Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA Marzanna A. Piekarska – Drążek

SO (del.) Anna Kalbarczyk (spr.)

Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale prokuratora Joanny Stryjeckiej-Surmy

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2017 roku

sprawy D. W., ur. (...) w K. N., syna J. i W. z d. M.

oskarżonego o czyny z art. 286 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 15 marca 2017 roku, sygn. akt XII K 198/12

I.  zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

1.  rozwiązuje orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności i grzywny wymierzonej D. W. w punkcie X wyroku;

2.  oskarżonego D. W. uniewinnia od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach 3 4, 5, 7 i 8 aktu oskarżenia, a przypisanych w punktach III, IV, V, VII i VIII wyroku;

3.  w zakresie czynu z punktu 6 aktu oskarżenia przypisanego oskarżonemu D. W. w punkcie VI wyroku eliminuje z jego opisu znamiona oszustwa w postaci doprowadzenia (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz wprowadzenia firmy leasingowej w błąd a z podstawy prawnej skazania art. 286 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i za czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazuje oskarżonego i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części;

III.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone D. W. w punkcie I.3 niniejszego wyroku oraz w punktach II i IX zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej D. W. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 15 stycznia 2008 roku do 8 sierpnia 2008 roku;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł., w tym 23% VAT, z tytułu zwrotu kosztów obrony oskarżonego D. W. z urzędu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie;

VI.  zasądza od oskarżonego D. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za obie instancje;

VII.  na podstawie art. 630 k.p.k. koszty procesu w części uniewinniającej ponosi Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

D. W. został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od 2002 roku do 14 stycznia 2008 roku na terenie Polski działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K., I. O., D. S., P. S., E. R. M. W. i innymi osobami brał udział w kierowanej przez S. K. zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko: wiarygodności dokumentów, obrotowi gospodarczemu, mieniu i innych, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.,

2.  w okresie od 07 marca 2005 r. do 02 maja 2005 roku w W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej udzielił M. R. pomocy w popełnieniu czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 196.000 zł z tytułu zakupu ciągnika siodłowego R. (...) o numerze (...) (...) i zawarcia w dniu 30.03.2005 r. przez M. R. umowy leasingu tego pojazdu w ten sposób, że wspólnie ze S. K. przygotował pełną dokumentację umożliwiającą zbycie pojazdu przez (...) D. N. A. N., S. N." Spółka Jawna na rzecz (...) SA w tym poświadczające nieprawdę w zakresie rzeczywistej wartości i faktu sprzedaży pojazdu - fakturę nr (...) z dnia 07.03.2005 r. na kwotę 237.900 zł, wystawioną przez Centrum (...) Sp. z o.o. na rzecz (...) N. oraz dokumenty umożliwiające M. R. leasing tego pojazdu m.in. poręczenie umowy przez firmę Centrum (...), a następnie po przekazaniu przez (...) SA należności z tytułu zakupu pojazdu na rachunek nr (...) w Banku (...) Oddział w P. należący do Centrum (...) Sp. z o.o. w dniu 02.05.2005 r. za pośrednictwem R. W. przyjął od S. K. kwotę 49.000 zł., tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 273 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.,

3.  w okresie od połowy maja 2005 r. do dnia 27 maja 2005 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kierował popełnieniem czynu zabronionego przez W. R. (1), polegającego na doprowadzeniu (...) SA I (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 245.000 zł z tytułu umowy ubezpieczenia dot. pojazdu T. (...) nr rej. (...) w ten sposób, że polecił W. R. (1) zaparkować w/w pojazd w dniu 26.05.2006 r. w W. przy ul. (...)/S., a następnie po jego usunięciu, przekazał W. R. (1) polecenie S. K., aby złożył zawiadomienie o kradzieży tego pojazdu co też uczynił on w dniu 27.05.2006 r. w Komendzie Rejonowej Policji W. IV, tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § l k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.,

4.  w okresie od połowy czerwca 2005 roku do 26 lipca 2005 r. w W. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej działając wspólnie i w porozumieniu ze S. K., D. S. i W. R. (1) - Prezesem Zarządu Centrum (...) Sp. z o.o. doprowadził (...) SA z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 193.980 zł stanowiącą mienie znacznej wartości z tytułu umowy leasingowej dot. ciągnika siodłowego R. (...) nr (...) (...) w ten sposób, że wspólnie ze S. K. przygotował dokumenty do podpisania przez W. R. (1) umowy leasingowej, a następnie przez D. S. umowy przelewu wierzytelności w dniu 17 czerwca 2005r. oraz przedłożenia faktury VAT nr (...).07.2005 r. na w/w pojazd, przy czym powyższym działaniem wprowadził firmę leasingowa w błąd, co do tożsamości faktycznego dostawcy przedmiotu leasingu, jego stanu technicznego, wartości i zamiaru spłaty rat leasingowych, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.65 § l k.k.,

5.  w okresie od listopada 2006 roku do 26 stycznia 2007 r. w W. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej wspólnie i w porozumieniu ze S. K. przywłaszczył sobie mienie powierzone w postaci leasingowanego przez firmę Centrum (...) Sp. z o.o. pojazdu T. (...) nr rej. (...) o wartości około 60.000 zł działając na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

6.  w okresie od 21 lutego 2007 roku do kwietnia 2007 roku w W. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej wspólnie i w porozumieniu z P. S. i S. K. doprowadził (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 170.800 zł z tytułu umowy leasingowej dot. nabycia ciągnika siodłowego R. (...) nr (...) (...) w ten sposób, że wspólnie ze S. K. przygotował dokumenty niezbędne do podpisania przez P. S. umowy leasingowej, dostarczył P. S. sfałszowaną przez nieustaloną osobę fakturę Vat nr (...)r. wystawioną przez Centrum (...) sp. z o.o. oraz poświadczające co do faktu przekazania przedmiotu leasingu nieprawdę „Oświadczenie dostawcy", na których to dokumentach sfałszowano podpisy Prezesa Zarządu - E. R., czym wprowadził firmę leasingowa w błąd co do tożsamości dostawcy przedmiotu leasingu i zamiaru spłaty rat leasingowych, tj. o czyn z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 270 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.

7.  w dniu 27 lipca 2006r. w W. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wyłudził poświadczenie przez Sąd Rejonowy w O. VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego nieprawdy w postaci postanowienia z dnia 12 października 2006r. o wpisie do Krajowego Rejestru Sądowego D. W. i M. K. jako wspólników firmy (...) Sp. z o.o., które zostało wydane m.in. na podstawie dwóch umów z dnia 27.07.2006 r. dotyczących sprzedaży 50 udziałów w w/w spółce przez E. M. (R.) za łączną kwotę 2 500 zł dla D. W. oraz sprzedaży 50 udziałów w w/w spółce przez E. M. (R.) za łączną kwotę 2 500 zł dla M. K., które to umowy zostały zawarte dla pozoru, gdyż jej strony nie miały zamiaru wywołania skutków prawnych w/wym. czynnościach prawnych, D. W. i M. K. nie zostali faktycznymi wspólnikami spółki a określona w umowie kwoty nie została przekazane, tj. o czyn z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

8.  w dniu 05 lutego 2007r. w W. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z M. K. jako udziałowcy (...) sp. z o.o. poświadczyli nieprawdę w umowie sprzedaży udziałów tej spółki (...) poprzez niezgodne z prawdą wskazanie, iż nabył on wszystkie 100 udziałów w spółce o wartości nominalnej 500 zł każdy, a zapłata ceny przy przyjęciu w umowie wartości każdego z udziałów na kwotę 100 zł nastąpiła w dniu podpisania umowy tj. 05.02.2007r., gdy w rzeczywistości umowa ta miała charakter fikcyjny, a zapłata ceny wskazanej w umowie nie nastąpiła, udzielając w ten sposób pomocy działającemu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej P. S. - prezesowi (...) do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w Rzeszowie XII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 19 lutego 2007r.(k. 201, t. 47), którym wprowadzono w KRS zmiany wynikające z treści wspomnianej umowy sprzedaży udziałów, tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

9.  w dniu 28 lutego 2006 r. w T. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w celu realizacji z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a także w celu użycia za autentyczny podrobił podpisy pełniące funkcję sygnatur K. G. w pozycjach:

-.

