Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2018 r. w Toruniu

sprawy M. O. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

w związku z odwołaniem od decyzji ZUS oddział w T. z dnia 7.09.2017 r.

o świadczenie rehabilitacyjne

orzeka: zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy M. O. (1) prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 18.06.2017 r. do 13.02.2018 r.

UZASADNIENIE

W odwołaniu od decyzji ZUS oddział w T. z dnia 7.09.2017 r. wnioskodawca M. O. (1) wskazał m.in., że opinie lekarzy orzeczników ZUS nie są odpowiednie do stanu jego zdrowia, udokumentowanego zdjęciami i dokumentacją lekarską. Wnioskodawca powołał się na dolegliwości ze strony poszczególnych odcinków kręgosłupa.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się na wyniki badań lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS, w których stwierdzono brak podstaw do ustalenia uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd ustalił, co następuje:

Z dniem 17 lutego 2017 r. wnioskodawca M. O. (1) wykorzystał 182 dni okresu zasiłkowego.

/okoliczność bezsporna/

Decyzjami z dnia 24.02.2017 r. i 28.04.2017 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 18.02.2017 r. do 17.06.2017 r. Organ rentowy oparł się na orzeczeniach lekarza orzecznika ZUS, w których rozpoznaniu u wnioskodawcy przebyty uraz kręgosłupa L/S ze złamaniem wyrostków poprzecznych L1 do L4 oraz zespół bólowy kręgosłupa C i L/S (rwa udowa lewostronna i barkowa lewostronna, powodująca ograniczenie ruchowe)

/dowód: decyzje – k. 7 i 12 akt zasiłkowych

opinie – k. 8 i 13 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej/

W dniu 24 lipca 2017 r. wnioskodawca został przebadany przez lekarza orzecznika ZUS. W badaniu podmiotowym podał m.in., że odczuwa bóle promieniujące do nogi lewej i barków, nie może chwycić przedmiotu do ręki lewej. W badaniu przedmiotowym lekarz orzecznik stwierdził stan narządu ruchu prawidłowy, ruchomość kręgosłupa prawidłowa, objawy korzeniowe ujemne, drżenie rąk (ZZA?). Na tej podstawie lekarz orzecznik rozpoznał u wnioskodawcy dyskopatię C i L/S bez ograniczenia funkcji ruchowej, bez objawów korzeniowych. Na tej podstawie orzekł, że M. O. jest zdolny do pracy.

W dniu 1 września 2017 r. podczas badania prowadzonego przez komisję lekarską ZUS wnioskodawca wskazał m.in., że od czasu złamania kręgów L1-L4 (2003 r.) odczuwa bóle kręgosłupa Ls z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej oraz bóle barków, zgłaszał także osłabienie siły kończyny górnej lewej. W badaniu przedmiotowym komisja lekarska nie stwierdziła żadnych nieprawidłowości. Podkreślono, że w aktualnym badaniu stwierdzono chód sprawny, ruchomość kręgosłupa prawidłowa, prawidłowe napięcie i siła mięśniowa, objawy korzeniowe ujemne, odruchy P=L bez zaburzenia zwieraczy. Na tej podstawie rozpoznano u niego zmiany dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym w wywiadzie, obecnie bez zaburzeń czynnościowych i objawów neurologicznych. Kierując się powyższymi względami komisja lekarska ZUS nie uznania wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy.

Decyzją z dnia 7 września 2017 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, z uwagi na stwierdzony przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS stan zdrowia M. O..

