Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Kutnie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SR Paweł Wrzesiński

Protokolant – staż. Monika Paliga

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2018 r. w Kutnie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko D. K.

o zapłatę kwot: 3.000,00 złotych, 1.316,00 złotych, 4.630,00 złotych,

968,47 złotych, 3.690,00 złotych

1.  zasądza od D. K. na rzecz J. S. kwotę 3.690,00 (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości odsetek ustawowych od dnia 23 września 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od D. K. na rzecz J. S. kwotę 651,64 (sześćset pięćdziesiąt jeden 64/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie na rzecz J. S. kwotę 500,00 (pięćset) złotych tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki zaksięgowanej pod pozycją 500021283908,

5.  nakazuje pobrać od D. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie kwotę 185,00 (sto osiemdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionego powództwa.

Sygn. akt I C 517/14

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 4 czerwca 2014 r. doręczonym pozwanemu dnia 19 września 2014 r. powód J. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. K. na rzecz powoda łącznej kwoty 8.946,00 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot: 3.000,00 zł od dnia 15 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, 1.316,00 zł i 4.630,00 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w grudniu 2012 r. pomiędzy stronami w obecności świadka T. B. doszło do zawarcia ustnej umowy wykonania prac remontowych w mieszkaniu powoda w K. przy ul. (...). W. S. 9 m. 35, strony określiły zakres prac, pozwany miał wykonać remont czterech pokoi z kuchnią, przedpokoju, łazienki, WC oraz balkonu. Według wskazania powoda remont poszczególnych pomieszczeń miał polegać na: w odniesieniu do łazienki - zdjęciu starych płytek ściennych, podłogowych i położeniu nowych, wymianie i zabudowie wanny; w odniesieniu do WC - zdjęciu starych płytek ściennych, podłogowych i położeniu nowych wraz z zabudową tylnej ścianki; w odniesieniu do balkonu - usunięciu starej farby z barierki balkonowej i jej pomalowaniu, zdjęciu starych płytek i położeniu nowych płytek; w odniesieniu do pokoi - położeniu paneli podłogowych wraz z listwami przypodłogowymi i progowymi, wyrównaniu sufitów, ścian i podłóg, łataniu pęknięć, położeniu gładzi, pomalowaniu ścian, pomalowaniu grzejników, pomalowaniu drzwi; w odniesieniu do przedpokoju - położeniu gresu na podłodze, wyrównaniu ścian, łataniu pęknięć, położeniu gładzi, pomalowaniu ścian, pomalowaniu drzwi; w odniesieniu do kuchni - położeniu gresu na podłodze, wyrównaniu ścian, wyrównaniu sufitu, łataniu pęknięć, położeniu gładzi, pomalowaniu ścian, drzwi, grzejnika. Powód podał, że pozwany zobowiązał się do wykonania remontu w terminie 1,5-2 miesięcy od dnia rozpoczęcia prac, strony ustaliły, że łączny koszt robocizny wyniesie 9.500,00 zł, koszt zakupu materiałów niezbędnych do wykonania remontu poniósł powód, na poczet należnego pozwanemu wynagrodzenia powód wpłacił pozwanemu całą umówioną kwotę. Pozwany rozpoczął prace remontowe w mieszkaniu powoda w marcu 2013 roku, prace te postępowały opieszale, trwały do dnia 26 lipca 2013 r., kiedy to pozwany poinformował powoda, że nie dokończy remontu mieszkania. Według wskazania powoda pozwany w ogóle nie wykonał remontu łazienki, WC i balkonu; nie dokończył remontu jednego pokoju tzn. nie położył paneli podłogowych, listew przypodłogowych i przyprogowych, nie przeszlifował ścian i nie pomalował ich, nie pomalował grzejników, w pokoju została jedynie położona gładź, nie pomalował drzwi, pozwany wadliwie wykonał zabudowę ekranów na ścianach przy oknach albo nie zastosował właściwego materiału, skutkiem czego na miejscach złączeń powstały pęknięcia i nieszczelności, które wymagają usunięcia; nie dokończył remontu pozostałych trzech pokoi i kuchni - nie położył listew przyprogowych, nie pomalował drzwi, pozwany wadliwie wykonał zabudowę ekranów na ścianach przy oknach albo nie zastosował właściwego materiału, skutkiem czego na miejscach złączeń powstały pęknięcia i nieszczelności, które wymagają usunięcia; dodatkowo pozwany w jednym z pokoi (najmniejszym) nie wyrównał ściany, zaś w przedpokoju nie wyrównał ścian. Z uwagi na fakt, że powód wypłacił pozwanemu całość umówionego wynagrodzenia tj. kwotę 9.500,00 zł, zaś pozwany nie wykonał całości umówionych prac remontowych, powód pismem z dnia 30 lipca 2013 r. wezwał pozwanego do zwrotu kwoty 3.000,00 zł jako niesłusznie pobranego wynagrodzenia, wyznaczając termin do zwrotu tej kwoty do dnia 14 sierpnia 2013 r., pozwany nie zareagował na to wezwanie. Ponieważ pozwany nie wykonał wszystkich umówionych prac remontowych, powód podał, że był zmuszony dokończyć remont jednego pokoju, w tym celu powód zlecił wykonanie tego remontu P. Z., koszt dokończenia remontu zamknął się kwotą 600,00 zł. Ponadto powód zlecił wykonanie malowania drzwi we wszystkich pomieszczeniach innemu wykonawcy - R. P., koszt pomalowania drzwi wyniósł 350,00 zł. Powód oszacował koszt niewykonanego remontu pozostałych pomieszczeń tj. łazienki, WC i balkonu na kwotę 3.366,48 zł. Według powoda pozwany źle wykonał zabudowę ekranów na ścianach przy oknach w czterech pokojach i w kuchni, zabudowa ekranów została wykonana wadliwie, bowiem pozwany zastosował do zabudowy jedynie płytę gipsowo-kartonową zamiast bloczków ytong lub siporeks, płyta gipsowo-kartonowa nie chroni mieszkania przed utratą ciepła, powodując jego duże straty w okresie grzewczym. Powód wskazał, że wcześniej w zabudowie ekranów zastosowana była cegła, która skutecznie chroniła mieszkanie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi tj. wiatrem, zimnem i utratą ciepła. Wskazane usterki wymagają usunięcia, z czym wiążą się koszty robocizny i zakupu materiałów, które powód oszacował na łączną kwotę 4.630,00 zł. Powód wskazał, że na kwotę tę składają się koszty: demontaż ekranów w czterech pokojach i kuchni, 10 ekranów x 40 zł = 400 zł; ponowna zabudowa ekranów w tych pomieszczeniach, 10 ekranów x 70 zł = 700 zł; zakup materiałów potrzebnych do zabudowy ekranów i wyrównania ścian 450 zł; zakup farby do pomalowania czterech pokoi, kuchni, przedpokoju 450 zł; wyrównanie ścian w pokoju i przedpokoju 250 zł; zdjęcie listew przypodłogowych i założenie po malowaniu 150 zł; pomalowanie w/w pomieszczeń o łącznej powierzchni 260 m ² (260 x 8 zł/m ²) = 2080 zł; koszt przewiezienia zakupionego materiału 150 zł. We wskazanych okolicznościach faktycznych powód dochodził zapłaty od pozwanego łącznej kwoty 8.946,00 zł, na którą składały się: kwota 4.316,00 zł tytułem zwrotu części nienależnie wypłaconego pozwanemu wynagrodzenia za wykonanie prac remontowych w mieszkaniu powoda wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.000,00 zł od dnia 15 sierpnia 2013 r. , a od kwoty 1.316,00 zł od daty wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, oraz kwota 4.630,00 zł tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie prac remontowych w czterech pokojach, kuchni i przedpokoju wraz z ustawowymi odsetkami od daty wytoczenia powództwa.

/pozew – k. 2-15, zwrotne potwierdzenie doręczenia odpisu pozwu – k. 40, pismo procesowe powoda z dnia 3 sierpnia 2015 r. – k. 158-160/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym dnia 30 czerwca 2014 r. powództwo zostało uwzględnione w całości.

/nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – k. 39/

W ustawowym terminie pozwany D. K. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżył nakaz zapłaty w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł, że zgłoszone w pozwie żądanie zapłaty jest nieuzasadnione i nienależne, gdyż pozwany nigdy nie zawierał z powodem żadnej umowy, zwłaszcza w obecności osób trzecich. Pozwany wskazał, że podjął się pomocy powodowi ze względu na swoją matkę oraz jej wówczas dobre relacje z powodem, wożenie do mieszkania powoda zakupionych materiałów budowlanych czy konkretnie wykonane prace pozwany traktował jako pomoc osobie bliskiej. Pozwany przyznał, że pobierał od powoda zaliczki, lecz zaliczki te były przeznaczone na konkretne zakupy materiałów niezbędnych do remontu, zostały one rozliczone z powodem. Według pozwanego większość prac wymienionych przez powoda (punkty w uzasadnieniu pozwu), to nie były prace, które były przedmiotem jego wyceny. Pozwany podniósł, że nie otrzymał od powoda żadnego wynagrodzenia za pomoc, czy konkretnie wykonane prace, zatem niezrozumiałym jest próba obciążenia pozwanego kosztami remontu, którego dokończenie powód zlecił firmie remontowej. Pozwany wskazał, że skoro nie otrzymał żadnego wynagrodzenia, to dlaczego ma płacić za pracę, których wykonanie powód planował przed zerwaniem dobrych stosunków z rodziną pozwanego i zakończeniem współpracy ze nim. Pozwany wskazał, że powód w lipcu 2013 r. zerwał dobre dotychczas relacje, nie wpuścił pozwanego do swojego mieszkania, nigdy też nie zgłaszał jakichkolwiek roszczeń, że cokolwiek należy poprawić w wykonywanych przez pozwanego pracach, od tego czasu składał na pozwanego zawiadomienia na Policję, do urzędu skarbowego, ZUS, PIP, przeciwko pozwanemu z zawiadomienia powoda toczyło się postępowanie w sprawie II W 907/13, w której pozwany został uniewinniony od zarzutu niedopełnienia obowiązku zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej zmian danych objętych wpisem. Pozwany zakwestionował, że strony ustaliły konkretny termin wykonania prac. Pozwany zakwestionował twierdzenie, że obiecał wykonać jakieś prace, wziął wynagrodzenie i tych prac nie wykonał, wskazał, że nigdy w ten sposób nie umawiał się z powodem, poszczególne prace były wykonywane razem, w uzgodnieniu, w jakiej kolejności mają być wykonywane, powód nie zapłacił pozwanemu za żadne prace. W ocenie pozwanego twierdzenia pozwu to wymysły powoda, który mści się na pozwanym i jego rodzinie, żądanie pozwu pozwany traktował jako próbę wyłudzenia od niego pieniędzy oraz sfinansowania remontu własnego mieszkania, gdyż powód to osoba konfliktowa, znana z tego, że każda znajomość z nim wcześniej czy później kończy się w sądzie. Pozwany wniósł o zwrot na jego rzecz kosztów procesu.

/sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 43-50/

Pismem procesowym z dnia 12 lipca 2017 r. doręczonym pozwanemu dnia 4 września 2017 r. powód wniósł o rozszerzenie żądania pozwu o kwotę 968,47zł, na którą składają się: pilot do TV LG AN- (...) Magie 2 o wartości 129,00 zł; trzy worki materiału o łącznej wartości 164,00 zł; oszustwo, kradzież kwota 215,50 zł; pojemnik z farbą kwota 109,97 zł; kuchnia gazowa kwota 200,00 zł; cegła kwota 150,00 zł. Powód wskazał, że pozwany dopuścił się wobec powoda kradzieży: kuchni gazowej, cegły, trzech worków materiału, w trakcie składania zamówienia przez internet bez jego wiedzy i zgody zamówił na koszt powoda pilota do telewizora oraz bez jego wiedzy i zgody otworzył pojemnik z farbą, aby nie można było niewykorzystanego pojemnika przekazać do zwrotu, narażając powoda na straty, zniszczył powodowi kwasem spodnie i koszulę, porysował nową, dopiero kupioną kuchnię gazową, nie dokończył remontu lokalu powoda, a to co zrobił wymaga kosztownych poprawek.

/pismo procesowe powoda z dnia 12 lipca 2017 r. – k. 437-438, zwrotne potwierdzenie doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma – k. 523/

Pismem procesowym z dnia 11 września 2017 r. doręczonym pozwanemu dnia 22 września 2017 r. powód J. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dodatkowej kwoty 3.690,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od wytoczenia powództwa tytułem naprawienia wyrządzonej powodowi szkody w pokoju dużym, średnim i sypialni.

/pismo procesowe powoda z dnia 11 września 2017 r. – k. 492-494, zwrotne potwierdzenie doręczenia pozwanemu odpisu tego pisma – k. 523v/

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018 r., przed zamknięciem rozprawy, powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

/protokół rozprawy z dnia 15 stycznia 2018 r. – k. 524-526/

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

/protokół rozprawy z dnia 15 stycznia 2018 r. – k. 524-526/

Po zamknięciu rozprawy powód J. S. w dniu 16 stycznia 2018 r. złożył pismo procesowe z dnia 15 stycznia 2018 r., w którym wniósł o zasądzenie od pozwanego łącznej kwoty 21.387,69 zł wraz z ustawowymi odsetkami począwszy od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, na którą składają się następujące kwoty: 5.156,50 zł – koszty usunięcia usterek wg opinii wydanej przez biegłego; 3.629,52 zł – koszty robocizny wg opinii wydanej przez biegłego; 3.690,00 zł – koszty wyrządzonej szkody w dużym pokoju, średnim i sypialni; 600,00 zł – koszty dokończenia remontu środkowego pokoju; 350,00 zł – koszty pomalowania drzwi wewnętrznych; 500,00 zł – koszty wniesienia zakupionego materiału; 968,47 zł – koszty wymienione w piśmie z dnia 12 lipca 2017 r.; 4.794,30 zł – koszty powołania biegłych; 1.200,00 zł – koszty zastępstwa procesowego; 499,00 zł – koszty sądowe.

/protokół rozprawy z dnia 15 stycznia 2018 r. – k. 524-526, pismo procesowe powoda z dnia 15 stycznia 2018 r./

Postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. K. od 20 października 2010 r. prowadził działalność gospodarczą, w ramach której świadczył m. in. usługi remontowe, z dniem 31 lipca 2012 r. dokonał zawieszenia prowadzenia działalności, a z dniem 5 marca 2014 r. zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej.

/bezsporne, nadto wydruk danych (...) odnośnie pozwanego – k. 37/

J. S. utrzymywał bliskie relacje z M. K. i jej rodziną, także z jej synem D. K., który uważał, że J. S. zabiegał o względy jego matki. J. S. bywał u nich w domu, uczestniczył w rodzinnych uroczystościach, został zaproszony na ślub i wesele D. K., był traktowany jako członek rodziny.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zeznania świadka A. K. – 00:51:52-01:20:00 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, zeznania świadka M. K. – 01:20:06-02:12:20 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, zdjęcia złożone przez pozwanego – k. 60/

D. K. dał się poznać jako osoba bardzo sympatyczna, inteligentna, z ogromną wiedzą i doświadczeniem budowlanym, wzbudzał zaufanie u J. S. swoją serdecznością i uprzejmością, np. około trzech lat przed rozpoczęciem prac remontowych u J. S. zaproponował mu nieodpłatnie położenie tapety w przedpokoju i kuchni, woził J. S. swoim samochodem po K., aby kupić potrzebne materiały, z wykonanej pracy J. S. był zadowolony. D. K. bezinteresownie wymienił w samochodzie J. S. drążki stabilizujące, pożyczone pieniądze w kwocie 250,00 zł, 400,00 zł zawsze zwracał w wyznaczonym terminie. D. K. troszczył się i opiekował się J. S., gdy ten był chory i leżał w łóżku.