-

„czytelny podpis osoby upoważnionej do odbioru faktury VAT" Faktury VAT nr (...) datowanej na dzień 28.02.2006r. wystawionej przez (...) (...) P. B. (...)-(...) T. dla Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o. o. ul. (...) lok.(...),

-

„strona przekazująca" Protokołu przekazania pojazdu nr (...)z dnia 28.02.2006r. dot. ciągnika siodłowego R. (...),

-

(...) UMOWY SPRZEDAŻY zawartej w dniu 28 luty 2006r. pomiędzy (...) (...) P. B. (...)-(...) T. a Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o. o. ul. (...) lok. (...),

tj. o czyn z art. 270 § l k.k. w zw. z art.12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2017 roku oskarżony D. W. został I. uniewinniony od popełnienia czynu z punktu pierwszego aktu oskarżenia. Oskarżony D. W. uznany natomiast uznany za winnego:

II.  w ramach czynu zarzucanego w punkcie 2 tego, że w okresie od 7 marca 2005 roku do 2 maja 2005 roku w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił pomocy w popełnieniu czynu zabronionego polegającego na doprowadzeniu (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 196.000 zł z tytułu zakupu ciągnika siodłowego R. (...) o numerze (...) (...) i zawarciu w dniu 30.03.2005 r. przez M. R. umowy leasingu tego pojazdu w ten sposób, że wspólnie z inną osobą przygotował pełną dokumentację umożliwiającą zbycie pojazdu przez (...) D. N. A. N., S. N.” Spółka Jawna na rzecz (...) S.A., w tym poświadczające nieprawdę w zakresie rzeczywistej wartości i faktu sprzedaży pojazdu – fakturę nr (...) z dnia 07.03.2005 r. na kwotę 237.900 zł, wystawioną przez Centrum (...) Sp. z o.o. na rzecz (...) N. oraz dokumenty umożliwiające M. R. leasing tego pojazdu m.in. poręczenie umowy przez firmę Centrum (...), wprowadzając pracowników (...) SA w błąd co do legalności i prawdziwości dokumentów niezbędnych do zawarcia umowy oraz zamiaru wywiązania się z zapłaty, a następnie po przekazaniu przez (...) SA należności z tytułu zakupu pojazdu na rachunek nr (...) w Banku (...) Oddział w P. należący do Centrum (...) Sp. z o.o. w dniu 02.05.2005 r. za pośrednictwem R. W. przyjął za swoje czynności od ustalonej osoby kwotę 50.000 zł., tj. czynu z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie powołanych przepisów został skazany, a na podstawie art. 19 § 1 kk.. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 30 złotych stawka;

III.  w ramach czynu zarzucanego w punkcie 3 tego, że w okresie od połowy maja 2005 roku do dnia 27 maja 2005 roku w W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej kierował popełnieniem czynu zabronionego przez ustaloną osobę, polegającego na doprowadzeniu (...) SA I (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 245.000 zł z tytułu umowy ubezpieczenia dot. pojazdu T. (...) nr rej. (...) w ten sposób, że polecił zaparkowanie w/w pojazd w dniu 26 maja 2006 roku w W. przy ul. (...)/S., a następnie po jego usunięciu przez nieustalone osoby, złożenie zawiadomienie o kradzieży tego pojazdu, co miało miejsce w dniu 27 maja 2006 roku w Komendzie Rejonowej Policji W. IV, tj. czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § l k.k. i za ten czyn na podstawie powołanych przepisów Sąd skazał go, a na podstawie art. 294 § 1 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierzono mu karę 1roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 30 złotych stawka;

IV.  w ramach czynu zarzucanego w punkcie 4 tego, że w okresie od połowy czerwca 2005 roku do 26 lipca 2005 roku w W. w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, doprowadził (...) S.A. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 193.980 zł z tytułu umowy leasingowej ciągnika siodłowego R. (...) nr (...) (...) w ten sposób, że wspólnie z inną osobą przygotował dokumenty do podpisania przez ustalone osoby umowy leasingowej, a następnie umowy przelewu wierzytelności w dniu 17 czerwca 2005 roku oraz przedłożenia faktury VAT nr (...).07.2005 r. na wskazany pojazd, czym wprowadził firmę leasingową w błąd co do tożsamości faktycznego dostawcy przedmiotu leasingu, jego stanu technicznego, wartości i zamiaru spłaty rat leasingowych, tj. czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 k.k. i za tak opisany czyn Sąd skazał go na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 k.k., a na podstawie art. 286 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 30 (trzydzieści) złotych stawka);

V.  w ramach czynu zarzucanego w punkcie 5, uznaje go za winnego tego, że w okresie od listopada 2006 roku do 26 stycznia 2007 roku w W. przywłaszczył sobie powierzone mienie w postaci leasingowanego przez firmę Centrum (...) Sp. z o.o. pojazdu T. (...) nr rej. (...) o wartości około 60.000 zł, działając na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., tj. za winnego popełnienia czynu z art. 284 § 2 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 284 § 2 kk Sąd skazał, a na podstawie art 284 § 2 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierzono mu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 30 złotych stawka;

VI.  popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 6, po wskazaniu, że popełnił go w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z P. S. i inną ustaloną osobą oraz po wyeliminowaniu z opisu czynu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, tj. czynu z art. 286 § l k.k. w zb. z art. 270 § l k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 kk i za ten czyn na podstawie powołanych przepisów Sąd skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 30 złotych stawka;

VII.  popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 7, po wyeliminowaniu z opisu czynu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, przy czym Sad uznał, że czyn ten wyczerpuje ustawowe znamiona art. 272 k.k. i za ten czyn na podstawie powołanego przepisu skazał go i wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 8, po wyeliminowaniu z opisu czynu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, przy czym Sąd uznał, że czyn ten wyczerpuje ustawowe znamiona art. 18 § 3 kk w zw. z art 272 kk i za ten czyn na podstawie powołanego przepisu skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 272 kk i wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  popełnienia zarzucanego mu w punkcie 9 czynu, po wskazaniu, że popełnił go w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i po wyeliminowaniu z opisu czynu działania w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. czynu z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za ten czyn na podstawie powołanego przepisu Sąd skazał go, a na podstawie art. 270 § 1 wymierzył mu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. art. 85a k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone D. W. w punkcie II–IX kary pozbawienia wolności i grzywny, wymierzając mu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny po 30 złotych stawka.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 15 stycznia 2008 roku do 8 sierpnia 2008 roku.

Ponadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś., jako zastępcy obrońcy z urzędu adw. A. P., kwotę 2280 złotych, powiększoną o stawkę podatku VAT, z tytułu obrony z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji oraz obciążył kosztami postępowania oskarżonego D. W., w tym opłatą w wysokości 1800 złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca oskarżonego D. W. zaskarżając wyrok w części, to jest co do rozstrzygnięć dotyczących czynów z pkt. 2–8 aktu oskarżenia zawartych w pkt. II – VIII wyroku oraz co do rozstrzygnięcia o karze dotyczącego czynu opisanego w pkt. 9 aktu oraz o kosztach postępowania zawartego w pkt. XIII wyroku. Obrońca zarzuciła wyrokowi na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k.

