Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2018 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawcy A. R.

od decyzji strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 9.11.2015 r. znak: (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 9.11.2015 r. w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. R. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 30.08.2015 r. do 1.04.2016 r.;

II.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 listopada 2015 r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił ubezpieczonemu A. R. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. O okolicznościach, o których mowa wyżej, orzeka lekarz orzecznik ZUS, a w razie wniesienia przez ubezpieczonego sprzeciwu od tego orzeczenia albo w przypadku zgłoszenia przez Prezesa ZUS zarzutu wadliwości orzeczenia lekarskiego – komisja lekarska ZUS. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 28 października 2015 r. orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Odwołanie od opisanej decyzji wniósł ubezpieczony A. R. (k. 2).

Ubezpieczony wskazał, że podczas badań lekarskich nie wzięto pod uwagę schorzeń okulistycznych i endokrynologicznych ubezpieczonego. Tymczasem narząd wzroku nie funkcjonuje prawidłowo, nadto ubezpieczony jest w trakcie leczenia endokrynologicznego i nie jest w stanie podjąć pracy fizycznej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględniania oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 3).

Organ rentowy podtrzymał argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. R., z zawodu mechanik, w dniu 2 października 2014 r., w trakcie pracy wykonywanej na stanowisku magazyniera, wskutek uderzenia paletą z wieloma opakowaniami wełny mineralnej, doznał urazu oczodołu lewego (ze złamaniem obramowania kostnego), barku lewego oraz złamania szyjki kości udowej lewej. Po urazie konieczna była hospitalizacja. W dniach od 2 do 9 października 2014 r. ubezpieczony przebywał w Szpitalu Wojskowym z Polikliniką we W. na Oddziale (...), gdzie wykonano operację zespolenia złamania szyjki kości udowej lewej trzema śrubami. Miesiąc po przeprowadzonym leczeniu pojawił się u ubezpieczonego dyskomfort w obrębie spojówek i powiek (obrzęki oraz zaburzenia ruchomości gałek z dwojeniem). W kwietniu 2015 r. wystąpił wytrzesz obu oczu z utrwalonym dwojeniem obrazu. Rozpoznano chorobę G. – B. z orbitopatią naciekową. W maju 2015 r. ubezpieczony przebył leczenie na Pododdziale Endokrynologicznym w Wojskowym Szpitalu Klinicznym z Polikliniką we W., gdzie rozpoznano: autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, chorobę G. – B. w eutyreozie, orbitopatię w przebiegu choroby, endoskopowe podejrzenie metaplazji przełyku, przepuklinę rozworu przełykowego przepony, ostre zapalenie błony śluzowej żołądka, stan po złamaniu szyjki kości udowej oraz obramowania kostnego oczodołu lewego, podejrzenie jaskry. Ubezpieczony został skierowany na radioterapię przestrzeni pozagałkowej obu oczu.

W przebiegu leczenia ubezpieczony wykorzystał 182 dni okresu zasiłkowego. Na okres od dnia 2 kwietnia 2015 r. do dnia 29 sierpnia 2015 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu zasiłek rehabilitacyjny w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

Decyzją z dnia 9 listopada 2015 r. (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił ubezpieczonemu A. R. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres.

Po dniu 28 sierpnia 2015 r. ubezpieczony nie podjął pracy u płatnika składek. Od dnia 30 sierpnia 2015 r. do dnia 31 października 2015 r. ubezpieczony przedkładał pracodawcy kolejne zwolnienia lekarskie, które były traktowane jako nieobecność usprawiedliwiona niepłatna, gdyż ubezpieczony wyczerpał już okres zasiłkowy i nie miał prawa do wynagrodzenia chorobowego ani zasiłku chorobowego. Od dnia 2 listopada 2015 r. do dnia 17 listopada 2015 r. ubezpieczony złożył pisemny wniosek urlopowy. Od dnia 18 listopada 2015 r. ubezpieczony przedłożył zwolnienie lekarskie, za które zostało naliczone i wypłacone wynagrodzenie chorobowe. W przerwach między zwolnieniami lekarskimi ubezpieczony nie był dopuszczony do wykonywania pracy.

