Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Joanna Kaczmarek-Kęsik

Protokolant: st. sekr. sąd. Aldona Gurtat

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2013 roku w Radomiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko A. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Przysusze

z dnia 7 maja 2013 roku

sygn. akt I C 62/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Przysusze oddalił powództwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko A. Z. o zapłatę.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

W dniu 6 sierpnia 2003 roku został zawarty pomiędzy Wyższą Szkołą Społeczno – (...) w W. a A. B. kontrakt, na podstawie którego Szkoła zobowiązała się do zapewnienia studentowi miejsca na Wydziale Ekonomicznym. Na podstawie niniejszego kontraktu strony ustaliły, że student wpłaca przy zapisie jednorazowe wpisowe w wysokości 300 złotych, które nie podlega zwrotowi oraz w okresie studiów czesne za sześć semestrów. Opłata za rok studiów wynosiła 2000 złotych, które student może wpłacać jednorazowo lub w dwóch ratach według załącznika. Wskazano nadto, że opłata za czesne może ulec zmianie począwszy od każdego nowego roku akademickiego. W przypadku naruszenia zasad płatności nastąpi ustawowe naliczanie odsetek. Natomiast wpłacone czesne jest opłatą za świadczoną przez Szkołę usługę, polegającą na umożliwieniu studentowi: wysłuchania przewidzianej programem ilości wykładów, udziału w ćwiczeniach, seminariach, lektorach oraz uczestniczenia w egzaminach, zaliczeniach i innych formach kontrolnych przewidzianych programem studiów. Podniesiono również, że sprawy nieuregulowane w niniejszym kontrakcie będą rozstrzygane zgodnie z Kodeksem Cywilnym. Zarządzeniem Prezydenta Wyższej Szkoły Społeczno – (...) w W. z dnia 27 września 2004 roku w sprawie wysokości opłat za naukę i egzaminy ustalono czesne plus materiały dydaktyczne na studiach eksternistycznych, wieczorowych i zaocznych za I rok w kwocie 2500 złotych, za II i III rok w kwocie 2300 złotych. A. B. w październiku 2004 roku rozpoczęła III semestr nauki na Wydziale Ekonomii. Nie uregulowała względem Wyższej Szkoły Społeczno – (...) w W. czesnego za: wrzesień 2004 roku w kwocie 30 złotych wymagalne od dnia 1 października 2004 roku, październik 2004 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 listopada 2004 roku, listopad 2004 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 grudnia 2004 roku, grudzień 2004 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 stycznia 2005 roku, styczeń 2005 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 lutego 2005 roku, luty 2005 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 marca 2005 roku, marzec 2005 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 kwietnia 2005 roku, kwiecień 2005 roku w kwocie 230 złotych wymagalne od dnia 1 maja 2005 roku. Decyzją z dnia 22 listopada 2005 roku, zgodnie z §17 i §21 regulaminu studiów (...) została skreślona z listy studentów Wyższej Szkoły Społeczno – (...) z dniem 22 listopada 2005 roku z powodu: niezaliczenia przedmiotu Informatyka i nieuiszczenia opłat za czesne za II i III semestr w roku akademickim 2004/2005 oraz 2005/2006. W dniu 25 lipca 2011 roku została zawarta pomiędzy Wyższą Szkołą Społeczno – (...) z siedzibą w W. a (...) finansowo – prawne (...) Spółką Jawną z siedzibą w W. umowa sprzedaży wierzytelności. Na podstawie niniejszej umowy (...) finansowo – prawne (...) Spółka Jawna z siedzibą w W. nabyła wierzytelność wraz ze wszystkimi prawami należnymi Zbywcy. Zgodnie z wyciągiem z załącznika do umowy wierzytelności suma należności