Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: stażysta Wioleta Donoch

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów

na skutek odwołania od Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 grudnia 2014 r., nr (...)

1.  uchyla zaskarżoną decyzję w punkcie IV;

2.  oddala odwołanie w pozostałej części;

3.  zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt) tytułem kosztów postępowania;

4.  koszty zastępstwa sądowego między stronami wzajemnie znosi.

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmA 41/15

UZASADNIENIE

Prezes Ochrony Konkurencji i Konsumentów decyzją z dnia 30 grudnia 2014 r., nr (...)

I. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 w związku z art. 24 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50, poz. 331 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznaje za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów działania (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., polegające na:

1) niedostarczaniu konsumentom zawierającym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w formie pisemnej wraz z umową odpowiedniego dla daty zawarcia tej umowy regulaminu promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie promocji" od (...)do (...), co stanowi naruszenie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów

i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 16 listopada 2012 r.;

2) niedoręczaniu konsumentom (abonentom będącym stroną umowy zawartej w formie pisemnej oraz abonentom niebędącym stroną umowy zawartej w formie pisemnej, którzy udostępnili swoje dane, o których mowa w art. 60a ust. 1 a ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne) treści proponowanych zmian warunków umowy określonych w regulaminach promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie promocji" od (...) do (...), co stanowi naruszenie art. 60a ust. 1 pkt 1 albo 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz.1800 ze zm.) oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów

i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 16 listopada 2012 r.

II. na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 w związku z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50, poz. 331 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznaje za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działanie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., polegające na nieinformowaniu konsumentów w komunikatach dotyczących zakończenia promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie promocji", o możliwości i sposobie wyłączenia usługi dostarczania rachunku szczegółowego standardowego, przy jednoczesnym informowaniu o możliwości uniknięcia tej opłaty poprzez aktywowanie usługi e-rachunek, co stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 i 3 pkt 1 w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. nr 171, poz. 1206) oraz godzi w zbiorowe interesy konsumentów

i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 9 listopada 2012 r.

III. na podstawie art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 w zw. z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nałożył na (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. obowiązek publikacji niniejszej decyzji w całości, na koszt (...) sp. z o.o., na stronie internetowej tego przedsiębiorcy (w dacie wydania niniejszej decyzji jest to strona internetowa (...) w ciągu 30 (trzydziestu) dni od daty uprawomocnienia się przedmiotowej decyzji, w ten sposób, że odnośnik do treści decyzji powinien zostać umieszczony na stronie głównej oraz utrzymywania jej na przedmiotowej stronie internetowej przez okres 1 (jednego) miesiąca od daty opublikowania na stronie internetowej;

IV. na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.), Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nałożył na (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., płatną do budżetu państwa, karę pieniężną w wysokości 5.958.536 zł (słownie: pięć milionów dziewięćset pięćdziesiąt osiem tysięcy pięćset trzydzieści sześć złotych), z tytułu naruszenia zakazu, o jakim mowa w art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w zakresie określonym w punktach I i II rozstrzygnięcia niniejszej decyzji;

V. na podstawie art. 77 ust. 1 w związku z art. 80 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.) oraz na podstawie art. 263 § 1 i art. 264 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 267) w związku z art. 83 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, obciąża się (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kosztami przeprowadzonego postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz zobowiązuje się tego przedsiębiorcę do zwrotu Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kosztów postępowania w kwocie 103,20 złotych (słownie: sto trzy złote i dwadzieścia groszy) w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się niniejszej decyzji.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zaskarżając ją w całości.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK w szczególności:

I.

naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art. 24 ust. 1 i 2 uokik, art. 106 ust. 1 pkt 4) uokik, art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 w zw. z art. 27 ust. 2 uokik, art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 uokik poprzez niewłaściwe zastosowanie lub niezastosowanie skutkujące uznaniem praktyk opisanych w pkt. 1.1), 1.2) i II sentencji Decyzji za praktyk naruszające zbiorowe interesy konsumentów, pomimo nieprowadzenia przez (...) działań określonych jako ww. praktyki, w szczególności (...) nie prowadził promocji pn. „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie promocji", o których mowa w sentencji Decyzji, a w konsekwencji nie mógł się dopuścić jakichkolwiek działań dotyczących tych promocji - (...) prowadził bowiem inne promocje pn.: „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", których nie dotyczy pkt. I i II Decyzji, a w konsekwencji brak było podstaw do nakładania związanych z nimi sankcji.

