Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Szeliga

Sędziowie: SO Zbigniew Karamara (spr.)

SO Leszek Grzesiak

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2013 roku

sprawy P. G. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Starachowicach

z dnia 15 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 176/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Z. K. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1039,92 (jeden tysiąc trzydzieści dziewięć 92/100) złotych tytułem kosztów sądowych za
II instancję.

Sygn. akt IX Ka 1134/13

UZASADNIENIE

P. G. (1), K. K. i D. S. zostali oskarżeni o to, że:

w dniu 28 listopada 2012 roku w miejscowości K., gm. B.w woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą, przy użyciu przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję oraz grożąc zabójstwem, zabrali w celu przywłaszczenia pracownikowi stacji(...) D. K.saszetkę o wartości nie mniejszej niż 15 złotych wraz z zawartością pieniędzy w kwocie 1.317,79 złotych będących własnością właścicieli w/w stacji paliw L. L.i G. P..

Sąd Rejonowy w Starachowicach wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 roku w sprawie II K 176/13 orzekł, co następuje:

1. P. G. (1) w ramach zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 28 listopada 2012 roku w miejscowości K., gm. B.w woj. (...), przy użyciu przemocy polegającej na przytrzymaniu za szyję oraz grożąc zabójstwem, zabrał w celu przywłaszczenia pracownikowi stacji paliw (...) D. K.saszetkę o wartości nie mniejszej niż 15 złotych wraz z zawartością pieniędzy w kwocie 1.317,79 złotych będących własnością właścicieli w/w stacji paliw L. L.i G. P., to jest dokonania występku z art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2. D. S. w ramach zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu uznał za winnego tego, żw w dniu 28 listopada 2012 roku w miejscowości K., gm. B.w woj. (...), działając w zamiarze, aby P. G. (1)używając przemocy polegającej na przytrzymywaniu za szyję oraz grożąc zabójstwem, zabrał w celu przywłaszczenia pracownikowi stacji paliw (...) D. K.saszetkę o wartości nie mniejszej niż 15 złotych wraz z zawartością pieniędzy w kwocie 1.317,79 złotych będących własnością właścicieli w/w stacji paliw L. L.i G. P., ułatwił popełnienie tego czyny zabronionego w ten sposób, że dostarczył środek transportu w postaci samochodu osobowego marki A. (...) nr rej. (...), którym następnie odwiózł P. G. (1)z miejsca zdarzenia, czym umożliwił mu ucieczkę, to jest dokonania czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lata pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej D. S. kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 grudnia 2012 roku do dnia 4 grudnia 2012 roku ustalając, że jeden dzień kary pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi rzeczywistego pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie 2 D. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 5 lat;

5. na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał D. S. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

6. K. K. na podstawie art. 414 ó 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, a kosztami procesu w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

7. Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił P. G. (1)dowody rzeczowe w postaci bluzy z kapturem koloru czarnego z napisem C., bluzy z kapturem koloru granatowego z napisem (...), telefonu komórkowego marki N. (...)koloru czerwono – czarnego, telefonu komórkowego marki N. (...)koloru różowo – srebrnego wraz z dwoma kartami sim wyszczególnionych na wykazie dowodów rzeczowych nr RSD 1528/12 poz. 1, 2, 5, 6;

8. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił D. S. dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wraz z kartą sim wyszczególnionym na wykazie dowód rzeczowych nr RSD 1528/12 poz. 3;

9. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił K. K. dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego marki N. wraz z kartą sim i ładowarką w etui koloru C. wyszczególnionym na wykazie dowodów rzeczowych nr RSD 1528/12 poz. 4;

10. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. (1) kwotę 723,24 złotych tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu P. G. (1);

11. zasądził od D. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 390,00 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 300,00 złotych tytułem opłaty;

12. zwolnił P. G. (1) od kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez oskarżonego P. G. (1) i jego obrońcę.

Obrońca oskarżonego P. G. (1) w oparciu o przepis art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym ustaleniu, iż dowody zebrane w sprawie potwierdzają bez wątpliwości winę P. G. (1) w przedmiocie stawianego mu aktem oskarżenia zarzutu;

2.  obrazę art. 5 § 2 k.p.k. przez niesłuszne uznanie, że nie ma w sprawie nieusuwalnych wątpliwości w przedmiocie winy P. G. (1) i odstąpienie od ich rozstrzygnięcia na jego korzyść.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez uniewinnienie oskarżonego.

