Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Pałasz

Protokolant: Małgorzata Krośnicka

Przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Roberta Dąbrowskiego

oraz oskarżyciela publicznego: Naczelnika Warmińsko – Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie, reprezentowanego przez Wojciecha Piątkowskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2017r., 22 stycznia i 05 lutego 2018r.

sprawy: W. K. , syna M. i D.z d. Z. urodzonego dnia (...) w A.

oskarżonego o to, że:

dnia 04.06.2009r. w O. w korekcie zeznania PIT-37 o wysokości osiągniętego w 2006 roku dochodu, złożonej dnia 04.06.2009r. na formularzu PIT-36 Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w O., zataił prawdę przez to, że z naruszeniem art. 5a pkt 6, art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r., nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie wykazując przychodów w łącznej wysokości 2.711,000 zł, uzyskanych ze sprzedaży w dniu 22.06.2006r. dla (...)” z (...)/10 części w nieruchomości o powierzchni 3 ha 35 arów 72 m ^{( 2)} położonej we wsi B., gm. S. oznaczonej nr działki (...) za kwotę 818.620 zł, przeznaczonej m.in. pod zabudowę mieszkaniową oraz w dniu 07.11.2006r. dla spółki z o.o. (...) z O. dwóch nieruchomości, położonych w miejscowości D., gm. J. tj. działki o powierzchni 5 ha 2100 m ^{( 2)}, oznaczonej nr 277/12 i działki o powierzchni 1 ha 9475 m2 nr 277/13 za kwotę 2.040.000 zł, a także nie wykazując kosztów uzyskania przychodów poniesionych w związku z tą sprzedażą w łącznej wysokości 215.066,59 zł, zaniżył o kwotę 2.495.933,41 zł dochód do opodatkowania za 2006 rok osiągnięty z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu nieruchomościami, przez co uszczuplił podatek dochodowy od osób fizycznych za 2006 rok o kwotę 998,373 zł

- tj. o czyn z art. 56 § 1 kks

I.  oskarżonego W. K. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks koszty postępowania ponosi Skarb Państwa

Sygn. akt II K 844/17

UZASADNIENIE

W. K. został oskarżony o to, że:

dnia 4 czerwca 2009r., w O., w korekcie zeznania PIT-37 o wysokości osiągniętego w 2006 roku dochodu złożonej dnia 4.06.2009r. na formularzu PIT-36 naczelnikowi Urzędu Skarbowego w O., zataił prawdę przez to, że z naruszeniem art. 5a pkt 6, art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z z dnia 26 lipca 199lr. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie wykazując przychodów w łącznej wysokości 2,711.000 zł uzyskanych ze sprzedaży w dniu 22.06.2006 r. dla spółki z o.o. (...) z (...)/10 części w nieruchomości o pow. 3 ha 35 arów 72 m2 położonej we wsi B., gm,. S. oznaczonej nr działki (...) za kwotę 818.620 zł, przeznaczonej m.in. pod zabudowę mieszkaniową oraz w dniu 7.11.2006 r. dla spółki z o.o. (...) z O. dwóch nieruchomości położonych w miejscowości D., gm. J. tj. działki o pow. 5ha 2100 m2 oznaczonej nr 277/12 i działki o pow. 1 ha 9475 m2 nr 277/13 za kwotę 2.040.000 zł, a także nie wykazując kosztów uzyskania przychodów poniesionych w związku z tą sprzedażą w łącznej wysokości 215.066,59 zł, zaniżył o kwotę 2.495.933,41 zł dochód do opodatkowania za 2006 rok osiągnięty z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu nieruchomościami, przez co uszczuplił podatek dochodowy od osób fizycznych za 2006 rok o kwotę 998.373 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 kks.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Oskarżony W. K. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 21 marca 2000 roku nabył do majątku wspólnego jego i jego żony I. K. ½ części nieruchomości o pow. 3 ha 35 arów 72 m2 położonej we wsi B., gm,. S. oznaczonej nr działki (...)za cenę 167.500 zł. Pozostały udział w wielkości ½ w przedmiotowej nieruchomości nabyli małżonkowie R. i A. M..

