Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: sekretarz sądowy Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. G.

o zapłatę 51 939,63 zł

I.  zasądza od pozwanego M. G. na rzecz strony powodowej (...) Banku S.A. z siedzibą w W. kwotę 51 939,63 zł (pięćdziesiąt jeden tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięć złotych 63/100);

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 671,92 zł (sześćset siedemdziesiąt jeden złotych 92/100) tytułem kosztów procesu;

III.  zwraca stronie powodowej od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 100 (sto) zł tytułem nadpłaconej opłaty.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. G. kwoty 51 939,63 zł oraz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa i kosztami notarialnego uwierzytelnienia dokumentów przedłożonych do sprawy w kwocie 4,92 zł.

W uzasadnieniu podała, że w dniu 24 lutego 2016 r. zawarła z pozwanym umowę kredytu nr (...), z której pozwany nie wywiązał się, bowiem nie dokonywał terminowej spłaty rat. Wobec powyższego, powódka wypowiedziała przedmiotową umowę stawiając całą należność w stan wymagalności, zaś mimo podjętej próby polubownego pozasądowego rozwiązania sporu, pozwany nie spłacił wierzytelności.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie w sprawie (...) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc m. in. zarzut braku wymagalności roszczenia i jego nieudowodnienie zarówno co do zasady, jak i wysokości, nieważność umowy pożyczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lutego 2016 r. strona powodowa zawarła z pozwanym umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) na kwotę 51 746,44 zł. Zgodnie z postanowieniami umowy pozwany zobowiązany był spłacać należność w 72 miesięcznych ratach do dnia 24. każdego miesiąca w wysokości 944,36 zł, przy czym pierwsza rata wyrównawcza w kwocie 1 012,28 zł. W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań wynikających w zawartej umowy, stronie powodowej przysługiwało prawo pobierania od tych kwot podwyższonych odsetek w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481§2 ¹ k.c., począwszy od dnia następnego po dniu wynikającym z umowy i harmonogramu spłaty (§7 umowy). W razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres płatności i po wezwaniu przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych oraz braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym terminie, bankowi przysługiwało prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytobiorca zobowiązany był do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego zwrotu kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu (§9 umowy).

Dowód: umowa kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) - k. 15 - 17

Pozwany nie spłacał terminowo zadłużenia, wobec czego strona powodowa, pismem z dnia 6 października 2016 r., wezwała go do zapłaty kwoty 2 790,91 zł w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwanie pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu.

Dowód: wezwanie do zapłaty z 06.10.2016 r. z potwierdzeniem nadania - k. 21 - 22

Wobec braku spłaty zadłużenia przez pozwanego, pismem z dnia 28 listopada 2016 r. strona powodowa wypowiedziała umowę kredytu nr (...), wskazując, że w przypadku zapłaty zaległości w okresie wypowiedzenia rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu.

Dowód: oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy z 26.11.2016 r. z potwierdzeniem odbioru - k. 18 - 19

W związku z wypowiedzeniem zawartej umowy kredytu, pismem z dnia 27 stycznia 2017 r. powódka poinformowała pozwanego o postawieniu całej należności w stan wymagalności i wezwała go ostatecznie do zapłaty zadłużenia, na które składa się: 49 573,51 zł - należność kapitałowa, 1 619,94 zł - odsetki umowne, 166,68 zł - odsetki podwyższone za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej, 3,14 zł - opłaty za czynności windykacyjne.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z 27.01.2017 r. - k. 20

Na dzień 27 lutego 2017 r. łączne zadłużenie pozwanego wynikające z zawartej umowy kredytu wyniosło 51 939,63 zł. Do dnia 21 listopada 2017 r. pozwany z zaciągniętego zobowiązania spłacił jedynie pięć rat - pierwszą ratę w kwocie 1 013 zł - 21.03.2016 r. i cztery raty po 950 zł w dniach 04.05.2016 r., 24.05.2016 r., 27.06.2016 r. i 02.11.2016 r.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych - k. 14

