Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku M. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z dnia 26 maja 2017 r.

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy M. J. prawo do emerytury z dniem (...) 2016 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy M. J. kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

Sygn. akt VU 860/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 maja 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił wnioskodawcy M. J. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 10 lipca 2017 roku złożył pełnomocnik wnioskodawcy wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie M. J. prawa do emerytury w warunkach szczególnych uwzględniając do pracy w warunkach szczególnych cały okres zatrudnienia od dnia 4 lipca 1974 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w tym okresy nieskładkowe.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania.

Na rozprawie w dniu 26 października 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy zmodyfikował odwołanie w ten sposób, że wniósł o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 1 grudnia 1979 roku do 31 grudnia 1998 roku.

W piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2017r. pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzował odwołanie w ten sposób, że wniósł o zaliczenie do szczególnego stażu pracy okresu pracy wnioskodawcy na budowach eksportowych w wymiarze 3 lat, 5 miesięcy i 29 dni oraz okresów zasiłkowych pominiętych przez ZUS przy wyliczeniu stażu pracy w warunkach szczególnych.

Ostatecznie na rozprawie pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zaliczenie wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy na budowie eksportowej w Iraku od 23 maja 1986r. do 23 listopada 1987r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. J. urodzony w dniu (...), złożył w dniu 29 lutego 2016 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-2 akt rentowych IV tom)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat, w tym okresy składkowe w wymiarze 22 lat, 7 miesięcy i 8 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy i 29 dni oraz okres uzupełniający (rola) w wymiarze 2 lat 6 miesięcy i 2 dni.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w wymiarze 14 lat, 2 miesięcy i 25 dni tj. okresy:

1.  zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B.:

- od 1 grudnia 1979 roku do 10 sierpnia 1980 roku,

- od 17 sierpnia 1980r. do 16 września 1990r.

- od 20 września 1980 roku do 20 lipca 1983 roku;

- od 22 lipca 1983 roku do 4 sierpnia 1983 roku;

- od 6 sierpnia 1983 roku do 15 maja 1986 roku;

- od 4 marca 1987 roku do 11 września 1989 roku;

- od 19 września 1989 roku do 21 września 1989 roku;

- od 23 września 1989 roku do 27 grudnia 1989 roku;

- od 30 grudnia 1989 roku do 18 marca 1990 roku;

- od 22 stycznia 1991 roku do 2 lipca 1991 roku.

2. zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S.A.:

- od 3 lipca 1991 roku do 5 stycznia 1992 roku;

- od 1 czerwca 1992 roku do 12 października 1994 roku;

- od 14 października 1994 roku do 14 października 1994r.,

- od 19 października 1994 roku do 26 października 1994r.,

- od 1 listopada 1995 roku do 15 grudnia 1998 roku;

- od 17 grudnia 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku;

W tym okresy zasiłków chorobowych z tych okresów zatrudnienia w wymiarze 8 miesięcy i 29 dni:

- od 25 listopada 1992 roku do 28 listopada 1992 roku ( 4 dni);

- od 21 grudnia 1992 roku do 24 grudnia 1992 roku ( 4 dni);

- od 14 stycznia 1992 roku do 15 stycznia 1992 roku ( 2 dni);

- od 16 lutego 1993 roku do 30 marca 1993 roku (1 miesiąc i 13 dni);

- od 19 lipca 1993 roku do 23 lipca 1993 roku ( 5 dni);

- od 23 września 1994 roku do 9-października 1994 r. (17 dni);

- od 9 maja 1996 roku do 21 czerwca 1996 roku (1 miesiąc i 14 dni);

- od 2 września 1996 roku do 31 października 1996 roku (1 miesiąc i 29 dni);

- od 8 maja 1997 roku do 8 maja 1997 roku (1 dzień);

- od 1 sierpnia 1998 roku do 31 października 1998 roku ( 3 miesiące, 0 dni).

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresów:

1. zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B.:

- na budowach eksportowych od 23 maja 1986 roku do 23 listopada 1987 roku oraz od 19 marca 1990 roku do 31 grudnia 1990 roku;

- okresów urlopów bezpłatnych:

⚫

od 11 sierpnia 1980 roku do 16 sierpnia 1980 roku;

⚫

od 17 września 1980r. do 19 września 1980r.

⚫

od 21 lipca 1983 roku do 19 września 1983roku;

⚫

od 5 sierpnia 1983 roku do 5 sierpnia 1983 roku;

⚫

od 16 maja 1986 roku do 22 maja 1986 roku;

⚫

od 12 września 1989 roku do 18 września 1989 roku;

⚫

od 22 września 1989 roku do 22 września 1989 roku;

⚫

od 28 grudnia 1989r. do 29 grudnia 1989 roku;

2. zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) S.A.