W dniu 11 sierpnia 2000 roku W. K. w imieniu własnym oraz swojej żony zbył na rzecz małżonków R. i A. M. udział w wielkości 4/10 w przedmiotowej nieruchomości o wartości 134.000 zł w celu zwolnienia się z długu. W akcie notarialnym zawarto oświadczenia, iż R. M. w dniu 2 sierpnia 2000 roku zawarł umowę pożyczki, na mocy której pożyczył W. K. 134.000 zł, która nie została zwrócona w terminie, dlatego też przeniesienia udziału o wielkości 4/10 w przedmiotowej nieruchomości następuje w celu zwolnienia oskarżonego z długu. W czasie zawarcia umowy przedmiotowa działka była w planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona na cele oświatowe i usługowe. W późniejszym terminie rozpoczęto prace nad tym, by zmienić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w celu przekształcenia tej działki pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną wraz z całą infrastrukturą potrzebna do funkcjonowania osiedla mieszkaniowego.

W dniu 15 marca 2002 roku W. K. stał się jedynym właścicielem udziału o wielkości 1/10 w przedmiotowej nieruchomości na mocy umowy częściowego podziału majątku wspólnego z żoną I. K..

W dniu 20 września 2002 roku Burmistrz O. na wniosek złożony przez W. K. wydał decyzję, w której podzielił przedmiotową działkę na mniejsze działki przeznaczone do sprzedaży.

Oskarżony W. K. wraz żoną I. K. w dniu 15 lutego 2000 roku nabyli od spółki (...) sp. z o.o. w O. nieruchomość położoną w miejscowości D., gm. J. tj. działkę o pow. 5ha 2100 m2 oznaczoną nr 277/12 na podstawie umowy przeniesienia prawa własności w celu częściowego zwolnienia się z długu. W akcie notarialnym zawarto oświadczenia, iż w dniu 15 czerwca 1999 r. W. K. pożyczył spółce (...) kwotę 155.000 zł, która mimo żądania zwrotu nie została zwrócona. W związku z powyższym małżonkowie K. wyrazili zgodę na nabycie działki nr (...)do majątku wspólnego w zamian za co zwalniają spółkę (...) z długu w kwocie 117.300 zł.

W dniu 15 marca 2002 roku W. K. stał się jedynym właścicielem działki nr(...)na mocy umowy częściowego podziału majątku wspólnego z żoną I. K..

W dniu 16 lipca 2002 roku W. K. nabył nieruchomość położoną w miejscowości D., gm J. tj. działkę nr (...) o pow. 1 ha 9475 m2 na podstawie umowy przeniesienia własności w celu częściowego zwolnienia się z długu zawartej ze spółką (...) sp. z o.o. w O.. W akcie notarialnym strony oświadczyły, iż w dniu 9 maja 2000 r. P. P. sprzedał W. K. przysługujące mu w stosunku do spółki (...) wierzytelności w łącznej kwocie 48.505 zł. W związku z powyższym W. K. otrzymał działkę o nr (...) o wartości 40.000 zł, zaś zrzekł się pozostałej wierzytelności w kwocie 8.504 złote.

W dniu 22 czerwca 2006 roku W. K. co do udziału o wielkości 1/10, zaś małżonkowie R. i A. M. co do udziału o wielkości 9/10, sprzedali nieruchomość niezabudowaną o pow. 3 ha 35 arów 72 m2 położoną we wsi B., gm,. S. oznaczoną nr działki(...) spółce (...) sp. z o.o. w G., przy czym udział W. K. sprzedano za kwotę za kwotę 818.620 zł. Małżonkowie M. oraz W. K. złożyli oświadczenie, iż są podatnikami podatku VAT, w związku z czym podatek ten został uiszczony na konto urzędów skarbowych w O. i W. M.. Spółka (...) jest deweloperem i zajmuje się budową i sprzedażą mieszkań.

W dniu 7 listopada 2006 roku W. K. sprzedał spółce (...) sp. z o.o. w O. dwie nieruchomości położone w miejscowości D., gm. J. tj. działkę o pow. 5ha 2100 m2 oznaczonej nr 277/12 i działkę o pow. 1 ha 9475 m2 oznaczoną nr 277/13 za kwotę 2.040.000 zł.