- szczegółowe rozliczenie umowy kredytowej z 21.11.2017 r. - k. 42

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy o kredyt gotówkowy podpisanej przez strony w dniu 24 lutego 2016 r., której podstawy zawarcia uregulowane zostały w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1988 t. j.). Zgodnie z treścią tego przepisu przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd uznał, że strona powodowa wykazała zasadność roszczenia dochodzonego pozwem, a zatem uczyniła zadość obowiązkowi wynikającemu z przepisu art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Przedłożone przez powódkę dokumenty w postaci umowy o kredyt konsumpcyjny gotówkowy sporządzony 19 lutego 2016 r., a podpisany przez strony 24 lutego 2016 r. oraz zestawienia wpłat dokonywanych przez pozwanego wskazują, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy, na mocy której pozwany otrzymał kredyt w wysokości 51 746,44 zł. Postanowienia umowy określały jednoznacznie termin płatności rat, ich wysokość, stopę oprocentowania, która na dzień podpisania umowy wynosiła 9,45% w stosunku rocznym oraz rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, która w chwili zawarcia umowy wynosiła 21,2%. Ponadto, umowa w sposób precyzyjny regulowała sankcję za nieterminowe spłacanie należności oraz uprawnienia banku w tym zakresie, w szczególności prawo do naliczenia odsetek za opóźnienie oraz możliwość wypowiedzenia zawartej umowy. Z treści szczegółowego rozliczenia umowy kredytowej oraz wyciągu z ksiąg rachunkowych banku wynika, że pozwany nie spłacał regularnie rat kredytu i ostatecznie zaprzestał ich uiszczania 2 listopada 2016 r., przy czym dokonał płatności pięciu rat - pierwszą ratę w kwocie 1 013 zł - 21.03.2016 r. i cztery raty po 950 zł w dniach 04.05.2016 r., 24.05.2016 r., 27.06.2016 r. i ostatnia wpłata 02.11.2016 r. Cztery pierwsze wpłaty zostały zaliczone przez stronę powodową w przeważającej mierze na spłatę kapitału i raty odsetkowe, zaś ostatnia wpłata na ratę odsetkową, odsetki karne i koszty upomnień i monitów.

Mając na uwadze, że pozwany nie spłacił zadłużenia wobec strony powodowej, wypowiedziała ona zawartą umowę kredytu, wzywając uprzednio pozwanego listem poleconym do uregulowania zaległych należności, przy czym oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone matce pozwanego na adres jego zamieszkania w dniu 2 grudnia 2016 r. Skoro pozwany nie uregulował zadłużenia w 30 - dniowym okresie wypowiedzenia, umowa kredytu została skutecznie rozwiązana, zaś niespłacona należność stała się w całości wymagalna.

Niezasadne i niczym niepoparte okazały się natomiast twierdzenia pozwanego zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz podniesione na rozprawie przed Sądem Rejonowym w Kłodzku w dniu 6 grudnia 2017 r. W pierwszej kolejności należy wskazać, że niezrozumiałym dla Sądu jest fakt, że pozwany w żaden sposób nie odniósł się merytorycznie do żądania strony powodowej zgłoszonego w pozwie i nie przedłożył żadnych dokumentów uzasadniających jego stanowisko. W sprzeciwie od w/w nakazu zapłaty sporządzonego 22 kwietnia 2017 r. pozwany podniósł zarzut braku wymagalności dochodzonego roszczenia, zaś z daleko idącej ostrożności procesowej powołał się na nieudowodnienie roszczenia co do wysokości i zasady, nieważność umowy pożyczki, brak należytego umocowania osoby występującej w sprawie, brak związania pozwanego postanowieniami umowy w części dotyczącej wysokości odsetek za opóźnienie. Pozwany nie uzasadnił sprzeciwu podając, że w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie jest ono wymagane, jak również nie ma obowiązku przedstawiania dowodów. Mimo doręczenia pozwanemu odpisu pisma strony powodowej uzupełniającego braki formalne pozwu oraz pouczenia o treści art. 136 k.p.c., art. 210 § 2 ¹ k.p.c. pozwany nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, zaś na rozprawie w dniu 6 grudnia 2017 r. oświadczył, że podpisał umowę kredytu, kwestionował jednak jej ważność z uwagi na inną datę sporządzenia umowy i złożenia pod nią podpisu. Pozwany nie zgadzał się również, by doszło do skutecznego wypowiedzenia zawartej umowy, bowiem pismo w tym przedmiocie nie zostało mu doręczone. Pozwany przyznał, że różnie spłacał zadłużenie i że ma niespłacony kredytu wobec banku. Podał jednocześnie w wątpliwość skuteczność złożonego pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym wskazując m. in., że osoba reprezentująca bank nie miała właściwego umocowania do działania.