A. B. wynosiła 1.640 złotych. W dniu 26 lipca 2011 roku (...) finansowo – prawne (...) Spółka Jawna z siedzibą w W. wystawiła na rzecz A. B. wezwanie do zapłaty łącznej kwoty 2.951,15 złotych z terminem płatności 21 dni. W dniu 25 listopada 2011 roku nastąpiło przekształcenie spółki (...) finansowo – prawne (...) Spółka Jawna z siedzibą w W. w spółkę (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na podstawie uchwały wspólników Nr 1/2011. Na dzień wniesienia pozwu A. B. nie uregulowała względem strony powodowej należności z tytuły opłaty czesnego za wrzesień 2004 roku w kwocie 30 złotych, za październik 2004 roku w kwocie 230 złotych, za listopad 2004 roku w kwocie 230 złotych, za grudzień 2004 roku w kwocie 230 złotych, za styczeń 2005 roku w kwocie 230 złotych, za luty 2005 roku w kwocie 230 złotych, za marzec 2005 roku w kwocie 230 złotych, za kwiecień 2005 roku w kwocie 230 złotych. Natomiast z tytułu skapitalizowanych odsetek łącznej kwoty 1.596,88 złotych. Łączne zadłużenie A. B. na dzień 30 listopada 2012 roku wynosiło 3.236,88 złotych. Pozwana A. Z. z domu B. w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 7 grudnia 2012 roku podniosła zarzut przedawnienia dochodzonych przez powoda roszczeń. W ocenie Sądu Rejonowego umowa łącząca pozwaną A. Z. z domu B. z Wyższą Szkołą Społeczno – (...) z siedzibą w W. była umową o świadczenie usług, zatem stosuje się do niej przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.). Do umów określonych w art. 750 k.c. stosuje się, zgodnie z regulacją art. 751 pkt. 2 k.c. dwuletni okres przedawnienia roszczenia, jeżeli powstało ono z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się takimi czynnościami. Zdaniem Sądu Rejonowego, w sprawie niniejszej zastosowanie będzie miał dwuletni okres przedawnienia roszczeń z tytułu zawarcia umowy przez pozwaną z Wyższą Szkołą Społeczno – (...) z siedzibą w W.. Wyższa Szkoła Społeczno – (...) w W. zobowiązała się do świadczenia usług edukacyjnych w zamian za uiszczanie przez pozwaną w ustalonych okresach określonych w umowie opłat pieniężnych. Wyższa Szkoła Społeczno – (...) w W. trudni się na stałe świadczeniem usług edukacyjnych. Pozwana została zobowiązana do uiszczania cyklicznych opłat czesnego za rok akademicki 2004/2005 w kwocie po 230 złotych, w terminach od 30-tego dnia każdego miesiąca studiów, z tym że pozwana nie uregulowała w całości opłaty za miesiąc wrzesień 2004 roku (nie dopłaciła 30 złotych) oraz opłat od listopada 2004 roku do kwietnia 2005 roku. W ocenie Sądu Rejonowego świadczenie miało charakter okresowy, zwłaszcza, iż nie został określony w umowie koszt całych studiów obciążający pozwaną oraz koszt ten mógł ulec zmianie wskutek np. przerwania studiów, czy też powtarzania semestru. Istotę świadczenia okresowego stanowi to, że dłużnik zobowiązany jest spełniać je periodycznie, w określonych z góry odstępach czasu. Bieg przedawnienia roszczenia rozpoczął się od dnia 1 maja 2005 roku. Przedawnienie roszczeń nastąpiło z dniem 2 maja 2007 roku, z uwagi na regulację art. 751 pkt 2 k.c., a najpóźniej z dniem 2 maja 2008 roku mając na uwadze okresowy charakter świadczenia. Powód, na którego Wyższa Szkoła Społeczno – (...) w W. na postawie zawartej w dniu 25 lipca 2011 roku umowy przeniosła wszelkie prawa z tytułu roszczenia o zapłatę zaległego czesnego przez pozwaną A. Z. z domu B., złożył pozew w sprawie niniejszej w dniu 30 listopada 2012 roku, a więc po upływie terminu przedawnienia roszczenia.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał przepis art. 751 pkt 2 k.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