- na budowach eksportowych od 6 stycznia 1992 roku do 16 kwietnia 1992 roku oraz

od 27 października 1994 roku do 30 września 1995roku;

- okresów urlopów bezpłatnych:

⚫

od 15 maja 1992 roku do 31 maja 1992 roku;

⚫

od 13 października 1994r. do 13 października 1994 roku;

⚫

od 15 października 1994 roku do 18 października 1994 roku;

⚫

od 16 grudnia 1998 roku do 16 grudnia 1998 roku.

(dowód: decyzja z dnia 26 maja 2017 roku k. 180 akt rentowych IV tom, pismo organu rentowego z dnia 6 grudnia 2017 roku k.29-30 akt sprawy )

M. J. w okresie od 1 grudnia 1979 roku do 2 lipca 1991 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Przedsiębiorstwie (...) w B. (poprzednio w Kombinacie (...)) na stanowisku cieśli w pełnym wymiarze czasu pracy, a w okresie od 3 lipca 1991 roku do 14 czerwca 2004 roku u następcy prawnego tego Przedsiębiorstwa - w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w B. również na stanowisku cieśla w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: umowa o pracę z dnia 1 grudnia 1979 roku k. 1 w aktach osobowych, umowa o pracę z dnia 3 lipca 1991 roku k. 1 w aktach osobowych, świadectwo pracy k. 29 akt rentowych IV tom, świadectwo pracy z dnia 14 czerwca 2004 roku k. 81akt rentowych tom IV)

Kombinat (...) oraz jego następcy prawni Przedsiębiorstwo (...) w B. oraz Przedsiębiorstwo (...) S.A.) zajmował się budową elektrowni w B..

Wnioskodawca w całym okresie zatrudnienia we wskazanych przedsiębiorstwach, a więc w okresie od 1 grudnia 1979 roku do 2 lipca 1991 roku oraz od 3 lipca 1991 roku do 14 czerwca 2004 roku pracował jako cieśla w brygadzie budowlanej, która wykonywała szalunki w wykopach oraz na wysokości. Wnioskodawca w wykopach o głębokości do 12-15 metrów szalował fundamenty (stopy) do konstrukcji żelbetonowych i betonowych. Następnie wykonywał szalunki drewniane, a od 1981r. szalunki metalowe pod ściany i stropy budynków na wysokość do 100 metrów. Szalowanie polegało na deskowaniu fundamentów oraz ścian i stropów budynków. Wnioskodawca montował drewniane szalunki za pomocą drutów, gwoździ, zaś metalowe szalunki przy pomocy specjalnych klamr. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Inny prac nie wykonywał.

(dowód: angaż z dnia 6 czerwca 1997 roku k.40 w aktach osobowych, angaż z dnia 12 maja 1997 roku k.39 w aktach osobowych, angaż z dnia 28 stycznia 1997 roku k.35 w aktach osobowych, zaświadczenie lekarskie z dnia 1 czerwca 1998 roku k.45 w aktach osobowych, , zaświadczenie lekarskie z dnia 30 października 1998 roku k.46 w aktach osobowych, zeznania świadka J. K. protokół rozprawy z dnia 26 października 2017 roku od minuty 12.44 do minuty 15.39 k. 21-23, zeznania świadka S. W. protokół rozprawy z dnia 26 października 2017 roku nagranie od minuty 6.57 do minuty 12.03 k. 21-23, zeznania świadka E. M. protokół rozprawy z dnia 11 stycznia 2018 roku od minuty 3.23 do minuty 9.10 k.39-41, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11 stycznia 2018 roku nagranie od minuty 9.10 do minuty 16.04 k.39-41)

Wnioskodawca w ramach zatrudnienia w Kombinacie (...) przebywał w spornym okresie od 23 maja 1986 roku do 23 listopada 1987 roku na budowie eksportowej T. L. w Iraku. Na budowie eksportowej w Iraku wnioskodawca pracował na stanowisku robotnika drogowego-cieśli. Do jego stałych obowiązków należało robienie szalunków drewnianych i metalowych pod konstrukcje mostów i wiaduktów na wysokości od 20 m do 30 m. Jego obowiązki cieśli na budowie eksportowej były takie same jak w macierzystym zakładzie pracy. Obowiązki te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód:, zaświadczenie o pracy na budowie eksportowej z dnia 18 listopada 1987r. - k.63 w aktach osobowych. Powiadomienie o gotowości wyjazdu do pracy w Iraku – akta osobowe, zeznania świadka E. M. protokół rozprawy z dnia 11 stycznia 2018 roku od minuty 3.23 do minuty 9.10 k.39-41, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11 stycznia 2018 roku nagranie od minuty 9.10 do minuty 16.04 k.39-41)

