Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka (spr.)

Sędziowie: SR del. Dorota Michalska

SO Włodzimierz Czechowicz

Protokolant: st.sekr.sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa T. L.

przeciwko Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. VI P 285/13

1. oddala apelację;

2. zasądza od Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. na rzecz powoda T. L. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSR (del. ) Dorota Michalska SSO Zbigniew Szczuka SSO Włodzimierz Czechowicz

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe
w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie 1 zasądził
od pozwanego Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W.
na rzecz powoda T. L. kwotę 17730,00 złotych tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, w punkcie 2 nakazał ściągnąć
od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe
w Warszawie kwotę 4689,35 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w punkcie
3 nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie kwotę 886,50 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu – opłaty, w punkcie 4 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 60,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz w punkcie 5 nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. do kwoty
5910,00 złotych ( k. 336 a. s.).

Sąd Rejonowy ustalił, że powód T. L. był zatrudniony u pozwanego Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. w okresie od dnia
14 grudnia 2006 r. do dnia 31 lipca 2013 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, początkowo na stanowisku Kierownika Klubu (...), zaś od dnia 1 lipca 2012 r. na stanowisku Kierownika Klubu (...), również będącego Filią (...). Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda, obliczone jako ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 5910,00 złotych brutto. Do obowiązków powoda należało m.in. sumienne wykonywanie powierzonych mu zadań zgodnie z poleceniami bezpośredniego przełożonego (Dyrektora (...)) oraz obowiązującymi przepisami i zarządzeniami wewnętrznymi, szczególna troska
o mienie Filii (...) jako mienie społeczne, informowanie bezpośredniego przełożonego
o stanie załatwianych spraw i ewentualnie napotkanych trudnościach, zarządzanie
i kierowanie pracą Klubu, opracowywanie i przygotowywanie planów merytorycznej działalności Klubu, przygotowywanie miesięcznych ofert programowych, sporządzanie sprawozdań z działalności Klubu oraz przygotowywanie projektów budżetu Klubu. (...) otrzymuje budżet w wysokości przydzielonej na podstawie wydatkowanych środków
z minionego roku na skutek składanych wniosków. W razie potrzeby, np. dodatkowych imprez, przyznawana jest dotacja celowa na wykonanie określonego zadania. Procedura planowania działalności (...) jest stała. Co miesiąc w każdym roku kierownicy filii samodzielnie przygotowują plany imprez, w związku z czym kierownik musi mieć zabezpieczone środki lub musi poinformować, że środków tych brakuje w danym miesiącu. Plany finansowe na 2013 r. były sporządzane w wielu wersjach. Na przełomie stycznia
