Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca SSO Dorota Dobrzańska

p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Gałązki

po rozpoznaniu dnia 8 lutego 2017r.

sprawy R. P. urodzonego (...) w B.

s. Z. i L. z d. W.

oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 4 października 2016r. sygn. akt VII K 566/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego R. P. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania.

XI Ka 1118/16 Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 4 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej uznając, iż oskarżony R. P. popełnił zarzucony mu czyn wyczerpujący dyspozycję art. 178a § 1 k.k., przy przyjęciu, iż stan jego nietrzeźwości wynosił 0,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, na podstawie art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec niego warunkowo umorzył na okres próby wynoszący rok; na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzekł świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku; na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania dokumentu prawa jazdy od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 2 lipca 2016 r.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się obrońca oskarżonego i wywiodła apelację zarzucając obrazę art. 7, 410 i 5§2 kpk przekładającą się na błąd w ustaleniach faktycznych, co doprowadziło do uznania, iż oskarżony popełnił występek z art. 178a§1 kk. Wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania powołując się na art. 454 kpk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest ze wszech miar słuszna.

Przypisując R. P. popełnienie czynu z art. 178a§1 kk Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej przyjął, że znajdował się on w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Jest to jeden z wyników pomiarów (pierwszy w kolejności) dokonanych w nocy z 1 na 2 lipca 2015r, drugi został wykonany 17 minut później (k.2). Istotne jest, że drugi pomiar wykazał stan poniżej wartości progowej określonej w art. 115§16 pkt 2 kk. W uzasadnieniu próżno szukać wywodów, dla których Sąd całkowicie pominął drugi wynik – zdecydowanie korzystny dla oskarżonego. Można tylko się domyślać, że uznano, iż alkohol znajdował się w fazie eliminacji. Rzecz jednak w tym, że mimo skrupulatnie przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd nie dokonał należycie wnikliwej oceny opinii Pracowni Toksykologii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej UM w L. (k.67-72) i nie wyciągnął wniosków przy zastosowaniu reguły z art. 5§2 kpk. Słusznie zwraca uwagę obrońca, że brak było jednoznacznych dowodów winy oskarżonego w popełnieniu występku z art. 178§1 kk zważywszy na dopuszczalną różnicę błędu dla urządzeń „podręcznych” wynoszącą ± 0,032 mg/l (pkt 1 opinii). W szczególności bardzo istotne są uwagi biegłego w punkcie 2 opinii, gdzie konkluduje, że różnica 0,03 mg/l pomiędzy dwoma pomiarami mogła być efektem nakładania się dopuszczalnego błędu pomiarowego na fizjologiczną eliminację etanolu z organizmu i z analitycznego punktu widzenia należy traktować to jako pojedyncze badanie wykonane w 2 pomiarach. W rezultacie należy przyjąć, że pomiędzy godzinami 23,52 a 0,09 w wydychanym przez R. P. powietrzu znajdował się alkohol w stężeniu 0,24-0,27 mg/l etanolu.

Powyższe wnioski prowadziły wprost do zastosowania zasady in dubio pro reo, czego Sąd Rejonowy nie uczynił. W sposób oczywisty rysuje się możliwość zakwalifikowania czynu z art. 87§1 kw.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w całości, przy czym będzie miał na uwadze konieczność sprawnego procedowania ze względu na krótki termin przedawnienia karalności wykroczenia. Ponieważ do tego zmierza również obrońca, przy braku sprzeciwu stron będzie można odstąpić od zasady bezpośredniości w odniesieniu do znacznej części dowodów (art. 442§2 kpk).

Mając powyższe na uwadze, ze względu na treść art. 454§1 kpk, orzeczono jak w sentencji.