Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

I oddala powództwo

II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5417, zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 572/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (w dalszej części: Bank) wniósł o zasądzenie od M. W. kwoty 99.075,84 zł wraz z odsetkami umownymi od dnia 7 czerwca 2016 r. do dnia 2 czerwca 2017 r. w kwocie 11.234,57 zł oraz dalszymi od dnia 3 czerwca 2017 r do dnia zapłaty. Nadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i kosztami odpisów pełnomocnictw w wysokości 1,23 zł.

W uzasadnieniu podał, że pozwanego M. W. łączyła od 15 lutego 2006 r. z Bankiem umowa nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...).
W związku z wypowiedzeniem przedmiotowej umowy Bank domaga się zapłaty przysługującej mu z tego tytułu należności. W wyjaśnieniu dochodzonej pozwem kwoty, strona powodowa wskazała, że składa się na nią suma niespłaconego kapitału w wysokości 99.075,84 zł wraz z odsetkami umownymi od dnia 7 czerwca 2016 r. do dnia 2 czerwca 2017 r. w kwocie 11.234,57 zł oraz dalszymi od dnia 3 czerwca 2017 r do dnia zapłaty. /k. 3-6, 50/

Nakazem zapłaty z dnia 28 sierpnia 2017 r. wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości. /k. 36/

Pozwany M. W. zaskarżył nakaz zapłaty w całości sprzeciwem domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł, że strona powodowa nie udowodniła zasadności roszczenia. Zanegował bowiem, aby umowa została skutecznie mu wypowiedziana. /k. 45, 68, 159/

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 lutego 2006 r. M. W. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...), na mocy której Bank wydał mu kartę uprawniającą do transakcji płatniczych w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie i regulaminie. Limit kredytu został ustalony na kwotę 100.000 zł (§ 1 ust. 1 pkt 1 umowy).

Zgodnie z § 7 ust. 1 umowy M. W. zobowiązał się do spłaty zadłużenia z tytułu używania karty w sposób i w terminie określonym w Regulaminie.

W § 19 ust. 1 umowy wskazano, że Bank może wypowiedzieć z zachowaniem 1 miesiąca (30 dni) umowę tylko z ważnych powodów, w szczególności gdy posiadacz/użytkownik karty rażąco naruszał postanowienia Regulaminu lub umowy, bądź też w przypadku utraty przez niego zdolności kredytowej.

W ust. 2 § 19 określono nadto, że wypowiedzenie umowy przez Bank może nastąpić w przypadku, gdy posiadacz karty zalega ze spłatą dwóch minimalnych kwot do zapłaty, przy czym w opisanym przypadku wypowiedzenie powinno być poprzedzone wezwaniem do zapłaty w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy.

(dowód: umowa o kartę kredytową z załącznikami – k. 51-57)

M. W. nie uregulował w terminach określonych w wyciągach operacji na karcie kredytowej za miesiąc czerwiec – wrzesień 2016 r. minimalnych kwot spłaty. Zaległa minimalna kwota do zapłaty na dzień 8 lipca 2016 r. wynosiła 8.732,12 zł; na dzień 8 sierpnia 2016 r. - 13.509,41 zł i na dzień 9 września 2016 r. - 18.502,71 zł. Kwota całkowitego zadłużenia pozwanego na dzień 9 września 2017r. wyniosła 102.438,64 zł.

Informacje dotyczące rozliczeń operacji na karcie kredytowej były wysyłane przez Bank na adres zamieszkania pozwanego, tj. ul. (...) w D..

(dowód: wyciąg z rachunku karty kredytowej pozwanego k. 75-156; pismo pozwanego k. 58)

Bank (...) S.A. w piśmie z dnia 12 września 2016 r. skierował do pozwanego na adres jego zamieszkania przy ul. (...) w D. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o wydanie i używanie karty kredytowej (...). za dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia z powodu negatywnej oceny jego zdolności kredytowej.