Na dzień 6 kwietnia 2016 r. wśród schorzeń okulistycznych u ubezpieczonego rozpoznano: orbitopatię naciekową w przebiegu choroby G. – B., stan po radioterapii oczodołów, wytrzeszcz gałek ocznych z ograniczeniem ruchomości i z dwojeniem obrazu, jaskrę wtórną obu oczu, początkowe zmętnienie soczewek, mały astygmatyzm krótkowzroczny oka prawego i nadwzroczny oka lewego, starczowzroczność.

Na dzień 14 grudnia 2016 r. wśród schorzeń endokrynologicznych u ubezpieczonego rozpoznano chorobę G. – B. w eutyreozie z kliniczną manifestacją pod postacią ciężkiej orbitopatii tarczycowej.

Z okulistycznego i endokrynologicznego punktu widzenia stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres dalszych 7 miesięcy, tj. od dnia 30 sierpnia 2015 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r.

Dowód: Dokumentacja medyczna ubezpieczonego (k. 27)

Akta orzecznicze organu rentowego (w załączeniu do akt sprawy)

Opinia biegłego sądowego z zakresu okulistyki z dnia 06.04.2016 r. (k. 9 – 10)

Uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu okulistyki z dnia 26.08.2016 r. (k. 28 – 29)

Opinia biegłego sądowego z zakresu endokrynologii z dnia 14.12.2016 r. (k. 45)

Uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu endokrynologii z dnia 15.05.2017 r. (k. 66)

Pismo A. S. z dnia 21.09.2017 r. (k. 84)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu jako zasadne.

Strona pozwana – organ rentowy, zaskarżoną decyzję z dnia 9 listopada 2015 r., odmawiającą prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, oparła na orzeczeniu Komisji Lekarskiej z dnia 28 października 2015 r., tożsamej z wcześniejszym orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 29 września 2015 r. W odwołaniu od zaskarżonej decyzji odwołujący zarzucił, iż decyzja organu rentowego jest sprzeczna z faktycznym stanem zdrowia wnioskodawcy.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie pozostawała więc okoliczność, czy ubezpieczonemu A. R. w okresie od dnia 30 sierpnia 2015 r. przysługiwało prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego. Dla rozstrzygnięcia powyższej kwestii konieczne było ustalenie, czy po wykorzystaniu okresu zasiłkowego oraz pięciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego, ubezpieczony pozostawał w dalszym ciągu niezdolny do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy oraz czy dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Ocena stanu zdrowia ubezpieczonego w okresie po wykorzystaniu zasiłku chorobowego i pięciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego wymagała niewątpliwie posiadania wiadomości specjalnych, toteż dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, obok akt orzeczniczych organu rentowego i dokumentacji medycznej ubezpieczonego, konieczne było skorzystanie z dowodu z opinii biegłego. Dowody z dokumentów w postaci akt orzeczniczych oraz dokumentacji medycznej Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne, albowiem ich autentyczność nie budziła wątpliwości stron ani Sądu. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron, jako że żadna z nich nie posiadała niezbędnej dla rozstrzygnięcia wiedzy medycznej.

Odnosząc się zaś do opinii biegłych należy zauważyć, iż przedstawione w niniejszej sprawie opinie lekarzy dwóch specjalności: okulistyki oraz endokrynologii, nie pozostawiły wątpliwości, iż od dnia 30 sierpnia 2015 r. ubezpieczony spełniał przesłanki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres, a nadto, że istniejąca w tym okresie niezdolność do pracy miała związek z wypadkiem przy pracy.

W opinii z dnia 6 kwietnia 2016 r. biegły specjalista z zakresu okulistyki wskazał, że u ubezpieczonego, po wypadku przy pracy i wykonanym zabiegu operacyjnym złamania kości udowej lewej, wystąpiło autoimmunologiczne zapalenie tarczycy z obustronną orbitopatią naciekową. Przeprowadzonego leczenia nie można uznać za pełni skuteczne. Rozpoznano chorobę G. – B. z wytrzeszczem, zaburzeniami ruchomości gałek, dwojeniem obrazu i jaskrą wtórną. Narastające objawy udało się zahamować poprzez radioterapię przestrzeni pozagałkowej obu oczu, a jaskrę – leczeniem farmakologicznym. Wystąpienie objawów autoimmunologicznego zapalenia tarczycy wkrótce po urazie oczodołu lewego i przeprowadzonym zabiegu operacyjnym ortopedycznym należy traktować jako powikłanie po przebytym wypadku podczas pracy. Czynnikiem wyzwalającym chorobę mógł być stres pourazowy lub operacyjny. Ubezpieczony nie jest zdolny do pracy na poprzednim stanowisku. Pomimo zachowanej dobrej ostrości wzroku nadal utrzymuje się wytrzeszcz z ograniczoną ruchomością gałek przy patrzeniu do góry oraz na boki, co powoduje dwojenie obrazu we wszystkich kierunkach poza spojrzeniem wprost i uniemożliwia prawidłowe widzenie przestrzenne oraz obsługiwanie wózka widłowego. Jaskra natomiast jest przeciwwskazaniem do nadmiernych wysiłków fizycznych.

