Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2016 r. S. N. zwróciła się z prośbą do swego brata P. N., żeby wraz z nią udał się w kierunku nieruchomości, którą miał zakupić jej były konkubent – M. D. (1). Powyższe działania S. N. podjęła w związku ze sprawą o obniżenie alimentów, które M. D. (1) był zobowiązany płacić na rzecz ich wspólnego dziecka.

(dowód: zeznania S. N. k.7,55, 139, 139v , nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00: 25:45-00:34:10, nagranie z dnia 7 lutego 2018r ,

k.17v-18 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;

zeznania P. N. k. 55v, nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00:53:46-00:54:59, k.139,139v, nagranie z dnia 7 lutego 2018r.,

k.14v-15 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;)

Na miejsce S. N. oraz P. N. udali się samochodem marki R. (...) nr rej. (...). Nie dojechali oni bezpośrednio do działki lecz zatrzymali się w pewnej odległości od niej na polnej drodze. W tym czasie na przedmiotowej nieruchomości znajdował się M. D. (1), który kolejny dzień prowadził prace przy ogrodzeniu. Obok działki znajdował się samochód marki V. (...) o nr rej. (...), którego M. D. (1) jest właścicielem.

( dowód: zeznania S. N. k. 7; 55, 139, 139v , nagranie z dnia 5

kwietnia 2017r. 00: 25:45-00:34:10, nagranie z dnia 7 lutego 2018r ,

k.17v-18 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;

zeznania P. N. k. 55v, nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00:54:-00:55:00, k.139,139v, nagranie z dnia 7 lutego 2018r.,

k.14v-15 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;)

wyjaśnienia M. D. (1) k. 55, nagranie z dnia 5 kwietnia 2017r

00:07:30- 00:09:20;

Zdjęcie k. 53)

Nie wychodząc z samochodu S. N. przez otwarte okno wykonywała zdjęcia działki. Powyższe dostrzegł M. D. (1), który rozpoznał swoją byłą konkubinę. Kiedy S. N. oraz P. N. zauważyli,
że M. D. (1) udał się w kierunku swojego samochodu postanowili odjechać.
P. N. i S. N. zorientowali się wówczas, że M. D. (1) ruszył za nimi.

( dowód: zeznania S. N. k. 7; 55, 139, 139v , nagranie z dnia 5

kwietnia 2017r. 00: 25:45-00:34:10, nagranie z dnia 7 lutego 2018r ,

k.17v-18 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;

zeznania P. N. k. 55v, nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00:54:35-01:00:05, k.139,139v, nagranie z dnia 7 lutego 2018r.,

k.14v-15 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;

zdjęcie k. 53 )

Obydwa samochody wyjechały na drogę nr (...) w kierunku na T. na której panował wówczas duży ruch. M. D. (1) w celu zbliżenia się do pojazdu R. (...) wyprzedzał pojazdy, które dzieliły ich samochody. Jeden z takich manewrów wyprzedzania M. D. (1) wykonał w miejscowości R. mimo obowiązującego w tym miejscu znaku zakazu B-25 (zakaz wyprzedzania) oraz znaku poziomego P-4 (linia podwójna ciągła), co S. N. oraz P. N. dostrzegli obserwując zbliżającego się do nich w szybkim tempie M. D. (1).

( dowód: zeznania S. N. k.7, 55, 139, 139v , nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00: 25:45-00:34:10, nagranie z dnia 7 lutego 2018r ,

k.17v-18 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;

zeznania P. N. k. 55v, nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00:54:00 – 00:55:00, k.139,139v, nagranie z dnia 7 lutego 2018r.,

k.14v-15 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;)

notatka urzędowa k. 1;

zdjęcia k. 126,

mapka k.125;

nagranie k. 131)

