Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jerzy Pukas

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Błachowicz - Dróżdż

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Myszkowie M. G.

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2018r.

sprawy M. W. s. P. i M. z d. K., ur. (...) w W.

oskarżonego o czyn z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżyciela publicznego Naczelnika (...) Skarbowego w K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Myszkowie

z dnia 9 października 2017 r. , sygn. akt II K 538/16

orzeka:

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myszkowie.

Sygn. akt VII Ka 1010/17

UZASADNIENIE

M. W. został oskarżony o to, że:

1)  w okresie od dnia 01.08.2014r. do dnia 11.12.2014r. na Stacji Paliw (...), przy ul. (...), w miejscowości L., gm. K., będąc Prezesem Zarządu Spółki z o. o. (...) z siedzibą w W. – urządzał i prowadził gry o charakterze losowym, w celach komercyjnych na urządzeniach o nazwie :. (...) H. M. F. o nr (...), (...) M. o nr (...), (...) H. M. F. o nr (...), zawierających gry z elementami losowości, w wyniku których można uzyskać wygrane rzeczowe oraz wygrane pieniężne – wbrew przepisom art.6 ust. 1, art.14 ust.1 oraz art.23a ust. 1 stawy z dnia 19 listopada 2009r., o grach hazardowych,

tj. o przestępstwo z art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.9§3 kks.

2)  od nieustalonego dnia do dnia 11.12.2014r. na Stacji Paliw (...), przy ul. (...), w miejscowości L., gm. K., będąc Prezesem Zarządu Spółki z o. o. (...) z siedzibą w W. – urządzał i prowadził gry o charakterze losowym, w celach komercyjnych na urządzeniu o nazwie :. (...) H. M. F. o nr (...), zawierającym gry z elementami losowości, w wyniku których można uzyskać wygrane rzeczowe oraz wygrane pieniężne – wbrew przepisom art.6 ust. 1, art.14 ust.1 oraz art.23a ust. 1 stawy z dnia 19 listopada 2009r., o grach hazardowych,

tj. o przestępstwo z art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

3)  w okresie od dnia 20.12.2014r. do dnia 27.01.2015r. na Stacji Paliw (...), przy ul. (...), w miejscowości L., gm. K., będąc Prezesem Zarządu Spółki z o. o. (...) z siedzibą w W. – urządzał i prowadził gry o charakterze losowym, w celach komercyjnych na urządzeniu o nazwie :. (...) oznaczonym nr (...), zawierającym gry z elementami losowości, w wyniku których można uzyskać wygrane rzeczowe oraz wygrane pieniężne – wbrew przepisom art.6 ust. 1, art.14 ust.1 oraz art.23a ust. 1 stawy z dnia 19 listopada 2009r., o grach hazardowyc,

tj. o przestępstwo z art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

4)  w okresie od dnia 20.12.2014r. do dnia 27.01.2015r. na Stacji Paliw (...), przy ul. (...), w miejscowości L., gm. K., będąc Prezesem Zarządu Spółki z o. o. (...) z siedzibą w W. – urządzał i prowadził gry o charakterze losowym, w celach komercyjnych na urządzeniach o nazwie :. (...) M. o nr (...), (...) M. o nr (...) i o nazwie A. (...) o nr (...), zawierających gry z elementami losowości, w wyniku których można uzyskać wygrane rzeczowe oraz wygrane pieniężne – wbrew przepisom art.6 ust. 1, art.14 ust.1 oraz art.23a ust. 1 stawy z dnia 19 listopada 2009r., o grach hazardowych,

tj. o przestępstwo z art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Sąd Rejonowy w Myszkowie wyrokiem z dnia 9 października 2017r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 538/16:

I.  uniewinnił oskarżonego M. W. od popełnienia przestępstw skarbowych zarzucanych mu w pkt. 1,2 3 i 4 aktu oskarżenia;

II.  na podstawie art. 113§1 k.k.s. w zw. z art. 230§2 k.p.k. nakazał zwrócić na rzecz M. W. dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych z dnia 17.08.2015r. pod pozycjami 1-2 na karcie 486 akt, w wykazie dowodów rzeczowych z dnia 24.03.2015r. pod pozycjami 1-5 na karcie 833 akt, oraz w wykazie dowodów rzeczowych z dnia 17.08.2015r. pod pozycjami l-2 na karcie 919 akt;

III.  na podstawie art. 113§1 k.k.s. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt.2 k.p.k. wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w całości i na niekorzyść oskarżonego zaskarżył Prokurator oraz Naczelnik (...)Skarbowego w K..

