Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2013 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Grzegorz Kosowski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Bernadety Bartkowiak-Soi

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 IX, 24 X i 26 XI 2013 roku sprawy

V. T.z d. T.,

córki M. i J. z d. W.,

urodzonej w dniu (...) w J.,

oraz E. H. z d. I.,

córki A.i J.z d. S.,

urodzonej w dniu (...) w J.,

oskarżonych o to, że:

1.  w dniu 21 I 2008 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem, doprowadziły (...)S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.100 złotych w ten sposób, że V. T.przekazała E. H.nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów, z którego wynikało, że E. H.zatrudniona jest w firmie Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)na stanowisku zastępca kierownika z wynagrodzeniem miesięcznym brutto z ostatnich trzech miesięcy w kwocie 3.000 złotych na czas nieokreślony, gdzie w rzeczywistości wymieniona była zatrudniona na stanowisku kasjer-sprzedawca z wynagrodzeniem miesięcznym brutto w kwocie 936 złotych na czas określony do dnia 31 XII 2015 roku, a następnie E. H.tak uzyskane zaświadczenie przedłożyła w banku uzyskując kredyt w kwocie 40.100 złotych wprowadzając tym samym pracownika banku w błąd, co do prawdziwych danych zawartych w tym dokumencie i możliwości spłaty kredytu, przy czym dokument ten miał istotne znaczenie dla przyznania kredytu, czym działały na szkodę Banku (...) S.A.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś w stosunku do E. H. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  w dniu 17 XI 2008 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem, doprowadziły (...) Kasę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 24.000 złotych w ten sposób, że V. T.przekazała E. H.nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów, z którego wynikało, że E. H.zatrudniona jest w firmie Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)na stanowisku zastępca kierownika z wynagrodzeniem miesięcznym brutto z ostatnich trzech miesięcy w kwocie 2.100 złotych na czas nieokreślony, gdzie w rzeczywistości wymieniona była zatrudniona na stanowisku kasjer-sprzedawca z wynagrodzeniem miesięcznym brutto w kwocie 1.126 złotych na czas określony do dnia 31 XII 2015 roku, a następnie E. H.tak uzyskane zaświadczenie przedłożyła w (...)uzyskując pożyczkę w kwocie 24.000 złotych wprowadzając tym samym pracownika (...)w błąd, co do prawdziwych danych zawartych w tym dokumencie i możliwości spłaty pożyczki, przy czym dokument ten miał istotne znaczenie dla przyznania kredytu, czym działały na szkodę (...)we W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś w stosunku do E. H. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  uznaje oskarżone V. T. i E. H. za winne popełnienia zarzucanych im czynów, opisanych w punktach 1 i 2 części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż V. T. w obu wypadkach poświadczyła nieprawdę, wystawiając zaświadczenie o zatrudnieniu dla E. H., zaś ta ostatnia dwukrotnie posłużyła się następnie takim poświadczeniem nieprawdy, przy przyjęciu, iż kwotę kredytu, o którym mowa w pkt 1, oskarżone podzieliły między siebie oraz, że działały one czynem, opisanym w punkcie 1 na szkodę (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce w W., to jest występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec V. T. oraz z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec E. H., przyjmując, iż stanowiły one elementy ciągu przestępstw i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza: V. T. karę roku pozbawienia wolności, a E. H. karę 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okresy próby wynoszące po 4 ( cztery ) lata dla każdej z nich;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k., zobowiązuje oskarżone w okresie próby do podjęcia stałej pracy zarobkowej;

IV.  na podstawie art. 72 § 2 k.k., zobowiązuje oskarżoną V. T.do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz (...) (...)kwoty 20.000 ( dwudziestu ) tysięcy złotych, a na rzecz (...)w G.kwoty 15.000 ( piętnastu tysięcy ) złotych, obu w terminie 3 ( trzech ) lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, zaś E. H.do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz (...) (...)kwoty 12.043,98 złotych ( dwunastu tysięcy czterdziestu trzech złotych i dziewięćdziesięciu ośmiu groszy ), a na rzecz (...)w G.kwoty 6.551,18 złotych ( sześciu tysięcy pięciuset pięćdziesięciu jeden złotych i osiemnastu groszy ), obu w terminie 3 ( trzech ) lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia;