Wskazał jednocześnie, że nawet w przypadku uznania, że takie oznaczenie promocji (odniesienie sentencji Decyzji do promocji nieistniejących) jest wynikiem pomyłki nie wpływającej na ważność Decyzji (ku czemu brak podstaw w postępowaniu o charakterze karnym) i Decyzja dotyczy promocji o nazwach podanych przez (...) powyżej, aktualne wobec Decyzji byłyby zgłoszone z ostrożności procesowej poniższe zarzuty sformułowane przy założeniu, że sentencja Decyzji (ku czemu brak podstaw) odnosi się do ww. istniejących promocji (...):

II.

1. naruszenie art. 27 ust. 1 i 2, art. 26 ust. 2 oraz art. 106 ust. 1 pkt 4) w zw. z art. 105 uokik poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w zakresie dotyczącym uznania za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów działań (...), opisanych w pkt. 1.1), 1.2) i II sentencji Decyzji i nałożenie związanych z nimi sankcji w pkt. III i IV sentencji Decyzji, związanych z promocjami pn.: „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", z których ostatnia zakończyła się z dniem 30 listopada 2011 r., a więc działań, które nie mogły stanowić przedmiotu postępowania przed Prezesem UOKiK, ponieważ postępowanie Prezesa UOKiK zostało wszczęte dopiero w dniu 5 listopada 2013 r., tj. po upływie okresu, w którym możliwe jest wszczęcie postępowania w odniesieniu do praktyk, których zaprzestano stosowania w 2011 r., zgodnie z powołanym przepisem - doszło do przedawniania w tym zakresie w odniesieniu do promocji oznaczonych numerami od(...) do (...), a więc w odniesieniu do 70% kwestionowanych praktyk;

2. naruszenie art. 27 ust. 1 i 2, art. 26 ust. 2 oraz art. 106 ust. 1 pkt 4) w zw. z art. 1 ust. 1

uokik poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na wydaniu

decyzji pomimo, iż w sprawie nie doszło do naruszenia interesu publicznego - kwestionowane praktyki dotyczyły bowiem promocji, dzięki którym konsumenci byli zwalniania przez (...) z opłat, do których ponoszenia się dobrowolnie zobowiązali i w przypadku nie objęcia ich przez (...) promocją zmuszeni byliby je ponosić, a w konsekwencji działania (...) polepszały pozycję konsumentów w stosunku do warunków umownych;

3. naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 uokik oraz błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie w zakresie pkt. 1.1), 1.2), II sentencji Decyzji, poprzez niewłaściwe zastosowanie i stwierdzenie zaniechania opisanych w tych punktach praktyk z dniem, odpowiednio, 16 i 9 listopada 2012 r., a więc daty zaniechania praktyk związanych z promocją pn. „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)", pomimo iż działania w odniesieniu do pozostałych promocji zostały zakończone znacznie wcześniej, tj. praktyki dotyczące promocji: „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług(...)" - z dniem 30 września 2009 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 30 listopada 2009 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 stycznia 2010 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 marca 2010 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 maja 2010 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 lipca 2010 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 30 września 2010 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" – z dniem 30 listopada 2010 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 stycznia 2011 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 marca 2011 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 maja 2011 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" – z dniem 31 lipca 2011 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" – z dniem 30 września 2011 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 30 listopada 2011 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 stycznia 2012 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 marca 2012 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 maja 2012 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 lipca 2012 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 31 października 2012 r., „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" - z dniem 15 listopada 2012 r. (a w zakresie związanym z pkt. II - 9 listopada 2012 r.)

i w takich datach powinno zostać stwierdzone zaniechanie kwestionowanych praktyk;

4. naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art. 24 ust. 1 i 2 uokik oraz art. 59 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne (dalej: „Pt") poprzez błędną wykładnię i zastosowanie skutkujące uznaniem praktyki opisanej w pkt. 1.1) sentencji Decyzji za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, pomimo braku podstaw do takiej kwalifikacji;

5. naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art. 24 ust. 1 i 2 uokik oraz art. 60a ust. 1a Pt poprzez błędną wykładnię i zastosowanie skutkujące uznaniem praktyki opisanej w pkt. 1.1) sentencji Decyzji za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, pomimo braku podstaw do takiej kwalifikacji;

6. naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3) uokik oraz art. 6 ust. 1 i 3 pkt 1) w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (dalej: „upnpr") poprzez błędną wykładnię i zastosowanie skutkujące uznaniem praktyki opisanej w pkt. II sentencji Decyzji za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, pomimo braku podstaw do takiej kwalifikacji;

