Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak

przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 16 lutego 2018 r. w Warszawie

sprawy P. K., syna J. i H., ur. (...) w W. oskarżonego o przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 14 marca 2017 r. sygn. akt IV K 930/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie na rzecz adw. M. C. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 883/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Obrońca w swojej apelacji podniosła jedynie zarzut obrazy przepisów prawa procesowego mogącej mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 170§ 1 pkt 2 i 5 k.p.k. poprzez niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego oraz brak należytego uzasadnienia stanowiska w tym zakresie co ograniczyło prawo oskarżonego do obrony. Zarzut ten, w realiach niniejszej sprawy, uznać należy za całkowicie nieuzasadniony.

Po pierwsze wskazać należy, iż prawidłowe podniesienie zarzutu obrazy prawa procesowego o jakim mowa w przepis art. 438 pkt 2 k.p.k. wymaga wykazania, jakie konkretne przepisy prawa procesowego zostały naruszone przez sąd orzekający oraz jak to naruszenie mogło wpłynąć na treść zapadłego w sprawie orzeczenia. Autor apelacji o ile wskazał przepis prawa, jaki miał zostać naruszony przez Sąd Rejonowy procedujący w przedmiotowej sprawie -. art. 170§ 1 pkt 2 i 5 k.p.k., to jednak nie wykazał by owe naruszenie w jakikolwiek sposób mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Niezależnie od tego nie sposób uznać, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego, co skutkować miało naruszeniem prawa oskarżonego do obrony. Zaznaczenia wymaga, iż Sąd I instancji na podstawie art. 170§ 1 pkt 5 k.p.k. oddalił wniosek dowodowy oskarżonego o przesłuchanie świadków, uznając, że zmierza on do przedłużenia postępowania, oraz uznając, że w ocenie Sądu osoby te nie mogą mieć wiedzy na temat zdarzenia. W ocenie Sądu Odwoławczego, decyzja Sądu Rejonowego była prawidłowa. Postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się od 2015 roku, z czego od stycznia 2016 roku trwało postępowanie jurysdykcyjne. Zarówno zatem oskarżony, jak i jego obrońca mieli możliwość wcześniejszego składania wniosków dowodowych z którego to prawa korzystali (k.255). Pierwszy wniosek został złożony przez oskarżonego na okoliczność przesłuchania dwóch świadków, którzy rzekomo mieli potwierdzić, iż w inkryminowanych dniach byli z oskarżonym. Przesłuchano zaledwie jednego świadka z uwagi na niemożność ustalenia aktualnego adresu przebywania drugiego z wnioskowanych świadków. Kolejny wniosek oskarżonego dotyczył przesłuchani innych świadków na tożsamą okoliczność, jak pierwszy wniosek. Każdy wniosek był przez Sąd I instancji poddany ocenie ich zasadności i przydatności w niniejszym postępowaniu. Wniosek oskarżonego o przesłuchanie w sprawie świadków z marca 2017 roku został również rozpoznany zgodnie z przepisami prawa. Decyzja Sądu Rejonowego o oddaleniu powyższego wniosku była trafna i zgodna z przepisami prawa. Dywagacje obrońcy na temat kwestii, które miały być udowodnione po przeprowadzeniu owych dowodów zostały przedstawione w apelacji w sposób niezrozumiały dla Sądu Odwoławczego. Trudno bowiem wywnioskować, co faktycznie miało został udowodnione poprzez dopuszczenie dowodu z zeznań świadków. W ocenie Sądu, okoliczności te nie pozwalają stwierdzić, że autor apelacji wykazał skutecznie jak rzekome naruszenie wpłynęło na treść zapadłego orzeczenia. Tym samym, trudno uznać, aby podniesiony przez obrońcę zarzut apelacji był zasadny.

Abstrahując od powyższych rozważań, Sąd Odwoławczy z urzędu podjął działania zmierzające do uzyskania informacji odnośnie do wnioskowanych świadków. Czyny przypisane oskarżonemu datowane są na 23 sierpnia 2015 roku oraz 17 września 2015 roku. Jak wynika z informacji NOE-SAD, wszyscy zawnioskowani świadkowie w owych dniach przebywali w warunkach izolacji penitencjarnej. Zatem oczywistym jest, że nie mogą oni posiadać jakichkolwiek informacji odnośnie zarzucanych oskarżonemu czynów, tym bardziej, aby mogli potwierdzić, iż w te dni oskarżony przebywał w ich towarzystwie, a taką tezę dowodową zawarł on w swoim wniosku i potwierdził na rozprawie. Nawet, jeśli o dokonanych czynach wiedzę posiadali, to zapewne była ona wynikiem informacji uzyskanych od samego oskarżonego. Zatem była to wiedza wtórna i nieobiektywna. Okoliczność ta potwierdza zatem prawidłowość podjętej przez Sąd Rejonowy decyzji o nieuwzględnieniu wniosku oskarżonego.

Mając na względzie powyższe rozważania, jak również nie przyczyn określonych w art. 439 § 1 kok oraz w art. 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z powyższych względów, Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.