Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Łatanik

Protokolant: sekr. sądowy Klaudia Musiał

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Częstochowie Sylwii Wiewióry

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2018 r. sprawy

S. B. (1) s. A. i M., ur. (...) w S.

oskarżonego o czyn z art. 289 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 19 października 2017 r. , sygn. akt III K 57/17

orzeka:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. F. – Kancelaria Adwokacka w C., kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT;

3.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 1081/17

UZASADNIENIE

S. B. (1) został oskarżony o to, że w dniu 26.05.2016 roku w miejscowości K. ul. (...), gm. K., woj. (...) dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki P. (...) nr rej. (...), a następnie porzucił w/w pojazd w stanie uszkodzonym w kompleksie leśnym między miejscowościami K. – S. na terenie gm. P. na szkodę D. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne tj. przestępstwo z art. 284 § 2 k.k., za które wyrokiem Sądu Rejonowego w Pile z dnia 26.01.2010r. sygn. akt 1010/09 skazany został na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 7.01.2012r. do 29.08.2012r.

tj. o czyn z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 19 października 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 57/17 Sąd Rejonowy w Częstochowie orzekł:

1.  uznał oskarżonego S. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku i za to na mocy art. 289 § 2 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 29 ust 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. F. kwotę 929,88 zł obejmującą podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

3.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że oskarżony swym działaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, w sytuacji gdy ze wszystkich źródeł dowodowych, wynika, że:

a.  oskarżony znał pokrzywdzoną i Z. B. od kilku lat,

b.  oskarżony z pokrzywdzoną i jej mężem, do którego zwracał się po imieniu, byli w zażyłych relacjach,

c.  Z. B. wcześniej pozwalał na użytkowanie oskarżonemu pojazdów należących do niego lub D. B.,

d.  w otwartym pojeździe p. (...) pozostawiono kluczyki i dowód rejestracyjny, co mogło skutkować zarzuceniem oskarżonemu działania nie w zamiarze bezpośrednim, a ewentualnym, a w konsekwencji mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, albowiem czyn z art. 289 § 2 k.k. może być popełniony wyłącznie w zamiarze bezpośrednim.

Ponadto skarżący zarzucił także naruszenie przepisów postępowania, a to art. 23 a § 1 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku oskarżonego o przeprowadzenie mediacji z pokrzywdzoną, co mogło mieć wpływ na treść wyroku, albowiem okoliczność pojednania i ustalenie sposobu naprawienia szkody wypływają na wymiar kary.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Niezależnie od powyższego obrońca wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz - według norm przepisanych kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, albowiem koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesiona przez obrońcę oskarżonego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem ani wysunięte w niej zarzuty, ani przytoczona na ich poparcie argumentacja, nie dostarczyły podstaw do uznania kwestionowanego orzeczenia za nietrafne.

Przystępując w tym miejscu do merytorycznej oceny wniesionego przez obrońcę oskarżonego środka odwoławczego, wskazać w pierwszej kolejności należy, iż nie można się w żadnym razie zgodzić z lansowanym przez skarżącego poglądem, jakoby wyrokujący w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne, mogące mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia cienia wątpliwości, że oskarżony S. B. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu. Zachowanie przestępcze oskarżonego osądzone w zaskarżonym wyroku wynika bowiem wprost z zeznań pokrzywdzonych - Z. B. oraz jego żony D. B.. Pokrzywdzeni w toku całego toczącego się w niniejszej sprawie postępowania karnego tj. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym spójnie, szczegółowo, konsekwentnie i wiarygodnie w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego wskazywali, że nie wyrazili oskarżonemu zgody na korzystanie z pojazdu marki P. (...). Podawali, iż prowadzą działalność gospodarczą i dysponują licznymi samochodami, które udostępniają (jeżeli zajdzie taka potrzeba) swoim pracownikom jednakże są to pracownicy zatrudnieni u nich od dłuższego czasu na stanowisku kierowcy bądź przedstawiciela handlowego. Oskarżony pracował u nich zaś 3-4 dni nie będąc w istocie jeszcze oficjalnie zatrudnionym przez co nie mógł samowolnie korzystać ze służbowych pojazdów. Ponadto pokrzywdzona D. B. zeznała, iż samochód marki P. (...) stanowi jej własność i udostępniała go ona wyłącznie swoim pracownikom, oskarżony był zaś pracownikiem jej męża i mógł jeździć tylko traktorem po łąkach. Nadto gdyby faktycznie pokrzywdzeni udostępnili oskarżonemu pojazd co usilnie stara się dowieść autor apelacji to bez wątpienia nie szukaliby auta na własną rękę. Poza tym jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy w dniu, kiedy oskarżony dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki P. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność D. B. oskarżony wraz z pokrzywdzonym Z. B. spożywali alkohol jeżdżąc samochodem po łąkach, nie sposób zatem przyjąć aby Z. B. – wiedząc, że oskarżony jest pod wpływem alkoholu – udostępnił mu samochód swojej żony, aby jechał nim po drodze publicznej i to na tak długiej trasie jak K. - G.. Wreszcie co również nie pozostaje bez znaczenia z zeznań małżeństwa B. wynika, że samochodem P. planowali w tym dniu dłuższy wyjazd przez co nielogiczne jest, dlaczego mieliby pozwolić oskarżonemu zabrać samochód, którego sami zamierzali używać. Co prawda rację ma skarżący podnosząc, iż oskarżony żył w dobrych stosunkach z małżeństwem B. i znał ich od kilku lat niemniej jednak okoliczność ta nie wyłącza odpowiedzialności oskarżonego i nie świadczy o tym, że S. B. (1) nie popełnił zarzucanego mu czynu.

