Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2018 r.

sprawy M. P.

syna W. i J. z domu P.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego za czyn z art. 297 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 10 lipca 2017 r. sygnatura akt III K 552/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie w zakresie kary orzeczonej wobec oskarżonego M. P. w pkt. I dyspozycji;

2.  oskarżonego M. P. w ramach czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że 23 stycznia 2014 roku w W. w celu uzyskania dla siebie pożyczki gotówkowej o numerze (...) w kwocie 21081,35 zł w placówce (...) Banku S.A” przy ulicy (...) w W. przedłożył nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu w Zakładzie (...) w W. , które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania wyżej opisanej pożyczki to jest czynu z art. 297 § 1 kk i za to na postawie tego przepisu wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  oskarżonego M. P. uznaję za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 297 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na postawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na postawie 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu wymierzone kary jednostkowe i wymierza karę łączna 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w pozostałym zakresie ten , że wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym wydatkami za to postępowanie obciążając Skarb Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 607/17

UZASADNIENIE

M. P. oskarżony został o to, że:

1. W dniu 23 stycznia 2014 roku w W. woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, złożył nieprawdziwe zaświadczenie o fakcie zatrudnienia w zakładzie (...) z siedzibą w W., mające istotne znaczenie dla udzielenia pożyczki gotówkowej o numerze (...) w kwocie 21081,35 złotych w palcówce (...) Banku S.A. znajdującej się przy ul. (...) w W., czym wprowadził w błąd, pracownika upoważnionego do zawarcia umowy pożyczki w imieniu (...) Banku S.A. Oddział w W., co do swojej zdolności kredytowej, zamiaru i możliwości spłaty zobowiązania, doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem cudzym wskazanego banku w łącznej kwocie 21081,35 złotych stanowiącej wysokość udzielonego kredytu, czym działał na szkodę wskazanego podmiotu

tj. o czyn z art. 297 § 1 kk i art. 286§1 kk w zw. z art. 11 §2kk

2. W dniu 24 stycznia 2014 roku w W. woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, złożył nieprawdziwe zaświadczenie o fakcie zatrudnienia w zakładzie (...) z siedzibą w W., mające istotne znaczenie dla udzielenia pożyczki gotówkowej o numerze (...) w kwocie 47028,53 złotych w placówce (...) Banku S.A. znajdującej się przy ul. (...) w W., czym wprowadził w błąd, pracownika upoważnionego do zawarcia umowy pożyczki w imieniu (...) Banku S.A. Oddział w W., co do swojej zdolności kredytowej, zamiaru i możliwości spłaty zobowiązania, doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem cudzym wskazanego banku w łącznej kwocie 47028,53 złotych stanowiącej wysokość udzielonego kredytu, czym działał na szkodę wskazanego podmiotu tj. o czyn z art. 297 § 1 kk i art. 286§1 kk w zw. z art. 11 §2kk

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2017r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, w sprawie o sygn. akt III K 552/16, uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w części wstępnej wyroku, tj. występków z art. 297 § 1 kk i art. 286§1 kk w zw. z art. 11 §2kk i za czyny te na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Nadto na podstawie art. 44 § 1 kk i art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci:

- umowy pożyczki powtórnej nr (...) zawartej pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P. dnia 24-01-2014r

- oświadczenia pożyczkobiorcy o otrzymywanych dochodach z dnia 24-01- 2014 jako załącznik do umowy (...)

- wniosku kredytowego z dnia 24-01-2014r zawartego pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P.

- umowy o limit kredytowy i o kartę kredytową nr (...) zawartego pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P. dnia 24-01-2014r

- wniosku kredytowego z dnia 24-01-2014r zawartego pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P.

- umowy pożyczki powtórnej nr (...) - pożyczka ze zwrotem zawarta pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P. dnia 23-01-2014r

- oświadczenia o poddaniu się egzekucji dotyczącej umowy pożyczki nr (...) - pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P. dnia 23-01-2014r

- oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki wyd dla M. P.