i lutego 2013 r. powód miał otrzymać pierwszą wersję planu, zakładającą kwotę 719000,00 złotych na działalność statutową Klubu kierowanego przez niego, w której to kwocie mieściły się wszystkie koszty działalności Klubu, poza działalnością kulturalną. Na tą ostatnią działalność Klub miał zaplanowane 110000,00 złotych, przy czym miał generować także własne przychody. Miało to być kwotą niewystarczającą, stąd z tego względu powód wystąpił do Burmistrza Dzielnicy o dodatkową dotację na potrzeby kulturalne klubu (...),
w wyniku czego na przełomie maja i czerwca 2013 r. dotacja miała być zwiększona
do 240000,00 złotych. Pozwany nie kwestionował przy tym wydatków czynionych przez Klub kierowany przez powoda, które to wydatki były zaakceptowane zgodnie z przyjętymi procedurami finansowymi i uregulowane. Powód w okresie zatrudnienia u pozwanego otrzymał następujące kary porządkowe: 13 stycznia 2010 r. – karę upomnienia z powodu zwiększenia zakresu prac i wydatków na remont Klubu (...) bez uprzedniej akceptacji kosztorysu i aneksu do umowy; 29 marca 2012 r. – karę upomnienia z tytułu braku nadzoru w związku z serwisem napoju alkoholowego bez wymaganej koncesji przez kawiarnię działającą na terenie Klubu; 16 listopada 2012 r. – karę nagany z powodu niezgłoszenia do ubezpieczenia wystawy ceramiki, niezawarcia umowy na udostępnienie sali na wystawę, braków w informacjach i logotypach w zaproszeniach na wystawę, a także nieprzedstawienia do dnia 15 listopada 2012 r. programu Klubu na miesiąc grudzień 2012 r. Pomimo złożonego przez powoda w dniu 22 listopada 2012 r. sprzeciwu od kary nagany, pozwany Centrum (...) nie odpowiedział na sprzeciw powoda. Ponadto pozwany nie usunął kar porządkowych z akt osobowych po upływie roku. W dniu 29 stycznia 2013 r. powód został poproszony przez Dyrektora (...) o wyjaśnienie sytuacji w Klubie (...). Dyrektor miał złożyć powodowi ultimatum, że złoży rezygnację albo zostanie zwolniony dyscyplinarnie. Powód zdecydował się podpisać rezygnację z dniem 31 stycznia 2013 r. z zajmowanego stanowiska, którą chciał następnie wycofać, jednak jak poinformowała go Dyrektor (...), nie było takiej potrzeby. Powód udał się następnie na urlop wypoczynkowy i po powrocie z niego kontynuował świadczenie pracy. Dyrektor (...) wręczył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę z dniem 31 stycznia 2013 r. bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Naruszenie to miało polegać na zachowaniu sobie przez powoda jednego kompletu kluczy dotychczas kierowanego przez niego Klubu (...) oraz na uzyskaniu przez niego od firmy monitorującej, bez powiadomienia przełożonych, kodu dostępu do instalacji alarmowej Klubu, do którego miał kilkukrotnie wchodzić bez zgody nowego kierownictwa. W dniu 9 kwietnia 2013 r. powód otrzymał oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazano brak umiejętności kierowania powierzoną placówką oraz utratę zaufania. Przy wręczaniu wypowiedzenia, Dyrektor pozwanego (...) miała przekazać powodowi, że przyczyną rozwiązania z nim umowy o pracę była nieprawidłowa realizacja planu Klubu (...) na 2013 r. oraz utrata zaufania. Powód został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy. Z dniem 1 stycznia 2015 r. nastąpił podział samorządowej instytucji Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. poprzez wyłączenie działającego w jej strukturze Klubu (...) w celu utworzenia samorządowej instytucji pod nazwą(...). Zobowiązania i wierzytelności związane
z działalnością dotychczasowego Klubu (...) działającego w ramach (...) stały się zobowiązaniami i wierzytelnościami samorządowej instytucji kultury (...).