Odnosząc się zaś do argumentacji autora apelacji, a mianowicie, iż pozostawienie przez pokrzywdzoną D. B. w otwartym pojeździe marki P. kluczyków i dowodu rejestracyjnego mogło zrodzić u oskarżonego przekonanie, że dysponuje on zgodą pokrzywdzonej i jej męża na użycie tego samochodu, stwierdzić należy, iż wnioskowanie skarżącego jest całkowicie chybione i stanowi daleko idąca nadinterpretacje sytuacji jaka zaistniała w dniu 26 maja 2016 roku. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego nie jest niczym szczególnym zważywszy na rodzaj i charakter prowadzonej przez pokrzywdzoną działalności gospodarczej i ilości posiadanych przez nią punktów handlowych fakt, iż pokrzywdzona na własnej ogrodzonej posesji pozostawia kluczyki wraz z dowodem rejestracyjnym w otwartym pojeździe, aby jej pracownicy mogli swobodnie przemieszczać się między lokalami.

Idąc dalej należy zauważyć, że istotnie Sąd Rejonowy nie rozpoznał wniosku oskarżonego o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego z pokrzywdzoną, niemniej jednak uchybienie to nie miało wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. Przepis art. 23a k.p.k. nie nakłada bowiem na sąd obowiązku przeprowadzenia postępowania mediacyjnego, stwarza jedynie możliwość, poddając ocenie Sądu celowość zastosowania tej instytucji. Poza tym jakkolwiek Sąd Rejonowy pominął w toku postępowania tą kwestię lecz, co nie pozostaje bez znaczenia, oskarżony poza złożeniem formalnego wniosku przed rozpoczęciem przewodu sądowego na żadnym etapie postępowanie przed Sądem pierwszej instancji nie przypominał o tym fakcie. To zaś jest o tyle istotne, albowiem jeśli S. B. (1) miał potrzebę mediacji, na co usilnie wskazuje w apelacji jego obrońca stawiając w tym zakresie zarzut,, to mógł złożyć w tym przedmiocie ponowny wniosek. Tymczasem ani oskarżony ani jego obrońca nie wnosił ponownie o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego z pokrzywdzoną. To zaś utwierdza jedynie Sąd Okręgowy, iż przedmiotowy zarzut został sformułowany jedynie na użytek postępowania odwoławczego.

Reasumując z podanych wyżej powodów Sąd Okręgowy apelacji obrońcy oskarżonego nie uwzględnił oraz nie znajdując w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, opierając się na dyspozycji z art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok jako słuszny i prawidłowy utrzymał w mocy.

Mając zaś na względzie aktualną sytuację osobistą i majątkową oskarżonego w tym fakt, iż oskarżony aktualnie przebywa w zakładzie karnym gdzie odbywa karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi ostatecznie Skarb Państwa.

Na stosowny wniosek obrońcy Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 dnia października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego adw. A. F. – Kancelaria Adwokacka w C. kwotę 516,60 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego S. B. (1) w postępowaniu odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT.