Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 luty 2018 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Roman Chorab

Protokolant Edyta Mytych

po rozpoznaniu w dniu 05.12.2017 r., 05.02.2018 r. i 13.02.2018 r.

sprawy D. D.

urodz. (...) w L.

syna J. i H. z d. H.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 30 stycznia 2017 roku, ok. godz. 14:15 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku;

tj. o czyn z art. 193 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II.  w dniu 31 stycznia 2017 roku, ok. godz. 16:00 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt IIK 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku,

tj. o czyn z art. 193 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

III w dniu 26 lutego 2017 roku, ok. godz. 12:00 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej a nadto podczas popełnienia wyżej opisanego czynu w celu wymuszenia na pokrzywdzonej określonego zachowania polegającego na odstąpieniu od wezwania na miejsce Policji groził H. D. spaleniem domu co wzbudziło u pokrzywdzonej obawę, iż groźba ta zostanie spełniona, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku;

tj. o czyn z art. 193 k.k., art. 190 § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

IV.  w dni 28 lutego 2017 roku ok. godziny 11:00 w M. w powiecie (...) przebywając w mieszkaniu H. D. nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt. II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku;

tj. o czyn z art. 244 k.k.

V.  w dniu 15 marca 2017 roku w M. w powiecie (...) nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do H. D. na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku;

tj. o czyn z art. 244 k.k.

VI.  w dniu 10 kwietnia 2017 roku, ok. godz. 14:00 w M., w powiecie (...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do H. D. na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku, po czym ok. godz. 16:00 po raz kolejny nie stosując się ponownie do opisanego powyżej zakazu kontaktowania i zbliżania się do pokrzywdzonej wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu jej żądaniu;

tj. o czyn z art. 244 k.k. i art. 193 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VII.  w dniu 23 kwietnia 2017r. ok. godz. 11.00 w M. w powiecie (...) wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sadu Rejonowego w Lwówku Śl. sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 r.;

tj. o czyn z art. 193 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII.  w dniu 14 lipca 2017 roku, ok. godziny 14:25 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego mieszkania wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt. II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku.

tj. o czyn z art. 193 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  uznaje oskarżonego D. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt. od I do VIII czynów opisanych w części wstępnej wyroku z tym iż przyjmuję, że popełnił je w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej oskarżonemu D. D. na poczet kary pozbawienia wolności zalicza okresy jego zatrzymania w dniach od 30.01.2017 r. do 31.01.2017 r., od 31.01.2017 r. do 01.02.2017 r., od 26.02.2017 r. do 27.02.2017 r. i od 14.07.2017 r. do 15.07.2017 r. zaokrąglając je do 4 pełnych dni przyjmując że jeden dzień zatrzymania jest równoważny karze jednego dnia pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk. i art. 17 ust. 1 i 2 stawy z dn. 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego D. D. od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa i nie wymierza mu opłaty;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. Z. kwotę 504 zł tytułem obrony z urzędu oskarżonego D. D. oraz dalszą kwotę 115,92 zł tytułem podatku VAT.

Sygn. akt II K 153/17

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

D. D. w chwili obecnej jest 30 – sto letnim stałym mieszkańcem M. , powiatu (...) utrzymującym się ze zbierania złomu i pomocy swojej matki H. D.. D. D. był już w przeszłości karany sądownie za popełnienie przestępstw umyślnych w tym na szkodę swojej matki H. D..

(dowód: dane osobowe oskarżonego D. D. – k. 20-21 ; k. 148 ; zapytanie o karalność – k. 66-67 ).

W szczególności , D. D. był karany za przestępstwo popełnione na szkodę swojej matki H. D. , na mocy Wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 6 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 444/16 na mocy którego to wyroku orzeczono m.in. wobec osk. D. D. zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną H. D. na okres dwóch lat i zakaz zbliżania się do ww. na odległość mniejszą niż 100 metrów i również na okres dwóch lat. Wskazany wyrok uprawomocnił się w dniu 14.12.2016 r.

( dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 06.12.2016 r. sygn. akt II K 444/16 ).

Pomimo takiej treści powyżej cytowanego orzeczenia sądowego , D. D. nie zamierzał się do niego stosować , gdyż w dniu 30 stycznia 2017 roku, ok. godz. 14:15 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, nie stosując się do powyżej opisanego zakazu kontaktów i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku.

Następnie , bo już kolejnego dnia , bo 31 stycznia 2017 roku, ok. godz. 16:00 w M., w powiecie (...), D. D. wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej.

Następnie w dniu 26 lutego 2017 roku, ok. godz. 12:00 w M., w powiecie (...), D. D. wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej , a nadto w celu wymuszenia na pokrzywdzonej określonego zachowania polegającego na odstąpieniu od wezwania na miejsce Policji groził H. D. spaleniem domu co wzbudziło u pokrzywdzonej obawę, iż groźba ta zostanie spełniona, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego powyżej już cytowanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku.

W dniu 28 lutego 2017 roku ok. godz. 11: 00 w M. przebywając w mieszkaniu H. D. nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej H. D. na odległość mniejszą niż 100 m. przez okres dwóch lat orzeczonego powyżej już cytowanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śl.

Następnie w dniu 15 marca 2017 roku w tym samym miejscu co powyżej , D. D. nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do H. D. na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego powyżej cytowanym wyrokiem.

W dniu 10 kwietnia 2017 roku, ok. godz. 14:00 także w M., w powiecie (...), działając w wykonaniu jak poprzednio z góry powziętego zamiaru, nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do H. D. na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wskazanym i cytowanym powyżej wyrokiem sądu , przy czym ok. godz. 16: 00 , po raz kolejny nie stosując się ponownie do opisanego powyżej zakazu kontaktowania i zbliżania do pokrzywdzonej wtargnął do jej mieszkania i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu jej żądaniu.

W dniu 23 kwietnia 2017r. ok. godz. 11.00 w M. w powiecie (...) wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się także nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śl. sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 r.

Wreszcie w dniu 14 lipca 2017r. ok. godz. 14.25 w M. w powiecie (...) wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się także nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śl. sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 r.

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. D. – k. 22, 38 , 55 , 75, 126 i k. 162 v ; zeznania świadków : H. D. – k. 163 , k. 5 , k. 29 , 46- 47 , k.93-94 , k. 113 , k. 7 z akt sprawy o sygn. akt II K 395/17; J. D. – k. 163 v ; K. D. – k. 164 i K. K. –k. 164 ).

Z uwagi na fakt , że D. D. w przeszłości był leczony psychiatrycznie , został on przebadany na potrzeby niniejszej sprawy przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa. Ze sporządzonej przez nich opinii sądowo – lekarskiej – wniosków końcowych wynika , że D. D. nie jest osobą chorą psychicznie , ani upośledzoną umysłowo , a rozpoznano u niego uzależnienie od środków psychoaktywnych , osobowość nieprawidłową oraz przebyte zaburzenia psychotyczne w przebiegu nadużywania środków psychoaktywnych. Nadto , że D. D. tempore criminis nie miał zniesionej całkowicie , ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznawania znaczenia zarzucanych mu czynów , ani pokierowania swoim postępowaniem.

( dowód: opinia sądowo- psychiatryczna- k. 151-156 ).

Przesłuchany w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym , D. D. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W złożonych wyjaśnieniach potwierdzał słuszność stawianych mu zarzutów ( k. k. 22, 38 , 55 , 75, 126 ).

Bezpośrednio przed Sądem , przesłuchany w charakterze oskarżonego, D. D. , również przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił , że przychodził do matki , do miejsca zamieszkania po jedzenie, oddać pieniądze, wiedział , że miałem zakaz zbliżania się i kontaktowania z matką ,ale np. przychodził po swoje ciuchy, rzeczy prywatne, przychodził jak nie miał co jeść, pytał czy matka ma coś do zjedzenia.