Sąd I instancji ustalił stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy oraz zeznań świadków: M. K. (1), L. G., J. T., E. S., P. G., M. K. (2), S. T., I. P. i na podstawie zeznań stron procesu. Autentyczność i treść dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków, aczkolwiek ich zeznania odnosiły się do różnych kontekstów sytuacyjnych, w których świadkowie uczestniczyli w sprawie. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że świadkowie jedynie domyślali się, co było przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powodem, ponieważ nikt ze świadków poza M. K. (2) nie był obecny przy wręczaniu powodowi oświadczenia o rozwiązaniu z nim umowy o pracę. Sąd Rejonowy dał wiarę powodowi, którego zeznania były bardzo obszerne. Powód zeznał, że przy wręczeniu mu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę dyrektor poinformowała go, że przyczyną wypowiedzenia jemu umowy
o pracę był zły stan finansów Klubu (...), przekroczenie planu oraz funkcjonowanie klubu niezgodnie z planem. Słuchana w charakterze strony dyrektor pozwanego Centrum zeznała, że podczas wręczenia powodowi wypowiedzenia nie podnosiła dobitnie sprawy utraty zaufania. Sąd I instancji uznał, że w kontekście powyższego dalsze uszczegółowienie w trakcie zeznań przyczyn utraty zaufania jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo T. L. zasługiwało
na uwzględnienie. Jak wskazał Sąd I instancji, zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego oraz regułami dowodowymi wyrażonymi w przepisach k.c. i k.p.c.,
w przedmiotowej sprawie pozwany musiał wykazać w toku procesu, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę były rzeczywiste, prawdziwe oraz znane powodowi w dniu wręczania mu wypowiedzenia. Jak wskazał Sąd Rejonowy, nowo utworzona instytucja kultury pod nazwą (...) z siedzibą w W. nie przejęła zobowiązań pracowniczych Klubu (...), który przed wyłączeniem działał jako filia Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W.. Pracodawcą powoda było Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W., a nie Klub (...). W ocenie Sądu Rejonowego odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę nie jest związane z działalnością sensu stricto Klubu (...), wymienionej w statucie tego Klubu. Jako oś sporu w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji zidentyfikował kwestię zasadności przyczyny podanej przez pracodawcę
w wypowiedzeniu umowy o pracę, tj. nieprawidłowej realizacji przez powoda planu Klubu (...) na 2013 r. oraz utraty zaufania do powoda. Jak wskazał Sąd I instancji, wypowiedzenie złożone powodowi nie wskazywało na rzeczywistą i konkretną przyczynę decyzji pracodawcy, co sprawiało, że powinno być zakwalifikowane jako wypowiedzenie nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. Sąd Rejonowy wskazał, że wskazaną przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była utrata zaufania pracodawcy oraz brak umiejętności w kierowaniu przez niego placówką. W ocenie Sądu Rejonowego podana
w wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyna „utraty zaufania” była zbyt ogólnikowa
i niekonkretna, a przez to miała prawo budzić wątpliwości. W ocenie Sądu Rejonowego przekazanie T. L. informacji o powodach zwolnienia w inny sposób niż na piśmie prowadziło do tego, że szczegółowe motywy wypowiedzenia były mu tylko częściowo znane. Sąd I instancji nie zgodził się z argumentacją pozwanego, zgodnie z którą powód miał całkowitą świadomość, że przyczyny podjętej przez pracodawcę decyzji
o wypowiedzeniu umowy o pracę wynikają z oceny przebiegu zatrudnienia. Jak podniósł Sąd Rejonowy, argumentację tę podważał fakt, zgodnie z którym niespełna kilka miesięcy przed wypowiedzeniem powodowi umowy o pracę, pracodawca nie przyjął rezygnacji powoda
z zajmowanego stanowiska, cofnął oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym i wysłał powoda na urlop wypoczynkowy, a po powrocie powód kontynuował pracę u pozwanego. Sąd Rejonowy zauważył, że pozwany pracodawca dopiero w postępowaniu sądowym wyliczył konkretne przyczyny, które jego zdaniem były podstawą do zwolnienia powoda. W ocenie Sądu I instancji pracodawca nie może dopiero w trakcie postępowania sądowego kreować i udowadniać istnienia konkretnej przyczyny rozwiązania umowy o pracę, a tym samym uzupełniać braku wskazania takiej przyczyny w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę. Ponadto Sąd Rejonowy doszedł do przekonania,
że zgłaszane przez pozwanego w trakcie procesu przesłanki zwolnienia powoda były nieprzekonujące. Pracodawca powoływał się bowiem na kary porządkowe, które na dzień wniesienia pozwu przedawniły się, bądź powinny być uznane za niebyłe, w związku
z brakiem odrzucenia przez pracodawcę wniesionego przez powoda sprzeciwu. Sąd I instancji uznał, że oświadczenie woli pracodawcy było należycie uzasadnione w zakresie, w jakim pracodawca poinformował ustnie powoda, w momencie wręczenia mu oświadczenia
o rozwiązaniu umowy o pracę, o przyczynach wypowiedzenia umowy. W toku postępowania Sąd I instancji dopuścił na wniosek powoda dowód z opinii biegłego z zakresu organizacji
i zarządzania na okoliczności dotyczące niedostatecznego zarządzania w 2013 r. przez powoda Klubem (...). Powołana biegła wskazała w opinii, że w dacie zwolnienia powoda brak było podstaw do racjonalnego stwierdzenia, że plan finansowy
na rok 2013 zostanie naruszony, w szczególności w zakresie realizacji działalności kulturalnej. Sąd I instancji uznał opinię biegłej za wiarygodną i korespondującą z zeznaniami świadka E. S.. Tym samym w ocenie Sądu Rejonowego przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę wskazana w oświadczeniu z dnia 5 kwietnia 2013 r. została sformułowana przez pozwanego w sposób zbyt ogólnikowy, co sprawiło, że wypowiedzenie było niezgodne z prawem i nieuzasadnione. Mając na uwadze przytoczone powyżej okoliczności, Sąd I instancji uwzględnił powództwo, zasądzając odszkodowanie
za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości trzykrotności wynagrodzenia miesięcznego powoda, liczonego jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. Koszty zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. O opłacie sądowej Sąd I instancji
orzekł w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych, zaś wysokość opłaty Sąd ustalił w myśl art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w wysokości nieprzekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. w wysokości 5910,00 złotych
( k. 340-349 a. s.).