W dniu 22 czerwca 2006 roku W. K. złożył w Urzędzie Skarbowym w O. zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku VAT, w którym wskazał jako okoliczność określającą obowiązek podatkowy – sprzedaż nieruchomości niezabudowanej. Za czerwiec 2006 roku oskarżony złożył do Urzędu Skarbowego w O. deklarację VAT-7, w której wykazał należny podatek VAT w kwocie 147.620 zł. Następnie oskarżony złożył zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po czym ponowienie złożył zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku VAT, w którym wskazał jako okoliczność określającą obowiązek podatkowy – sprzedaż działek rekreacyjnych. Od lipca 2007 roku W. K. składa w Urzędzie Skarbowym w O. deklaracje w sprawie podatku VAT, w których wykazuje podatek należny z tytułu sprzedaży działek rekreacyjnych.

Oskarżony W. K. w dniu 4 czerwca 2009 roku złożył korektę zeznania podatkowego PIT-37 za 2006 rok, w związku z nieujęciem w tym zeznaniu dochodów uzyskanych z tytułu odsetek od środków na koncie bankowym w banku(...) Ani w tym zeznaniu, ani w korekcie nie wykazał ani przychodów ani kosztów ich uzyskania związanych ze sprzedażą przedmiotowych nieruchomości.

W dniu 19 listopada 2012 r. dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. wydał decyzję w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 rok, w której określił, iż zobowiązanie oskarżonego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok wynosi 1.104.725 zł. W dniu 21 czerwca 2013 roku Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzje organu I instancji. Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w W. wniesiona przez W. K. została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w W.z dnia 6 maja 2016 roku w sprawie II FSK 1723/14.

Oskarżony od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą w różnych dziedzinach, jest udziałowcem wielu spółek. W swojej pracy korzysta z pomocy księgowych i doradców podatkowych. Od 2008 roku rozliczenia z urzędem skarbowym prowadzi w jego imieniu J. B. (1) biegły rewident, która rozlicza dochód oskarżonego ze wszystkich źródeł, przygotowuje deklaracje podatkowe, które W. K. tylko podpisuje.

Oskarżony uiścił w całości podatek dochodowy za rok 2006 niezwłocznie po wydaniu decyzji przez dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w O. określający jego wysokość.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie decyzji dyrektora (...) z dnia 19.11.2012 r. (k. 19-37), decyzji dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21.06.2013 r. (k. 94-104), wyroku NSA z dnia 6.05.2016 r. (k.117-122), zeznania PIT-36 i jego korekty (k. 2-8), kopii aktów notarialnych (k. 286-283, 17-15, 289-287, 307-308, 370-371, 368-369, 25-23, 22-18 akt kontroli skarbowej (...)), zgłoszenia VAT-R, VAT-7, VAT-Z (k. 278, 247, 281, 279 akt kontroli skarbowej (...)), decyzje dotyczące projektu podziału nieruchomości i ustalenia do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (k. 383-384, 388-385, 381-382, 377-372, 363-351 akt kontroli skarbowej (...)), informacji o spłacie zobowiązań podatkowych (k. 125, 129), a także na podstawie wyjaśnień oskarżonego W. K. (k. 155v-156) oraz zeznań świadka J. B. (1) (k. 165v-166).

Oskarżony W. K. w toku całego postępowania nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że sprzedaż działek odnosiła się do jego majątku prywatnego, który nabył w celu długoletniej inwestycji. Podał, że Pit-y w jego imieniu wypełniała zawsze księgowa lub J. B. (2) biegła rewident, którym ufał z racji wiedzy co do prawa podatkowego. Podkreślał, że nigdy nie chciał oszukać fiskusa, a podatek należny został uiszczony w całości po określeniu jego wysokości, niezależnie od kwestionowania przez niego zasadności wydanej decyzji. Oskarżony podawał, że prowadzi działalność gospodarczą w dużych firmach, nie może sobie pozwolić na utratę dobrego wizerunku, dlatego nigdy nie pozwoliłby sobie na oszustwo podatkowe. Wyjaśnił, że sprzedał działki jako osoba prywatna, była to marginalna część jego działalności i dochodów. Podkreślał, że zarówno notariusz jak i osoby, z którymi współpracował takie jak księgowa i doradca podatkowy oraz biegła rewident uważały, że rozlicza się zgodnie z obowiązującym prawem, a on działał w zaufaniu do ich wiedzy (k. 155v-156, 71).