Podniesione przez pozwanego zarzuty okazały się chybione. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że elektroniczne postępowanie upominawcze różni się od postępowania zwykłego m. in. tym, że w pozwie powód powinien wskazać dowody na poparcie swoich twierdzeń, dowodów tych nie musi jednak dołączać do pozwu. Nie ma również zastosowania przepis art. 128 k.p.c. nakładający na strony obowiązek dołączania do pisma procesowego jego odpisów i odpisów załączników dla pozostałych stron postępowania, jak również dołączania do pisma procesowego wnoszonego za pośrednictwem systemu teleinformatycznego poświadczonych elektronicznie odpisów załączników (art. 505 ³² k.p.c.). W przypadku złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty i przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej pozwanego, przewodniczący wzywa stronę powodową do wykazania umocowania, o ile stwierdzenie umocowania przez sąd nie jest możliwe na podstawie wykazu lub innego rejestru, do którego sąd ma dostęp drogą elektroniczną, lub do przedłożenia pełnomocnictwa (art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.).

W niniejszej sprawie, strona powodowa składając pozew do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie nie dołączyła dowodów na poparcie swojego żądania ani dokumentów wykazujących umocowanie pełnomocnika do działania w jej imieniu. Niemniej jednak, po przekazaniu sprawy do tut. Sądu z uwagi na wniesiony przez pozwanego sprzeciw od nakazu zapłaty, powódka na wezwanie przewodniczącego, przedłożyła zarówno odpis pełnomocnictwa udzielonego jej pracownikowi upoważaniającego do jej reprezentowania przed sądem, jak i wszelkie dowody potwierdzające dochodzone roszczenie, których w myśl cyt. wyżej przepisów nie miała obowiązku przedkładać w toku elektronicznego postępowania upominawczego. Co więcej, dokumenty te niewątpliwie wskazują na istnienie zobowiązania pozwanego wobec strony powodowej, zaś ich wiarygodność nie została przez pozwanego skutecznie zakwestionowana.

Należy mieć na względzie, że pozwany przyznał, iż zawarł ze stroną powodową przedmiotową umowę kredytu, że nie spłacał regularnie należności, oraz że zadłużenie wobec strony powodowej nie zostało przez niego w całości uregulowane. Pozwany zarzucał, że strona powodowa sporządziła umowę w dniu 19 lutego 2016 r., zaś podpisy pod jej treścią opatrzone są datą 24 lutego 2016 r. W ocenie Sądu, okoliczność ta w żadnym wypadku nie stanowi o nieważności umowy, bowiem czym innym jest sporządzenie umowy, a zatem jej wygenerowanie w systemie elektronicznym i wydrukowanie, a czym innym złożenie podpisu pod jej postanowieniami przez strony. Brak jest natomiast podstaw do uznania, by tego samego dnia, w którym sporządzono umowę, strony zobowiązane były ją podpisać, bowiem z przyczyn obiektywnych (siedziba banku czy konieczność osobistego stawiennictwa kredytobiorcy w placówce banku) mogłoby się to okazać niemożliwe.

Bezzasadny okazał się również zarzut pozwanego dotyczący braku wymagalności roszczenia. Jak wynika bowiem z akt sprawy pismo wypowiadające umowę kredytu zostało skutecznie doręczone matce pozwanego na adres jego zamieszkania w dniu 2 grudnia 2016 r. Jednocześnie pozwany potwierdził na rozprawie, że w dniu 2 grudnia 2016 r. otrzymał jakieś pismo z banku, nie był jednak w stanie przypomnieć sobie jej treści. Pozwany nie wykazał nadto, by odebrane tego dnia przez matkę oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nie zostało mu przekazane bądź by przedmiotowa przesyłka zawierała inny dokument.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że strona powodowa wykazała nie tylko zasadność roszczenia, ale i jego wysokość. Wobec tego, Sąd zasądził dochodzoną kwotę zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie. Na dzień 28 lutego 2017 r. (data wniesienia pozwu) należność pozwanego z tytułu wymagalnego kapitału wyniosła 49 573,51 zł, z tytułu odsetek umownych za okres korzystania z kapitału (9,45%) 1 617,94 zł, z tytułu odsetek za opóźnienie (14%) 822,16 zł, zaś z tytułu opłat i prowizji 3,14 zł. Strona powodowa w pozwie domagała się niższych odsetek za opóźnienie niż wynikające z przedłożonych dokumentów, zatem Sąd - zgodnie z żądaniem - uwzględnił je w kwocie 745,04 zł.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd kierował się treścią art. 98 k.p.c. zasądzając je w całości od pozwanego jako przegrywającego proces w całości. Na koszty poniesione przez stronę powodową składała się opłata sądowa od pozwu w wysokości 650 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty notarialnego uwierzytelnienia dokumentów w wysokości 4,92 zł.

Na podstawie przepisu art. 79 ust. 1 pkt 1 ppkt f ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 623 j.t), Sąd zwrócił stronie powodowej opłatę sądową w kwocie 100 zł od wniesionego sprzeciwu na orzeczenie Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Kłodzku.