Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w E. VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w E. M. R.

po rozpoznaniu dnia 31 stycznia 2018r., w E.

sprawy:

J. U. (1) c. J. i G. ur. (...) w E.

oskarżonej z art.13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w E.

z dnia 17 maja 2017 r., sygn. akt VIII K 456/16

I. zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżoną od przypisanego jej czynu,

II. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

VI Ka 542/17

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył J. U. (1) o czyn zakwalifikowany z art. 13§1kk w zw. z art. 286§1kk w zb. z art. 270§1kk w zw. z art. 11§2kk.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w E. z dnia 17 maja 2017r. w sprawie VIII K 456/16 oskarżoną uznano za winną tego, że w dniu 30 maja 2014r. w E. podrobiła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz A. Ś. z dnia 30 maja 2014r. numer TEL (...)/ (...) w ten sposób, że jako trzecią stronę tej umowy załączyła trzecią stronę umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez (...) S.A. z siedzibą w W. a A. Ś. w dniu 15 kwietnia 2014r. numer TEL (...)/ (...), uprzednio zmieniając rodzaj zamawianej usługi przez skreślenie „Po prostu N. z tabletem za 1 zł” i zapisaniu w to miejsce „Szybka N. w F. P.” oraz zmieniając datę zawarcia umowy poprzez skreślenie „04-15” i zapisanie w to miejsce „05-30” tj. popełnienia czynu zakwalifikowanego z art. 270§1kk i za to wymierzono jej 100 stawek dziennych grzywny po 20zł. Nadto zasądzono od oskarżonej koszty sądowe, w tym 200zł opłaty.

Apelację od ww wyroku wniósł na korzyść oskarżonej jej obrońca i wyrok ten zaskarżył w zakresie rażącej niewspółmierności kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesienie apelacji tylko na korzyść oskarżonej, w sytuacji stwierdzenia braku w opisie czynu przypisanego oskarżonej w pkt. I wyroku znamienia ustawowego typu czynu zabronionego z art. 270§1kk, musiało doprowadzić do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonej od popełnienia przypisanego jej czynu z art. 270§1kk i to nawet w sytuacji, gdy skarżący zarzucił tylko niewspółmierność kary.

Bowiem przypisanie odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 270 § 1 kk wymaga nie tylko przypisania sprawcy, że dokument podrobił lub przerobił, ale i tego, że dokonał tego „w celu użycia za autentyczny” lub stwierdzenia, że „takiego dokumentu jako autentycznego używa”. Tymczasem z opisu czynu przypisanego oskarżonej w pkt. I wyroku wynika, że sąd I instancji wskazał w tym opisie tylko to w jaki sposób oskarżona podrobiła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nie zawarł zaś w nim sformułowania by oskarżona dokument podrobiła w celu użycia go za autentyczny czy by dokumentu takiego jakiego autentycznego użyła lub słów czy pojęć, które by z takim sformułowaniem można było utożsamić. Ujęty zaś w opisie typu przestępstwa z art. 270§1kk zwrot „w celu użycia za autentyczny” czy „takiego dokumentu jako autentycznego używa” jest warunkiem koniecznym karalności zachowania polegającego na fałszerstwie materialnym dokumentu. Ustawodawca konstruując bowiem przepis w art. 270§1kk o treści „Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5” dał wyraz temu, że nie chce poddać odpowiedzialności karnej każdego podrobienia czy przerobienia dokumentu, ale tylko takiego, które wiąże się z zamiarem/celem jego użycia jako autentycznego.

Stąd całkowite pominięcie w opisie czynu przypisanego oskarżonej tego ostatniego elementu normatywnego nie pozwala na uznanie, że czyn tak opisany jak w pkt. I wyroku, stanowi przestępstwo z art. 270§1kk, skoro nie przypisano J. U. kompletu znamion tego przestępstwa (patrz: Postanowienie SN z dnia 26 października 2016 r., II KK 273/16, LEX nr 2160134 „Opis czynu zawarty w wyroku (art. 413 § 2 pkt 1 kpk) musi odpowiadać kompletowi znamion czynu zabronionego, albowiem odpowiedzialności karnej podlega tylko ten, kto popełnia czyn zabroniony (nullum crimen nullum poena sine lege scripta).”).

Należy zaś stwierdzić, że przy wniesieniu apelacji wyłącznie na korzyść oskarżonej sąd II instancji nie mógł uzupełnić opisu czynu o brakujące znamię, gdyż zachowałby się wówczas naruszając art. 434 § 1 kpk. A wobec tego, że nie wniesiono apelacji na niekorzyść (i że i oskarżyciel publiczny i oskarżyciel posiłkowy nie dostrzegli braków w opisie czynu przypisanego oskarżonej), to brak było podstawy z art. 443 kpk do przekazania przez sąd odwoławczy sprawy do ponownego rozpoznania celem wydania orzeczenia surowszego tj. celem uzupełnienia opisu czynu o brakujące znamię pozwalające na zakwalifikowanie przypisanego oskarżonej czynu jako przestępstwa z art. 270§1kk.

A w takich okolicznościach, to sąd okręgowy stwierdzając brak w opisie czynu przypisanego oskarżonej znamienia ustawowego nie mógł utrzymać zaskarżonego wyroku w mocy. Bowiem „Brak w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku (art. 413 § 2 pkt 1 kpk) jakiegokolwiek znamienia ustawowego typu czynu zabronionego skutkuje niemożnością przypisania odpowiedzialności karnej za ten czyn (art. 1 § 1 kk i art. 115 § 1 kk)” - wyrok SN 2017.04.06 w spr. V KK 372/16 , OSNKW 2017/9/51. „Mając więc na względzie, że opis czynu musi odzwierciedlać komplet znamion zarzuconego i przypisanego przestępstwa oraz kierunek apelacji wniesionej w niniejszej sprawie stwierdzić należy, że niedopuszczalne jest, aby sąd odwoławczy rozpoznając apelację wniesioną jedynie na korzyść oskarżonego uzupełniał opis czynu przypisanego temu oskarżonemu przez dodanie do niego jakichkolwiek wymaganych przez ustawę karną znamion przestępstwa, których opis ten wcześniej nie zawierał.” – wyrok SN z dnia 3 grudnia 2015 r.w spr.II KK 283/15, LEX nr 1938677.

Dlatego na mocy art. 440 kpk, art. 414§1kpk, art. 17§1 pkt. 2 kpk i art. 437§2 kpk, przy uwzględnieniu kierunku wniesionej apelacji, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżoną od przypisanego jej czynu, a w konsekwencji takiego rozstrzygnięcia kosztami procesu obciążył Skarbu Państwa (art. 632pkt.2 kpk).