Po pokonaniu wiaduktu M. D. (1) zbliżył się do samochodu prowadzonego przez P. N. na odległość, którą umożliwiała rozpoczęcie manewru jego wyprzedzania. Po zrównaniu się obydwu samochodów M. D. (1) zaczął zbliżać się do samochodu, w którym znajdowała się była konkubina i jej brat przekraczając linię środkową jezdni, celowo wjeżdżając na pas ruchu, którym poruszał się R. (...). Powyższym zachowaniem M. D. (1) zmusił P. N. do zwolnienia, a następnie do gwałtownego hamowania w obawie przed kolizją i zatrzymania na prawym poboczu jezdni, tuż przed pojazdem byłego konkubenta. Z uwagi na blokowanie ruchu pojazdów na drodze nr (...) P. N. cofnął swoim samochodem i skręcił w prawo w boczną drogę, gdzie się zatrzymał. Wprost naprzeciwko jego samochodu stanął również swoim samochodem M. D. (1) uniemożliwiając mu dalszą jazdę. S. N. telefonicznie dokonała zgłoszenia na Policję zdarzenia polegającego na stworzeniu zagrożenia w ruchu drogowym mającym polegać na spychaniu ich samochodu z drogi przez inny pojazd.

( dowód: zeznania S. N. k. 7; 55, 139, 139v , nagranie z dnia 5

kwietnia 2017r. 00: 25:45-00:34:10, 00: 39:20 – 00:41: 37; 00:49:00-

00:49:50, nagranie z dnia 7 lutego 2018r , k.17v-18 z akt sprawy Nr (...)

399/16 KP L.;

zeznania P. N. k. 55v, nagranie z dnia 5 kwietnia

2017r. 00:55:00-00:57:25, k.139,139v, nagranie z dnia 7 lutego 2018r.,

k.14v-15 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;)

notatka urzędowa k. 1;

zdjęcie numer 3 na k. 54;

zdjęcia k. 126;

mapka k.125;

nagranie k. 131)

Na miejsce zdarzenia około godziny 12:50 przybyli funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w T. – M. D. (2) i B. I.. Poddany kontroli kierowca pojazdu V. (...) M. D. (1) nie posiadał przy sobie obowiązkowych dokumentów w postaci prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz ubezpieczenia pojazdu. Dokumenty to zostały dostarczone na miejsce zdarzenia po około 40 minutach. M. D. (1) przybyłym funkcjonariuszom Policji nie zgłosił kradzieży narzędzi budowlanych, do jakiej doszło na grodzonej przez niego działce, ani tego, że podejrzewał, iż powyższego czynu mogli dopuścić się zatrzymani przez niego S. i P. N.. Interwencja funkcjonariuszy zakończyła się pouczeniem M. D. (1) o skierowaniu do Sądu wniosku o ukaranie. Tego samego dnia M. D. (1) wieczorem udał się na Komisariat Policji
i złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa kradzieży narzędzi budowlanych o wartości 1250 zł na jego szkodę. Postępowanie w tej sprawie umorzono w dniu 19 grudnia 2016 roku z powodu niewykrycia sprawcy przestępstwa.

( dowód: zeznania M. D. (2) k. 108, 108v , nagranie z dnia 11 września

2017r. , k.11 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.;

notatka urzędowa k. 1;

postanowienie o umorzeniu k. 22 z akt sprawy Nr RSD 399/16 KP L.)

M. D. (1) został obwiniony o to, że w dniu 7 października 2016 r. ok. godz. 12:30 w miejscowości R. na drodze nr (...) kierując pojazdem marki V. nr rej. (...) wykonywał manewr wyprzedzania nie stosując się do znaku poziomego P-4 (linia podwójna ciągła) oraz znaku zakazu B-25 (zakaz wyprzedzania), następnie kierując w/w pojazdem wykonał manewr wyprzedzania pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) zmuszając kierującego tym pojazdem do nagłego hamowania i zmiany kierunku jazdy, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego i pasażerki, w tym samym miejscu i czasie kierował pojazdem marki V. nr rej. (...) nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz ubezpieczenia oc pojazdu tj. o wykroczenia z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw i art. 95 kw.

