Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska- Łupina
Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2017 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko M. S., D. S., K. S., B. S., P. S., H. K., D. K., T. S.;

o wydanie i eksmisję

I.  nakazuje pozwanym M. S., D. S., K. S., B. S., P. S., D. K., T. S. aby wydali powodowi Gminie M. G. grunt położony przy ulicy (...) w G., obejmujący część działki nr (...) o powierzchni 0,0018 ha oraz część działki (...) o powierzchni 0,0431 ha, dla których Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...) zakreskowanych kolorem niebieskim (oznaczony literą A) i czerwonym (oznaczony literą B) na mapie do celów sądowych (karta 177 akt sprawy), sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. S., którą czyni integralną częścią niniejszego orzeczenia oraz nakazuje pozwanym oczyszczenie i opróżnienie terenu poprzez usunięcie posadowionych na nim obiektów przeznaczonych na cele mieszkalne i gospodarcze – w terminie 1 miesiąca od dnia złożenia pozwanym M. S., K. S., P. S., D. K., T. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

II.  upoważnia powoda Gminę M. G. do wykonania czynności opisanych w punkcie I niniejszego wyroku na koszt pozwanych M. S., D. S., K. S., B. S., P. S., D. K., T. S. – po upływie 1 miesiąca od dnia złożenia pozwanym M. S., K. S., P. S., D. K., T. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;;

III.  ustala, że pozwanym M. S., K. S., P. S., D. K., T. S. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów Gminy M. G.;

IV.  wstrzymuje wykonanie punktu I do czasu złożenia pozwanym M. S., K. S., P. S., D. K., T. S. przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

V.  ustala, że pozwanym D. S. i B. S. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego z zasobów Gminy M. G.;

VI.  oddala powództwo w stosunku do pozwanej H. K. i w pozostałym zakresie w stosunku do pozostałych pozwanych;

VII.  wzajemnie znosi koszty procesu pomiędzy stronami;

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielem nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), składającej się m.in. z działek nr (...) (poprzednio nr 255/48) i nr 798 (poprzednio nr 252/52), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(dowód: wydruk treści księgi wieczystej nr (...) k. 7-31)

W dniu 24 października 1997r. Gmina M. G. zawarła z I. S. umowę dzierżawy nr (...). Na mocy tej umowy powódka oddała I. S. w dzierżawę część działki nr (...) o powierzchni 315 m ² położonej w G. przy ul. (...) na cele rolnicze – na uprawy jednoroczne bez prawa czynienia nakładów o charakterze trwałym. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony. W związku ze śmiercią dzierżawcy, umowa dzierżawy wygasła z dniem 1 stycznia 2008r.

(dowód: umowa dzierżawy nr (...) k. 32-34, pismo z dnia 16 stycznia 2008r. k. 35)

W chwili zawarcia ww. umowy dzierżawy, na przedmiotowej działce posadowiony był już barak (składający się z jednego pokoju) oraz garaż, nadto działka była ogrodzona. W 1999r. do baraku wprowadzili się pozwani D. S. i M. S. z dziećmi. Pozwani dobudowali do istniejącego budynku pokój, kuchnię i łazienkę. Nadto, na cele mieszkalne został zaadaptowany garaż, w którym wykonano m.in. podłogę i okno. Pozwani podwyższyli też istniejące wcześniej ogrodzenie.

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego D. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanej H. K. płyta CD k. 137, zdjęcia k. 179-185, protokół z dnia 11 maja 2012r. k. 36-37)

W dniu 5 września 2008r. Gmina M. G. zawarła umowę dzierżawy nr (...) z synem zmarłej I. D. S.. Na mocy tej umowy powódka oddała w dzierżawę część działki nr (...) o powierzchni 315 m ² położonej w G. przy ul. (...) z przeznaczeniem na działkę przydomową na okres od 1 września 2008r. do 1 września 2011r. Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy dzierżawca zobowiązał się do:

a) nie dokonywania jakiejkolwiek zabudowy nieruchomości;

b) nie dokonywania trwałego grodzenia nieruchomości;

c) nie zamieszkiwania na nieruchomości;

d) nie meldowania siebie oraz osób trzecich na nieruchomości.