Nadto zdarzało się tak, że matka sama zapraszała go do domu, zapraszała go tzw. sms-em, informowała żeby przyszedł na obiad.

O zakazie zbliżania i kontaktowania z matką dowiedział się w trakcie wydawania wyroku, a to był wyrok roku pozbawienia wolności w zawieszenia na trzy lata ( k. 162 v).

Sąd zważył co następuje:

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności do oceny wyjaśnień oskarżonego D. D. należy wskazać, że te wyjaśnienie na wiarygodność zasługują w tym zakresie , gdzie oskarżony ten przyznawał się w pełni do zarzucanych mu czynów i w sposób dość szczegółowy opisał ich przebieg , oraz jak do tych czynów doszło i co w jego mniemaniu było ich powodem.

Sąd doszedł do takiego przekonania, dokonując oceny wyjaśnień osk. D. D. łącznie z oceną mocy dowodowej pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Pozostały zaś materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań świadków – pokrzywdzonej H. D. oraz świadków J. D. , K. D. i K. K. potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego D. D. co do faktu , że wielokrotnie przychodził on do miejsca zamieszkania swojej matki H. D..

Podkreślenia wymaga to , że treść zeznań świadka - pokrzywdzonej H. D. jest pełna , jasna i logiczna , a wraz z pozostałymi dowodami wzajemnie się potwierdza i uzupełnia tworząc jedną logiczną całość zdarzenia będącą istotą niniejszej sprawy. Wskazać również należy , iż świadek- pokrzywdzona H. D. jest matką osk. D. D. i z reguły z tego powodu do zeznań takich osób należy podchodzić z dużą dozą ostrożności , gdyż świadkowie ci raczej próbują umniejszać winę swoich bliskich. Tymczasem w tej sprawie , w ocenie Sądu H. D. absolutnie nie broniła swojego syna i złożyła zaznania zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Zresztą nawet sam oskarżony D. D. co do faktu swojej bytności u matki w żadnym zakresie tych zeznań nie kwestionował.

Sąd nie znalazł również powodów aby zakwestionować zeznania pozostałych osób składających w tej sprawie zeznania w charakterze świadków. Zeznania bowiem tych osób wzajemnie się ze sobą uzupełniają i potwierdzają , potwierdzają również zeznania pokrzywdzonej H. D.. Materiał dowodowy nie zawierał przy tym innych dowodów, które mogłyby zakwestionować treść zeznań świadków w osobach J. D. , K. D. i K. K..

Brak było również jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania opinii sądowo-lekarsko-psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych psychiatrów i biegłego psychologa dotyczącej osoby oskarżonego D. D..

Dokonując zatem całościowej oceny materiału dowodowego, należy stwierdzić, iż wyjaśnienia oskarżonego D. D. , są wiarygodne w zakresie gdzie nie kwestionuje on swojej bytności w miejscu zamieszkania swojej matki H. D. , zebrany bowiem w sprawie materiał dowodowy i omówiony powyżej wskazuje jednoznacznie, że oskarżony ten dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Należy zatem wskazać, że oskarżony D. D. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa

z art. 193 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób , że :

- w dniu 30 stycznia 2017 roku, ok. godz. 14:15 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku,

z art. 193 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób , że :

- w dniu 31 stycznia 2017 roku, ok. godz. 16:00 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt IIK 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku,

z art. 193 k.k. art. 190 § 1 kk. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób , że :

- w dniu 26 lutego 2017 roku, ok. godz. 12:00 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej a nadto podczas popełnienia wyżej opisanego czynu w celu wymuszenia na pokrzywdzonej określonego zachowania polegającego na odstąpieniu od wezwania na miejsce Policji groził H. D. spaleniem domu co wzbudziło u pokrzywdzonej obawę, iż groźba ta zostanie spełniona, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku;

z art. 244 k.k. w ten sposób , że :

