Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2017 r. sygn. akt III K 548/17 Sąd Rejonowy w Gliwicach uznał oskarżonego T. B. za winnego popełnienia czynu z art. 190 § 1 kk i wymierzył mu za ten czyn karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 41 a § 1 kk orzekł środek karny, zakazując oskarżonemu zbliżania się do pokrzywdzonej P. S. na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 3 lat. Orzekł Sąd o ko0sztach obrony z urzędu i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę i wydatki.

Wyrok został zaskarżony apelacją obrońcy oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zarzucił obrazę przepisów postępowania a to art. 410 kpk przez pominięcie fragmentu zeznań pokrzywdzonej oraz wyjaśnień oskarżonego i w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przejawiający się w uznaniu, że oskarżony nie zamierza przestrzegać porządku prawnego, co spowodowało nieorzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Domagał się zmiany wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w granicach dolnego zagrożenia ustawowego z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Trzeba zauważyć, że apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu zdarzenia. W tym zakresie zatem wystarczające będzie stwierdzenie, że ustalenia te, podobnie jak kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu wątpliwości nie budzą.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje tego, by negatywna prognoza kryminologiczna opierała się na obawie popełnienia kolejnego czynu zabronionego na szkodę tej samej pokrzywdzonej. Trafnie Sąd uznał, że przesłanki do wysnucia pozytywnej prognozy kryminologicznej nie zachodzą. Wskazał Sąd trafnie, że oskarżony jest zdemoralizowany i jedynie odbycie przez niego kary w warunkach izolacji więziennej może wpłynąć na niego wychowawczo. Poza zakresem rozważań Sądu I instancji pozostała treść art. 69 § 1 kk, która wyklucza wydanie rozstrzygnięcia postulowanego w apelacji. Trzeba bowiem zauważyć, że oskarżonemu przypisano przestępstwo wielozachowaniowe (art. 12 kk). W takim wypadku za popełnione uważa się je w chwili ostatniego z zachowań objętych tą konstrukcją. Tak więc oskarżony już po wejściu w życie nowego brzmienia art. 69 § 1 kk popełnił przestępstwo i tym samym stosowano wobec niego kodeks karny w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r. Wspomniany przepis zaś zabrania stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary w sytuacji gdy sprawca był w czasie popełnienia czynu skazany na karę pozbawienia wolności. Tego z kolei, że oskarżony był wówczas skazany dowodzą informacje Krajowego Rejestru Karnego. Trzeba też stwierdzić, że choć przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony, zagrożone jest karą pozbawienia wolności, karą ograniczenia wolności albo karą grzywny, to w ocenie Sądu Okręgowego (podobnie jak to widział Sąd I instancji) orzeczenie innego rodzaju kary nie mogłoby spełnić celów karze stawianych, tzn. nie wpłynęłoby na zmianę zachowania oskarżonego i taki cel może jedynie spełnić kara pozbawienia wolności. Wymiar tej kary, orzeczonej w punkcie 1 jest wyważony. Nie sposób przyjąć , by kara ta była surowa a tym bardziej rażąco niewspółmiernie surowa. Środek karny, zważywszy na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa pokrzywdzonej był w ocenie Sądu Okręgowego konieczny.

Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji było orzeczenie obciążające oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze tj. wydatkami postępowania odwoławczego i opłatą za II instancję, gdyż Sąd nie widział powodowe, dla których koszty te nie miałyby być przez oskarżonego poniesione.

Na marginesie tylko trzeba zauważyć, że ze względu na kierunek środka odwoławczego nie zmienił Sąd Okręgowy błędnych orzeczeń dotyczących tak wydatków jak i opłaty (punkt 3 wyroku).