W toku postępowania sądowego obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, za wyjątkiem wykroczenia z art. 95 kw. Wyjaśnił, że w dniu 7 października 2016 r. prowadził prace na polu przy ogrodzeniu. Rano uwidocznił brak narzędzi budowlanych na działce. Około godziny 12:00-13:00 będąc na działce zobaczył samochód cofający na polnej drodze prowadzącej na jego działkę. Myślał, że to złodzieje, którzy przyjechali po resztę narzędzi. Postanowił więc ich zatrzymać i ruszył za nimi swoim samochodem, który stał przy działce. Pojechał za tym samochodem drogą nr (...) w kierunku T.. Jadąc 70-80 km/h doścignął go za wiaduktem nad autostradą. Wówczas wyjechał na lewy pas drogi i gdy się z nim zrównał rozpoznał w tym samochodzie byłą konkubinę i jej brata. P. N. w tym momencie włączył kierunkowskaz i skręcił w prawo. Obwiniony skręcił zaraz za nimi. Na bocznej drodze P. N. zawrócił z powrotem w kierunku drogi nr (...) jednak obwiniony zablokował mu wyjazd. S. N. wysiadła z samochodu i zadzwoniła po Policję. Przybyłych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy obwiniony poinformował, że to są złodzieje, których on zatrzymał. Interwencja policjantów skupiła się jednak na nieposiadaniu przez niego obowiązkowych dokumentów, a nie na kradzieży narzędzi. N. pomówili go przez funkcjonariuszami o wyprzedzanie na podwójnej ciągłej, tymczasem w miejscu zatrzymania nie było takiego ograniczenia. Tymczasem manewr wyprzedzania wykonał kiedy był on dozwolony, czego dowodzi przedłożona dokumentacja zdjęciowa. Obwiniony wskazał, że nie spowodował zagrożenia dla ruchu, nie wyprzedził również N., gdyż gdy był w trakcie wyprzedzania ich samochodu, P. N. skręcił w prawo.

Analiza wyjaśnień obwinionego złożonych w toku rozprawy w świetle całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doprowadziły Sąd do przekonania, że wyjaśnienia te tylko częściowo zasługiwały na uwzględnienie. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim pokrywały się i korespondowały z zeznaniami świadków tj. P. N. i S. N. i w tym zakresie uczynił je podstawą dokonanych ustaleń faktycznych.

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnienia obwinionego w tej części są sprzeczne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w toku postępowania, a w szczególności z zeznaniami bezpośrednich świadków : S. N. i P. N., których zeznania Sąd uznał za wiarygodne ( o czym niżej), jak również z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy policji, którzy przeprowadzali na miejscu zdarzenia interwencję. Ponadto wyjaśnienia obwinionego stoją również w sprzeczności z zasadami logicznego wnioskowania i doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu wersja przedstawiona przez obwinionego w tym zakresie, jest przyjętą przez niego linią obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełnione wykroczenia, która jednak nie przekonywała Sądu z wielu powodów. Zdaniem Sądu obwiniony wiedział za kim jedzie i starał się za wszelką cenę dokonać zatrzymania S. i P. N., nie zważając na znaki drogowe i bezpieczeństwo innych użytkowników ruchu drogowego. Takie też wrażenie odnieśli policjanci, którzy rozmawiali z nim na miejscu zdarzenia. Funkcjonariusz B. I. zeznał nawet, iż obwiniony mówił, że pokrzywdzona go śledzi, filmuje, robi zdjęcia i dlatego chciał ją zatrzymać, aby przeprowadzić z nią rozmowę. Zdaniem Sądu obwiniony „ścigając” pokrzywdzonych, naruszył znaki drogowe B -25 i P – 4 oraz stworzył realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym albowiem jego celem było jak najszybsze dogonienie i zatrzymanie rodzeństwa N.. Zdaniem Sądu niewiarygodna są twierdzenia obwinionego, iż był przekonany, że goni złodzieja narzędzi. Każdy dorosły człowiek w takiej sytuacji, jeżeli nawet jedzie „w pościg” za domniemanym złodziejem to dzwoni na policję, informując ją o marce samochodu czy numerach rejestracyjnych pojazdu, a nie sam stara się ich zatrzymać „za wszelką cenę”, nie informując o tym policji. Tłumaczenie obwinionego, że nie zadzwonił na policję bo wcześniej zgłaszane sprawy umarzano, nie przekonuje Sądu w żaden sposób. Rodzi się tym samym pytanie, skoro obwiniony nie chciał dzwonić na policję, to co by zrobił jakby już dogonił tych złodziei i ich zatrzymał. Nadto żaden z przesłuchany świadków nie potwierdził wersji obwinionego, iż mówił policjantom na miejscu o kradzież narzędzi i żądał przeszukania pojazdu pokrzywdzonych. Jedynie świadek B. I. zeznał, iż obwiniony mówił coś o zaginięciu narzędzi, ale nie kojarzy, aby żądał on przeszukania pojazdu pokrzywdzonych.