- w dni 28 lutego 2017 roku ok. godziny 11:00 w M. w powiecie (...) przebywając w mieszkaniu H. D. nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt. II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku,

z art. 244 k.k. w ten sposób , że :

- w dniu 15 marca 2017 roku w M. w powiecie (...) nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do H. D. na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku,

z art. 244 k.k. i art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 kk. w ten sposób , że:

-w dniu 10 kwietnia 2017 roku, ok. godz. 14:00 w M., w powiecie (...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nie zastosował się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do H. D. na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku, po czym ok. godz. 16:00 po raz kolejny nie stosując się ponownie do opisanego powyżej zakazu kontaktowania i zbliżania się do pokrzywdzonej wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu jej żądaniu;

z art. 244 k.k. i art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób , że:

- w dniu 23 kwietnia 2017r. ok. godz. 11.00 w M. w powiecie (...) wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego miejsca wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sadu Rejonowego w Lwówku Śl. sygn. akt II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 r.;

z art. 244 k.k. i art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w ten sposób , że:

- w dniu 14 lipca 2017 roku, ok. godziny 14:25 w M., w powiecie (...), wtargnął do mieszkania H. D. i nie opuścił tego mieszkania wbrew wyraźnemu żądaniu pokrzywdzonej, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się nie stosując się do zakazu kontaktowania i zakazu zbliżania do wymienionej pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 100 metrów przez okres 2 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim sygn. akt. II K 444/16 z dnia 06 grudnia 2016 roku.

W ocenie Sądu żadnej wątpliwości nie mogą budzić, kwalifikacje prawne zarzucanych osk. D. D. przestępstw.

Nie może przecież budzić wątpliwości , to że przestępstwo z art. 190 kk. polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w taki sposób , że mogła się ona obawiać urzeczywistnienia tej zapowiedzi. Jeśli zatem osk. D. D. będąc w stanie nietrzeźwości stawał się agresywny i nieobliczalny i krzyczał do swojej matki , że ją zabije , to pokrzywdzona z pewnością tych gróźb mogła się obawiać.

Wątpliwości nie mogły również budzić pozostałe kwalifikacje prawne , a to z art. 244 kk. i art. 193 kk.

Na mocy bowiem prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 6 grudnia 2016 r. , w sprawie sygn. akt II K 444/ 16 wobec D. D. został orzeczony został środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną H. D. na okres dwóch lat i zakazu zbliżania się do niej w tym samym okresie na odległość nie mniejszą niż 100 metrów. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 14.12.2016 r. ( odpis wyroku – k. 14 ).

Zatem w okresie , od tej daty do 14.12.2018 r. oskarżony D. D. bez względu na jakiekolwiek okoliczności nie mógł , ani kontaktować się z pokrzywdzoną , ani zbliżać się do niej na owe 100 metrów. Przychodząc zatem do miejsca zamieszkania pokrzywdzonej H. D. łamał obydwa te zakazy.

Wreszcie nie opuszczając miejsca jej zamieszkania, wbrew żądaniu pokrzywdzonej H. D. oczywistym było , że popełniał on przestępstwo z art. 193 kk.

Kwalifikacja z art. 12 kk. , w czynie opisanym w pkt. VI części wstępnej wyroku uzasadniona jest tym , że w tym dniu ( 10.04.2017 r. ) D. D. dwukrotnie w krótkim odstępie czasu i z góry powziętym zamiarem dopuścił się dwóch identycznych zachowań.

Następnie zdaniem Sądu , wszystkich tych przestępstw D. D. dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu przepisu art. 91 § 1 kk. , gdyż popełnił je w krótkich odstępach czasu ( osiem czynów na przestrzeni siedmiu miesięcy ) , z wykorzystaniem tej samej sposobności ( udania się do miejsca zamieszkania swojej matki ) , zanim zapadł wyrok odnośnie któregokolwiek z tych przestępstw, a podstawę wymiaru kary stanowił przepis art. 244 kk. , skoro w każdym z tych czynów osk. D. D. wyczerpał ustawowe znamiona tego artykułu ustawy karnej.