I.  co do rozstrzygnięcia z pkt. II zaskarżonego wyroku I czynu (pkt 2 aktu oskarżenia) na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.:

art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ocenie dowodu z zeznań świadka W. R. (1) okoliczności, iż W. R. (1) uniknął odpowiedzialności za współudział w czynie opisanym w pkt. 2 aktu oskarżenia obciążając D. W. odpowiedzialnością za przygotowanie podpisanych przez W. R. (1) dokumentów sprzedaży pojazdu R. (...) przez PPHU (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz spółki Centrum (...) z siedzibą w W. oraz okoliczności, iż zeznania złożone przez W. R. (1) w toku postępowania przygotowawczego nie mogły być zweryfikowane w toku postępowania przed Sądem I Instancji z udziałem obrońcy z urzędu oskarżonego, co w konsekwencji spowodowało błędne ustalenie przez Sąd I Instancji na podstawie zeznań W. R. (1), iż D. W. przygotował dokumenty sprzedaży pojazdu R. (...) nr (...) (...) przez PPHU (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz spółki Centrum (...) z siedzibą w W. i dał je do podpisu W. R. (1), a co za tym idzie pomógł w przygotowywaniu dokumentacji mającej na celu wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd co do wartości w/w pojazdu, oraz co spowodowało ograniczenie prawa do obrony oskarżonego, polegające na uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań świadka mającego interes w obciążeniu oskarżonego, które to zeznania, ze względu na śmierć świadka, nie mogły zostać podważone w toku postępowania sądowego poprzez umożliwienie oskarżonemu i jego obrońcy z urzędu osobistego zadawania pytań W. R. (1).

art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu oceny dowodów okoliczności podniesionej w wyjaśnieniach oskarżonego, iż S. K. zajmował się sprowadzaniem zniszczonych pojazdów z zagranicy i używaniem ich do wyłudzania leasingów znacznie wcześniej niż poznał on D. W., co spowodowało uznanie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego za wiarygodne zeznań S. K. w zakresie w jakim wskazywał on, iż to D. W. zajmował się samochodami podczas gdy to S. K. nieprzerwanie i według jednego schematu prowadził cały proceder.

Art. 7 k.p.k. poprzez uznanie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, iż z faktu otrzymania przez D. W. kwoty 49 tys. zł od S. K. wypłaconych po dokonaniu sprzedaży samochodu R. (...) na rzecz (...) SA wprost wynika fakt, iż kwota ta była zapłatą za udział oskarżonego w oszustwie leasingodawcy podczas gdy S. K. nie powiedział R. W. z jakiego tytułu ma on przekazać w/w kwotę D. W..

Art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez uznanie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, za wiarygodne wyjaśnień M. R. w zakresie roli D. W. w przygotowywaniu dokumentacji leasingowej, podczas gdy w interesie M. R. było przerzucenie odpowiedzialności za przygotowywanie dokumentacji leasingowej na oskarżonego, a jej zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym nie mogły zostać zweryfikowane w toku postępowania przed Sądem I Instancji z uwagi na brak możliwości ustalenia miejsca pobytu M. R., co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych co do świadomości oskarżonego, iż podejmowane przez niego działania miały dopomóc w doprowadzeniu leasingodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a zostały poczynione przy jednoczesnym ograniczeniu prawa do obrony oskarżonego poprzez pozbawienie go możliwości podważenia wersji wydarzeń opisanej przez świadka poprzez zadawanie jej pytań przez oskarżonego lub jego obrońcę w postępowaniu przed Sądem.

II.  W rozumieniu art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na:

błędnym ustaleniu, iż oskarżony brał udział w przygotowaniu dokumentacji leasingowej dla (...) SA w sprawie pojazdu R. (...) nr (...) (...) podczas gdy przygotowaniem takiej dokumentacji zajmował się wyłącznie S. K. i M. R., którzy przedkładali przygotowane dokumenty w siedzibie Leasingodawcy;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony przekazał dokumenty leasingowe M. R. podczas gdy ustalenie to stoi w sprzeczności z dalszymi ustaleniami Sądu I Instancji, iż M. R. spotkała D. W. w 2004 roku, po nawiązaniu kontaktu przez Internet, ale M. R. nie była zainteresowana utrzymywaniem dalszej znajomości z D. W. lecz za jego pośrednictwem poznała ona S. K., z którym utrzymywała regularne kontakty towarzyskie;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony brał udział w przygotowaniu dokumentów sprzedaży pojazdu R. (...) przez PPHU (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. na rzecz spółki Centrum (...) z siedzibą w W. podczas gdy jak wynika z podpisu widniejącego na tych dokumentach zostały one sporządzone przez W. R. (1);

błędnym ustaleniu, iż oskarżony przyjął za swoje czynności 50 tys. złotych podczas gdy przyjął on kwotę 49 tys. złotych na poczet przysługującej mu względem S. K. wierzytelności;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony działał z góry powziętym zamiarem udzielenia pomocy S. K. w doprowadzeniu (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podczas gdy złożoność podjętych działań, liczne działania podejmowane wyłącznie przez S. K. wskazują iż oskarżony mógł nie zdawać sobie sprawy z celu podejmowanych na żądanie S. K. działań.

Co do rozstrzygnięcia z pkt. III zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 3 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła:

I.  w rozumieniu art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

art. 13 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie podczas gdy z prawidłowych ustaleń Sądu wynika, iż nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a zatem do dokonania przestępstwa z art 286 k.k. w zw. z art. 294 k.k.

II.  w rozumieniu art 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.:

art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. polegające na nie wzięciu pod uwagę przy ocenie dowodu z zeznań świadka W. R. (1) okoliczności, iż W. R. (1) obarczając D. W. odpowiedzialnością za czyn opisany w pkt 3 aktu oskarżenia umniejszał własny udział w przestępstwie, oraz okoliczności, iż wersja wydarzeń przedstawiona przez W. R. (2) nie mogła zostać zweryfikowana w toku postępowania sądowego i skonfrontowana z wersją wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego, co w konsekwencji spowodowało dokonanie przez Sąd I Instancji błędnych ustaleń, iż działania podjęte przez W. R. (1) polegające na fikcyjnym zgłoszeniu kradzieży T. (...) zostały podjęte z polecenia D. W., ponadto ustalenia te zostały poczynione wyłącznie na podstawie dowodu z zeznań świadka W. R. (1), który to dowód został przeprowadzony wyłącznie w postępowaniu przygotowawczym i oskarżony nie mógł samodzielnie lub z udziałem swojego obrońcy zweryfikować niniejszego dowodu w toku postępowania sądowego, co w konsekwencji spowodowało naruszenie prawa oskarżonego do obrony.

Art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. polegającym na pominięciu okoliczności, iż W. R. (1) uszkodził T. (...) i w celu ukrycia tego faktu zgłosił fikcyjną kradzież samochodu, oraz nie przeprowadził z urzędu żadnego dowodu w celu wykluczenia tej okoliczności co w konsekwencji spowodowało błędne ustalenie przez Sąd I Instancji, iż W. R. (1) działał z polecenia D. W., a nie z własnej inicjatywy;

III.  w rozumieniu art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na:

błędnym ustaleniu, iż oskarżony działał z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej podczas gdy to nie on był ubezpieczonym, a zatem nie był on beneficjentem wypłaty odszkodowania;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony polecił W. R. (1) pozostawić T. (...) na parkingu i zgłosić jej kradzież, podczas gdy W. R. (1) działał z własnej inicjatywy w celu ukrycia wcześniejszego uszkodzenia w/w pojazdu.

Co do rozstrzygnięcia z pkt. IV zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 4 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła

I.  w rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.:

art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. polegające na nie wzięciu pod uwagę przy ocenie dowodu z zeznań świadka W. R. (1) okoliczności, iż W. R. (1) obarczając D. W. odpowiedzialnością za czyn opisany w pkt. 4 aktu oskarżenia umniejszał własny udział w przestępstwie, oraz okoliczności, iż wersja wydarzeń przedstawiona przez W. R. (1) nie mogła zostać zweryfikowana w toku postępowania sądowego i skonfrontowana z wersją wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego, co w konsekwencji spowodowało dokonaniem przez Sąd I Instancji błędnych ustaleń, co do udziału D. W. w przygotowaniu dokumentacji leasingowej dla (...) SA z siedzibą w W. oraz świadomości jego udziału w oszustwie, które to ustalenia poczynione zostały przy jednoczesnym ograniczeniu prawa do obrony oskarżonego, który nie miał możliwości podważenia zeznań złożonych przez W. R. (1) przez zadawanie W. R. (1) pytań przez oskarżonego lub jego obrońcę z urzędu w postępowaniu przed Sądem I Instancji.

Art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności, iż D. S. obarczając pełną odpowiedzialnością za czyn opisany w pkt. 4 S. K. i D. W. umniejszył własną rolę w przygotowywaniu dokumentacji leasingowej, co spowodowało, iż Sąd I Instancji wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i wskazaniom wiedzy oraz doświadczenia życiowego uznał wyjaśnienia D. S. za w pełni wiarygodne.

