Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 01 marca 2018 r.

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział XIII Cywilny w osobie E. K. (1)

po rozpoznaniu w dniu 01 marca 2018 roku w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku W. P.

z udziałem A. P.

o podział majątku wspólnego

postanawia:

1.  ustalić i przyznać świadkowi I. S. kwotę 1003 zł (słownie: jeden tysiąc trzy złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów podróży związanych ze stawiennictwem do Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku na rozprawę w dniu 9 października 2017 r.,

2.  oddalić wniosek świadka I. S. o zwrot kosztów noclegu.

Ref. sąd. E. M.-K.

UZASADNIENIE

Świadek I. S. w piśmie z dnia 11 października 2017r.(data wpływu 13 października 2017r.) wniosła o zwrot kosztów podróży związanych z jej stawiennictwem na rozprawie w dniu 9 października 2017 r. w niniejszej sprawie. Wskazała, że podróż odbyła ze swojego miejsca zamieszkania w K. przy ul. (...) prywatnym samochodem marki V. (...) o pojemności skokowej silnika powyżej 2000 cm ³ , liczba przejechanych kilometrów to 1200. Jednocześnie załączyła kserokopię dowodu rejestracyjnego pojazdu .

Stosownie do art. 277 k.p.c. świadek ma prawo żądać zwrotu wydatków koniecznych, związanych ze stawiennictwem do sądu, a ponadto wynagrodzenia za utratę zarobku.

Podobną treść powtarza art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.10.90.594 - tekst jednolity) mianowicie świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży-z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu- w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu górną granicę należności, o których mowa w ust. 1, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Powyższe precyzuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013r. Nr 167 ze zm.: dalej rozporządzenie) wydane na podstawie art.77 ⁵ §2 k.p.

Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca, który na wniosek pracownika może wyrazić zgodę na przejazd samochodem osobowym (§ 3 ust. 1 i 3). Natomiast zgodnie z § 3 ust. 4 przedmiotowego rozporządzenia – pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu ustaloną przez pracodawcę , która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21). Odpowiednie zastosowanie tych przepisów uprawnia Sąd do określenia środka transportu właściwego do odbycia podróży przez świadka. Nie musi to być środek najtańszy. Może więc być zaaprobowany przejazd samochodem osobowym.

Zgodnie zaś z treścią art. 93 ust. 1 w/w ustawy należności świadków, biegłych, tłumaczy i stron przyznaje i ustala sąd lub referendarz sądowy.

Bezspornie świadek I. S. stawiła się na rozprawie w dniu 9 października 2017 r.

W niniejszej sprawie świadek oświadczyła, iż trasę do siedziby tutejszego Sądu przebyła samochodem osobowym o pojemności silnika powyżej 2000 cm ³. Sąd przyjął, iż taki środek transportu jest w niniejszej sprawie dopuszczalny. Świadek miał do pokonania znaczną odległość i nie mógł z góry przewidzieć czasu jaki będzie pozostawał do dyspozycji Sądu, co utrudniałoby zaplanowanie powrotu do domu przy sztywnych rozkładach jazdy innych środków transportu.

Stosownie do § 2 pkt.1 b Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy(Dz. U.z 2002r., Nr 27, poz. 271 ze zm.) – wydanego na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001r. o transporcie drogowym- maksymalna wysokość stawki za 1 km przebiegu pojazdu samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ wynosi 0,8358 zł, przy czym odległość z miejsca zamieszkania świadka w K. do siedziby tut. Sądu w obie strony wynosi ok. 1200 km.

Mając powyższe na uwadze Sąd ustalił i przyznał świadkowi I. Z. zwrot kosztów podróży w obie strony z miejsca zamieszkania do Sądu w wysokości 1003 zł (1200 km x 0,8358 zł ) na mocy cytowanych przepisów oraz w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Sąd postanowił jak w pkt 1 sentencji zgodnie z wnioskiem świadka.

Świadek I. S. w tym samym piśmie wniosła również o zwrot kosztów noclegu według ryczałtu za stawiennictwo na rozprawie w dniu 09 października 2018r. Wniosek ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że w przepisie art. 85 ust. 3 u.k.s.c. wskazano, że według tych samych zasad co zwrot kosztów dojazdu do sądu, świadkowi przysługuje zwrot kosztów noclegu oraz utrzymania w miejscu wykonywania czynności sądowej. Koszty te również stanowią wydatki konieczne związane ze stawiennictwem świadka, o których mowa w art. 277 k.p.c. Przepis art. 85 ust. 3 u.k.s.c. stanowi odesłanie do zasad wynikających z art. 85 ust. 1 i 2 u.k.s.c. co prowadzi do wniosku, że świadkowi przysługuje zwrot tych kosztów w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych wydatków na te cele. Dodatkowo, górną granicę tych należności stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Chodzi tu o stawki kosztów określone w Rozporządzeniu z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Wysokość zwrotu kosztów noclegu powinna być stwierdzona rachunkiem, ale nie może być ona wyższa za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety (§ 8 ust. 1 cytowanego rozporządzenia). Świadek składając wniosek o zwrot kosztów noclegu nie wskazała żadnego dokumentu lub rachunku, który by dowodził poniesieniu kosztów związanych z noclegiem. Wobec powyższego Sąd oddalił wniosek o zwrot kosztów noclegu na podstawie w/w przepisów w zw. z art. 13§ 2 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji postanowienia.

ref. sąd E. K.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować w rep.” Ns”i kontrolce WAB;

2)  odpis postanowienia przesłać z pouczeniem o skardze:

- świadkowi I. S.

- uczestniczce post. A. P. oraz kuratorowi małol. uczestnika J. P.

-

pełnom. wnioskodawcy - adw M. Z.

3)  akta przedłożyć sędziemu referentowi z wpływem zażalenia lub referendarzowi sądowemu za 21 dni z z. p.o.

G., dnia 01 marca 2018r. ref. Sąd. E. K.