/bezsporne okoliczności przywołane przez powoda, ponadto przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64/

W dniu 10 grudnia 2012 r. J. S. dokonał wypłaty kwoty 1.500,00 zł ze swojego rachunku bankowego.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, potwierdzenie wypłaty kwoty 1.500,00 zł z rachunku bankowego powoda – k. 20/

D. K. wykonał remont pokoju u swojej matki. Podczas jednej z wizyt w mieszkaniu M. K. zimą (...) J. S. pochwalił remont pomieszczeń. D. K. zaproponował, że pomoże mu w odnowieniu mieszkania, gdyż w tym czasie nie pracował, zajmował się dziećmi, które chorowały, ze względów rodzinnych zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zeznania świadka A. K. – 00:51:52-01:20:00 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, zeznania świadka M. K. – 01:20:06-02:12:20 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174/

D. K. obejrzał mieszkanie J. S., ocenił co należałoby zrobić, J. S. informował o swoich zamiarach odnośnie remontu.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zeznania świadka A. K. – 00:51:52-01:20:00 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, zeznania świadka M. K. – 01:20:06-02:12:20 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174/

D. K. wielokrotnie zabierał J. S. swoim samochodem do różnych sklepów z materiałami wykończeniowymi w celu dokonania odpowiedniego rozeznania odnośnie tych materiałów i ich cen.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144/

D. K. w marcu 2013 r. na kartkach papieru sporządził zarys kosztorysu, w którym opisał oczekiwania J. S. odnośnie remontu, według własnej wiedzy oraz pozyskanych informacji dokonał wyceny planowanych prac remontowych, które obejmowały zrywanie płytek PCV, zmywanie farb, łatanie pęknięć, kładzenie gładzi, szlifowanie, kładzenie narożników, płytek. Zarys kosztorys odnosił się do kuchni i pokoi.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zeznania świadka A. K. – 00:51:52-01:20:00 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, zeznania świadka M. K. – 01:20:06-02:12:20 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, zarys kosztorysu robót – k. 95-96/

W związku z remontem mieszkania J. S. kupował materiały budowlane, m. in. w sklepie firmy (...) w K.. Zakupów dokonywał osobiście lub za pośrednictwem D. K., zakupy towarów były czynione przez parę miesięcy, najczęściej płacił sam J. S., zdarzało się również, że zaliczki za niego płacił D. K., który też odbierał towar, przywoził do mieszkania J. S., wnosił do mieszkania. Część zakupionych materiałów była wydawana na podstawie wpłaconych zaliczek, zaliczki były uiszczane w różnych wysokościach, 100 zł, 200 zł. Łączna kwota zaliczek uiszczonych przez J. S. lub w jego imieniu przez D. K. wynosiła 750 zł. Zaliczki te miały zostać rozliczone po wystawieniu faktur VAT za zakupione materiały budowlane. W sklepie wystawiano dowody wydania z magazynu towaru wraz z zaznaczeniem wysokości wpłaconej zaliczki. J. S. dochodził od POL-BUD w K. rozliczenia wpłaconych zaliczek, z tego tytułu na jego rzecz została zasądzona przez Sąd Rejonowy w Zgierzu kwota 750 zł.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zeznania świadka M. J. – 00:29:48-00:51:50 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, dokumenty rozliczeniowe odnośnie zakupu materiałów do remontu – k. 26-36, 195-234, 253-254, rachunki za materiały – k. 128, dokumenty ze sprawy I C 1793/14 Sądu Rejonowego w Zgierzu – k. 105-109, 114-118, 125, 243-251/

D. K. otrzymywał od J. S. zaliczki w różnych wysokościach, do dnia 4 kwietnia 2013 r. w łącznej wysokości 4.200,00 zł, w dniu 13 kwietnia 2013 r. w kwocie 200,00 zł, w dniu 26 kwietnia 2013 r. w kwocie 300,00 zł, w dniu 10 maja 2013 r. w kwocie 1.700,00 zł, następnie w kwocie 300,00 zł. D. K. przywoził z firmy (...) na ul. (...) w K. do mieszkania J. S. kafelki do przedpokoju i kuchni, miało to miejsce na początku kwietnia 2013 r., cena towaru wynosiła 834,95 zł. D. K. otrzymał od J. S. łącznie 500 zł za wniesienie zakupionych materiałów na II piętro, otrzymał 250 zł za zawiezienie swoim samochodem drzwi do stolarza w celu ich przycięcia.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zapiski odnośnie zaliczek – k. 19, dokumenty rozliczeniowe odnośnie zakupu materiałów do remontu – k. 26-36, 195-234, 253-254, rachunki za materiały – k. 128/

W związku z remontem mieszkania J. S. dokonał zakupu materiałów wykończeniowych w kwocie kilku tysięcy złotych, zakupu paneli i płytek w kwocie ponad 2 tys. zł, zamówił meble kuchenne za kwotę ok. 3,9 tys. zł, zamówił drzwi zewnętrzne do mieszkania za kwotę 1,4 tys. zł, zakupił nową kuchnię gazową. J. S. w 2014 r. w rozliczeniu podatku dochodowego za 2013 r. nie dokonywał odliczenia ulgi remontowej.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, dokumenty rozliczeniowe odnośnie zakupu materiałów do remontu – k. 26-36, 195-234, 253-254, rachunki za materiały – k. 128, faktura z 10.04.2013 r. za parkiet – k. 129, faktura z 4.04.2013 r. za panele – k. 130, 501, historia rachunku bankowego powoda – k. 86-94v, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 18.02.2015 r. – k. 110-111/

W maju 2013 r. D. K. na prośbę J. S. przez internet zamówił dla niego chłodziarko-zamrażarkę za kwotę 1.623,00 zł z dostawą do domu, jednocześnie zamówił pilota do telewizora za 129 zł, który miał stanowić dla niego formę nagrody. Łączna suma zamówienia opiewała na kwotę 1.761,00 zł, z terminem dostawy 20 maja 2013 r.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, faktura VAT z dnia 20.05.2013 r. odnośnie zamówienia internetowego – k. 98/

D. K. podjął się wykonania w mieszkaniu J. S. prac remontowych, prace były wykonywane w kolejnych pomieszczeniach, w zależności od wolnego czasu, którym w danym momencie dysponował D. K.. Początkowo prace miały obejmować sypialnię. Kiedy remont sypialni został wykonany, J. S. był zadowolony z wykonanych prac, D. K. zgodził się zrobić remont kolejnych pomieszczeń, kuchni, przedpokoju, pokoi. Większość prac wykonywał sam, w pewnych pracach pomagał mu J. S., przy zakładaniu paneli w pokoju pomagała żona D. K., przy robieniu wylewki w dużym pokoju pomagał mu brat.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144, zeznania świadka A. K. – 00:51:52-01:20:00 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174/

Prace remontowe D. K. rozpoczął w dniu 20 marca 2013 r., najpierw zaczął remontować sypialnię, następnie stopniowo kolejne pomieszczenia. Prace remontowe w dużym pokoju, średnim pokoju i sypialni obejmowały: zerwanie starej wykładziny podłogowej z płytek PCV, gruntowanie starego podłoża betonowego posadzki, wykonanie wylewki samopoziomującej posadzkowej, skrobanie starej farby klejowej ze ścian i sufitu, częściowe równanie starych tynków ścian dodatkową warstwą tynku gipsowego o grubości 3 mm, wykonanie gładzi gipsowych z szlifowaniem ścian i sufitu, zabezpieczenie naroży kątownikami aluminiowymi, ułożenie paneli podłogowych wraz z listwami przypodłogowymi, przebudowę „ekranów” ściennych przy oknie i drzwiach balkonowych, malowanie ścian i sufitu farbami emulsyjnymi. Prace remontowe w kuchni obejmowały: zerwanie płytek podłogowych PCV, skrobanie starej farby ze ścian i sufitu, gruntowanie podłoża betonowego pod płytki gresowe podłogowe, ułożenie płytek gresowych podłogowych, częściowe licowanie ścian płytkami glazurowanymi, wykonanie sufitu podwieszonego z płyt gipsowo-kartonowych, wykonanie gładzi gipsowej ścian, przebudowę „ekranów” ściany przy oknie, roboty malarskie. Prace remontowe w przedpokoju obejmowały: zerwanie płytek podłogowych PCV, gruntowanie podłoża betonowego posadzki, ułożenie płytek gresowych posadzkowych, skrobanie starej farby ścian i sufitu, gruntowanie ścian i sufitu, wykonanie gładzi gipsowej ścian i sufitu z montażem kątowników narożnych, prace malarskie. Prace remontowe w małym środkowym pokoju obejmowały: zerwanie płytek podłogowych PCV, skrobanie starej farby klejowej ze ścian i sufitu, gruntowanie ścian i sufitu, wykonanie wylewki posadzkowej samopoziomującej, wykonanie gładzi gipsowych ścian bez szlifowania i bez malowania, przebudowę „ekranów” ściany przy oknie.

/bezsporne/

W dniu 26 lipca 2013 r. J. S. zadzwonił do D. K., aby ten przyszedł do niego do mieszkania kończyć remont, informując, że w przeciwnym razie zawiadomi urząd skarbowy, że D. K. pracuje nielegalnie. D. K. miał dość dalszego pomagania w remoncie mieszkania J. S., szukał zatrudnienia, w domu mieli przyjęcie imieninowe, odpowiedział J. S., że pojedzie do niego, aby ustalić co dalej robić. Kiedy D. K. pojechał od J. S., ten był przed blokiem, nie wpuścił go do mieszkania, stwierdził, że to koniec.