Biegły specjalista z zakresu okulistyki wskazał dalej, że orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 października 2015 r. nie uwzględniało charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w odniesieniu do stanu okulistycznego. Stan zdrowia wnioskodawcy uzasadniał przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 30 sierpnia 2015 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r.

Biegły specjalista z zakresu endokrynologii wskazał, że wnioskodawca ma udokumentowane schorzenie endokrynologiczne o ciężkim przebiegu klinicznym z manifestacją pod postacią wytrzeszczu z dwojeniem obrazu i zespołem oka czerwonego. Ubezpieczony przeszedł kompleksowe, niezwykle ciężkie leczenie systemowe, miejscowe i radiologiczne. Takie leczenie skutkuje poprawą lub pełną normalizacją po kilku – kilkunastu miesiącach od momentu rozpoczęcia jego stosowania. Zmiany oczekiwane po takim leczeniu to zwłóknienie tkanki pozagałkowej, zwłóknienie mięśni okołoruchowych, a wtórnie – ustąpienie dwojenia obrazu. Jest to proces długotrwały. Z tego powodu przyznanie pełnego, dwunastomiesięcznego świadczenia rehabilitacyjnego, jest zasadne.

Zarówno biegły sądowy z zakresu okulistyki, jak i biegły endokrynolog, w opiniach uzupełniających odnieśli się szczegółowo do zastrzeżeń wniesionych przez organ rentowy do opinii głównych, i podtrzymali wnioski w opiniach głównych wyrażone.

Sąd w pełni zgadza się z wyrażonym przez biegłych w opiniach stanowiskiem, a przyjęte przez biegłych uzasadnienie uznaje za własne. W ocenie Sądu, wydane w sprawie opinie były rzetelne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonego i Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia.

Opinie biegłych Sąd uznał za profesjonalne i wyczerpujące. Biegli prawidłowo ustalili fakty potrzebne do sporządzenia opinii, dokonali ich właściwej, obiektywnej analizy i wyprowadzili logicznie uzasadnione wnioski. Dokładnie ujęli omawiane zagadnienia, przedstawili swój wywód w logiczny, racjonalnie uargumentowany sposób. Unikali formułowania arbitralnych, apriorycznych tez, a do przedstawianych przez siebie wniosków dochodzili w sposób stopniowy, odnosząc się do zebranych w aktach sprawy dokumentów medycznych oraz wyników przeprowadzonych badań podmiotowego i przedmiotowego, bądź też analizy dokumentacji medycznej. Opinie te zostały sporządzone nie na podstawie arbitralnej i formułowanej a priori oceny, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonego przez biegłych sądu.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Mając na względzie powyższe Sąd nie znalazł podstaw, by negować stanowisko biegłych, prezentowane przez nich w przedstawionych w sprawie opiniach.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673) (dalej także jako ustawa wypadkowa), z tytułu wypadku przy pracy przysługuje świadczenie rehabilitacyjne – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Przy ustalaniu praw do świadczeń wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1 – 3, podstawy wymiaru i ich wysokości, a także przy ich wypłacie, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia chorobowego, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy (art. 7 ustawy wypadkowej).

Zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100 % podstawy wymiaru (art. 9 ust. 1 ustawy wypadkowej).

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2010.77.512) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 cytowanej ustawy).

Skoro po wyczerpaniu pięciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego ubezpieczony był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie rokowało odzyskanie zdolności do pracy, ubezpieczonemu należało przyznać prawo do dalszych siedmiu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego, tj. w okresie od dnia 30 sierpnia 2015 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Z tej przyczyny w punkcie I sentencji wyroku Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od dnia 30 sierpnia 2015 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r.

Koszty sądowe Sąd zaliczył na rachunek Skarbu Państwa, o czym orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.