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie tego, iż nie miał świadomości, co do tego, iż sprzedaż działek może być uznana za prowadzenie działalności gospodarczej oraz co do tego, iż nie miał zamiaru ukrywać podstawy opodatkowania, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego uznać należy za wiarygodne. W pierwszej kolejności o takim walorze jego relacji świadczą zeznania J. B. (2). Świadek zeznała, że od 2008 roku ( a zatem w czasie objętym zarzutem także) rozlicza oskarżonego z dochodów ze wszystkich źródeł. Świadek przyznała, iż w roku 2009 sama „prywatnej” sprzedaży działek nie uważała za działalność gospodarczą, bo gdyby tak było to znalazłoby to odzwierciedlenie w korekcie zeznania podatkowego. Świadek potwierdziła wyjaśnienia oskarżonego, iż konsultuje on z nią i konsultował swoje decyzje w zakresie rozliczania podatku. Świadek, która jest biegłą rewident, a zatem posiada wiedzę daleko większą niż przeciętny podatnik, do czasu wydania orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE i utrwalenia linii orzeczniczej w Polsce, co miało miejsce w roku 2011, nie uważała, by sprzedaż działek przez osoby fizyczne miała charakter prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Świadek wskazywała na rozbieżności orzecznicze i niejasności zapisów ustawy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. B. (2) w całości. Nie ma żadnego powodu, aby sadzić, iż świadek podaje nieprawdę. Świadek relacjonowały fakty, które także ją stawiały w niefortunnym położeniu, szczerze przyznając, iż interpretacja przepisów dokonana przez oskarżonego była zgodna z ta, jakiej ona dokonała. Świadek mimo, iż od wielu lat związana współpracą z oskarżonym, w ocenie Sadu mówiła prawdę, nie mając powodu, by narażać na szwank swoją reputację zawodową i dobre imię. Z tych powodów Sąd w całości zeznania J. B. (1) podzielił.

Zeznania J. B. (1) potwierdzają i tę część wyjaśnień oskarżonego, w której dowodził on, iż stara się uczciwie prowadzić interesy, a dochód osiąga z różnych źródeł. J. B. (1) zeznała, że w roku 2009 opodatkowanie było korzystne w formie podatku liniowego 19 %, oskarżony nie miał żadnego powodu, aby dochód ukrywać. Świadek zeznała, że gdyby uznała, że są do tego podstawy, na pewno w taki sposób rozliczyłaby dochód oskarżonego z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek.

Sąd nadał także moc dowodową zgromadzonej dokumentacji, której wiarygodności nie kwestionowano.