/dowód: przesłuchanie pozwanego – k. 525v w zw. z k. 64v-66v, 143v-144/

Po dniu 26 lipca 2013 r. J. S. składał zawiadomienia odnośnie D. K. do urzędu skarbowego, ZUS, PIP, z jego zawiadomienia w Sądzie Rejonowym w Kutnie toczyło się postępowanie w sprawie II W 907/13, w której sąd uniewinnił D. K. od zarzutu, że w okresie od stycznia 2013 r. do 26 lipca 2013 r. w K., pomimo zawieszenia działalności gospodarczej, prowadził działalność w postaci prac remontowo-budowlanych, czym nie dopełnił obowiązku zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej zmian danych objętych wpisem.

/dowód: dokumenty znajdujące się w załączonych aktach sprawy II W 907/13 – k. 1, 2, 6, 7, 13-14v, 17-19v, 27, 79 załączonych akt II W 907/13 Sądu Rejonowego w Kutnie/

Pismem z dnia 30 lipca 2013 r. doręczonym dnia 12 sierpnia 2013 r. J. S. wezwał D. K. do zwrotu kwoty 3.000,00 zł jako niesłusznie pobranego wynagrodzenia, wyznaczając termin do zwrotu tej kwoty do dnia 14 sierpnia 2013 r.

/dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem doręczenia pozwanemu – k. 21-22/

J. S. zlecił dokończenie remontu średniego pokoju innej osobie świadczącej usługi remontowe, koszt dokończenia remontu wyniósł 600,00 zł.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, zeznania świadka P. Z. – 00:18:10-00:29:40 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, rachunek nr (...) z 24.09.2013 r. – k. 24/

J. S. zlecił wykonanie malowania drzwi we wszystkich pomieszczeniach, koszt pomalowania drzwi wyniósł 350,00 zł.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, zeznania świadka R. P. – k. 141-141v, paragon fiskalny na 350 zł – k. 23/

J. S. zlecił dokonanie oszacowania kosztu remontu łazienki, WC i balkonu, oszacowanie obejmowało kwotę 3.366,48 zł.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64, zeznania świadka P. Z. – 00:18:10-00:29:40 e-protokołu rozprawy z dnia 18 sierpnia 2015 r. – k. 171-174, pismo powoda z dnia 10.06.2014 r. – k. 97, wycena wykonana przez P. Z. – k. 25/

Powód i pozwany nie określili żadnych czynników cenotwórczych kosztów robocizny. Ogólna wartość robocizny w 2013 r. niewykonanego remontu wynosiła odnośnie: WC 848,03 zł netto, łazienki 2.057,19 zł netto, balkonu 724,30 zł netto, łącznie 3.629,52 zł netto. W zakresie wykonanego remontu zabudowa „ekranów” w ścianach zewnętrznych przy otworach okiennych w pomieszczeniach pokoi oraz kuchni uprzednio była wykonana z cegły ceramicznej, grubość ok. 6,5 cm, pozwany zdemontował te „ekrany” i wykonał je o tej samej grubości w układzie dwóch płyt gipsowo-kartonowych grubości 2 x 12,5 mm i dwóch pustek powietrznych o grubości 2 x 20 mm. O tym, czy przegroda budowlana jest zimniejsza, czy też cieplejsza, decyduje współczynnik przenikania ciepła przegrody budowlanej. Wykonane przez pozwanego „ekrany” posiadają zdecydowanie lepsze parametry cieplne niż uprzednio istniejące „ekrany”, a więc nie stanowi to usterki (wady) prac wykonanych przez pozwanego, wykonując zabudowę „ekranów” z płyt gipsowo-kartonowych, pozwany nie pogorszył parametrów cieplnych ściany, lecz je polepszył. Celem i zakresem opinii nie było określenie lepszego lub gorszego rodzaju materiału i jaki materiał winien być użyty do wykonania zabudowy „ekranów”, brak szczegółowych ustaleń, jakie miały miejsce pomiędzy stronami w zakresie zastosowania rodzaju materiału użytego do wykonania zabudowy „ekranów”. Część prac remontowych została jednak wykonana z usterkami. Wylewka samopoziomująca wykonana przez pozwanego w dużym pokoju posiada liczne pęknięcia, co należy uznać za wadę wykonanych prac. Podobne uwagi dotyczą wylewki wykonanej w średnim pokoju. Biegły stwierdził również występowanie w pracach wykonanych przez pozwanego następujących usterek: pęknięcia i rysy gładzi gipsowych w rejonie „ekranów”, częściowy brak wyrównania ścian, częściowy brak szlifowania gładzi gipsowych, fragmentaryczne łuszczenie się powłoki malarskiej (sypialnia). Usterki te wymagają wykonania prac naprawczych w zakresie: demontaż listew przypodłogowych (pokój duży i średni), demontaż paneli podłogowych, skucie wylewek, wykonanie nowych wylewek, montaż paneli podłogowych, montaż listew przypodłogowych, wyrównanie i szpachlowanie ścian, szlifowanie gładzi, prace malarskie, montaż listwy progowej z uwagi na występującą różnicę poziomów (6 mm) w podłogach sypialni i przedpokoju. Różnica poziomów w podłogach sypialni i przedpokoju wynika z wykonania wylewki w sypialni o zbyt małej grubości, w związku z tym winna być zamontowana listwa progowa. Generalną zasadą jest, że stykające się ze sobą posadzki winny być ułożone na tym samym poziomie, bez konieczności stosowania listew progowych. Z uwagi na częściowe zakrycie wykonanych prac, biegły w sposób jednoznaczny nie mógł określić przyczyn nienależytego wykonania przez pozwanego prac remontowych. Na podstawie przeprowadzonych oględzin oraz informacji zawartych w aktach sprawy oraz informacji uzyskanych od powoda i pozwanego w trakcie wizji lokalnej można stwierdzić, że przyczynami nienależytego wykonania prac było: przerwanie prac przed ich ostatecznym zakończeniem, brak zachowania należytej staranności wykonywanych prac, prawdopodobny brak zachowania wymagań technologicznych prac oraz zastosowanie niewłaściwego materiału w przypadku wykonania wylewek samopoziomujących posadzek. Koszt usunięcia usterek, przy uwzględnieniu wykonania wylewek grubości 11,66 mm w dużym pokoju i 12,52 mm w średnim pokoju, na poziomie średnich cen krajowych dla województwa (...) z okresu II kwartału 2013 r., należało przyjąć na kwotę 5.163,40 zł, co zostało szczegółowo wyliczone w sporządzonej opinii.

/dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu budownictwa J. D. wraz z opinią uzupełniającą – k. 394-419, 466-475/

Po dniu 26 lipca 2013 r. strony są mocno skonfliktowane, J. S. uważa, że został oszukany i okradziony przez D. K., nie dopuszcza możliwości wpuszczenia D. K. do swojego mieszkania, mocno negatywnie ocenia swoje relacje z pozwanym i jego rodziną.

/dowód: przesłuchanie powoda – k. 525v w zw. z k. 61v-64/

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przywołane dowody.

Bezspornym był zakres prac remontowych wykonanych faktycznie przez pozwanego w mieszkaniu powoda, a także fakt definitywnego zakończenia współpracy przez strony w dniu 26 lipca 2013 r.

Spornym pozostawał rodzaj relacji, jakie łączyły strony, czynione przez strony ustalenia odnośnie zasad wzajemnej współpracy, czy wzajemnych rozliczeń, bezprawnych zachowań pozwanego. Te sporne okoliczności powód, na którym w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu, powinien wykazać.

Powód negował bliskie relacje, jakie łączyły powoda z matką pozwanego oraz samym pozwanym, jednocześnie jednak przyznał, że pozwany wzbudzał jego zaufanie, był wobec niego osobą uprzejmą i życzliwą, troszczył się i opiekował się powodem, gdy ten był chory i leżał w łóżku. Okoliczności te wskazują niewątpliwie na bliskie relacje, jakie łączyły strony.