Z kolei kwalifikację w zw. z art. 11 § 2 kk. uzasadnia to , że jeśli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej , sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Konsekwencją zaś powyższego jest zastosowanie przepisu art. 11 § 3 kk. przy wymiarze kary.

Przy wymiarze kary zatem kary oskarżonemu D. D. , Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności zarówno obciążających, jak i łagodzących dotyczących osoby sprawcy – D. D. z tym, że podkreślić należy, iż w ocenie Sądu w zdecydowanej większości były to okoliczności obciążające, do których należy zaliczyć:

uprzednią karalność oskarżonego D. D. w przeszłości i to karalność na szkodę tej samej osoby pokrzywdzonej i to osoby najbliższej – swojej matki H. D. , natężenie złej woli , dopuszczenie się szeregu czynów karalnych.

Za jedyną zaś okolicznością łagodzącą o ocenie Sądu należało uznać to, że oskarżony D. D. przyznawał się konsekwentnie do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Łącząc wyżej wymienione okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk. Sąd uznał , że wymierzenie oskarżonemu D. D. za czyny opisane w pkt. od I do VIII części wstępnej wyroku , na podstawie art. 244 kk. w zw. z art. 11 § 3 kk. i w zw. z art. 91 § 1 kk. kary pozbawienia wolności w wymiarze ośmiu miesięcy jest adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów – przy czym spełni w stosunku do oskarżonego D. D. rolę wychowawczą i zapobiegawczą , czyniąc nadto zadość prewencji ogólnej.

Orzekając o rozmiarze kary , Sąd wziął także pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego D. D., jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa , a także zachowanie się oskarżonego po jego popełnieniu. Zważywszy, zatem na uprzednią karalność osk. D. D. i to za przestępstwo podobne na szkodę tej samej pokrzywdzonej i tym samym osoby najbliższej , bo swojej matki , nie sposób było uznać, że zachodzi wobec niego pozytywna prognoza w zachowaniu się na przyszłość i skorzystania tym samym z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonanie kary pozbawienia wolności z art. 69 kk.

Wprost przeciwnie , niniejsza sprawa wykazała, że proces resocjalizacji osk. D. D. , w dalszym ciągu nie osiągnął wobec jego osoby , swojego podstawowego celu jakim było zapobieżenie popełnienia przestępstwa przez oskarżonego w przyszłości. Stąd też proces jego resocjalizacji musi być tym razem kontynuowany w warunkach zamkniętego zakładu karnego.

Na podstawie art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej oskarżonemu D. D. na kary pozbawienia wolności , Sąd zaliczył mu okresy jego zatrzymania w dniach od 30.01.2017 r. do 31.01.2017 r., od 31.01.2017 r. do 01.02.2017 r., od 26.02.2017 r. do 27.02.2017 r. i od 14.07.2017 r. do 15.07.2017 r. zaokrąglając je do 4 pełnych dni , przyjmując że jeden dzień zatrzymania jest równoważny karze jednego dnia pozbawienia wolności.

Mając na uwadze , to , że osk. D. D. nie posiada żadnego majątku , że będzie on musiał odbywać karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym, gdzie w związku z tym jego możliwości finansowe będą ograniczone do minimum, Sąd uznał, iż zachodzą wobec niego podstawy do zwolnienia go od ponoszenia kosztów sądowych ( i obciążenia nimi Skarbu Państwa ) oraz nie wymierzania mu opłaty .

Nadto , Sąd na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej adwokata z urzędu ( Dz. U. poz. 1714 ) , a to § 17 ust. 2 pkt. 3 i § 20 , zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. Z. kwotę 504 zł. tytułem obrony z urzędu przed Sądem Rejonowym oskarżonego D. D. , oraz dalszą kwotę 115,92 złotych tytułem podatku VAT.