7. naruszenie art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 uokik poprzez niezastosowanie i nie umorzenie bezprzedmiotowego postępowania wobec nie stosowania przez (...) praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;

8. naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 4) uokik poprzez jego zastosowanie i nałożenie kary pieniężnej pomimo nie stosowania przez (...) praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;

9. naruszenie art. 106 ust. 1 pkt 4) w zw. z art. 111 uokik poprzez jego zastosowanie i nałożenie kary pieniężnej pomimo, iż - nawet w przypadku uznania, że (...) stosował praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów - Prezes UOKiK powinien odstąpić od nałożenia kary pieniężnej ze względu na brak negatywnych skutków kwestionowanych praktyk dla konsumentów (wprowadzenie przez (...) promocji polepszało sytuację konsumentów, ponieważ w efekcie promocji zostali oni zwolnienie z obowiązku poniesienia opłat, które bez promocji musieliby ponieść);

10. naruszenie art. 111 w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 4) uokik poprzez jego błędną wykładnię i nałożenie na (...) kar pieniężnych w wysokości nadmiernie wygórowanej, tzn. niewspółmiernych do zarzucanych praktyk, w szczególności oderwanej od ewentualnego wpływu tych praktyk na przedmiot ochrony prawnej zastosowanych przepisów, czyli na zbiorowe interesy konsumentów;

11. naruszenie art. 111 w zw. z art. 106 ust. 1 pkt 4) uokik poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie poprzez nałożenie na (...) łącznej kary za trzy rodzaje rzekomych praktyk odnoszących się do 20 działań (...) (różnych promocji), a w konsekwencji nie ustalenie odpowiedniej wysokości kary - nie można ustalić jaka kara jest za każde z tych działań, co nie pozwala na dokonanie przez Sąd oceny prawidłowości zastosowania przepisów;

12. naruszenie art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 w zw. z art. 27 ust. 2 uokik poprzez jego nieprawidłową wykładnię i zastosowanie skutkujące nałożeniem na (...) obowiązku publikacji Decyzji w całości i na koszt (...), pomimo iż brak było podstaw do nałożenia takiej sankcji;

13. naruszenie art. 77 ust. 1 w zw. z art. 80 uokik i art. 263 § 1 i art. 264 § 1 k.p.c. w zw. z art. 83 uokik poprzez niewłaściwe zastosowanie i obciążenie (...) kosztami postępowania w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz zobowiązaniem do ich zwrotu Prezesowi UOKiK, zgodnie z pkt. V Decyzji, pomimo iż brak było podstaw do obciążenia (...) kosztami wobec niestosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, jak również wobec niewykazania przez Prezesa UOKiK, że rzeczywiście takie koszty zostały poniesione, w szczególności w decyzji brak precyzyjnego wyspecyfikowania kosztów, które składają się na kwotę wskazaną w pkt. V sentencji Decyzji, co uniemożliwia jej ocenę przez Sąd.

W konsekwencji podniesionych wyżej zarzutów odwołujący wniósł o:

I. uchylenie w całości Decyzji na podstawie art. 47931a § 3 k.p.c.;

II. w przypadku uznania przez Sąd, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonej Decyzji, z ostrożności procesowej, wniósł o dokonanie przez Sąd zmiany Decyzji poprzez stwierdzenie nie stosowania przez (...) praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, odpowiednio w odniesieniu do każdej z rzekomych praktyk opisanych w pkt. I-II skarżonej decyzji, i umorzenie postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego, na podstawie art. 47931a § 3 k.p.c. w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 uokik, oraz uchylenie pkt. III-V skarżonej Decyzji, względnie dokonanie takiej zmiany w części - w odniesieniu do części praktyk (w pkt. 1.1), 1.2), II) i związanej z nimi kary pieniężnej (pkt IV), obowiązku publikacji (pkt III) i obciążenia kosztami postępowania (pkt V), o ile Sąd nie uwzględni wniosku o zmianę Decyzji w całości.

III. w przypadku nie uwzględnienia powyższych wniosków - wnoszę o uchylenie pkt. IV lub zmianę pkt. IV sentencji Decyzji poprzez obniżenie kar pieniężnych nałożonych na (...) do kwoty odzwierciedlającej ustawowe przesłanki wymiaru kar, w tym z uwzględnieniem przedawnienia znaczącej części (min. 70% kwestionowanych praktyk - działań związanych z 14 promocjami z 20 objętych Decyzją).