Wedle § 2 ust. 3 umowy dzierżawy, po zakończeniu dzierżawy, dzierżawca zobowiązał się do oczyszczenia i uporządkowania przedmiotu dzierżawy na własny koszt oraz usunięcia wszelkich przedmiotów połączonych bez względu na sposób powiązania ich z gruntem, w tym usunięcia nasadzeń. Zmiana przeznaczenia mogła nastąpić jedynie za uprzednią, pisemną zgodą wydzierżawiającego. Zgodnie z § 7 ust. 3 po zakończeniu okresu dzierżawy, dzierżawca zobowiązany był w terminie 14 dni, zwrócić wydzierżawiającemu przedmiot dzierżawy, na własny koszt i bez wezwania, w stanie o którym mowa w § 2 ust. 3. W przypadku niedopełnienia zobowiązania oczyszczenia i uporządkowania terenu, dzierżawca wyraża zgodę na dokonanie tych czynności przez wydzierżawiającego na koszt i ryzyko dzierżawcy, po bezskutecznym upływie terminu określonego w dodatkowym wezwaniu do oczyszczenia i uporządkowania terenu.

(dowód: umowa dzierżawy nr (...) k. 46-49)

We wrześniu 2009r. powódka zameldowała pozwanych na przedmiotowej nieruchomości. Nadto, już w toku niniejszego postępowania powódka zameldowała pod powyższym adresem także pozwanego T. S. (ur. (...)).

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego D. S. płyta CD k. 158, pismo powoda z dnia 18 lipca 2016r. k. 120)

Pismem z dnia 24 czerwca 2015r. powódka wezwała D. S. i M. S. do wydania ww. nieruchomości i wyznaczyła termin protokolarnego wydania działki na dzień 31 sierpnia 2015r. W wyznaczonym terminie pozwani nie stawili się, a działka nie została oczyszczona z nakładów i ruchomości.

(dowód: pismo powoda z dnia 24 czerwca 2015r. k. 50, pismo powoda z dnia 31 sierpnia 2015r. k. 51)

Aktualnie, pozwani zajmują część działki nr (...) (poprzednio 252/52) o powierzchni 0,0018 ha oraz część działki nr (...) (poprzednio 255/48) o powierzchni 0,0431 ha, zakreskowanych kolorem niebieskim (oznaczony literą A) i czerwonym (oznaczony literą B) na mapie do celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. S..

(dowód: protokół z oględzin k. 174, mapa dla celów sądowych k. 177, przesłuchanie pozwanego D. S. płyta CD k. 158, zdjęcia k. 179-185)

Pozwani D. S. i M. S. rozwiedli się w dniu 4 grudnia 2014r., lecz nadal zajmują przedmiotową nieruchomość. W jednym budynku poza D. S. i M. S. zamieszkują K. S. i B. S., natomiast drugi budynek jest zamieszkany przez P. S., D. K. i ich syna T. S.. Budynki mają dostęp do bieżącej wody i energii elektrycznej.

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego D. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego B. S. płyta CD k. 158, odpis skrócony aktu urodzenia T. S. k. 178)

Pozwana H. K. opuściła nieruchomość w listopadzie 2015r. i wyprowadziła się do syna. Na spornej nieruchomości nie pozostawiła żadnych swoich rzeczy.

(dowód: przesłuchanie pozwanej H. K. płyta CD k. 137)

Pozwana M. S. pracuje na podstawie umowy zlecenia jako sprzątaczka za wynagrodzeniem około 600 zł. Pozwana korzystała ze świadczeń pomocy społecznej w postaci zasiłków celowych. Pozwany D. S. z zawodu jest malarzem, pracuje dorywczo. Pozwany B. S. (ur. (...)) nie ma zawodu, przerwał naukę w szkole zawodowej, nie ma stałego zatrudnienia, czasem podejmuje się prac dorywczych. Pozwany P. S. (ur. (...)) pracuje na podstawie umowy zlecenia za wynagrodzeniem w wysokości 1.700 zł brutto, ponadto wraz z D. K. otrzymuje świadczenie z programu 500 + oraz świadczenia rodzinne. Pozwany jest niepełnosprawny (nie widzi na lewe oko). Pozwana K. S. (ur. (...)) jest uczennicą gimnazjum. Pozwana D. K. (ur. (...)) nie pracuje i nie ma żadnego wyuczonego zawodu.

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego D. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego B. S. płyta CD k. 158, przesłuchanie pozwanego P. S. płyta CD k. 188, zaświadczenia PUP k. 111, karta świadczeń MOPS k. 125-134)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz wezwanie instytucje i organy, dowodu z przesłuchania pozwanych M. S., D. S., B. S., P. S. i H. K. oraz dowodu z oględzin spornej nieruchomości.

