Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 grudnia 2017 r.

Pozwem z dnia 6 czerwca 2016 r. (data prezentaty) powód Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. K. na swoją rzecz kwoty 3213,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. Powód domagał się także zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu podano, że I. K. zawarła z Bankiem (...) Spółka Akcyjną umowę o kartę kredytową, na podstawie której otrzymała świadczenie oraz zobowiązała się do spłaty zadłużenia. Powód wskazał, że w związku z nieuregulowaniem zadłużenia umowa została wypowiedziana. Powód podał ponadto, że na mocy umowy cesji nabył wierzytelność od poprzedniego wierzyciela i w ten sposób stał się wierzycielem pozwanej ( pozew k. 2-3v).

Pozwana I. K. złożyła sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty. Pozwana zaskarżył nakaz zapłaty w całości oraz wniosła o zasądzenie kosztów postepowania. W uzasadnieniu podniosła zarzut przedawnienia. ( sprzeciw k. 35-36v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2000 r. I. K. złożyła w Banku (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. wniosek o otrzymanie karty kredytowej C. ( dowód: wniosek o udzielenie karty kredytowej k. 4-5).

W związku z nieterminową spłatą zadłużenia Bank (...) w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu klauzulę wykonalności nadano postanowieniem wydanym przez Sąd Rejonowy Szczecin P. i Zachód w S. w sprawie o sygn. akt XV Co 3951/05. Następnie Komornik Sądowy przy Sądzie Szczecin P. i Zachód D. M. prowadził egzekucję pod sygn. akt Km 2076/09, która zakończyła się umorzeniem wobec bezskuteczności egzekucji. ( okoliczności bezsporne, przyznane przez pozwaną)

W dniu 23 listopada 2015 r. Bank (...) spółka akcyjna zawarł z Horyzont Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności pieniężnych, wynikających z różnych tytułów, w tym z tytułu dokonanych przez zbywcę czynności bankowych. Do umowy przelewu w założeniu dołączono Załącznik 1a, tj. listę wierzytelności i dłużników w wersji elektronicznej na płycie CD oraz Załącznik numer 1, czyli papierową wersję Załącznika numer 1a. W dniu zawarcia umowy przelewu wierzytelności strony zawarły Aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności. W punkcie 2 aneksu nr (...) wskazano, że przelany portfel wierzytelności na potrzeby aneksu został sporządzony wyłącznie w formie elektronicznej na zabezpieczonej hasłem płycie CD. (dowód: umowa przelewu - k. 7-9, Aneks nr (...) wraz z linijką tekstu stanowiąca tabelkę - k. 9v-11).

W dniu 1 czerwca 2016 r. powód Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...), w którym stwierdzono wysokość zobowiązania I. K. na dzień wystawienia wyciągu w kwocie 3.213,44 zł, obejmującą odsetki naliczone do dnia wystawienia wyciągu oraz opłaty za obsługę oraz za czynności windykacyjne, związane w opóźnieniem w spłacie (dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu - k. 4).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów z dokumentów. Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej załącznikowi do umowy cesji zgłoszonemu w pozwie, albowiem stanowi on jedynie wydruk komputerowy. Ocena jego walorów dowodowych następuje zatem nie w świetle art. 244-245 k.p.c., lecz 308-309 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. Przy ocenie tej nie ma żadnego znaczenia to, że działający w sprawie pełnomocnik powoda poświadczył przedmiotowy wydruk za zgodność w myśl art. 129 § 2 k.p.c. Przepis ten stanowi, że zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Jak wynika wprost z jego treści dotyczy on jedynie możliwości poświadczania odpisów dokumentów. Niewątpliwie chodzi o dokumenty w rozumieniu art. 244-245 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7 września 2016 r. Wprawdzie przepisy art. 308 i 309 odsyłają do przepisów o dowodzie z dokumentu, Sąd stanął jednak na stanowisku, że w przypadku wydruku komputerowego nie istnieje możliwość poświadczenia takiego wydruku „za zgodność” z oryginałem. Zdaniem Sądu oryginał wydruku komputerowego stanowi zespół danych zapisanych w pamięci komputera. Już w świetle zasad doświadczenia życiowego oczywiste jest, że żaden człowiek nie ma możliwości dokonania takiego „poświadczenia”, gdyż stan pamięci komputera nie jest dostępny ludzkim zmysłom. Możliwe jest jedynie poznanie odzwierciedlenia stanu danych zapisanych w pamięci komputera przy pomocy urządzeń umożliwiających wywołanie tych danych w postaci dostępnej ludzkim zmysłom, np. przez wyświetlenie na ekranie komputera, wydrukowanie. Nie ma jednak możliwości stwierdzenia, czy postać dostępna poznaniu zmysłowemu rzeczywiście stanowi odzwierciedlenie stanu danych zapisanych w pamięci komputera. Stąd poświadczenie wydruku komputerowego w sposób określony w art. 129 § 2 k.p.c. nie rodzi skutków prawnych takich, jak w przypadku dokumentu. Po wtóre należy zwrócić uwagę, że omawiany wydruk nie nosi żadnych cech, które pozwoliłyby go powiązać z umową przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Powód wywodził swe żądanie z umowy cesji wierzytelności, zawartej w dniu 23 listopada 2015 r. z Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., obejmującej wierzytelność wynikającą z zawartej pomiędzy pozwaną a pierwotnym wierzycielem umowy o kartę kredytową C. z dnia 11 kwietnia 2000 r. Podstawą prawną tak sformułowanego żądania jest art. 509 § 1 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 powołanego uregulowania wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła zarzut przedawnienia, a Sąd podzielił wątpliwości pozwanego w tym zakresie.