Odwołujący wniósł ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz (...) kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według spisu przedłożonego na rozprawie lub też według norm przepisanych, o ile spis kosztów nie zostanie przedłożony.

Pozwany – Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. jest przedsiębiorcą wpisanym do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...), którego przedmiotem działalności gospodarczej jest m.in. działalność w zakresie usług telekomunikacyjnych, w tym świadczonych dla konsumentów. (...) jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym wpisanym do rejestru prowadzonego przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej pod nr (...). /k. 8-10, t. 1 akt adm./

[***] W stosowanych przez (...) cennikach zawarta jest opłata za wystawienie rachunku szczegółowego standardowego. Cenniki stanowią integralną część zawieranych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Opłata ta wynosi obecnie 5,04 złotych brutto. [***] (pismo (...) z dnia 18 grudnia 2012 r. i 12 lutego 2013 r.). /k.11-14, k. 15-18v, k. 19-22, k. 23-26, k. 27-30v, k. 31-34, k. 35-40v, k. 41-44v, k. 45-47v, k. 48-51, k. 52-55, k. 56-57, k. 58-62, t. 1 akt adm./

Z uwagi na kolejno obowiązujące po sobie promocje w okresie od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 15 listopada 2012 r. opłata za wystawienie rachunku standardowego szczegółowego nie była pobierana od abonentów. Promocje te regulowane były następującymi regulaminami:

1. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług" obowiązujący od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 30 września 2009 r.; /k. 68, t. 1 akt adm./

2. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 października 2009 r. do dnia 30 listopada 2009 r.; /k. 69, t. 1 akt adm./

3. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 31 stycznia 2010 r.; /k. 70, t. 1 akt adm./

4. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia 31 marca 2010 r.; /k. 71, t. 1 akt adm./

5. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2010 r. do dnia 31 maja 2010 r.; /k. 72, t. 1 akt adm./

6. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 czerwca 2010 r. do dnia 31 lipca 2010 r.; /k. 73, t. 1 akt adm./

7. Regulamin promocji „ Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 sierpnia 2010 r. do dnia 30 września 2010 r.; /k. 74, t. 1 akt adm./

8. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 listopada 2010 r.; /k. 75, t. 1 akt adm./

9. Regulamin promocji „ Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia 31 stycznia 2011 r.; /k. 76, t. 1 akt adm./

10. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 lutego 2011 r. do dnia 31 marca 2011 r.; /k. 77, t. 1 akt adm./

11. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2011 r.; /k. 78, t. 1 akt adm./

12. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 czerwca 2011 r. do 31 lipca 2011 r.; /k. 79, t. 1 akt adm./

13. Regulamin promocji „ Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 sierpnia 2011 r. do 30 września 2011 r.; /k. 80, t. 1 akt adm./

14. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 października 2011 r. do 30 listopada 2011 r.; /k. 81, t. 1 akt adm./

15. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 grudnia 2011 r. do 31 stycznia 2012 r.; /k. 82, t. 1 akt adm./

16. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 lutego 2012 r. do 31 marca 2012 r.; /k. 83, t. 1 akt adm./

17. Regulamin promocji „ Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2012 r. do 31 maja 2012 r.; /k. 84, t. 1 akt adm./

18. Regulamin promocji „ Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 czerwca 2012 r. do 31 lipca 2012 r.; /k. 85, t. 1 akt adm./

19. Regulamin promocji „ Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 sierpnia 2012 r. do 31 października 2012 r.; /k. 86, t. 1 akt adm./

20. Regulamin promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)" obowiązujący od dnia 1 listopada 2012 r. do 15 listopada 2012 r. /k. 87, t. 1 akt adm./

(pismo (...) z dnia 22 stycznia 2013 r. k. 67, t. 1 akt adm.; pismo z dnia 18 grudnia 2012 r., k. 89-90, t. 1 akt adm.).

Z zestawienia wynika, że, dzień 15 listopada 2012 r. był ostatnim dniem promocji objętej regulaminami Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług I- (...).

Powyższe regulaminy miały analogiczną treść z zastrzeżeniem, że okresy ich obowiązywania były różne. Regulaminy określały istotę promocji polegającą na możliwości korzystania z usługi dodatkowej „rachunek szczegółowy - standardowy" bez ponoszenia dodatkowej opłaty, a także zasady i sposób włączania i wyłączania tej usługi.