(dowód: pismo z dnia 12.09.2016 r. k. 167; dowód wysłania k. 71-72, k. 177v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W sprawie poza sporem pozostawała okoliczność, że strony łączyła umowa z dnia 9 lutego 2006 r. nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...).

Powód dochodził zapłaty kwoty 99.075,84 zł wraz z odsetkami umownymi z tytułu wykonania przedmiotowej umowy, pozwany zaś kwestionował fakt jej skutecznego wypowiedzenia.

W związku z zarzutami strony pozwanej na wstępie i dla porządku wskazać należy, że stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar wykazania faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Konsekwencją procesową niewykazania przez stronę prawdziwości określonych twierdzeń mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy jest zaś niemożność oparcia na nich sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyr. SN z 17.12.1996 r., I CKU 45/96, OSN 1997, Nr 6–7, poz. 76) .

W świetle powyższego stwierdzić wypada, że ostatecznie powodowy Bank nie sprostał ciężarowi udowodnienia faktów, z których wywodził korzystne dla siebie skutki prawne. Wprawdzie przedstawił poświadczoną za zgodność w trybie art. 129 § 2 k.p.c. treść umowy nr (...), jak też zestawienie operacji wykonanych przez pozwanego kartą kredytową w latach 2010-2016, tym niemniej zignorował – w świetle zarzutu strony przeciwnej - konieczność udowodnienia zachowania właściwej dla łączącej strony umowy i zgodnej z nią procedury wypowiedzenia umowy z dnia 9 lutego 2006 r. W ocenie powoda okoliczność tę potwierdzać miało pismo z dnia 12 września 2016 r. (k. 167, 177v) zawierające oświadczenie Banku o wypowiedzeniu umowy o wydanie i używanie karty kredytowej za dwumiesięcznym okresem z powodu negatywnej oceny zdolności kredytowej M. W., które wysłano 14 września 2016 r. na adres jego zamieszkania w miejscowości D. (k. 71,72, 177v).

Nie negując wskazanych okoliczności, które znalazły potwierdzenie w okazanych na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 r. oryginałach dokumentów, nie można jednak zgodzić się z twierdzeniem o dochowaniu przez powoda pozostałych warunków wypowiedzenia określonych w § 19 łączącej strony umowy, koniecznych dla stwierdzenia jego skuteczności. Zgodnie z ust. 2 i 3 tego paragrafu wypowiedzenie umowy przez Bank powinno bowiem nastąpić za jednomiesięcznym terminem po uprzednim wezwaniu pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni zaległości w postaci dwóch minimalnych kwot do zapłaty. W związku z zanegowaniem przez pozwanego otrzymania przedmiotowego wezwania, po stronie powodowej powstała procesowa powinność dowiedzenia swej racji w omawianym zakresie. W ocenie Sądu powód nie sprostał powyższemu obowiązkowi. Załączył bowiem do akt wyłącznie pismo wygenerowane z systemu teleinformatycznego Banku datowane na dzień 5 stycznia 2018 r., z którego wynika, że w terminie 14 dni pozwany winien zapłacić 4.699,03 zł z tytułu nieuiszczenia do dnia 10 lipca 2016 r. minimalnej kwoty do zapłaty, zaś brak wpłaty może spowodować wypowiedzenie umowy (k. 171). Istotne jest to, że dane zawarte w tymże piśmie pozostają w opozycji do informacji wynikających z niekwestionowanych przez stronę przeciwną wyciągów operacji bankowych na karcie kredytowej pozwanego, z których wynika, że na dzień 8 lipca 2016 r. kwota minimalna do zapłaty wynosiła nie 4.699,03 zł a 8.732,12 zł (k. 154). W świetle danych z wyciągów, przy uwzględnieniu warunków określonych w § 19 ust. 2 umowy nr (...), niezrozumiałym jest zatem wystosowanie przez Bank wezwania do zapłaty 4.699,03 zł, i to w terminie nie 7, lecz 14 dni. Z tego też względu nie sposób nie zgodzić się z pozwanym, że treść wygenerowanego pisma budzi poważne wątpliwości pod względem jego rzetelności. Tym bardziej, że nie sposób jednoznacznie i ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, kiedy faktycznie ono powstało. Za nieprzekonującą Sąd uznał argumentację strony powodowej - zwłaszcza przy jednoczesnej deklaracji dysponowania oryginałem dokumentu (zob. k. 178) - jakoby widniejąca na piśmie data „05 stycznia 2018r.” odzwierciedlała jedynie moment jego wydruku z systemu. Dysponując oryginałem pisma powód miał wszak możliwość wyjaśnienia wskazanej wątpliwości - tak jak to np. uczynił z pismem dotyczącym wypowiedzenia znajdującym się na karcie 167 akt sprawy - czego jednak zaniechał. W tej też sytuacji konsekwentnie przyjąć należało, że procesowo obciążają go negatywne konsekwencje takich zaniechań.