V.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca (...)S.A. w W.dokumentację, znajdującą się na k. 143 akt sprawy, zaś (...)w G.dokumentację, znajdującą się na k. 106 akt sprawy;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżone od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 745/13

UZASADNIENIE

W 2008 roku E. H. była zatrudniona przez V. T., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe w J.. W styczniu tego roku uzgodniły, iż E. H. zaciągnie kredyt, którego kwotę otrzyma jej pracodawczyni, zobowiązana następnie do spłaty rat. V. T. wystawiła dla swojej pracownicy zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach, w którym zapisała, że jest ona zatrudniona na czas nieokreślony, jako zastępca kierownika z miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 3.000 złotych. E. H., która wówczas zarabiała 936 złotych na miesiąc, pracując jako kasjer-sprzedawca, na podstawie umowy na czas określony do 31 grudnia 2015 roku, przedstawiła to zaświadczenie wraz z wnioskiem o udzielenie kredytu w (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce w W. i uzyskała 21 stycznia 2008 roku kredyt w wysokości 40.100 złotych. Większość z tej kwoty przekazała V. T., część przeznaczyła na spłatę swojego wcześniejszego zobowiązania.

W listopadzie 2008 roku V. T.uzgodniła z E. H., iż ta zaciągnie pożyczkę, którą przekaże w całości pracodawczyni, a ta będzie regulowała należne raty. 17 listopada 2008 roku V. T., przedkładając zaświadczenie o zarobkach, wystawione przez V. T., zaciągnęła w (...)we W.pożyczkę w kwocie 24.000 złotych. Z zaświadczenia wynikało, iż zarabia 2.100 złotych na stanowisku zastępcy kierownika, będąc zatrudnioną na czas nieokreślony, podczas gdy faktycznie wówczas uzyskiwała zarobki w wysokości 1.126 złotych, pracując jako kasjer-sprzedawca na podstawie umowy na czas określony. Całość kwoty pożyczki trafiła do V. T..

( dowód: wyjaśnienia E. H. k. 150-151, 178-180, 182-184 i 244,

częściowo wyjaśnienia V. T. k. 154-155, 173-175 i 244-245,

zeznania L. D. k. 56-59 i 250-251,

zeznania J. F. k. 94-96 i 251,

zeznania R. P. k. 118-119,

kopie dowodów wpłaty k. 7-16,

kopia świadectwa pracy k. 18,

kopie pism k. 19 i 21,

kopia zaświadczenia o wysokości zarobków k. 20,

kopia umowy o pracę, aneks i rozwiązanie k. 22-24,

informacja ZUS k. 73,

informacja k. 99-105,

umowa z załącznikami k. 106,

zestawienie spłat k. 124-127,

umowa z załącznikami k. 143,

zapis rozmowy k. 260-263 )

E. H. ani V. T. nie były dotąd karane za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 160-161 )

E. H. w toku postępowania przyznawała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. W czasie śledztwa wyjaśniła, iż do wzięcia kredytu namówiła ją V. T., to ona również wybrała bank, który miał go udzielić. Wystawiła oskarżonej zaświadczenie o zatrudnieniu, w którym nieprawdziwie zapisano wysokość zarobków, kwotę kredytu przelano na jej konto. Ona miała spłacać raty i początkowo tak czyniła. Po pewnym czasie namówiła E. H., aby zawarła kolejną umowę - pożyczki. Znowu wyposażyła ją w zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach. Kwotę pożyczki E. H. przekazała jej zaraz po tym, jak ją otrzymała. Do końca 2009 roku raty wynikające z obu umów były spłacane przez V. T., następnie jednak zaprzestała ona regulowania tych należności. Przed Sądem oskarżona dodała, iż w 2008 roku mieszkała z rodziną, a potem z konkubentem, zarabiała ponad 900 złotych, nie byłaby w stanie samodzielnie spłacać rat obu zobowiązań.

V. T. początkowo nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Następnie jednak przyznała się do ich popełnienia i wyjaśniła, iz wystawiła dla współoskarżonej dwa niezgodne z prawdą zaświadczenia o zatrudnieniu. Udostępniła jej też konto własne i męża do dokonywania spłat rat.

