Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2018r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Adam Wrzosek (spr.)

Sędziowie: SA – Marzanna A.Piekarska- Drążek

SO (del.) – Anna Kalbarczyk

Protokolant: – sekr. sąd. Olaf Artymiuk

oraz Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2018 r.

sprawy T. K., s.W. i B. z d. K., ur.(...) w W.

oskarżonego o czyn z art. art.267 § 1 kk w zb. z art.286 § 1 kk w zb. z art.287 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zb. z art.270 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk w zw. z art.64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 04 lipca 2017 r. sygn. akt VIII K 160/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

I.  zasądza od oskarżonego T. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 300 (trzysta) zł tytułem opłaty z II instancję;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. J. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł, zawierająca 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 4 lipca 2017 r. sygn.
akt VIII K 160/16:

I.  oskarżonego T. K. uznał za winnego tego, że w okresie od 25 marca 2015 r. do 24 kwietnia 2015 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. P. i A. M. oraz innymi nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Bank S.A. oraz A. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości na łączną kwotę 3.770.000 zł. poprzez wprowadzenie w błąd upoważnionych pracowników (...) Bank S.A., odpowiadających za nadzór nad operacjami z wykorzystaniem systemów bankowości elektronicznej oraz za obsługę klientów w/w Banku, co do faktycznej tożsamości osoby zlecającej i autoryzującej dokonanie operacji dotyczących środków finansowych oraz posiadania uprawnienia do dysponowania środkami zgromadzonymi na rachunku (...) i (...) prowadzonymi przez (...) Bank S.A. dla A. O., poprzez uprzednie zerwanie lokat terminowych w ramach rachunku (...), a następnie dokonanie przelewu wewnętrznego z rachunku (...) na rachunek (...) na kwotę 380.000 zł, po czym dokonanie dwóch przelewów zewnętrznych z rachunku (...) na rachunek prowadzony przez (...) Bank S.A. dla A. M. o nr (...) na łączną kwotę 3.770.000 zł poprzez uprzednie uzyskanie informacji nie przeznaczonej dla nich a następnie wpłynięcie na automatyczne przetwarzanie danych, które pozwoliło na dostęp bez uprawnienia i bez upoważnienia do informacji niezbędnych do uwierzytelnienia i autoryzacji w/w transakcji na szkodę w/w w ten sposób, że w celu użycia jako autentycznego posłużył się podrobionym dokumentem w postaci pełnomocnictwa notarialnego na dane A. O. i A. P., przekazując A. P. w/w podrobiony dokument w postaci pełnomocnictwa notarialnego rzekomo upoważniającego A. P. do działania w imieniu A. O. i odebrania duplikatu karty SIM na numer abonencki służący do autoryzowania transakcji na rachunku pokrzywdzonego, po czym zawiózł A. P. do salonu (...) przy ul. (...) w W. w celu złożenia przez A. P. wniosku o wydanie duplikatu karty SIM wraz z podrobionym pełnomocnictwem notarialnym oraz odebrania tej karty, a następnie odebrał od w/w duplikat karty SIM do numeru abonenckiego używanego przez pokrzywdzonego A. O. do autoryzacji transakcji na w/w numerach rachunków, a następnie przekazał w ten sposób uzyskaną kartę SIM nieustalonym osobom oraz podając się za pokrzywdzonego A. O. wykonał szereg połączeń telefonicznych na infolinię (...) Bank S.A. w celu zlecenia przelewu środków, zmiany numeru kontaktowego i skutecznego uzyskania dostępu do systemu bankowości telefonicznej, na szkodę (...) Bank S.A. oraz A. O., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona art. 267 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to skazał go, zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności od 26 listopada 2015 r., godz. 15.25 do 28 listopada 2015 r., godz. 14.40, oraz od 16 maja 2016 r., godz. 15.10 do 17 sierpnia
2016 r., godz. 14.15.

Wyrok zawiera też rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych i wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu.

