Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca – SSR Anna Zajączkowska

Protokolant – Anna Kopeć

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 lipca i 5 grudnia 2017 r.

sprawy P. P.

syna T. i G. z d. M.

ur. (...)

w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 27 grudnia 2016 r. około godz. 12:40 w miejscowości Z., droga (...), ulica (...) prowadząc pojazd marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...), nie zastosował się do znaku drogowego B-33 ograniczającego prędkość do 70 km/h jadąc
z prędkością 92 km/h

tj. za wykroczenie z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych

o r z e k a

1. uznaje obwinionego P. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r.
w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za czyn ten na podstawie art. 92a kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

2. na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),50 (dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt jeden i 50/100) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 150/17

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 grudnia 2016 r. P. P. kierował samochodem A. (...) o nr rej. (...) H na drodze nr (...) w miejscowości Z., ulica (...). Około godziny 12:40 funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w N. pełniący służbę w czasie kontroli dostrzegli jadący z dużą prędkością samochód obwinionego. Dokonali pomiaru prędkości tego pojazdu za pomocą miernika prędkości (...) 20-20 100LR o numerze fabrycznym (...). W czasie pomiaru pojazd obwinionego poruszał się z prędkością 92 km/h na odcinku drogi, gdzie dozwolona prędkość ograniczona jest znakiem B-33 i wynosi 70 km/h, przekraczając ją o 22 km/h. Funkcjonariusz M. B. (1) zatrzymał do kontroli pojazd obwinionego, a następnie poinformował go o nałożeniu mandatu karnego w wysokości 100 złotych oraz nałożeniu czterech punktach karnych. Obwiniony oświadczył, iż nie przyjmuje mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: notatki urzędowej (k.1), świadectwa legalizacji (k.2), częściowo wyjaśnienia obwinionego (k. 35), zeznań świadka M. B. (1) (k. 5, 37-38), informacji o wpisach ewidencji kierowców naruszających przepisy w ruchu drogowym (k. 28), częściowo opinii biegłego P. B. (k. 61-81).

Obwiniony P. P. na rozprawie w dniu 27 lipca 2017 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu we wniosku o ukaranie wykroczenia. Wyjaśnił, iż w dniu 27 grudnia 2016 roku funkcjonariusze Policji zmierzyli prędkość z jaką się poruszał z odległości 600 metrów, w deszczu, nie dochowując staranności. Podniósł, że przyrząd, którym funkcjonariusz Policji zmierzył prędkość jego pojazdu obarczony jest błędem.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Obwiniony P. P. nie negował tego, że w dniu 27 grudnia 2016 r. kierował pojazdem A. (...) w Z., gdzie dozwolona prędkość ograniczona jest znakiem drogowym B-33 do 70 km/h. Przyznał, że funkcjonariusze Policji zatrzymali go do kontroli drogowej. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał za wiarygodne. Za niewiarygodne uznał zaś wyjaśnienia obwinionego, w których zaprzeczał, aby przekroczył prędkość. W tym zakresie wyjaśnienie obwinionego sprzeczne są z zeznaniami M. B. (1) złożonymi na etapie czynności wyjaśniających.

Z zeznań świadka M. B. (1) złożonych w toku prowadzenia czynności wyjaśniających wynika jednoznacznie, że świadek nie miał wątpliwości, iż dokonuje pomiaru prędkości pojazdu obwinionego. W ocenie Sądu zeznania świadka M. B. (1) zasługują na wiarę – są logiczne i spójne. Świadek jest osobą całkowicie obcą w stosunku do obwinionego i zdaniem Sądu nie miałby żadnych powodów, aby go bezpodstawnie obciążać składając fałszywe zeznania. Przedstawiona przez świadka wersja zdarzeń jest logiczna, spójna. Powyższe zeznania znajdują potwierdzenie w treści notatki urzędowej (k. 1). Wprawdzie w toku postępowania sądowego świadek nie pamiętał okoliczności tej konkretnej kontroli, ale biorąc pod uwagę upływ czasu oraz to, że świadek z racji wykonywanego zawodu, takich czynności jak z udziałem obwinionego dokonuje niemal każdego dnia, okoliczność, iż od daty kontroli obwinionego świadek nie pamiętał tej konkretnej kontroli prędkości, jest zrozumiała i nie ma wpływu dla oceny wiarygodności tego świadka. Sąd ocenił również jako wiarygodne zeznania świadka złożone na etapie postępowania sądowego w zakresie w jakim opisał w jaki sposób dokonuje pomiaru prędkości urządzeniem (...)20 10LR.