/dowód: opinie lekarskie – k. 17 i 25 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej

decyzja – k. 22 akt zasiłkowych/

W dniu 10 lipca 2017 r. wnioskodawca udał się na wizytę lekarską do NZOZ (...)Lek. med. E. C. (1) odnotowała, że wnioskodawca w dalszym ciągu zgłasza utrzymujące się bóle w odcinku C i L-S kręgosłupa z uczuciem zdrętwienia i niesprawności w kk. lewych, a także prosi o iniekcje przeciwbólowe. W badaniu przedmiotowym lekarz ustalił miernego stopnia zespół bólowy odcinka C i L-S z objawami korzeniowymi lewostronnymi. Rozpoznał u wnioskodawcy chorobę krążków międzykręgowych lędźwiowych z uszkodzeniem korzeni nerwów rdzeniowych, a także zaburzenia korzeni nerwów rdzeniowych szyjnych i lędźwiowo-krzyżowych. Lekarz przepisał także Ketonal (amp. 10 sztuk), z zaleceniem 1 x dziennie. Kolejna wizyta odbyła się 1 sierpnia 2017 r., podczas której lek. med. E. C. nie stwierdziła poprawy i zaordynowała wnioskodawcy Poltram Combo (90 szt. 2 x 1).

/dowód: historia choroby – k. 23v-24 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej/

W opinii sądowo – lekarskiej z dnia 22 grudnia 2017 r. biegli lekarze ortopeda i neurolog odnotowali, że podczas badania podmiotowego powód zgłaszał skargi na bóle okolicy lędźwiowo-krzyżowej z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej, bóle i osłabienia kończyny górnej lewej. W badaniu przedmiotowym stwierdzono u wnioskodawcy m.in. mięśnie przykręgosłupowe o wzmożonym napięciu po stronie prawej, ruchomość we wszystkich odcinkach pełna, funkcja chwytna obu rąk zachowana, siła dobra i równa, ruchy szyi ograniczone (w zakresie zwrotu w lewo), zgłoszenie bolesności przy zwrocie głowy w lewo, objaw Lasequa prawy ujemny (lewy 70 st. bl w krzyżu i z tyłu uda), utykanie przy chodzie na lewą nogę.

Biegli rozpoznali u wnioskodawcy dyskopatię L4-L5 i L5-S1 z rwą kulszową lewostronną, dyskopatię C6-C7 z rwą barkową lewostronną. Wskazali, że w badaniu przedmiotowym biegły neurolog stwierdził ograniczenie ruchowe w obrębie kręgosłupa szyjnego, co łącznie ze skargami wyszczególnionymi w wywiadzie i obrazem MR kręgosłupa szyjnego pozwala rozpoznać dyskopatię szyjną i rwę barkową lewostronną. Ponadto w badaniu przedmiotowym stwierdzono objawy korzeniowe podrażnieniowe z dolnego odcinka kręgosłupa co dało obraz dyskopatii i rwy kulszowej lewostronnej. Wziąwszy pod uwagę charakter wykonywanej pracy (praca fizyczna z dźwiganiem) oraz obrazem w badaniu przedmiotowym, biegły neurolog zaproponował przyznanie 8 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego, celem dalszego leczenia zachowawczego. Takie leczenie zalecał także neurochirurg. Badany rokuje powrót do pracy po wykorzystaniu świadczenia rehabilitacyjnego.

/dowód: opinia biegłych – k. 12-13/

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalono na podstawie okoliczności bezspornej, dokumentów, których autentyczności nie podważała żadna ze stron, a także opinii biegłych lekarzy ortopedy i neurologa.

Opinię biegłych Sąd uznał za miarodajną. Sporządziły je osoby o niekwestionowanych kwalifikacjach, wynikających z posiadanego wykształcenia oraz doświadczenia zawodowego, w tym również orzeczniczego. Biegli potrafili zatem we właściwy sposób przeprowadzić badanie podmiotowe i przedmiotowe wnioskodawcy, dokonać analizy dokumentacji medycznej, a następnie w oparciu o poczynione przez siebie obserwacje sformułować wnioski co do stanu zdrowia wnioskodawca w spornym okresie (m.in. okresu i przyczyn braku zdolności do pracy oraz prognozowanej daty odzyskania takiej zdolności). Żadna ze stron nie starała się zarazem w jakikolwiek sposób podważać ich kompetencji, akceptując dokonany przez Sąd wybór biegłych.