Jak należy wnioskować z treści apelacji oskarżonego P. G. (1) zarzuca on naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w bezzasadnym uznaniu za przekonywujące wyjaśnienia współoskarżonych oraz zeznań pokrzywdzonego przy jednoczesnej odmowie wiary jego wyjaśnieniom, co do okoliczności braku jego zaangażowania w przedmiotowe zdarzenie, które to uchybienia doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że P. G. (1) dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. W konsekwencji wniósł apelujący o zmianę wyroku przez jego uniewinnienie, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie wywiedzione w sprawie apelacje nie zasługują na uwzględnienie, a biorąc pod uwagę treść zarzutów jak i argumentację przedstawioną na ich uzasadnienie należało je uznać za oczywiście bezzasadne.

Mając na uwadze fakt, iż obie wywiedzione w sprawie apelacje oparte są na podobnych zarzutach jak i w swej warstwie motywacyjnej, jakkolwiek lakonicznej, odwołują się zasadniczo do zbieżnych ze sobą argumentów zostaną one omówione w sposób łączny.

Biorąc przy tym pod uwagę, że błąd w ustaleniach faktycznych, zdaniem skarżących, stanowić miał, konsekwencję naruszenia przepisów postępowania odnoszącego się do przeprowadzonego postępowania dowodowego, w tym zasadniczo do oceny dowodów, w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że przekonanie Sądu orzekającego o wiarygodność określonych dowodów i niewiarygodności innych, wyrażające się w ostatecznie wydanym rozstrzygnięciu pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., wtedy gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

- wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego zostały należycie rozważone;

- przekonanie to zostało wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia, umotywowane w uzasadnieniu wydanego orzeczenia.

W ocenie Sądu odwoławczego wymaganiom tym w rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy w pełni sprostał dokonując bardzo wnikliwej i rzeczowej oceny zgromadzonych dowodów, czego potwierdzeniem jest także argumentacja przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W odpowiedzi więc na zarzuty apelujących stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy trafnie wskazał, iż nie budzi wątpliwości fakt zaistnienia zdarzenia na stacji paliw (...) z udziałem pokrzywdzonego D. K., jako że pokrzywdzony w swych zeznaniach jest przekonywujący i logiczny w przedstawianiu jego okoliczności. Co więcej zeznania te pośrednio znajdują swoje adekwatne potwierdzenie w treści zeznań G. P., L. L., J. K. (2), a tu tylko należy zauważyć, iż przecież i skarżący obrońca oskarżonego nie kwestionuje dokonanej w tym zakresie oceny dowodów ani poczynionych w ich oparciu ustaleń podnosząc jedynie - słusznie bo tak wszak zeznał – iż pokrzywdzony nie rozpoznał napastnika jako, że był zamaskowany w kominiarkę. Odnosząc się zaś do apelacji oskarżonego, to stwierdzić należy, iż tej oceny Sądu zeznań pokrzywdzonego D. K. w żadnym razie nie zmienia podnoszona kwestia braku zapisu z monitoringu na stacji benzynowej czy też jak to on ujmuje, utrata pracy przez pokrzywdzonego. Otóż są to jedynie subiektywne argumenty apelującego skoro fakt braku zapisu na monitoringu wynikał (vide k. 5, 13) z powodu wcześniejszego zapełnienia się informacjami jego twardego dysku, natomiast trudno uznać by nawet jeśli pokrzywdzony aktualnie nie pracował na stacji paliw miało to wpływ na treść zeznań jako, że co do najistotniejszych okoliczności przedmiotowego zdarzenia jego relacja jest tożsama w toku całego postępowania karnego.

Sąd I instancji obszernie uzasadnił dlaczego dał wiarę co do zasady wyjaśnieniom współoskarżonych K. K. i D. S., których relacje co do najistotniejszych okoliczności odnoszących się do przedmiotowego zdarzenia, ale też co istotne do okoliczności poprzedzających tak z krytycznego dnia jak i uprzedniego, są konsekwentne, rzeczowe.

Sąd należycie też odniósł się do rozbieżności w ich relacjach – tu właściwie dotyczącej tego czy K. K. udał się na stację paliw zanim to później uczynił oskarżony P. G. (2) – trafnie uznając, że okoliczność ta ma drugorzędne znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego. W świetle innych ich relacji i zeznań pokrzywdzonego uznać należy ją za odosobnioną (vide str. 13-14 uzasadnienia). Sąd odwoławczy w całej rozciągłości akceptuje to stanowisko jako przekonywujące i gruntownie uargumentowane, bez potrzeby odrębnego odnoszenia się do tych kwestii, skoro apelujący nie wykazali jakich to konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, zasad wiedzy i doświadczenia życiowego miałby się dopuścić Sąd Rejonowy w swej ocenie tych dowodów. Twierdzenie bowiem apelującego P. G. (1), iż współoskarżeni „pomawiają go” z obawy przed, jak to ujmuje, trafieniem do Zakładu Karnego z uwagi na wcześniejsze skazanie jawi się jako całkowicie subiektywny, dowolny pogląd. Pomija wszak apelujący, iż współoskarżeni wskazali także na szereg okoliczności z dnia poprzedzającego jak i z krytycznego dnia obciążających dla nich, a świadczących o możliwości popełnienia przez nich innych przestępstw.

Już więc ta okoliczność przemawia sama w sobie za tym, iż relacja ich jest spontaniczna, co do zasady wolna od koniunkturalizmu, a więc w miarę obiektywna bo ukazują nie tylko naganne zachowanie oskarżonego ale ich własne. Gdyby więc idąc tokiem rozumowania oskarżonego, w sposób tendencyjny przedstawili zachowanie oskarżonego P. G. chcąc uniknąć własnej odpowiedzialności i trafienia do Zakładu Karnego to przecież nie musieli wskazywać na własne zachowanie, a ograniczyliby swoje wyjaśnienia do zachowań oskarżonego. Tak wszak nie czynią ujawniając jedynie te fakty których byli naocznymi obserwatorami, czy też te które znają bezpośrednio od samego P. G.. Tu o tym ich obiektywizmie świadczy także i sposób w jakim przedstawiają okoliczności powrotu oskarżonego ze stacji benzynowej w tym to, że przecież nie mówią by oskarżony im relacjonował co konkretnie robił na stacji benzynowej.

W konsekwencji Sąd Rejonowy trafnie uznał, że wyjaśnienia P. G. (1), chwiejne i zmienne co do podanych okoliczności istotnych dla zdarzenia będącego przedmiotem osądu, nie są wiarygodne i stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony.

Faktem jest co sygnalizowano już uprzednio, iż w sprawie brak jest jednego, niezbitego dowodu – skoro sam pokrzywdzony nie rozpoznał napastnika – iż to napadu dokonał oskarżony tym niemniej wskazane przez Sąd dowody pośrednie i okoliczności z nich wynikające nie pozostawiają wątpliwości co do sprawstwa P. G. (1). Skoro sami apelujący do tego rozumowania nie odnoszą się, a jedynie skarżący obrońca wskazuje na fakt, że oskarżony nie potrafi logicznie wyjaśnić przyczyny dla, której znalazł się w towarzystwie współoskarżonych to jedynie tytułem przypomnienia zasygnalizować należy, iż na to sprawstwo oskarżonego wskazują takie okoliczności jak to że w czasie i miejscu gdzie doszło do napadu na stacji znajdował się on wraz z S. i K., udał się tam sam, ubrany był w krytycznym czasie w sposób jaki opisuje to współoskarżeni i pokrzywdzony, dysponował w krytycznym czasie kominiarką, a co więcej tego samego dnia po zajściu na stacji paliw, podjął próbę kradzieży paliwa z pojazdu ciężarowego należącego do M. Z., który ściągnął mu z głowy kominiarkę i rozpoznał jego osobę, czy wreszcie słowa wypowiedziane przez niego wobec kolegów przed udaniem się na stację paliw oraz fakt, że powrócił z niej z pieniędzmi. Te wszystkie zaszłości, tu jedynie wskazano zasadnicze, a które szczegółowo omówił Sąd, w sposób aż nadto dobitnie świadczą o sprawstwie oskarżonego P. G. (1), zwłaszcza, że z zeznań pokrzywdzonego i pracowników stacji nie wynika by w krytycznym czasie miało być inne podobne zdarzenie.

Reasumując Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu I instancji co do winy, kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa jak i w zakresie orzeczenia o karze.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd I instancji miał na uwadze wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, prawidłowo rozważając okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu, wyprowadzając trafny wniosek co do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Orzeczona kara pozbawienia wolności w jej wymiarze zbliżonym do ustawowego minimum w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową skoro oskarżony działał z niskich pobudek, w swym działaniu był zdeterminowany i cechowało go znaczne napięcie złej woli.

Mając na uwadze powyższą argumentację orzeczono o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne, w oparciu o przepis art. 425 k.p.k., art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k..

Rozstrzygniecie o kosztach sądowych za instancję odwoławczą oparto na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k..

SSO Zbigniew Karamara SSO Anna Szeliga SSO Leszek Grzesiak