II.  w rozumieniu art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na:

błędnym ustaleniu, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i był świadom braku zamiaru leasingobiorcy spłaty rat leasingowych podczas gdy z innych ustaleń sądu wynika, iż cała kwota ze sprzedaży pojazdu Leasingodawcy została przekazana S. K., co uwiarygadnia wersję, iż jedyną osobą, która odpowiadała za całość transakcji i znała jej szczegóły był wyłącznie S. K.;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony działał z zamiarem doprowadzenia leasingodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Co do rozstrzygnięcia z pkt. V zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 5 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła:

I.  W rozumieniu art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

Art. 284 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie przy dokonaniu prawidłowych ustaleń, iż umowa leasingu T. (...) została wypowiedziana w maju 2006 roku, o czym oskarżony wiedział, co wskazuje na to, iż T. (...) stanowiła w momencie dokonania czynu rzecz cudzą, której leasingobiorca nie mógł powierzyć oskarżonemu.

II.  w rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.:

art. 410 kok w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. art. 6 k.p.k. polegające na pominięciu okoliczności, iż W. R. (1) poprzez wskazanie, iż oddał on T. (...) D. W. uniknął odpowiedzialności za przywłaszczenie T. (...) w momencie wypowiedzenia umowy leasingu w/w pojazdu, co spowodowało uznanie przez Sąd I Instancji, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i wskazaniom wiedzy oraz doświadczenia życiowego, iż W. R. (1) oddał D. W. samochód T. (...), podczas gdy stoi to w sprzeczności z faktem użytkowania tego samochodu przez S. K. i kolejnych członków jego rodziny ponadto ze względu na to, iż dowód z zeznań świadka W. R. (1) nie mógł być przeprowadzony w postępowaniu przed Sądem I Instancji i oskarżony został pozbawiony możliwości podważenia wersji wydarzeń przedstawionej przez W. R. (1) w postępowaniu przygotowawczym poprzez zadawanie mu pytań osobiście lub przez swojego obrońcę w/w ustalenia zostały poczynione nie tylko z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, ale również przy ograniczeniu prawa do obrony oskarżonego.

Art. 7 k.p.k. polegające na uznaniu wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i wskazaniom wiedzy, iż samochód T. (...) został powierzony D. W. przez W. R. (1) podczas gdy stoi to w sprzeczności z innymi ustaleniami Sądu I Instancji takimi, iż samochód T. (...) był użytkowany przez żonę, a następnie córkę S. K. oraz, iż osobą, która faktycznie zarządzała firmą Centrum (...) był S. K., a nie W. R. (1), a zatem W. R. (1) nie mógł nikomu skutecznie powierzyć samochodu T. (...)

III.  w rozumieniu art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na:

błędnym ustaleniu, iż samochód T. (...) był traktowany przez D. W. jak własny mimo, iż samochód ten był użytkowany jak własny przez członków rodziny S. K.;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony D. W. działał z zamiarem włączenia T. (...) do majątku własnego lub majątku S. K., podczas gdy D. W. w momentach krótkotrwałego użytkowania pojazdu traktował go, jako pojazd pożyczony od W. R. (1);

błędnym ustaleniu, iż W. R. (1) przekazał T. (...) D. W. przed wypowiedzeniem przez leasingodawcę umowy leasingu w/w pojazdu;

Co do rozstrzygnięcia z pkt. VI zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 6 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła:

I.  w rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.:

Art. 7 k.p.k. w zw. a art. 6 k.p.k. poprzez uznanie wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, za wiarygodne wyjaśnień P. S. w zakresie roli D. W. w przygotowywaniu dokumentacji leasingowej podczas gdy w interesie P. S. było przerzucenie odpowiedzialności za przygotowywanie dokumentacji leasingowej na oskarżonego, a jego zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym nie mogły zostać zweryfikowane w toku postępowania przed Sądem I Instancji z uwagi na brak możliwości ustalenia miejsca pobytu P. S., co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych co do świadomości oskarżonego, iż podejmowane przez niego działania miały dopomóc w doprowadzeniu leasingodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przy jednoczesnym ograniczeniu prawa do obrony oskarżonego poprzez pozbawienie go możliwości podważenia wersji wydarzeń opisanej przez świadka poprzez zadawanie mu pytań przez oskarżonego lub jego obrońcę w postępowaniu przed Sądem.

II.  w rozumieniu art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na:

błędnym ustaleniu, iż oskarżony podejmował wszystkie działania z zamiarem doprowadzenia leasingodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

błędnym ustaleniu, iż oskarżony był świadomy, iż dokument faktury VAT nr (...) wystawionej przez Centrum (...) oraz (...) zostały sfałszowane.

Co do rozstrzygnięcia z pkt. VII zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 7 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła:

I.  Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w zakresie w jakim ustawa obowiązująca w okresie popełnienia czynu wskazywała na krótszy okres przedawnienia karalności czynu, niż ustawa w brzemieniu z momentu orzekania co w konsekwencji doprowadziło do nieumorzenia postępowania w zakresie dotyczącym czynu opisanego w pkt. 7 aktu oskarżenia mimo ustania jego karalności zgodnie z art. 101 § 1 pkt. 4 kk w zw. z art. 102 kk w dniu 26 lipca 2016 roku, a co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 438 5 1 pkt. 6 kpk.

II. W rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia polegający tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na pominięciu okoliczności, iż mimo nie przekazania kwoty sprzedaży udziałów mogło dojść do przeniesienia udziałów w spółce na podstawie ukrytej umowy darowizny, co w konsekwencji spowodowało błędne przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za przestępstwo z art. 272 kk mimo, iż w istocie nie mogło dojść do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy.

Co do rozstrzygnięcia z pkt. viii zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 8 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła:

I. Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w zakresie w jakim ustawa obowiązująca w okresie popełnienia czynu wskazywała na krótszy okres przedawnienia karalności czynu niż ustawa w brzemieniu z momentu orzekania, co w konsekwencji doprowadziło do nieumorzeniu postępowania w zakresie dotyczącym czynu opisanego w pkt. 8 aktu oskarżenia mimo ustania jego karalności zgodnie z art. 101 § 1 pkt. 4 kk w zw. z art. 102 kk w dniu 5 lutego 2017 roku, a co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławcza określona w art. 438 5 1 pkt. 6 k.p.k.

II. w rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia polegający: tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegającą na pominięciu okoliczności, iż mimo nie przekazania kwoty sprzedaży udziałów mogło dojść do przeniesienie udziałów w spółce na podstawie ukrytej umowy darowizny, co w konsekwencji spowodowało błędne przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za przestępstwo z art. 272 kk mimo, iż w istocie nie mogło dojść do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy.

Co do rozstrzygnięcia o karze z pkt. IX zaskarżonego wyroku i czynu z pkt. 9 aktu oskarżenia obrońca zarzuciła w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary w wysokości 9 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara jest niewspółmiernie surowa przy uwzględnieniu, iż oskarżony przyznał się do winy i wykazał skruchę.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. II–IV przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. 2–4 aktu oskarżenia;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. V poprzez uniewinnienie oskarżonego w zakresie czynu opisanego w pkt. 5 aktu oskarżenia ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej czynu z art. 284 § 2 k.k. na art. 284 § 1 k.k. lub na art. 284 § 3 k.k. i umorzenie postępowania w tym zakresie na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 102 k.k. ;

3.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. VI poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w pkt. 6 aktu oskarżenia;

4.  uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt. VII i VIII i umorzenie postępowania co do czynu opisanego w pkt. 7 i 8 aktu oskarżenia, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. VII i VIII poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. 7 i 8 aktu oskarżenia;

5.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. IX poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w dolnej ustawowej granicy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

6.  uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej z pkt. X zaskarżonego wyroku, ewentualnie w razie nie przychylenia się przez Sąd II Instancji do wniosków o uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. 2-8 aktu oskarżenia, o zmianę rozstrzygnięcia o karze łącznej poprzez orzeczenie kary z zastosowaniem zasady absorbcji;

7.  zmianę wyroku w pkt. XIII poprzez zwolnienie oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania przed Sądem I Instancji;

8.  zwolnienie oskarżonego w razie nieuwzględnienia apelacji od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego;

Ponadto obrońca wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej ani w całości ani w części obrony udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem II Instancji według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na wstępie stwierdzić należy, że przy rozpoznaniu wniesionej apelacji, orzeczenie Sądu odwoławczego było zdeterminowane granicami i kierunkiem środka odwoławczego, co miało oczywisty wpływ na jego zakres i treść. Apelacja obrońcy oskarżonego jest w znaczącej części niezasadna, aczkolwiek jej wniesienie, w powiązaniu z brakiem apelacji oskarżyciela publicznego na niekorzyść oskarżonego, spowodowało wydanie przez Sąd odwoławczy wyroku reformatoryjnego i uniewinnienie D. W. od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach 3, 4, 5, 7 i 8 aktu oskarżenia, a przypisanych w punktach III, IV, V, VII i VIII zaskarżonego wyroku.