Zgodnie z pkt. 3 zd. 2 Regulaminów: „W ramach Usługi Abonent otrzymuje szczegółowe informacje o dacie, godzinie, numerze telefonu i czasie i/lub typie wykonanych połączeń w określonym na fakturze VAT okresie rozliczeniowym z podziałem na poszczególne numery telefonów objęte kontem Abonenta".

Zgodnie z pkt. 5 Regulaminów: „W ramach Promocji Abonent ma prawo włączać i/lub wyłączać Usługę w zależności od bieżących potrzeb Abonenta. Każdorazowe włączenie lub wyłączenie usługi odbywa się na podstawie dyspozycji skierowanej do Biura (...)". /załącznik nr 1 - Regulaminy (...) do pisma (...) z dnia 22 stycznia 2013 r. i pismo (...) z dnia 12 lutego 2013 r. - k. 67-87, k. 93, t. 1 akt adm.; pismo (...) z dnia 26 marca 2013 r. i 25 lipca 2013 r.). [***] (pismo (...) z dnia 25 lipca 2013 r. – k. 96-99, k. 128-130, k. 131-139, t. 1 akt adm./

W ciągu dwudziestu edycji promocji objętych jej zakresem zostało [***] abonentów Spółki. W okresie obowiązywania promocji [***]. Liczba klientów - abonentów Spółki, których objęła ww. promocja przedstawia się następująco: [***] (pismo (...) z dnia 28 kwietnia 2014 r.). /k. 192-196, t. 1 akt adm./

Spółka, w związku z upływem okresu obowiązywania promocji, który wiązał się z powrotem do naliczania ujętej w cenniku (załącznik do umowy abonenckiej) opłaty w kwocie 5,04 zł za rachunek szczegółowy, podjęła działania informacyjne.

W tabeli przedstawione są daty rozpoczęcia oraz zakończenia podejmowanych przez Spółkę działań informujących konsumentów o zakończeniu promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług" z rozbiciem na poszczególne edycje promocji oraz poszczególne kanały przekazywania tych informacji i poszczególne treści przekazywanych informacji. Działania te podejmowane były w ramach [***] edycji promocji, co oznacza (z uwagi na okoliczność, że kolejne edycje następowały po sobie), że [***] (pismo (...) z dnia 28 kwietnia 2014 r.). /k. 192-196, t. 1 akt adm./

Jak wynika z zestawienia, dzień [***] był ostatnim dniem SMS-owej kampanii informacyjnej dotyczącej zakończenia promocji objętej Regulaminami.

Liczba klientów - abonentów Spółki, do których przekazano komunikaty o zakończeniu promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług" przedstawia się następująco: [***].

Działania te podejmowane były w ramach [***] edycji promocji co oznacza (z uwagi na okoliczność, że kolejne edycje następowały po sobie), że [***]. W ramach informowania o zakończeniu promocji w ramach [***] edycji wysyłano komunikaty do tych samych klientów, stąd liczba łączna unikalnych klientów - abonentów Spółki, co do których przekazano komunikaty o zakończeniu promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług" wyniosła [***] (pismo (...) z dnia 28 kwietnia 2014 r.). /k. 192-196, t. 1 akt adm./

Przychód osiągnięty przez Spółkę w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary (2 lutego 2013 r. - 31 grudnia 2013 r.) wyniósł [***] (korekta zeznania podatkowego (...) za rok 2013 złożona pismem z dnia 8 maja 2014 r.). /k. 197-198, k. 199-218, t. 1 akt adm./

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych, a także aktach przedmiotowej sprawy, których wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała, zaś Sąd nie znalazł podstaw do poddawania w wątpliwość ich prawdziwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje.

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie jedynie w odniesieniu do pkt IV decyzji, będąc bezzasadnym w pozostałej części.

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art.24 ust. 1 i 2, art.106 ust. 1 pkt 4, art. 26 ust. 2 w zw. z art.27 ust. 4 w zw. z art. 27 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, art. 105 § 1 k.pa. w zw. z art.83 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez niewłaściwe zastosowanie lub niezastosowanie skutkujące uznaniem praktyk opisanych w pkt I.1, I.2 i II Decyzji. Pomijając wewnętrzna sprzeczność zarzutu, w którym powód zarzuca równocześnie zastosowanie i niezastosowanie tych samych przepisów, jego istota sprowadza się do opisu czynu stanowiącego zarzucaną praktykę zawartego w sentencji I.1, I.2 i II Decyzji. Zgodnie z art. 107 § 1 k.p.a. w zw. z art.83 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów decyzja zawiera: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie oraz o prawie do zrzeczenia się odwołania i skutkach zrzeczenia się odwołania, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego pracownika organu upoważnionego do wydania decyzji, a jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego - kwalifikowany podpis elektroniczny, w przypadku decyzji, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego, sprzeciw od decyzji lub skarga do sądu administracyjnego - pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa, sprzeciwu od decyzji lub skargi oraz wysokości opłaty od powództwa lub wpisu od skargi lub sprzeciwu od decyzji, jeżeli mają one charakter stały, albo podstawie do wyliczenia opłaty lub wpisu o charakterze stosunkowym, a także możliwości ubiegania się przez stronę o zwolnienie od kosztów albo przyznanie prawa pomocy.

W przypadku decyzji wydawanych przez Prezesa UOKiK na podstawie art. 26 i 27 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów treścią rozstrzygnięcia decyzji jest określenie czynu stanowiącego naruszenie zbiorowych interesów konsumentów. Żaden z wymienionych wyżej przepisów nie formułuje ściślejszych wymogów w tym zakresie, w tym zamieszczania dosłownych nazw stosowanych przez stronę dokumentów, których rozstrzygnięcie dotyczy. Rozstrzygnięcie administracyjne jako, że nakłada na stronę postępowania administracyjnego obowiązek określonego zachowania, powinno być wyrażony precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnej interpretacji (por. wyrok NSA z dnia 09.11.2016 r. II OSK 889/16).

Określona w pkt I.1 Decyzji praktyka naruszająca zbiorowe interesy konsumentów została określona jako działanie polegające na niedostarczaniu konsumentom zawierającym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w formie pisemnej wraz z umową odpowiedniego dla daty zawarcia umowy regulaminu promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie promocji” od (...) do (...), została w ocenie Sądu wyrażona w sposób dostarczenie precyzyjny aby powód nie miał wątpliwości, że chodziło o niedostarczanie regulaminów o nazwie „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług(...)” , „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)” oraz kolejnych do nr (...). Powód nie wskazuje żadnych innych stosowanych przez siebie regulaminów, których nazwa byłaby podobna na tyle, że miałby on problem z identyfikacją. Analogiczna sytuacja ma miejsce w odniesieniu do pkt I.2 Decyzji, z tą różnicą, że praktyka polegała na niedoręczaniu określonym grupom abonentów treści proponowanych zmian warunków umowy określonych w tych regulaminach. W przypadku pkt II Decyzji, istotą praktyki było uchybienie obowiązkowi informacyjnemu w odniesieniu do promocji określonych regulaminach o nazwie „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług I” , „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie usług (...)” oraz kolejnych do nr(...).

Zważyć również należało, że dla praktyk opisanych w pkt I.1 i I.2 Decyzji nie mają znaczenia okresy obowiązywania poszczególnych regulaminów. Istotą praktyki określonej w pkt I.1 Decyzji, jak wskazano wyżej, było działanie polegające na niedostarczaniu konsumentom zawierającym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w formie pisemnej wraz z umową odpowiedniego dla daty zawarcia umowy regulaminu promocji. Zaniechaniem tej praktyki było zatem rozpoczęcie dostarczania odpowiednich regulaminów zgodnie z prawnym obowiązkiem, a nie zastępowanie jednego regulaminu drugim. Zmiany regulaminu nie miał w związku z tym wpływu na termin określony w art. 105 ustawy o okik. Podniesiony zarzut naruszenie tego przepisu należało zatem uznać za bezzasadny.

Powyższe odnosi się analogicznie do pkt I.2 i II Decyzji z tą różnicą, że pierwszym przypadku praktyka polegała na niedoręczaniu określonym grupom abonentów treści proponowanych zmian warunków umowy określonych w tych regulaminach, a w drugim, jej istotą było uchybienie obowiązkowi informacyjnemu.

Bezzasadny jest też w związku z tym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odnoszący się do przyjętej daty zaniechania stosowania praktyki. Zaniechaniem praktyki było, jak trafnie przyjął Prezes UOKiK, zaprzestanie naruszania zbiorowych interesów konsumentów poprzez doręczanie im wymaganych prawem dokumentów i prawidłowego informowania ich o przysługujących im prawach.

Nie istniała w związku z tym podstawa do umorzenia postępowania, co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia art. 105 k.p.a.

Obowiązek dostarczania przedmiotowego regulaminu wynikał z treści art. 59 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Przepis ten stanowił, że dostawca publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych określający w regulaminie świadczenia publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych dane, o których mowa w art. 56 ust. 3 pkt 6-8 lub 10-21, jest obowiązany podać ten regulamin do publicznej wiadomości poprzez publikację na swojej stronie internetowej i dostarczać nieodpłatnie abonentowi wraz z umową o świadczenie publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, a także na każde jego żądanie, w formie pisemnej lub elektronicznej.

Wbrew wywodom powoda, sąd nie podziela stanowiska, że art. 59 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne dotyczy wyłącznie przypadku, gdy przedsiębiorca decyduje się na przeniesienie do regulaminu części ustaleń, które składają się na umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z treści przepisu wynika bowiem jednoznacznie, że obowiązek dostarczenia regulaminu jest związany z zakresem danych wymienionych w art. 56 ust. 3 pkt 6-8 lub 10-21, a w szczególności danych dotyczących dodatkowych opcji usługi.

Dla oceny, czy praktyka tak określona była stosowana konieczne było ustalenie, że przedsiębiorca telekomunikacyjny uchybił temu obowiązkowi nie doręczając regulaminów abonentowi. Powód nie zaprzecza, że regulaminów takich nie doręczał abonentom w okresie od 1.07.2009 r. do 15.11.2012 r. Nie robił tego również w odniesieniu do abonentów niebędących stroną umowy zawartej na piśmie o których mowa w art. 60a ust. 1 a ustawy prawo telekomunikacyjne. Nieuzasadnione zatem zarzuty naruszenia art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art.24 ust. 1 i 4 uokik oraz art.59 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art.24 ust. 1 i 4 uokik oraz art. 60a ust. 1 a ustawy Prawo telekomunikacyjne.

Za nieuzasadniony należało uznać również zarzut naruszenie art. 27 ust. 1 i 2 w zw. z art. 24 ust. 1 i 2 pkt 3) uokik oraz art. 6 ust. 1 i 3 pkt 1) w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 pkt 1) ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym , za praktykę rynkową uznaje się za zaniechanie wprowadzające w błąd, jeżeli pomija istotne informacje potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia decyzji dotyczącej umowy i tym samym powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Wprowadzającym w błąd zaniechaniem może być w szczególności zatajenie lub nieprzekazanie w sposób jasny, jednoznaczny lub we właściwym czasie istotnych informacji dotyczących produktu. Zdaniem Sądu, Prezes UOKiK zasadnie uznał, że jest informacja o możliwości i sposobie wyłączenia usługi dostarczania rachunku szczegółowego standardowego jest istotna i potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia decyzji dotyczącej umowy i tym samym powodująca możliwość podjęcia przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Powód nie zaprzecza, że nie informował konsumentów w komunikatach dotyczących zakończenia promocji „Rachunek szczegółowy standardowy w pakiecie promocji", o możliwości i sposobie wyłączenia usługi dostarczania rachunku szczegółowego standardowego. Informacje w tym zakresie znajdowały się jedynie regulaminie i na stronie internetowej w zakładce FAQ. Sąd podziela stanowisko Prezesa UOKiK, że taki rodzaj informacji jest niewystarczający. Na przedsiębiorcy ciąży obowiązek przekazania konsumentowi wszystkich istotnych informacji potrzebnych przeciętnemu konsumentowi do podjęcia decyzji dotyczącej umowy nie jest ograniczony do informacji wymienionych w bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa. O istnieniu obowiązku decyduje istotność tych informacji wynikająca z treści stosunku prawnego. Skoro zaś informacje te służyć mają podjęciu decyzji dotyczącej umowy, to muszą być przekazywane w sposób pełny w taki sposób aby konsument miał możliwość zapoznania się z nimi w jednym miejscu i czasie. Tylko taki sposób gwarantuje konsumentowi pełną świadomość, co do skutków podejmowanych decyzji.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut, że nie został naruszony interes publiczny (naruszenie art. 27 ust. 1 i 2, art. 26 ust. 2 oraz art. 106 ust. 1 pkt 4) w zw. z art. 1 ust. 1ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) . Zdaniem Sądu nie ma znaczenia, że zaniechania powoda dotyczyły promocji dzięki której konsumenci byli zwalniani z opłat, do których ponoszenia wcześniej się zobowiązali. W pierwszym rzędzie brak jest podstaw do postrzegania promocji jako działania, którego wyłącznym beneficjentem jest konsument. Promocja jako forma działania marketingowego służy realizacji celów gospodarczych przedsiębiorcy. Jest ona podejmowana w celu osiągnięcia zamierzonej korzyści gospodarczej np. zmniejszenia kosztów, zwiększenia sprzedaży, pozyskania nowych klientów, pogłębienia stałych więzi z klientem itp. Konsument korzystający z określonej promocji uzyskuje wprawdzie określone korzyści jednak zawsze kosztem przysługujących mu praw (rezygnacji z części świadczenia, rezygnacji z możliwości rozwiązania umowy, rezygnacji z możliwości zmiany kontrahenta itp.).

Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że w przedmiotowej sprawie naruszone zostało prawo konsumenta do dysponowania wiedzą pozwalającą na podejmowanie świadomych i racjonalnych decyzji co zawieranych i już zawartych umów. Zapewnienie takiego prawa leży, zdaniem Sądu w interesie publicznym, stanowiąc podstawowe prawo konsumenckie.

Skutkiem wskazanego wyżej naruszenia art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest możliwość nałożenia na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 tej ustawy kary pieniężnej. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie, że Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną oznacza zarówno jej nałożenia jak i wysokość należą do sfery tzw. uznania administracyjnego (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22.03.2017 r. sygn. VI ACa 968/14). Należy jednak podkreślić, że każde naruszenie art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów stanowi samoistną podstawę do nałożenia na podstawie art. 106 ust. 1 pkt 4 tej ustawy kary pieniężnej. Równocześnie zważyć należało, że ani ten, ani żaden inny przepis ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie przewiduje możliwości nałożenia jednej, łącznej kary pieniężnej za kilka praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów . Przeciwnie treść art. 111 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zgodnie z którym Prezes Urzędu, ustalając wysokość nakładanej kary pieniężnej, uwzględnia w szczególności okoliczności naruszenia przepisów ustawy oraz uprzednie naruszenie przepisów ustawy, nie pozostawia wątpliwości, że wymiar kary powinien być dokonywany oddzielnie dla każdego naruszenia ustawy, z uwzględnieniem okoliczności każdego z nich (anal. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2017 r. sygn. VI ACa 199/16).

W związku z uwzględnieniem powyższego zarzuty odnoszącego się do nałożenia kary co do zasady bezprzedmiotowe stały się zarzuty odnoszące się do jej wysokości.

Za bezzasadny należało natomiast uznać zarzut naruszenia art. 26 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 4 w zw. z art. 27 ust. 2 uokik poprzez jego nieprawidłową wykładnię i zastosowanie skutkujące nałożeniem na (...) obowiązku publikacji Decyzji w całości i na koszt (...). Fakt zaniechania dotyczył jedynie zawierania nowych umów. Powód nie podjął żadnych działań zmierzających do usunięcia powstałych już skutków w szczególności zaś zapewnienia konsumentom odpowiedniego stanu wiedzy. Stan braku wiedzy wynikający z niedoręczania konsumentom wymaganych prawem dokumentów i nieprawidłowego informowania ich o przysługujących im prawach wywiera skutki dłuższe w czasie niż zaniechanie tych działań. Konsumenci pozostają w tym stanie także po zawarcia umowy zarówno w czasie trwania zawartych umów, jak i w okresie w którym mogliby dochodzić formułowanych na ich podstawie roszczeń. Podkreślić należy, że wynikające z art.26 ust. 2 uokik uprawnienie Prezesa UOKiK do określenia środków usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów w celu zapewnienia wykonania nakazu ma charakter fakultatywny i należy do sfery tzw. uznania administracyjnego. Podniesiony zarzut nie prowadzi do konkluzji, że pozwany granice uznania administracyjnego przekroczył.

Mając na względzie, że stwierdzenie stosowania opisanych w pkt I Decyzji praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów było z przedstawionych wyżej względów uzasadnione, zasadne było w ocenie Sądu obciążenie powoda kosztami postępowania administracyjnego. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 77 ust. 1 w zw. z art. 80 uokik i art. 263 § 1 i art. 264 § 1 k.p.c. w zw. z art. 83 uokik należało uznać za bezzasadny.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji na podstawie art.479 ^31a § 1 i 2 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu (art.98 k.p.c.).