Sąd dał wiarę w całości wyjaśnieniom E. H. i częściowo wyjaśnieniom V. T.. Są one zgodne i spójne z innymi dowodami co do tego, iż oskarżone uzgadniały, że pierwsza z nich zaciągnie w 2008 roku dwa kolejne zobowiązania, że przedstawi przy zawieraniu umów zaświadczenia o swoim zatrudnieniu przez V. T., których treść będzie niezgodna z prawdą, że spłaty zobowiązań będą dokonywane częściowo z konta tej oskarżonej i jej męża. Brak jest dowodów przeciwnych ich wyjaśnieniom w tej części, nie ma innych powodów, by podważać ich wiarygodność w tym zakresie.

Co do pozostałych kwestii, Sąd oparł ustalenia faktyczne na wyjaśnieniach E. H., odmawiając wiary odmiennym twierdzeniom drugiej z oskarżonych. Twierdzenia kobiety, która zawierała kolejne zobowiązania, są zgodne z innymi dowodami, jak również z zasadami doświadczenia życiowego. Dokumenty w postaci dowodów i zestawień wpłat wskazują, iż kwoty na poczet rat często pochodziły z konta V. T. lub jej męża. Żadnego uzasadnienia nie miałoby dokonywanie przez E. H. spłaty zobowiązań w ten sposób, gdyby czyniła to z własnych środków. W szczególności nie miałaby powodu, by wykorzystać do tego konto bankowe D. T.. Przekazywanie części środków na spłatę zobowiązań z tych rachunków dowodzi, że faktycznie dokonywali ich małżonkowie T., nie zaś E. H.. Należy za wiarygodne uznać jej twierdzenia, iż tak właśnie uzgodniła ze współoskarżoną, gdyż to V. T. i jej mąż mieli być beneficjentami udzielanych przez pokrzywdzone podmioty finansowań.

Porównanie wysokości zarobków, uzyskiwanych w 2008 roku przez E. H. z kwotą rat, jakie były uiszczane co miesiąc przy regulowaniu zobowiązań również wskazuje, iż to nie ta oskarżona regulowała owe należności. Zupełnie nielogiczne byłoby zaciągnięcie przez nią kredytu i pożyczki, a następnie uiszczanie przez dłuższy czas rat z kwot w ten sposób uzyskanych. Nie odniosłaby ona wówczas żadnej korzyści, a musiałaby wpłacić pokrzywdzonym podmiotom sumę wyższą, niż od nich otrzymana. Jeżeli natomiast kredyt i pożyczka posłużyłyby jej na spłatę bieżących, innych zobowiązań, to nie byłaby w stanie, nie dysponując majątkiem i otrzymując jedynie około 900 złotych miesięcznie z tytułu wynagrodzenia, regularnie spłacać wymaganych rat. Oczywistym jest zatem, iż były one regulowane z innych źródeł. Postępowanie dowodowe doprowadziło do ujawnienia jedynie jednej możliwości w tym zakresie - uiszczania należności przez V. T. i jej męża.

Zapis rozmowy, prowadzonej przez D. T. z córką E. H. jedynie potwierdza prawidłowość przedstawionych wcześniej wniosków. Mąż V. T. przyznał wówczas, iż co najmniej część z kwoty kredytu i pożyczki trafiła do niego i żony, że zobowiązani są oni do spłaty rat. Jest to zgodne z wyjaśnieniami E. H. oraz z innymi, powołanymi wyżej dowodami. Przeprowadzeniu tego dowodu nie stoi na przeszkodzie fakt, iz D. T. odmówił składania zeznań w niniejszym postępowaniu - oświadczenia w czasie omawianej rozmowy padały nie przed organem procesowym, lecz w czasie prywatnej rozmowy. L. D. nie mogła wówczas mieć zamiaru wykorzystania nagrania w postępowaniu karnym - rozpoczęło się ono dopiero w następnym roku, bez jej inicjatywy. Stąd nie ma tu zastosowania zakaz dowodowy, wynikający z art. 186 § 1 k.p.k.

Z tych powodów za niewiarygodne uznano wyjaśnienia V. T.. Twierdząc, iż jedynie pomagała znajomej w uzyskaniu finansowania i przekazywaniu rat, starała się odsunąć od siebie pełną odpowiedzialność za zarzucany czyn, w tym jego konsekwencje finansowe.