Prokurator wyrokowi temu zarzucił:



obrazę przepisu prawa materialnego art. 107 § 1 k.k.s., poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, że M. W. nie dopuścił się zarzucanych mu czynów podczas, gdy prawidłowa wykładnia przepisu art. 107 § 1 k.k.s. prowadzi do wniosku, że w/w zrealizował znamiona zarzucanych mu czynów.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I-ej instancji.

Naczelnik (...)Skarbowego w K. zarzucił wyrokowi:



rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 1 § 1 k.k.s. w zw. z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art., 3, art. 6 ust.1 i art. 14 ust.1 ustawy grach hazardowych polegające na uznaniu, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stosownie do wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 13 października 2016 r, C-303/15, nie znajduje zastosowania jako uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s. i nie może stanowić podstawy dla przypisania odpowiedzialności karnej skarbowej oskarżonemu M. W. oraz całkowite pominięcie art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który może uzupełniać zakres znamion blankietowego art. 107 k.k.s., co skutkowało wydaniem wyroku uniewinniającego.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myszkowie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zasadna okazała się apelacja Naczelnika (...)Skarbowego w K. w zakresie, w jakim podniosła zarzut całkowitego pominięcia przez Sąd orzekający art. 23 a ust. 1 ustawy o grach hazardowych (zwanej dalej w skrócie u.g.h.), który to przepis może uzupełniać zakres znamion blankietowego art. 107 k.k.s., co skutkowało wydaniem wyroku uniewinniającego, a jej uwzględnienie w tym zakresie skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu w Myszkowie do ponownego rozpoznania.

Natomiast apelacja Prokuratora zasługuje na uwzględnienie jedynie w zakresie, w jakim jej autor wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż podniesiony w niej sam zarzut obrazy art. 107 § 1 k.k.s. okazał się chybiony.

Wszystkie bowiem zarzucane oskarżonemu czyny zostały zakwalifikowane z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., przy czym w każdym wypadku wypełnienie normy blankietowej z art. 107§ 1 k.k.s. stanowią przepisy art. 6 ust.1, art. 14 ust.1 oraz art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Z treści apelacji Prokuratora wynika, że w ocenie jej autora przepis art. 6 ust.1 u.g.h. jako przepis nietechniczny może stanowić i stanowi normatywne wypełnienie blankietu określonego w art. 107 § 1 k.k.s., skoro wskazany został w opisie kwalifikacji prawnej każdego z zarzucanych oskarżonemu czynów. Z apelacji tej wynika też, że skarżący nie kwestionuje (i słusznie), że inny przepis, a mianowicie art. 14 ust. 1 u.g.h., jako przepis o charakterze technicznym, nie może w realiach niniejszej sprawy wypełniać art. 107 § 1 k.k.s. oraz nie dostrzega (niesłusznie), że Sąd Rejonowy całkowicie pominął przepis art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który może uzupełniać zakres znamion blankietowego art. 107 § 1 k.k.s.

Prokurator jednocześnie wskazał, że przepis art. 6 ust. 1 u.g.h nie jest przepisem technicznym, ale też przyznał, że dopiero Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 października 2016r., w sprawie C-303/15 rozwiał problemy wynikające z kwestii notyfikacji ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z dnia 30 listopada 2009r.). Skarżący zauważa, że w judykacie tym (...) wykazał, że taki przepis jak art. 6 ust. 1 ustawy nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34, a taki charakter posiada wyłącznie art. 14 tej ustawy; dopiero po tym orzeczeniu podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 listopada 2016 roku w sprawie o sygn.. I KZP 8/16 i uchwale z 19 stycznia 2017r. w sprawie o sygn.. akt I KZP 17/16.

Zatem Prokurator de facto sam przyznał, że co najmniej do 13.10.2016 roku, kiedy to wypowiedział się (...), „istniały problemy” co do technicznego charakteru art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.g.h. i „…że przed wejściem w życiem ustawy nowelizacji ustawy o grach hazardowych z dnia 12 czerwca 2015 r. w orzecznictwie panował pewien chaos , ale nie może to prowadzić do negowania obowiązującego prawa”.