Zdaniem Sądu na walor wiarygodności zasługują zeznania świadków: S. N. oraz P. N.. Ich zeznania są bowiem jasne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Wprawdzie co do niektórych szczegółów zeznania świadków nie pokrywały się (np. co do odległości w jakiej zatrzymali się od działki obwinionego, prędkości z jaką się poruszali), czy też w trakcie okazania na ostatniej rozprawie zdjęć i materiału filmowego pokrzywdzona myliła kierunki (co późnej sprostowała). Jednakże w ocenie Sądu jest to usprawiedliwione albowiem całe zdarzenie miało charakter dynamiczny, przebiegało w nerwowej atmosferze. Nadto powszechnie wiadomo, iż kobiety bardzo często mają problem z oceną odległości czy też orientacją w terenie. Jednak te drobne rozbieżności, w ocenie Sądu nie dezawuuje zeznań świadków w ich zasadniczej kwestii, a to w zakresie popełnienia przez obwinionego zarzucanych mu czynów. Tym bardziej rozbieżności te wskazują, że pokrzywdzeni nie ustalali ze sobą wcześniej wersji zdarzenia, a przedstawiali zdarzenie tak jak je zapamiętali.

S. N. i P. N. zeznali zgodnie, że przyjeżdżając w pobliże działki M. D. (1) nie dokonali żadnej kradzieży narzędzi. Udali się tam bowiem w celu weryfikacji stanu majątkowego byłego konkubenta. S. N. wskazała, że kiedy stanęli na polnej drodze obwiniony ich zauważył i ruszył za nimi. Jadąc drogą krajową zauważyła, że były konkubent jedzie za nimi z dużą prędkością wyprzedzając pojazdy na linii podwójnej ciągłej, gdzie obowiązuje zakaz wyprzedzania. Następnie zaczął ich wyprzedzać i wjechał na ich pas ruchu zmuszając jej brata do nagłego hamowania, gdyż zatrzymał się przed ich samochodem. Jej brat cofnął do tyłu i wjechał w boczną drogę, aby nie blokować ruchu na drodze nr (...). Obwiniony pojechał za nimi i zablokował im wyjazd. Kiedy na miejsce przyjechali funkcjonariusze Policji okazało się, że M. D. (1) nie posiadał przy sobie dokumentów wymaganych przy kontroli drogowej. Funkcjonariuszom przybyłym na miejsce zdarzenia obwiniony nic nie wspomniał
o żadnej kradzieży.