Za wiarygodne uznano zeznania świadków: L. D., J. F. i R. P.. Zgodnie z pozostałymi dowodami podawali oni znane sobie okoliczności zdarzeń, opisanych w zarzutach. Brak było powodu, aby pracownicy pokrzywdzonych podmiotów, niezainteresowani rozstrzygnięciem w sprawie, zupełnie obcy dla oskarżonych, chcieli niezgodnie z prawdą przytoczyć znane sobie fakty. L. D. nie twierdziła natomiast, iz była świadkiem zaciągania przez matkę zobowiązań, czy uzgodnień czynionych przy tej okazji przez oskarżone. Podawała, że informacje na ten temat miała z relacji innych osób - oskarżonych i D. T.. Jej twierdzenia były zgodne z wyjaśnieniami E. H..

Ustalenia,w zakresie stanu zdrowia psychicznego V. T. czyniono w oparciu o opinię biegłych psychiatrów. Sporządzono ją po bezpośrednim badaniu oskarżonej. Jest jasna, pełna i wewnętrznie spójna. Rzetelność opracowania nie była podważana przez strony.

Ustalenia faktyczne w sprawie oparto też na dowodach z dokumentów: kopii dowodów wpłaty, kopii świadectwa pracy, kopii pism, kopii zaświadczenia o wysokości zarobków, kopii umowy o pracę, aneksu i rozwiązania, informacji ZUS, informacji, umów z załącznikami, zestawienia spłat, zapisu rozmowy oraz danych o karalności oskarżonych. Poza zaświadczeniami o zatrudnieniu E. H., wykorzystanymi w czasie starań o kredyt i pożyczkę, wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana w toku postępowania. Okoliczności powstania tych zaświadczeń wynikają natomiast z innych dowodów, zgodnych w tym zakresie.

V. T.przyznała, iż to ona w styczniu i listopadzie 2008 roku wystawiła zaświadczenia dla E. H., w których niezgodnie z prawdą zapisała dane odnośnie jej zatrudnienia, a które miały być następnie wykorzystane w staraniach o kredyt i pożyczkę. Inne dowody pozwoliły na ustalenie, iż oskarżona korzystała następnie z pozyskanych w ten sposób środków. E. H.potwierdziła natomiast, iż zaciągnęła 21 stycznia 2008 roku kredyt w (...) S.A.Spółka Akcyjna Oddział w Polsce w W., a 17 listopada 2008 roku pożyczkę w (...)we W.za pomocą wspomnianych zaświadczeń. Sprawstwo oskarżonych w odniesieniu do zarzucanych im czynów nie budziło zatem wątpliwości.

Sąd ustalił, iż oskarżone porozumiały się przed 21 stycznia 2008 roku, iż V. T., prowadząca działalność gospodarczą, wystawi E. H. zaświadczenie o zatrudnieniu, zawierające nieprawdziwe informacje, w oparciu o które ta ostatnia zawrze umowę kredytu, kwotą którego następnie obie się podzielą. Oskarżone dążyły do wzbogacenia się, a więc działały w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Ustaliły one, że za pomocą zaświadczenia wprowadzą w błąd udzielającego kredyt, co do sytuacji majątkowej E. H. i w ten sposób doprowadzą pokrzywdzony podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - udzielenia finansowania. Wypełniły w ten sposób znamiona z art. 286 § 1 k.k. Przedstawione przez E. H. zaświadczenie miało istotne znaczenie dla rozpoznania jej wniosku o kredyt. Zachowanie oskarżonych wypełniało więc również znamiona z art. 297 § 1 k.k. V. T., jako pracodawca, była uprawniona do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu - użyte następnie w czynnościach prawnych zyskało ono status dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k. Było nierzetelne - poświadczało nieprawdę. Ten aspekt działania V. T. wypełniał więc znamiona z art. 271 § 3 k.k. E. H. natomiast przedstawiła owo zaświadczenie, posługując sie nim. Oznacza to, iż wypełniła znamiona z art. 273 k.k.

W omawianym zakresie oskarżone uzgodniły plan działania, podzieliły się rolami - udział każdej z nich był kluczowy dla powodzenia całego zamiaru - ustaliły również, jak razem wykorzystają kwotę kredytu. W odniesieniu do tego czynu działały zatem wspólnie i w porozumieniu.