Właśnie z uwagi na ów chaos i rozbieżności interpretacyjne w orzecznictwie Sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy prezentuje stanowisko, że wobec sprawców przestępstw z art. 107 § 1 k.k.s. popełnionych przed datą 3 września 2015 roku, których blankietowa norma wypełniona została przepisami art. 14 ust. 1 i 6 ust. 1 u.g.h . koniecznym i uzasadnionym jest dokonanie prawno-karnej oceny ich czynów przez pryzmat art. 10 § 4 k.k.s., tj. czy nie działali w usprawiedliwionej nieświadomości popełnionych przez siebie czynów, skoro w tym okresie, tj. najwcześniej do dnia wydania przez (...) w dniu 13 października 2016 roku cyt. wcześniej wyroku, istniały zasadnicze problemy z interpretacją technicznego charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i 14 ust.1 u.g.h. i zapadały diametralnie różne rozstrzygnięcia w różnych sądach. Natomiast końcowa data zarzucanych oskarżonemu czynów to 27 stycznia 2015 roku, kiedy to wątpliwości co do technicznego charakteru przepisów art. 6 i 14 u.g.h były największe i – jak ujął to w swojej apelacji Prokurator - „w orzecznictwie panował pewien chaos”.

Kwestia ta zostanie szerzej omówiona w dalszej części uzasadnienia.

W uzasadnieniu swojego wyroku Sąd Rejonowy stwierdził, że w niniejszej sprawie zebrane dowody bezspornie potwierdzające fakt urządzania gier przez oskarżonego, ale nie potwierdzają jego winy. Sąd podniósł, że data końcowa popełnienia zarzucanych M. W. przestępstw skarbowych została ustalona na dzień 11 grudnia 2014r (czyny 1 i 2) oraz na dzień 27 stycznia 2015r. (czyny 3 i 4), kiedy to orzecznictwo sądowe nie było jednolite i istniały trudności i zasadnicze rozbieżności interpretacyjne w stosowaniu przepisu art. 107 § 1 k.k.s., wynikające z konieczności udzielenia odpowiedzi na pytanie - czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 471) mają taki charakter, że mogą uzupełniać normę blankietową wyrażoną w art. 107 § 1 k.k.s. i związany z tym problem stosowania przepisów ustawy w kontekście dopuszczalności pociągnięcia do odpowiedzialności karnej skarbowej z art. 107 § 1 k.k.s.

Sąd stwierdził, że rozbieżności, które pojawiły się w odniesieniu do art. 14 ust. 1, dotyczą tego przepisu w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 września 2015 r. - tj. z datą wejścia w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015r., poz. 1201). Z ta datą bowiem wszedł w życie znowelizowany art. 14 ust. 1 ugh, którego projekt został notyfikowany Komisji Europejskiej.

Co do art. 6 ust. 1 ugh Sąd orzekający powołał się na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 października 2016 roku, wydanego w sprawie C-303/15, w którym Trybunał stwierdził, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r, podlegającego obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust.1 tej dyrektywy.

Wskazał również, że pogląd wyrażony w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości został podzielony w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. (I KZP 17/16). Podkreślił, że art. 6 ust. 1 u.g.h. zgodnie z poczynionym zastrzeżeniem w uzasadnieniu uchwały SN mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 k.k.s., jednak tylko wówczas, gdy okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że analiza regulacji ustawy o grach hazardowych oraz treści art. 107 par. 1 k.k.s. prowadzi do wniosku, że art. 6 ust. 1 ugh nigdy może nie znaleźć zastosowania jako uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 par. 1 k.k.s.

Podniósł, ze art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ugh są odmienne. Pierwszy reglamentuje prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, drugi zaś – urządzanie gier. Sama ustawa o grach hazardowych wyraźnie różnicuje obie formy aktywności. Zdaniem Sądu Rejonowego w Myszkowie art. 107 § 1 k.k.s. penalizuje zachowanie polegające na urządzaniu gier hazardowych lub prowadzeniu gier hazardowych wbrew przepisom ustawy, warunkom koncesji lub zezwolenia. W konsekwencji, w ocenie Sądu art. 6 ugh jako reglamentujący prowadzenie działalności hazardowej, nigdy nie powinien znaleźć zastosowania jako dopełnienie normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s., niezależnie od ustaleń faktycznych dokonanych na gruncie konkretnej sprawy.

Po obszernym przedstawieniu swojego rozumowania, przytoczonego powyżej, Sąd orzekający uznał (str. (...), przedostatni akapit), że „ Działania M. W. są klasycznym przykładem kontratypu określonego w przepisie art. 10 § 4 k.k.s.”