W ocenie Sądu należało uznać za wiarygodne wszystkie dokumenty złożone do akt sprawy złożone przez powoda oraz wezwane organy, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania pozwanych. Zdaniem Sądu zeznania pozwanych są szczere, logiczne i nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego, korelują z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie, chociażby z dowodami z dokumentów czy dowodem z oględzin. Ponadto, zeznania te nie były kwestionowane przez stronę powodową.

Kwalifikacja prawna:

Podstawę prawną roszczenia powódki o wydanie spornej nieruchomości stanowi przepis art. art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

Podkreślić należy, iż przedmiotowa nieruchomość była przez pozwanych już od 1999r. wykorzystywana na cele mieszkalne, co było powódce wiadome jeszcze w czasie obowiązywania umowy dzierżawy. Gmina M. G. zameldowała bowiem pozwanych na przedmiotowej nieruchomości we wrześniu 2009r. Już w toku niniejszego postępowania powódka zameldowała T. S.. Powyższe okoliczności wskazują na to, że powódka wyraziła co najmniej dorozumianą zgodę na zamieszkiwanie pozwanych na spornej nieruchomości, mimo treści § 2 umowy dzierżawy ustanawiającego zakaz zamieszkiwania. Zważywszy, że właściciel gruntu jest jednocześnie organem meldunkowym, to należy przyjąć, że co najmniej w dacie złożenia wniosku o zameldowanie, powód posiadł wiedzę o zamieszkiwaniu pozwanych na spornej nieruchomości, a mimo to nie podjął żadnych działań, by się temu przeciwstawić, w szczególności nie wypowiedział im umowy dzierżawy. Stąd przyjąć należy, że powód akceptował taki stan rzeczy. W świetle powyższego nie można twierdzić, że pozwani dokonali samowolnego zajęcia znajdujących się na nieruchomości budynków. Skoro zatem, przedmiotowa nieruchomość służyła zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych pozwanych to w niniejszej sprawie znajdują także zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005r nr 31 poz. 266 z późn. zm.).

W świetle art. 222 § 1 k.c. przesłankami roszczenia windykacyjnego są:

1) własność podmiotu podnoszącego roszczenie;

2) faktyczne władanie rzeczą przez podmiot, przeciwko któremu kierowane jest roszczenie;

3) brak skutecznego względem właściciela uprawnienia do władania rzeczą, które przysługiwałoby osobie, która rzeczą faktycznie włada (por. M. Gutowski (red.) Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-44911, wydanie 1, 2016).

W ocenie Sądu wszystkie powyższe przesłanki zostały w niniejszej sprawie spełnione. Przede wszystkim, bezsporne było, że powódka Gmina M. G. jest właścicielem nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), składającej się m.in. z działek nr (...) (poprzednio nr 255/48) i nr 798 (poprzednio nr 252/52), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...). Okoliczności tej pozwani nie kwestionowali, a dodatkowo znajduje ona potwierdzenie w treści wpisów zawartych w dziale II. księgi wieczystej nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Gdyni. Nadto, nie było pomiędzy stronami sporu, że pozwani zajmowali część ww. działek na mocy umowy dzierżawy zawartej w dniu 5 września 2008r. Umowa została zawarta na czas oznaczony tj. do dnia 1 września 2011r. i nie została przedłużona. A zatem nie ulega wątpliwości, że aktualnie pozwani nie posiadają tytułu prawnego do dalszego zajmowania przedmiotowej nieruchomości. Jednocześnie, pozwani nie kwestionowali, że mimo wygaśnięcia stosunku prawnego dzierżawy, nieruchomość pozostaje w ich posiadaniu. Początkowo sporne było to, jakie fragmenty działek zostały przez pozwanych zajęte, gdyż pozwany D. S. kwestionował, by w posiadaniu jego i pozostałych pozwanych znajdowała się część nieruchomości opisana w pozwie. Na podstawie dowodu z oględzin Sąd ustalił, że we faktycznym władaniu pozwanych znajduje się obecnie jedynie część działki nr (...) (poprzednio 252/52) o powierzchni 0,0018 ha oraz część działki nr (...) (poprzednio 255/48) o powierzchni 0,0431 ha, zakreskowanych kolorem niebieskim (oznaczony literą A) i czerwonym (oznaczony literą B) na mapie do celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. S.. Ostatecznie, żadna ze stron nie kwestionowała zakresu władztwa pozwanych. W świetle powyższego, uznając, że powódka jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, zaś pozwani – mimo wygaśnięcia stosunku prawnego dzierżawy – nadal władają tą nieruchomością, powództwo o wydanie nieruchomości w stosunku do M. S., D. S., B. S., P. S., K. S., D. K. i T. S. – na mocy art. 222 § 1 k.c. – należało uwzględnić.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie sposób uznać, by żądanie zgłoszone przez powódki stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną (por: orzeczenie SN z 22.11.1994r. II CRN 127/94 niepublikowany; wyr. SN z 27.01.1999r. II CKN 151/98, wyrok SN z 22.03.2000r. I CKN 440/98). Sąd Najwyższy trafnie stwierdził w orzeczeniu z dnia 25 maja 1973r. III CRN 86/73, że zasady współżycia społecznego chronią wprawdzie przed nadużyciem prawa, ale nie mogą tego prawa w ogóle unicestwić. W szczególności przy żądaniu eksmisji mogą one jedynie powodować odroczenie eksmisji, a nie pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego w zupełności. W ocenie Sądu sytuacja życiowa pozwanych nie może w żadnym wypadku zostać uznana za szczególnie wyjątkową. Podkreślić bowiem należy, iż żadne z pozwanych nie jest obłożnie chore, pozwani funkcjonują samodzielnie w życiu codziennym, są w stanie zaspokoić swoje najpilniejsze potrzeby związane z bieżącym utrzymaniem. Dochody pozwanych w przeliczeniu na członka rodziny wprawdzie nie są wielkie, niemniej pozwalają im pokryć niezbędne wydatki.