Na wstępie zauważyć należy, że Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie rozstrzygał w oparciu o pełny materiał dowodowy. Zgromadzone dowody ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Dopuścił się jednakże uchybień przy wyrokowaniu, które mając na uwadze kierunek jedynego wniesionego środka odwoławczego, nie mogły zostać skorygowane przez Sąd odwoławczy.

Oskarżonemu D. W. Sąd przypisał punktach III, IV, VI popełnienie przestępstw oszustwa (w zakresie czynu VI w zbiegu z art. 270 § 1 k.k.). Istota zabronionego zachowania określonego w art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem. Celem działania sprawcy jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, popełniając przestępstwo, może posłużyć się trzema alternatywnie wskazanymi w przepisie metodami: wprowadzeniem w błąd, wyzyskaniem błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

W opisie czynu zarzucanego w punkcie 3 aktu oskarżenia i przypisanego oskarżonemu D. W. w punkcie III wyroku nie zawarto natomiast niezbędnych znamion tego przestępstwa, czyli wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu, bądź niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Nie ustalono zatem, w jaki sposób sprawca działał i jaką metodą posłużył się, by doprowadzić pokrzywdzonego ( (...) SA) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągniecia korzyści majątkowej. Obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę jest wyjaśnienie wszystkich istotnych jej okoliczności, w tym dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu w wyroku (art. 413 § 2 k.p.k.), tj. między innymi opis czynu niezbędny z punktu widzenia ustawowych znamion danego przestępstwa. Opis czynu odnoszący się do sposobu działania mógłby być ewentualnie rozważany w zakresie art. 238 k.k. Poza powyższym nie można zgodzić się z ustaleniami Sądu w tym zakresie, który w uzasadnieniu wskazał, że „ oskarżony D. W., posługujący się w kontaktach w R. nazwiskiem (...) polecił W. R. (1) pozostawienie samochodu w umówionym miejscu w W., a następnie złożenie zawiadomienia o kradzieży tego samochodu – mimo, że fakt ten nie miał miejsca. Uczynił to w celu wyłudzenia odszkodowania, które finalnie po otrzymaniu od ubezpieczyciela miał mu przekazać R. ”. Takie ustalenie sądu, odnoszące się do kwestii przekazania kwoty uzyskanego ubezpieczenia, jest ustaleniem dowolnym. Wskazać bowiem należy, że rzekomo skradziony samochód został wyleasingowany przez działającego na polecenie S. K. W. R. (1) za pośrednictwem (...) sp. z o.o. W sytuacji wypłaty odszkodowania (do którego faktycznie nie doszło z uwagi na wątpliwości, co do prawdziwości zgłoszenia) nie zostałoby one przekazane przez ubezpieczyciela W. R. (1), ale (...) sp. z o.o., którego własnością pozostawał samochód. Umowa leasingu łączy bowiem w sobie cechy dwóch umów: najmu (przekazuje rzecz do użytkowania bez nabywania przez użytkownika prawa własności w trakcie trwania umowy) oraz kredytowej (użytkownik posiada prawo wyboru nabywanej rzeczy i prawa do oznaczenia zbywcy). Rola podmiotu udzielającego leasingu, podobnie jak w przypadku umowy kredytowej, sprowadza się do finansowania zakupu ściśle określonych dóbr. W umowie leasingowej własność finansowanego przedmiotu pozostaje po stronie podmiotu finansującego do czasu całkowitego rozliczenia umowy. Zatem nie wiadomo jaką kwotę ubezpieczenia miał na myśli sąd stwierdzając, że miała być ona przekazana oskarżonemu przez W. R. (1). Nawet poczynienie ustaleń odnoszących się do prawidłowego ustalenia, kto uzyskałby korzyść majątkową nie pozwoli, z uwagi na kierunek środka odwoławczego, na dokonanie jakichkolwiek zmian.

W opisach czynów zarzucanych w punktach 4 i 6 aktu oskarżenia i przypisanego oskarżonemu D. W. w punktach IV i VI wyroku również nie zawarto niezbędnych znamion przestępstwa art. 286 § 1 k.k., czyli działania w celu osiągniecia korzyści majątkowej.

Wobec tego, że prokurator nie zaskarżył wyroku Sądu na niekorzyść oskarżonych a apelacja została złożona jedynie przez jego obrońcę Sąd odwoławczy nie mógł czynić żadnych ustaleń dla niego niekorzystnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 434 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego tylko wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy. Sformułowany w tym przepisie zakaz reformationis in peius powoduje ograniczenie możliwości orzekania Sądu odwoławczego, nawet jeśli prowadzi to do kolizji z zasadą prawdy materialnej, stanowiąc przeszkodę do zastosowania wobec oskarżonego właściwych i pełnych konsekwencji prawnych. W wypadku wniesienia środka odwoławczego wyłącznie na korzyść oskarżonego Sąd odwoławczy nie może bowiem w żadnym aspekcie pogorszyć sytuacji oskarżonego, nie może też w tym celu uchylić orzeczenia i przekazać sprawy do ponownego rozpoznania. Odnosi się to do kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu czyn. Dlatego też w wypadku, gdy wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego, Sąd odwoławczy na skutek związania zakazem reformationis in peius nie może ani dokonać nowych, niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych, w tym także w zakresie opisu przypisanego czynu, np. przez uzupełnienie (dookreślenie) jego znamion. Jeżeli więc w opisie przypisanego oskarżonemu czynu brakuje znamienia strony przedmiotowej, to ani Sąd odwoławczy, ani Sąd pierwszej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie mogą uzupełnić tego opisu przez dodanie brakującego znamienia.

W takiej sytuacji z uwagi na niekompletność znamion przypisanych czynów w punktach III, IV na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 in principio w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. należało oskarżonego uniewinnić.

Natomiast w zakresie czynu z punktu VI sąd wyeliminował z jego opisu znamiona oszustwa w postaci doprowadzenia (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz wprowadzenia firmy leasingowej w błąd a z podstawy prawnej skazania art. 286 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. skazanie bowiem za czyn z art. 270 § 1 k.k. było prawidłowe.

W zakresie czynów z punktów 7 i 8 aktu oskarżenia przypisanych w punktach VII i VIII wyroku (w zakresie czynu 8 Sąd meriti zmienił kwalifikację prawną na art. 272 k.k.) stwierdzić należy, że w działaniu oskarżonego nie można dopatrzyć się ustawowych znamion przestępstwa. Zgodnie z treścią art. 272 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu. Przestępstwa przypisane oskarżonemu miały polegać na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy w postaci postanowienia z dnia 12 października 2006 roku (czyn VII) i pomocnictwie do wyłudzenia poświadczeniu nieprawdy w postaci postanowienia z dnia 19 lutego 2007 roku (VIII). U podstaw uniewinnienia oskarżonego stoi brak znamion przestępstwa, albowiem nie ulega wątpliwości, iż ustawodawca nadał specyficzny charakter znamieniu czasownikowemu wprowadzenia w błąd w przypadku przestępstwa opisanego w art. 272 k.k. Podstępne wprowadzenie w błąd jest szczególną formą wprowadzenia w błąd i wymaga podjęcia szczególnych zabiegów w celu wyłudzenia od osoby uprawnionej określonej treści dokumentu, na przykład przebiegłych, pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniających wykrycie prawdy. Podstępne wprowadzenie w błąd w rozumieniu art. 272 k.k. oznacza szczególną, a nie (jak np. art. 286 § 1 k.k.) zwykłą formę wprowadzenia w błąd. Dla wypełnienia znamion przestępstwa określonego w art. 272 k.k. nie wystarcza samo złożenie nieprawdziwego oświadczenia, ale konieczne jest podjęcie jeszcze dodatkowych przebiegłych działań, jak wymienione przykładowo powyżej. Materiał dowodowy nie wskazuje, by oskarżony podjął takie zabiegi, które pozwoliłyby na przypisanie mu dokonania czynu z art. 272 k.k. Taka konstatacja spowodowała zmianę orzeczenia w zaskarżonej części i uniewinnienie D. W. od popełnienia zarzucanych mu czynów w puntach 7 i 8 aktu oskarżenia. Poza powyższym, niejako na marginesie rozważań w tym zakresie w opisie i tych czynów brak jest ustawowych znamion przestępstwa. Jednym bowiem ze znamion jest podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu, czego nie zawarto w opisie czynu.