W ten sam sposób oceniono zachowania oskarżonych, związane z uzyskaniem przez E. H.w dniu 17 listopada 2008 roku pożyczki z (...)we W.. Podmiot ten w zakresie udzielania podobnego finansowania działa na tej samej zasadzie, co bank, a więc jego działalność chroniona jest przez art. 297 § 1 k.k. Również w tym zakresie, z tych samych, co poprzednio powodów przyjęto, iż oskarżone działały wspólnie i w porozumieniu.

Oskarżone w czasie omawianych czynów nie znajdowały się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby ich swobodę działania lub podejmowania decyzji. Nie zaburzał jej stan zdrowia psychicznego V. T., co wynika z opinii biegłych psychiatrów. Wina oskarżonych nie budziła zatem wątpliwości.

Z podanych powodów Sąd uznał oskarżone za winne tego, że:

- w dniu 21 stycznia 2008 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem, doprowadziły (...)S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.100 złotych w ten sposób, że V. T.sporządziła i przekazała E. H.stanowiące poświadczenie nieprawdy nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów, z którego wynikało, że E. H.zatrudniona jest w firmie Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)na stanowisku zastępca kierownika z wynagrodzeniem miesięcznym brutto z ostatnich trzech miesięcy w kwocie 3.000 złotych na czas nieokreślony, gdzie w rzeczywistości wymieniona była zatrudniona na stanowisku kasjer-sprzedawca z wynagrodzeniem miesięcznym brutto w kwocie 936 złotych na czas określony do dnia 31 XII 2015 roku, a następnie E. H.tak uzyskanym zaświadczeniem posłużyła się w ten sposób, że przedłożyła w banku uzyskując kredyt w kwocie 40.100 złotych wprowadzając tym samym pracownika banku w błąd, co do prawdziwych danych zawartych w tym dokumencie i możliwości spłaty kredytu, przy czym dokument ten miał istotne znaczenie dla przyznania kredytu, po czym kwotą kredytu oskarżone następnie się podzieliły, czym działały na szkodę (...) S.A.Spółka Akcyjna Oddział w Polsce w W.;

- w dniu 17 listopada 2008 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem, doprowadziły Południowo Zachodnią Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo-Kredytową do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 24.000 złotych w ten sposób, że V. T.sporzadziła i przekazała E. H.stanowiące poświadczenie nieprawdy, nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów, z którego wynikało, że E. H.zatrudniona jest w firmie Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)na stanowisku zastępca kierownika z wynagrodzeniem miesięcznym brutto z ostatnich trzech miesięcy w kwocie 2.100 złotych na czas nieokreślony, gdzie w rzeczywistości wymieniona była zatrudniona na stanowisku kasjer-sprzedawca z wynagrodzeniem miesięcznym brutto w kwocie 1.126 złotych na czas określony do dnia 31 XII 2015 roku, a następnie E. H.tak uzyskanym zaświadczeniem posłużyła się w ten sposób, że przedłożyła je w (...)uzyskując pożyczkę w kwocie 24.000 złotych wprowadzając tym samym pracownika (...)w błąd, co do prawdziwych danych zawartych w tym dokumencie i możliwości spłaty pożyczki, przy czym dokument ten miał istotne znaczenie dla przyznania kredytu, czym działały na szkodę (...)we W., to jest czynów z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec V. T., zaś w stosunku do E. H.z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Czyny te zostały popełnione w odstępie kilku miesięcy, w taki sam sposób. Wypełniały znamiona z tych samych przepisów. Należało je zatem uznać za elementy ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynów oskarżonych uznano za znaczną. Ma na to wpływ przede wszystkim wysokość spowodowanej przez nie szkody, lecz również premedytacja w jej wywołaniu, gdyż działania te wymagały planowania, przygotowania fałszywych dokumentów, współdziałania dwóch osób. Podnosi wagę czynów V. T. fakt, iż to ona zdecydowała o dokonaniu przestępstw, zaplanowała je. Natomiast wagę czynów E. H. zwiększa to, iż jej rola w kolejnych występkach była decydująca - to ona podpisywała kolejne umowy, decydowała o przeznaczeniu uzyskanych środków.

