Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2018 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko M. M.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego M. M. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 1.007,60zl (jeden tysiąc siedem złotych 60/100) z umownymi odsetkami od kwoty 995zł w wysokości 4- krotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 11.10.2014r. do dnia 31.12.2015r. z umownymi odsetkami w wysokości 4-krotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym ale nie wyższymi niż 2-krotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty.

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Zasądza od pozwanego M. M. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 47zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

4.  Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. akt I C 1492/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o. o. z siedzibą w G. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagając się zasądzenia od pozwanego M. M. na swoją rzecz kwoty 1.015 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 995 zł od dnia 11.10.2014 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona kwota wynika z umowy pożyczki zawartej z pozwanym. Jak wskazał, na kwotę tę składa się należność główna w kwocie 995 zł oraz opłaty windykacyjne w wysokości 20 zł.

Postanowieniem z dnia 20 września 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1040352/17 przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Giżycku wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Pozwany M. M. pomimo skutecznego doręczenia odpisu pozwu i zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się, nie złożył żadnych wyjaśnień, ani nie zażądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26.06.2014 r. pozwany M. M. zawarł z (...) Spółką akcyjną z siedzibą w G. (obecnie (...) Sp. z o. o. w G.) umowę pożyczki, na mocy której pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 995 zł. Pozwany zobowiązał się zwrócić wskazaną kwotę w 20 tygodniowych ratach.

Zgodnie z postanowieniami umowy w przypadku zwłoki z zapłatą dwóch pełnych rat pożyczki wraz z odsetkami pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, po uprzednim bezskutecznym listownym wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Nadto w przypadku zaległości w spłacie zobowiązania pożyczkobiorca mógł zostać zobowiązany do zapłaty kosztów podjętych czynności windykacyjnych w wysokości nie wyższej niż 20 zł przy uwzględnieniu, iż koszt wezwania do zapłaty wysłanego listem poleconym wynosi 10 zł.

( dowód : umowa pożyczki – k. 18)

Pozwany nie uiszczał rat pożyczki w terminach wynikających z harmonogramu spłat.

(okoliczność bezsporna)

Wobec braku spłaty należności pożyczkodawca w pismach sporządzonych dnia 12 sierpnia 2014 r. i 02 września 2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty należności w terminie 7 dni oraz w dniu 02 września 2014 r. wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia

( dowód : wypowiedzenie z dowodem nadania – k. 20-21, wezwanie do zapłaty z 12.08.2014 r. – k. 19, wezwanie do zapłaty z 02.09.2014r. z dowodem nadania – k. 22-23)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Powód na dowód dochodzonego roszczenia przedłożył w sprawie oryginał umowy pożyczki zawartej w dniu 26 czerwca 2014 r. z własnoręcznym podpisem pozwanego oraz wezwania do zapłaty kierowane do pozwanego wraz z potwierdzeniem nadania, których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Brak jest przy tym podstaw do zakwestionowania autentyczności przedłożonych dokumentów.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do dyspozycji art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W takim wypadku, zgodnie z § 2 przywołanego przepisu, co do zasady przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Wskazane powyżej domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, gdy twierdzenia te budzą uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.).

Mając na uwadze przedstawione w sprawie i niebudzące wątpliwości co do ich treści dokumenty, należało uznać za prawdziwe zawarte w pozwie twierdzenia strony powodowej. Stąd, w oparciu o treść art. 720 k.c. zasadne było żądanie przez powoda zwrotu udzielonej pożyczki w wysokości 995 zł. Sąd uznał także za uzasadnione w świetle art. 481 § 1 i 2 ¹ k.c. roszczenie o zapłatę odsetek umownych od tej kwoty w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym od dnia 11.10.2014 r. do dnia 31.12.2015 r. i w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym, nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu należało odmówić zasadności żądaniu w zakresie kwoty 7,40 zł, której powód dochodził z tytułu kosztów kierowanych do pozwanego wezwań do zapłaty przewyższających faktyczne koszty doręczenia przesyłki. Zgodnie z § 7 ust. 5 umowy pożyczki pozwany zobowiązał się do pokrycia kosztów działań windykacyjnych, których wysokość została określona w umowie. Zgodnie z postanowieniami umowy koszt wysłania listem poleconym wezwania do zapłaty wynosił 10 zł. W tym kontekście należy zaznaczyć, że zgodnie z poglądami wyrażanymi w doktrynie, opłaty wskazane w umowie pożyczki jako związane z niewykonaniem przez pożyczkobiorcę umowy, pełnią przede wszystkim funkcję kompensacyjną i mają na celu wyrównanie poniesionych przez pożyczkodawcę kosztów dochodzenia zaległej należności. Wysokość opłat powinna być zatem adekwatna do kosztów rzeczywiście poniesionych. Zawyżone opłaty przynoszą pożyczkodawcy nieuzasadnioną korzyść majątkową rażąco naruszając jednocześnie interesy ekonomiczne pożyczkobiorcy (tak też Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta w wyroku z dnia 15 października 2012 r., sygn. akt XVII AmC 1765/11).

W niniejszej sprawie Sąd w świetle przedłożonych wezwań do zapłaty powziął wątpliwości co do kosztów jednorazowego wezwania do zapłaty, które pożyczkodawca określił w umowie na wysokość 10 zł i których dochodził w niniejszym postępowaniu. Koszty te zostały bowiem ustalone w oderwaniu od rzeczywistych wydatków związanych z powyższymi działaniami. Jak wynika z dołączonych do pozwu potwierdzeń nadań przesyłek listem poleconym rzeczywisty koszt nadania wynosił 4,20 zł. Ustalone w umowie koszty znacząco przekraczają zatem obowiązujące stawki, przy czym powód nie wskazał dlaczego kształtują się na takim poziomie.

Powyższy zapis umowy należy uznać zatem za rażąco naruszający interesy konsumenta, gdyż sprzeciwia się regułom uczciwości i rzetelności kontraktowania opartym na zaufaniu kontrahenta w fazie kształtowania i wykonywania umowy. Postanowienie to doprowadziło do ewidentnie krzywdzącego ukształtowania stosunków pomiędzy stronami przy wykorzystaniu przez pożyczkodawcę swojej silniejszej pozycji. Wobec powyższego, Sąd uznał, iż zapis ustalający opłatę za pisemne wezwanie do zapłaty na wysokość 10 zł jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego co do nadwyżki – tj. części opłaty przewyższającej rzeczywiste koszty wezwania do zapłaty i w tym zakresie, na podstawie art. 58 k.c., nieważny. Żądanie w zakresie poniesionych kosztów windykacyjnych może znaleźć zatem uzasadnienie jedynie do kwoty 12,60 zł tytułem nadania listem poleconym wezwań do zapłaty z dnia 12.08.2014 r. i 02.09.2014 r. oraz wypowiedzenia umowy zgodnie z rzeczywistym kosztem ich doręczenia.

Stąd, Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 1.007,60 zł, a oddalił w zakresie dotyczącym kwoty 7,40 zł z tytułu opłat przewyższających rzeczywiste koszty wezwania do zapłaty naliczonych na podstawie § 7 ust. 5 i 6 umowy.

Na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wobec niestawienia się pozwanego na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, o którym został skutecznie zawiadomiony oraz niezłożenia wyjaśnień Sąd wydał wyrok zaoczny.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. mając na uwadze, iż powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Należny jest jemu zatem od pozwanego zwrot poniesionych kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Powód poniósł w sprawie koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 30 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, należało zatem zasądzić od pozwanego na jego rzecz kwotę 47 zł.

Zgodnie z treścią art. 333 § 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.