Na marginesie jedynie zwrócić wypada uwagę, że w piśmie na karcie 167 akt sprawy, które również nie stanowi oryginału, widnieje data „12 września 2016 r.” odpowiadająca rzeczywistemu momentowi jego powstania.

Sąd uznał nadto, że brak jest podstaw do zaaprobowania tezy strony powodowej o doręczeniu pozwanemu, przy zachowaniu reguł z art. 61 § 1 k.c., wezwania do zapłaty z karty 171. Zdaniem Sądu załączony do akt częściowy wydruk książki zawierającej listę nadawczą Banku z dnia 11 lipca 2016 r. wraz z wydrukiem technicznym ze strony urzędu pocztowego (k. 172-176, 178) dowodzi wyłącznie faktu wysłania pozwanemu na adres jego zamieszkania przesyłki listowej. Nie świadczy jednak, że przesyłkę tę stanowiło wezwanie do zapłaty spełniające wymogi § 19 ust. 2 umowy nr (...).

Na tym tle twierdzenia powoda odnośnie skutecznego wypowiedzenia pozwanemu umowy z dnia 9 lutego 2006 r. nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...)jawią się nieudowodnionymi. Sam fakt doręczenia pozwanemu pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, bez jednoczesnego zachowania pozostałych, wynikających z umowy łączącej strony, koniecznych warunków wypowiedzenia, nie może przemawiać za słusznością stanowiska Banku, będącego wszak profesjonalistą zawodowo trudniącym się sprzedażą instrumentów płatniczych. To bank winien bowiem jako instytucja wysokiego zaufania gromadzić dokumentację, doniosłą przecież z punktu widzenia rozwiązania umowy z najwyższą starannością, gwarantującą stronie z założenia słabszej możliwość weryfikacji czynności prowadzących do zerwania tejże umowy, co szerszego uzasadnienia nie wymaga

Na marginesie jedynie podnieść należy, że nie mogło także odnieść skutku zapatrywanie strony powodowej, jakoby oświadczenie o wypowiedzeniu umowy dotarło do M. W. najpóźniej z chwilą doręczenia mu pozwu w niniejszej sprawie (k. 70). Zwrócić trzeba bowiem uwagę, że K. N. - autorka pozwu - nie miała umocowania do samodzielnego składania oświadczeń woli o wypowiadaniu umów dotyczących wierzytelności Banku (k. 9).

Reasumując, strona powodowa nie zaoferowała dowodów, z których wynikałaby zasadność jej roszczenia. Dlatego Sąd, na podstawie art. 6 k.c. i 232 k.p.c. oddalił powództwo w całości, o czym orzekł w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. mając na uwadze fakt, że pozwany wygrał proces w całości. Zasądził tym samym od strony powodowej na jego rzecz kwotę 5.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą złożyła się kwota 5.400 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wysokość kosztów zastępstwa prawnego została ustalona w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1667 ze zm.)