie w obiektywnych dowodach wykorzystanych przez Sąd, to jest w szczególności samego faktu zawarcia umowy zlecenia o reprezentowaniu pokrzywdzonej w sprawie cywilnej przeciwko M. K. (2), ustalonemu wynagrodzeniu oraz odzyskaniu tego wynagrodzenia, oraz nie przekazania go w przewidzianym umowa terminie pokrzywdzonej i uczynieniu tego dopiero w dużo późniejszym czasie. W pozostałym zaś zakresie, dotyczącym w szczególności kwestionowania sprawstwa oraz winy, Sąd odmówił im wiarygodności i tym samym mocy dowodowej. W ocenie Sądu wyjaśnienia w tym zakresie są nielogiczne i pozostają w sprzeczności z omówionymi powyżej dowodami, przez co – zdaniem Sądu - nieprzyznanie się oskarżonego do winy, wskazywanie faktów i okoliczności mających świadczyć o niepopełnieniu przez niego zarzucanego mu czynu zabronionego co do zasady potraktować należy jako emanację przysługującego mu prawa do obrony, mającą na celu uniknięcie bądź zmniejszenie odpowiedzialności karnej.

Popełniony przez oskarżonego czyn wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. art. 284 § 2 kk bowiem oskarżony w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 19 maja 2015 r. dokonał przywłaszczenia, powierzonych mu na mocy umowy zlecenia z dnia 18 czerwca 2012 r. zawartej pomiędzy P. B. (1), a P. M., pieniędzy w kwocie 16402,70 zł.

W ocenie Sądu, oskarżony swoim zachowaniem niewątpliwe wyczerpał znamiona przypisanego mu przestępstwa. Nie ulega wątpliwości, że w/w odzyskał pieniądze od M. K. (1) z tytułu pożyczki na rzecz P. B. (1). Oskarżony działał jako jej pełnomocnik na mocy zawartej umowy zlecenia, określającej jego działanie w ramach procesu cywilnego oraz stosowne wynagrodzenie za powyższe. Oskarżony na mocy tej umowy zobowiązany był po odzyskaniu środków pieniężnych od dłużnika, i po potrąceniu swoich należności, pozostałą kwotę w terminie 7 dni przekazać pokrzywdzonej. Oskarżony takie środki od dłużnika w całości uzyskał. M. K. (1) przekazał w/w wszelkie należności wraz z odsetkami wynikające z wydanych orzeczeń na mocy zawartej ugody w ustalonych ratach, bądź osobiście za pokwitowaniem lub tez przelewem na konto oskarżonego. P. M. odliczył swoje ustalone wynagrodzenie, by następnie nie przekazać pokrzywdzonej należną jej, pozostałą kwotę. Do powyższego zwrotu pieniędzy oskarżony jednoznacznie i niewątpliwie był zobowiązany. Zgodnie z zawarta pomiędzy stronami umowa miał to uczynić w terminie 7 dni od odzyskania środków. Oskarżony pomimo to, po odliczeniu swojej części należności nie zwrócił pokrzywdzonej pozostałej kwoty, która jej się należał, przywłaszczając je. Należy w tym miejscu zauważyć, że nie występowały żadne inne podstawy faktyczne lub prawne do zatrzymania tej kwoty. Po stronie oskarżonego nie powstało żadne uprawnienie, aby powyższe kwoty, które miał zwrócić zatrzymać. Nie miał on prawa nimi swobodnie, według swojej woli zadysponować. Nie mógł nimi rozporządzić uznając, że istnieją jakieś szczególne sytuacje, w których pieniądze te będą mu się ewentualnie należeć, lub będą musiały być spożytkowane. Po stronie oskarżonego istniała jasny i jednoznaczny obowiązek ich zwrotu, a ewentualne inne wydatki powinien był uzgodnić z pokrzywdzoną i uzyskać jej zgodę, nie natomiast samodzielnie dysponować powyższymi środkami, bez zgody i wiedzy osoby uprawnionej.

W ocenie Sądu, na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

Zgodnie z art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie powyższe przesłanki niewątpliwie zostały spełnione.

Przede wszystkim zważyć należy, iż Sąd umarzając warunkowo postępowanie karne brał pod rozwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Niewątpliwie rozpatrując ten katalog wytycznych w pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa wskazują na jednostkowy charakter jego popełnienia. Ponadto stwierdzić należy, iż jakkolwiek doszło do naruszenia dobra, które zasługuje na ochronę, to jednak nie wyrządziło ono znacznej szkody w dobrach innych podmiotów, finalnie należna pokrzywdzonej kwota została przez oskarżonego jej zwrócona.

Jednocześnie w uznaniu Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne. Sąd ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu i winę oskarżonego wziął pod uwagę okoliczności sprawy, zachowanie oskarżonego oraz wagę czynu i negatywne konsekwencje powyższego.

W opinii Sądu, analizując całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, również okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa nie budzą wątpliwości. Zeznania świadków, a także dowody z dokumentów w sposób jasny i spójny przedstawiają zaistniałe zdarzenia będące przedmiotem opisywanego występku. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie za przestępstwo umyślne, brak jest negatywnej opinii o nim. Jest osobą stateczną, która nie miała konfliktów z prawem, prowadzącym ustabilizowany tryb życia. Mając na uwadze wszystkie przytaczane powyżej okoliczności, jak również to iż właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że w/w będzie przestrzegać porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, Sąd postępowanie karne, przeciwko oskarżonemu, o czyn opisany w dyspozytywnej części wyroku to jest o przestępstwo z art. 284 § 2 kk, na podstawie art. 66 § 1 kk i 67 § 1 kk, warunkowo umorzył na okres próby. Mając również na uwadze wszystkie przytoczone okoliczności Sąd określił przedmiotowy okres próby jako wymagany i odpowiedni w niniejszym przypadku.

Sąd zasądził także od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł. na wskazany cel społeczny podany w wyroku w związku z warunkowym umorzeniem postępowania karnego.

Dotychczasowy sposób życia, incydentalny charakter czynu oskarżonego uprzednia niekaralność oraz pozytywna opinia o w/w w pełni uzasadniają takie rozstrzygnięcie.

Bez wątpienia w oparciu o ustalony stan faktyczny stwierdzić również należy, iż postawa sprawy w pełni wpisuje się w katalog przesłanek dopuszczających możliwość warunkowego umorzenia postępowania.

Jego dotychczasowy sposób życia wskazuje, iż nie dopuści się ponownie popełnienia przestępstwa pomimo zastosowania wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Przyjęty okres próby jakiemu został poddany oskarżony pozwoli mu przemyśleć swoje zachowanie i osiągnie wobec w/w cele jakimi są: prewencja, represja, oraz wychowanie. Nie bez znaczenia pozostaje również powetowanie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Orzekając od oskarżonych świadczenie pieniężne Sąd uwzględnił aktualne możliwości majątkowo zarobkowe oskarżonego.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu i opłaty, uzasadniają powołane w wyroku przepisy prawa i są konsekwencją wydanego rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w wyroku.

.