- certyfikatu ubezpieczenia dla umowy kredytowej nr (...) -pomiędzy (...) Bank S.A. zs we W. a M. P. dnia 23-01- 2014r

- harmonogramu spłaty do umowy pożyczki nr (...) - z dnia 23-01-2014r

- wniosku kredytowego zawartego pomiędzy (...) Bank S.A. a M. P. dnia 23-01-2014r

- zaświadczenia z zakładu pracy o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów wyd dnia 14-01-2014r dla M. P. przez "(...), pozostawiając je w aktach sprawy. Nadto zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych i wymierzył mu opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Z wyrokiem nie pogodził się oskarżony, który za pośrednictwem swego obrońcy zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucając na podstawie art.438 pkt 2 i 4 kpk obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:

- art. 193 w zw. z art. 202 kpk poprzez niepowołanie w sprawie biegłych z zakresu psychiatrii w celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego M. P., podczas gdy ówczesny jak i obecny stan zdrowia wym. w szczególności stwierdzone u wym. zakłócenia czynności psychicznych pozwalają na przyjęcie, iż w chwili popełniania zarzucanych mu występków nie mógł rozpoznać ich znaczenia jak i pokierować swoim postępowaniem,

- obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 79§1 pkt 3 kpk poprzez niewyznaczenie oskarżonemu obrońcy z i urzędu w sytuacji gdy zachodziła uzasadniona wątpliwość co do zdolności rozpoznania przez oskarżonego znaczenia czynu jak i pokierowania postępowaniem, a z ostrożności procesowej zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary jednego roku pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu oraz relacji do celów jakie ta kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej, a przede wszystkim do stopnia winy oskarżonego oraz innych okoliczności podmiotowych, wynikających z uznania jego roli w popełnieniu przedmiotowego przestępstwa a polegającą na niezastosowaniu przez sąd I instancji instytucji kary z art. 37 a kk polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne lub potrąceniu wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym, na cel społeczny wskazany przez sąd,

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 437§1 i 2 kpk obrońca wniósł o:

• uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu do ponownego rozpoznania,

ewentualnie:

• zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne,

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się skuteczna jedynie w tym zakresie, w jakim kwestionował uznanie sprawstwa i winy M. P. co do dwóch występków z art. 297 §1 k.k. i art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., które przypisał mu sąd orzekający, ustalając jednocześnie, że kwota pierwszej pożyczki, tj. 21081,35 zł, uzyskanej na podstawie stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu oskarżonego w (...) M. B., została spłacona z części nowej pożyczki, uzyskanej dzięki przedłożeniu ponownie tego samego, potwierdzającego nieprawdę, zaświadczenia o zatrudnieniu i otrzymaniu pożyczki w wysokości 47028,53 zł (k.201).

Tych ustaleń w istocie nikt nie neguje, nawet sam skarżący, który w apelacji podnosił zarzuty dotyczące nie ustalenia rzeczywistego stanu zdrowia psychicznego M. P. oraz, związanego z tym, pozbawienia go prawa do obrony w sytuacji, kiedy winien był mieć obrońcę i była to obrona obligatoryjna (art. 79§1 pkt 3 k.p.k.).

Sąd odwoławczy zweryfikował podnoszone przez apelującego kwestie dotyczące stanu psychicznego oskarżonego zarówno obecnie, jak i w chwili czynów, przeprowadzając dowód z opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 234 – 237). Na tej podstawie w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości tut. sąd, ustalił, że M. P. ani obecnie, ani uprzednio nie cierpiał na żadną chorobę psychiczną w znaczeniu psychozy, ani na niedorozwój umysłowy czy inne krótkotrwałe zaburzenia czynności psychicznych. Biegli potwierdzili natomiast u oskarżonego zespół zależności alkoholowej oraz uzależnienie od substancji psychoaktywnych, jak też osobowości nieprawidłową – dysocjalną (k. 236).

W konsekwencji wniosków biegłych, należy uznać, że wbrew twierdzeniom obrońcy, M. P., popełniając w dniach 23 i 24 stycznia 2014r. przestępstwa, miał niczym nieograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów, jak też pokierowania swoim postępowaniem. Tym samym nie było podstaw do uznania, że ziściły się przesłanki określone w art. 79§1 pkt 3 k.p.k., a nadto by w toku postępowania przed sądem I instancji oskarżony winien był mieć obrońcę i by była to tzw. obrona obligatoryjna.