Nie jest natomiast zasadny zarzut obrońcy dotyczący naruszenia art. 4 k.k. w zakresie omawianych powyżej czynów z punktu VII i VIII wyroku (odpowiednio czyny 7 i 8 aktu oskarżenia). Wobec pierwszeństwa ustaleń skutkujących uniewinnieniem oskarżonego na marginesie należy podać, że wbrew twierdzeniom obrońcy nie doszło do zaistnienia w tym przypadku bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt. 6 k.p.k. Po pierwsze wskazać należy, że oskarżonemu w tym zakresie przypisano popełnienie czynów art. 272 k.k. (pkt VII wyroku) i art. 18 § 3 kk w zw. z art 272 k.k. (pkt VIII wyroku), popełnionych odpowiednio w dniu 27 lipca 2006 roku i 5 lutego 2007 roku. Jak wynika z treści art. 272 k.k. czyn taki jest zagrożony karą pobawienia wolności do lat 3 i zagrożenie to nie ulegało zmianom. Nie można zgodzić się z obrońcą, że w dacie zarzucanych czynów obowiązywała ustawa wskazująca na krótszy okres przedawnienia karalności czynu. Art. 101 § 1 pkt 4 k.k. wskazywał na 5 letni okres przedawnienia karalności w przypadku występków, gdzie zagrożenie określane było na poniżej 3 lata. Obecnie również art. 101 § 1 k.k. przewiduje taki sam termin ustania karalności. Kilkukrotne wcześniejsze nowelizacje przepisu art. 101 k.k., nie dotyczyły zakresu niezbędnego dla ustalenia podstawowego okresu przedawnienia przestępstwa z art. 272 k.k., a zatem wynosił on zgodnie z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. 5 lat. Natomiast art. 102 k.k. wydłużający bieg terminu z art. 101 k.k. w również co do zasady miał tożsame brzmienie i w dacie zarzucanych czynów i obecnie. Zgodnie z tym przepisem termin przedawnienia jest wydłużony o 10 lat w przypadku wszczęcia postępowania, ówcześnie w przypadku wszczęcia przeciwko osobie, obecnie w sprawie.

Można domniemywać, że obrońca miała na myśli zmianę dokonaną nowelą, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 roku i obowiązywała do 2 marca 2016 roku, która wobec zmiany treści art. 102 k.k. skróciła finalny okres przedawnienia w przypadku wszczęcia postępowania przeciwko osobie. Problematykę międzyczasowego stosowania prawa karnego w odniesieniu do instytucji przedawnienia karalności rozpatrywać należy poprzez normę art. 2 wspomnianej wyżej ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, zgodnie z którą do czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy - a zatem do dnia 1 marca 2016 r. - stosuje się przepisy o przedawnieniu w brzmieniu nadanym ustawą, chyba że termin przedawnienia już upłynął. Przepis ten stanowi powtórzenie treści art. 15 Przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 554 z późn. zm.) i art. 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109), w związku z czym nie ma przeszkód, aby przy jego wykładni odwołać się do utrwalonej i jednolitej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego wypracowanej na gruncie tych właśnie przepisów

Użyte w art. 2 cytowanej ustawy sformułowanie „ chyba że termin przedawnienia już upłynął” oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie (2 marca 2016 r.), upłynął już termin przedawnienia karalności określony w art. 101 k.k., a gdy w okresie tym wszczęto postępowanie przeciwko osobie, także termin wskazany w art. 102 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 2 marca 2016 r. Jeżeli natomiast przed dniem 2 marca 2016 r. na podstawie dotychczasowych przepisów, tj. art. 101 i art. 102 k.k. w brzmieniu obowiązującym do czasu wejścia w życie ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, nie nastąpiło przedawnienie, kwestię przedawnienia karalności należy oceniać według art. 101 i art. 102 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 2 marca 2016 r.

Przekładając te poglądy na niniejszą sprawę, stwierdzić należy, że D. W. został oskarżony o popełnienie czynów przypisanych w punkcie 7 i 8 odpowiednio w dniu 27 lipca 2006 roku i 5 lutego 2007 roku. A zatem wedle przepisów ustawy kodeks karny obowiązującej w okresie od 1 lipca 2015 roku do dnia 2 marca 2016 roku dziesięcioletni okres przedawnienia upływałby w dniu 27 lipca 2016 roku i 5 lutego 2017 roku. Wobec zmiany przepisów kodeksu karnego, które weszły z dniem 2 marca 2016 roku i mając na uwadze fakt, że w dacie wejścia tych przepisów w życie, termin przedawnienia jeszcze nie upłynął. Zgodnie z obecnymi przepisami termin przedawnienia dla czynów oskarżonego mógłby upłynąć dopiero w dniu 27 lipca 2021 roku i 5 lutego 2022 roku. Mając powyższe na względzie zarzut nie jest zasadny.

Odnośnie czynu z punktu V wyroku apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna, przy czym wadliwie zostały postawione zarzuty. Zaznaczyć należy całkowitą niedopuszczalność łączenia zarzutu naruszenia prawa materialnego z jednoczesnym zarzutem naruszenia przepisów postępowania karnego i błędnych ustaleń faktycznych. Zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze oparty musi być na akceptacji prawidłowo dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i jest zarzutem, w którym kwestionuje się prawidłowość przeprowadzenia procesu subsumpcji lub wykładni stosowanego przepisu (tożsama uwaga dotyczy zarzutów postawionych w zakresie czynu III). W tej części apelacja obrońcy jest zasadna, gdyż skarżąca dostrzegła wadliwość przyjęcia przez sąd powierzenia samochodu przez pokrzywdzoną spółkę oskarżonemu.

Przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. polega na przywłaszczeniu rzeczy lub prawa, a zatem na postąpieniu z rzeczą tak jak właściciel, a z prawem majątkowym tak jak uprawniony. Powierzenie jest to przekazanie władztwa nad rzeczą z zastrzeżeniem obowiązku jej późniejszego zwrotu. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy nie można się dopatrzyć w działaniu oskarżonego przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. Po pierwsze sąd przyjął, iż pokrzywdzonym jest (...) sp z o.o., co wynika wprost z treści zarzutu. Trzeba jednakże zaznaczyć, że (...) nie powierzyła oskarżonemu samochodu będącego przedmiotem zarzutu. Umowę leasingu na ten samochód została zawarta przez W. R. (1) i to tej osobie pokrzywdzona spółka powierzyła samochód. Faktem jest, że osobą, która koordynowała czynności i uczestniczyła przy zawieraniu umowy był oskarżony D. W.. Faktem jest również to, że następnie samochód ten był użytkowany częściowo przez D. W., ale w większości przez S. K. i jego żonę. Niemniej jednak przy tak ustalonym stanie faktycznym nie sposób przyjąć, by pokrzywdzona spółka powierzyła samochód oskarżonemu. Samochód ten został przekazany przez W. R. (1) najpierw D. W., a następnie S. K.. Zrobił on to jednakże dobrowolnie i samowolnie. Obowiązanym do zwrotu samochodu pokrzywdzonej spółce, w sytuacji niepłacenia rat leasingowych, był W. R. (1), nie oskarżony D. W.. Wobec tego, że to W. R. (1) przywłaszczył sobie powierzony mu samochód przez spółkę (...) (to ta spółka jest wskazana jako pokrzywdzona) i postąpił z nim jak właściciel przekazując go innym osobom Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie sposób kwalifikować zachowania oskarżonego z punktu widzenia art. 284 § 1 k.k., gdyż poczynienie takich ustaleń byłoby sprzeczne z kierunkiem apelacji. W przypadku czynu z art. 284 k.k. w każdej postaci stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni i nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu. Kierunek apelacji uniemożliwia czynienie dodatkowych ustaleń w tym zakresie.