Okolicznościami łagodzącymi dla E. H. były jej dotychczasowy tryb życia oraz zachowanie w toku postępowania. Oskarżona ta nie była dotąd karana za przestępstwa, a więc nie jest osobą skłonną do naruszania zasad porządku prawnego. W połączeniu z ustaleniem, iż inicjatywa popełnienia przestępstw pochodziła od współoskarżonej, która potrzebowała środków finansowych na własne potrzeby, pozwala to na przyjecie, iz E. H. z własnego popędu nie byłaby skłonna do dokonania zarzuconych czynów. Nadto oskarżona ta sama zainicjowała postępowanie karne w tym przedmiocie, choć faktycznie początkowo chciała uchodzić za pokrzywdzoną, nie przyjmując do wiadomości, iż uczestniczyła w przestępczym procederze, a nie była jego ofiarą. Jednak również po przedstawieniu zarzutów, E. H. podawała rzetelnie wszystkie okoliczności zdarzeń, nawet dla siebie niekorzystne. Dowodzi to jej chęci poniesienia konsekwencji za własne, nieodpowiednie zachowania, zrozumienia naganności wcześniejszego postępowania. Nie jest ona zatem osobą zdemoralizowaną, która wymagałaby zastosowania zbyt surowych środków oddziaływania.

Dla V. T. okolicznością łagodzącą był dotychczasowy tryb życia. Oskarżona ta nie była dotąd karana za przestępstwa. Należy zatem przyjąć, iż jedynie poważne problemy finansowe skłoniły ją do dwukrotnego popełnienia występku. Przy zastosowaniu wystarczająco surowych, odpowiednich środków oddziaływania, możliwe będzie przywrócenie jej do prawidłowego trybu życia i odwiedzenie od naruszania zasad prawa w przyszłości.

Z podanych powodów Sąd wymierzył za przypisane czyny V. T. karę roku pozbawienia wolności, zaś E. H. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Z uwagi na dotychczasową niekaralnośc obu oskarżonych, zdecydowano o warunkowym zawieszeniu wymierzonych im kar. Okres próby związany z tym środkiem probacyjnym wyznaczono dla każdej z nich na 4 lata. Dopiero taki, stosunkowo długi czas będzie wystarczający do zweryfikowania trafności pozytywnej prognozy, przyjętej wobec każdej z nich - sprawczyni poważnych przestępstw.

Aby pomóc oskarżonym w powrocie do prawidłowego trybu życia oraz umożliwić im uregulowanie zobowiązań finansowych, na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k., zobowiązano je do podjęcia stałej pracy zarobkowej.

Sąd zdecydował też o orzeczeniu od oskarżonych na rzecz aktualnych następców pokrzywdzonych podmiotów, obowiązku naprawienia szkody w postaci pozostałych do spłaty kwot należności głównych z tytułu udzielonych kredytu i pożyczki. Przy ustalaniu wysokości tego obowiązku w odniesieniu do każdej ze sprawczyń, wzięto pod uwagę kwotę zysku odniesionego przez każdą z nich, jak również ich udział w dokonanym występku. V. T.znacznie powiększyła swój majątek w oparciu o świadczenia pokrzywdzonych podmiotów, natomiast E. H.uczyniła to tylko w niewielkiej części – w wysokości pozostałego do spłaty pierwszego z przyznanych finansowań - i to tylko z wcześniejszego z finansowań. Stąd to pierwsza z oskarżonych powinna uregulować większość pozostałej do naprawienia szkody. Dlatego też zobowiązano ją do zapłaty na rzecz (...) (...)kwoty 20.000 złotych, zaś na rzecz (...)w G.kwoty 15.000 złotych, natomiast E. H.do zapłaty na rzecz pierwszego z tych podmiotów sumy 12.043,98 złotych, a na rzecz drugiego z nich 6.551,18 złotych. Biorąc pod uwagę, iż obecnie żadna z nich nie posiada majątku i nie uzyskuje dochodów, termin wykonania tego obowiązku określono na 3 lata od dnia uprawomocnienia się wyroku dla każdej z nich.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwrócono następcom prawnym pokrzywdzonych podmiotów dokumentację związaną z umowami, zawartymi przez E. H..

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., z uwagi na przedstawioną sytuację majątkową oskarżonych, zwolniono je od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.