Wystarczająca wiedza i doświadczenie biegłych, pozwalające im na trafne zdiagnozowanie wnioskodawcy, znalazło potwierdzenie w treści samej opinii. Została ona sporządzona w sposób dokładny, ze skrupulatnym odnotowaniem skarg zgłoszonych biegłych przez wnioskodawcę, zaobserwowanych dysfunkcji podczas badania przedmiotowego oraz informacji wynikających z zapisów w dokumentacji medycznej. Należy przy tym zauważyć, że biegli odwołali się m.in. do wyników badań przeprowadzonych w spornym okresie przez innych lekarzy (w tym do zaleceń lekarza neurochirurga co do potrzeby dalszego leczenia zachowawczego). Nie opierali się zatem wyłącznie na własnych spostrzeżeniach, lecz nawiązali także do opinii lekarza prowadzącego, według którego stan zdrowia wnioskodawcy uzasadniał dalsze leczenie (w celu odzyskania zdolności do pracy). Biegli zwrócili nadto uwagę na charakter pracy wnioskodawcy (praca fizyczna z dźwiaganiem), który wykluczał możliwość jej podjęcia w stanie, w jakim znajdował się w owym czasie wnioskodawca (dolegliwości bólowe i ograniczenia ruchomości poszczególnych odcinków kręgosłupa).

Do opinii tej żadna ze stron nie zgłosiła uzasadnionych zastrzeżeń. Za takie nie można bowiem uznać stwierdzenia organu rentowego (zgłoszonego w piśmie procesowym), że komisja lekarska nie ustaliła u wnioskodawcy w dniu 24.07.2017 r. zaburzeń czynnościowych i objawów neurologicznych, zaś układ nerwowy określiła jako prawidłowy. Ze sporządzonej opinii lekarskiej wynika bowiem, że komisja lekarska, której wnioskodawca sygnalizował określone dolegliwości bólowe, ograniczyła się do stwierdzenia „ chód sprawny, ruchomość kręgosłupa prawidłowa, prawidłowe napięcie i siła mięśniowa, objawy korzeniowe ujemne, odruchy P=L bez zaburzenia zwieraczy”. Abstrahując od lakoniczności takiego opisu stanu zdrowia wnioskodawcy (w stosunku np. do opisu z badania biegłych lekarzy), należy odnotować, że zupełnie inny opis stanu kręgosłupa wnioskodawcy zawiera dokumentacja z badań przeprowadzonych przez neurologa NZOZ „(...)”, lek. med. E. C., w dniach 10.07.2017 r. i 1.08.2017 r., która ujawniła u wnioskodawcy utrzymujące się dolegliwości w postaci „ miernego stopnia zespół bólowy odcinka C i L-S z objawami korzeniowymi lewostronnymi”.

Nie ma podstaw do przyjmowania założenia, że E. C. nie stwierdziła takich dolegliwości; zapewne dostrzegła symptomy świadczące o występowaniu takich dysfunkcji. Bardziej prawdopodobne wydaje się zatem, że lekarze komisji ZUS pominęli określone nieprawidłowości, niż to, że E. C. zaobserwowała u M. O. fikcyjne przejawy choroby, zwłaszcza, że biegli kilka miesięcy później również stwierdzili u niego podobne dolegliwości. Wyklucza to zarazem tezę o okresowych zaostrzeniach i remisji. Skoro w lipcu i sierpniu u wnioskodawcy występowały symptomy, które miał wcześniej i które pojawiły się u niego także podczas badania w grudniu 2017 r., należy przyjąć założenie, że w dalszym ciągu utrzymywała się u niego określona niedyspozycja zdrowotna, wymagająca dalszego leczenia i rehabilitacji, wykluczająca możliwość podjęcia przez niego pracy w tym okresie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. w Dz. U. z 2017 r., poz. 1368 ze zm. – zwanej dalej „ustawą”) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy). Wszystkie te przesłanki zostały spełnione w niniejszym przypadku. Wnioskodawca w dalszym ciągu pozostawał nieprzerwanie niezdolny do pracy. Istniała jednocześnie pozytywna prognoza co do możności odzyskania przez niego zdolności do pracy, w razie kontynuowania przez niego dalszego leczenia przez czas odpowiadający okresowi, za który mógł jeszcze nabyć prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

Z powyższych względów, orzeczono jak w sentencji wyroku.