W tej sprawie Sąd przy dokonywaniu ustaleń wykorzystał tylko te elementy opinii biegłego P. B., które wymagały wiadomości specjalnych, takich jak to jaki wpływ miały na prawidłowość pomiaru okoliczności podnoszone przez obwinionego, czyli: warunki atmosferyczne, dokonanie pomiaru z odległości 500 metrów z radiowozu, możliwości zawyżania przez przyrząd laserowy wskazania pomiaru prędkości w stosunku do rzeczywistej prędkości z jaką się porusza kontrolowany pojazd, zwłaszcza w przypadku nieprawidłowego użycia przyrządu, dokonywania pomiaru prędkości pojazdu poruszającego się wśród innych pojazdów. Opiniujący w niniejszej sprawie biegły z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów w tym zakresie w sposób jednoznaczny i stanowczy wskazał, iż sposób dokonania pomiaru prędkości dokonany w dniu 27 grudnia 2016 r. był prawidłowy, że pomiar prędkości tym urządzeniem nie mógł być zakłócony przez warunki atmosferyczne. Biegły wskazał, że nie jest fizycznie możliwe wykonywanie przypadkowego pomiaru prędkości pojazdu, który nie jest namierzany świadomie przez operatora przyrządu U.. W przypadku bowiem przesunięcia celownika przyrządu z namierzonego pojazdu na inny cel przed zakończeniem tego pomiaru na wyświetlaczu przyrządu pojawi się jeden z kodów błędów (k. 69 akt). Biegły opisał również w jaki sposób przyrząd oblicza rzeczywistą prędkość pojazdu oraz wskazał, że nie jest możliwe zawyżenie tej prędkości przez przyrząd. Biegły w swej opinii podniósł natomiast okoliczność, która jego zdaniem jest ważna dla sprawy, tj. że brak jest dowodów na okoliczność przeprowadzenia przez podmiot (...) s.c. kalibracji przyrządu, co skutkuje tym, iż w ocenie biegłego nie można potwierdzić, w związku z brakiem dowodów, przeprowadzenia wymaganych przez instrukcje obsługi testów sprawdzających poprawność działania przyrządu U., a co za tym idzie, że w dniu dokonania pomiaru prędkości pojazdu obwinionego, urządzenie pomiarowe było sprawne. W tej sprawie biegły jednocześnie w opinii wskazał, iż certyfikat kalibracji nie jest wymagany przez obowiązujące polskie prawo i ma charakter dobrowolny, zaś brak ważnego certyfikatu kalibracji zwalnia jedynie producenta przyrządu od jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu roszczeń, o czym producent informuje w instrukcji obsługi przyrządu. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stoi na stanowisku, iż to ważne świadectwo legalizacji ponownej jest jedynym wymaganym prawem dokumentem pozwalającym na użycie przyrządu (...) 20-20 100 LR do pomiaru prędkości pojazdów. Ustawa z dnia 11 maja 2001 r. Prawo o miarach stanowi, że przyrządy pomiarowe, które mogą być stosowane: w ochronie bezpieczeństwa i porządku publicznego, są wymienione w rozporządzeniu Ministra Gospodarki dotyczącym rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej, podlegają legalizacji (art.8 ustawy). W tej sprawie bezspornym było, że urządzenie, którym wykonany został pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego w dniu 27 grudnia 2016 r. ok. godz. 12:40 w Z. miał wydane w dniu 29 września 2016 r. przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł. świadectwo legalizacji ponownej, ważne do 30 września 2017 r., stwierdzające po jego sprawdzeniu, że spełnia ono wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Stwierdzenie powyższej okoliczności nie wymaga wiadomości specjalnych.

Inną natomiast kwestią pozostaje, czy przedmiotowe urządzenie zostało prawidłowo użyte przez świadka M. B. (1). Świadek M. B. nie przeszedł, co sam przyznał, szkolenia z zakresu obsługi tego urządzenia, jednak w ocenie Sądu okoliczność ta nie może automatycznie powodować, że pomiar dokonany przez świadka należy z tej tylko przyczyny zdyskwalifikować. Świadek wskazał, że zna instrukcję obsługi tego przyrządu, dokonuje pomiarów tym urządzeniem od 2-3 lat. W sprawie nie wystąpiła żadna okoliczności, która nakazywałby przyjęcie, że świadek M. B. nie potrafi prawidłowo dokonać pomiaru tym urządzeniem. Jak wskazał biegły stanowisko do pomiaru prędkości zostało wybrane przez świadka prawidłowo, ze względu na prosty i płaski odcinek jezdni o długości ponad 1 km, czyli w pełnym zasięgu pomiarowym przyrządu U.. Pomiar laserowym przyrządem odbywał się niemal na wprost nadjeżdżających od strony – miejscowości Z. pojazdów, przy niemal zerowym kącie pomiaru. Pojazd obwinionego znajdował się w odległości ok. 600 metrów od stanowiska pomiarowego Policji, w chwili ujawnienia jego prędkości na wyświetlaczu (...) laserowego przyrządu (...) 20-20 100LR.