W świetle zgromadzonych dowodów nie sposób podzielić stanowisko oskarżyciela publicznego jakoby oskarżony zataił prawdę nie wykazując przychodów uzyskanych ze sprzedaży przedmiotowych działek oraz nie wykazując kosztów uzyskania tych przychodów. Wskazać należy, iż kwestia zakwalifikowania przychodu ze sprzedaży działek uzyskanego przez podatnika będącego osobą fizyczną - w szczególności ustalenia, iż jest to przychód z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej - na przestrzeni lat budziła i nadal budzi szereg wątpliwości interpretacyjnych. NSA w uzasadnieniu swojego orzeczenia powołuje orzecznictwo z roku 2012 i starsze (k. 122-122v), a zatem wydane po dacie popełnienia zarzucanego mu czynu. Samo ustalenie, iż sprzedaż przedmiotowych działek miała charakter pozarolniczej działalności gospodarczej – czego w sposób nie budzący wątpliwości dokonały organy skarbowe i sady administracyjne – nie oznacza tego, że w roku 2009 oskarżony W. K. miał tego świadomość i wolę popełnienia przestępstwa karnoskarbowego. Przeciwnie, świadomość oskarżonego co do tego nie jest tak oczywista, jak przedstawia to oskarżyciel publiczny. Należy podkreślić, iż oskarżony dokonywał sprzedaży działek w roku 2006, zaś korektę zeznania PIT-37 co do wysokości osiągniętego przychodu w roku 2006 złożył w 2009 roku, a zatem 9 lat temu. Różnorodna interpretacja tego zagadnienia była przedmiotem spornych orzeczeń sądów administracyjnych. Odmiennie sądy administracyjne orzekały w zakresie podatku VAT a odmiennie w zakresie podatku PIT. Obecna ugruntowana linia orzecznicza w zakresie podatku VAT stanowi, że sprzedaż majątku prywatnego, nawet jeżeli ma ona postać sprzedaży kilkunastu działek, co do zasady nie czyni ze zbywcy podatnika podatku VAT. Na gruncie podatku dochodowego Najwyższy Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 09 marca 2016r. sygn. akt II FSK 1423/14 podkreślił, że każda transakcja związana ze sprzedażą nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu) powinna być rozpatrywana indywidualnie, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności z nią związanych, w tym czynności podjętych przez sprzedającego przed dokonaną sprzedażą, a którą cechują przymioty charakterystyczne dla prowadzonej działalności gospodarczej (np. deweloperskiej). Znaczenie dla oceny zdarzenia mogą mieć również indywidualne cechy przedmiotu transakcji, bądź okoliczności życiowe, w jakich znajdował się podatnik dokonujący transakcji, a które miały wpływ na jego decyzje. Nie każde zbycie nawet kilkunastu działek oznacza prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. W wyroku z dnia 29 stycznia 2016 r. w sprawie I FSK 1944/14 NSA wskazał, że stwierdzenie czy dany podmiot działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości utworzenia uniwersalnych wzorców. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, czy w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj, jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca swoje prawo własności w stosunku do tego gruntu. Istotna jest więc ocena, czy strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się jak handlowiec.

Analizując orzecznictwo sądów administracyjnych (vide także wyrok WSA w S.z 21 stycznia 2016 r. I SA/Sz 1284/15, wyrok WSA w O.z 13 stycznia 2016 r. w sprawie I SA/O. 680/15) Sąd doszedł do wniosku, iż prawidłowe zakwalifikowanie przychodu ze sprzedaży działek jest niezwykle trudne i częstokroć odmiennie czynione przez podatnika i organ podatkowy z uwagi na brak przejrzystości przepisów podatkowych. Nie kwestionując ostatecznego rozstrzygnięcia NSA i ustalenia, iż dokonana przez oskarżonego sprzedaż działek miała charakter pozarolniczej działalności gospodarczej, wskazać należy, iż przy tak skomplikowanej materii, złożonym stanie faktycznym i rozbieżnych stanowiskach prawników, trudno jest uznać, że oskarżony składając korektę zeznania PIT-37 działał w zamiarze zatajenia prawdy i niewykazania przychodu.

Odnosząc się zaś do strony podmiotowej czynu z art. 56 kks wskazać należy, iż może on zostać popełniony przez częściowe nieujawnienie przedmiotu opodatkowania tj. określonej przepisami prawa sytuacji faktycznej lub prawnej, z której zaistnieniem związany jest obowiązek zapłaty podatku. Chodzi zatem o tego rodzaju przypadki, w których podatnik częściowo nie ujawnia przedmiotu albo podstawy opodatkowania. W sytuacji zgłoszenia się do podatku, ale niepodania wszystkich informacji odnośnie przedmiotu lub podstawy opodatkowania, bądź podanie w deklaracji niepełnych informacji następuje naruszenie przepisu art. 56 k.k.s. (wyrok SA w W-wie z dnia 07 lutego 2014r., II Aka 429/13). Kodeks karnoskarbowy przewiduje jedynie umyślne popełnienie czynu zabronionego z art. 56 kks (postanowienie SN z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 267/05, LEX nr 180799; uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005 r., SK 13/15, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91) w obu postaciach zamiaru tj. zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym. Tym samym nie można dopuścić się tego czynu zabronionego nieumyślnie. Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia, że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego..., s. 84–85, LEX komentarz P. Kardasa do art. 56 kks).