Z tych też względów zarzut obrazy przepisów prawa procesowego podniesiony przez apelującego na uwzględnienie nie zasługiwał.

Jednakże, jak już wyżej sąd ad quem sygnalizował, niekwestionowane i prawidłowe (także w ocenie tut. sądu) ustalenia nie uprawniały do uznania, że M. P. istotnie popełnił dwa przestępstwa realizujące każdorazowo ustawowe znamiona występku z art. 286§1 k.k. i art. 297§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

W przypadku pożyczki udzielonej oskarżonemu w dniu 24 stycznia 2014r. zarówno opis czynu przypisanego, jak i jego kwalifikacja prawna zastrzeżeń budzić nie może. Nie ulega bowiem wątpliwości, że M. P., przedłożył nieprawdziwe zaświadczenie o swoim zatrudnieniu w (...) prowadzonym przez M. B. - co nie było prawdą - jak też i to, że dzięki temu dokumentowi uzyskał pożyczkę w łącznej kwocie 47028,53zł, co stanowiło nie tylko wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego, ale i doprowadzenie go do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, poprzez wypłatę w/wym. kwoty.

Inaczej jednakże należy ocenić zachowanie oskarżonego z dnia 23 stycznia 2014r., jak też jego skutki, co z kolei rzutuje na prawnokarną ocenę czynu którego się dopuścił.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony przedłożył owo potwierdzające nieprawdę zaświadczenie, dzięki czemu zawarta została z nim umowa pożyczki kwoty 21081,35 zł i pieniądze te zostały mu wypłacone. Istotne jest jednakże zachowanie oskarżonego z dnia następnego, tj. 24 stycznia 2014r. Wówczas to bowiem pojawił się w tej samej placówce banku (...) S.A przy ul. (...) w W. i posługując się tym samym zaświadczeniem zawarł kolejną umowę pożyczki, tzw. „umowę pożyczki powtórnej” (k.68), na kwotę ponad dwukrotnie wyższą od tej pierwszej i co istotne, pieniędzmi uzyskanymi w ten sposób, spłacił pożyczkę uzyskaną dnia poprzedniego.

Tym samym nie można uznać, że M. P. zrealizował ustawowe znamiona występku z art. 286§1 k.k. Nie tylko nie wiadomo czy rzeczywiście miał zamiar nie spłacić tej pożyczki, choć tak mogło być, gdy uwzględni się, że nie miał wówczas żadnych dochodów, tj. czy by mimo wszystko nie wywiązał się z zobowiązania, ale – co najważniejsze – w dniu następnym całą uzyskaną kwotę zwrócił, choć z pieniędzy uzyskanych także dzięki popełnieniu przestępstwa. w tym też zakresie nie można zgodzić się z sądem meriti, że istotnie doszło do popełnienia przestępstwa, które wyczerpuje jednocześnie ustawowe znamiona występku z art. 297§1 k.k., jak też właśnie z art. 286§1 k.k.

Nie ulega wątpliwości, że w obu przypadkach M. P. posłużył się – przedłożył – potwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu w (...) M. B., które niewątpliwie stanowiło dokument o istotnym znaczeniu dla uzyskania pożyczek, bowiem dzięki niemu wykazał swoją zdolność kredytową.

Z tego też powodu konieczna była zmiana opisu czynu, który można było przypisać M. P., a którego dopuścił się w dniu 23 stycznia 2014r. Wówczas to dopuścił się „jedynie” czynu z art. 297§1 k.k.

W ocenie sądu odwoławczego 23.01.2014r. miała miejsce swoista próba skuteczności owego zaświadczenia. Kiedy okazało się, że dzięki niemu może uzyskać znaczenie większą kwotę aniżeli ta, którą wypłacono mu 23.01.2014r., wrócił do banku następnego dnia, by sytuację wykorzystać maksymalnie, tj. złożyć wniosek o pożyczkę na kwotę 47028,53 zł i taka kwota został mu wypłacona. To tymi pieniędzmi, uzyskanymi także w drodze przestępstwa, spłacił wcześniejszą pożyczkę.