P. N. potwierdził co zeznała siostra, a sam zeznał, że tego dnia siostra przyjechała do niego pod pracę, skąd pojechali sprawdzić działkę jej byłego konkubenta. Gdy byli na miejscu siostra wykonała parę zdjęć. Jak obwiniony zbliżył się do swojego samochodu zaczął cofać z polnej drogi i udali się w kierunku T. drogą nr (...). Zeznał, że widział, iż M. D. (1) szybko jedzie za nimi. Na drodze do T. był duży ruch, więc jechał z prędkością około 50 km/h. Widział jak obwiniony będąc za nim wyprzedzał inne samochody mimo podwójnej linii ciągłej. Jak się z nimi zrównał zaczął ich zmuszać do zjazdu do prawej strony, aż w końcu zmusił do gwałtownego hamowania i zatrzymania na prawym poboczu drogi. P. N. zeznał, że obwiniony w ogóle nie był zaskoczony tym, że w tym samochodzie był on wraz ze swoją siostrą. Podał, że gdyby nie podjął żadnej reakcji doszłoby do stłuczki. Żeby nie tamować ruchu wycofał pojazd i skręcił w prawo w boczną drogę. Wyjazd z tej drogi obwiniony zablokował swoim samochodem. Świadek wskazał, że po przyjeździe Policji nic nie słyszał o kradzieży.

Zdaniem Sądu na walor wiarygodności zasługują również zeznania świadków funkcjonariuszy Policji : M. D. (2) i B. I.. Są one złożone przez bezstronnych świadków, którzy nie maja żadnego interesu w pomawianiu któregokolwiek z uczestników zdarzenia, a których zeznania są jasne, logiczne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Wprawdzie niektórych szczegółów co do przebiegu zdarzenia świadkowie na rozprawie nie pamiętali, lecz z uwagi na znaczny upływ czasu i wielość podobnych zdarzeń niepamięć świadków jest w ocenie Sądu usprawiedliwiona. Świadkowie ci zeznawali co do okoliczności zaistniałych po zdarzeniu, gdyż nie byli naocznymi świadkami wykroczeń popełnianiach przez obwinionego, poza wykroczeniem z art. 95 kw, kiedy w trakcie kontroli okazało się, że obwiniony nie posiada przy sobie dokumentów w postaci : prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i oc. Ich zeznania miały jednak wpływ na ocenę wiarygodności wyjaśnień obwinionego oraz zeznań świadków, gdyż to im relacjonowali oni przebieg wydarzeń. Policjanci zeznali, iż mieli wrażenie, że obwiniony wiedział kogo „goni”. Świadek B. I. podkreślił, iż obwiniony mówił, że pokrzywdzona go śledzi, robi zdjęcia, filmuje i dlatego chciał ją zatrzymać aby przeprowadzić z nią rozmowę. Świadkowie Ci stwierdzili, że w trakcie interwencji nie było mowy o tym, aby obwiniony podnosił, iż pokrzywdzeni mieli dokonać kradzieży narzędzi na jego szkodę. Świadek B. I. wspomniał jedynie, że obwiniony mówił o jakimś zaginięciu narzędzi i nie kojarzy aby obwiniony żądał przeszukania pojazdu pokrzywdzonych. Należy zauważyć, iż zeznania funkcjonariuszy policji różnił się co do oceny zachowań poszczególnych uczestników zdarzenia. Jednakże ich ocena w tym zakresie miała charakter subiektywny i tym samym nie dezawuuje ich zeznań.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, szkicu i zdjęć sporządzonych przez oskarżyciela publicznego nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. Zostały one sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami. W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Również za wiarygodne Sąd uznał zdjęcia i nagarnia przedłożone przez strony niniejszego postepowania, które obrazują miejsce czy też odcinek drogi na których rozgrywało się zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania. Żadna strona nie kwestionowała ich wiarygodności.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wina obwinionego M. D. (1) w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów wyczerpujących znamiona wykroczeń z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw i art. 95 kw została wykazana. Obwiniony bowiem w dniu 7 października 2016 r. ok. godz. 12:30 w miejscowości R. na drodze nr (...) kierując pojazdem marki V. nr rej. (...) wykonywał manewr wyprzedzania nie stosując się do znaku poziomego P-4 (linia podwójna ciągła) oraz znaku zakazu B-25 (zakaz wyprzedzania), następnie kierując w/w pojazdem wykonał manewr wyprzedzania pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) zmuszając kierującego tym pojazdem do nagłego hamowania i zmiany kierunku jazdy, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego i pasażera, w tym samym miejscu i czasie kierował pojazdem marki V. nr rej. (...) nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz ubezpieczenia pojazdu tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw i art. 95 kw.