⚫

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 750 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu zbyt wąskiej wykładni pojęcia „uregulowane innymi przepisami”, ograniczającej się tylko do doktrynalnej dychotomii „umowy nazwane – nienazwane”, w wyniku której Sąd uznał, że umowa o świadczenie usług edukacyjnych zawarta pomiędzy uczelnią wyższą, a studentem nie jest na tyle wyodrębniona, by wyłączyć stosowanie przepisów o zleceniu, podczas gdy przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym pozwalają w całości na rekonstrukcję essentialia negoti tej umowy, a przepis art. 99 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym definiuje treść usług edukacyjnych, co wyłącza możliwość stosowania przepisów o zleceniu;

⚫

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 751 pkt 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że:

- niepubliczna uczelnia wyższa, o której mowa w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym jest osobą trudniącą się zawodowo czynnościami związanymi z nauką, osobą utrzymującą zakład przeznaczony na cel związany z nauką, podczas gdy zakres zastosowania przepisu art. 751 pkt 2 k.c. przewiduje kryterium podmiotowo – przedmiotowe na zasadzie koniunkcji i o ile uczelnia wyższa prowadzi działalność dydaktyczną, naukową, badawczą itp., o tyle prowadzenie tej działalności nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 roku, Nr 220, poz. 1447 ze zm.) na podstawie art. 106 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym;

- pojęcie „roszczenie z tytułu nauki” dotyczy również „nauki” w rozumieniu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, podczas gdy ustawa ta definiuje swoiste pojęcie nauki na potrzeby reżimu szkolnictwa wyższego, co wyłącza stosowanie przepisu art. 751 pkt 2 k.c. jako przepisu ogólnego;

co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego zastosowania przepisu art. 751 pkt 2 k.c., zamiast przepisu art. 118 in principio k.c.;

⚫

obrazę przepisu prawa materialnego, tj. przepisu art. 118 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że świadczenia studenta polegające na obowiązku zapłacenia czesnego w zamian za świadczenia uczelni wyższej stanowią świadczenia o charakterze okresowym, podczas gdy zastrzeżenie płatności czesnego jednorazowo lub w ratach, przy jednoczesnym wskazaniu w umowie, że czesne płaci się za sześć semestrów, przesądza, że świadczenie to jest świadczeniem jednorazowy, a suma świadczeń ratalnych składa się na określoną z góry całość.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzec powoda kwoty 3.236,88 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ponadto zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Bezspornym w sprawie niniejszej jest fakt, iż umowa łącząca pozwaną z Wyższą Szkołą Społeczno- (...) w W. została zawarta w dniu 6 sierpnia 2003 roku, a zatem, wbrew twierdzeniom apelującego, do umowy tej nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz.U. 2012r.,poz.572), która weszła w życie 1 września 2005 roku, przy czym przepis art. 99 ust. 1 pkt 3 i 4 w dniu 1 października 2006 roku (por. art. 277 ustawy) lecz ustawa z dnia 12 września 1990 roku o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1990r., nr 65, poz. 385 ze zm.) oraz ustawa z dnia 26 czerwca 1997 roku o wyższych szkołach zawodowych (Dz.U. z 1997r., nr 96, poz.590).

Niezasadne są zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj. art. 750 k.c., a powołujące się na treść regulacji umowy o świadczenie usług edukacyjnych zawartej w art. 99 ust. 1, art. 160 ust. 3 , art. 169 ust. 1 oraz art. 190 ust. 2 pkt 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. W świetle art. 269 ust. 1 i 2 tej ustawy studenci przyjęci na studia przed dniem wejścia w życie ustawy oraz w roku akademickim 2005/2006 wnoszą opłaty za zajęcia dydaktyczne na dotychczasowych zasadach do końca okresu studiów przewidzianego w programie studiów. Umowy, o których mowa w art. 160 ust. 3 ustawy obowiązują od roku akademickiego 2006/2007. Zatem zawarte w apelacji wywody dotyczące treści umowy o świadczenie usług edukacyjnych a oparte na treści cytowanych wyżej przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym nie dotyczą umowy będącej przedmiotem sporu w sprawie niniejszej.

W dacie zawarcia umowy pomiędzy pozwaną a Wyższą Szkołą Społeczno- (...) w W. obowiązywała regulacja prawna, która umożliwiała zawieranie umów dotyczących finansowania studiów przez studenta na podstawie zasady wyrażonej w art. 353 ¹ k.c., jednakże w żadnym razie ani ustawa z dnia 12 września 1990 roku o szkolnictwie wyższym ani z dnia 26 czerwca 1997 roku o wyższych szkołach zawodowych nie regulowały treści tych umów ani postanowień istotnych tych umów. Jednie art. 22 ust. 1 pot 3 ustawy o wyższych szkołach zawodowych przewidywał, iż uczelnia zawodowa może uzyskiwać środki finansowe z czesnego. Dopiero ustawa z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym wprowadziła postanowienia dotyczące umowy o odpłatności za studia (por. Paweł Orzeszko, Komentarz do art. 160 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, System Informacji Prawnej Lex 48/2013).