W tym miejscu należy odnieść się do przepisu art. 297§3 k.k., który stanowi, że nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu instrumentu płatniczego uzyskanego na podstawie poświadczającego nieprawdę (…) albo zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego.

Jakkolwiek w dniu 24.01.2014r., poprzez przekazanie części pożyczki uzyskanej tego dnia na poczet spłaty pożyczki przyznanej dzień wcześniej w kwocie 21081,35 zł, nastąpiło zaspokojenie roszczenia pokrzywdzonego (...) Banku S.A i nastąpiło to przed wszczęciem postępowania (wszak to dopiero brak spłaty drugiego udzielonej mu pożyczki, skutkował wszczęciem postępowania karnego), to nie ulega wątpliwości, że owa spłata była ściśle związana z popełnieniem kolejnego przestępstwa przy wykorzystaniu tego samego zaświadczenia o zatrudnieniu. Gdyby oskarżony nie spłacił pożyczki udzielonej 23.01.2014r., nie uzyskałby następnego dnia tej w wyższej kwocie. Wynika to wprost z zapisów wniosku i umowy o „pożyczkę powtórną” ( §1 ust.7 umowy k.68). Niespełnienie tego warunku uniemożliwiłoby powodzenie zamiaru dokonania przestępstwa, dzięki któremu uzyskał znacznie większą korzyść finansową kosztem tego samego pokrzywdzonego.

W ocenie sądu odwoławczego, choć formalnie można by uznać, że M. P. spełnił warunek tzw. „czynnego żalu”, co wyłączałoby jego karalność, to nie można uznać, że zaspokojenie roszczenia w takiej sytuacji było dobrowolne, czyli pozbawione swoistego przymusu, choć nie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Oskarżony podejmował decyzję o spłacie, mając pełną świadomość, że w innym przypadku przedłożenie zaświadczenia, nie będzie skuteczne, tj. nie otrzyma większej kwoty, na którą liczył. Była to swoista presja psychiczna, wymuszona okolicznościami w jakich mógł osiągnąć zmierzony cel, tj. doprowadzić pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia znacznie większą kwotą. Działanie oskarżonego było więc wyrachowane i obliczone na uzyskanie większej korzyści z przestępstwa. To była główna motywacja działań M. P., jak też powód spłaty wcześniejszej pożyczki.

Zdaniem tut. sądu odwoławczego w przypadku, kiedy ten sam sprawca podejmuje działania na szkodę tego samego pokrzywdzonego i tylko po to by móc wyrządzić większą szkodę kolejnym przestępstwem, decyduje się na działania, które w oderwaniu od kontekstu całej sytuacji, można by oceniać jako czynny żal, to uznanie, że istotnie ziściły się przesłanki, które uzasadniałyby uniknięcie przez niego kary, nie może być uznane za trafne i sprawiedliwe.

W tym bowiem przypadku spłata pożyczki udzielonej w niższej kwocie, była warunkiem sine qua non by otrzymać od pokrzywdzonego pożyczkę w kwocie wyższej, co tym samym skutkuje tym, że pokrzywdzony bank poniósł jeszcze większą szkodę finansową. Nie można przy tym pominąć i tego, że czyn z art. 297§1 k.k. jest przestępstwem formalnym, a jego przedmiotem ochrony jest uczciwy i rzetelny obrót gospodarczy. W ocenie sądu odwoławczego, uznanie, że M. P. nie podlega karze w tym przypadku, byłoby to sprzeczne z istotą i celem czynnego żalu z art. 297§3 k.k.

Z tego też względu sąd odwoławczy przepisu tego nie zastosował, uznając, że nie było to dobrowolne zapobieżenie wykorzystania pożyczki czy też dobrowolne zaspokojenie roszczenia pokrzywdzonego, ale działanie wyrachowane i obliczone na dokonanie kolejnego przestępstwa, w wyniku którego pokrzywdzony poniósł znacznie większą szkodę. Takie działanie nie może być ani aprobowane, ani tym bardziej prawnie „nagradzane”.