Poza żądaniem wydania nieruchomości, powódka domagała się także nakazania pozwanym usunięcia budynków, ogrodzenia oraz wszelkich ruchomości znajdujących się na spornej nieruchomości w terminie trzech miesięcy od dnia uprawomocnienia wyroku, a także upoważnienia jej do zastępczego wykonania na koszt pozwanych w przypadku niewykonania ww. czynności we wskazanym terminie. Powództwo w tym zakresie podlegało częściowemu uwzględnieniu. Zważyć bowiem należy, że zgodnie z treścią § 2 ust. 3 umowy dzierżawy, po zakończeniu dzierżawy, dzierżawca zobowiązany był do oczyszczenia i uporządkowania przedmiotu dzierżawy na własny koszt oraz usunięcia wszelkich przedmiotów połączonych bez względu na sposób powiązania ich z gruntem, w tym usunięcia nasadzeń. Zgodnie z § 7 ust. 3 po zakończeniu okresu dzierżawy, dzierżawca zobowiązany był w terminie 14 dni, zwrócić wydzierżawiającemu przedmiot dzierżawy, na własny koszt i bez wezwania, w stanie o którym mowa w § 2 ust. 3. Jak stanowił § 7 ust. 4 umowy w przypadku niedopełnienia zobowiązania oczyszczenia i uporządkowania terenu, dzierżawca wyraża zgodę na dokonanie tych czynności przez wydzierżawiającego na koszt i ryzyko dzierżawcy, po bezskutecznym upływie terminu określonego w dodatkowym wezwaniu do oczyszczenia i uporządkowania terenu. Bezsporne pomiędzy stronami było, że mimo powyższego zobowiązania oraz skierowanego już na etapie przedprocesowym wezwania, na spornej nieruchomości nadal znajdują się dwa tymczasowe budynki mieszkalne oraz budynki gospodarcze, co zostało stwierdzone na podstawie dowodu z oględzin oraz w oparciu o przedłożoną przez pozwaną M. S. dokumentację fotograficzną. Podkreślić przy tym należy, iż w świetle przywołanych postanowień umowy dzierżawy na dzierżawcy spoczywał obowiązek nie tylko usunięcia budynków, urządzeń czy nakładów przez niego poczynionych, ale wszelkich przedmiotów połączonych z gruntem, a więc także tych, które istniały w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie przez pozwanych. Mając na uwadze powyższe, Sąd nakazał pozwanym oczyszczenie i opróżnienie terenu poprzez usunięcie posadowionych na nim obiektów przeznaczonych na cele mieszkalne i gospodarcze. Jednocześnie, Sąd wyznaczył pozwanym miesięczny termin na dokonanie powyższych liczony od dnia złożenia pozwanym M. S., K. S., P. S., D. K. i T. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Tym samym Sąd oddalił żądanie powoda o wyznaczenie trzymiesięcznego terminu liczonego już od dnia uprawomocnienia wyroku. Uwzględnienie roszczenia powoda w takim kształcie oznaczałoby pozbawienie pozwanych dachu nad główną i pozostawałoby w sprzeczności z ustaleniem o przyznaniu niektórym z pozwanych prawa do lokalu socjalnego. Gdyby bowiem uwzględnić żądanie powoda, to pozwani musieliby usunąć budynki mieszkalne jeszcze przed złożeniem przez Gminę M. G. oferty najmu lokalu socjalnego, co w praktyce oznaczałoby dla pozwanych bezdomność.