Z lektury uzasadnienia jednoznacznie wynika, że podstawą uniewinniającego rozstrzygnięcia był techniczny charakter wyłącznie przepisu art. 14 ust. 1 ugh, który tym samym nie mógł zostać zastosowany w celu wypełnienia odpowiednią treścią blankietowej normy art. 107 § 1 k.k.s., a – jak ujął to Sąd Rejonowy - przydatność przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych jest tylko pozorna, w rzeczywistości bowiem w ogóle nie znajduje on zastosowania w sprawach o czyny z art. 107 § 1 k.k.s. popełnione we wskazanym okresie, a to z powodu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Z tym stanowiskiem Sądu Rejonowego, dotyczącym przydatności art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie sposób się zgodzić. Z powołanej bowiem wcześniej uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017r., sygn. I KZP 17/16 wynika, że Sąd ten podzielił pogląd wyrażony w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 października 2016r. wydanego w sprawie C-303/15, w którym Trybunał stwierdził, że art. 6 ust.1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. podlegającego obowiązkowi notyfikacji na podstawie art. 8 ust. 1 tej dyrektywy.

Podkreślił, że art. 6 ust. 1 u.g.h. zgodnie z poczynionym zastrzeżeniem w uzasadnieniu uchwały SN mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 k.k.s., jednak tylko wówczas, gdy okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Z powołanej uchwały Sądu Najwyższego należy wnosić, że o wypełnieniu normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. stanowi już samo naruszenie art. 6 ust.1 ugh i możliwym jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., który polega na naruszeniu wyłącznie lub również art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nawet jeśli czyn ten zostałby popełniony przed wejściem w życie nowelizacji ustawy o grach hazardowych, z tym uzupełnieniem Sądu Okręgowego, że nie wyklucza to przyjęcia działania oskarżonego w usprawiedliwionej nieświadomości karalności popełnionego przez niego czynu, pod warunkiem, że blankietowy przepis art. 107 § 1 k.k.s. nie został wypełniony innym jeszcze nietechnicznym przepisem, np. art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, lub art. 14 ust. 1 w przypadku czynu popełnionego po dacie 2 września 2015 roku.

Sytuacja odmowy – co trafnie podnosi w swojej apelacji Naczelnik (...)Skarbowego w K. - zastosowania art. 14 ust. 1 u.q.h. nie może prowadzić do wniosku o braku możliwości przypisania oskarżonym odpowiedzialności z art. 107§1 k.k.s.

W ustawie o grach hazardowych istnieją przecież inne przepisy które penalizują urządzanie gier hazardowych wbrew przepisom ustawy, wskazujące prawnie wymagane warunki dla urządzania gier na automatach. Przepis art. 107 § 1 k.k.s. penalizuje zachowanie polegające na urządzaniu gier hazardowych wbrew przepisom ustawy - czyli wbrew któremukolwiek przepisowi ustawy o grach hazardowych, również przy pominięciu technicznego art. 14 ust.1 tejże ustawy.

Wystarczające dla przypisania odpowiedzialności oskarżonemu jest odwołanie się do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mógł i może nadal stanowić samodzielne uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s.

Zachowaniem wyczerpującym znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. będzie zatem urządzenie gier na automatach wbrew warunkowi określonemu w art. 6 ust.1 ustawy o grach hazardowych, czyli pomimo nie posiadania koncesji na prowadzenie kasyna gry. Nie jest przy tym konieczne łączne stosowanie przepisów art.14 ust.1 ustawy.

Nie ulega wątpliwości, iż art. 6 ust. 1 u.g.h. i art. 14 ust. 1 u.g.h. stanowią odrębne przepisy, które regulują dwie różne kwestie. Art. 6 ust. 1 u.g.h. stanowi, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, (…). Jego istotą jest zatem uzależnienie możliwości urządzania gier od posiadania koncesji na kasyno gry. Przepis ten nie stawia żadnych wymagań co do miejsca, w których są lub mają być urządzane gry, co z kolei reguluje art. 14 ust. 1 u.g.h. Zatem gdyby nie istniał art. 14 ust. 1 ugh, to osoba posiadająca koncesję na kasyno gry mogłaby urządzać gry hazardowe w dowolnie wybranych przez siebie miejscach, np. w szkołach, zakładach pracy, jednostkach użyteczności publicznej, administracji państwowej etc. Natomiast art. 14 ust. 1 u.g.h. stanowi, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5, a zatem szczegółowo wskazuje miejsce i warunki urządzania gier hazardowych.

Zakresy tych regulacji nie tylko na siebie nie zachodzą,, ale regulują one dwie odmienne kwestie.

