Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodnicząca SSO Agnieszka Wojciechowska - Langda (spr.)

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Katarzyna Pawelec

po rozpoznaniu dnia 24 stycznia 2018 r. w Warszawie

sprawy R. N. syna R. i D. ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 zm.; Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321;. Dz. U z 2012r. poz. 951)

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie

z dnia 24 lutego 2017 r. sygn. akt IV W 1570/16

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia R. N. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia; koszty postępowania w sprawie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

VI Ka 1053/17

UZASADNIENIE

R. N. został obwiniony o to, że w dniu 24 maja 2016 roku około godziny 21:35 w W. na drodze publicznej jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...) naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki S. nr rej (...) przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h na obszarze zabudowany o 51 km/h jadąc z prędkością 101 km/h.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 24 lutego 2017 roku, IV W 1570/16 orzekł:

I.  obwinionego R. N. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to wykroczenie na podstawie art. 92a k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 600 zł;

II.  na podstawie art. 118 § 1 i 3 k.p.w. w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych w zw. § 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 160 zł, w tym opłatę w wysokości 60 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego i zeznaniom świadka K. M. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że ich wyjaśnienia i zeznania miały pomóc by R. N. uniknął odpowiedzialności za popełnione wykroczenie, a przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka P. D. (1) oraz art. 5 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść obwinionego niedających się usunąć wątpliwości bez uprzedniego ustalenia w sposób prawidłowy wymagań, który powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych, poprzez niezapewnienie wymogu identyfikacji jego pojazdu w trakcie kontroli dla użytego do niej urządzenia pomiarowego, nieudokumentowanie przekroczonej przez niego prędkości, brak odnotowania przez kontrolujących funkcjonariuszy czasu dokonania pomiaru oraz odległości namierzania jego pojazdu oraz brak dowodu przeszkolenia funkcjonariuszy do obsługi laserowego miernika prędkości skutkujące na niekorzyść obwinionego i przyjęcie, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości 50 km/h na obszarze zabudowanym o 51 km/h jadąc z prędkością 101 km/h. Ponadto, obwiniony zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż w dniu 24 maja 2016 roku obwiniony naruszył zasady przewidziane w art. 20 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki S. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h na obszarze zabudowanym o 51 km/h jadąc z prędkością 101 km/h w sytuacji gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na poczynienie powyższych ustaleń. W konkluzji obwiniony wniósł o uniewinnienie go, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja zasługiwała na uwzględnienie w zakresie wniosku o uniewinnienie obwinionego. Od początku postępowania obwiniony negował przekroczenie prędkości kwestionując zarazem prawidłowość pomiaru dokonanego przez funkcjonariuszy Policji. Kontrola instancyjna niniejszej sprawy prowadziła do stwierdzenia, iż zachodzą poważne wątpliwości co do sprawstwa obwinionego, których nie dało się usunąć w toku postępowania dowodowego, co z kolei w myśl art. 5 § 2 k.p.k. obligowało Sąd Okręgowy do uniewinnienia go.

Prędkość, z jaką miał się rzekomo poruszać R. N. została ustalona na podstawie pomiaru dokonanego przez funkcjonariusza Policji laserowym miernikiem prędkości (...). Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest wartość dowodu w postaci wyników tego pomiaru. Zauważyć wobec tego należy, że Sądowi Okręgowemu znane są kwestie sporne dotyczące prawidłowości dokonywania pomiarów prędkości pojazdów za pomocą laserowego miernika prędkości typu (...). Liczne opinie ekspertów i biegłych, zarówno polskich jak i zagranicznych, m.in. z dziedziny pomiarów laserowych i ruchu ulicznego oraz technologii pomiaru prędkości pojazdów, poddają w wątpliwość poprawność dokonania pomiaru prędkości za pomocą ww. urządzenia. Z opinii tych wynika, iż za dokładnością takiego pomiaru przemawiają pewne zjawiska i sytuacje, które mają wpływ na wynik końcowy badania i z okoliczności tych osoby dokonujące czynności kontrolno-pomiarowych winny zdawać sobie sprawę. Biegli w swoich opiniach wspominają m.in. o zjawisku odbicia od lusterka, czy efekcie „poślizgu”. Mogą zaistnieć również sytuacje, że z uwagi na zbyt dużą ilość pojazdów poruszających się po danej trasie, zbyt daleką odległość między urządzeniem a pojazdem itp. pokazana przez owy miernik prędkość nie jest szybkością rzeczywistą, z jaką porusza się pojazd „namierzony”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że funkcjonariusze Policji dokonujący kontroli podali co prawda oszacowaną przez nich odległość, z jakiej dokonali pomiaru, nie jest to jednakże wystarczające dla poczynienia ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Okolicznością, której należy poświęcić szczególną uwagę w toku niniejszych rozważań jest ruch uliczny, jaki wówczas panował. I tak świadek P. D. (1) składając zeznania przed Sądem I Instancji nie potrafił udzielić konkretnej odpowiedzi co do natężenia ruchu, jakie było w tym czasie, co wynikało z upływu czasu od dnia kontroli. Stwierdził jednocześnie, że w jego ocenie z uwagi na godziny wieczorne to natężenie ruchu musiało być znikome. Odmienny pogląd w tym przedmiocie przedstawiał obwiniony, który od samego początku postępowania wyjaśniał, że ruch był duży. W ramach składanych wyjaśnień wskazał także, że zarówno przed nim jak i za nim jechały samochody, a on sam wykonywał manewr zmiany pasa ruchu ze środkowego na prawy, aby następnie wykonać manewr skrętu w prawo w ulicę, na której stała Policja. W związku z tym wyraził przekonanie, że stwierdzony pomiar prędkości nie dotyczył pojazdu kierowanego przez niego.

W ocenie Sądu Okręgowego w obliczu tak zgromadzonego materiału dowodowego nie można jednoznacznie stwierdzić, jakie było faktyczne natężenie ruchu drogowego w danym czasie. Co więcej, aby można było bezsprzecznie przypisać obwinionemu popełnienie zarzucanego mu czynu, zasadnym byłoby dokonanie ustaleń, jaka odległość dzieliła pojazd obwinionego od innych samochodów, a zwłaszcza pojazdu znajdującego się przed nim, odległość ta nie mogłaby być jednakże mniejsza niż 100 metrów. Powyższe ustalenie pozwoliłoby bowiem stwierdzić, czy laser skierowany na pojazd obwinionego nie dokonał błędu wskazania prędkości, z jaką się poruszał. Jak wskazano wcześniej, dokonane pomiary urządzeniem (...) nie są na tyle precyzyjne, aby można było bezsprzecznie uznać, że osoba „namierzana” przez funkcjonariusza Policji faktycznie poruszała się z prędkością wyświetloną przez wspomniany przyrząd do pomiaru prędkości. Wątpliwości zachodzą również w zakresie identyfikacji pojazdu, co ma istotne znaczenie przy wskazywaniu sprawcy wykroczenia. Prawidłowość takich pomiarów zależy od bardzo wielu czynników, których na obecnym etapie postępowania nie da się już zbadać. Z tego względu, Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie pojawiły się niedające się usunąć wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na korzyść R. N.. A tym samym, kierując się zasadą z art. 5 § 2 k.p.k. uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.