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że oskarżony w terminie złożył deklaracje VAT i zapłacił podatek VAT od sprzedaży przedmiotowych nieruchomości. Z przedłożonych deklaracji wprost wynika, że po każdorazowo przeprowadzonej sprzedaży działek do urzędu skarbowego ujawniany był przez oskarżonego przychód znajdujący swe odzwierciedlenie w wartościach transakcji przyjętych w aktach notarialnych i odprowadzany podatek VAT. Tym samym nie sposób czynić W. K. zarzutu, że zataił dokonaną transakcję rozumianą jako źródło przychodu stanowiącego przedmiot albo podstawę opodatkowania. Transakcji tych oskarżony nie ukrywał bowiem przed urzędem skarbowym, w sposób rzetelny rozliczył podatek VAT, a spór pomiędzy nim a organem podatkowym dotyczył jedynie odmiennie dokonanej interpretacji przepisów podatkowych. Ocena prawidłowości interpretacji przepisów prawnych dokonanej przez oskarżonego i ewentualne zakwalifikowanie tej sprzedaży inaczej niż to zrobił oskarżony w deklaracji podatkowej, a w konsekwencji ustalenie wysokości należnego podatku innego niż wykazał oskarżony, powinno było i zostało dokonane na gruncie postępowania podatkowego, którego celem jest właśnie wymiar podatku. Nie oznacza to jednak, że oskarżony, składając deklarację, a potem jej korektę miał zamiar – chociażby ewentualny - zatajenia przychodu przed organem podatkowym i dokonania oszustwa podatkowego. Jako osoba doświadczona z całą pewnością oskarżony miał świadomość, że deklaracje mogą być skontrolowane. Gdyby przyjąć, że celowo złożył błędną deklarację, należałoby uznać, że świadomie narażał się na prowadzenie postępowania karnoskarbowego, co przecież jest absurdalne. Takie postępowanie tym bardziej pozbawione jest racjonalności, iż W. K. mógł skorzystać z korzystnego liniowego opodatkowania , mógł odliczyć koszty uzyskania przychodu – czego także nie uczynił. Ponadto wskazać należy, iż oskarżony bez zbędnej zwłoki cały podatek uiścił jeszcze przed uprawomocnieniem się decyzji organu skarbowego. Korzystał z pomocy doradców podatkowych i księgowych, którzy także w roku 2006 i 2009 nie widzieli podstaw do zaliczenia sprzedaży przedmiotowych nieruchomości do pozarolniczej działalności gospodarczej. Nie można ustalać poziomu świadomości oskarżonego w roku 2009 za pomocą instrumentów wiedzy dostępnych w latach późniejszych. Nie można także z samego tylko faktu wydania prawomocnej decyzji dotyczącej zobowiązania podatkowego wywodzić faktu popełnienia przestępstwa skarbowego. Dla zaistnienia przestępstwa z art. 56 kks konieczne jest bowiem wykazanie, że oskarżony działał umyślnie, czego oskarżyciel nie wykazał. Na marginesie tylko wskazać należy, iż oskarżony złożył korektę zeznania podatkowego z powodu nieujawnienia takiego przychodu jak odsetki od środków posiadanych w banku australijskim, co wskazuje na wolę rzetelnego rozliczania się oskarżonego z fiskusem.

Reasumując analiza dowodów zgromadzonych w sprawie nie pozwala na bezsporne ustalenie, że W. K. miał świadomość, iż jego działanie, polegające na sprzedaży działek w B. i D., może zostać zakwalifikowane jako prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, a tym samym nie ma dowodów na to, iż działał z zamiarem zatajenia prawdy. Skoro tak, to nie można mu przypisać popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 56 kks. Z tych też powodów Sąd uniewinnił wymienionego od zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania orzeczono jak w pkt II na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.