Zgodnie z art. 92 § 1 kw kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany. Dobrami chronionymi przez art. 92 kw są bezpieczeństwo i porządek ruchu, które mają być gwarantowane przez znaki i sygnały drogowe, a także polecenia osób uprawnionych. Warunkiem odpowiedzialności z art. 92 § 1 jest, aby znak drogowy został ustawiony przez podmiot do tego uprawniony. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 92 §1 kw ma charakter powszechny i formalny, a więc może je popełnić każda osoba, umyślnie lub nieumyślnie, bez skutku w postaci realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, obwiniony M. D. (1) w trakcie „ścigania pokrzywdzonych” podjął manewru wyprzedzania innych pojazdów znajdujących się przed nim, aby dogonić pokrzywdzonych i tym samym umyślnie nie zastosował się do znaku drogowego B-25 tj. zakazu wyprzedzania i znaku P-4 tj. linia podwójna ciągła.

Zgodnie z art. 86 § 1 kw kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. Należyta ostrożność jest wymagana szczególnie przy przejazdach przez skrzyżowanie, przy wyprzedzaniu, omijaniu. Przez zachowanie należytej ostrożności rozumieć należy przestrzeganie ogólnych zasad ruchu drogowego, w szczególności przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z ustawą Prawo o ruchu drogowym, każdy uczestnik ruchu, w tym kierujący pojazdem, obowiązany jest zachować ostrożność na drodze lub, w niektórych sytuacjach, szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego (…) oraz narazić kogokolwiek na szkodę. W literaturze i orzecznictwie podkreśla się, że zagrożenie musi być konkretne i stwarzać realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. O takim jego charakterze może świadczyć spowodowanie zdarzenia polegającego m.in. na zderzeniu się pojazdów, uderzeniu pojazdu w przeszkodę, zmuszenie innego kierującego do gwałtownego hamowania, które zapobiega wypadkowi lub do wykonania nagłego manewru .

Przenosząc powyższe rozważania teoretyczne na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż zachowanie M. D. (1) wyczerpało znamiona wymienionego wykroczenia. Obwiniony zjeżdżając z wzniesienia rozpoczął manewr wyprzedzania pokrzywdzonych, w miejscu gdzie było to dozwolone i celowo zaczął zjeżdżać na ich pas ruchu, zmuszając tym samym pokrzywdzonego do hamowania i zamiany kierunku jazdy. Nie tylko nie zachował należytej ostrożności, ale z premedytacją doprowadził do niebezpiecznego zdarzenia. Tylko reakcja P. N. uchroniła wszystkich uczestników przed zderzeniem się pojazdów a tym samym narażeniem ich zdrowia lub życia.

Jak stanowi zaś art. 95 kw kto prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów, podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany. Przepis art. 38 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu lub kierującego:

1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;

2) dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu;

3) dokument stwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie.

Brak któregokolwiek z dokumentów stanowi o istocie wykroczenia. Wykroczenie to można popełnić umyślnie i nieumyślnie. Jest to wykroczenie formalne, może być popełnione tylko z działania. Nie ulega wątpliwości, iż obwiniony w przedmiotowej sprawie swoim zachowaniem, wyczerpał dyspozycje tego przepisu, czego zresztą sam nie kwestionował.

