Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Piotra Chmielewskiego

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018 r.

sprawy: oskarżonego D. Z. urodz. (...) w T.

syna D. i K. z d. E.

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 czerwca 2017 roku w T. przy skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. J. oraz inną osobą przystawił M. W. do ciała przedmiot przypominający broń palną doprowadzając ją w ten sposób do stanu bezbronności, a następnie po zażądaniu opuszczenia przez nią samochodu marki A. model (...)o nr. rej. (...) należącego do K. L. i M. L. oraz wydania do niego kluczyków, dokonał zaboru tego pojazdu w celu jego przywłaszczenia,

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk

orzeka:

I. uznaje oskarżonego D. Z. za winnego tego, iż w dniu 28 czerwca 2017 r. w T. przy skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami przystawił M. W. do ciała przedmiot przypominający broń palną grożąc w ten sposób natychmiastowym użyciem przemocy dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochód marki A. model (...) o nr rej. (...) wraz z kluczykami należącego do K. L. i M. L. tj. przestępstwa z art. 289 § 3 kk i za to na podstawie art. 289 § 3 kk wymierza karę 1 ( jednego) roku i 2 ( dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 sierpnia 2017 r. godz. 10.15;

III. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. W. kwotę 1000 ( tysiąc ) zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

IV. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. W. kwotę 1500 ( tysiąc pięćset) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie;

V. zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty i wydatków, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1345/17

( na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczyć zakres uzasadnienia wyroku do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć)

UZASADNIENIE

D. Z. został oskarżony o to, że w dniu 28 czerwca 2017 roku w T. przy skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. J. oraz inną osobą przystawił M. W. do ciała przedmiot przypominający broń palną doprowadzając ją w ten sposób do stanu bezbronności, a następnie po zażądaniu opuszczenia przez nią samochodu marki A. model (...) o nr. rej. (...) należącego do K. L. i M. L. oraz wydania do niego kluczyków, dokonał zaboru tego pojazdu w celu jego przywłaszczenia, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy w Toruniu uznał oskarżonego D. Z. za winnego tego, iż w dniu 28 czerwca 2017 r. w T. przy skrzyżowaniu ulic (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami przystawił M. W. do ciała przedmiot przypominający broń palną grożąc w ten sposób natychmiastowym użyciem przemocy dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochód marki A. model (...) o nr rej. (...) wraz z kluczykami należącego do K. L. i M. L. tj. przestępstwa z art. 289 § 3 kk.

Sąd dokonał zmiany kwalifikacji prawnej czynu, który zarzucono D. Z.. Biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy należało bowiem stwierdzić, że oskarżony w istocie nie dokonał zaboru samochodu marki A. w celu przywłaszczenia, bowiem jego działanie należy zakwalifikować jako zabór pojazdu, który nastąpił wyłącznie w celu krótkotrwałego użycia. Generalnie aktualny jest pogląd orzecznictwa, według którego o tym, w którym z tych dwóch celów działał w danym przypadku sprawca decyduje i świadczy całokształt okoliczności zarówno podmiotowych, jak i przedmiotowych ( zob. wyr. SN z 12.5.1976 r., V KR 20/76, GP 1976, Nr 22). W literaturze wskazuje się przede wszystkim, że za okoliczności przedmiotowe mogące świadczyć o zamiarze przywłaszczenia (a nie krótkotrwałego użycia) uznaje się podjęcie działań w kierunku zbycia pojazdu, przemieszczenie się pojazdem na znaczne odległości, ukrycie pojazdu, dokonanie w pojeździe przeróbek użytkowych, podjęcie działań w stosunku do pojazdu utrudniających jego identyfikację, np. zmiana numeru silnika, przemalowanie. Z kolei zamiarze jedynie krótkotrwałego użycia mogą świadczyć porzucenie pojazdu w przygodnym miejscu, widocznym, dostępnym dla wszystkich, zawiadomienie właściciela o miejscu pozostawienia pojazdu, podjęcie starań w celu przywrócenia posiadania pojazdu właścicielowi oraz niewielka odległość pomiędzy miejscem skąd pojazd został zabrany, a miejscem jego znalezienia. Na gruncie niniejszej sprawy do zaboru przedmiotowego pojazdu doszło na skrzyżowaniu ulic (...), zaś zaparkowany i zamknięty samochód ujawniono na parkingu pod motelem w B.. Nadto D. Z. wyjaśnił, że samochód został zabrany M. L. z zazdrości i miał zamiar oddać go następnego dnia. Powyższe świadczy o tym ,iż oskarżony nie miał zamiaru trwale objąć rzecz we własne władanie, a tym samym jego zachowania nie można zakwalifikować jako rozbój. Z uwagi na fakt, iż oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi osobami przystawił M. W. do ciała przedmiot przypominający broń palną grożąc w ten sposób natychmiastowym użyciem przemocy, należało stwierdzić, iż swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego spenalizowanego w art. 289 § 3 kk, stanowiącego typ kwalifikowany zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia. Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie wynika bowiem,, by oskarżony doprowadził M. W. do stanu bezbronności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 289 § 3 kk, na podstawie art. 289 § 3 kk Sąd wymierzył D. Z. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Taka wysokość kary została zaproponowana przez obrońcę oskarżonego w trybie wniosku określonego w art. 387 § 1 kk, któremu nie sprzeciwili się pokrzywdzona i jej pełnomocnik ani prokurator. Oczywistym jest, że Sąd I instancji, rozstrzygając w trybie konsensualnym nie jest związany złożonym wnioskiem, bo musi weryfikować zarówno czy nie jest on wadliwy w kontekście poczynionych uzgodnień, spełnia ustawowe przesłanki i jest zgodny z przepisami prawa (prawem materialnym) ale także czy nie stoi w sprzeczności z faktami wynikającymi ze zgromadzonych dowodów (dotyczącymi sprawstwa, zawinienia i kwalifikacji prawnej) czy też zasad wymiaru kary, rozumianej szeroko jako wszelkie prawnokarne konsekwencje skazania. Tak więc jedną z przesłanek do oceny czy istnieją warunki do zrezygnowania z prowadzenia postępowania na zasadach ogólnych, jest stwierdzenie, że proponowany wymiar kary, w mającym zapaść wyroku skazującym, jest trafny ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2006 roku w sprawie IV KK 142/06, źródło LEX).