Wypadało zauważyć, że pozwany świadczył powodowi różne prace, np. wożenie własnym samochodem, nieodpłatnie położenie tapety w przedpokoju i kuchni, towarzyszenie w wyborze materiałów wykończeniowych, przywożenie i wnoszenie materiałów, zamawianie towarów przez internet, prace przy samochodzie powoda, także bezpłatnie, na zasadzie uprzejmości, z kolei za niektóre czynności otrzymywał od powoda pewne gratyfikacje. Współpraca stron odbywała się na zasadzie zaufania i wzajemnej pomocy, w zależności od sytuacji, bez pisemnego ustalania zasad współpracy. Należało przyjąć, że na tej samej zasadzie pozwany podjął się wykonania prac remontowych w mieszkaniu powoda, licząc na kontynuowanie bliskich relacji oraz możliwość stosownej gratyfikacji ze strony powoda. Strony nie sporządziły na piśmie umowy o wykonanie przez pozwanego konkretnych usług remontowych w mieszkaniu powoda. Za taką umowę nie może być potraktowany zarys kosztorysu sporządzonego przez pozwanego. Pozwany przyznał, że sporządził taki kosztorys, jednak miał on jedynie charakter informacyjny odnośnie przewidywanych kosztów konkretnych prac remontowych w określonych pomieszczeniach. Należało zauważyć, że kosztorys ten w ogóle nie odnosi się do pomieszczeń WC i łazienki, czy balkonu, a także innych prac remontowych wskazywanych przez powoda, jak np. malowanie drzwi, czy malowanie grzejników, obejmuje tylko takie prace jak zrywanie płytek PCV, zmywanie farb, łatanie pęknięć, kładzenie gładzi, szlifowanie, kładzenie narożników, płytek.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał uzasadnionych podstaw do poczynienia ustaleń, że strony faktycznie zawarły umowę o świadczenie przez pozwanego usług remontowych na zasadach wskazanych przez powoda, w szczególności, że już w dniu 10 grudnia 2012 r. strony ustaliły zakres prac remontowych, termin ich wykonania i wysokość wynagrodzenia pozwanego. Podstawą zobowiązania jest konsensus, porozumienie stron, nie zaś same oczekiwania powoda odnośnie zakresu prac remontowych.

W tych okolicznościach nie sposób dokonać ustaleń, w jaki konkretny sposób strony ustaliły wartość wynagrodzenia oraz za jakie prace, czy w odniesieniu do jakich pomieszczeń. Pozwany konsekwentnie kwestionował wskazania powoda w tym przedmiocie.

Należało zauważyć, że zarys kosztorysu został sporządzony przez pozwanego dopiero w marcu 2013 r., kiedy strony poczyniły stosowne rozeznanie w sklepach z materiałami wykończeniowymi, a pozwany przystąpił do remontu pomieszczenia sypialni. Strony nie poczyniły konkretnych ustaleń odnośnie wzajemnych rozliczeń co do prac remontowych wykonanych przez pozwanego, czy też innych usług, które pozwany w tym czasie świadczył. Należało zauważyć, że pozwany aktywnie uczestniczył w wyborze materiałów potrzebnych do remontu, dostarczaniu tych materiałów do mieszkania powoda, zamawianiu różnych towarów, faktura za materiały z dnia 3 kwietnia 2013 r. została wystawiona na nazwisko pozwanego, częściowo była rozliczana z zaliczki, dotyczyła materiałów wydawanych jeszcze w marcu 2013 r. Pozwany przyznał, że otrzymywał od powoda zaliczki, jednak były one przeznaczone na pokrycie kosztów materiałów, na zakup materiałów pozwany nie przeznaczał własnych pieniędzy, zresztą wtedy takimi pieniędzmi nie dysponował. Powód przeczył przekazywaniu pozwanemu zaliczek na materiały, jednocześnie jednak przyznał, że zdarzało się, że zwracał pozwanemu pieniądze w przypadku, kiedy ten przedstawił dokument, że w jego imieniu wpłacił zaliczkę do firmy. Należało zauważyć, że wysokość zaliczki pobranej przez pozwanego w dniu 10 maja 2013 r. jest zbliżona do wartości zamówienia internetowego z maja 2013 r. Za pozbawione wiarygodnych podstaw należało uznać twierdzenie powoda, że do dnia 4 kwietnia 2013 r. przekazał pozwanemu na poczet wynagrodzenia za ustalone prace remontowe zaliczki w łącznej wysokości 4,2 tys. zł, tj. prawie połowę wysokości wynagrodzenia w sytuacji, gdy remont w danej chwili sprowadzał się tylko do pomieszczenia sypialni, przy czym pierwsza zaliczka na poczet przyszłego wynagrodzenia w kwocie 1,5 tys. zł miała być przekazana już w dniu 10 grudnia 2012 r., a zatem ponad 3 miesiące przed terminem rozpoczęcia prac przez pozwanego. Twierdzenie pozwanego, że kwota ta miała stanowić pożyczkę, zaś powód zgodził się potraktować przekazanie tej kwoty pozwanemu jako zaliczkę na poczet usług remontowych, które w przyszłości miał mu świadczyć pozwany, nie znajduje dostatecznego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Należało zauważyć, że w myśl regulacji art. 506 § 1 k.c., jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). Z odnowieniem mamy do czynienia w sytuacji, jeżeli strony łączy dany stosunek zobowiązaniowy, następnie strony dochodzą do porozumienia, że w celu umorzenia tego zobowiązania dłużnik spełni inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. Powód nie wykazał, że w dniu 10 grudnia 2012 r. strony zawarły umowę pożyczki. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem (art. 720 § 2 k.c.). Fakt wypłaty przez powoda w dniu 10 grudnia 2012 r. kwoty 1,5 tys. zł z własnego rachunku bankowego nie może stanowić dostatecznej podstawy ustalenia, że strony zawarły umowę pożyczki. Z przesłuchania powoda nie wynika, że kwota ta miała stanowić pożyczkę, powód od razu zgodził się, aby kwotę tę traktować jako rozliczenie usług remontowych. Z przedłożonych przez powoda historii rachunków bankowych wynika, że powód w dniu 10 grudnia 2012 r. faktycznie wypłacił kwotę 1,5 tys. zł, jednocześnie jednak wpłacił na drugi posiadany rachunek kwotę 300,00 zł, z kolei likwidacja lokaty nastąpiła dopiero w dniu 4 kwietnia 2013 r., kiedy to powód dokonał pierwszej wypłaty znacznej kwoty z rachunku bankowego (5.486,48 zł), wcześniejsza wypłata z dnia 19 marca 2013 r. dotyczyła kwoty 1.000,00 zł, następna wypłata miała miejsce w dniu 20 maja 2013 r., dotyczyła kwoty 6.000,00 zł. Należało zauważyć, że w tym okresie powód był zobowiązany regulować należności za materiały wykończeniowe, drzwi wejściowe, zamówione meble kuchenne czy zamówienie internetowe, należności te opiewały na łączną kwotę ponad 10 tys. zł, jednocześnie w tym czasie miał przekazać pozwanemu zaliczki w łącznej kwocie ponad 9 tys. zł.

Przesłuchanie powoda odnośnie wzajemnych ustaleń stron zasługiwało zatem na miano wiarygodnego jedynie w ograniczonym zakresie, nie znajdowało bowiem dostatecznego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, poza zeznaniami świadka T. B.. Jednakże zeznania tego świadka w ocenie sądu nie zasługiwały na miano wiarygodnych.

W zakresie oceny wiarygodności przesłuchania stron oraz zeznań świadków T. B., A. K. i M. K. należało mieć na uwadze aktualny konflikt stron, relacje rodzinne, jakie łączą świadków A. K. i M. K. z pozwanym, negatywne nastawienie świadka T. B. do pozwanego, pewien stopień zażyłości relacji świadka T. B. i powoda, nacechowane silnymi emocjami nastawienie powoda do pozwanego i członków rodziny pozwanego.

Należało zauważyć, że zeznania świadka T. B. (k. 141v-144) stanowią praktycznie powielenie wysłuchania powoda, także w zakresie ocen zachowania pozwanego, w tym zakresie świadek prezentował ewidentnie negatywne nastawienie do pozwanego oraz wykonanych przez pozwanego prac, swoje zeznania świadek zaczął od swojej negatywnej oceny pozwanego, która nie odbiegała od oceny powoda. Z zeznań tego świadka należało wyprowadzić wniosek, że świadek ten miał zdecydowanie większą wiedzę odnośnie wzajemnych ustaleń stron w zakresie wykonywanych prac remontowych i wzajemnych rozliczeń, niż same strony, mimo że świadek jedynie odwiedzał powoda w jego mieszkaniu, nie znał faktycznego zakresu relacji, jakie łączyły strony, dokonywał jedynie oceny wykonanych prac, czy decyzji powoda odnośnie zamówionych drzwi, czy mebli kuchennych. Świadek posiadał doskonałą wiedzę odnośnie wysokości oraz dat, kiedy powód miał przekazywać pozwanemu zaliczki, a także odnośnie zakresu prac remontowych, do wykonania których pozwany miał się zobowiązać już w dniu 10 grudnia 2012 r. Wiedza ta okazała się lepsza i pełniejsza od wskazań powoda i pozwanego, także w zakresie wskazania, że w przedpokoju i kuchni pozwany założył gres, a uzgodnienie stron było takie, że miała być założona terakota. Na takie ustalenia stron nie wskazywał w swoim przesłuchaniu nawet sam powód. Zeznania świadka T. B. nacechowane były zatem dużym emocjonalnym zaangażowaniem, odbierającym od faktycznych ustaleń stron, nie zasługiwały zatem na miano wiarygodnych.