Od powyższego wyroku apelację złożyła obrońca oskarżonego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. mogącą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, tj.: art. 7, art. 410 k.p.k. poprzez oparcie zaskarżonego wyroku w zakresie ustaleń, iż to T. K. dokonał telefonicznych dyspozycji w zakresie zerwania lokat oraz przelania środków finansowych na inny rachunek jedynie na opinii biegłego z zakresu fonoskopii, podczas gdy oskarżony przez cały czas kwestionował swoje sprawstwo w powyższym zakresie, przyznając się i szczegółowo opisując swój udział w popełnieniu przypisanego mu przestępstwa;

2. mogącą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, tj. art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o wydanie ustnej opinii uzupełniającej przez biegłego z zakresu fonoskopii, jako mającego na celu przedłużenie postępowania, mimo istniejących po stronie oskarżonego wątpliwości w zakresie wyboru właściwej metody badawczej zastosowanej przez biegłego, co w rezultacie skutkowało oparciem wyroku na ww. opinii;

3. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, gdyż kara ta jest nadmiernie surowa biorąc pod uwagę okoliczności związane z ustaleniem stanu faktycznego sprawy, oraz postawą oskarżonego, obecną sytuacja życiową i jego współdziałaniem z organami ścigania.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu celem ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

W przedmiotowej sprawie biegły A. K. sporządził w postępowaniu przygotowawczym opinię fonoskopijną, w której stwierdził, że wszystkie otrzymane do badań dowodowe rozmowy telefoniczne z pracownikami infolinii (...) Bank S.A. zostały przeprowadzone przez oskarżonego T. K. (opinia z 11 stycznia 2016 r., k. 804 – 816). Sporządzając powyższą opinię biegły dysponował materiałem porównawczym w postaci zapisu przesłuchania T. K. z dnia 26 listopada 2015 r., utrwalonego w pamięci dyktafonu (str. 3 tejże opinii). Podczas przesłuchania na rozprawie przed Sądem I instancji biegły stwierdził, że materiał porównawczy był znacznie gorszej jakości niż materiał dowodowy lecz umożliwiał on przeprowadzenie stosownych badań porównawczych. Biegły wskazał też, że w przypadku zgody oskarżonego na pobranie próbek głosu istnieje możliwość sporządzenia opinii uzupełniającej. Jednocześnie biegły podniósł, że materiał porównawczy dostarczony do badań był wystarczający do wydania opinii i postawienia kategorycznych wniosków (k. 1328 – 1328v.). W związku z podnoszonymi przez oskarżonego i jego obrońcę wątpliwościami co do jakości materiału porównawczego, którym dysponował biegły i usunięcia w związku z tym ewentualnych wątpliwości co do końcowych wniosków opinii, Sąd I instancji na podstawie art. 201 k.p.k. dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego, któremu zlecił po zarejestrowaniu głosu oskarżonego, zbadać czy głos ten odpowiada głosowi osoby, która prowadziła rozmowy telefoniczne z pracownikami infolinii (...) Banku S.A. (k. 1329 – 1329v.).

Biegły w dniu 21 lutego 2017 r. uzyskał od oskarżonego wypowiedzi porównawcze. Jak wynika z opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2017 r. biegły dysponując powyższym materiałem porównawczym przeprowadził indywidualne badania identyfikacyjne w postaci:

- pomiarów częstotliwości podstawowej tonu krtaniowego,

- pomiarów struktur formantowych,

- analiz statystycznych.

Wyżej wymienione badania zostały przeprowadzone przy użyciu programów komputerowych w sposób całkowicie zautomatyzowany, wolny od subiektywnej oceny biegłego. Z uwagi na powyższe, a także na uzupełniający charakter opinii biegły odstąpił od analiz przeprowadzanych i interpretowanych samodzielnie przez osobę wykonującą opinię. W konkluzji opinii biegły stwierdził, że wyniki uzyskane przez trzy, wykorzystujące różne algorytmy pracy, systemy wskazują na T. K., jako osobę przeprowadzającą wszystkie stanowiące przedmiot badań dowodowe rozmowy telefoniczne z pracownikami infolinii (...) Banku S.A. (k. 1388 – 1400).