Wnioskodawca na budowach eksportowych pracował ponadto:

- od 19 marca 1990 roku do 31 grudnia 1990 roku w O. w Czechosłowacji na stanowisku cieśli przy montażu szalunków;

- od 6 stycznia 1992 roku do 16 kwietnia 1992 roku w W. w RFN na stanowisku cieśli przy montażu więźby dachowej;

- od 27 października 1994 roku do 30 września 1995 roku w B. w RFN stanowisku cieśli przy wzmacnianiu konstrukcji dachów (więźby dachowej) i wymianie belek i ich wzmacnianiu.

( dowód: umowy o pracę eksportową: z dnia 14 marca 1990 roku k. 23 w aktach osobowych, umowy o pracę eksportową: z dnia 12 grudnia 1991 roku k. 4w aktach osobowych, z dnia 21 października 1994 roku k. 29 w aktach osobowych, z dnia 30 grudnia 1994 roku k. 30 w aktach osobowych, z dnia 23 stycznia 1995 roku k. 31 w aktach osobowych, z dnia 12 grudnia 1991 roku k. 32 w aktach osobowych, z dnia 14 kwietnia 1995 roku k. 71 w aktach osobowych, z dnia 30 czerwca 1995 roku k. 71 w aktach osobowych, aneks do umowy eksportowej z dnia 5 lutego 1992 roku k.5 w aktach osobowych, opinia o przydatności pracownika do zatrudnienia na kontraktach zagranicznych k.70 w aktach osobowych, rozwiązanie umowy eksportowej z dnia 22 grudnia 1990 roku k. 24, karty kontrolne badań okresowych k.27 , k.62 w aktach osobowych, skierowania na badanie okresowe k.42 w aktach osobowych, , świadectwo pracy k. 29 akt rentowych IV tom, świadectwo pracy z dnia 14 czerwca 2004 roku k. 81 akt rentowych tom IV)

Kombinat (...) oraz jego następcy prawni Przedsiębiorstwo (...) w B. oraz Przedsiębiorstwo (...) S.A.) nie wystawili wnioskodawcy żadnego świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych (okoliczność bezsporna).

W dniu 19 października 1984 roku wnioskodawca uzyskał tytuł mistrza w zawodzie cieśli.

(dowód: dyplom k.86 w aktach osobowych )

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 poz. 1383 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl natomiast ust. 2 art. 184 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku emerytura przysługiwała pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od 1 stycznia 2013 roku nastąpiła zmiana wskazanego przepisu, w ten sposób, że został wyeliminowany wymóg rozwiązania stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat,
a w dniu (...) ukończył 60 lat oraz nie jest członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 20210 roku (sygn. akt II UK 21/10, Lex nr 619638) dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy.

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca nie dysponował świadectwami pracy w szczególnych warunkach za sporne okresy. Okoliczności te, nie przesądzają jednak, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał. Skarżący w postępowaniu sądowym może bowiem dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) a obecnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239).

W sprawie sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w okresie zatrudnienia na budowach eksportowych. Organ rentowy zaliczył bowiem wnioskodawcy okres zatrudnienia w macierzystym zakładzie pracy od 1 grudnia 1979 roku do 2 lipca 1991 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B. (poprzednio w Kombinacie (...)) oraz od 3 lipca 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) S.A. łącznie z przypadającymi w tych okresach okresami zasiłkowymi, co dało wnioskodawcy łączny staż pracy w wymiarze 14 lat 2miesięcy i 25 dni.

Pominął natomiast okresy zatrudnienia na budowach eksportowych przypadających w okresie zatrudnienia wnioskodawcy w macierzystym zakładzie pracy ( od 23 maja 1986 roku do 23 listopada 1987 roku, od 19 marca 1990 roku do 31 grudnia 1990 roku, od 6 stycznia 1992 roku do 16 kwietnia 1992 roku oraz od 27 października 1994 roku do 30 września 1995roku) oraz okresów urlopów bezpłatnych, na których wnioskodawca przebywał po zakończeniu każdej budowy eksportowej.