Na gruncie niniejszej sprawy, zdaniem Sądu, adekwatną karą, mając na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, który został popełniony przez D. Z., a także pozostałe dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k. jest kara pozbawienia wolności właśnie w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy. Jako okoliczność obciążającą należy postrzegać przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego (k. 153), w tym za pobicie o charakterze chuligańskim. Analogicznie należy ocenić sposób zachowania sprawcy, tj. kierowanie gróźb natychmiastowego użycia przemocy posługując się przedmiotem przypominającym broń palną. Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił przyznanie się do popełnienia zarzucanego jemu czynu oraz młody wiek sprawcy. Dlatego też, Sąd zdecydował, że kara oscylująca wokół dolnej granicy zagrożenia o którym mowa wart. 289 § 3 kk jawi się jako sprawiedliwa, a także realizującą również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przekonując, że popełnienie przestępstwa nie popłaca. Ubocznie należy dodać, że z uwagi na aktualne brzmienie art. 69 § 1 kk Sąd nie mógł wymierzyć wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem, gdyż był on uprzednio skazany na karę pozbawienia wolności.

Kierując się obligatoryjną treścią art. 63 § 1 kk Sąd na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 sierpnia 2017 r. godz. 10.15

Sąd uwzględnił wniosek obrońcy również w zakresie pozostałych rozstrzygnięć co środka kompensacyjnego, a także kosztów zastępstwa procesowego oskarżycielki posiłkowej oraz obciążenia oskarżonego opłatą sądową i wydatkami.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. W. kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc winno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. W piśmiennictwie uznaje się, że wysokość przyznawanej kwoty zadośćuczynienia tak powinna być ukształtowana, by stanowić „ekwiwalent wycierpianego bólu" (por. F. Zoll, Zobowiązania w zarysie według polskiego Kodeksu zobowiązań, podręcznik poddany rewizji i wykończony przy współudziale S. Kosińskiego i J. Skąpskiego, wyd. II, Warszawa 1948, s. 122). Kwota zadośćuczynienia ma być więc pochodną wielkości doznanej krzywdy (por. A. Cisek (w:) Kodeks..., s. 797). Orzecznictwo wskazuje, że uwzględniając przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie można podważać kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia ( wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, iż kwota 1.000 zł pozwoli zrekompensować w formie pieniężnej szkodę niemajątkową, której doznała pokrzywdzona.

Kierując się rozstrzygnięciem zapadłym w niniejszej sprawie, a także treścią art. 627 kpk, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. W. kwotę 1.500 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

O zwolnieniu od opłaty orzeczono w myśl art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983r Nr 49, poz. 223 ze zm.), zaś wydatków w oparciu o art. 624 § 1 kpk. Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony przebywa aktualnie w areszcie śledczym i nie osiąga żadnego dochodu, tym samym pokrycie opłat i wydatków nastąpiłoby z uszczerbkiem dla jego kosztów utrzymania, a ponadto priorytetowe znaczenie winno mieć zobowiązanie wobec pokrzywdzonej.