Zatem trafnie Sąd pierwszej instancji ustalił, iż umowa zawarta w dniu 6 sierpnia 2003 roku pomiędzy pozwaną a Wyższą Szkołą Społeczno- (...) w W. nie była uregulowana innymi przepisami w rozumieniu art. 750 k.c.

Zgodnie z treścią tej umowy uczelnia niepaństwowa zobowiązała się do zapewnienia studentowi miejsca na wydziale ekonomicznym, na którym studia licencjackie trwają 6 semestrów. Szkoła zobowiązała się zapewnić studentowi odpowiednie warunki pobierania nauki w ramach otwartego kształcenia na odległość i jej ukończenia oraz zapewniła wszystkie prawa i przywileje przewidziane w regulaminie studiów. Pozwana zobowiązała się do uiszczenia wpisowego w kwocie 300 zł oraz czesnego w okresie studiów. Zgodnie z postanowieniami umowy wpłacone czesne jest opłatą za świadczoną przez szkołę usługę, polegającą na umożliwieniu studentowi wysłuchania przewidzianej programem ilości wykładów, udziału w ćwiczeniach, seminariach, lektoratach oraz uczestniczenia w egzaminach, zaliczeniach i innych formach kontrolnych przewidzianych programem studiów.

Z treści powyższej umowy wynika, iż ma ona charakter umowy o świadczenie usług skoro strony ustaliły, że czesne jest opłatą za świadczoną przez szkołę niepaństwową usługę polegającą na umożliwieniu studentowi wysłuchania przewidzianej programem ilości wykładów, udziału w ćwiczeniach, seminariach, lektoratach oraz uczestniczenia w egzaminach, zaliczeniach i innych formach kontrolnych przewidzianych programem studiów. Usługą jest świadczenie – w ramach świadczeń działania (art. 353 § 2 k.c.) – czynienia (facere) niepolegające na daniu (dare) (por. System Prawa Prywatnego pod red. J. Rajskiego, C.H.Beck, 2004, tom 7, str. 451). Umowa zawarta między stronami miała charakter umowy starannego działania a nie rezultatu. W świetle poglądów doktryny umowa o nauczanie, umowa o prowadzenie wykładu, umowa o wychowanie są umowami, do których stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu (por. System Prawa Prywatnego pod red. J. Rajskiego, C.H.Beck, 2004, tom 7, str. 459).

Wobec powyższego zasadnie Sąd Rejonowy uznał, iż do umowy zawartej między pozwaną a Wyższą Szkołą Społeczno- (...) w W. tej na podstawie art. 750 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 751 pkt 2 k.c.

Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, iż Wyższa Szkoła Społeczno – (...) w W. będąca w dacie zawierania umowy niepaństwową szkołą wyższą w rozumieniu ustawy o szkolnictwie wyższym trudniła się zawodowo czynnościami związanymi z nauką. Przepis art. 751 pkt 2 k.c., wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zawiera wymogu prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r., nr 220, poz. 1447 ze zm.). Pogląd ten jest niczym nie uzasadniony, tym bardziej, że w dacie zawarcia przedmiotowej umowy powołana wyżej ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie obowiązywała. Przepis art. 751 pkt 2 k.c. nie posługuje się pojęciem prowadzenia działalności gospodarczej. Nie ulega wątpliwości, iż uczelnia niepaństwowa, którą była w dacie zawarcia umowy Wyższa Szkoła Społeczno- (...) w W. zawodowo trudniła się czynnościami związanymi z nauką, bowiem do jej podstawowych zadań należało kształcenie studentów oraz przygotowywanie specjalistów do wykonywania określonych zawodów. Zadanie to realizowała, jak w sprawie niniejszej, przez prowadzenie określonych kierunków studiów, które były finansowane min. przez studentów na podstawie umów cywilnoprawnych. Wprawdzie Statut uczelni załączony do akt sprawy nie obowiązywał w dniu zawarcia przedmiotowej umowy, gdyż został uchwalony 5 czerwca 2009 roku, jednak już z faktu, iż stroną umowy była uczelnia niepaństwowa należy wywieść, że trudniła się ona zawodowo czynnościami związanymi z nauką. W świetle art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1997 roku o wyższych szkołach zawodowych obowiązującym w dacie zawarcia umowy do zadań uczelni zawodowej należało min. kształcenie studentów w zakresie kierunków i specjalności zawodowych oraz przygotowanie ich do wykonywania zawodu. Również ustawa z dnia 12 września 1990 roku o szkolnictwie wyższym w art. 3 ust. 1 stanowiła, iż podstawowym zadaniem uczelni jest min. kształcenie studentów w zakresie danej gałęzi wiedzy oraz ich przygotowanie do wykonywania określonych zawodów. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że umowa zawarta miedzy studentem a uczelnią ma charakter umowy cywilnoprawnej o charakterze adhezyjnym i może być oceniana przez sąd powszechny na podstawie art. 385 ¹ k.c. zaś student ma przymiot konsumenta usług dydaktycznych oferowanych przez szkołę wyższą. Podmioty prowadzące szkoły i uczelnie niepubliczne są uznane za przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumentów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 roku I CSK 135/05, OSNC 2006, nr 12, poz.205 i z dnia 7 kwietnia 2004r., (...) 22/04, OSNP 2005, nr 3, poz.46, wyrok Sądu Administracyjnego w W. , VI ACa 654/08, Lex nr 1164711) co dodatkowo przemawia za zawodowym charakterem czynności podejmowanych przez uczelnię niepaństwową. Z orzeczeń Sądu Najwyższego wynika, iż zdaniem tego Sądu odpłatne i systematyczne wykonywanie przez uczelnię niepaństwową zajęć dydaktycznych jest wykonywaniem przez osobę prawną we własnym imieniu zawodowo działalności usługowej w sposób zorganizowany i ciągły, jest zatem wyraźnym uczestnictwem w obrocie gospodarczym (por. uchwała z dnia 3 lipca 2003r., III CZP 38/03, Prok. i Pr. z 2004r., nr 1, poz. 38, wyrok z 14 lipca 1999r,m II CKN 451/98, OSNC 2000, nr 2, poz. 36).

Niezasadny jest również zarzut wadliwej interpretacji pojęcia „nauka”. Skarżąca pojecie to odnosi do przepisów nieobowiązującej w dacie zawarcia umowy ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym. Podkreślić należy, iż w świetle utrwalonego orzecznictwa normy prawne należy interpretować zgodnie z mającą zasadnicze znaczenie wykładnią językową. Dokonując tej wykładni należy uwzględniać jej reguły, w myśl których przy tłumaczeniu znaczenia normy należy przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku podstawowym i powszechnie przyjętym, chyba że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia. Wolno odstąpić od znaczenia literalnego danego przepisu, gdy znaczenie to pozostaje w oczywistym konflikcie lub sprzeczności za znaczeniem innych norm systemu, gdy prowadzi do rozstrzygnięć pozostających w oczywistej sprzeczności z powszechnie akceptowanymi normami, zasadami sprawiedliwości i słuszności. W świetle wykładni językowej pojęcie „czynności związane z nauką” obejmuje czynności związane z uczeniem kogoś, kształceniem kogoś. Zatem zarówno zadania uczelni niepaństwowej jaką była zawierająca umowę szkoła, jak również treść przedmiotowej umowy wskazująca na usługi, do wykonania których zobowiązała się uczelnia odpowiada pojęciu „czynności związanych z nauką” w rozumieniu art. 751 pkt 2 k.c. Przy czym wskazać należy, iż sam skarżący w apelacji podniósł, iż pojęcie „nauka”, którym posługuje się art. 751 pkt 2 k.c. jest pojęciem szerszym od tego, którym posługuje się obecnie obowiązująca ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym, a zatem zawiera w sobie również czynności wykonywane przez uczelnie wyższe.

Wobec powyższego zasadnie Sąd Rejonowy uznał, iż w sprawie niniejszej zarzut przedawnienia jest skuteczny, gdyż zastosowanie znajdzie art. 751 pkt 2 k.c. Skoro przepis ten jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 118 k.c. i przewiduje dwuletni okres przedawnienia zbędne jest omawianie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 118 k.c., gdyż charakter świadczenia głównego nie ma znaczenia do zastosowania art. 751 pkt 2 k.c. Dodatkowo wskazać należy, iż skapitalizowane odsetki jako należności okresowe przedawniają się z upływem lat 3 na podstawie art. 118 k.c.

Z tych względów apelacja, jako pozbawiona podstaw faktycznych oraz prawnych, podlegała oddaleniu o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.