Po przedstawieniu przez organ rentowy szczegółowego wyliczenia uwzględnionego stażu pracy w szczególnych warunkach, pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzował odwołanie w ten sposób, że wniósł o zaliczenie wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy na budowie eksportowej w Iraku od 23 maja 1986r. do 23 listopada 1987r. Wprawdzie z dokumentów wynika, ze na tej budowie wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku robotnika drogowego-cieśli. Nie mniej z zeznań świadka E. M. (zatrudnionego w Przedsiębiorstwie (...) w B. od 3 lipca 1975 roku do 21 czerwca 1992 roku na stanowisku spawacza), który przebywał razem z wnioskodawcą na budowie eksportowej w Iraku, wynika że do stałych obowiązków wnioskodawcy na budowie w Iraku należało robienie szalunków drewnianych oraz metalowych pod budowę mostów i wiaduktów. Szalunki były stawiane na wysokości od 20 m do 30m. A zatem skarżący pracował na wysokości. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Taki charakter pracy miał w całym okresie pracy na budowie eksportowej w Iraku. Świadek E. M. z racji pracy na budowie eksportowej wraz z wnioskodawcą posiada bezpośrednią wiedzę na temat codziennych obowiązków wnioskodawcy. Jego zakres obowiązków, co potwierdza i świadek i skarżący, był zatem taki sam jak w macierzystym zakładzie pracy na stanowisku cieśli. A w macierzystym zakładzie pracy, jak z kolei wynika z zeznań J. K. (majster budowy- bezpośredni przełożony wnioskodawcy) i S. W. (cieśla), skarżący w wykopach o głębokości do 12-15 metrów szalował fundamenty (stopy) do konstrukcji żelbetonowych i betonowych. Następnie wykonywał szalunki drewniane, a od 1981r. szalunki metalowe pod ściany i stropy budynków na wysokość do 100 metrów. Szalowanie polegało na deskowaniu fundamentów oraz ścian i stropów budynków. Wnioskodawca montował drewniane szalunki za pomocą drutów, gwoździ, zaś metalowe szalunki przy pomocy specjalnych klamr.

Co znamienne organ rentowy nie kwestionował, że praca skarżącego w macierzystym zakładzie pracy na stanowisku cieśli przy budowie szalunków pod ściany i fundamenty budynków na wysokości była pracą w warunkach szczególnych, gdyż zaliczył mu ten okres do szczególnego stażu pracy. Skoro zatem skarżący także na budowie eksportowej w Iraku wykonywał taką samą pracę jak w macierzystym zakładzie pracy, to brak było podstaw do odmowy zaliczenia jej do szczególnego stażu pracy.

Wnioskodawca podczas budy eksportowej Iraku, mimo że jego stanowisko określono mianem robotnika drogowego, pracował cały czas jako cieśla na wysokości wykonując szalunki przy wznoszeniu mostów i wiaduktów.

Prace cieśli przy budowie rurociągów w głębokich wykopach oraz prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości zostały wymienione w Wykazie A dział V poz. 1 i 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz w stanowiącym załącznik do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1.08.1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MBiPMB Nr 3 z 6.12.1983r., poz. 6) w Wykazie A dział V poz. 1 pkt 4 i poz. 5 pkt 3.

Nazwa stanowiska pracy nie może stanowić podstawy do odmowy uznania spornego okresu za pracę w szczególnych warunkach, w przypadku wykonywania pracy w warunkach szczególnych. O szczególnych warunkach pracy nie decyduje bowiem nazwa stanowiska pracy, ale rzeczywiście wykonywane obowiązki. Wnioskodawca w spornym okresie pracy na budowie eksportowej w Iraku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę wymienioną w załączniku A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w dziale V - w budownictwie i przemyśle budowlanym, pod poz. 1 oraz 2.

Sąd podzielił w tym zakresie pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zawarty w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 października 2012 roku (sygn. akt III AUa 616/12, lex nr 1236225), iż praca w przedsiębiorstwie budowy elektrowni, podczas której ubezpieczony wykonuje z drewna rusztowania i konstrukcje budowlane jest pracą w warunkach szczególnych, a także podobny pogląd wyrazowy przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 września 2013 roku (sygn. akt III AUa 1718/12, lex nr 1366105).

Reasumując Sąd zaliczył wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okresy zatrudnienia okres pracy na budowie eksportowej w Iraku od 23 maja 1986 roku do 23 listopada 1987 roku.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego.

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2016 roku (tj. od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę). Z tym bowiem dniem została spełniona ostatnia przesłanka, od której zależało prawo skarżącego do emerytury.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.