Pozwany w dniu 20 grudnia 2016 r. wniósł apelację zaskarżając powyższy wyrok
w całości zarzucając mu:

1. niezgodność ustaleń faktycznych Sądu I instancji z materiałem dowodowym zebranym
w sprawie, w szczególności stwierdzenie, że zwolnienie powoda było nieuzasadnione;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności:

a) art. 233 § 1 k.p.c. polegające na całkowitym zmarginalizowaniu zeznań świadków, w tym zwłaszcza świadków P. G., M. K. (2) i S. T.;

b) art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd I instancji odmówił wiarygodności zeznań pozwanej Dyrektor (...) oraz świadków I. P., M. K. (1) oraz J. T.;

3. oparcie uzasadnienia wyroku na opinii biegłej sądowej J. O., która ograniczyła się jedynie do przepisania materiałów dołączonych do akt sprawy i nie oceniła prawidłowości zarządzania przez powoda placówką, pomijając pytanie Sądu Rejonowego zawarte w postanowieniu z dnia 12 maja 2015 r.

Apelujący w związku z powyższym wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obydwie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania ( k. 352-358 a. s.).

Pełnomocnik powoda podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 16 marca 2017 r. wniósł
o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 388 a. s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. okazała się być bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zważył, że środek zaskarżenia opierał się
na wystosowaniu zarzutów ku orzeczeniu Sądu I instancji w postaci naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W myśl art. 328 § 2 k.p.c., uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał
za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku
z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd II instancji doszedł do przekonania, że bezpodstawny okazał się zarzut naruszenia ww. przepisów prawa procesowego. Sąd Okręgowy potraktował powyższe zarzuty łącznie
ze względu na ich tożsamy zakres uzasadnienia przez pozwane Centrum.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w sposób wyczerpujący ocenił materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, w tym również zeznania świadków: P. G., M. K. (2), S. T., I. P., M. K. (1) i J. T.. Sąd I instancji w toku ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie nadał zeznaniom ww. świadków przymiot wiarygodności, co znajduje wyraz w uzasadnieniu wyroku. Tym samym nie jest trafny, podnoszony przez pozwane Centrum, zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 328 § 2 k.p.c. przez niewskazanie przyczyn, dla których Sąd
I instancji odmówił wiarygodności zeznań świadków: I. P., M. K. (1) i J. T.. Jak wskazano bowiem wyżej, zeznania tych świadków zostały przez Sąd Rejonowy wyraźnie uznane za wiarygodne. Jednocześnie Sąd Rejonowy słusznie zauważył, że zeznania wyżej wymienionych świadków, choć wiarygodne, to jednak odnosiły się do różnych kontekstów sytuacyjnych, w jakich uczestniczyli. Świadkowie jedynie domyślali się, co mogło być powodem rozwiązania z powodem umowy o pracę, gdyż
z wyłączeniem świadka M. K. (2) nie byli oni obecni przy wręczaniu powodowi oświadczenia o rozwiązaniu z nim umowy o pracę. Tym samym zeznania oparte
na domysłach świadków mają zerową bądź marginalną wartość dowodową. Trafnie zauważył ten fakt Sąd I instancji, odmawiając przyznania im większej wartości dowodowej. Ponadto Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, iż zeznania wskazanych w apelacji świadków były bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ze względu na fakt, iż świadkowie nie posiadali wiedzy na temat przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę albo z powodu zeznawania przez świadków na okoliczności, na które pracodawca powoływał się już po wniesieniu przez powoda pozwu do sądu. Również w apelacji wskazując na zeznania świadków strona pozwana kontynuuje powoływanie się na okoliczności ujawnione już po wniesieniu przez powoda pozwu do sądu wskazując na niewywiązywanie się przez niego z obowiązków zawodowych. W ocenie Sądu II instancji powyższe nie wpływa na ocenę zasadniczej kwestii, którą jest dochowanie przez pracodawcę wymogu wskazania przez pracodawcę przy wypowiadaniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony przyczyny uzasadniającej rozwiązanie stosunku pracy. W zakresie zeznań świadka M. K. (2), który jako jedyny był obecny przy wręczaniu powodowi o rozwiązaniu z nim umowy o pracę, Sąd Okręgowy zważył, że Sąd I instancji słusznie ocenił wartość zeznań tego świadka
w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Choć świadek ten wskazywał,
że przyczyną rozwiązania z powodem umowy o pracę była niegospodarność finansowa,
to jednak świadek nie był w stanie podać szczegółowych informacji dotyczących generowanych przez powoda kosztów. Tym samym Sąd Rejonowy nie przekroczył wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle powyższych ustaleń nie znajduje uzasadnienia także drugi z podniesionych przez pozwanego w apelacji zarzutów naruszenia przez
Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego, tj. naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku
ze zmarginalizowaniem przez Sąd I instancji treści zeznań świadków. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że Sąd Rejonowy poruszał się bowiem w granicach swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c., a przesłanki nadania zeznaniom świadków określonej mocy dowodowej zostały przekonująco wskazane w uzasadnieniu wyroku.

