Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 19 stycznia 2018r.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 18 września 2017r., w sprawie o sygn. IX K 265/17, uznał oskarżonego M. W. za winnego popełnienia pięciu czynów z art. 278 § 1 kk, ustalając dodatkowo, że czynów opisanych w pkt I – III części wstępnej wyroku dopuścił się w nieustalonym dniu we wskazanych tam okresach czasu i przyjmując, że dopuścił się zarzucanych mu czynów w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich, tj. czynów, z których każdy wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 37a kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierzył oskarżonemu jedną karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Równocześnie na poczet tej kary zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania, uznając orzeczoną karę za wykonaną w wymiarze 4 dni.

Na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o. o. z siedzibą w G. kwoty 134.836,40 złotych oraz zasądził od oskarżonego stosowne koszty sądowe.

Powyższy wyrok zaskarżony został na korzyść oskarżonego w części dotyczącej wymierzonej kary w pkt 1 - przez jego obrońcę.

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary ograniczenia wolności orzeczonej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy orzeczenie kary w takim wymiarze czyni ją zbyt dolegliwą dla oskarżonego, przekracza stopień jego winy i społecznej szkodliwości czynu, nie uwzględnia też w dostateczny sposób właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu jego zachowania się, zwłaszcza tego, że to oskarżony poinformował organy ścigania o popełnionych przestępstwach i złożył obszerne wyjaśnienia, w których przyznał się do zarzucanych mu czynów.

Wskazując na powyższe, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie względem oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia tą karą w miejsce kary ograniczenia wolności, ewentualnie o obniżenie orzeczonej kary do 6 miesięcy z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, a kontrola odwoławcza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnienia oraz analiza treści środka odwoławczego skutkuje koniecznością uznania tej apelacji za oczywiście bezzasadną.

Sąd Rejonowy dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe, w trakcie którego przedsięwziął niezbędne i odpowiednie czynności celem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. Zgromadzone dowody poddał wnikliwej analizie, a w motywach zaskarżonego orzeczenia ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów. W szczególności wyjaśnił, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a także które okoliczności sprawy można na ich podstawie uznać za udowodnione. Przedstawiona przez Sąd I instancji analiza dowodów w pełni zasługiwała na uwzględnienie. Była ona spójna i uwzględniała zasady doświadczenia życiowego, w tym zawodowego. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania, nadto analiza ta nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji w sposób poprawny zastosował również przepisy prawa materialnego, dokonując prawidłowej kwalifikacji prawnej czynów; w konsekwencji prawidłowo przypisał oskarżonemu popełnienie pięciu przestępstw, wyczerpujących znamiona typu czynu zabronionego z art. 278 § 1 kk.

Przechodząc do ustosunkowania się do podniesionego przez obrońcę oskarżonego zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej względem oskarżonego jednej kary ograniczenia wolności, przy przyjęciu, konstrukcji ciągu przestępstw, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania.

Zarzut rażącej surowości kary może być zasadny tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk (zob. wyrok SN z dn. 14 XI 1973r., III KR 254/73, OSNPG 1974/3-4/51).

Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu jedną karę, która jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości wszystkich czynów, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób obszerny i szczegółowy uwzględnił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Kara wymierzona oskarżonemu zatem w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania.