W tej sytuacji za błędne uznać należało stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym skoro u.g.h. nie przewiduje możliwości uzyskania koncesji, ani zezwolenia na urządzanie gier na automatach poza kasynami gry, to nie ma możliwości spełnienia wymogu uzyskania koncesji na urządzanie gier na automatach poza kasynami gry, a tym samym działanie polegające na urządzaniu gier bez posiadania koncesji na kasyno było legalne.

Po tych ogólnych rozważaniach dotyczących przepisu art. 6 ust. 1 u.g.h. Sąd Okręgowy stwierdza, że:

1.  kwestia technicznego charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych i związanej z tym konsekwencji w postaci niemożności ich stosowania w celu wypełnienia odpowiednią treścią blankietowej normy art. 107 § 1 k.k.s. była interpretowana - tak w nauce prawa jak i w orzecznictwie sądów, nie wyłączając Sądu Najwyższego – niejednolicie i to aż do dnia 3 września 2015 r., kiedy to weszła w życie ustawa z dnia 12.06.2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. Nr, poz. 1201) i dopiero w procesie legislacyjnym tejże ustawy spełniono wymóg notyfikacji norm uznanych za przepisy techniczne, w tym przepisu art. 14 ust. 1 ugh;

2.  do tego czasu, tj. do dnia 2 września 2015 r. w sytuacji, gdy sąd uznawał, iż art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mają charakter techniczny, uniewinniał oskarżonego (oskarżonych) od zarzuconego przestępstwa, natomiast gdy odmawiał takiego charakteru choćby jednemu z tych przepisów, orzekał co do istoty stawianego zarzutu. Dodać także należy, iż zazwyczaj uznawano oba te przepisy za techniczne albo obu im odmawiano takiego charakteru, choć istotnie różnią się one od siebie; o ile nie można było mieć wątpliwości co do technicznego charakteru przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, to art. 6 ust. 1 wspomnianej ustawy takiego charakteru bez wątpienia nie miał;

3.  w dłuższym okresie czasu istniała niespójność interpretacyjna na tym polu i dopiero w podjętej uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, Sąd Najwyższy stwierdził, że "Kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21 lipca 1998 r., z późn. zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony"; z powołanej uchwały Sądu Najwyższego należy wnosić, że o wypełnieniu normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. stanowi już samo naruszenie art. 6 ust.1 ugh i możliwym jest przypisanie odpowiedzialności karnej za czyn z art. 107 § 1 k.k.s., który polega na naruszeniu wyłącznie lub również art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, nawet jeśli czyn ten zostałby popełniony przed wejściem w życie nowelizacji ustawy o grach hazardowych, z tym uzupełnieniem że w tym ostatnim przypadku z uwagi na wskazane wcześniej trudności i rozbieżności w interpretacji charakteru również i tego przepisu, można i należy rozpatrywać działanie oskarżonego przez pryzmat art. 10 § 4 k.k.s., tj. działania w usprawiedliwionej nieświadomości karalności popełnionego przez niego czynu;

4.  skoro zatem w okresie obowiązywania ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), która zastąpiła wcześniejszą ustawę z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz.U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27 z późn. zm.) od samego początku istniały trudności i rozbieżności interpretacyjne w stosowaniu przepisu art. 107 § 1 k.k.s. wynikające z konieczności udzielenia odpowiedzi na pytanie - czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 471) mają taki charakter, że mogą uzupełniać normę blankietową wyrażoną w art. 107 § 1 k.k.s. i stan taki utrzymywał się aż do dnia 3 września 2015r. kiedy to weszła w życie ustawa z dnia 12.06.2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. Nr, poz. 1201) i dopiero w procesie legislacyjnym tejże ustawy spełniono wymóg notyfikacji norm uznanych za przepisy techniczne, w tym przepisu art. 14 ust. 1 ugh,, to w tej sytuacji, skoro wątpliwości i rozbieżności interpretacyjne występowały zarówno w orzecznictwie Sądowym, ale także i w orzeczeniach Sądu Najwyższego, poglądach doktryny i nauki, to istnieją uzasadnione podstawy do przyjęcia, że oskarżony M. W., który zarzucanych mu czynów dopuścił się przed datą 27 stycznia 2015 roku uczynił to w usprawiedliwionej nieświadomości ich karalności, ale tylko w takim zakresie w stosowaniu przepisu art. 107 § 1 k.k.s., jaki wynikał z konieczności udzielenia odpowiedzi na pytanie - czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 471) mają taki charakter, że mogą uzupełniać normę blankietową wyrażoną w art. 107 § 1 k.k.s. i związany z tym problem stosowania przepisów ustawy w kontekście dopuszczalności pociągnięcia do odpowiedzialności karnej skarbowej z art. 107 § 1 k.k.s. a to z tego powodu, że wskazane wątpliwości usunięte zostały dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 12.06.2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. Nr, poz. 1201), co nastąpiło 3 września 2015 roku, a istniejąca niespójność interpretacyjna na tym polu została dopiero ostatecznie usunięta w podjętej, cyt. wyżej uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, a zatem już po końcowej dacie popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów.

