Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 5 kwietnia 2017r. R. A. został uznany za winnego tego, że w dniu w dniu 25 czerwca 2016r. w miejscowości T.przy ul. (...), w miejscu zamieszkania byłej żony K. A., podłożył urządzenie podsłuchowe w postaci dyktafonu marki O., w celu uzyskania informacji, co do których nie był uprawniony, tj. o przestępstwo z art. 267 § 3 k.k. i za to na mocy art. 276 § 3 k.k.w zw. z art. 276 § 1 k.k. skazany został na karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Jednocześnie na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. A. kwotę 1008 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru oraz zasądził na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych i art. 627 k.p.k. od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty i obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 70 zł.

Apelację od tego wyroku wywiódł oskarżony, który zaskarżył orzeczenie w całości zarzucając mu błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku. Wskazał, że poczynione ustalenia faktyczne oraz granice aktu oskarżenia nie uzasadniają przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 267 § 3 k.k. Zarzucił Sądowi Rejonowemu, że nie wziął pod uwagę dowodów przedłożonych przez oskarżonego, które w jego opinii w sposób jednoznaczny uzasadniają obawy oskarżonego „co do dobrostanu jego córki”. Dodatkowo skarżący stwierdził, że Sąd Rejonowy dopuścił dowody zawnioskowane przez oskarżycielkę posiłkową, które nie miały związku ze sprawą, przy czym odmówił przeprowadzenia podobnych dowodów zawnioskowanych przez oskarżonego. Jednocześnie oskarżony zarzucił Sądowi Rejonowemu pobieżne potraktowanie sprawy i wydanie wyroku wyłącznie w oparciu o twierdzenia oskarżycielki posiłkowej. Jednocześnie oskarżony zarzucił Sądowi pierwszej instancji osobisty stosunek do sprawy i brak bezstronności.

W oparciu o podniesione zarzuty R. A. wniósł o uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego.

W odpowiedzi na apelację oskarżonego pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniosła o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Apelacja okazała się bezzasadna. Wbrew jej wywodom sąd pierwszej instancji nie popełnił błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, ani też nie dopuścił się obrazy art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody, ocenione zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a stanowisko w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego należycie uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, wskazując jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów była rzetelna i wszechstronna, dlatego też Sąd Odwoławczy ją podziela. Argumenty podniesione w apelacji nie pozwoliły na skuteczne podważenie ustaleń sądu pierwszej instancji.

Podnosząc zarzut obrazy art. 7 kpk w odniesieniu do przeprowadzenia i oceny dowodu z zeznań świadka K. A. apelujący kwestionuje wiarygodność tego świadka i w konsekwencji prawidłowość dokonanych na ich podstawie ustaleń faktycznych. Zarzut ten jest chybiony – ocena zeznań ww. świadka przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie zawiera błędu. Wbrew wywodom skarżącego zeznania K. A. były spójne i konsekwentne w toku całego postępowania. Brak w nich jakichś nieścisłości czy rozbieżności. Podkreślić należy, że jej relacje w odniesieniu do szczegółów zdarzeniabyły niezmienne.Co istotne relację tego świadka w dużej mierze potwierdziły również wyjaśnienia samego oskarżonego i wreszcie zalegające w aktach sprawy nagranie zapisane na płycie CD. Wbrew argumentacji oskarżonego podnoszonej w wywiedzionym środku odwoławczym treść wypowiedzi pokrzywdzonej nie wskazuje na to, aby starała się obciążyć oskarżonego ponad miarę i „zaszkodzić mu” orazże stara się go fałszywie pomówić. Treść wskazanego wyżej nagrania wyklucza takie działanie pokrzywdzonej, albowiem potwierdza depozycje K. A., co też dodatkowo uwiarygadnia jej wersję zdarzenia.

Linia obrony oskarżonego sprowadzała się zaś do twierdzenia, że nie było jego zamiarem pozyskanie informacji, do której nie był uprawniony, a jego działanie spowodowane było troską o dobro dziecka. Nie ma on bowiem zaufania do K. A. jako osoby sprawującej opiekę nad dzieckiem.

Stwierdzić należy, że w sprawie nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności wskazujące na to, że zeznania pokrzywdzonej K. A. były tendencyjne i nastawione na bezpodstawne obciążenie oskarżonego, a złożona apelacja nie dostarczyła przekonujących argumentów, które byłyby w stanie skutecznie podważyć wiarygodność jej zeznań.

Ocena zeznań pokrzywdzonej i pozostałych dowodów dawała Sądowi Rejonowemu podstawę do przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie postawionego mu zarzutu. Sąd ten dokonał też prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod przepisy ustawy kwalifikujące czyn oskarżonego jako przestępstwo z art. 267 § 3 k.k.

Chybione również okazały się zarzuty apelacji skierowane do Sądu orzekającego, jakoby wydał kwestionowane orzeczenie przejawiając osobisty stosunek do rozpoznawanej sprawy, w sposób stronniczy, tym bardziej, że powyższe zarzuty w żaden sposób nie zostały doprecyzowane. Wypada wskazać, że o ile oskarżony miał wątpliwości co do bezstronności Sądu meriti, miał możliwość złożenia wniosku w trybie art. 42 § 1 k.p.k., z której to możliwości jednak nie skorzystał.

Faktem jest, że Sąd Rejonowy na rozprawach w dniu 24 marca 2017r. oraz w dniu 5 kwietnia 2017r. oddalił wnioski dowodowe oskarżonego, a to z uwagi na fakt, że okoliczności, które miały być udowodnione za pomocą opinii sądowo – psychologicznej sporządzonej na potrzeby postępowania III Nsm 809/16 oraz zdjęć ekranu telefonu nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Tę ocenę wniosków dowodowych oskarżonegoSąd Odwoławczy w pełni podzielił.

W związku z argumentacją zaprezentowaną w wywiedzionym przez oskarżonego w złożonym środku odwoławczym, zwrócić należy uwagę, że w toku rozpoznania sprawy VI K 644/16, przedmiotem procesu było ustalenie odpowiedzialności oskarżonego za zarzucony mu aktem oskarżenia czyn, w granicach skargi złożonej przez oskarżyciela publicznego. Sąd nie miał zatem możliwości badania odpowiedzialności innych osób za popełnione przez nie potencjalnie przestępstwa.

Zwrócić również należy oskarżonemu uwagę na brzmienie przepisu art. 422 § 2 k.p.k., zgodnie z którym we wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Stąd też w pełni uzasadnione było wezwanie oskarżonego do sprecyzowania czy złożony przez niego wniosek dotyczy całości czy części wyroku, a jeżeli części, to w jakim zakresie, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.

Jednocześnie wymierzając oskarżonemu za ten czyn karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu, że wysokość jednej stawki wynosi 10 zł Sąd Rejonowy miał w polu widzenia wszystkie ustawowe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., co powoduje, że orzeczona kara jest adekwatna tak do stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak i do stopnia zawinienia, jest zatem karą sprawiedliwą.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku. Na podstawie art. 636 §1 k.p.k.zasądzono od oskarżonego koszty procesu za postępowanie odwoławcze.