Reasumując powyższe rozważania Sąd odwoławczy, w związku z niemożliwością działania na niekorzyść oskarżonego z uwagi na brak środka odwoławczego wniesionego przez prokuratora oraz w związku z brakiem znamion czynów przypisanych w punktach III, IV uniewinnił oskarżonego od ich popełnienia. Z tego samego powodu sąd wyeliminował z opisu czynu z punktu VI znamiona oszustwa w postaci doprowadzenia (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz wprowadzenia firmy leasingowej w błąd a z podstawy prawnej skazania art. 286 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. Nadto Sąd odwoławczy uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynów z punktów V z art. 284 § 2 k.k., VII i VIII z art. 272 k.k. albowiem działania oskarżonego nie wypełniały znamion określonych w tych przepisach, a jakiekolwiek zmiany ich opisów z uwagi na zakaz reformationis in peius nie są możliwe.

Zarzuty dotyczące obrazy art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k. niekiedy w powiązaniu z art. 6 k.p.k. sformułowane przez obrońcę oskarżonego odnoszące się do czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II czy też częściowo punktu VI (z art. 270 § 1 k.k.) zaskarżonego wyroku nie zasługują na uwzględnienie. Obrońca zarówno podnosząc związane z tym czynem zarzuty, jak i w uzasadnieniu wybiórczo wskazuje na zebrany w tym zakresie materiał dowodowy. Nie dostrzega w żadnym momencie wyjaśnień oskarżonego, jakie zostały przez niego złożone. O ile oskarżony nie przyznawał się do popełnienia czynu przypisanego w punkcie II wyroku, o tyle w wyjaśnieniach przyznawał pewnym faktom. Przechodząc do kwestionowanej oceny zeznań świadka W. R. (1) nie sposób zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że Sąd nie wziął pod uwagę tego, że osoba ta uniknęła odpowiedzialności za współudział. Po pierwsze wskazać należy, że świadek ten uniknął odpowiedzialności za popełnione przestępstwa jedynie z tego powodu, że zmarł. Po drugie z uzasadnienia Sądu wprost wynika dostrzeżenie tego faktu „ Świadkowie ci (M. R., W. R. (1), E. R., P. S. – przyp. własny) nie bagatelizując swej odpowiedzialności i nie minimalizując swych własnych zachowań, za które ponieśli (oprócz R., który zmarł), m.in. w konsekwencji własnych, składanych jako podejrzani wyjaśnień, opisali zarówno swój udział w przypisanych D. W. czynach, jak i charakter relacji łączących oskarżonego z K. ”. Nie sposób zgodzić się z obrońcą, że błędnie ustalono, że oskarżony D. W. przygotował dokumenty leasingowanych następnie samochodów, o którym mowa w zarzutach dotyczących czynów II i VI. Wskazać w tym miejscu należy obrońcy oskarżonemu, że zeznania świadka R., czy też P. S. nie były jedynymi dowodami wskazującymi na powyższe okoliczności. W pierwszej kolejności podać należy, że o przygotowywaniu dokumentów, jak też i innych czynnościach wyjaśniał sam oskarżony. W tym miejscu wypada zacytować jego wyjaśnienia założone w zakresie tych dwóch czynów. Oskarżony wyjaśnił, że samochód, na który później umowę leasingu zawarła M. R. „ Oczywiście był to rozbity samochód, on był kupiony gdzieś w W. w okolicach P.. (…) Ja zapłaciłem temu sprzedającemu około 30.000 zł., na fakturze były jakieś śmieszne pieniądze około 2-3.000 zł. (…). Przy płaceniu ja odebrałem od sprzedającego dowód rejestracyjny, fakturę, dokumenty z Urzędu Skarbowego oraz tablice rejestracyjne i tabliczki znamionowe. (…) Ja miałem ze sobą szlifierkę, samochód stał na placu do mojej dyspozycji, jak sprzedającego nie było bo już gdzieś pojechał to ja szlifierką wyciąłem tabliczkę z nadwoziem z kabiny i kawałek metalu z numerem (...). (…) Ja z dokumentami pojechałem do W. i je zostawiłem K.. Dokładnie nie pamiętam po jakimś czasie ja pojechałem z upoważnieniem do rejestracji tego pojazdu otrzymanym od K.. Ja ten pojazd zarejestrowałem na firmę (...) sp. z o.o. w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta R.. Ja tam przedłożyłem fakturę zakupu na (...)otrzymaną od sprzedawcy samochodu. (…). Razem, z tym mężczyzną, który był od K. pojechaliśmy do mnie na działkę w K. przy ul. (...) tam gdzie córka ma dom. Tam pod domem ja szlifierką wyciąłem ten numer (...), który był w ciężarówce a następnie wspawałem przywieziony przeze mnie numer (...). Po wspawaniu ślady po spawaniu zaszpachlowałem i zamalowałem lakierem w spreju. Ponadto przynitowałem tabliczkę znamionową. (…) Jeszcze raz byłem samochodem tym razem do (...)y w R., gdzie samochód był wyceniany przez rzeczoznawcę. (…) Po dokonaniu wyceny ja za nią zapłaciłem rzeczoznawcy” (k. 174 – 176 tom 77). Natomiast w zakresie samochodu z punktu VI oskarżony podał, że „ Odnośnie R. (...) (…) była taka sama sytuacja jak z pierwszą ciężarówką. (…) Ja miałem odebrać tylko dokumenty, ponieważ samochód mieli odebrać jego ludzie. (…). Podobnie jak w poprzednich przypadkach przyjechał do mnie kierowca na działkę w K.. Przywiózł ze sobą element do wspawania. Po wspawaniu pojechaliśmy do tej samej stacji diagnostycznej na przegląd. Ja załatwiałem sprawy formalne (…) ja po kilku dniach po odebraniu wyceny na drugi dzień lub trzeci dzień odebrałem wycenę i zawiozłem do W. (…) ja ze S. zawiozłem oryginały dokumentów do R. ” (k. 191 – 192).

Już sama analiza wyjaśnień oskarżonego wskazuje, że nie można przyznać słuszności obrońcy oskarżonego, że sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych, iż oskarżony brał udział w przygotowaniu dokumentacji leasingowej dotyczącej tych dwóch samochodów. Ocena wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie zawarta na stronie 28–29 uzasadnienia sądu meriti zasługuje na pełną aprobatę sądu odwoławczego. Poza powyższym prawidłowe są ustalenia sądu o pełnej świadomości oskarżonego co do przestępności jego działania. Mając na uwadze powyżej streszczone wyjaśnienia złożone przez samego oskarżonego nie sposób przyznać racji obrońcy, że zeznania świadka R., M. R., P. S. są jedynymi dowodami wskazującymi na pomocnictwo oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w punkcie II i współsprawstwo w punkcie VI wyroku. Zeznania tych świadków nie są zawieszonymi w próżni jednostkowymi depozycjami. Są osadzone w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym także dowodami z dokumentów i współgrają z nim w sposób bezsprzeczny.