Po sporządzeniu opinii uzupełniającej na rozprawie w dniu 22 czerwca 2017 r. strony wniosły o wezwanie biegłego w celu dodatkowego przesłuchania, gdyż oskarżony zaprzeczał, aby to on telefonował do (...) Banku S.A. Wniosek ten Sąd Okręgowy oddalił albowiem strony nie podały żadnej, przewidzianej w art. 201 k.p.k., okoliczności uzasadniającej dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej, podnosząc, że w szczególności tego rodzaju okolicznością nie jest negowanie przez oskarżonego faktu telefonowania do (...) Banku S.A. Następnie na tym samym terminie rozprawy obrońca ponownie wniosła o wezwanie biegłego w związku z wątpliwościami co do metod, które biegły wykorzystał przy sporządzaniu opinii. Nadto obrońca podniosła, że biegły winien odpowiedzieć na pytanie, czy można było zastosować inne metody, które mogłyby wykluczyć bądź potwierdzić wnioski zawarte w opinii. Ten wniosek Sąd I instancji również oddalił albowiem zmierzał on w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, a znajdujące się w aktach sprawy opinie są jasne, pełne i nie zawierają sprzeczności. Jednocześnie Sąd Okręgowy stwierdził, że wybór metod badawczych zależy od biegłego, a w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do kwestionowania prawidłowości ich wyboru (k. 1455v. – 1456).

Obrońca oskarżonego w złożonej apelacji zarzuciła, że oddalenie powyższego wniosku dowodowego nastąpiło z obrazą art. 170 § 1 pkt 5 i art. 201 k.p.k. gdyż w przypadku kwestionowania przez oskarżonego faktu wykonania przypisanych mu rozmów telefonicznych a tym samym wątpliwości co do wyboru właściwej metody badania, należało dopuścić dowód z uzupełniającej ustnej opinii biegłego, w której wskazałby on zastosowane metody oraz zasady ich wyboru ( pkt 2 petitum apelacji i str. 4 uzasadnienia apelacji). Tak postawiony zarzut jest całkowicie chybiony. W obu pisemnych opiniach biegły szczegółowo opisał metody badawcze jakie zostały przez niego zastosowane. W opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2017 r., której przedmiotem były badania próbek głosu pobranych bezpośrednio od oskarżonego, biegły wskazał też dlaczego odstąpił od analiz przeprowadzonych i interpretowanych osobiście przez biegłego, zawierających elementy subiektywne i ograniczył się do badań wykonywanych w sposób zautomatyzowany, przy użyciu programów komputerowych. Kwestionując miarodajność wybranych przez biegłego metod badawczych obrońca nie wskazał konkretnych argumentów uzasadniających tego rodzaju stanowisko. Argumentem takim nie mogą być twierdzenia oskarżonego negujące telefonowanie przez niego na infolinię (...) Banku S.A.

Należy też zauważyć, że powyższy zarzut odwoławczy stał się bezprzedmiotowy, gdyż Sąd Apelacyjny w postępowaniu odwoławczym dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego A. K., którego przesłuchał na rozprawie w dniu 19 lutego 2018 r. Przeprowadzenie tego dowodu miało na celu usunięcie jakichkolwiek wątpliwości co do rzetelności opinii sporządzonych przez tegoż biegłego. Sąd odwoławczy miał przy tym na uwadze wyjaśnienia oskarżonego, który konsekwentnie twierdził, że to nie on prowadził rozmowy telefoniczne z pracownikami (...) Banku S.A., które to wyjaśnienia znalazły oparcie w sporządzonej w postępowaniu odwoławczym, na zlecenie obrony, prywatnej opinii fonoskopijnej.