Wszystkie okoliczności podnoszone przez skarżącego w apelacji, a dotyczące sytuacji osobistej i majątkowej oskarżonego, jego postawy w czasie postępowania, tj. przyznania się do winy i złożenia wyczerpujących wyjaśnień, zostały szczegółowo przeanalizowane przez Sąd orzekający, który trafnie uznał, iż orzeczona kara, wszak w wariancie wolnościowym, jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości, a nadto spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Sąd meriti prawidłowo ustalił, że stopień społecznej szkodliwości czynów jest wysoki, czemu dał czytelny wyraz w rozważaniach zawartych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Oskarżony swoimi zachowaniami godził w dobro chronione prawem jakim jest mienie, ponadto działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, gdyż jego motywacją było osiągnięcie dużej, łatwej i szybkiej korzyści majątkowej. Analizując okoliczności popełnienia czynów przypisanych sprawcy trzeba mieć na uwadze to, iż oskarżony był pracownikiem pokrzywdzonej spółki, pracował w jej magazynie, wykorzystując ten fakt do zorganizowania parokrotnie kradzieży na szkodę swojego pracodawcy i wyrządzając mu tym znaczną szkodę. Ta okoliczność niewątpliwie wpływa na ocenę stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Nie sposób także zgodzić się z argumentacją oskarżonego dotyczącą motywów jego działania, a dotyczącą jego trudnej sytuacji materialnej, braku środków do życia, a co za tym idzie - koniecznością zapewnienia sobie i najbliższym środków do przetrwania. Fakt posiadania dzieci na utrzymaniu w żaden sposób nie usprawiedliwia jego działań, przy uwzględnieniu nadto okoliczności posiadania przez niego pracy zarobkowej. W końcu nie można się także w żadnej mierze zgodzić z obrońcą gdy wywodzi, iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego jest równy temu, który odnosi się do drugiego ze współsprawców – nie karanego dotychczas K. S.. To przecież oskarżony był pomysłodawcą i inicjatorem przestępczych zachowań, planując i organizując cały ten proceder, łącznie z poszukiwaniem ludzi współdziałających z nim następnie w przedmiotowych kradzieżach.

Nie może być więc w przedstawionych okolicznościach kwestionowane, że stopień winy oskarżonego był wysoki. Sąd Rejonowy wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wziął pod wnikliwą uwagę, o czym świadczą obszerne wywody zawarte w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku. Uwzględnił więc przyznanie się oskarżonego do winy, treść jego wyjaśnień, w tym poinformowanie przez niego organów ścigania o wcześniejszych kradzieżach, i jego sytuację osobistą, nie tracąc z pola widzenia tych ważkich okoliczności łagodzących. Podkreślenia wymaga także fakt, iż sam oskarżony, składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym odnośnie trzech dokonanych przez niego kradzieży, wyrażał wolę dobrowolnego poddania się karze 1 roku ograniczenia wolności, która miała polegać na nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie (k. 67), co zostało wstępnie uzgodnione z Prokuratorem. Taka kara zatem już wówczas rysowała się jako adekwatna reakcja na popełnione przez sprawcę bezprawie.

Na uwagę zasługuje także fakt, iż oskarżony, wbrew twierdzeniom obrońcy, jest osobą wykazującą łatwą tendencję do łamania prawa, trzech bowiem z pięciu występków kradzieży dopuścił się w okresach próby, wyznaczonych dwoma wyrokami Sądów Rejonowych. Orzeczenie zatem wobec niego postulowanej przez obrońcę kary najłagodniejszego rodzaju z katalogu kar nie spełniłoby swych celów.

Sąd Okręgowy, podzielając zatem w pełni wywody Sądu orzekającego odnoszące się do potrzeby wymierzenia oskarżonemu kary ograniczenia wolności, uznał wymierzoną oskarżonemu karę w wysokości 1 roku i 6 miesięcy za sprawiedliwą, skierowaną ku ugruntowaniu społecznie pożądanych zachowań oskarżonego. Spełni ona w sposób należyty swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. Wpłynie na oskarżonego w sposób wychowawczy, wdrażając go do pracy i do przestrzegania prawa, tak by miał świadomość nieopłacalności łamania prawa w przyszłości. Nie pozostaje ona także w kolizji z możliwością wykonywania przez oskarżonego nadal pracy zarobkowej, tak by mógł on się wywiązać z nałożonego obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwami szkody.

Także orzeczony w oparciu o przepis art. 46 § 1 kk środek w postaci obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej spółki jest słuszny, spełniając swe cele wychowawcze i kompensacyjne.

Z naprowadzonych wyżej względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, nie uwzględniając obu wywiedzionych apelacji.

W pkt 2 wyroku zasądził nadto od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa połowę wydatków postępowania odwoławczego w kwocie 10 złotych (pozostałą ich częścią obciążając Skarb Państwa) i wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 300 złotych, nie znajdując podstaw do zastosowania instytucji przewidzianej w art. 624 § 1 kpk, oskarżony bowiem jest osobą młodą, zdrową i zdolną do zarobkowania.