Poza tym nie sposób także uznać za zasadne argumenty dotyczące naruszenia prawa do obrony w sytuacji odczytania zeznań świadka W. R. (1), M. R., czy też P. S.. Polska procedura karna dopuszcza możliwość odczytania zeznań świadka z powodu śmierci, czy też niemożności ustalenia miejsca pobytu. W takiej sytuacji obrońca winna wykazać, w jakim zakresie Sąd meriti uchybił art. 7 k.p.k. w tej konkretnej sytuacji procesowej, czego nie uczyniono. Uzasadnienie postawionego zarzutu skupia się li tylko na wykazaniu, że świadkowie ci umniejszali swoją odpowiedzialność karną przerzucając ją na oskarżonego. Z takim zarzutem nie sposób się zgodzić. Faktem jest, że świadkowie M. R., P. S. i W. R. (1) opowiedzieli o procederze jaki miał miejsce wskazując na rolę, jaką spełniali wszyscy biorący w niej udział. Nie sposób dopatrzyć się jak również udowodnić, że motywem działania świadków była chęć podjęcia intencjonalnych działań, w kierunku wpływu na wymiar wymierzonej im kary (za wyjątkiem św. R., który zmarł). Takie sugerowane przez obrońcę ustalenia byłyby jednoznacznie dowolne, gdyż nie znajdują uzasadnienia w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Również niezasadny jest zarzut odnoszący się do niewzięcia pod uwagę wyjaśnień oskarżonego, że to S. K. zajmował się wcześniej sprowadzaniem zniszczonych samochodów z zagranicy i używaniem ich do wyłudzania leasingów, znacznie wcześniej niż poznał oskarżonego W.. Okoliczność wcześniejszego popełniania przestępstw przez inną osobę nie ma znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego. Przeciwko S. K. toczy się postępowanie karne. Natomiast w żadnym zakresie nie można przyjąć, że sąd nie dostrzegł znaczącej roli S. K., o czym świadczy uzasadnienie zawarte na stronach 1−5, jak również przy ocenie zeznań świadka na k. 32−33. Udział S. K. w czynie przypisanym oskarżonemu znalazło odzwierciedlenie w treści zarzutu, gdyż przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Poza powyższym o współdziałaniu oskarżonego ze S. K. świadczą również i inne dowody, których nie dostrzega obrońca, w tym zeznania E. R., D. K., R. W.. Nie sposób również zgodzić się z obrońcą, że stwierdzenie, że M. R. nie była zainteresowana utrzymywaniem kontaktów z oskarżonym W. świadczyć ma o nieprzekazanie dokumentów związanych z leasingiem. Jak wynika z zeznań świadka – M. R. faktycznie nie chciała utrzymywać kontaktów z poznanym przez Internet oskarżonym W., ale powodem tego było poznanie S. K. i odnosiło się do kontaktów czysto osobistych. Z zeznań świadka nie wynika, by nie utrzymywała ona żadnych kontaktów z oskarżonym W.. Również i ustalenia sądu dotyczące przekazania przez R. W. kwoty 49.000 zł. stanowiących zapłatę za czynności podejmowane przy leasingach przez oskarżonego W. nie są dowolne. Zeznania świadka W., ale również jego żony są spójne i logiczne. Sąd prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie (k. 28 i 29) a obrońca w żaden sposób nie uzasadniła i nie wykazała, by ocena ta była dowolna. Ocena ta czyni zadość regułom zawartym w art. 7 k.p.k. i sąd odwoławczy w pełni się z nią zgadza, nie ma konieczności ich ponawiania.

Mając powyższe na względzie Sąd nie tylko nie naruszył wskazanych w apelacji norm prawa procesowego, ale też w oparciu o dokonaną ocenę dowodów nie dokonał wadliwych ustaleń faktycznych w zakresie czynu II i częściowo VI co do wypełnienia znamion art. 270 § 1 k.k. Aby skutecznie postawić zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., czy też art. 410 k.p.k. w przypadku, gdy Sąd dokonał oceny wszystkich dowodów, należy wykazać, że nie sprostał on wymogom stawianym co do sposobu tej oceny, np. dokonał jej wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, logiki czy doświadczenia życiowego. Obrońca oskarżonego natomiast w żaden sposób nie wskazała, w jaki sposób Sąd uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadków. Przedstawiła natomiast własną ocenę materiału dowodowego opartą na wybiórczo wybranych dowodach i poczyniła nieprawidłowo stanowcze zarzuty poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Dokonanie przez Sąd meriti oceny materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań skarżącego nie może być utożsamiane z dowolnością orzeczenia, a jego zarzuty mają w przedmiotowym względzie wyłącznie polemiczny charakter. Obrońca podchodzi do zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, prezentując wybrane fragmenty nie dostrzegają bądź bagatelizują inne dowody. Natomiast organ orzekający musi patrzyć na sprawę całościowo, brać pod uwagę wszystkie podawane wersje wydarzeń, w pełni obiektywnie i bez jakichkolwiek emocji je ocenić, następnie wyciągnąć z całości materiału obiektywny obraz przebiegu wypadków.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego chybiony jest również zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności wymierzonej kary za czyn z punktu IX wyroku. Bezsprzecznie Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen zasadniczej natury.

Mając na uwadze powyższe rozważania nie można zaakceptować stanowiska obrońcy oskarżonego, że kara dziewięciu miesięcy jest karą noszącą cechy rażącej surowości. O ile oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu, w konfrontacji z bezsprzeczną opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego, o tyle nie może być to koronny argument przemawiający za niższym wymiarem kary. Sąd Okręgowy przy wymiarze tej kary miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności łagodzące i obciążające, a także w sposób prawidłowy zastosował określone w art. 53 k.k. dyrektywy dotyczące sądowego wymiaru kary. Jak wynika z uzasadnienia (k. 52−54) sąd uwzględnił, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Kara dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności nie może być uznana za karę rażąco niewspółmierną także w sytuacji, gdy mieści w dolnym granicach zagrożenia karą pozbawienia wolności. Mając powyższe na względzie zarzut rażącej niewspółmierności kary nie jest zasadny.

Z uwagi na wyeliminowanie znamion przestępstwa oszustwa (pkt VI) istniała konieczność nowego wymierzenia kary oskarżonemu za czyn z art. 270 § 1 k.k. Mając na uwadze wszystkie okoliczności wyszczególnione przez sąd meriti sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Kara taka oscylująca w dolnym przedziale zagrożenia pozbawieniem wolności uwzględnia wszelkie elementy przewidziane w art. 53 k.k. Sąd uznał, że stopień winy oskarżonego jest znaczny. Oskarżony miał pełną świadomość, że podjęte przez niego działania naruszają normy prawne. Zdecydował się na popełnianie tego przestępstw i je zrealizował. Jego zachowanie stanowi brak poszanowania powszechnie obowiązujących i respektowanych norm społecznych i prawnych, co musi mieć wpływ na ocenę stopnia winy.

Konsekwencją natomiast wydania wyroku uniewinniającego stała się konieczność wymierzenia na nowo kary łącznej obejmującej kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie I.3 wyroku sądu odwoławczego oraz w punktach II i IX wyroku Sądu okręgowego. Kształtując wymiar kary łącznej sąd kierował się wymaganiami określonymi w art. 85 k.k. art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przestępstw, czyli sprzed nowelizacji z dnia 1 lipca 2015 roku oraz ogólnymi dyrektywami wymiaru kary, w szczególności względami prewencji indywidualnej i generalnej, uwzględniając całokształt czynów popełnionych przez oskarżonego. Sąd orzekając karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności zastosował zasadę redukcji (granice kary wynosiły od roku do dwóch lat i pięciu miesięcy pozbawienia wolności). Zarówno kumulacja, jak i absorpcja, stanowią bowiem rozwiązania skrajne, których zastosowanie wymaga zaistnienia wyjątkowych okoliczności, a takich Sąd odwoławczy nie dostrzega. Wymierzona kara łączna uwzględnia związek przedmiotowy i podmiotowy pomiędzy czynami, za które wymierzono kary oraz to, że objęte skazaniem trzy czyny są częściowo zbliżone rodzajowo, a ich popełnienie wynika z tożsamych pobudek.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej D. W. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 15 stycznia 2008 roku do 8 sierpnia 2008 roku.

Zasądził ponadto od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł., w tym 23% VAT, z tytułu zwrotu kosztów obrony oskarżonego D. W. z urzędu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, oraz od oskarżonego D. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za obie instancje. Natomiast w części uniewinniającej na podstawie art. 630 k.p.k. koszty procesu ponosić będzie Skarbu Państwa.

Mając powyższe względy na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.