Należało zauważyć, że przesłuchanie powoda, a w odpowiednim zakresie także zeznania świadka T. B., pozostawały w sprzeczności z zeznaniami powoda, które powód złożył w toku postępowania w sprawie II W 907/13, gdzie powód podał, że przekazanie pozwanemu w grudniu 2012 r. kwoty 1,5 tys. zł nastąpiło w mieszkaniu powoda, nie zaś w banku, wówczas gdy pozwany dokonywał pomiaru małego pokoju, którego remont miał kosztować 1.200,00 zł plus położenie paneli podłogowych od 360 do 480 zł, przekazane pieniądze miały być tytułem zaliczki za przeprowadzony remont. Powód składał wówczas zeznania w charakterze świadka, po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, nie zaś w charakterze strony, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.

Twierdzenie powoda, że za materiały wykończeniowe płacił sam, nie przekazywał pozwanemu na ten cel żadnych zaliczek, pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadka M. J. i dokumentami rozliczeniowymi za materiały wykończeniowe.

Powód nie wykazał ustalonych przez strony zasad odnośnie rozliczeń za przekazane pozwanemu materiały. Należało zauważyć, że strony w tym zakresie aktywnie współpracowały, powód w dużej mierze dokonywał wyboru materiałów przeznaczonych do remontu mieszkania, był obecny podczas wykonywania przez pozwanego prac w mieszkaniu powoda, na bieżąco obserwował i niewątpliwie również nadzorował wykonywane prace. Powód nie wykazał, jakie były ustalenia stron odnośnie kuchni gazowej, cegły, pilota do TV, nie wykazał zniszczeń, czy kradzieży przez pozwanego materiałów o wartości dochodzonej pismem z dnia 12 lipca 2017 r.

Należało zauważyć, że postępowanie wykroczeniowe przeciwko pozwanemu zostało wszczęte na skutek zawiadomienia powoda, co potwierdzały dokumenty znajdujące się w załączonych aktach sprawy II W 907/13 Sądu Rejonowego w Kutnie. W tym zakresie twierdzenie powoda, że sprawa karna nie była prowadzona z zawiadomienia powoda pozostawało w oczywistej sprzeczności z tymi dokumentami. Z kolei dokumenty te potwierdzały twierdzenia pozwanego, że od pewnego momentu pozwany wykonywał prace remontowe w mieszkaniu powoda pod presją powoda, że dokona zawiadomienia organów kontroli skarbowej, co też powód niezwłocznie uczynił po zerwaniu współpracy.

Obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.) stwarza art. 6 k.c. (ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne) i jako podstawowy przepis w tym przedmiocie, stosowany w postępowaniu sądowym, pozostaje w ścisłym związku i tłumaczony jest w powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, normującymi reguły dowodzenia. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu.

Wskazać należy, że na stronie powodowej ciążył obowiązek przedstawienia podstawy faktycznej dochodzonych roszczeń (187 § 1 pkt 2 k.p.c.) oraz dowodów na jej poparcie (art. 232 k.p.c.). W obecnie obowiązującym stanie prawnym to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Nie jest rolą sądu prowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia bądź wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6 – 7/76).

Ustalając stan faktyczny sąd pominął niewskazane powyżej dokumenty, gdyż nie odnosiły się one do okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sąd na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018 r. uchylił postanowienie z dnia 16 października 2017 r. o dopuszczeniu dalszej uzupełniającej opinii biegłego J. D., oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej oraz dalszej opinii biegłego z zakresu budownictwa.

Należy zauważyć, że opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Przy ocenie opinii sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005 r., II UK 277/04, OSNP 2006/5-6/97; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, LEX nr 77046; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

W ocenie sądu nie sposób kwestionować ustaleń zawartych w opinii biegłego z zakresu budownictwa J. D.. Nie budzi wątpliwości spełnienie przez tę opinię wszelkich wymogów formalnych, opinia jest wyczerpująca, jasna, fachowa, nie zawiera niejasności, sprzeczności, luk, została uzasadniona w dostatecznym stopniu oraz uzupełniona w zakresie zgłoszonych przez stronę powodową zastrzeżeń, w tym zakresie biegły poczynił odpowiednie korekty podstawowej opinii.

Pierwotnie sporządzenie opinii zlecono biegłemu z zakresu budownictwa J. K., który podjął czynności zmierzające do wydania opinii, jednakże na skutek zachowania powoda, sporządzenie opinii przez tego biegłego nie było możliwe. Podnoszone przez powoda zastrzeżenia odnośnie czynności biegłego J. K., także przed organem odpowiedzialności zawodowej biegłego, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Ustalenia w tej części zostały poczynione w oparciu o opinię biegłego z zakresu budownictwa J. D.. Powód dochodził dalszego uzupełnienia tej opinii odnośnie ostatecznego sprecyzowania wartości kosztu robocizny niewykonanego remontu, kosztu usunięcia usterek oraz kosztu zużytych i utraconych materiałów. Należało zauważyć, że sporządzona w sprawie opinia zawiera wskazanie kosztu robocizny w zakresie remontu WC, łazienki i balkonu, biegły wskazał także koszt usunięcia stwierdzonych usterek. W konsekwencji powołanie zgodnie z wnioskiem powoda kolejnego biegłego celem wydania opinii w tym zakresie, ewentualne dalsze uzupełnienie opinii w tej części, należało uznać za całkowicie zbędne. Wypadało również zauważyć, że zgłoszone przez powoda żądania nie obejmowały rozliczenia materiałów, a w szczególności materiałów dotyczących kładzenia gładzi, czy wylewek. Powód dochodził z tego tytułu rozliczeń jedynie w zakresie wskazanym w piśmie z dnia 12 lipca 2017 r., tj. odnośnie trzech worków materiału, pojemnika z farbą, cegły, przy czym powód nie przywołał konkretnych okoliczności faktycznych uzasadniających dochodzenie rozliczenia w tym przedmiocie. Przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego odnośnie kosztu zużytych i utraconych materiałów również należało uznać za zbędne. Należy mieć na uwadze, że dowód z opinii biegłego służy ocenie konkretnych okoliczności faktycznych z punktu widzenia wiadomości specjalnych danego biegłego, nie służy stwierdzeniu występowania określonych zdarzeń faktycznych.

Dalsze wnioski dowodowe powoda odnosiły się do okoliczności, które nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, nie zasługiwały na uwzględnienie. Przedmiotem dowodu mogą być jedynie fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.).

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018 r. powód jednoznacznie wskazał, że jego wniosek o przekazanie niniejszej sprawy do innego województwa, nie zmierza do wyłączenia sędziego referenta.

Zgodnie z art. 27 § 1 k.p.c. powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania. Z kolei niewłaściwość sądu dającą się usunąć za pomocą umowy stron sąd bierze pod rozwagę tylko na zarzut pozwanego, zgłoszony i należycie uzasadniony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy. Sąd nie bada z urzędu tej niewłaściwości również przed doręczeniem pozwu (art. 202 k.p.c.). Z tych względów zgłoszony przez powoda na rozprawie w dniu 15 stycznia 2018 r. wniosek o przekazanie niniejszej sprawy do innego województwa podlegał odrzuceniu.

Powód w toku sprawy dokonywał rozszerzenia żądania pozwu o dalsze należności. Dokonał rozszerzenia pozwu także po zamknięciu rozprawy, jednak rozszerzenie to należało uznać za bezskuteczne.

Przepis art. 193 § 3 k.p.c. wymaga zgłoszenia zmiany powództwa na rozprawie w obecności pozwanego, a w razie jego nieobecności, doręczenia pozwanemu odpisu pisma procesowego zawierającego zmianę w celu zabezpieczenia interesów pozwanego i umożliwienia mu podjęcia obrony w zakresie zmienionego czy rozszerzonego powództwa.