Podsumowując ten etap swoich rozważań Sąd Okręgowy stwierdza, że zaskarżone rozstrzygnięcie uniewinniające oskarżonego M. W. od dokonania zarzucanego mu czynu z uwagi na popełnienie ich w usprawiedliwionej nieświadomości ich karalności byłoby trafne co do istoty, ale tylko wówczas, gdyby blankietowa norma wyrażona w art. 107 § 1 k.k.s. uzupełniona była wyłącznie przepisami art . 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych .

Rzecz jednak w tym, że Sąd Rejonowy całkowicie pominął przepis art. 23a ust. 1 u.g.h., który to przepis może stanowić i stanowi normatywne wypełnienie blankietu określonego w art. 107 § 1 k.k.s. i wskazany jest w opisie każdego z zarzucanych oskarżonemu czynów.

Przepis ten stanowi, że automaty i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Rejestracja automatu lub urządzenia do gier oznacza dopuszczenie go do eksploatacji.

Projekt ustawy z dnia 26 maja 2011 r. (Dz. U. z 2011r. Nr 134, poz. 779) o zmianie ustawy o grach hazardowych, którym dodano powołany art. 23a, został notyfikowany Komisji Europejskiej stosownie do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego.

Stosowanie go oraz obowiązywanie nie może być kwestionowane. Nawet, jeżeli wyeliminuje się obowiązek uzyskania koncesji bądź zezwolenia, to i tak pozostaje obowiązek rejestracji automatu, którego niespełnienie jest działaniem wbrew ustawie o grach hazardowych i jest penalizowane w art. 107 § 1 k.k.s.

Sąd Okręgowy tym samym podziela stanowisko wyrażone w apelacji Naczelnika (...)Skarbowego w K., zgodnie z którym, gdyby przyjąć, że nie stosuje się art. 23 ust. 1 ustawy o grach hazardowych ze względu na brak podstaw do nakładania koncesji, to każdy podmiot, nawet bez koncesji chcąc prowadzić działalność na automatach powinien uprzednio uzyskać rejestrację określonego automatu przez właściwego naczelnika urzędu celnego. W trybie administracyjnym podmiot niekoncesjonowany ma obowiązek zgłosić automat do rejestracji i w razie jej odmowy ze względu na brak koncesji może kwestionować, że koncesja jest niewymagana wobec braku podstaw do stosowania art. 6 ust. 1 ustawy. Prowadzenie działalności na automacie niezarejestrowanym jest zatem naruszeniem art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych i stanowi wypełnienie normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. Oczywistym jest, że odnośnie tego przepisu nie sposób twierdzić w realiach niniejszej sprawy, że oskarżony działał w warunkach art. 10 § 4 k.k.s.

W tym stanie rzeczy nie mogła zostać uwzględniona apelacja Prokuratora, bowiem – co wykazano wyżej – trafny okazał się w realiach niniejszej sprawy jedynie ten zarzut podniesiony w apelacji Naczelnika (...)Skarbowego w K., który wskazuje na całkowite pominięcie art. 23 a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który może uzupełniać zakres znamion blankietowego art. 107 § 1 k.k.s., co skutkowało wydaniem przez Sąd Rejonowy w Myszkowie wyroku uniewinniającego, wydanego z rażącą obrazą przepisu art. 107 § 1 k.k.s.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok do ponownego rozpoznania, w trakcie którego Sąd ponownie rozpoznający sprawę raz jeszcze dokona prawno-karnej oceny działania oskarżonego M. W., mając w polu widzenia powyższe rozważania i zapatrywania prawne oraz argumentację przytoczoną w apelacji Naczelnika (...)Skarbowego w K. w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy uznał ją za trafną.

Podstawę prawną wyroku Sądu Okręgowego stanowią przepisy art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. i art. 113 § 1 k.k.s.