Biegły ponadto podniósł, że w aktach sprawy jest brak wiarygodnego dowodu na prawidłowe przeprowadzenie procedur sprawdzających przez świadka M. B. zbieżności laserowej wiązki z plamką na celowniku. Odnosząc się do tej okoliczności podnieść trzeba, że biegły wskazał, że o braku umiejętności prawidłowego sprawdzenia przez świadka zbieżności laserowej wiązki z plamką na celowniku, świadczy to, że M. B. błędnie opisał procedurę sprawdzenia zbieżności. Wskazać trzeba, że świadek M. B. na rozprawie w dniu 27 lipca 2017 roku opisał zwięźle, w kilku słowach, odpowiadając na pytania obrońcy, w jaki sposób dokonuje tych czynności, wskazując jedynie, że dokonuje sprawdzenia kalibracji pionowej, poziomej, odległości do punktu namierzonego oraz, że jest w instrukcji urządzenia wskazana specjalna procedura w tym zakresie. Jednak świadek nie był pytany o szczegóły tej procedury. Zatem skoro świadek nie opisywał jak dokładnie wyglądają jego czynności w tym zakresie, nie był bowiem pytany o szczegółowe opisanie tych czynności, to takie zwięzłe opisanie tych czynności, nie może świadczyć, że świadek tych czynności nie potrafił dokonać prawidłowo w dniu pomiaru. Raz jeszcze należy podkreślić, że w sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności nakazujące podważać prawidłowość posługiwania się przez świadka M. B. urządzeniem (...) 20-20 100LR. W szczególności okoliczność, że w innych postępowaniach biegły stwierdzał przypadki wadliwego użycia przez funkcjonariuszy Policji przyrządu (...) 20-20 100LR, nie może podważać prawidłowości tego konkretnego pomiaru, prawidłowości przeprowadzenia czynności sprawdzających zbieżność wiązki laserowej z plamką na celowniku.

Sąd nie znalazł również podstaw, aby kwestionować wartość dowodową, czy autentyczność dowodów ujawnionych bez odczytywania i zaliczonych w poczet materiału dowodowego. Sąd obdarzył wiarą te dowody, gdyż zostały zgromadzone zgodnie z obowiązującymi zasadami procesowymi, a żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności.

Przeprowadzone w sprawie dowody uznane za wiarygodne wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Na ich podstawie Sąd ustalił, że obwiniony poruszał się pojazdem marki A. (...) z prędkością 92 km/h, na odcinku drogi, na którym obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h, a zatem dopuścił się wykroczenia z art. 92a k.w.

Prędkość, z jaką poruszał się obwiniony została zmierzona urządzeniem posiadającym aktualne świadectwo legalizacji, a zatem sprawnym technicznie. Nie ma żadnych przyczyn by zakładać, że w niniejszej sprawie funkcjonariusz Policji zdecydowałby się bezpodstawnie pomówić obwinionego o przekroczenie prędkości, wikłając się świadomie i celowo w postępowanie sądowe, poświęcając swój czas i narażając przy tym na odpowiedzialność karną za składanie fałszywych zeznań.

Czyn zabroniony stypizowany w art. 92a k.w. polega na niezastosowaniu się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym podczas prowadzenia pojazdu. Czyn może być popełniony zarówno umyślnie jak i nieumyślnie. Nie jest tu konieczne spowodowanie jakiegokolwiek zagrożenia. Do jego popełnienia wystarczające jest przekroczenie dopuszczalnej w danym miejscu prędkości, choćby w niewielkim zakresie. Stosownie do § 27.1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę, w tym przypadku było to ograniczenie 70 km/h. Obwiniony jadąc z prędkością 92 km/h przekroczył dopuszczalną prędkość. Zakres tego przekroczenia pozwala przyjąć, że doszło do niego w sposób świadomy, co implikuje umyślność działania obwinionego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem we wskazanym miejscu i czasie wyczerpał ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 92a k.w.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych. Jako okoliczność wpływającą obciążająco na jej wymiar, Sąd uwzględnił w szczególności fakt, że obwiniony przekroczył dopuszczalną w danym miejscu prędkość w sposób znaczący – o 22 km/h. Jako okoliczność łagodzącą sąd przyjął to, że obwiniony dotychczas nie był karany za wykroczenia w ruchu drogowym. Wymierzona obwinionemu kara, jest niezbędna do uświadomienia mu naganności jego postępowania, a jednocześnie stanowić będzie przestrogę dla pozostałych uczestników ruchu.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2691,50 zł tytułem kosztów postępowania. Zgodnie z treścią art. 118 § 1 kpw w razie skazania obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi wydatkami, o których mowa w § 3 kpw. Zatem na koszty postępowania składają: kwota 100,00 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania; kwota 30,00 złotych tytułem opłaty, co wynika z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz kwota 1846,04 złotych, które stanowią inne wydatki, zgodnie z art. 118 § 3 kpw. Inne wydatki to: należności dla osób, zakładów, instytutów i instytucji powołanych do wydania opinii oraz należności ustanowionych z urzędu obrońcy i pełnomocnika. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zwolnić obwinionego od ponoszenia tychże kosztów – jest osobą osiągającą dochody w kwocie ok. 50.000 zł miesięcznie.

Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w wyroku.