Reasumując, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie o karze wymierzonej M. P. za oba przypisane mu tym wyrokiem czyny, kwalifikowane z tych samych przepisów. Tu sąd a quo także błędnie nie wskazał czy czyny, te w jego ocenie, stanowiły ciąg przestępstw, co można by wnioskować na podstawie uzasadnienia wyroku (K. 204), czy stanowiły przestępstwo ciągłe (art. 12 k.k.) i wówczas istotnie wymierzona by została jedna kara. Błędu tego żadna ze stron postępowania nie dostrzegła i nie skarżyła.

Dlatego też Sąd odwoławczy, zobligowany był najpierw tę jedną karę, wymierzoną za dwa przestępstwa, uchylić i następnie dokonać zmiany opisu czynu, który winien być przypisany M. P. w związku z tym, że skutek w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem w dniu 23.01.2014r. nie ziścił się, a to poprzez wcześniejszą spłatę pożyczki. Z tego tez względu zmieniony został opis i kwalifikacja prawna czynu M. P., poprzez uznanie, że w efekcie tego dnia wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 297§1 k.k. i za to sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając tę karę sąd odwoławczy miał na uwadze to, że oskarżony nie tylko wykorzystał zaufanie M. B., którą skłonił do wystawienia zaświadczenia, ale i sposób oraz okoliczności posłużenia się tym zaświadczeniem, które świadczą o jego demoralizacji i braku poszanowania dla powszechnie obowiązujących zasad porządku prawnego i współżycia społecznego.

Na wymiar kary miała wpływ także uprzednia karalność M. P. (k.222 – 224), w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, jak też oszustwa, za które wymierzano mu kary pozbawienia wolności i mimo częściowego ich wykonania (korzystał z warunkowego przedterminowego zwolnienia w szeregu sprawach), nie zmieniał swego postępowania i powracał na drogę przestępstwa.

Z uwagi na uchylenie kary wymierzonej przez sąd I instancji obejmującej oba przypisane czyny, w tym i ten prawidłowo opisany i zakwalifikowany, konieczne było orzeczenia kary jednostkowej i za ten występek.

W ocenie sądu ad quem kara 8 miesięcy pozbawienia wolności będzie stanowiła sprawiedliwą odpłatę, uwzględniającą właśnie pobudki oskarżonego, tj: to, że niejako wrócił na miejsce przestępstwa z dnia poprzedniego i tym razem powiększył szkodę, którą wyrządził uprzednio. Te sposób działania świadczy właśnie o demoralizacji M. P. i braku poszanowania dla zasad porządku prawnego. Oskarżony, jak widać na podstawie jego kryminalnej przeszłości, przedkłada łatwy sposób uzyskiwania korzyści dla siebie, nie bacząc, że dzieje się tak z pokrzywdzeniem innych osób czy instytucji.

Ponieważ wymierzone zostały dwie kary jednostkowe, a spełnione zostały wymogi do orzeczenia kary łącznej, taką karę sąd odwoławczy wymierzył. Uznając przy tym, że to kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, jako kara łączna, spełni swe cele przede wszystkim w zakresie prewencji indywidualnej.

Jednocześnie sąd odwoławczy wskazuje, że nie uznał za zasadne stosowanie środka probacji w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej, co teoretycznie byłoby możliwe na podstawie przepisu art. 69 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30.06.2015r., czyli w dacie popełnienia przestępstw przez oskarżonego (art. 4§1k.k.). Wynika to stąd, że jego dotychczasowe zachowanie, wielokrotny powrót do przestępstwa i to mimo szansy, które miał w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem z poprzednio orzekanych kar, świadczą o tym, że cele kary nie zostaną osiągnięte, jeśli nie zostanie ona efektywnie wykonana. Tylko w tym zakresie poprzednio obowiązujące przepisy byłyby względniejsze dla oskarżonego, skoro nie było podstaw do ich stosowania, sąd stosował przepisy obowiązujące w dacie orzekania.

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy orzeczenie w przedmiocie dowodów rzeczowych, jak też kosztów, ponieważ te mimo zmiany wymiaru kary nie podlegały zmianie.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, brzmienie art. 636§1 k.p.k., jak też sytuację materialną i majątkową M. P., który był zatrudniony na umowę o pracę na czas określony i jej okres obowiązywania upłynął (k. 211 – 212), sąd odwoławczy zwolnił go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczy, a wydatkami z nim związanymi obciążył Skarb Państwa.