Podczas przesłuchania na rozprawie odwoławczej biegły A. K. obszernie wypowiedział się w kwestii identyfikacji głosu w oparciu o barwę głosu, rytm i tempo wypowiedzi a także analizy zjawisk fonacyjno – artykulacyjnych, analizy struktur formantowych, badań głosu w oparciu o programy komputerowe oraz zastosowanych przez niego metod badawczych. Biegły wyjaśnił, że podczas badań próbek głosu pobranych bezpośrednio od oskarżonego zaniechał badań audytywnych dotyczących barwy głosu, tempa i rytmu wypowiedzi albowiem badania te mają subiektywny charakter, a oskarżony na rozprawie przed Sądem I instancji kwestionował wyniki przeprowadzonych przez niego badań. Z tych też przyczyn wydając opinię uzupełniającą ograniczył się do badań przeprowadzonych przy zastosowaniu programów komputerowych. Biegły zaznaczył, że wpływ na badania audytywne mają czynniki związane z kontekstem sytuacyjnym, stanem psychicznym osoby, której głos jest badany, w szczególności z jej stanem emocjonalnym, a także stanem fizycznym. Dlatego też dostrzegając różnice pomiędzy materiałem dowodowym a materiałem porównawczym, którym dysponował przeprowadzając badania audytywne opisane w opinii z dnia 11 stycznia 2016 r., biegły nie dostrzegł niezgodności mogących stanowić podstawę do wyprowadzenia wniosków odmiennych niż te, które zostały zawarte w konkluzji opinii. Jednocześnie biegły stwierdził, że w celu wyeliminowania wątpliwości co do wniosków końcowych, materiał porównawczy w postaci próbek głosu pobranych bezpośrednio od oskarżonego – o czym mowa wyżej – poddał jedynie badaniom przeprowadzonym przy użyciu programów komputerowych. Biegły A. K. podniósł też, że program komputerowy (...), który m. in. był wykorzystany do wydania opinii zleconej prywatnie przez obronę, nie jest stosowany w badaniach przeprowadzanych na zlecenie organów procesowych albowiem jest on dostępny w Internecie, jego kolejni użytkownicy mogą dokonywać jego modyfikacji co ma wpływ na wyniki badań. W przypadku materiałów zniekształconych lub z zakłóceniami pomiary dokonywane przy użyciu tego programu mogą różnić się od rzeczywistych nawet o kilkadziesiąt procent (protokół rozprawy odwoławczej z dnia 19 lutego 2018 r.).

W opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2017 r. biegły szczegółowo wykazał, że wyniki pomiarów częstotliwości podstawowej tonu krtaniowego i pomiary struktur formantowych wskazują na tożsamość głosu oskarżonego z głosem mężczyzny przeprowadzającego dowodowe rozmowy telefoniczne z pracownikami infolinii (...) Banku S.A.

Przed rozprawą odwoławczą wyznaczoną na dzień 13 grudnia 2017 r. obrońca oskarżonego złożyła wniosek o przeprowadzenie dowodu ze sporządzonej na prywatne zlecenie opinii biegłego z zakresu fonoskopii oraz o przesłuchanie autora powyższej opinii. W tym miejscu należy zauważyć, że opinia opracowana na prywatne zlecenie nie może zastępować opinii sporządzonej przez biegłego na zlecenie organu prowadzącego postępowanie, zgodnie z obowiązującym w tym zakresie uregulowaniami. Sąd Apelacyjny na rozprawie w dniu 19 lutego 2018 r., z przyczyn o których mowa we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, przesłuchał biegłego A. K.. Po przesłuchaniu biegłego, obrońca oskarżonego nie popierała wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii prywatnej lecz złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu z nowej opinii z zakresu fonoskopii albowiem biegły, w opiniach pisemnych oparł się na dwóch różnych metodach badawczych, przy czym dysponował różnym materiałem dowodowym i porównawczym. Obrońca podniosła nadto, że w pisemnej opinii uzupełniającej biegły nie odniósł się do zawartej w opinii z dnia 11 stycznia 2016 r. kwestii dotyczących tempa, rytmu i barwy głosu. Zdaniem obrońcy biegły sporządził dwie odmienne opinie pisemne oparte na różnych materiałach dowodowych i porównawczych (protokół rozprawy z dnia 19 lutego 2018 r.).