Nadto, na mocy art. 480 k.c. Sąd upoważnił powoda Gminę M. G. do wykonania ww. czynności związanych z oczyszczeniem i opróżnieniem terenu na koszt pozwanych po upływie zakreślonego pozwanym terminu.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, Sąd zobowiązany jest z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu. Zgodnie z przepisem ust. 4 art. 14 ww. ustawy obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3) obłożnie chorych, 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Z przepisu art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wynika, iż Sąd badając z urzędu przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu tym wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez te osoby z lokalu, oraz ich szczególną sytuację majątkową i rodzinną.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie istniały podstawy do przyznania lokalu socjalnego jedynie w stosunku do pozwanych M. S., K. S., P. S., D. K. i T. S.. Podkreślić bowiem należy, iż K. S. (ur. (...)) i T. S. (ur. (...)) są osobami małoletnimi, natomiast pozostali pozwani są rodzicami małoletnich sprawującymi nad nimi opiekę i wspólnie z nimi zamieszkującymi. Jednocześnie wskazać należy, że pozwani nie posiadają tytułu prawnego do innego lokalu. Niezależnie do powyższego, nawet, gdyby przyjąć, że pozwani samowolnie, wbrew właścicielowi zamieszkali na nieruchomości, za przyznaniem pozwanym lokalu socjalnego przemawiają zasady współżycia społecznego (art. 24 ustawy). Pozwani są bowiem rodzicami wychowującymi małoletnie dzieci i wyrzucenie ich na bruk pozostaje nie do pogodzenia z zasadami sprawiedliwości, a nadto w takim przypadku pozwani staliby się najpewniej beneficjentami pomocy społecznej. Pozwani nie posiadają wystarczających środków, by wynająć lokal na wolnym rynku, utrzymują się z niskich wynagrodzeń (przy czym zatrudnienie mają tylko M. S. i P. S.) oraz świadczeń rodzinnych. W związku z powyższym skoro wskazani pozwani spełniają przesłankę obligatoryjną o jakiej mowa w art. 14 ust. 4 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, to Sąd zobowiązany był do ustalenia im uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, zaś na podstawie art. 14 ust. 6 wyżej cytowanej ustawy, Sąd nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Natomiast w stosunku do pozwanych D. S. i B. S. Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw, do przyznania im prawa do lokalu socjalnego. Pozwani nie spełniają żadnej z przesłanek ustawowych, a nadto przyznanie im lokalu nie znajduje uzasadnienia w świetle zasad współżycia społecznego. Obaj pozwani są dorosłymi, zdrowymi mężczyznami i nie ma żadnych przeszkód, by podjęli pracę celem zapewnienia sobie tytułu prawnego do innego lokalu na wolnym rynku. Z zeznań M. S. wynika też, że jej były mąż uzyskuje dochody z prac dorywczych.

W całości natomiast Sąd oddalił powództwo w stosunku do H. K., albowiem pozwana nie zamieszkuje na przedmiotowej nieruchomości, nie pozostawiła na niej żadnych swoich rzeczy, a nadto nie była stroną umowy dzierżawy i w związku z tym nie spoczywał na niej obowiązek oczyszczenia i opróżnienia terenu. Stąd na mocy art. 222 k.c. a contrario Sąd orzekł jak w pkt VI.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. i wzajemnie zniósł koszty pomiędzy stronami. Zważyć bowiem, że powód przegrał sprawę w części, albowiem pierwotnie domagał się wydania gruntu o powierzchni 0,1937 ha (tj. 1.937 m2), podczas gdy uwzględnieniu podlegało roszczenie w zakresie 0,0449 ha.