Kwestia skutecznego doręczenia pisma procesowego zawierającego rozszerzenie powództwa była przedmiotem uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2016 r., III CZP 95/15, Biul.SN 2016/1/7. W uchwale tej Sąd Najwyższy wskazał, że elementami identyfikującymi powództwo są żądanie i podstawa faktyczna je uzasadniająca. Wskutek ilościowej lub jakościowej jego zmiany następuje wprowadzenie do procesu obok dotychczasowego dalszego roszczenia, które w ogóle lub w pewnym zakresie nie było przedmiotem sporu. Pismo procesowe zawierające nowe żądanie jest zatem pozwem, który musi odpowiadać zarówno wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego (art. 126 k.p.c.), jak i dla pozwu (art. 187 w zw. z art. 193 § 2 ¹ zd. 2 k.p.c.). Jeżeli pismo zawierające rozszerzenie pozwu spełnia wymogi formalne, podlega doręczeniu pozwanemu w celu umożliwienia mu podjęcia obrony w zakresie zmienionego czy rozszerzonego powództwa, następuje zawiśnięcie sporu.

Ostatnie rozszerzenie powództwa nastąpiło już po zamknięciu rozprawy, w tym zakresie nie doszło do zawiśnięcia sporu, tym samym powództwo podlegało rozpoznaniu jedynie w zakresie objętym pozwem oraz pismami powoda zawierającymi rozszerzenie powództwa, które zostały doręczone pozwanemu.

Zamknięcie rozprawy przesądza o dopuszczalności zmiany powództwa oraz zgłoszenia przez powoda nowych roszczeń w sądzie pierwszej instancji. Jedynie w toku postępowania sądowego w tej instancji i nie później niż przed zamknięciem rozprawy w myśl art. 193 k.p.c. powód mógł wystąpić ze zmianą powództwa lub też z nowym roszczeniem, przy jednoczesnym zachowaniu warunków w tym przepisie przewidzianych. Warunki te nie dotyczą postępowania apelacyjnego, gdyż w tym postępowaniu powód pozbawiony jest prawa rozszerzania żądania powództwa lub występowania z nowymi roszczeniami (art. 383 k.p.c.).

Przewidziane w przepisie art. 321 § 1 k.p.c. związanie sądu żądaniem, poza wyjątkami przewidzianymi w ustawie, ma charakter bezwzględny. Rozstrzygając merytorycznie sprawę sąd nie może orzekać o czymś innym niż żądał powód, ani w rozmiarze większym niż zgłoszone żądanie, bez względu na to, czy ustalenia faktyczne poczynione przez sąd uzasadniałyby wystąpienie z jeszcze innym roszczeniem lub z tym samym roszczeniem, ale w większym zakresie. Konieczność zachowania zgodności przedmiotu wyrokowania z przedmiotem procesu dotyczy także podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Nie jest zatem dopuszczalne uwzględnienie powództwa na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części obejmującej żądanie naprawienia szkody w pokoju dużym, średnim i sypialni, natomiast w pozostałym zakresie jako nieudowodnione i nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

Zgodnie z regulacją art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wskazany przepis reguluje odpowiedzialność odszkodowawczą dłużnika w sytuacji, gdy doszło do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania z powodu okoliczności, za które jest on odpowiedzialny. Pojęcie tzw. odszkodowawczej odpowiedzialności kontraktowej oznacza zbiorczo wszystkie negatywne skutki, które wynikają dla dłużnika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, np. obowiązek zapłaty odszkodowania, kary umownej, obowiązek zwrotu rzeczy itd.

Zasady odpowiedzialności uregulowane w art. 471 i nast. k.c. odnoszą się do wszystkich rodzajów zobowiązań. Przepis ten odnosi się do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niezależnie od tego, jakie było źródło jego powstania (czynności prawne jednostronne lub dwustronne albo też inne zdarzenia, z którymi ustawa łączy powstanie zobowiązania, np. akt administracyjny, negotiorum gestio, bezpodstawne wzbogacenie itp.).

Przesłankami odpowiedzialności kontraktowej w ogólności są: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, będące następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność; szkoda po stronie wierzyciela oraz związek przyczynowy między zdarzeniem w postaci niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a szkodą.

Przepis art. 471 k.c. wprowadza wzruszalne domniemanie, w myśl którego do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania doszło na skutek okoliczności, za które dłużnik odpowiada. Oznacza to, że ustawa każe domniemywać, że przyczyną niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, z którego wynikła szkoda, jest zachowanie się dłużnika lub inna okoliczność, za którą ponosi on w danej sytuacji odpowiedzialność. Wskazana regulacja zmienia rozkład ciężaru dowodu w stosunku do reguł ogólnych, gdyż to na dłużniku chcącym się zwolnić z odpowiedzialności spoczywa ciężar dowodu tego, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania wynikało z okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

Mając na uwadze konkretne okoliczności sprawy, że pozwany dysponował odpowiednim doświadczeniem w zakresie świadczenia usług remontowych, co było przedmiotem prowadzonej uprzednio przez pozwanego działalności gospodarczej, pozwany w zasadzie osobiście wykonywał dane prace remontowe, dysponował swobodą w zakresie doboru odpowiednich materiałów, uczestniczył w wyborze tych materiałów, należało uznać, że miał możliwość przewidzenia, przy dochowaniu należytej staranności, że wykonanie wylewki samopoziomującej przy zastosowaniu niewłaściwego materiału może skutkować jej pęknięciami, podobnie położenie gładzi w rejonie wykonanych „ekranów” przy braku zachowania należytej staranności wykonywanych prac, czy odpowiednich materiałów, mogło skutkować pęknięciami w rejonie łączeń materiałów, z kolei wyrównanie ścian i szlifowanie gładzi gipsowych nastąpiło jedynie częściowo, wykonane malowanie skutkowało występowaniem fragmentarycznego łuszczenia się powłoki malarskiej.

Przesłankami odpowiedzialności kontraktowej, które muszą wystąpić łącznie są: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika, fakt poniesienia przez wierzyciela szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Pod pojęciem szkody rozumie się uszczerbek majątkowy, na który składają się strata i utracone korzyści (art. 361 § 2 k.c.). Dłużnik ponosi odpowiedzialność wyłącznie za normalne następstwa swojego działania i zaniechania (art. 361 § 1 k.c.).

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 6 k.c. na powodzie spoczywał ciężar wykazania przesłanek odpowiedzialności kontraktowej. Aby uwolnić się od odpowiedzialności, dłużnik powinien zaś udowodnić, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

Pozwany zobowiązał się wykonać określone prace remontowe w mieszkaniu powoda. Ustalenia te należało potraktować jako umowę o dzieło, albowiem niewątpliwie pozwany zobowiązał się do wykonania określonego dzieła (art. 627 k.c.). Wprawdzie strony nie ustaliły obowiązku zapłaty wynagrodzenia za wykonane prace, jednakże świadczenie pozwanego podyktowane było dobrymi wzajemnymi relacjami stron, pewnymi gratyfikacjami ze strony powoda, oczekiwaniami pozwanego na dalsze dobre wzajemne relacje powoda z pozwanym, czy rodziną pozwanego. Jednocześnie pozwany nie wykazał, że usterki, które wystąpiły w zakresie faktycznie wykonanych przez pozwanego prac remontowych w pokoju dużym, średnim i sypialni, były następstwem okoliczności, za które pozwany nie ponosi odpowiedzialności.

Z tych względów zgłoszone przez powoda roszczenie naprawienia szkody wyrządzonej w pokoju dużym, średnim i sypialni, w zakresie dochodzonej z tego tytułu kwoty 3.690,00 zł, na podstawie przywołanych przepisów, podlegało uwzględnieniu, o czym sąd orzekł w punkcie 1. wyroku.

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu zasądzonego świadczenia pieniężnego sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 k.c. W sytuacji, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, jeżeli nie spełnia tego świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne, a gdy termin nie jest oznaczony, jeżeli nie spełnia go niezwłocznie po wezwaniu wierzyciela (art. 476 k.c.).

Roszczenie naprawienia szkody wyrządzonej w pokoju dużym, średnim i sypialni zostało zgłoszone przez powoda w toku sprawy w piśmie z dnia 11 września 2017 r. doręczonym pozwanemu dnia 22 września 2017 r. W konsekwencji odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonego świadczenia zgłoszonego dopiero w niniejszym postępowaniu, zostały przyznane od dnia, kiedy pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem danego świadczenia, czyli od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma zawierającego rozszerzenie pozwu o należności z tego tytułu tj. od dnia 23 września 2017 r., żądanie zapłaty odsetek w zakresie tego roszczenia za okres wcześniejszy nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu.

Wysokość odsetek za opóźnienie w braku odmiennego jej ustalenia odpowiada odsetkom ustawowym zgodnie z art. 481 § 2 k.c., z uwzględnieniem zmiany wprowadzonej z dniem 1 stycznia 2016 r. przez art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 9 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 poz. 1830), przy czym strona powodowa dochodziła odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości odsetek ustawowych.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu mającego istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zasada skonkretyzowana w tym przepisie jest jasna, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę przeciwną wywołuje ten skutek, że istotne dla sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości twierdzeń na innej podstawie. Wobec niewykazania zgłoszonych twierdzeń, sąd pomija te twierdzenia jako gołosłowne.

Nie ulega wątpliwości, że nie wystarczy zgłosić do sądu żądanie zasądzenia odpowiedniej kwoty, ale trzeba to żądanie udowodnić, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Powód w przedmiotowej sprawie dochodził zapłaty szeregu należności, żądanie pozwu obejmowało zwrot części nienależnie wypłaconego pozwanemu wynagrodzenia za wykonanie prac remontowych w mieszkaniu powoda (3.000,00 zł + 1.316,00 zł), odszkodowanie za nienależyte wykonanie prac remontowych w czterech pokojach, kuchni i przedpokoju obejmujące konkretne szkody wskazane w uzasadnieniu pozwu (4.630,00 zł), rozszerzenie pozwu, poza naprawieniem szkody wyrządzonej w pokoju dużym, średnim i sypialni (3.690,00 zł), obejmowało także należności wskazane w piśmie z dnia 12 lipca 2017 r. w łącznej wysokości 968,47 zł.

Pozwany kwestionował zasadność zgłoszonego roszczenia. W konsekwencji okoliczności przywołane w uzasadnieniu zgłoszonych roszczeń stały się sporne i wymagały udowodnienia przez zgłaszającego przedmiotowe żądanie powoda.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uzasadniał występowanie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego w zakresie naprawienia szkody wyrządzonej w pokoju dużym, średnim i sypialni, natomiast pozostałe zgłoszone roszczenia nie zostały wykazane co do zasady i co do wysokości.

Powód nie wykazał, jakie były ustalenia stron odnośnie rozliczenia za prace remontowe. W szczególności powód nie wykazał, że strony ustaliły wynagrodzenie pozwanego w kwocie 9,5 tys. zł oraz że miało ono obejmować także prace remontowe w łazience, WC i na balkonie, malowanie drzwi, czy grzejników. Powód nie wykazał, że wynagrodzenie w tej wysokości zostało faktycznie pozwanemu przekazane. Przedłożone zapiski odnośnie zaliczek nie wykazują, że zaliczki te zostały przekazane na poczet wynagrodzenia pozwanego. Powód nie wykazał, że poniósł szkody wskazane w uzasadnieniu pozwu, które składały się na żądaną w pozwie kwotę 4.630,00 zł. W szczególności powód nie wykazał, że pozwany wykonał zabudowę „ekranów” niezgodnie z ustaleniami stron. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw, aby w tym zakresie poczynić jakiekolwiek szczegółowe ustalenia odnośnie materiału, z którego pozwany miał wykonać zabudowę „ekranów”, jednocześnie nie znalazły potwierdzenia zastrzeżenia powoda odnośnie zabudowy „ekranów”. Zgodnie ze wskazaniami biegłego z zakresu budownictwa wykonane przez pozwanego „ekrany” posiadają zdecydowanie lepsze parametry cieplne niż uprzednio istniejące „ekrany”, a więc nie stanowi to usterki prac wykonanych przez pozwanego, wykonując zabudowę „ekranów” z płyt gipsowo-kartonowych, pozwany nie pogorszył parametrów cieplnych ściany, lecz je polepszył. Powód nie wykazał również podstaw odpowiedzialności pozwanego odnośnie należności dochodzonych pismem z dnia 12 lipca 2017 r.

Z tych względów w oparciu o przywołane przepisy sąd w pozostałym zakresie oddalił przedmiotowe powództwo.

O kosztach procesu sąd postanowił na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia pomiędzy stronami tych kosztów.

Powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 5.703,88 zł [497,00 zł – uiszczona przez powoda opłata sądowa od pozwu; 1.200,00 zł – wynagrodzenie fachowego pełnomocnika powoda ustalone na podstawie § 6 pkt 4) zw. § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800); 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa; 3.989,88 zł – łączna suma wydatków związanych ze sporządzeniem opinii przez biegłego z zakresu budownictwa. Wprawdzie w tym zakresie powód poniósł w sumie wydatki sądowe w kwocie 4.794,30 zł, jednakże wydatki w kwocie 804,42 zł związane z wynagrodzeniem biegłego J. K. za czynności podjęte w celu sporządzenia pisemnej opinii w sprawie, winny obciążać wyłącznie powoda. Wypadało bowiem zauważyć, że w myśl regulacji art. 103 § 1 k.p.c., niezależnie od wyniku sprawy sąd może włożyć na stronę lub interwenienta obowiązek zwrotu kosztów, wywołanych ich niesumiennym lub oczywiście niewłaściwym postępowaniem.

Nie ulega wątpliwości, że rozliczeniu powinny podlegać jedynie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Niezbędność oraz celowość kosztów procesu podlega ocenie sądu i jest uzależniona od konkretnych okoliczności sprawy. Sąd musi zatem każdorazowo rozważyć, czy czynność, która spowodowała koszty, była w ujęciu obiektywnym potrzebna do realizacji praw strony, a także, czy i do jakiego poziomu poniesione koszty stanowiły, również z obiektywnego punktu widzenia, wydatek konieczny.

Istotne znaczenie dla oceny niektórych kosztów jako niezbędnych i celowych mają wskazania zawarte w § 2 i 3 art. 98 k.p.c. W zależności od tego, czy strona działa osobiście lub przez pełnomocnika niebędącego adwokatem lub radcą prawnym, czy też przez pełnomocnika będącego adwokatem, wymienione przepisy określają kategorie kosztów, co do których ustawodawca przesądził, że są to koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W § 3 tego przepisu ustawodawca wskazał taksatywnie co zalicza się do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (radcę prawnego - art. 99 k.p.c.). Mianowicie są to wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Przepis ten wskazuje wyraźnie na koszty jednego adwokata, co obejmuje tak wynagrodzenie, jak i wydatki, w tym opłatę skarbową od pełnomocnictwa. Nie ulega wątpliwości, że do kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony strony reprezentowanej przez pełnomocnika podlega zaliczeniu wydatek poniesiony w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika, jednakże tylko jednej opłaty od dokumentu pełnomocnictwa udzielonego w danej sprawie. Pomimo, że powód korzystał kolejno z usług trzech fachowych pełnomocników, rozliczeniu w ramach kosztów procesu mogło podlegać tylko jedno wynagrodzenie fachowego pełnomocnika powoda.

Z kolei pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 1.217,00 zł [1.200,00 zł – wynagrodzenie fachowego pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 4) zw. § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800); 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa].

Roszczenie strony powodowej zostało uwzględnione na poziomie ok. 27%, zatem koszty procesu powinny obciążać stronę powodową w 73%. Powód poniósł koszty procesu w kwocie 5.703,88 zł, a koszty te powinny go obciążać jedynie do kwoty 5.052,24 zł [6.920,88 zł tj. łączna suma kosztów procesu poniesionych przez strony x 73%], zatem powodowi przysługiwała od pozwanego kwota 651,64 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z tych względów w oparciu o przywołane przepisy sąd postanowił jak w punkcie 3. wyroku.

Zgodnie z art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi, stosując odpowiednio przepisy art. 80-82 tej ustawy.

Uiszczona przez powoda zaliczka w kwocie 500,00 zł na poczet wydatków związanych z uzupełnieniem opinii biegłego z zakresu budownictwa zaksięgowana pod pozycją 500021283908 nie została wykorzystana.

W konsekwencji w oparciu o przywołane przepisy kwota ta podlegała zwrotowi na rzecz powoda tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki, o czym sąd postanowił w punkcie 4 wyroku.

W zakresie obowiązku zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od rozszerzonego uwzględnionego powództwa, sąd postanowił na postawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.), również stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia tych kosztów i nakazując pobrać od pozwanego kwotę 185 zł, o czym sąd postanowił w punkcie 5. wyroku.