Dopuszczenie dowodu z nowej opinii fonoskopijnej możliwe byłoby jedynie wtedy, gdyby zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 201 k.p.k., a mianowicie dotychczasowa opinia byłaby niepełna lub niejasna, zachodziłaby sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Oczywiście w tym ostatnim przypadku nie dotyczy to sprzeczności pomiędzy opinią sporządzoną w ramach prowadzonego postępowania w oparciu o uregulowania obowiązujące w tym zakresie, a opinią prywatną.

Należy zauważyć, że opinia biegłego z dnia 16 stycznia 2016 r. nie jest w opozycji do opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2017 r. Opinia uzupełniająca została sporządzona z uwagi na to, że oskarżony zgodził się na pobranie próbek głosu. Przedmiotem badań przy wcześniejszej opinii był bowiem głos oskarżonego zarejestrowany podczas jego przesłuchania. Podczas przesłuchania na rozprawie odwoławczej biegły wyjaśnił dlaczego próbki głosu, pobrane bezpośrednio od oskarżonego, poddał jedynie badaniom przy użyciu programów komputerowych. Nie ulega wątpliwości, że zarówno podczas wydawania opinii z dnia 11 stycznia 2016 r., jak i opinii z dnia 17 maja 2017 r. materiałem porównawczym był głos podejrzanego, w pierwszym przypadku zarejestrowany podczas przesłuchania, a w drugim – pobrany osobiście przez biegłego. Materiał dowodowy w postaci nagrań głosu mężczyzny łączącego się telefonicznie z pracownikami (...) Banku S.A. w obu badaniach był tożsamy. Należy też podnieść, że wydając opinię z dnia 11 stycznia 2016 r. biegły poza badaniami audytywnymi wykonał też badania przy użyciu programów komputerowych.

W tym stanie rzeczy nie ma podstaw do kwestionowania poczynionych, na podstawie opinii sporządzonych przez biegłego A. K., ustaleń Sądu Okręgowego, że to oskarżony kontaktował się telefonicznie z (...) Bankiem S.A. i złożył dyspozycje, o których mowa w przypisanym mu czynie.

Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego. Wyjaśnienia, w których oskarżony opisał swoją rolę w mającym miejsce przestępstwie, nie stanowiły w całości podstawy ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy odmiennie od wyjaśnień złożonych przez oskarżonego ustalił, że to właśnie on był osobą, która telefonowała do (...) Banku S.A. i wydawała stosowne dyspozycje dotyczące rachunku pokrzywdzonego A. O.. Sąd I instancji przy wymiarze kary bliżej nie odniósł się do stanu zdrowia córki oskarżonego i kosztów jakie generuje jej rehabilitacja oraz jego sytuacji majątkowej. Jednakże do okoliczności łagodzących zaliczył m. in. prowadzenie ustabilizowanego życia oraz to, że oskarżony posiada żonę i dziecko, którym się opiekuje (str. 32 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Przy ocenie wysokości kary orzeczonej wobec T. K. nie można pominąć uprzedniej jego karalności, działania w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art. 64 § 1 k.k., a także, że przedmiotem przestępstwa była kwota 3.770.000 zł. Sąd odwoławczy mógłby ingerować w wysokość orzeczonej kary jedynie w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności.

Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k., przy czym na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby w potocznym znaczeniu tego słowa - „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998, teza 22 do art. 438, str. 463 tom II). W żadnej zaś mierze orzeczona wobec T. K. kara 2 lat pozbawienia wolności - w rozumieniu, o którym mowa wyżej - nie jest karą rażąco niewspółmierną.

W świetle powyższych rozważań nie można podzielić poglądu skarżącej, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania wymienionych w petitum apelacji bądź też orzekł karę, która jest rażąco niewspółmierna.

O kosztach sądowych za postępowanie przed Sądem Apelacyjnym orzeczono na podstawie art. 626 § 1, art. 636 § 1 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Na podstawie § 2, § 3, § 4 ust. 1 – 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. J. wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.