Termin przedawnienia roszczeń cedenta wynosi 3 lata, jako roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w myśl art. 118 k.c. Powód jako nabywca wierzytelności również objęty jest tym trzyletnim terminem przedawnienia. Zgodnie z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W ocenie Sądu powód nie udowodnił, kiedy stała się wymagalna wierzytelność dochodzona w niniejszym procesie. Z zaoferowanych przez powoda ubogiego materiału dowodowego wynika jedynie, że wydanemu przez pierwotnego wierzyciela bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nadano klauzulę wykonalności w sprawie o sygn. akt XV Co 3951/05 i na podstawie tego tytułu prowadzone było postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin P. i Zachód pod sygn. akt Km 2076/09. Mając na uwadze wskazaną sygnaturę akt sprawy o nadanie klauzuli wykonalności, przyznaną przez pozwaną należy wysnuć wniosek, że w 2005 r. poprzednik prawny powoda złożył wniosek o nadanie klauzuli bte. Zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami w bte winna być zamieszczona wzmianka o wymagalności roszczenia. Mając to na względnie należy stwierdzić, że najpóźniej w 2005 r. roszczenie względem pozwanej stało się wymagalne. Roszczenie uległoby zatem przedawnieniu w 2008 r., czyli jeszcze przed zawarciem umowy przelewu wierzytelności z 23.11.2015 r. Powód nie wykazał, aby nastąpiły zdarzenia skutkujące przerwą biegu terminu przedawnienia. Do zdarzeń tych nie można zaliczyć ani złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, ani wszczęcia egzekucji sądowej. W uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16 Sąd Najwyższy orzekł, że „Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).” Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w powołanej uchwale.

Powyższe uwagi w pełni odnoszą się do żądanych w sprawie należności ubocznych w postaci odsetek za opóźnienie, które – jako świadczenie okresowe - przedawniają się w terminie 3 lat. Podkreślenia wymaga tu jeszcze, że roszczenia o odsetki za opóźnienie przedawniają się odrębnie od roszczenia głównego, z tym jednak zastrzeżeniem, że z reguły nie później niż z upływem terminu przedawnienia roszczenia głównego. R. tej reguły ma charakter gwarancyjny, bowiem jeżeli roszczenie uboczne nie przedawniałoby się wraz z przedawnieniem roszczenia głównego, dłużnik dla obrony przed nieprzedawnionym roszczeniem ubocznym musiałby, ze względu na uzależnienie powstania roszczenia ubocznego od istnienia roszczenia głównego, wdać się w spór co do przesłanek roszczenia głównego, a to przekreślałoby znaczenie przedawnienia się roszczenia głównego (zob. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04).

Wobec powyższego roszczenie powoda uległo przedawnieniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Paweł Szymański

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.