Ponadto wbrew twierdzeniom apelującej strony Sąd Rejonowy nie uznał za niewiarygodne zeznań przesłuchanej w charakterze strony Dyrektor pozwanego Centrum.
Sąd I instancji zauważył, że Dyrektor pozwanego Centrum przyznała, że podczas wręczania powodowi wypowiedzenia nie podnosiła dobitnie kwestii utraty zaufania do powoda. Tym samym Sąd Rejonowy był uprawniony do przyjęcia, że dalsze uszczegóławianie w czasie zeznań strony pozwanej przyczyn utraty zaufania do powoda pozbawione jest znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnosząc się do wskazanego w apelacji „zarzutu faktycznego”, który miał polegać na niezgodności ustaleń faktycznych Sądu I instancji z materiałem dowodowym zebranym
w sprawie, w szczególności na stwierdzeniu, że zwolnienie powoda było nieuzasadnione,
to należy uznać, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wskazane przyczyny w wypowiedzeniu umowy o pracę jako niekonkretne bądź nie znajdujących pokrycia w poczynionych ustaleniach faktycznych. Zdaniem Sądu II instancji brak umiejętności kierowania powierzoną placówką nie przejawiała się w nienależytym realizowaniu przez powoda planu finansowego na 2013 r. W zakresie utraty zaufania pracodawcy do sposobu realizowanych obowiązków przez powoda na aprobatę Sądu Okręgowego zasługuje konkluzja Sądu I instancji dotycząca zbyt ogólnego sformułowania tej przyczyny. Sąd Rejonowy słusznie oparł się
na ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym z oświadczenia pracodawcy powinno wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy ( por.
w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2006 r., sygn. akt I PK 112/06). W ocenie Sądu Najwyższego nie można uważać, że został spełniony wymóg wskazania przyczyny wypowiedzenia, gdy według oceny pracodawcy pomimo niewskazania tej przyczyny była ona pracownikowi znana ( por. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 1999 r., sygn. akt
I PKN 670/98). Jak więc wynika z przedstawionej ugruntowanej linii orzeczniczej, ogólnie sformułowana przyczyna „utraty zaufania”, wskazana przez pozwane Centrum jako uzasadnienie wypowiedzenia umowy o pracę, bez jednoczesnego wskazania konkretnych sytuacji przemawiających za utratą przez pracodawcę zaufania do pracownika, nie może być uznana za należycie określoną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę zgodnie z regulacją art. 30 § 4 k.p.

Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy, nieprawidłowe jest podanie w sposób ogólny przyczyny ujętej w wypowiedzeniu, a następnie konkretyzowanie jej. Dalsza konkretyzacja
i uzupełnianie przyczyny wypowiedzenia mogą bowiem służyć pełniejszemu uzasadnieniu wypowiedzenia, nie mogą jednak usunąć wadliwości określenia jego przyczyny
w oświadczeniu o wypowiedzeniu ( por. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia
2008 r., sygn. akt I PK 177/07). Dotyczy to także sytuacji, gdy pracodawca w trakcie procesu powołuje się na niewywiązywanie się przez pracownika z nałożonych na niego obowiązków pracowniczych. Sąd Najwyższy uznał, że takie działanie pracodawcy należy uznać
za spóźnione i niedopuszczalne, gdyż skonkretyzowana przyczyna wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę powinna być pracownikowi znana najpóźniej z chwilą otrzymania pisma wypowiadającego umowę ( por. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
8 stycznia 2007 r., sygn. akt I PK 175/06). Taka sytuacja zachodzi zaś w niniejszej sprawie,
w której pozwane Centrum konkretyzuje na etapie postępowania sądowego przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Słusznie zwrócił uwagę na ten fakt Sąd I instancji, pomijając przy ocenie dowody, które zmierzały do skonkretyzowania przyczyn wypowiedzenia powodowi umowy o pracę.

Jako niezasadne Sąd Okręgowy uznał twierdzenia pozwanego Centrum wskutek uchwały Rady Miasta (...) W. nr (...) z dnia 28 listopada 2014 r., dokonującej podziału Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. i utworzenia na bazie jego filii, którą kierował podmiot, tj. Klub (...) instytucji kultury pod nazwą (...), podmiot ten przejął wszelkie zobowiązania i wierzytelności związane z działalnością dotychczasowego Klubu (...), w tym obejmujące roszczenia powoda z niniejszej sprawy. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego, zgodnie z którymi na gruncie wyżej wymienionej uchwały zobowiązanie z tytułu odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy
o pracę po wydzieleniu Klubu (...) pozostało zobowiązaniem Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W.. Dodatkowo w ocenie Sądu
II instancji należy wskazać, że pracodawcą powoda, wyszczególnionym w umowie o pracę, było Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. a nie odpowiednia filia tego Centrum, zaś bezpośrednim przełożonym powoda był Dyrektor pozwanego Centrum, co potwierdza konkluzje przyjęte przez Sąd I instancji.

W apelacji strona pozwana kwestionowała także treść opinii biegłej sądowej sporządzonej na okoliczność, czy wykorzystanie środków pieniężnych w Klubie (...) – Filia Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. uzasadniało wniosek, że plan finansowy na 2013 rok został naruszony, w szczególności
w zakresie realizacji działalności kulturalnej i na okoliczność zarządzania tą placówką przez powoda. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie uznał opinię za wiarygodną, która została przygotowana w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę pozwaną. Ponadto strony procesu nie wnosiły o wezwanie biegłego na rozprawę celem ewentualnego wyjaśnienia wątpliwości co do przedłożonej opinii lub dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego, co również wpływa na wiarygodność wniosków z niej płynących.
Z opinii zaś wynika, że wydatki czynione przez powoda jako kierownika Klubu (...) nie były kwestionowane przez pozwane Centrum. Tym samym za niezasadny należy uznać zarzut wysuwany przez stronę pozwaną dotyczący oparcia się przez Sąd Rejonowy na opinii biegłej, ponieważ była ona wiarygodna i została oparta na dokumentach przedstawionych przez stronę pozwaną, a nie była ona w toku postępowania kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy przepisu art. 385 k.p.c.

Jednocześnie w punkcie 2 wyroku Sąd II instancji zasądził od Centrum (...) w Dzielnicy P. (...) W. na rzecz T. L. kwotę w wysokości 120,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
za instancję odwoławczą. Zasądzona kwota miała oparcie o przepisy § 9 ust. 1 pkt 1
w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r.,
poz. 1800).

SSR del. Dorota Michalska SSO Zbigniew Szczuka (spr.) SSO Włodzimierz Czechowicz

Zarządzenie: (...)

(...)