Podsumowując należy stwierdzić, iż obwiniony w dniu 7 października 2016 r. jadąc w pogoni za S. i P. N., nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów, najpierw nie zastosował się w miejscowości R. do znaku poziomego P-4 (linia podwójna ciągła) oraz znaku zakazu B-25 (zakaz wyprzedzania) wykonując manewr wyprzedzania innych pojazdów, a następnie w miejscu już dozwolonym wykonał manewr wyprzedzania pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...), jednak manewrem tym zmusił kierującego tym pojazdem do nagłego hamowania i zmiany kierunku jazdy, czym stworzył realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego i pasażera tego pojazdu.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie oraz pobudki obwinionego. Doszedł także do przekonania, iż czyn przypisany obwinionemu z art. 92 § 1 kw i art. 86 § 1 kw jest szkodliwy społecznie w stopniu znacznym. W wyniku celowego działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie. Tym bardziej, że do zdarzenia doszło na odcinku drogi o dużym natężeniu ruchu.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające sąd wziął pod uwagę wyjątkowo lekkomyślne i niebezpieczne zachowanie na drodze obwinionego i popełnienie jednocześnie trzech wykroczeń. Jako okoliczność obciążającą Sąd również wziął pod uwagę uprzednią karalność obwinionego za naruszenia przepisów w ruchu drogowym w postępowaniu mandatowym. Orzeczona kara grzywny jest adekwatna do wagi popełnionych przez obwinionego wykroczeń, odpowiada dyrektywom wymiaru kary oraz spełnia swoje cele w zakresie prewencyjno- wychowawczego oddziaływania. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę iż obwiniony prowadzi ustabilizowany tryb życia oraz uprzednią niekaralność sądową za przestępstwa i wykroczenia.

Należy podkreślić, iż swoim zachowaniem obwiniony dopuścił się popełnienia aż trzech wykroczeń drogowych. Zgodnie z art. 9§2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowsza karę. W przedmiotowym przypadku najsurowszą karę przewiduje art.86§1 kw , bowiem czyn ten jest zagrożony karą grzywny do 5 tysięcy złotych.

Sąd na podstawie art. 86§1 kw wymierzył obwinionemu 1000 zł grzywny, uznając ,iż kara o charakterze wolnościowym, związana z określoną dolegliwością finansową , stanowić będzie adekwatną i wystarczającą reakcją za popełnione czyny.
W ocenie Sądu orzeczona grzywna uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 k.w. sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego i nie można jej w żadnym wypadku uznać za zbyt surową. Obwiniony prowadzi gospodarstwo rolne osiągając miesięczne dochody w wysokości 1000 złotych netto. Jest kawalerem, ma dwoje dzieci na utrzymaniu. Zapłata grzywny w orzeczonej wysokości jest w ocenie Sądu dla niego w pełni możliwa i nie zagraża jego egzystencji, a jednocześnie na tyle surowa aby zapobiec popełnianiu tego typu wykroczeń w przyszłości. Kara uświadomi obwinionemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów oraz konieczność ostrożnej i uważnej jazdy w ruchu drogowym, w efekcie zaś zapobiegnie popełnianiu przez obwinionego kolejnych wykroczeń drogowych. Tym samym zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 k.w. cele kary.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 100 złotych tytułem opłaty sądowej. Wysokość opłat określona jest w ustawie z dnia 23 czerwca 1973 r o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983 r nr 49 poz 223 ze zm) . Zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10%, nie mniej jednak niż 30 zł. W myśl natomiast art. 119 § 1 Kpw w razie skazania, obwinionego obciąża się go zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi należnościami o których mowa w art. 118§1 i §2 kpw, jeżeli należności takie powstały w postępowaniu. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r (Dz. U z 2001 r Nr 118, poz. 1269). § 1 pkt 1 tego rozporządzenia stanowi, że wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed Sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego w postępowaniu zwyczajnym 100 zł.

Zdaniem Sądu biorąc pod uwagę sytuację materialną obwinionego będzie on w stanie ponieść zasądzone przez Sąd wyrokiem wymienione kwoty.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)